“ကိုယ္႔မွာတမ္း”

July 10, 2013 at 12:13pm

          မိုးဦးက်မွာ သစ္ေတာသစ္အုပ္ေတြ ျမလႊာ၀တ္ရုံ အသစ္လဲလို႔ ဆင္သလိုပဲ အမ္းေဆးရုံကေလး မွာလည္း ဆရာ၀န္ေသြးသစ္ေတြေလာင္းလို႔ အားျပည့္အင္ျပည့္ ျပန္စည္လာၿပီတဲ႔။ တခ်ဳိ႕ဆို သြားေတာင္ မသြားရေသးဘူး။ အမ္းကို ေရာက္သတဲ႔ လို႔ သတင္းၾကားတာနဲ႔ ေရႊေညာင္ပင္ဘိုးဘိုးႀကီးဆီ ကားျပသလို မ်ဳိး ကိုယ္႔ဆီ အေျပးလာၿပီး အေျခအေန အရိပ္အကဲ စနည္းနာၾကေလတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ ဘာေျပာရ မွာလဲ။ အစကတည္းက ေပ်ာ္ပါတယ္ လို႔ သည္ေလာက္ေတာင္ ေရးထားမွပဲဟာ “ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ေပ်ာ္ ခဲ႔တယ္” လို႔ပဲ ေျပာတာေပါ႔။ မညာပါဘူး။ အဟုတ္ကို ေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။ အခုဆို လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ ကေလးေတြ ျပန္မျဖည့္ႏိုင္ေပမယ္႔ အထူးကုဆရာ၀န္ေတြကို အားျပည့္အင္ျပည့္ ျပန္ျဖည့္ထားတယ္ လို႔ သိရေတာ႔ “ေပ်ာ္စရာႀကီးဗ်ာ။” လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္တာ အလိုက္မသိ အရိပ္အကဲ နားမလည္ရာ က်မစိုးလို႔ မနည္း ဘရိတ္အုပ္ထားရတယ္။ အဲဒါ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။
ကိုယ္နဲ႔အတူတူ ေရာက္ကာစတုန္းက အတူဆုံခဲ႔တဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြ အားလုံး တညီတညြတ္တည္း ေျပာ တာပါ။ မိေ၀းဖေ၀း တရပ္တေက်းမွာ ျခဳိးျခဳိးျခံျခံ ေနရတာ၊ သြားေရးလာေရးခက္၊ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိတာ ကလြဲလို႔ အမ္းကို မလြမ္းတဲ႔သူ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ အမ္းကဓါတ္ပုံေဟာင္း ကေလးေတြ ျပန္တင္မိရင္ေတာင္ တတမ္းတတ ကြန္မန္္႔ေတြေပးေနၾကတုန္း။ သတင္းေထာက္မ ကေလးေတြ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေမးေနက်အတိုင္း “အမ္းကိုေရာက္ေနတာ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ။” လို႔ ေမးရင္ ဘယ္သူ႔ေမးေမး “သူမ်ားသားသမီးကို အခုလို ဘယ္သူမွ မလာခ်င္တဲ႔ ေနရာမ်ဳိးမွာ တေမ႔တေမာ ပစ္ထားတဲ႔ ကိုယ္႔လူႀကီးေတြကို ေျခာက္ညင္အႀကီးႀကီး ကပ္တာကလြဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္းေတာ႔ အေပ်ာ္သားပါေလ။” လို႔ ေျဖၾကမယ္ ထင္တယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားၾကေတာ႔လည္း အတူတူ။ ေဆးရုံေပၚတက္ ကိုယ္႔အေဆာင္ကိုယ္ ၀င္ၾကေတာ႔လည္း အတူတူ၊ မနက္ျပန္ညျပန္ ထမင္းစားထြက္ေတာ႔လည္း အတူတူ၊ ဒီၾကားထဲ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စား အေဆာင္လည္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ျပန္တာကေတာ႔ ဘယ္သူမဆို အကုန္ ျပန္ခ်င္ၾကတဲ႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ ကိုယ္႔ကိစၥနဲ႔ကိုယ္ သည္လိုပဲ အလွည့္က် ျပန္စရာရွိတဲ႔သူကျပန္၊ က်န္တဲ႔သူက ကာဗာလုပ္ေပးထားၾကတယ္။ ျပန္လာရင္ မုန္႔၀ယ္ခဲ႔ရတာေပါ႔။

          ပိုက္ဆံရသလား လို႔ ေမးရင္ေတာ႔ အမ္းက ပိုက္ဆံမရပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဘယ္ရခိုင္ဆရာ၀န္မွ မလာခ်င္တဲ႔ၿမဳိ႕ထဲမွာပါတယ္။ (လာတဲ႔သူေတြကို အႀကီးႀကီး ေလးစားပါတယ္။) ရခိုင္ေတြက စစ္ေတြ၊ ေက်ာက္ျဖဴ၊ သံတြဲေလာက္သာ သြားတာ။ အမ္းကိုဆို ရွိတယ္ လို႔ေတာင္ မမွတ္ဘူး။ အမ္းမွာ တစ္ႏွစ္ကုန္ကုန္ ႏွစ္ႏွစ္ဆန္းဆန္း ဆရာ၀န္ေတြ လစ္လပ္ေနလို႔ရတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ခုလိုပဲ။ မရွိ ရွိတဲ႔လူက သိမ္းက်ဳံး လုပ္ေပးၾကလိမ္႔မယ္။ အမ္းၿမဳိ႕နယ္ထဲက တပ္ေတာင္တို႔ ကမ္းေထာင္းႀကီးတို႔လို တိုက္နယ္ကေလးေတြက်ေတာ႔ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေတာင္ အလစ္မခံဘူး။ ခ်က္ခ်င္း အစားျပန္ျဖည့္တာ။ လူစားလာရရင္ေတာင္ ကၿပီးလာၾကတဲ႔ ရြာကေလးေတြ။ အဲဒီက တိုက္နယ္ဆရာ၀န္ကေလးေတြက အမ္းက အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးေတြထက္ ၀င္ေငြေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အမ္းကသာ အလကားမတ္တင္း FoC ေနရာ။ သူတို႔ေနရာေတြကေတာ႔ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔မွ ၀င္လို႔ရတာ။ ဒါေပမယ္႔ အထူးကုဆရာ၀န္ဆိုတာ ေဆးခန္းေလးထိုင္စားရင္ ၀မ္း၀ရုံေတာ႔ ရတာပ။ ရန္ကုန္မွာလို ကုန္စရာလည္း ထူးထူးေထြေထြ မွ မရွိပဲ။

            အမ္းကဆရာ၀န္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ရတာကေတာ႔ ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႔ ပ်ားရည္ပါ။ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း အထုပ္ႀကီးအထုပ္ငယ္နဲ႔ပါတယ္။ အမ္းမွာ ေဖာေဖာသီသီ စားရတာကေတာ႔ သူတို႔က ၀ါးတုတ္လို႔ေခၚတဲ႔ မွ်စ္စို႔ေပါက္ကေလးေတြ။ ရခိုင္ဟင္းကေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားလိမ္႔မယ္။ ေတာ၀က္သား၊ ဆတ္သား၊ ဂ်ီသားစစ္စစ္ စားဖူးသြားမယ္။ အခုလို မိုးဦးက်ဆို သူမ်ားေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖားခရု ဖားခရု လို႔ ေအာ္ေနတဲ႔ဟာေတြ စားရမယ္။ ဖားေပါင္စင္းကေလးေတြ၊ ခရုလို႔ေခၚတဲ႔ မုတ္ေကာင္ႀကီးေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရတာေပါ႔။ ပုဇြန္က်ားကေလးေတြကေတာ႔ ေရတက္ၿပီး ျပန္က်သြားတဲ႔ရက္တိုင္း ေပါတယ္။ ပင္လယ္စာကို ရခိုင္မွာ စားဖူးမွ ရန္ကုန္မွာစားရတဲ႔ အရသာနဲ႔ မတူမွန္း သိလိမ္႔မယ္။ ငရုတ္ေကာင္းေစ႔ေလး ေလွာ္ေထာင္းခပ္လိုက္ရင္ ေရလုံျပဳတ္ရုံ၊ ဆီပူထိုးရုံေလာက္နဲ႔ ခ်ဳိၿပီးေမႊးေနေရာ။ အမ္းရဲ႕ စပယ္ရွယ္မီႏူးကေတာ႔ ၾကက္ေသာက္ဆမ္း၊ အာပူခ်က္ နဲ႔ က်ည္ေတာက္ထိုးပါ။ ရန္ကုန္က ရခိုင္ဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္စားလို႔ရေပမယ္႔ အရသာခ်င္း တျခားစီပဲ။ ေက်ာက္ျဖဴကလာတဲ႔ ငမုတ္ေၾကာ္ကေလးေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ အမ္းမွာ ေငြယားကေလးမ်ားစုမိရင္ အေၾကာင္းရွာၿပီး ေဆးရုံမွာ အဖြဲ႔လိုက္ႀကီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး လို႔ေျပာတာ။

            အခုလိုမ်ဳိး မိုးတြင္းဘက္ဆို အလကားေနရင္း ေပ်ာ္ေနရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ေရေတြေရေတြဆိုတာ အားႀကီးေပါတာပဲ။ တံစက္ၿမိတ္မွာ ေရတံေလွ်ာက္ကေလးခံၿပီး ပိုက္လုံးကေလးနဲ႔ တိုင္ကီထဲသြယ္ထားရင္ ျပတ္တယ္ကို မရွိဘူး။ လွ်ံလို႔ခ်ည့္ေနတယ္။ သူတို႔မိုးတြင္းကလည္း တစ္ႏွစ္မွာ ေျခာက္လေလာက္နီးနီး ရြာတယ္။ ေတာက္တဲ႔ႀကီးေတြ ကင္းလိပ္ေလွ်ာေတြေတာ႔ အိမ္ေပၚအိမ္ေအာက္ အားႀကီးျမဴးတယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းလာတုန္းကေတာင္ ခရီးေဆာင္ အိပ္ထဲမွာ ကင္းလိပ္ေလွ်ာတစ္ေကာင္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ပါလာေသး။ ညဘက္ဆိုရင္ မိုးသံေလသံနဲ႔ ဟိန္းေနေအာင္ တြန္တယ္။ ဖားေတြကလည္း ၾကြက္ၾကြက္ကို ညံလို႔။ သူတို႔ကို ဘာလို႔ မိုးေလ၀သ ေဗဒင္ေဟာတယ္လို႔ ေျပာမွန္း ခုမွ သိရတာ။ ေရာက္ခဲ႔ဖူးသမွ်အရပ္ထဲမွာ ရခိုင္ဟာ မိုးအမ်ားဆုံးပဲ။ မုတ္သုန္က သူ႔ကိုေက်ာ္ၿပီးမွ ကုန္းတြင္း၀င္ရတာကိုး။ အျပင္ထြက္မယ္ၾကံရင္ အိမ္ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင္႔ကိုသာ ၾကည့္လိုက္။ ေမွာင္ေနရင္ ရြာေတာ႔မွာ ထီးယူသြားေတာ႔။ မိုးသက္ေလျပင္းကေလးေတြ က်တတ္ေပမယ္႔ မုန္တိုင္းေတြက်ရင္ သူ႔ဆီတိုက္ရိုက္မလာဘူး။ ေတာင္ေတြ ကာထားတာကိုး။ ညတိုင္းလိုလို မိုးရြာၿပီး မိုးေအးေအးနဲ႔ သိပ္အိပ္လို႔ေကာင္းတာ။ ပိုက္ဆံမကုန္တဲ႔အရသာ။

             သြားေရးလာေရးအတြက္ကေတာ႔ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးေလာက္ ၀ယ္ထားလိုက္ရင္ ဘာမွမလိုေတာ႔ဘူး။ ေလး ငါးသိန္းေလာက္ဆို အသစ္ရတယ္။ လိုင္စင္မရွိလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္သပဆို ကညနက လာတဲ႔အခါ လုပ္ထားလိုက္။ ရန္ကုန္ျပန္ခ်င္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ပက္ဆပ္ေပးစီးလိုက္မွာေပါ႔။ ဘာလိုေသးလဲ။ ဟိုနားသည္နားသြားတဲ႔ ရြာလမ္းကေလးေတြက ဆိုင္ကယ္နဲ႔မွ နွံ႔ႏွံ႔တက္တာ။ အစည္းအေ၀းရွိရင္ စစ္ေတြကို TMO ကိုယ္စား သြားရင္း လည္လို႔ပတ္လို႔လည္းရတယ္။ ေလယာဥ္ခမွ တစ္ေသာင္းခြဲပဲ ေပးရတယ္။ ကားနဲ႔သြားရင္ ပိုေတာင္ ကုန္ေသး။ ေျခေထာက္ေဗြပါတဲ႔သူဆို ေျမာက္ဦး၊ ေက်ာက္ေတာ္ သြားမလား၊ ေက်ာက္ျဖဴ ရမ္းၿဗဲ သြားမလား၊ ေတာင္ကုတ္ သံတြဲ သြားမလား။ သြားစမ္းပါေလ႔။ ငပလီ၊ သံတြဲကလြဲရင္ ေဟာ္တယ္ခေတြ ေစ်းမႀကီးဘူး။ ေရပူ ေရေအး၊ အဲယားကြန္း နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို ႏွစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ဆို အေကာင္းစား သားသားနားနား တည္းလို႔ရတယ္။ စစ္ေတြမွာေတာ႔ ရခိုင္စာတင္ မဟုတ္ဘူး။ ေခါက္ဆြဲကဘားတို႔ စာနာပရာတို႔ပါ စားေကာင္းတယ္။ River Valley ေတာ႔ ေရာက္ေအာင္သြားသင္႔တာေပါ႔။ ရခိုင္မုန္႔တီကေတာ႔ အမ္းမွာ စားမေကာင္းဘူး။ စစ္ေတြ၊ ေက်ာက္ျဖဴမွာ တအားေကာင္းတယ္။ စနဲသုပ္ဆိုတဲ႔ ငပိနဲ႔ ငရုတ္သီးမႈန္႔နဲ႔ ခပ္စပ္စပ္ကေလး သုတ္တာကမွ ပိုစားေကာင္းတာ။

              ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးက်ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကတာက ရခိုင္ေတြဟာ အခ်ဳိခ်က္လည္းမရ အခ်ဥ္ခ်က္လည္းမရ၊ ေပါင္းရသင္းရ အားႀကီးခက္တာလို႔ ေျပာေလ႔ရွိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာသိဖို႔ပဲ လိုတာ။ သူတို႔က အစပ္ေလ အစပ္။ စားတတ္ရင္ေတာ႔ သူမပါ ခံတြင္းမလိုက္ေတာ႔ဘူး။ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ေနရာတကာ ရခိုင္မွ ရခိုင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကလို႔ အျမင္ကပ္ခံရတာ ေနပါလိမ္႔မယ္။ စစ္ေတြမွာ အထိုင္က်ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအထူးကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေျပာတာ မွတ္ထားဖူးတယ္။ “ရခိုင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္ မင္း၀င္၀င္ခ်င္းေတာ႔ ေအာက္က်ခံၿပီး ၀င္ပါ။ တစ္ခါေအာက္က်ခံလိုက္တာ သူတို႔ ေက်နပ္သြားရင္ ေနာက္အေခါက္ေတြ ေခါင္းေပၚတက္နင္းလည္း စိတ္မဆိုးေတာ႔ဘူး။” တဲ႔။ ဟုတ္သင္႔သေလာက္ေတာ႔ ဟုတ္သား။ သူတို႔လည္း လူပဲဟာ။ လူပီသတဲ႔စရိုက္ရွိတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ လက္ေတြ႔ကိုယ္တိုင္သိလာတဲ႔ သင္ခန္းစာကေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ဗမာပဲ ရခိုင္ပဲ အေတြးကိုေဖ်ာက္ထားၿပီး ရခိုင္ေရာက္တုန္း ရခိုင္လိုေန၊ ရခိုင္လိုေတြး၊ ရခိုင္ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ ေလ႔လာၾကည့္ရင္ ပိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္းရွိ၊ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္လည္း သူတို႔ေနရာက ၀င္ေတြးတတ္သြားတာေပါ႔။ အမ္းမေရာက္ခင္ကမ်ား ရခိုင္ဆို ငွက္ေပ်ာသီးေသးေသးေလးေလာက္ပဲ သိတာ။ အခု ၀န္ႀကီးဌာနႀကီးေက်းဇူးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး တီးမိေခါက္မိရွိလာလို႔ ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိေသး။

              လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀အေနနဲ႔ေျပာရရင္ အမ္းမွာေနရတဲ႔ အထူးကုဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ဟာ ရန္ကုန္မွာ ေရမ်ားရာ မိုးရြာေနတဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ထက္ အမ်ားႀကီး ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ယႏၱယားႀကီးတစ္ခုရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းအေနနဲ႔ လႈပ္ရွားရတယ္။ ေန႔တိုင္း လူနာေတြ ၾကည့္ေနတယ္။ ခြဲေနတယ္။ တက္လာတယ္။ ဆင္းသြားတယ္။ ေကာင္းသြားတယ္။ ေသသြားတယ္။ ဘယ္ဟာမွ ကိုယ္႔လူနာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ဘယ္သူ႔ဆရာ၀န္ မဟုတ္ဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလုံး သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စည္းကမ္း လုပ္ထုံးလုပ္နည္းကို လိုက္နာၿပီး ၀တၱရားမပ်က္ ကုသေနၾကတယ္။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမွာ ေကာ္လာခ်ဳပ္တဲ႔သူ၊ ဂုတ္ပိုးခ်ဳပ္တဲ႔သူ၊ ေရွ႕ျခမ္းေနာက္ျခမ္း ခ်ဳပ္တဲ႔သူ သူ႔တာ၀န္နဲ႔သူ ခြဲထားသလိုပဲ။ ဘယ္အထည္ကမွ ကိုယ္႔လက္ရာ သီးသန္႔ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ၀တ္ဖို႔မွ ရည္စူးထုတ္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔စက္ေပၚ ေရာက္လာတဲ႔အထည္ အမွားအယြင္းမရွိ၊ အခ်ိန္မီ ၿပီးေအာင္ခ်ဳပ္။ အဲဒီသေဘာပဲ။ နယ္မွာက်ေတာ႔ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ သြားအပ္တာနဲ႔တူတယ္။ လူနာတစ္ဦးခ်င္းကိုလိုက္ၿပီး လိုအပ္သမွ် အစအဆုံး ကိုယ္ခ်ည့္ပဲ တာ၀န္ယူရတယ္။ ေကာင္းလည္း ကိုယ္႔လက္ရာ၊ ဆိုးလည္း ကိုယ္႔လက္ရာ။ မလုပ္တတ္လို႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး သူမ်ားဆိုင္လႊတ္ေနရင္လည္း ကိုယ္အသုံးမက်တာ။ ခ်ည္မရွိလို႔၊ အပ္မရွိလို႔ လႊဲခ်မေနနဲ႔။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ရွိေအာင္လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္ ငုတ္တုတ္ေန။ ေရႊအေၾကာင္း ဖေယာင္းသက္ေသတဲ႔။ နယ္မွာေရာက္ေနတဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာေတာ္ၿပီး ဘယ္ေနရာေရွာ္သလဲဆိုတာ အဲဒီနယ္က လူနာေတြ အသိဆုံးပဲ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေဆးရုံေပၚတခ်က္ေလာက္ ၀င္ပတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သေဘာေပါက္နိုင္ေလာက္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔  လုပ္ငန္းခြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈဟာ နယ္မွာပိုရနိုင္တယ္။ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပန္မဆန္္းစစ္ႏိုင္ရင္ လူသရမ္းလက္သရမ္းႀကီး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ကံဆိုတာ အၿမဲတေစေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းေနႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတာကေတာ႔ နယ္မွာ Confidence တက္လာေပမယ္႔ Competence က်သြားတတ္တယ္တဲ႔။ ရန္ကုန္မွာ စက္ကိရိယာ ပညာရွင္ စုံစုံလင္လင္နဲ႔ လုပ္ရတဲ႔ မႏိုင္ရင္ကာ လူနာေတြကို ေတာမွာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေပးမယ္ဆိုတဲ႔ ကုထုံးဟာ ရသင္႔ရထိုက္ေသာ ႏႈန္းမီစံကိုက္ ကုထုံးနဲ႔ အမ်ားႀကီး ကြာတယ္။

            ေညာင္သီးေတြစားရတဲ႔အေၾကာင္းခ်ည့္ပဲ ေျပာေနမိတယ္။ အမ္းမွာေနရင္ ေလးညွဳိ႕သံကေလးလည္း နားေထာင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးဦးမွပါ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေျပာေျပာကမွ မေစာပဲ လို႔ ရွိေနဦးမယ္။ အမ္းဟာ ပိုက္ဆံသာ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မရတာ။ အတိုင္အေတာထူတဲ႔ ၿမဳိ႕ထဲမွာ သူလည္း ပါတယ္ လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ေခတ္ကာလႀကီးက အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ဘာမဆို ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္ေရာက္သြားတဲ႔အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ တခါတရံမွာ ကိုယ္ကလည္း မမွားပဲနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ကိုကိုေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္႔ဘ၀အက်ဳိးေပးကလည္း ဘယ္႔ႏွယ္ႀကီးမွန္း မသိပါဘူး။ ရန္ကုန္ကေနထြက္တာ အမ္းရယ္၊ ဘူတန္ရယ္၊ ေလာက္ကိုင္ရယ္၊ သုံးေနရာပဲ ေရာက္ဖူးေသးတယ္။ သုံးေနရာစလုံးမွာ အမႈကိစၥေတြမွာ သက္ေသလိုက္ ေရွ႕ေနလိုက္ ၀င္၀င္ပါခဲ႔ရတယ္။ မီးမရွိပဲ မီးခိုးမထြက္ဘူး လို႔ေတာ႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ အမႈျဖစ္တဲ႔သူေတြမွာ ဘယ္သူကမွ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာ ပ်က္လွပါခ်ည့္ မဟုတ္ဘူး။ အစဆြဲထုတ္စရာ တစုံတရာမွာ အတြင္းလူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ရွဲဒိုးစာေရးဆရာ ပါေနလို႔ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဆိုလိုတာက “ငါ ဘာမွားလို႔လဲ။” ဆိုၿပီး ဘာမထီ အာဇာနည္ လုပ္ေနလို႔ကေတာ႔ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင္႔မိရင္ အလကားေနရင္း စစ္လားေဆးလားနဲ႔ ရွင္းေနရတတ္တယ္။ အဲလိုျဖစ္သြားရင္ အနည္းဆုံးေတာ႔ မုဒ္ကေအာက္သြားၿပီး လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားေရာ။ ဘယ္ေပ်ာ္ေတာ႔မလဲ။ ကိုယ္က ဘာမွမဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ေနတဲ႔ဟာကေလးေတြက ကိုယ္႔ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးတတ္တယ္ လို႔ သတိေပးခ်င္တာပါ။ တကယ္တမ္း က်ားစီးဖားစီး သူေဌးျဖစ္ ေခြးျဖစ္ စားေနတဲ႔သူမ်ဳိးေတြဟာ ကိုယ္ေတြထက္ အမ်ားႀကီး လည္ပါတယ္။ ပန္ကာဆိုတာ အထက္မွာခိုင္ေအာင္ ေဇာက္ထိုးဆြဲထားမွ လည္လို႔ရတာခင္ဗ်။ သူတို႔လိုလူစားမ်ဳိးကို ဘယ္ေသာအခါမွ အတိုင္အေတာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္သြားတာ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔ လြတ္တယ္ေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔အကုသိုလ္နဲ႔ကိုယ္ ဒုကၡေရာက္သြားတာေတာ႔ ေစာေဖတို႔ ေနာေက်ေအာင္ ျမင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ မေတာ္တဆ အဲလိုလူမ်ဳိးနဲ႔ ၾကဳံလာရင္ ကိုယ္႔အထုပ္ကိုယ္ထမ္းေနတာ လို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ကံ ကံ၏အက်ဳိးဆိုတာ ေစတနာပါသြားရင္ အေဟာသိကံ ျဖစ္ရိုး မွ မရွိပဲနဲ႔။

             တကယ္ေတာ႔ အမ္းမွာေနၾကတဲ႔ ေဒသခံေတာသူေတာင္သားေတြက ရိုးလွပါတယ္ မေျပာနိုင္ေတာင္ အ တာေတာ႔ အမွန္ပါ။ သူတို႔ဆီေရာက္လာတဲ႔ ဆရာ၀န္ဆိုရင္ အထူးကုနဲ႔မွ ျပခ်င္တဲ႔ စိတ္ကေလးေတာ႔ ရွိတာေပါ႔။ ေဆးမေပးရင္ စမ္းသပ္ခဆိုတာလည္း နားလည္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာ၀န္ေတြကို တိုင္လိုက္ေတာလိုက္မယ္ ဆိုတဲ႔စိတ္ေတာ႔ မရွိၾကပါဘူး။ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ျမန္မာစကားေျပာေနရတာေတာင္ သူတို႔မွာ ရွက္ကိုးရွက္ကမ္း မရြံ႕မရဲနဲ႔။ ႏို႔ေပမယ္႔ ေျမကြက္ေတြ အေလ်ာ္ေတာင္းတုန္းကလို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဦးေဆာင္ၿပီး “ေရာ႔ ဒီလိုတိုင္ရတယ္။ ဒီမွာ လက္မွတ္ထိုး။” ဆိုရင္ သိပ္မစဥ္းစားဘူး။ ေနာက္ေတာ႔မွ “ငါတို႔ေနရာ ေနာက္ ဆရာ၀န္ေတြ မလာခ်င္ပဲ ေနေရာ႔မယ္။” ဆိုၿပီး ရင္ဘတ္စည္တီးျဖစ္တယ္။

           အမ္းကေျပာင္းလာၿပီး အမ္းကို တေအာင္႔ေမ႔ေမ႔ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ေတာင္ အဲဒီထဲကမွ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔ အမ္း လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ မသြားရေအာင္ လႊမ္းျခဳံတဲ႔သူေတြ၊ အင္အားနဲ႔ တြဲဘက္ၿပီး တျခားမွာေနတဲ႔သူေတြ၊ ထြက္စာတင္တဲ႔သူေတြ၊ သြားၿပီးမွ မေနႏိုင္ပဲ ေျပးသြားတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ပိုမ်ားေနမလား မသိပါဘူး။ အခုလည္း အသစ္ေတြေရာက္လာတယ္သာဆိုတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမ်ား တကယ္ေနၿပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က က်န္ခဲ႔မယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အဆင္မေျပျခင္း စိတ္ညစ္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ၾကဳံေနမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေၾကာင္႔ နာစရာေလးေတြ ေမ႔ၿပီး လြမ္းစရာေလးေတြ ေတြးမိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မေနဖူး မသြားဖူးပဲ သူမ်ားေခ်ာက္က်ေအာင္ သာျခင္းတထပ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ၿပီး ဂ်င္းထည့္လႊတ္တဲ႔စာမ်ဳိး မေရးဖူးတာေတာ႔ အရင္စာေတြ ဖတ္ဖူးသူတိုင္း သိပါလိမ္႔မယ္။ စိတ္ရင္းအတိုင္း ဆုေတာင္းေပးရရင္ေတာ႔ အားလုံး ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။

Soe Min