"အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္" (ေကာင္းဆက္ႏိုင္)

The River Club shared Ko Nay Myo's photo.

အားလံုးေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသို႔ အႏူးအၫြတ္

ဟုတ္ပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ျပစ္မွားမိတာ အမွန္ပါ။ သူမ်ား တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုၿပီး တစ္ခုဟာ ေခတ္မီတဲ့ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ သူ႔ထက္ငါ ကမၻာ့ေရွ႕တန္း မ်က္ႏွာစာရဖို႔သာ ဘတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္ ႀကိဳးပမ္း ၿပိဳင္ဆုိင္ အႏုိင္ယူေနၾကခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ဆီက ပညာေရး စနစ္ကေတာ့ ဗုန္းဗုန္းလဲရာကေတာင္ မထႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ဆီက ဆရာ ဆရာမေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကလား၊ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚမွာ ေစတနာ မရွိၾကဘူးလား။ ေခတ္ေနာက္ ျပန္ဆြဲေနၾကတာလား စသျဖင့္ က်ဳပ္ေတြးခဲ့မိပါတယ္။ ၀န္ခံရရင္ ဆရာ ဆရာမေတြ အားလံုးကို စိတ္ပ်က္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာက ဆရာ ဆရာမေတြ မဟုတ္ဘဲ ၀ တစ္လံုးမွေတာင္ မရွိဘဲ ၀ိ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး လူၾကားေကာင္း ႐ံုေအာ္ေနသူေတြ၊ အေပၚယံ ေရႊမႈန္႔ႀကဲခ်င္သူေတြ၊ သကာရည္ ေလာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

မႏုႆ ဥယ်ာဥ္မွဴးတို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ

မႏုႆဥယ်ာဥ္မွဴးတဲ့လားဗ်ာ၊ ဟားဟား၊ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးက စကားလံုး လွလွေလးေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ လုိက္မီမယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ။ ဆုိက္ကားနင္းသူကို ဆိုက္ကားဆရာ၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူကို ျမင္းလွည္းဆရာ၊ စာသင္ေပးသူကို ေက်ာင္းဆရာ၊ ဥယ်ာဥ္မွဴး၊ မႏုႆဥယ်ာဥ္မွဴး ပိုက္ဆံမေပးရတုိင္း ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး ေျပာေနၾကတာဗ်။ ဘာတဲ့ဗ်၊ ေခတ္မီ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္မယ္၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး၊ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစရ၊ ျပည္သူ႔အသံ လႊတ္ေတာ္အသံ၊ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ၊ ခ်လိုက္တဲ့ မူ၀ါဒေတြ၊ လုပ္လိုက္တဲ့ သုေတသနေတြ၊ ထြက္လိုက္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားေတြ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ ဒီလုိပဲ မစားရ ၀ခမန္း၊ အ႐ူးဘံုေျမႇာက္ ေလထဲ တုိက္အိမ္ေဆာက္၊ စကားလံုး လွလွေတြပိၿပီး အသက္႐ွဴေတြက်ပ္။ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲကေန အလုပ္ေတြ ထြက္မလာဘဲ ေလေတြပဲ ထြက္လာ။ “ျမန္မာ့ အားကစား က္ၻာကို လႊမ္းရမည္”ေဆာင္ပုဒ္ အႀကီးႀကီး ေရးခ်ိတ္ထားၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ အိပ္ေန ၾကသလိုေပါ့။ မႏုႆ ဥယ်ာဥ္မွဴးေတြ ဘာေတြ ေျမႇာက္လံုးေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ဟာ ေက်ာင္းဆရာေပါ့။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရွိ သူေတြရ႕ဲ အသံုးခ်ခံ အဆူခံ အေငါက္ခံ အႏွိမ္ခံ အထင္ေသးခံ ရတာပါပဲ။ “မႏုႆ ခိုင္းဖတ္” ႀကီးပါ။

ကၽြန္မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ဆိုတာကေတာ့ ဒီအလုပ္ကို ေရြးကတည္းက ေလာဘ သကၠာယနည္းၿပီး ေစတနာ ေမတၱာလည္း သူမ်ားထက္ မနိမ့္တဲ့ သူေတြခ်ည္းပါ။ ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳ သင္ၾကားနည္းက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ တုိင္းျပည္ တစ္ခု တုိးတက္ဖို႔ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ၿပီးေခတ္က ေတာင္းဆိုတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ အထက္က ညႊန္ၾကား ေပမယ့္ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ အထက္က ညႊန္န္ၾကားဖို႔ပဲ တတ္တာရွင့္။ လက္ေတြ႕က်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ေလာက္ေတာင္ နားမလည္ ၾကဘူး။ ဒီလို ေလလံုးထြား႐ံုနဲ႔ေတာ့ လူအထင္ႀကီး႐ံုပဲရွိမယ္၊ လက္ေတြ႕ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ သိသမွ် ဆရာ ဆရာမေတြ အားလံုးက မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ပဲ သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ဆိုတာက လက္သမားေတြ ပန္းရန္ေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ အုတ္က်ေတာ့ မေပးႏိုင္ဘဲ တုိက္ေဆာက္ စမ္း ဆုိရင္ေတာ့ ထုိင္ေန႐ံုပဲရွင့္၊ ဇြတ္ခိုင္း ေနရင္ေတာ့ ခိုင္းသူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ပိုင္း ဆုိင္ရာ ခၽြတ္ယြင္းေနလို႔ပါပဲ။

ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳ သင္ၾကားစနစ္ဆိုတာက ေက်ာင္းသားရဲ႕ ပင္ကို အရည္အေသြး ေတြ ျမန္ျမန္နဲ႔ အားေကာင္း ထြက္ေပၚလာေအာင္ ဆရာက လမ္းျပမယ္၊ ဆရာတပည့္ ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔အကဲခတ္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ပညာေရးခရီးကို ေက်ာင္းသား ကိုယ္တုိင္ ျမင္လာတဲ့အထိ အႀကံေပးမယ္၊ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးစီရဲ႕ အေျခအေနကို စိတ္ပိုင္း ဆုိင္ရာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာက အစအလစ္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမယ္။ လုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ စနစ္ပါ ခင္ဗ်ာ။ ေကာင္းၿပီ၊ အလြန္ေကာင္းတဲ့ idea လည္း ရွိေနၿပီ။ ပန္းခ်ီဆြဲမယ့္ ပိတ္ကားလည္း ရွိတယ္၊ ဆြဲမယ့္ ပန္းခ်ီ ဆရာလည္း အဆင္သင့္၊ ပန္းခ်ီကား ေကာင္း တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လာဖို႔က အဆင့္ မမီတဲ့ေဆးနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလ့က်င့္ ေလ့က်င့္၊ အာဟာရ မျပည့္၀ရင္ ႂကြက္သားေတြ တုိးတက္ မလာႏုိင္ဘူး။ ဒီစီမံခ်က္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မလား၊ မေအာင္ျမင္ဘူး လားဆုိတာကို လက္ေတြ႕ ျပမယ္။ (ေလးတန္း ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ထမင္းခ်ိဳင့္မ်ား ထမင္းဘူးမ်ားကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဖြင့္ျပရင္း ဆက္ေျပာသည္) ကဲ၊ ၾကည့္ဒီဗူးက ထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္က တစ္ႏွစ္ သံုးေလး ... ဆယ့္ငါးေစ့၊ ဒါပဲ၊ ေဟာဒီခ်ိဳင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ တစ္ဇြန္းနဲ႔ ငါးပိေထာင္း၊ ဒီဘူးက သက္သတ္ လြတ္ မွ်စ္ေၾကာ္၊ ကဲ ဒီဘူး တုိ႔ဟူးသုပ္၊ ဒီခ်ိဳင့္က ၾကက္ဥျပဳတ္ တစ္ျခမ္းနဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္း၊ ဒီမွာလည္း ပဲျပဳတ္ ဒါက ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ဒီမွာပဲျပဳတ္၊ ဒါမ်ိဳးစားေနရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ၪာဏ္ရည္ကို ဆရာ ဘယ္လို ထင္သလဲ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳသင္ဖို႔က ေက်ာင္း သားဦးေရ တစ္ခန္းမွာ ႏွစ္ဆယ္ထက္ ပိုလို႔ မရဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ တစ္ခန္းတစ္ခန္း ေက်ာင္းသားမ်ားလြန္းလို႔ က်န္တာမေျပာ နဲ႔ ေအာက္စီဂ်င္ေတာင္ မလံုေလာက္ဘူး။ သင္ၾကားခ်ိန္ ၃၅ မိနစ္မွာ နာမည္စာရင္း ေခၚတာနဲ႔တင္ အခ်ိန္ကုန္ သြားေလာက္တယ္။ တာ၀န္ရွိ ပုဂိ္ၢဳလ္ႀကီး ေတြကို ေျပာလုိက္ပါ ဆရာ၊ ဒီစနစ္ မသံုးမီ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ထမင္းဘူးေတြ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခု လုပ္ေပးၾကပါဦး။ ဆရာ ဆရာမေတြေပၚခ်ည္း တာ၀န္ေတြ ပံုမခ်ဘဲ ကိုယ့္ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ေတြလည္း ျမင္ၾက ပါဦး၊ ေက်ာင္းသားဗဟို မျပဳမီ ဆရာေတြကို ဗဟိုျပဳၿပီး ေဆြးေႏြးၾကပါဦး၊ ဆရာေတြက လိုအပ္ခ်က္ေတြ အားလံုးသိပါတယ္။ မသိတာက အေပၚက ညႊန္ၾကားတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဦးေရနဲ႔ ဆရာမွ်ဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာဟာရ အနည္းဆံုး ႏုိင္ငံတကာ သတ္မွတ္တဲ့ အနိမ့္ဆံုး စံခ်ိန္ေတာင္ျပည့္ဖို႔ လူႀကီးမင္းမ်ား အရင္ဆံုး ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။

ကၽြန္မကေတာ့ အႀကံေပးရရင္ အခုအခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြလည္း စိတ္ေျပၿပီး သေဘာ က်သြားေအာင္ မူလတန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြထဲကို က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနၿပီျဖစ္တဲ့ သန္းႂကြယ္ သူေဌးညီေနာင္တုိ႔က တာ၀န္ယူၿပီး အလွဴဒါန လုပ္ကိုင္ ေစခ်င္တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အသက္ရွင္႐ံု စားေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြရယ္၊ ဆရာ မလံုေလာက္တာရယ္၊ အခန္း မလံု ေလာက္တာရယ္ ဆုိရင္ ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳထက္ ဘုန္းႀကီး ဗဟိုျပဳ ေက်ာင္းေတြ မ်ားလာေအာင္ အားေပးတာကမွ သဘာ၀က်ဦးမယ္။ ၀ မရွိဘဲ ၀ိ လုပ္လို႔မွ မရတာရွင့္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပညာေရးစနစ္ ဗုန္းဗုန္းလဲသြားရတာကေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ပညာေရး စနစ္ကို ပညာေရးအေၾကာင္း နားမလည္တဲ့သူေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ပိုၿပီး ဆုိး၀ါးသြားတာက ပညာေရးကို စစ္ေရး႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ၿပီး လုပ္သြားလို႔ပါပဲ။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနရတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး ျပန္မေျပာ၀ံ့တဲ့ ကေလးေတြ ေမြးထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ စုစည္းမႈနည္းႏုိင္သမွ် နည္းေအာင္ အေဆာင္ မေပးတဲ့အျပင္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ၀င္ၿပီး ဆႏၵျပတာ လႈ႔ံေဆာ္တာ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းေတြကို ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေ၀းကြာတဲ့ လယ္ကြင္းေတြထဲ ပုိ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဘြဲ႕ေတြကိုလည္း ေခ်းေပါ၊ ေသးေပါျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။

လူေတြဆင္းရဲ ႐ုန္းကန္ေနရမွ ႏုိင္ငံေရး ေတြးခ်ိန္မရေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လူေတြရဲ႕ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးမႈကို မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား မိဘေတြ ႏြမ္းပါး တဲ့အတြက္ ေက်ာင္း သားေတြ အာဟာရ မျပည့္မီပါဘူး။ ေစတနာပါရင္ လုိအပ္တာေတြ အရင္ ျဖည့္ဆည္း ရမွာပါ။

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ဆရာ ဆရာမေတြကို မဖိႏွိပ္ပါနဲ႔။ အဖိႏွိပ္ခံ ဆရာ ဆရာမ ေတြကေန ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ အနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေတာက္ေျပာင္ တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္မလာဘဲ လူစဥ္မမီတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အည့ံစားေတြပဲ ထြက္လာမွာရွင့္။ တစ္ေလာက ၾကားလိုက္ရသလို “တပည့္ေတာ္တုိ႔က တ႐ုတ္ကိုလည္း ေၾကာက္ရပါတယ္ ဘုရား” ဆုိတာမ်ိဳး၊ ဟိုေၾကာက္ သည္ေၾကာက္၊ ဟိုလက္ျဖန္႔ သည္လက္ ျဖန္႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို သတိ္ၱရွိရွိ မလုပ္ရဲတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးေတြပဲ ထြက္လာမွာပဲ။

ကၽြန္မကေတာ့ ကေလးေတြ အာဟာရ မျပည့္ေပမယ့္ သတိ္ၱရွိရွိ ေတြးေခၚတတ္ ေအာင္ ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး သင္ေပးတယ္ ရွင့္၊ ဒီကဗ်ာေလးလည္း ကၽြန္မစပ္ၿပီး သင္ေပးတယ္ရွင့္။

ေက်ာမြဲမွ ေက်ာမြဲသို႔ 

ငါတုိ႔ရဲ႕ အာဏာရွင္ေတြကတစ္ဆင့္၊ မင္းတို႔ရဲ႕ အာဏာရွင္ေတြ ယူသြားခဲ့တဲ့ေတာင္ေတြ ျပန္ေပးပါ။ မင္းတို႔သေဘာ ငါတုိ႔ဆႏၵမပါဘဲ ျမစ္ဧရာကို ေဖာက္ခြဲ မယ့္အႀကံ ခ်က္ခ်င္း ရပ္တန္႔ပါ။ မင္းတို႔ ဒီမိုကေရစီ၊ ငါတုိ႔လည္း ဒီမိုကေရစီ စစ္စစ္ မွန္မွန္ရတဲ့ေန႔ တုိ႔ေက်ာမြဲခ်င္း ေတြ႕ၾက မယ္။ ဧရာ ယန္စီ အရွည္တည္မယ့္၊ တကယ့္ ခ်စ္ၾကည္ေရးဆုိတာ၊ ဒီေတာ့မွ ရၾကမွာ ကိုယ့္လူေရ႕။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဆရာ ဆရာမမ်ား၏ သေဘာထားမ်ားကို ၾကားသိရခ်ိန္မွာ ေတာ့ ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳစနစ္ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္က ဆရာမ်ားက လက္သီးနဲ႔ ဆြဲမထုိးခဲ့တာ ေက်းဇူး တင္မိပါတယ္။ အထင္မွား အျမင္မွားခဲ့မိသမွ်လည္း အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါေၾကာင္း။

kaung125@gmail
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွ