Wednesday, December 26, 2012

ဦးညဳိေအးႀကီးကုိ ေက်းဇူးတင္တယ္


Written by ေဆာင္း၀င္းလတ္
Wednesday, 05 December 2012 21:57

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဘုရားလမ္း ဘူတာ႐ံုကေလးမွာ ရထား အသြား အလာ
က်ဲပါး ခ်ိန္မို႔ တိတ္ဆိတ္လ်က္။
ေလာ္ကယ္ ရထား ေစာင့္ေနေသာ ခရီးသည္ အနည္းငယ္ ေၾကာင့္သာ ဘူတာ႐ံု ေလးမွာ
အသက္၀င္ ေနေသး သလို မွတ္ထင္ ရသည္။ မွတ္မွတ္ ရရ ေအာက္တိုဘာ လ၏ တနဂၤေႏြ
တစ္ရက္ မနက္ခင္း လည္းျဖစ္သည္။
အင္းစိန္ ဘက္မွ လာေသာ ေလာ္ကယ္ ရထား တစ္စီး
ဆိုက္လာသည္။ ခရီးသည္ တခ်ဳိ႕ ဆင္းၾက တက္ၾကသည္။ ရထားေပၚမွ ခရီး သည္
ဦးေလးႀကီး တစ္ေယာက္ ဆင္းလာၿပီး မီးရထား သံလမ္း အတိုင္းေလွ်ာက္ ခဲ့ကာ
ကုန္းမို႔မို႔ ထက္သို႔ ေလးေလး ေကြးေကြး လွမ္းတက္ သြားသည္။

ကုန္းျမင့္ ထက္တြင္ “ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ျပဳျပင္ေရး အလုပ္႐ံု” ႀကီးရွိသည္။
ပုဂၢလိက အလုပ္႐ံု ႀကီးျဖစ္သည္။ ဦးေလးႀကီးက အလုပ္႐ံု၀င္း တံခါးမွ တစ္ဆင့္
၀င္လာ ခဲ့သည္။ တနဂၤေႏြ အလုပ္ နားရက္မို႔ တစ္၀င္းလံုး ေျခာက္ေျခာက္
ေသြ႕ေသြ႕။ ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္။ အလုပ္႐ံု မန္ေနဂ်ာ ႐ံုးခန္း ထဲမွာေတာ့
ဦးေလးႀကီးႏွင့္ အသက္ အရြယ္ခ်င္း မတိမ္း မယိမ္း အဆီ အစ္အစ္၊ အသားျဖဴျဖဴ
လူႀကီး တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၾကသည္။

“တျခား ပုဂၢလိက အလုပ္႐ံုေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားေတာ့ ျပည္သူပိုင္ အသိမ္း
ခံေန ၾကရၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ အလုပ္ ႐ံုလည္း အသိမ္း ခံရဖို႔ လက္ တစ္ကမ္းပဲ
လိုေတာ့ တယ္။ ေန႔လား ညလား ပဲဗ်ာ။ ျပည္ သူပိုင္ သိမ္းမွာ ေတာ့ ေသခ်ာ တယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ စက္႐ံု ေတြေရာ၊ စတိုးဆိုင္ ႀကီးေတြ ေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ေတြေရာ
အသိမ္းခံ ေနၾကရ တုန္းပဲ”
“စင္ကာပူက မွာထား တဲ့ ေမာ္ေတာ္ကား စက္အပို ပစၥည္း တခ်ဳိ႕ လာမယ့္ေသာ
ၾကာေန႔ဆို ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္း ကို သေဘၤာနဲ႔ ၀င္လာေတာ့ မယ့္ကိစၥ ခင္ဗ်ားနဲ႔
တိုင္ပင္ ခ်င္လို႔ဗ်ာ”
“ညက ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ အလုပ္ ကိစၥ ေတြလည္း ေတာင္
ေတြးေျမာက္ ေတြးေပါ့ဗ်ာ”
“အဲဒီ့ စက္ပစၥည္းေတြ ေရာက္လာရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္ လိုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီစက္႐ံု၀င္း ထဲ အထိ ဒီပစၥည္း ေတြကို ဆိပ္ကမ္း ကေန
သယ္မလာ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မလြဲ မေသြ စက္႐ံု တစ္ခုလံုး ကို ျပည္သူပိုင္ အသိမ္း
ခံရ ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ဒီပစၥည္း ေတြကို ဒီအထိ သယ္လာရင္ လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔
စရိတ္ စက ကုန္က်႐ံုပဲ ရွိလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲ စဥ္းစား ထားၿပီးသားပါ။ ပစၥည္းက ေတာ့
သိပ္၀န ္မက်ယ္ ပါဘူး၊ ထင္း႐ူး ေသတၱာနဲ႔ သံုးလံုးစာ ပဲ ရွိတာပါ”
“ပုဇြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီ တစ္ေယာက္ အိမ္က က်ယ္
၀န္းတယ္။ ပစၥည္း ထားလို႔ ေကာင္းတယ္။ သူ႔အိမ္ကို ပစၥည္း ေသတၱာ သံုးလံုး
ပို႔ ထား မလားလို႔”
“ေကာင္းသားပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအလုပ္႐ံု ႀကီး ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ ေတာ့ရင္
အနားယူ ခ်င္ၿပီ။ ကိုယ့္မိသား စုအတြက္ ဘာဆက္ လုပ္ၾက ရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ
သူတို႔ နဲ႔ ေအးေအး ေဆးေဆး တိုင္ပင္ ၾကရ ဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ခင္ ဗ်ား
တစ္ခုေတာ့ ကူညီဗ်ာ။ အခု ေရာက္လာမယ့္ စက္ ပစၥည္း ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေခၽြးနည္း စာနဲ႔ မွာထားတာ ေတြဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့ ေရေက်ာ္က အိမ္မွာ
ထားၿပီး တတိ တတိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာင္းလို႔ရ တာေလးေတြ ထုတ္ ေရာင္းရင္
စရိတ ္ေတာ့ ျပန္ရမွာပဲ”

“ဒီအတြက္ ေတာ့ စိတ္ခ် ပါ၊ ကန္ေတာ္ေလး ေတာင္ ၫႊန္႔ဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္
ေဆြ ရွိပါတယ္။ သူလည္း ကား၀ပ္ေရွာ့ သမားပဲ။ ျပည္ သူပိုင္ေတြ သိမ္းေန
တယ္ဆို ေတာ့ သူလည္း အလုပ္နား လိုက္ၿပီး ကားအေရာင္း အ၀ယ္ေလး ဘာေလး၊ ပစၥည္း
အေဟာင္း အသစ္ အေရာင္း အ၀ယ္ေလး ဘာေလး၊ ေကာ္မရွင္စား ေပါ့ဗ်ာ သူ လုပ္ေပး
ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ ပစၥည္း ေလးေတြ လည္း သူ႔ကို ပဲ ေကာ္မရွင္
စားေပးၿပီး အကူ အညီ ေတာင္းရင္ ရပါတယ္”

“ေအးဗ်ာ အဆင္ေျပသ လို ၾကည့္လုပ္ ၾကရ ေတာ့မွာ ေပါ့။ ခဏေန ဆယ္နာရီ
ဆယ့္တစ္နာရီ သာသာေလာက္ က်ရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ ကန္ေတာ္ကေလး ဘက္
သြားၿပီး ထမင္းစား ၾကရ ေအာင္။ ဟိုတစ္ခါ စားတဲ့ ထမင္းဆိုင္က ဆိတ္ပဲဟင္း
ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီသြား ၾကတာေပါ့။ စား ေသာက္ၿပီးမွပဲ အင္းစိန္ကို
ခင္ဗ်ား ျပန္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုျဖစ္ ပ်က္ေနတဲ့ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး ေလာကႀကီး
ရဲ႕အေျခအေန အရ ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္႐ံု တစ္႐ံုလံုး ဒါဟာ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္
ေရာက္ေနၿပီ”

“ဟုတ္တယ္၊ ဇာတ္ သမားေတြ စကားနဲ႔ ေျပာရ ရင္ ဇာတ္ေခါင္းကြဲ ခ်ိန္ေပါ့ ဗ်ာ”
အဆိုပါ ဦးေလးႀကီး ႏွစ္ေယာက္၏ ပစၥည္း အေရာင္း အ၀ယ္ ကိစၥမွာ မလြဲ မေသြပါ
၀င္ခဲ့ရ သူႏွစ္ဦး ကေတာ့ ကြယ္ လြန္သူ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမ ႀကီး
ဦးအုန္းေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ သမီး ကေလးႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က် ခါစက သူ႔အိမ္ မွာ စည္စည္ ကားကား၊ သိုက္သိုက္
၀န္း၀န္းႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ ကား၀ပ္ေရွာ့ လုပ္ငန္း ရွိပါ ေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္
ကိုယ္၌ က သည္အလုပ္ ေတြကို စိတ္၀င္စား သျဖင့္ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ မ်ားထံမွ
ပညာ လည္း သင္ရင္း ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ ကိုင္ခဲ့မိ၏။ ေနာက္ပိုင္းက် ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္႐ံု ေလးလည္း ဇာတ္ေခါင္းကြဲ ခဲ့ေလၿပီ။ ေယာကၡမႀကီးႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပၚ ေရာက္ သြားၾက၏။ သူ႔ေနာက္က အေဖာ္ လိုက္ရင္း အေရာင္း
အ၀ယ္ ေလာက ထဲ တ၀ဲလည္ လည္။ ဟိုအိမ္ သည္အိမ္မွ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ သဂၤဟ
တခ်ဳိ႕ က ကားျပင္စရာ ရွိလို႔ လာ ေခၚရင္လည္း သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားကာ
ၾကားေပါက္ ၀င္ေငြ ေလးေတြ ရတတ္ပါ ေသး၏။ အဘိုးႀကီးက ရရ စားစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္
ပါးပါး သမားႀကီးမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္စရာ သိပ္မရွိ
လွပါ။ ယခုလည္း သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပုဇြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ ရပ္ကြက္ ထဲက အိမ္တစ္
အိမ္သို႔ မၾကာ ခဏ ေရာက္ၾကရ ျပန္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကား စက္ပစၥည္း တခ်ဳိ႕ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေကာ္မရွင္စား ေရာင္းေပးၾက ရပါသည္။ ပုဇြန္ေတာင္ ၾကက္တန္း၊
စက္မႈလက္မႈ အ၀န္းအ၀ိုင္း၊ ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္း၊ လမ္းမေတာ္၊ လသာ ဘက္မွ
စက္မႈ လက္မႈ နယ္နိမိတ္ ေတြမွာ အေရာင္း အ၀ယ္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ တစ္မနက္ ခင္းတြင္
ေယာကၡမႀကီး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရေက်ာ္ရပ္ ကြက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေန ေသာ
ေတာင္ၫြန္႔မွ တစ္ဆင့္ ပုဇြန္ေတာင္ ဘူတာႏွင့္ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီး ၾကား
မီးရထား သံလမ္းမ်ားကို ျဖတ္ ေက်ာ္ကာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ သြားၾကရာ ေရေက်ာ္
လြတ္လပ္ေရး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းအနီး ေရေျမာင္းႀကီး ၌ ရွမ္းေဘာင္းဘီ
အညိဳေရာင္ စြပ္က်ယ္ လက္စက အျဖဴ ေရာင္၊ အသား ညိဳညိဳ၊ ကိုယ္လံုး ထြားထြား၊
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ကားကား၊ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး လူႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုမိ ၾက ၏။

“ကိုညိဳေအး ဒီေန႔ ကား ႐ိုက္မရွိ ဘူးလား”
ေယာကၡမႀကီးက တရင္းတႏွီး ႏႈတ္ဆက္သည္။
“ေအးဗ် ဒီေန႔ နားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကိုအုန္းေဖတို႔ ဘယ္လာ ၾကတာလဲ”
႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ လူၾကမ္း ဦးညိဳေအး ႀကီးက ေမး သျဖင့္ ေရေက်ာ္
ရပ္ကြက္ထဲ ခဏလာ ၾကေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။ ဦးညိဳေအးႀကီး ၏ အိမ္မွာ တစ္ထပ္
သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ကေလး ျဖစ္ၿပီး ေရေက်ာ္ ရပ္ကြက္ ထဲမွာပင္ ရွိသည္။

“ကိုလွေမာင္နဲ႔ ေတာင္ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ”
ဟု ဦးညိဳေအးႀကီးက ေျပာေတာ့
“တစ္ေန႔ည ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ လာသြားေသး တယ္”
ဟု ေယာကၡမႀကီးက ေျပာသည္။ ဦးညိဳေအးႀကီး ေျပာသည့္ ကိုလွေမာင္ ဆိုသူ မွာ
႐ုပ္ရွင္ ဟာသ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးသန္းႏြဲ႕ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္
ေယာကၡမႀကီး ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မႏၲေလးသား လည္း ျဖစ္သည္။ ဦးသန္းႏြဲ႕ ၏
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္း ဟာ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား ႐ိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ေယာကၡမႀကီးက “ေက်ာင္းဆရာ”ေနရာမွ ဇာတ္၀င္ခန္း တစ္ခန္း ၀င္႐ိုက္
လိုက္ေသးသည္။ ဇာတ္၀င္ ခန္းတြင္ ဦးသန္းႏြဲ႕က ေက်ာင္းသား။ လူေပ်ာ္ လူ
ေနာက္။ ေယာကၡမ ႀကီးက ေက်ာင္းဆရာ။ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ ေကာင္းေအာင္ ႐ိုက္ကူး
ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမ ႀကီးမွာ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကသား မ်ားႏွင့္
ရင္းႏွီး ေသာ္လည္း ၀ါသနာ အေလ်ာက္ သာ တစ္ခါ တစ္ခါ ပါ၀င္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး
တျခား ေမာ္ေတာ္ကား ေလာက၊ အေရာင္း အ၀ယ္ ေလာက ထဲမွာသာ တ၀ဲ လည္လည္ ျဖစ္ေန
သူပင္။ ယခုလည္း ဦးညိဳေအးႀကီး က...

“ကိုအုန္းေဖ အခ်ိန္ရ လား၊ ခဏေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္လိုက္ခဲ့ ပါဦးလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူၾကမ္း အုပ္စု တိုင္ ပင္ၿပီး ဇာတ္ကား တစ္ကား
႐ိုက္ၾကမလို႔။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လည္း ၾကံဳတုန္း တိုင္ပင္ ခ်င္တယ္”
ဟု ဆိုသျဖင့္ သူ႔အိမ္သို႔ ခဏ ၀င္ၾကသည္။ သူ႔အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာ စာေလး မွာပင္
ေရေႏြး ၾကမ္းေသာက္ကာ စာရြက္သံုး ေလးရြက္ကို ဖတ္ၾက ရသည္။

“မင္းသား ကေတာ့ ကို ေအးၾကည္ ေပါ့ဗ်ာ”
ဟု သူ႕ဇာတ္လမ္းစာ ရြက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမႀကီးက ယူဖတ္ေန ဆဲတြင္
ဦးညိဳေအး ႀကီးက ေျပာသည္။ ကိုေအးၾကည္ ဆို သူမွာ လူႀကိဳက္ အလြန္ မ်ားၿပီး
နာမည္လည္း အလြန္ေက်ာ္ ၾကားေသာ ေတာႀကိဳက္၊ ၿမိဳ႕ ႀကိဳက္ ႏွစ္မ်ဳိး ႀကိဳက္
႐ုပ္ရွင္ မင္းသား ေရႊဘျဖစ္သည္။ ဦးေရႊဘ လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္း က သည္ေရေက်ာ္
ရပ္ကြက္ ထဲက ဦးေလး တစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေနသြားခဲ့ ဖူးသည္။ သူ ႐ုပ္ရွင္
မင္းသား မျဖစ္မီက ေရေက်ာ္ေစ်း ထဲတြင္ ဆိုင္ ထိုင္ကာ သံျဖဴလုပ္ငန္း လုပ္
ခဲ့ဖူးသည္။ ဦးေရႊဘက ပုသိမ္ ဇာတိ။ ပုသိမ္သား၊ ရန္ကုန္ ေရာက္ေတာ့ ေရေက်ာ္
မွာေန ရင္း သံျဖဴဆရာ လုပ္ကာ အားလပ္သည့္ အခါ ကာယ ဗလ၊ အေလးမ၊ ျခင္းလံုးခတ္
အားကစား ေလ့က်င့္သည္။ နာမည္ေက်ာ္ လက္ေ၀ွ႔သမား အားကစား ဆရာႀကီး က်ား
ဘညိမ္း ထံတြင္ တပည့္ခံကာ လက္ေ၀ွ႔ထိုး ေလ့က်င့္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္
႐ုပ္ရွင္ေလာ ကထဲ ေရာက္သြားခဲ့ သူျဖစ္ သည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ခင္ဗ်ား အခုဖတ္ ေနတဲ့
အတိုင္းပဲ။ ကိုေအးၾကည္က ေတာသား ေပါ့ဗ်ာ။ ေတာၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕က ဆန္စက္ သူေဌး
တစ္ေယာက္က အလုပ္၀င္ လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ကာ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ သူေဌး သမီးနဲ႔
ေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လူႀကမ္း အုပ္စုက သူေဌး သမီးကို ျပန္ေပး ဆြဲၿပီး
သူေဌးႀကီးကို ေငြညႇစ္ၾကတယ္။ ကိုေရႊဘ ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ကို
တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ၿဖိဳခြင္းတယ္။ သူေဌး သမီးကို ကယ္တယ္။ လူ ၾကမ္း
မ်ားမ်ား သံုးၿပီး ဖိုက္တင္ ေတြ မ်ားမ်ားထည့္ ထားတယ္”
ဟု ဦးညိဳေအးႀကီးက ေျပာျပသည္။

“အင္းေပါ့ ဒါမွလည္း ပရိသတ္က ႀကိဳက္ၾကမွာ ေပါ့။ ကိုေရႊဘ ပါရင္ ဖိုက္ တင္
အက္ရွင္ ေတြက ပါကိုပါ မွ ရမွာ ေလဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲမွာ ဟာသ အကြက္ ကေလး နည္း
နည္းပါးပါးေကာ မထည့္ခ်င္ ဘူးလားဗ်”
ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမ ႀကီးက ေမးေတာ့ ဦးညိဳေအး ႀကီးက-
“ကိုအုန္းေဖ စဥ္းစားလို႔ ေပၚတဲ့ အကြက္ ကေလး ရွိရင္ ထည့္ခ်င္တာ ထည့္ေပးသြား ပါဦး”
ဟု ေျပာသည္။
“ဒီလိုဆို ေကာင္းမလား လို႔ဗ်ာ၊ ကိုေရႊဘ အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ အိမ္က သူေဌးႀကီး
ရဲ႕သမီး က ရန္ကုန္မွာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္
ေတာၿမိဳ႕ကို ရထား နဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ကိုေရႊဘက ႏြားလွည္းနဲ႔ ဘူတာ ဆင္းႀကိဳ
တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဟာသ ေလးထည့္ လို႔ရတယ္”
“ဘယ္လို ထည့္မလဲ”
“သူေဌးသမီး နဲ႔ကိုေရႊဘ နဲ႔က တစ္ခါမွ မဆံုဖူး၊ မျမင္ ဖူးၾက ေသးဘူးဆို မဟုတ္လား”
“အင္း အဲဒီလို ဇာတ္ကို အစ ပ်ဳိးထားတယ္”
“ဒါ ဟာသ ထည့္လို႔ ေကာင္းတဲ့ အကြက္ပဲ။ သူ မျမင္ဖူး ေသးတဲ့ သူေဌးသမီး ကို
ဘူတာ႐ံု ထဲက လူေတြ ၾကားထဲမွာ လာႀကိဳရတဲ့ ေတာသား ကိုေရႊဘက ေအာ္ ေခၚမယ္ဗ်ာ”
“ဘယ္လို ေခၚမွာလဲ”
“ဗ်ဳိ႕ ရန္ကုန္က ေဘဘီ၊ ဒီမွာဗ်ဳိ႕ လွည္းလာ ႀကိဳတယ္ ဗ်ဳိ႕ ရန္ကုန္က ေဘဘီ
ဆိုၿပီး ေအာ္ ေခၚတယ္။ ရန္ကုန္ေကာ လိပ္မွာ တက္ေနတဲ့ ေကာ လိပ္ေက်ာင္းသူ
ေခတ္ပညာ တတ္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလး က လူၾကား သူၾကားမွာ သူ႔နာမည္ ေအာ္ ေအာ္ၿပီး
ေခၚေန တာ ရွက္သြားတဲ့ အခန္းက ဟာသ ပဲဗ်။ ရွင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္
ကၽြန္မနာမည္ ကို ေအာ္ေခၚ ေနရတာ လဲဆိုၿပီး ရန္ေတြ႕တဲ့ အခန္း ထည့္မယ္ ဗ်ာ။
ကိုေရႊဘႀကီးက ေတာ သား စတိုင္လ္နဲ႔ ဂြက်က် ျပန္ ေျပာရမွာက ဒီမွာ ေကာလိပ္
ေက်ာင္းသူႀကီးရဲ႕ ခင္ဗ်ားက လည္း က်ဳပ္ကို မသိ၊ က်ဳပ္ ကလည္း ခင္ဗ်ားကို
မသိ၊ ဒီေတာ့ ေအာ္ၿပီး အသံျပဳရ တာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ား နာမည္ ေအာ္မေခၚ
ေစခ်င္ရင္ လည္ ပင္းမွာ ေဘဘီ ဆိုၿပီး စာခ်ိတ္ ဆြဲထား ေပါ့ဗ် ဆိုတဲ့ ဟာသ
အကြက္ေလး ေပါ့ဗ်ာ”

“ေကာင္းတယ္ ကိုအုန္း ေဖ၊ အဲဒါေလး ဇာတ္ၫႊန္း ေရးဆရာကို ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္
ထဲမွာ ထည့္ေရး ေပးပါလို႔ က်ဳပ္တို႔က ေျပာရမွာ ေပါ့ဗ်ာ”
“ကိုညိဳေအးႀကီး တို႔က လူၾကမ္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ထည့္ထားတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္
သူေတြမ်ားလဲဗ်”
“သူေဌးသမီး ေဘဘီ ေလးကို ျပန္ေပး ဆြဲၿပီး ေရာ္ဘာေတာ အုပ္ႀကီးထဲက အိမ္
ပ်က္ႀကီး ေခၚသြား ၾကတဲ့ေန ရမွာ လူၾကမ္း ေပါင္းစံုထည့္ ဖို႔ စဥ္းစားထား
ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ကိုစန္းဟန္ ႀကီး၊ ကိုသိန္းဟန္ႀကီး၊ ကို
ခ်စ္တင္ႀကီး၊ ကိုရာဇာနဲ႔ ခ်ီး ဗူးလည္း ပါမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဇာႀကီး
လည္း ပါ မယ္”
ဦးညိဳေအးႀကီး က ေျပာ ျပသည္။ သူတို႔ ႐ုပ္ရွင္ လူၾကမ္းမ်ား ထဲတြင္
ဦးေအာင္ ႀကီး၊ ဦးလွေမာင္ႀကီး၊ ဦးလွ ေမာင္ေလးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေဇာ
ႀကီးတို႔မွာ တစ္ခါတစ္ရံ ဒါ႐ိုက္တာ ေနရာမွ ကား႐ိုက္ေလ့ ရွိ ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀၊ ရန္ကုန္ အလံု စူပါဘင္ လမ္းတြင္ ေန စဥ္က
လူၾကမ္း၊ဒါ႐ိုက္တာ ဦးေက်ာ္ေဇာႀကီးႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္း ေနခဲ့ဖူးသည္။
ဦးညိဳေအး ႀကီးက်ေတာ့ ထင္ထင္ ေပၚ ေပၚ ဒါ႐ိုက္တာ ၀င္မလုပ္ ေသာ္လည္း ေဘးမွ
ေန၍ ယခု လို ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ရွာေဖြစဥ္းစား ေပးၿပီး ကုမၸဏီ မ်ားကို
ကူညီတတ္ ပါသည္။

“မင္းသား ကေတာ့ ပရိသတ္ အႀကိဳက္ ကိုေရႊဘ ဆို တာ ဟုတ္ပါၿပီ။ မင္းသမီးကို
ဘယ္သူမ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစား ထားၾကသလဲ”
“မ်က္ႏွာသစ္၊ တက္ သစ္စထဲက လွလွပပ သြက္သြက္ လက္လက္ တစ္ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွာရ မွာေပါ့”
“မင္းသမီး အသစ္ဆို ေတာ့ ပရိသတ္ လက္ခံအား ေပးၿပီး ခ်စ္ေအာင္ ဇာတ္ လမ္း
ဇာတ္ကြက္က ပို႔ေပးဖို႔ လည္း ခင္ဗ်ား တို႔ဘက္က လိုလိမ ့္မယ္ဗ်”
“အင္း ဒါေတာ့ မခဲ ယဥ္းပါဘူး။ ဒါကကၽြန္ေတာ္ တို႔လူၾကမ္း ေတြရဲ႕ အပိုင္း က႑ေပါ့ဗ်ာ”
“ဘယ္လို အပိုင္း က႑ လဲဗ်”
“ကိုအုန္းေဖလည္း သိ ၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ လူမ်ဳိးမ်ား ဟာ
အားနည္းတဲ့ သူအေပၚမွာ အရမ္း က႐ုဏာ ထားတတ္၊ သနား တတ္ၾကတယ္။ ဒီတစ္ခ်က္
ဒီတစ္ကြက္ ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က မင္းသမီးကို ပရိသတ္ ဘက္ပါေအာင္ ပံ့ပိုး
ၾကရမွာ။ ဇာတ္လမ္း အရ မင္းသမီး ကို ျပန္ေပး ဆြဲၿပီး အိမ္အိုအိမ္ပ်က္
အိမ္ေဟာင္းႀကီးထဲမွာ ပိတ္ ေလွာင္ထား႐ံုတင္မကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူၾကမ္း
အုပ္စု က ဒီကေလး မေလး စိတ္ဆင္း ရဲေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၿခိမ္းေျခာက္
ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းၾက ရမွာကိုး။ အဲဒီ ျပကြက္ေတြ ၾကည့္ၿပီး ပရိသတ္က ဒီ
ကေလး မေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲက လြတ္ေျမာက္ ေစခ်င္ လာၾက
လိမ့္မယ္။သနားလာ ၾကလိမ့္မယ္။ က႐ုဏာျဖစ္ လာၾကလိမ့္မယ္။ ဒီ လိုနည္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပိုင္း က သ႐ုပ္ေဆာင္ ၾကရ မွာကိုး”

“အင္း ဒါကေတာ့ ခင္ ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ပညာပိုင္း ေပါ့ဗ်ာ၊ ကဲ ေနာက္မွ ၀င္ခဲ့
ဦးမယ္၊ ဟိုဘက္ နားက ဇီဇ၀ါ လမ္းထဲ အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥေလးရွိ လို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားလိုက္ ဦးမယ္”
ဦးညိဳေအးႀကီး ကို ႏႈတ္ဆက ္ကာ ေရေက်ာ္ ဇီဇ၀ါ လမ္းဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ခ ဲ့ၾကသည္။

တစ္ည။ အေရာင္း အ၀ယ္ကိစၥ အတြက္ ပိုက္ဆံရ စရာ ရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္
ေယာက္တည္း ေရေက်ာ္ ဇီဇ ၀ါ လမ္းထဲက အိမ္သို႔ လာခဲ့ သည္။ အျပန္လည္း ကၽြန္
ေတာ္ ေနထိုင္ရာ မဂၤလာ ေတာင္ၫြန္႔ ရပ္ကြက္သို႔ လမ္း ေလွ်ာက္ျပန္ ခဲ့သည္။
ေရ ေက်ာ္ ရထားလမ္း ကေလးမွာ ေမွာင္ရိပ္ နည္းနည္းက် ေနၿပီး ရထားလမ္း ေဘးေတြ
ပိႏၷဲပင္ ႀကီးတစ္ပင္က အုပ္မိုး ထား သည္။ ထိုေနရာ ဆီမွ ၾကား လိုက္ရသည္က
မယ္ဒလင္ တီးခတ္ေန သံသဲ့သဲ့။ ဟုတ္ ပါရဲ႕။ ရထားသံ လမ္းေပၚ တြင္ထိုင္ကာ
လူတစ္ေယာက္ ဂီတ သံစဥ္ ေအးျမျမကို လွပ စြာ တီးခတ္ ပံုေဖာ္ ေနပါလား။
သူ႔အနား ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ သြားသည္။ ႐ုပ္ ရွင္လူၾကမ္း
ဦးညိဳေအးႀကီး ပါလား။ သူက သီခ်င္း မညည္းဘဲ ဂီတ တီးလံုးေလး မ်ားကိုသာ
လက္ကြက္ခပ္ စိပ္စိပ္ျဖင့္ တို႔ခတ္ ေနသည္။ သူက ေဆးျပင္း လိပ္ခဲထား သည္။
ကၽြန္ေတာ္က အစီခံ မပါေသာ ခေပါင္း စီးကရက္ကို ဖြာရင္း သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္
လိုက္သည္။

“ဦးေလးက ဂီတ လည္း ရတာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ထဲ မွာလည္း ႐ိုး႐ိုး တန္းတန္း အေဖခန္း၊
ဦးႀကီးခန္း ကေန၊ လူႀကီး မိဘ ေနရာက ၀င္ မလုပ္ေတာ့ ဘူးလား”
ဟု ေမးမိသည္။
“မရေတာ့ဘူးကြ၊ ပရိ သတ္က ငါတို႔ကို လူၾကမ္း ဆိုတာပဲ ယံုၾကည္ ထားၾက တာ။
ဒီေလာကထဲ ၀င္ေတာ့ ငါတို႔ ေရြးလိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ကိုက လူၾကမ္း
လမ္းေၾကာင္း ေလကြာ။ ငါတို႔ရထားတဲ့ ထမင္းစား လက္မွတ္က လူ ၾကမ္း လက္မွတ္
ေလကြာ။ ပရိသတ္ နားလည္ ထားတာက လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အဲဒီ့လမ္း ေၾကာင္းကို
လႊဲၿပီး တျခား ဘာအကြက္ နဲ႔ပဲ မိုးပ်ံေအာင္ လုပ္ျပ လုပ္ျပ၊ ပရိသတ္က ေတာ့
ေဆာရီးပဲ Sorry ပဲ။ ညိဳေအးႀကီးကို သူတို႔ ယံုတာ လူၾကမ္း ဆိုတာပဲ ယံုတာ။
တျခားဟာ ဘာမွ မယံုၾက ေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း ဘာ ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေဖာ္ တဲ့ေဆးေလကြာ။ ကိုယ္ေဖာ္ တဲ့ေဆးေတာ့ ကိုယ္ ျမည္း ၾကည့္ရ ေတာ့မွာေပါ့၊ ကိုယ္ ကစားရ ေတာ့မွာေပါ့”

ဟု သူက ေျပာေန သည္။ မလွမ္း မကမ္းမွ သူတို႔ အိမ္ကေလး ဆီသို႔ ကၽြန္ ေတာ္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျပတင္း တစ္ခ်ပ္ဟေနကာ မီးေရာင္ လက္လက္ကို ျမင္လိုက္ရ သည္။

ဘ၀ အေကြ႕တခ်ဳိ႕မွာ သင့္ႏိုးရာရာ လမ္းေၾကာင္း ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခဲ့သည္။ ေရြးခ်ယ္ ခဲ့သည္။ ေလွ်ာက္ခဲ့ သည္
ကိုယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့ တင့္သံ ကိုယ္ထံ ျပန္လာ သမွ် စိတ္ခ်မ္းသာ ရတာ လည္း
ရွိသလို စိတ္ဆင္းရဲ ရတာလည္း ခဏခဏ။ တစ္ ခ်ိန္က ဦးညိဳေအးႀကီး ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ကိုယ္ ေဖာ္တဲ့ေဆးေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျမည္းၾကည့္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ စားၾကည့္ရေသး ေတာ့တာ ေပါ့။ ပူေလာင္စပ္ခါး ကိုယ့္ ရဲ႕ကံတရား ပဲေပါ့။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ လမ္းေၾကာင္းေလး ေတြတစ္ခုခု ေရြးမိ၊ ေလွ်ာက္ မိေလတိုင္း ဦးညိဳေအးႀကီးကို သတိရ မိသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ ရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ဒႆနအတြက္ သူ႔ကို ေက်းဇူး တင္ပါသည္။

ေဆာင္း၀င္းလတ္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၂)

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...