ကမၻာလဆန္း ၁ ရက္ေန႔

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Saturday, December 22, 2012 at 7:15am ·

    ၁၉၉၉၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၁၊ ေထာင္စုႏွစ္တစ္ခု၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ ေနမင္းကို ဘယ္လိုသေဘာရၾကပါသလဲ။ ပင္လယ္တြင္းသို႔ လည္းေကာင္း၊ ေတာင္စြယ္ေနာက္သို႔ လည္းေကာင္း၊ ကြင္းျပင္ႀကီး၏အဆံုး မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္းဆီသို႔ လည္းေကာင္း တျဖည္းျဖည္းငုပ္လွ်ဳိး၀င္ေရာက္သြားေသာ ေနမင္းႀကီးကို ေငးေမာ ၾကည့္ရႈမိခဲ့ၾကပါရဲ႕လား။

ထိုညေနဆည္းဆာသည္ ျမင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အလွဆံုး၊ ႏွေျမာတသအျဖစ္ရဆံုး လြမ္းဆြတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းကိုေကာ သတိျပဳခံစားမိၾကပါရဲ႕လား။

    ခုလို ေမးေနရတာက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႔ ညေနခင္းေန၀င္ခ်ိန္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔ ကသိုဏ္းရႈေနၾကခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ေလသည္။

    အစတုန္းကေတာ့ သူမ်ားတကာလို ပင္လယ္ကမ္းစပ္အပန္းေျဖစခန္းမွာျဖစ္ေစ၊ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွျဖစ္ေစ၊ ဂရင္းနစ္မ်ဥ္းျဖတ္သြားရာ ကၽြန္းကေလးေပၚကျဖစ္ေစ၊ ဇိမ္ခံပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးေပၚမွ  ျဖစ္ေစ မၾကည့္ႏိုင္သည့္တိုင္ အိမ္ႏွင့္မနီးမေ၀းမွာရွိသည့္ မီးရထားခံုးေက်ာ္တံတားေပၚမွေန၍ ထိုေန႔ဆည္းဆာ  ေန၀င္ခ်ိန္ကို အမွတ္တရၾကည့္လိုက္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးမိခဲ့ေသး၏။

    သို႔ရာတြင္ ႏွစ္ကူးဖို႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္အလိုမွာ စာေပကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ရသည္။သံုးဆယ့္တစ္ရက္ေန႔ ေန႔လယ္က်မွ ျပန္ေရာက္သည္။ ႏွစ္ညဆက္တိုက္ အိပ္ေရးလည္းပ်က္၊ ခရီးကလည္း ပန္းသျဖင့္ လူက ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းေနၿပီ။

    ေရမိုးခ်ဳိးလိုက္ေသာအခါ နည္းနည္းလန္းသလိုရွိလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ခန္းက ပက္လက္  ကုလားထိုင္မွာထိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနလိုက္သည္။ ခဏအၾကာမွာပင္ မ်က္လံုးေတြ စင္းလာျပန္သည္။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္လိုက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း မထျဖစ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမွးလိုက္ရလွ်င္ မဆိုးလွဟု ေတြးသည္။ အေတြးႏွင့္တစ္ဆက္တည္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေလေတာ့သည္။

    ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ႏိုးလာေသာအခါ ေမွာင္ေတာင္ေမွာင္ေနၿပီးသြားၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္မွ တစ္ခါႀကံဳရေသာ ဘ၀တစ္သက္တာအဖို႔ ထပ္မံျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးကို  လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးရေခ်ၿပီဟု ယူႀကံဳးမရျဖစ္လိုက္ရေကာင္းမလား၊ ႏွေျမာတသစိတ္၊ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္လိုေသာစိတ္မ်ား လံုး၀ေပၚမလာေတာ့လည္း ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ညေနခင္းတစ္ခုကို လက္လႊတ္လိုက္ရျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေနမင္းႀကီးကို ထာ၀ရဆံုးရႈံးသြားရတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။

                ☼ ☼ ☼ ☼ ☼

    တကယ္ေတာ့ ခုႏွစ္၊ သကၠရာဇ္ဆိုသည္မွာ လူတို႔က သတ္မွတ္ထားျခင္းသာျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံအသီးသီး လူမ်ဳိးအသီးသီးမွာ ကိုယ္ပိုင္သကၠရာဇ္ေတြရွိၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာဆိုလွ်င္ သာသနာသကၠရာဇ္ႏွင့္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးေတာင္ရွိ၏။ ေကာဇာသကၠရာဇ္သည္ ဟိုးေရွးအခါက မၾကာခဏ သကၠရာဇ္ၿဖိဳခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ခုအခါမွာ ၁၃၆၁ သာရွိေသးသည္။ တကယ္လို႔သာ ျမန္မာ့ေကာဇာသကၠရာဇ္သည္ ကမၻာသံုးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႏွစ္ေထာင္ျပည့္ႏွစ္ေရာက္ဖို႔ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ရာေက်ာ္မွ် လိုပါေသးသည္။ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံသည့္ႏွစ္မွစ၍ ေရတြက္ေသာ္ သာသနာသကၠရာဇ္ကသာ ကမၻာသံုးျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း ႏွစ္ေထာင္ျပည့္ႏွစ္ေရာက္လို႔ ႏွစ္ငါးရာေတာင္ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။

    ခရစ္ခုႏွစ္ကသာ ကမၻာသံုးျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ျပည့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ တစ္ထစ္ခ်မေျပာႏိုင္ေသး။ ခရစ္ေတာ္ဖြားျမင္သည့္ရက္ကို ပညာရွင္မ်ား တြက္ခ်က္ရာတြင္ မူကြဲႏွစ္မ်ဳိးရွိခဲ့၏။တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေလးႏွစ္ေလာက္ ကြာျခားေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွသာ တစ္မ်ဳိးတည္း သတ္မွတ္ႏိုင္ ခဲ့သည္။ မူကြဲကိုသာ လက္ခံခဲ့ၾကလွ်င္ ခုအခါမွာ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၄သို႔ ေရာက္ေနလိမ့္မည္ ျဖစ္၏။

    ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆိုသည္မွာ ကမၻာက ေနကို တစ္ပတ္ပတ္မိေသာ ကာလကို ဆိုလိုသည္။ သာမန္အားျဖင့္ ၃၆၅ရက္ကို တစ္ပတ္ (တစ္ႏွစ္)ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ အမွန္တကယ္ ေနကို တစ္ပတ္ပတ္မိရန္ ၃၆၅ရက္၊ ၅နာရီ၊ ၄၈မိနစ္ ၄၆စကၠန္႔တိတိၾကာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စြန္းထြက္ေနသည့္ ေျခာက္နာရီနီးပါးအတြက္ ေလးႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ ရက္ထပ္ႏွစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ တစ္ရက္ တိုးေပးရသည္။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္သည္ ရက္ထပ္ႏွစ္ ျဖစ္သျဖင့္ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ၂၉ရက္ရွိသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ၁၉၉၉၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၁သည္ လူတို႔သတ္မွတ္ထားေသာ သကၠရာဇ္အရ ႏွစ္ကုန္ရက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကမၻာက ေနကို အမွန္တကယ္ တစ္ပတ္ပတ္မိရန္ တစ္ရက္နီးပါး လိုေနေသးသည္။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၁ရက္၏ ညသန္းေခါင္ေရာက္ရန္ မိနစ္ပိုင္းအလိုက်မွသာ တကယ္ႏွစ္ကူးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမလိုျဖစ္ေန၏။

    ေနာက္တစ္ခ်က္က ကမၻာက ေနကို တစ္ပတ္ပတ္မိရန္ၾကာေသာအခါ အခ်ိန္ကာလကို တြက္ခ်က္ ရာတြင္ ေရွးကအယူအဆႏွင့္ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရွိေသာ အယူအဆတို႔ မိနစ္ပိုင္းမွ် ကြာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျပကၡဒိန္ရက္စြဲကို တြက္ခ်က္ရာတြင္ ေရွးကအယူအဆႏွင့္ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရွိေသာ အယူအဆတို႔ မိနစ္ပိုင္းမွ် ကြာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျပကၡဒိန္ရက္စြဲကို ျပင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ၁၅၈၂၊ ေအာက္တိုဘာ ၅ရက္ ေသာၾကာေန႔ကို ေအာက္တိုဘာ ၁၅ရက္ ေသာၾကာေန႔အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ္လို႔ အယူအဆအေဟာင္းကိုသာ ဆက္လက္အသံုးျပဳျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာ ၃၁သည္ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ အျဖစ္သာ ရွိေနဦးမည္။ ဇန္န၀ါရီ ၁၁ ရက္က်မွ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ျဖစ္လိမ့္မည္။

    (အထက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဆရာတင္ႏိုင္တိုး၏ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ျပကၡဒိန္စာအုပ္မွ ကိုးကားပါသည္)

    အမွန္အားျဖင့္ ကမၻာႀကီးသည္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ႏွစ္သစ္ကူးခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ ဂရင္းနစ္မ်ဥ္းမွစၿပီး တစ္ဒီဂရီခ်င္း တေရြ႕ေရြ႕ကူးေျပာင္းခဲ့ျခင္းသာျဖစ္၏။ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ခ်င္း မတူေသာႏိုင္ငံမ်ားအဖို႔ ႏွစ္ကူးခ်ိန္လည္း မတူႏိုင္ၾကပါ။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ႏွစ္သစ္ကူးဖို႔အတြက္ တစ္ရက္တိတိၾကာေပလိမ့္မည္။

    ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ စံေတာ္ခ်ိန္ဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံ၏ အလယ္ဗဟိုကို ျဖတ္သြားေသာ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္မ်ဥ္းေပၚ အေျခခံ၍ သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ တခ်ဳိ႕ အေရွ႕အေနာက္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားဆိုလွ်င္ စံေတာ္ခ်ိန္ ႏွစ္မ်ဳိး သံုးမ်ဳိးထားရတာရွိသည္။ ထိုအခါ တစ္ႏိုင္ငံတည္းမွာပင္ ႏွစ္ကူးခ်ိန္ ႏွစ္မ်ဳိး သံုးမ်ဳိးရွိႏိုင္သည္။ စံေတာ္ခ်ိန္တစ္မ်ဳိးတည္းရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွာပင္ အေရွ႕ဘက္စြန္း အရပ္မ်ားႏွင့္ အေနာက္ဘက္စြန္း အရပ္မ်ားအဖို႔ ႏွစ္ကူးခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံ၏ စံေတာ္ခ်ိန္ႏွင့္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ေတာ့ ကြာျခားမႈရွိပါလိမ့္မည္။

    တကယ္လို႔ ခုခ်ိန္ထိ အာကာသထဲမွာ လႊတ္တင္ထားေသာ မီယာစခန္းေပၚမွာ လူေတြရွိေနဦးမည္ ဆိုလွ်င္ ဒီထဲမွာ ရုရွက တစ္ေယာက္၊ အေမရိကန္က တစ္ေယာက္၊ ေတာင္အာဖရိကက တစ္ေယာက္၊ ဂ်ပန္က တစ္ေယာက္ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ ဘယ္စံေတာ္ခ်ိန္နဲ႔ ႏွစ္ကူးၾကေလမလဲ။

    တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကိုသာ အထူးျပဳၿပီးေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ လူတို႔ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံမ်ား အတည္တက်ထူေထာင္ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးေထာင္မက ရွိခဲ့ၿပီ။ လူဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာေတာင္ ႏွစ္သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကမၻာႀကီး စတင္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္သက္တမ္းႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ဆိုတာ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးသည္။ ဘာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနစရာမဟုတ္ဟု ဆိုသည္။

    သို႔ရာတြင္-

    လူတို႔သည္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို တီထြင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ထိုကိန္းဂဏန္းမ်ား၏ စိုးမိုးမႈကို ျပန္ခံၾကရျပန္သည္။ တကယ္လို႔ ကိန္းဂဏန္းေတြကိုသာ မတီထြင္ဘဲေနခဲ့လွ်င္ ကိုယ့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲဆိုတာ သိၾကမည္မဟုတ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာလည္း ရွိမွာမဟုတ္။ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေပၚလာစရာအေၾကာင္းမရွိသျဖင့္ ၀ိုင္တူးေကျပႆနာလည္း စိုးရိမ္ရမွာမဟုတ္။ ထို႔အတူ ဘာတိုးတက္မႈမွလည္း ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့။

    ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ လူတို႔သည္ ၂၀၀၀ ဆိုေသာကိန္းဂဏန္းတစ္ခု၏ စိုးမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ခံေန ၾကရသည္။ ေခတ္သစ္သမိုင္းတြင္ သုညေတြ အမ်ားဆံုးေသာခုႏွစ္သကၠရာဖ္ပင္ျဖစ္၏။ သုညဆိုေသာ ဂဏန္းသည္ အလြန္ထူးျခားေသာကိန္းတစ္ခုျဖစ္၏။ ဂဏန္းဆယ္လံုးထဲမွာ အေပါင္းလည္းမဟုတ္။ အႏုတ္လည္း မဟုတ္တာဆိုလို႔ သုညတစ္လံုးပဲရွိ၏။ သုညသည္ လံုး၀မရွိျခင္းသေဘာကို ေဆာင္သလို ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းသေဘာ ကိုလည္း ေဆာင္သည္။ ရာျပည့္၊ ေထာင္ျပည့္၊ ေသာင္းျပည့္၊ သိန္းျပည့္တို႔ကို ေဖာ္ျပလိုေသာအခါ သုည မပါလို႔ မျဖစ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သုညသည္ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးကိန္းဂဏန္းလည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ လံုး၀ၿပီးျပည့္စံုသည့္သေဘာ ကိုလည္း ေဆာင္ႏိုင္၏။

    ကမၻာႀကီးပင္လွ်င္ သုညတစ္လံုးႏွင့္တူသည္မဟုတ္လား။ သုညကို သို႔တည္းမဟုတ္ ကမၻာႀကီးကို ဘယ္လိုဆက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ၾကမလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔သာရွိေလသည္။

                ☼ ☼ ☼ ☼ ☼

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တခ်ဳိ႕လူေတြေလာက္ သည္းသည္းလႈပ္မျဖစ္ခဲ့။

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကေန ေနာက္တစ္ႏွစ္ကိုကူးတာ ဘာဆန္းလို႔လဲဟု ေတြးခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကိုယ္သည္လည္း လူထဲကလူသာျဖစ္သျဖင့္ ႏွစ္သစ္ကို မျဖစ္မေနလိုက္ပါရေပလိမ့္မည္။

    အစကေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ ေလာက္နဲ႔ပဲ ဘာသိဘာသာေနလိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့သည္။ ႏွစ္သစ္ကူးဖို႔ အခ်ိန္နီးကပ္လာေသာအခါမွာေတာ့ အလိုလို စိတ္လႈပ္ရွားလာမိ၏။ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္မွာ တစ္ခုခု အမွတ္တရလုပ္လိုေသာဆႏၵ ေပၚလာမိ၏။ သို႔ရာတြင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးဖို႔ကလည္း မိနစ္ပိုင္းေလာက္သာ လိုေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စၾကာ၀ဠာ အေၾကာင္း၊ ကမၻာႀကီးျဖစ္ေပၚလာပံု သက္ရွိေတြ ေပၚေပါက္လာပံု၊ လူစတင္ျဖစ္လာပံု၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ပိုင္းျခားပံုအေၾကာင္းေတြကို ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိ၏။

    ထိုအခါ ကမၻာေပၚမွာ လူသားဟူ၍ စတင္ျဖစ္ေပၚသည့္ေနရာဟု ယူဆႏိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပံုေတာင္ ေဒသမွာသြားၿပီး ႏွစ္သစ္ကူးရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုေသာဆႏၵျဖစ္မိ၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ လူစတင္ျဖစ္ေပၚသည့္ ေနရာကို ဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ရက္စြဲသတ္မ်ဥ္းကို ပံုေတာင္ေဒသသို႔ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ၿပီး ထိုမ်ဥ္းကို ပံုေတာင္မ်ဥ္းဟု ေခၚသင့္သည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္မိျပန္၏။

                ☼ ☼ ☼ ☼ ☼

    ကမၻာသူ ကမၻာသားတို႔သည္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကို အႀကီးက်ယ္ဆံုး၊ အခမ္းနားဆံုးေသာ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲမ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆိုဖို႔ အားခဲေနၾကသည္။ ထို႔အတူ ၀ိုင္တူးေက ကြန္ပ်ဴတာျပႆနာမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚႏိုင္သည္ ဆိုေသာ သတိေပးခ်က္မ်ား၊ အေပ်ာ္လြန္ရာမွ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေသာကိစၥမ်ား၊ ႏ်ဴကလီးယားမေတာ္တဆျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ား၊ ကမၻာပ်က္မည္ဟု အယူသီးမႈမ်ား၊ အျခားႀကိဳတင္မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေသာ စိုးရိမ္မႈမ်ားကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ ႀကံဳၾကရသည္။

    ႏွစ္သစ္ကူးသည့္အခ်ိန္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ ေအာ္ဟစ္ႀကိဳဆိုၾကေသာ အသံမ်ား၊ ရွန္ပိန္ပုလင္း ေဖာ့ဆို႔ဖြင့္သံမ်ား၊ ဖန္ခြက္မ်ား ထိခတ္သံမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းသံမ်ား၊ ေတးဂီတသံမ်ား၊ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံမ်ားႏွင့္အတူ။

    စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ရင္တမမျဖစ္ခဲ့ရာမွ ဘာျပႆနာမွ ထူးထူးျခားျခားမေပၚေပါက္သျဖင့္ စိတ္သက္သာရာ ရၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္ၾကသည့္အသံမ်ားကိုလည္း ေထြးေရာယွက္တင္ ၾကားၾကရေပလိမ့္မည္။

    ထိုအခိုက္အတန္႔ကေလးမ်ားသည္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ လူတို႔ အရူးသြပ္ဆံုးေသာကာလဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။

                ☼ ☼ ☼ ☼ ☼

မင္းလူ

------------------

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း

မတ္၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္