ဇာတ္သိမ္းမွားတဲ့ ဒိုင္ယာရီ
|
10:51 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံကိ
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒူးယားစီးကရက္၀ယ္ကာ တစ္ ေယာက္တစ္လွည့္ ခုိးဖြာရင္း ေကာင္မေလးေတြကို အိုက္တင္ျပ၊ ေဟ့ ...ဆရာလာၿပီဆုိလွ်င္ စီးကရက္ကို ဖြက္ရသည္။ မည္သည့္အတန္းကို သင္သည့္ ဆရာ/ဆရာမျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးကရက္ေသာက္ေနတာကို ျမင္သြားလွ်င္ အျပစ္ ေပး၍ရသည္။ ဆံုးမ၍ရသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခါ တုန္းက ေစာႏုိင္ဆုိသည့္ေကာင္ စီးကရက္ဖြာ အၿပီး ဘြားခနဲေပၚလာေသာ ဆရာမကို သြားၿပံဳး ျပမိသျဖင့္ ဆရာမ သိသြားကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုက္ေၾကာအလိမ္ခံရ၊ စီးကရက္လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရ ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္ ဆုိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၊ ေမာင္နီ၊ ရဲျမင့္တိုး၊ ေအာင္စုိးႏုိင္ႏွင့္ ေစာႏုိင္တို႔ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲေရာက္ၿပီး မဂၤလာ ပါဆရာမ ...ဟူသည့္ အသံအဆံုး ေက်ာင္းသား ေတြ အားလံုးထုိင္ၾကေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြးက မထုိင္ လက္ပုိက္ကာ ရပ္ေန၏။
““ခင္မ်ဳိးေထြး ဘာျဖစ္လို႔ မထုိင္တာလဲ””
““သမီး ...ဆရာမကို တုိင္စရာရွိလို႔ပါ ဆရာမ””
ခင္မ်ဳိးေထြး၏ စကားေၾကာင့္ အတန္းသည္ ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္ကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လည္း စိတ္ညစ္ကာ ထိတ္လန္႔သြားၾက၏။ ေက်ာင္းတက္ခါစ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒါပြလွ်င္ တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသြားၿပီ။ ဆရာမ ကလည္း စာကိုရယ္ရယ္ေမာေမာ မသင္ေတာ့ဘဲ ျပႆနာကို အေၾကာင္းျပဳကာ တစ္တန္းလံုးကို ဆူေတာ့မည္။ က်န္သည့္ ဆရာမ်ားကလည္း ျပႆနာတက္ၿပီးသား အတန္းဆိုလွ်င္ ခပ္ တည္တည္၊ ခပ္ထန္ထန္ ဆက္ဆံတတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္အျပစ္တစ္ခု မရ,ရ ေအာင္ မလႈပ္ရဲ၊ မရွားရဲ၊ မေပ်ာ္ရဲ၊ မပါးရဲ၊ မေအာ္ ရဲ၊ မဟစ္ရဲျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ၿငိမ္က်သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
““အတန္းေတာင္မွ မစ,ရေသးပါလား။ ကဲ...ခင္မ်ဳိးေထြး သမီး ဘာလဲေျပာ ...””
““သမီးကို ေအာင္ေအာင္ စာေပးလို႔ပါ ဆရာမ””
သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္တန္းလံုး ေခ်ာက္ ခ်ားကာ ေအာင္ေအာင္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေအာင္ေအာင္လည္း အေတာ္တုန္လႈပ္ကာ ေန၏။ ခင္မ်ဳိးေထြးက ဆရာမကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ စာကို ထုတ္ကာျပသည္။ ဆရာမက ေက်ာင္း မတက္မီ မုန္႔သြားစားခိုက္ ခင္မ်ဳိးေထြး လြယ္အိတ္ ထဲကို ေအာင္ေအာင္ စာ၀င္ထည့္တာကိုျမင္သည့္ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေဒါသျဖင့္ စစ္ေဆးသည္။
ေအာင္ေအာင့္အျပစ္သည္ ေက်ာင္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္သည့္ အမႈကလြဲလွ်င္ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး ေသာ အမႈသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူခ်င္း ခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာကိစၥကို တင္းၾကပ္ျပတ္သားစြာတားျမစ္သ
““ေအး ... မင္းတို႔ အခုအခ်ိန္မွာ စာပဲႀကိဳးစားၾက၊ အခ်င္းခ်င္းကို ေမာင္ႏွမ
လို အတန္းေဖာ္လိုပဲ သေဘာထားရမယ္၊ (၁၀) တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ မင္းတို႔ လူႀကီးျဖစ္ၿပီ၊ မင္းတို႔ကိုယ္ မင္းတို႔ ထိန္းတတ္ သြားၿပီ၊ အဲဒီက်ေတာ့ မင္းတို႔ စဥ္းစားတတ္သြားတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြကိုရမယ္၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ မင္းတို႔ ခ်စ္ခ်င္သလို ခ်စ္ၾက””
ထုိစကားကို ကၽြန္ေတာ့္ အသက္အရြယ္ ရွိေနသူတုိင္း ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားဖူးခဲ့လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက (၁၀)တန္း ေအာင္ခ်င္ေသာ စိတ္သည္ ငါလူႀကီးျဖစ္ၿပီ ...ဟု အသိအမွတ္ ျပဳခံရခ်င္စိတ္ႏွင့္ တကၠသိုလ္ေရာက္ လွ်င္ ခ်စ္ခ်င္တာခ်စ္၊ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ေၾကာက္ရြံ႕ စရာ မလိုေတာ့ဟူေသာ စိတ္ႏွစ္ခုမွာ အႀကီးမား ဆံုးျဖစ္သည္။ အေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားပါ ေပသည္ဟုေျပာလွ်င္ ေျပာ၍ရပါသည္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ ဘ၀တြင္ မိမိကို လူ႔ ပတ္၀န္းက်င္က အသိအမွတ္ျပဳ ခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ခံစားမႈေရးရာ လြတ္လပ္လိုစိတ္သည္ အေတာ္ ႀကီးမားေသာ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ မည္မွ်ပညာေရးကိုသာ အေလးထားသူဟုဆုိဆုိ ထုိအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ကေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘဲ ပါေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ သည္။
သက္ေသေတြစံုေတာ့ ဆရာမ ေဒါသ ေတာ္ ေတာ္ ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာမက ေဒၚၾကည္ၾကည္ ျဖစ္သည္။ အသား ျဖဴျဖဴ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ကာ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ အေခ်ာဆံုး ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိအလွၿပီး လွ်င္ ...ဒုတိယနာမည္ေက်ာ္သည့္ ကိစၥက အိမ္သာထြက္လွ်င္ ကိုင္ရသည့္ သစ္သားျပားျဖင့္ လက္ဆစ္ကို ေခါက္တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာမက သူေဒါသထြက္လြန္းမက ထြက္မွ ႀကိမ္လံုးကို သံုးတတ္၏။
အခုေတာ့ ဆရာမက ႀကိမ္လံုးကိုဆြဲယူကာ တစ္တန္းလံုးကို ဆူသည္။ တစ္ေယာက္မွ တုတ္ တုတ္ မလႈပ္ရဲၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္က် ေက်ာင္းသားေတြကိုပင္ ဟုိေကာင္ေတြလည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား ...ဟု ႀကိမ္းလိုက္ေသး သည္။ တံုးလိုက္သည့္ ငနဲ၊ ေအာင္ေအာင္က လည္း ရည္းစားစာကို အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္ မွတ္ေန သလားမသိ။ နာမည္ေရးကာ လက္မွတ္မ်ားပင္ ထုိးေပးလိုက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လိမ္ခြင့္၊ ျငင္းခြင့္၊ ေရွာင္ခြင့္မရွိေတာ့။
““ကဲ ...မင္းမွာအျပစ္ရွိသလား ေအာင္ ေအာင္””
““ဟုတ္ ...ဟုတ္ကဲ့ ...ဆရာမ””
““ေအး ...ဒါဆုိရင္ ...မင္း ဆရာမ ဆံုးမ တာ ခံမလား၊ ႐ုံးခန္းသြားမလား””
““ဆရာမ ဆံုးမတာပဲ ခံပါ့မယ္ ဆရာမ””
““ေအး ...ဒါဆုိရင္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့””
မည္သည့္ေက်ာင္းသားမွ ႐ုံးခန္းေတာ့မသြား။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းရီက အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ၿပီး၊ သမီးရည္းစားကိစၥ၊ ရန္ျဖစ္သည့္ ကိစၥမ်ား တြင္ အ႐ိုက္အလြန္ လက္သံေျပာင္သည္။ ကိုယ့္ အတန္းပိုင္ဆရာမကမွ ညႇာလွ်င္ ညႇာဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ လက္ပုိက္ကာ စတိတ္ ခံုေပၚသုိ႔ တက္သြားသည္။ ဆရာမက ႀကိမ္လံုး ေလးပင္ပူးကို ၫႊတ္ကာ-ၫႊတ္ကာ ေစာင့္ေန၏။ ေဆာင္းဦးေပါက္စ မနက္ေစာေစာ ေအးေအး စက္စက္ႀကီးမွာ အေဆာ္ခံရမည့္ ေအာင္ေအာင္၏ တင္ပါးကို အားလံုး ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လို အခ်စ္ကို ခံစားတတ္ သူမ်ားကေတာ့ ေအာင္ေအာင့္ ႏွလံုးသားကိုပုိ၍ ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။
(ႏွစ္)
““သူ႔ဘာသာ လူရည္ခၽြန္ပဲ ရဖူးဖူး၊ အဆင့္ (၁)ပဲရရ၊ ခ်မ္းပဲ ခ်မ္းသာသာကြာ ...ဒီေကာင္မ ကိုက လြန္ပါတယ္။ ျပန္မႀကိဳက္လည္း ၿပီးတာပဲ၊ ဆရာမေတြကုိ တမင္ဖားတာ””
““သူ႔ကိုယ္သူ ဒါမ်ဳိးေတြ ကင္းရွင္းေၾကာင္း၊ စာပဲစိတ္၀င္စားေၾကာင္း ျပတာပါကြာ””
““ဆရာမကလည္း လြန္ပါတယ္ကြာ ... ရွစ္ခ်က္လား၊ကိုးခ်က္လားတီး
““ဆရာမက ငါးခ်က္ေလာက္ပဲ တီးတာကြ၊ ဟုိေကာင္က လက္ပုိက္ၿပီး ဆက္ရပ္ေနေတာ့ ေနာက္အခ်က္ေတြ ေဒါကန္ၿပီးေဆာ္တာ””
ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စု ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွ ေက်ာင္းေရွ႕ စိန္ပန္းကာကာဆုိင္မွာ လက္ဖက္ ရည္ ႏွစ္ခြက္ျဖင့္ မနက္က ကိစ္ၥကို ေ၀ဖန္ျဖစ္ၾက သည္။ ခင္မ်ဳိးေထြးကို မည္သူမွ မေက်နပ္ၾက။ ခင္မ်ဳိးေထြးက စာေတာ္သည္။ အဆင့္ (၁) အၿမဲ ဆုိသလိုရသျဖင့္ ဆရာ-ဆရာမမ်ားကလည္း မ်က္ႏွာသာေပးၾကသည္။ (၈)တန္းႏွစ္က လူရည္ ခၽြန္၀င္ေျဖကာ ရသြားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သဃၤန္းကၽြန္း အ.ထ.က (၃)၏ တစ္ဦးတည္း ေသာ လူရည္ခၽြန္လည္း ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရည္ ကေတာ့ ၾကည့္ေကာင္း႐ုံ၊ မ်က္၀န္း လွလွ၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ လွသည္။
ခင္မ်ဳိးေထြးက အဆင့္ (၁)ရသူပီပီ အတန္း ထဲမွာ အျခားေက်ာင္းသူေတြႏွင့္ သိပ္မေရာ၊ ေယာက္က်္ားေလး အေပါင္းအသင္း လံုး၀မရွိ။ အားလွ်င္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္၊ စာေမးလွ်င္ သူ အရင္ဆံုး ထ,ထျဖစ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခင္မ်ဳိးေထြးကို ၾကည့္မရၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာ့ အဆင့္ (၁)မေျပာနဲ႔၊ အဆင့္ (၁၅)နားပင္ ကပ္ဖူးသည့္ ေကာင္ေတြမဟုတ္။ အၿမဲတမ္း တစ္ ဘာသာေလာက္ေတာ့ မွန္မွန္က်တတ္၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရန္ျဖစ္၊ ျပႆနာ ရွာ၊ စာလံုး၀မရ၊ ဆရာမႏွင့္ ျပႆနာတက္၊ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ စီးကရက္ ခုိးေသာက္႐ုံ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းေျပး႐ုံ၊ အျဖဴ အစိမ္း မွန္မွန္ မ၀တ္တတ္သူ၊ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ စ,ရင္း၊ ေနာက္ရင္း ျပႆနာတက္တတ္သူ၊ သာမန္အလယ္အလတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ဆရာမမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အရမ္းမခ်စ္။ သို႔ေသာ္ ...အရမ္းလည္း မမုန္း၊ ခင္ခင္မင္မင္ ေတာ့ ရွိၾကသည္။ ငါးခ်က္အေဆာ္ခံရေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေလ်ာ့ေပးခံရတတ္ သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
““ငါေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြးကို လံုး၀ မေက်နပ္ ဘူးကြာ””
ေစာႏုိင္က ေဒါသတႀကီး ေအာ္သည္။ ေမာင္နီက ေခါင္းကုတ္ရင္း ျပန္ေျပာ၏။
““အဲဒါဆို မင္းစာလိုက္ေပးပါလား””
ဒီေတာ့ ...ေစာႏုိင္ ၿငိမ္ကာသြား၏။ ရဲျမင့္ တုိးက စီးကရက္ကိုဖြာရင္း ေစာႏုိင္ကို မေက်မနပ္ ၾကည့္ရင္း ...
““မေက်နပ္ရင္ ...ဘာမွ မပတ္သက္နဲ႔ေပါ့ ကြာ၊ ငါကေတာ့ လံုး၀ဂ႐ုမစုိက္ဘူး အေနသာႀကီး ပဲ””
““မနက္ျဖန္ စေနေန႔ က်ဴရွင္သြားရင္ ငါ လိုက္မယ္ကြာ ...စာလိုက္ေပးမယ္၊ ဒါဆုိ ေက်ာင္းနဲ႔ မဆုိင္ဘူး ...ကဲ””
ေစာႏုိင္က မေက်နပ္ႏုိင္ေသးဘဲ ေဒါသျဖင့္ ဆက္ေျပာျပန္၏။ ေအာင္ႏုိင္စုိးက ျပန္ေျပာသည္။
““က်ဴရွင္ဆရာကို တုိင္မွာေပါ့ကြ၊ ဦးေစာ ထြန္း ႀကိမ္လံုးနဲ႔ မင္းညားမွာပဲ””
ေစာႏုိင္ ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေက်ာင္းက ဆရာမ်ားပင္မက။ က်ဴရွင္ဆရာမ်ား ကိုလည္း ေၾကာက္ၾကရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တက္သည့္ BOC မွာ ျမသႏၲာက်ဴရွင္က ဆရာဦးေစာထြန္း၏ ႀကိမ္လံုးကလည္း နာမည္ ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာ ထုိကိစၥကို ေက်နပ္သလား စဥ္းစား၏။
အေျဖက မေက်နပ္။ မေက်နပ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ခင္မ်ဳိးေထြးကို ျပႆနာရွာ၊ စ,ေနာက္ ရည္းစားစာေပး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာမ ေဒၚၾကည္ၾကည္၏ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ ညားဖို႔သာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးကို တစ္ခုခုလည္း လုပ္ခ်င္ေနသည္။
““ငါလည္း မေက်နပ္ဘူး ေလအုိး ...သူ႔ကို တစ္ခုခုေတာ့ ပညာေပးခ်င္တယ္””
ေလးအုိးဆုိတာက ေအာင္ႏုိင္စုိး၏ နာမည္ ေျပာင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မွင္စာ၊ ေစာႏုိင္က သေခါျဖစ္၏။
““မွင္စာရာ မင္းကသူ႔ကို ပညာေပး၊ မင္းကို ေဒၚၾကည္ၾကည္က ႀကိမ္လံုးေပး ဟဲ ...ဟဲ... ဘာလဲ မင္းက တင္ပါးႏွစ္ခု အရင္းျပဳမလို႔လား””
ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း (၅)ေယာက္ထဲ မွာ အေသးေကြးဆံုး၊ အရပ္အပုဆံုး ျဖစ္သျဖင့္ ေလအုိးက
““ကၽြတ္ ..ကၽြတ္-ကၽြတ္ သနားပါတယ္”” ဆိုေသာ တုန္႔ျပန္သံကို ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြား၏။
““ငါဆုိလိုတာက ငါကလည္း စာေပးမယ္၊ အဲဒီစာကို သူကလည္း ေက်နပ္ရမယ္၊ ဆရာမကို လည္း တုိင္လို႔မရတဲ့နည္း ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီလို ေျပာတာ””
ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္စလံုးက ေခါင္းခါၾကသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ စာေပးမည္နည္း၊ မျဖစ္ႏုိင္ ...။
““မွင္စာရာ အခ်ဥ္မပါဘဲ ဆမူဆာသာ စား လို႔ ရမယ္၊ အသင္ေျပာတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ ... လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ ဒါပဲ””
သူတို႔ေမ့သြားတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေကာင္ေသးသျဖင့္ မိမိ အသက္ရွင္သန္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဦးေႏွာက္ကို စနစ္တက် အသံုးျပဳတတ္သည္ဆိုတာပဲ ျဖစ္ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္စလံုး အျပင္းအထန္ စဥ္းစားသည္။
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္သည့္ ကိစၥက သမား ႐ုိးက် မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားတုိင္း လုပ္ၾကသည့္ ကိစၥမဟုတ္။ သူတို႔လိုလုပ္လွ်င္ သူတို႔လိုျဖစ္မည္ မွာ က်ိန္းေသသည္။ ဖန္တီးမႈတစ္ခုခုေတာ့ ပါရ မည္။ သာမန္နည္းလမ္းေဟာင္းမ်ားမွလ
စေနေန႔ တစ္ေန႔လံုး အေျဖမေပၚ။ တနဂၤေႏြ ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟုိဟုိဒီဒီ အေတြးေတြကို ရပ္ကာ အေျခခံက်က် စဥ္းစားရသည္။ ဖန္တီးသူ တစ္ေယာက္သည္ ျပႆနာကို အ႐ုိးရွင္းဆံုး သိရွိ နားလည္ထားရန္ လိုအပ္သည္ မဟုတ္လား။
မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို စာေပးသည္ ဆုိျခင္းမွာ ထုိမိန္းကေလးကို ခ်စ္သည္ဟု အသိ ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္း သားေတြ အေဆာ္ခံၾကရတာလည္း ထုိခ်စ္သည္ ဆုိေသာ စကားေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ ခ်စ္သည္ ဆုိသည့္ စကားမပါဘဲႏွင့္ ရည္းစားစာ ေပးလို႔ မရဘူးလား။ ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။
ထုိေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးက တစ္၍ ေန၏။ ဆက္စဥ္းစား၍မရ။ ဒါဆုိလွ်င္ ျပႆနာ သည္ ခ်စ္သည္ဆုိတာပဲ ျဖစ္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္ကို ဆက္၍ စဥ္းစားရ၏။
ကဲ ...ခ်စ္သည္ဆုိတာ ဘာလဲ၊။
ခ်စ္သည္ဆုိတာက အထူးျခားဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ အျမင့္မားဆံုး အာ႐ုံစုိက္မႈ၊ အထူးျခားဆံုး ခံစားမႈ၊ ေဟာဒီတစ္ေက်ာင္းလံုးမွာရွိတ
ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊။
သူ႔ကို စုိက္ၾကည့္ရမလား၊ ေ၀းေသး ...။ ခင္မ်ဳိးေထြးက လွည့္ၾကည့္မည္မဟုတ္။ သူလုပ္ သမွ်ေတြဂ႐ုစုိက္ရမလား။ သူ႔ေနာက္တစ္ေကာက္ ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရမလား။ ဒါေတြလည္း မျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်က္ေတြပါေအာင္ ေတာ့လုပ္ရမည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မိန္းကေလး ေတြ သဘာ၀ကိုလည္း ျပန္တြက္ရ၏။ ခင္မ်ဳိးေထြး သည္ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွ အိမ္ေထာင္ေရးကို စဥ္းစား မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထား၏။ သို႔ေသာ္ သူလည္း သာမန္ ခံစားတတ္ေသာ မိန္းကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သည့္စိတ္ကို စာေတာ္တာ၊ ဆရာမေတြကခ်စ္တာ စသည္ျဖင့္ အခ်က္ မ်ားႏွင့္ ဖိထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဘယ္ မိန္းကေလးမဆုိ သူတို႔ကို ဂ႐ုစုိက္တာ၊ ခံစားတာေတြကို အၿမဲလိုလားၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားႏွင့္ မတူေအာင္ ဂ႐ုစုိက္ ႏုိင္လွ်င္ စိတ္ကို ၀င္စားရမည္။
ၿပီးေတာ့ ...မိန္းကေလးတို႔ မည္သည္ ဇာတ္လမ္းကို သိပ္စိတ္၀င္စားၾက သည္။ သူက ငါ့ကို ဘယ္လိုလုိက္ တာ၊ ဘယ္လိုသူနဲ႔ ငါက စ,ေတြ႕တာ ဟဲ့၊ ငါ့ေၾကာင့္ သူဘာေတြျဖစ္သြား တာတဲ့ ဆိုတာေတြကို သိပ္ေျပာခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာက ထူးျခားေလ ေလ သူတို႔ ဂုဏ္တက္ေလေလသာ ျဖစ္သည္။ ထင္မထားေသာ ဇာတ္မ်ဳိးႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ လူကိုထက္ ထုိဇာတ္ကြက္ကိုေျပာဖို႔ ပိုစိတ္၀င္စားကာ ႀကိဳက္ တတ္ၾက၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ခင္မ်ဳိးေထြးအတြက္ ထင္မထား ေသာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုကိုလည္း ရမွျဖစ္မည္။ ျပန္ ခ်စ္ေစခ်င္တာထက္ ထုိစိတ္၀င္စားမႈကို ရမွ ဆရာမထံ စာမေရာက္မွာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔လံုး စဥ္းစားကာ ညေနရီေလာက္တြင္မွ အေကာင္းဆံုးေသာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုကို ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထခုန္မိမတတ္ ၀မ္းသာသြား၏။
ကၽြန္ေတာ့္အႀကံကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံုးသပ္သည္။ ဟာကြက္မရွိ။ သို႔ေသာ္ အနည္း အက်ဥ္းေတာ့ စြန္႔စားရမည္။ မည္သည့္ဖန္တီးမႈ ေရာ မစြန္႔စားဘဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။
(သံုး)
တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကံကို ဖန္တီးမႈကို သူတို႔ကို ေျပာျပရသည္။ အားလံုးက ေခါင္းခါၾက၏။ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေျပာၾက သည္။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း မဟုတ္သျဖင့္၊ သူတို႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ကာ စိတ္လည္း ၀င္စားၾက၏။
““မဆုိးေတာ့ မဆုိးဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမ ဆီပဲေရာက္မွာပါကြာ””
ေလအုိးက ညည္းသည္။
““မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ၊ ေအာင္ေအာင္ တစ္ ေစာင္တည္းေပးတာေတာင္ ရွစ္ခ်က္ဆုိေတာ့ မင္း ဟာက (၂)လစာေလာက္ကြ မွင္စာရ၊ တစ္ရက္ တစ္ခ်က္ဆုိရင္ေတာင္””
သေခါကလည္း စုိးရိမ္ကာ ေျပာသည္။ ရဲျမင့္တုိးက ဘာမွမၾကာ၊ ေမာင္နီကေတာ့ ...
““မလြယ္ဘူးေနာ္ ...သူက နာမည္လိုခ်င္ ေနတာ၊ မိန္းမစိတ္ဆုိတာ ေျပာလို႔မရဘူး””
““ငါေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ထားတာ ေမာင္နီ၊ ျဖစ္ကို ျဖစ္တယ္ကြာ လုပ္စမ္းပါ””
““ခြီးပဲ ...မင္းဘာသာယံုရင္ မင္းဘာသာ လုပ္စမ္းပါ””
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္တီးမႈကို မည္သူမွ မစြန္စားရဲၾက၊ ကုိယ့္ဖန္တီးမႈ ကိုယ္ယံုရင္ ကိုယ္လုပ္။ ဒါပဲရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နည္းက တျခား မဟုတ္၊ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ တစ္အုပ္၀ယ္ကာ ခင္မ်ဳိးေထြး၏ ေနပံုထုိင္ပံု၊ ေျပာပံု၊ ၀တ္စားပံုေတြ ကို ဂ႐ုတစုိက္ေရးမွတ္ (ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ႏွင့္ေရာ၍) ထုိ႔ေနာက္ စာအုပ္ကို ခင္မ်ဳိးေထြး လြယ္အိတ္ထဲ မသိေအာင္ထည့္။ ဒါပဲျဖစ္သည္။
ဥပမာ ...
မ်ဳိး ဒီေန႔ စံပယ္ပန္းကေလး ပန္လာ ...။ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး စံပယ္ပန္းေတာႀကီးျဖစ္သြား။ မ်ဳိးကို စာေမးေတာ့ ရပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ေနမိ။ မ်ဳိး အထစ္အေငါ့မရွိ ေျဖသြားေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ရ (စားပြဲခံုေအာက္ တန္းကို ဆုပ္ကုိင္ထားမိသည္)။ မ်ဳိးဖ်က္တဲ့ ခဲ ဖ်က္ကေလးဟာ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလးေနာ္။ ေက်ာင္း အျပန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္။ ေလအုိး ၅ိ/-ေခ်း။ ေရွ႕အပတ္ ေက်ာင္းေျပးကာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ ေမာင္နီေျပာ၊ ရဲျမင့္တုိးထံမွ ဂစ္တာငွားရန္။ ဆရာမ ထံ စာအုပ္ဖုိး ေငြသြားၿပီ။
...ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ထုိဒုိင္ယာရီထဲမွာ ေန႔စြဲ တပ္ကာ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ မထပ္ေအာင္ ေရးရ မည္။ ထုိစာအုပ္ကို သူ႔ထံေရာက္သြားလွ်င္ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း၊ ခံစားေနေၾကာင္း ခင္မ်ဳိးေထြး သိသြားမည္။ ဆရာမကို ျပလွ်င္လည္း ထိုအရာ သည္ ရည္းစားစာမဟုတ္ေၾကာင္း ီႈဗၽြ႔ ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနာက္ကာ ထည့္ ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျငင္းရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က လံုၿခံဳေစရန္ ခင္မ်ဳိးေထြး အေၾကာင္းသာမဟုတ္၊ တျခား သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း လည္း ေရးထည့္ရမည္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ ခင္မ်ဳိးေထြး ဘာလုပ္သည္၊ ဘာျဖစ္သည္၊ ဘာ ထူးျခားသည္ ဆုိတာေတြကို တစ္ပတ္ေလာက္ ေလ့လာရသည္။ ဖိနပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ပန္လာသည့္ ပန္း၊ ကိုင္သည့္ ေဘာလ္ပင္၊ ကြန္ပါဘူး စတာ ေတြကို မွတ္သည္။ ထုိသုိ႔ ဂ႐ုစိုက္ရင္းက ကြန္ေတာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးအေပၚ နည္းနည္း စိတ္၀င္ စားလာ၏။ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္ခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးကို ခ်စ္ပစ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္၏ ႏွစ္လစာDIARY ကို တစ္ပတ္ ခန္႔ မွတ္သားၿပီး သံုးရက္တည္းႏွင့္အၿပီး စဥ္းစား ကာ ေရးရ၏။ တစ္ပတ္စာ ေလ့လာထားေသာ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြကို ပြားတန္ပြားရ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ လက ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိမည့္ ကိစၥ ေတြကို ဖန္တီးခန္႔မွန္းကာ ေရးသည္။ ေန႔စဥ္ ေရးသားမွန္း သိသာေစရန္၊ ေဘာလ္ပင္အေရာင္ မတူေအာင္ ဟုိေကာင္ေတြ ငါးေယာက္ထံမွ ေဘာလ္ပင္ေတြ ငွားရသည္။ ေနာက္ဆံုးDIARYေက်ာဘက္မွာ အေႂကြးတြက္ထားတာပင္ ေဘာလ္ပင္ ထည့္ေရးလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာDIARY သည္ တကယ္ကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္ေရးထားေသာDIA
သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပေတာ့ အားလံုးက ထိတ္လန္႔ၾကသည္။ သူတို႔နာမည္ေတြ ပါေနေသာ ေၾကာင့္ ျပႆနာတက္လွ်င္ သူတို႔ပါ အေဆာ္ခံ ရမည္ကို စိုးရိမ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေလအုိးက သူ႔နာမည္ကို အတင္းဖ်က္မည္ဟုဆုိကာDIARYကိ
““မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ...ဒါ ငါသဘာ၀က်ေအာင္ ေရးထားတာပါ။ မင္းတို႔နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒါ ငါ့စာအုပ္ ပဲ။ ခင္မ်ဳိးေထြး သြားတုိင္လည္း ငါပဲ အေဆာ္ခံရမွာ ပါ။ မင္းတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူးလို႔ ငါ၀န္ခံပါမယ္ကြာ””
အႀကိမ္ႀကိမ္ ကတိျပဳၿပီးမွ လက္ခံၾကသည္။
ထုိစာအုပ္ပါးပါးကေလးကို ခင္မ်ဳိးေထြး လြယ္အိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ ထည့္ဖို႔သာ က်န္ ေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ထက္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ မုန္႔စား ဆင္းခ်ိန္က အတန္းထဲမွာ လူရွိတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္မုန္႔ကုိယ္စား ကိုယ့္ထမင္းဘူး ကိုယ္စားေနၾက သျဖင့္ ပို၍ အခြင့္အေရးသာသည္။
မုန္႔စားဆင္းေတာ့ လူအရွင္း၊ လူအလစ္ကို ေစာင့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မ်ဳိးေထြး ခံုအနားမွာ ေဘာလ္ပင္ျပဳတ္က်ေယာင္ေဆာင္၊
မုန္႔စားေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့
ထုိေန႔က ““ကမၻာမေၾက””ေက်ာင္းဆင္း သီခ်င္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ဆုိကာ အခန္းထဲမွ အရင္ ဆံုး ေျပးထြက္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္ သာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးသာ ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္ဇယားႏွင့္ကိုက္ကာ စာအုပ္ မ်ား ထည့္ရင္း ခင္မ်ဳိးေထြးDIARY ကို ေတြ႕မည္ မွာ က်ိန္းေသေနၿပီျဖစ္၏။
““မင္းက ခြီးမို႔DIARY မွာ မင္းနာမည္ ထုိး ထားရတာလဲ””
““ဟ ..ဒါမွ ငါ့စာအုပ္မွန္း သိမွာေပါ့ သေခါ ရ””
““မလိုပါဘူးကြာ ...စာေပးတယ္၊ သူ မတုိင္ ဘူးဆုိရင္ ေအာင္ျမင္တာပဲဟာ၊ ဘယ္သူဆိုတာ သိစရာမလိုဘူး””
““ငါက သူ႔ကို ႀကိဳက္သြားၿပီကြ၊ တကယ္””
““ေအး ..ေသ ..ေသ””
သေခါႏွင့္ ေလအုိးက ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ ဟု ေျပာသည္။ ေမာင္နီႏွင့္ ရဲျမင့္တုိ႔ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာကို လည္း သိခ်င္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တင္ပါးႏွစ္ခု အရင္းျပဳလိုက္ရၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြး မ်က္ႏွာ က သိပ္မထူးျခား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးေလးခါ ၾကည့္တာေတာ့ ထူးျခားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲ၊ ရင္ေတာ့ခုန္ေနသည္မွာ ေျပာစရာ မရွိ ေတာ့။ ဟုိေကာင္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မ်ဳိးေထြးၾကည့္တုိင္း လန္႔လန္႔ေနၾက၏။ သြားၿပီ ဟုလည္း ထင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိသိ သာသာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကသည္။
““မဂၤလာပါ ဆရာမ””
တစ္တန္းလံုးေအာ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ ခင္မ်ဳိးေထြး မတ္တပ္ရပ္ က်န္ခဲ့မွာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိ မွိတ္ကာ ထားသည္။
““ေဟ့ေကာင္မွင္စာ ...မရပ္ဘူးကြ၊ ထုိင္ တယ္ ...ထုိင္တယ္””
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံ တဒုတ္ဒုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယခုအခ်ိန္အထိ ၾကားေနရပါေသး သည္။ ထုိေန႔က ခင္မ်ဳိးေထြး ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေလာက္ ခုိးကာၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳေရးသည့္ လကၤာဒီပခ်စ္သူထမွ ဒႆဂီရိစီးသည့္ စစ္ရထားအစင္းတစ္ရာ ေမာင္းေန ၾကသည္။
အိမ္သာသို႔ ခိုးထြက္ကာ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း လုကာလုကာ စကားေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္မ်ဳိးေထြးတို႔ အဆင္ေျပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ မုန္႔စားဆင္း ေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ မၾကည့္ေတာ့။ သူရွက္ေနတာေပါ့ေလ ...။
ဒါေပမယ့္ ...
ေနာက္ေန႔၊ ေနာက္အပတ္၊ ေနာက္လေတြ မွာလည္း ထုိအတုိင္း။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ ခင္မ်ဳိးေထြးသည္ စာကို က်က္သည္။ စံပယ္ပန္းကို ပန္သည္။ ၀က္၀ံ႐ုပ္ ခဲဖ်က္ကေလးကို သံုးသည္။ ခံုျမင့္အ၀ါကေလးကို စီးသည္။ ခါလာႀကီး၏ ဘယာေၾကာ္ႏွင့္ အိမ္ကဓာတ္ဗူးႏွင့္ ယူလာေသာ ေကာ္ဖီကို ေသာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကား ဘာတစ္ခုမွ တုန္႔ျပန္မလာ။
““မင္း တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ၿပီမွင္စာ၊ မင္း စာအုပ္ သူရတာ က်ိန္းေသတယ္၊ ဆရာမကို လည္း မတုိင္ဘူး။ မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ””
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးအားလံုးေပးေသာအႀကံ
ပပက စိတ္၀င္စားကာ သူေမးေပးမည္ဟု ကတိေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္လာေသာ စကား အရ ခင္မ်ဳိးေထြးက သူမ ဘာDIARYစာအုပ္မွ မရပါဟူေသာ စကားသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ူးခ်င္သြား၏။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၾကေတာ့။ ထုိအေျဖသည္ မ႐ုိးသားမႈတစ္ခု ျဖစ္ရမည္။ ပပ သိသြားသျဖင့္ ရွက္ကာျငင္းျခင္းလည္း ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ လိုက္ေမးရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျမႇာက္ေပးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ရည္းစားစာေျပာလွ်င္ ရည္းစားစကား ေျပာႏွင့္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်သည္။ သူ ဆရာမ တုိင္လွ်င္လည္း ရည္းစားစကားေျပာျခင္း မဟုတ္၊ စာအုပ္ျပန္ေတာင္းျခင္းဟု ကာကြယ္ႏုိင္ သည္။
ကၽြန္ေတာ္လိုက္သည့္ေန႔က တုန္လႈပ္သည္ ကိုေတာ့ ၀န္ခံရမည္။
သုိ႔ေသာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးက ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ အနားကပ္ခံ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာမထြက္၊ ေနာက္ဆံုးမွ ႀကိဳးစားကာ ေျပာရသည္။
““ခင္မ်ဳိးေထြး ကိုယ့္စာအုပ္ရတယ္ မဟုတ္ လား””
““ဘာစာအုပ္လည္း မွင္စာ ...””
“DIARYစာအုပ္ေလ””
““ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ...ဘာDIARY စာအုပ္မွ မရဘူး””
““မဟုတ္ဘူးေလ ..နင့္လြယ္အိတ္ထဲကို ငါကုိယ္တုိင္ ...””
““အိုး မရပါဘူးဆုိ ဘာစာအုပ္မွ မရဘူး။ ငါ ဘာမွမသိဘူး။ နင္ငါ့ကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ေနာ္””
ထိုစကားႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပန္ေျပးရ၏။ အေျဖကား ရွာ၍မရ။ ဘာမွ ထပ္ ဖန္တီး၍လည္း မရေတာ့။ ခင္မ်ဳိးေထြးကား ပထမ အစမ္းမွာ အဆင့္ (၁)ရၿမဲ။
(ေလး)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ နံရံကပ္စာေစာင္ အၿမဲလုပ္သည္။
၀ႆန္၊ ေဟမာန္၊ ဂိမာန္ ..ဟု သံုးပြဲအၿမဲ က်င္းပ၏။ ဦးေဆာင္သူက ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္စုိး ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာက ေမာင္ေမာင္ေႏြစုိးဆုိေသာ ကေလာင္ျဖင့္ ၀တၳဳတုိႏွင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ဘာ ေတြ ထုတ္ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နံရံကပ္ စာေစာင္ေရးေနက်မုိ႔ “ႏွင္းစက္၏ ေသာ့တြဲမ်ား”ဟူ ေသာ ကာရန္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေပးသည္။ နံရံ ကပ္စာေစာင္အဖြဲ႕က ေရြးခ်ယ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို မည္သူကမွ မခ်ီးမႊမ္းၾကပါ။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ခ်ီးမႊမ္းေသာ လူကထူးျခားစြာ ခင္မ်ဳိးေထြးသာ ျဖစ္သည္။ ခင္မ်ဳိးေထြး၏ “ကၽြန္မ ၏ ဒုိင္ယာရီ”ဆုိေသာ ၀တၳဳတုိကေလး အရမ္း ေကာင္းတာပဲ ...တဲ့။ (ခင္မ်ဳိးေထြးသည္ နံရံကပ္ စာေစာင္မွာ တစ္ခါမွ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေရးဖူးသူ မဟုတ္)။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္စလံုး ၀ုန္းခနဲ နံရံ ကပ္စာေစာင္ေတြ ေရွ႕ေရာက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္DIARYထဲက စကားလံုးေတြကို လူေနရာေျပာင္း ကာ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အံ့ၾသ ျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း ..ေတြ ခံစားရ၏။ မွတ္မွတ္ရရ ခင္မ်ဳိးေထြးက အဆံုးသတ္ကို အလြမ္းႏွင့္ သိမ္း ထား၏။ သူမ အၿမဲဂ႐ုစိုက္ေနေသာ ေကာင္ေလး က စာေမးပြဲက်ကာ သူမက ေအာင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုဇာတ္သိမ္းတစ္ပုိဒ္တည္းကိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွေျပာလို႔ မရ။
အခုမွ ဒါကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳပါဆုိ၍ ဟစ္ေႂကြး လို႔ မရ။ ဆရာမကို တိုင္၍လည္း မျဖစ္။ ခင္မ်ဳိးေထြးကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ေတြ ခ်ီးက်ဴး တာ ၾကားရ တုိင္း ကၽြန္ ေတာ့္မွာ အ သည္း ႏွစ္ ခါျပန္ သံုး ခါျပန္နာသည္။ အံႀကိတ္႐ုံမွတစ္ပါး အျခားမရွိ။ အံ့ၾသရတာက ထင္မွတ္မထားဘဲ ခံရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၀မ္းသာရတာက ခင္မ်ဳိးေထြးDIARYကို တကယ္ရသည္။ ေဒါသထြက္ရတာက ေတာ့ ကိုယ့္စကားလံုးမ်ားႏွင့္ သူခ်ီးမြမ္းခံေနရ၊ ဂုဏ္တက္ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးက အင္မတန္ အံ့ၾသ စရာ ေကာင္းပါသည္။ မတရားမႈကို သဘာ၀ ေလာကႀကီးက လက္မခံပါ။ ထုိႏွစ္ကတစ္ေက်ာင္း လံုးက ဘက္စံုအထင္ႀကီးေသာ ခင္မ်ဳိးေထြး ဆယ္တန္းကို ဖုန္းကနဲက်ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ငါးေယာက္စလံုး ေအာင္၏။ ရဲျမင့္တုိးကEnglish စာ ဒီပင္ပါေသးသည္။ ခင္မ်ဳိးေထြး ဘာ ျဖစ္လို႔က်တာလဲဆုိတာ အားလံုးအံ့အားသင့္၍ စံုစမ္းၾကရသည္။
““နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ပါၿပီးကတည္းက ၀တၳဳ ေတြ ေရးေရးၿပီး မဂၢဇင္းကို ပို႔ေနလို႔””
““ဟာဍ ...ဍ””
““ဟုတ္လား ဆရာမ၊ တကယ္လား””
““ဟုတ္တယ္၊ ဆရာမနဲ႔ သူ႔အိမ္က တားတာ လည္း မရဘူး၊ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလည္း မသိပါဘူး ကြာ၊ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ ...””
ခင္မ်ဳိးေထြး စာေရးဆရာမ ျဖစ္ေနလား၊ မျဖစ္ဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒူးယားစီးကရက္၀ယ္ကာ တစ္ ေယာက္တစ္လွည့္ ခုိးဖြာရင္း ေကာင္မေလးေတြကို အိုက္တင္ျပ၊ ေဟ့ ...ဆရာလာၿပီဆုိလွ်င္ စီးကရက္ကို ဖြက္ရသည္။ မည္သည့္အတန္းကို သင္သည့္ ဆရာ/ဆရာမျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးကရက္ေသာက္ေနတာကို ျမင္သြားလွ်င္ အျပစ္ ေပး၍ရသည္။ ဆံုးမ၍ရသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခါ တုန္းက ေစာႏုိင္ဆုိသည့္ေကာင္ စီးကရက္ဖြာ အၿပီး ဘြားခနဲေပၚလာေသာ ဆရာမကို သြားၿပံဳး ျပမိသျဖင့္ ဆရာမ သိသြားကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုက္ေၾကာအလိမ္ခံရ၊ စီးကရက္လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရ ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္ ဆုိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၊ ေမာင္နီ၊ ရဲျမင့္တိုး၊ ေအာင္စုိးႏုိင္ႏွင့္ ေစာႏုိင္တို႔ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲေရာက္ၿပီး မဂၤလာ ပါဆရာမ ...ဟူသည့္ အသံအဆံုး ေက်ာင္းသား ေတြ အားလံုးထုိင္ၾကေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြးက မထုိင္ လက္ပုိက္ကာ ရပ္ေန၏။
““ခင္မ်ဳိးေထြး ဘာျဖစ္လို႔ မထုိင္တာလဲ””
““သမီး ...ဆရာမကို တုိင္စရာရွိလို႔ပါ ဆရာမ””
ခင္မ်ဳိးေထြး၏ စကားေၾကာင့္ အတန္းသည္ ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္ကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လည္း စိတ္ညစ္ကာ ထိတ္လန္႔သြားၾက၏။ ေက်ာင္းတက္ခါစ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒါပြလွ်င္ တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသြားၿပီ။ ဆရာမ ကလည္း စာကိုရယ္ရယ္ေမာေမာ မသင္ေတာ့ဘဲ ျပႆနာကို အေၾကာင္းျပဳကာ တစ္တန္းလံုးကို ဆူေတာ့မည္။ က်န္သည့္ ဆရာမ်ားကလည္း ျပႆနာတက္ၿပီးသား အတန္းဆိုလွ်င္ ခပ္ တည္တည္၊ ခပ္ထန္ထန္ ဆက္ဆံတတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္အျပစ္တစ္ခု မရ,ရ ေအာင္ မလႈပ္ရဲ၊ မရွားရဲ၊ မေပ်ာ္ရဲ၊ မပါးရဲ၊ မေအာ္ ရဲ၊ မဟစ္ရဲျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ၿငိမ္က်သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
““အတန္းေတာင္မွ မစ,ရေသးပါလား။ ကဲ...ခင္မ်ဳိးေထြး သမီး ဘာလဲေျပာ ...””
““သမီးကို ေအာင္ေအာင္ စာေပးလို႔ပါ ဆရာမ””
သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္တန္းလံုး ေခ်ာက္ ခ်ားကာ ေအာင္ေအာင္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေအာင္ေအာင္လည္း အေတာ္တုန္လႈပ္ကာ ေန၏။ ခင္မ်ဳိးေထြးက ဆရာမကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ စာကို ထုတ္ကာျပသည္။ ဆရာမက ေက်ာင္း မတက္မီ မုန္႔သြားစားခိုက္ ခင္မ်ဳိးေထြး လြယ္အိတ္ ထဲကို ေအာင္ေအာင္ စာ၀င္ထည့္တာကိုျမင္သည့္ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေဒါသျဖင့္ စစ္ေဆးသည္။
ေအာင္ေအာင့္အျပစ္သည္ ေက်ာင္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္သည့္ အမႈကလြဲလွ်င္ ဒုတိယ အႀကီးဆံုး ေသာ အမႈသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူခ်င္း ခ်စ္ေရး ခ်စ္ရာကိစၥကို တင္းၾကပ္ျပတ္သားစြာတားျမစ္သ
““ေအး ... မင္းတို႔ အခုအခ်ိန္မွာ စာပဲႀကိဳးစားၾက၊ အခ်င္းခ်င္းကို ေမာင္ႏွမ
လို အတန္းေဖာ္လိုပဲ သေဘာထားရမယ္၊ (၁၀) တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ မင္းတို႔ လူႀကီးျဖစ္ၿပီ၊ မင္းတို႔ကိုယ္ မင္းတို႔ ထိန္းတတ္ သြားၿပီ၊ အဲဒီက်ေတာ့ မင္းတို႔ စဥ္းစားတတ္သြားတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြကိုရမယ္၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ မင္းတို႔ ခ်စ္ခ်င္သလို ခ်စ္ၾက””
ထုိစကားကို ကၽြန္ေတာ့္ အသက္အရြယ္ ရွိေနသူတုိင္း ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားဖူးခဲ့လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းက (၁၀)တန္း ေအာင္ခ်င္ေသာ စိတ္သည္ ငါလူႀကီးျဖစ္ၿပီ ...ဟု အသိအမွတ္ ျပဳခံရခ်င္စိတ္ႏွင့္ တကၠသိုလ္ေရာက္ လွ်င္ ခ်စ္ခ်င္တာခ်စ္၊ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ေၾကာက္ရြံ႕ စရာ မလိုေတာ့ဟူေသာ စိတ္ႏွစ္ခုမွာ အႀကီးမား ဆံုးျဖစ္သည္။ အေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားပါ ေပသည္ဟုေျပာလွ်င္ ေျပာ၍ရပါသည္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ ဘ၀တြင္ မိမိကို လူ႔ ပတ္၀န္းက်င္က အသိအမွတ္ျပဳ ခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ခံစားမႈေရးရာ လြတ္လပ္လိုစိတ္သည္ အေတာ္ ႀကီးမားေသာ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ မည္မွ်ပညာေရးကိုသာ အေလးထားသူဟုဆုိဆုိ ထုိအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ကေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘဲ ပါေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ သည္။
သက္ေသေတြစံုေတာ့ ဆရာမ ေဒါသ ေတာ္ ေတာ္ ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာမက ေဒၚၾကည္ၾကည္ ျဖစ္သည္။ အသား ျဖဴျဖဴ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ကာ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ အေခ်ာဆံုး ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိအလွၿပီး လွ်င္ ...ဒုတိယနာမည္ေက်ာ္သည့္ ကိစၥက အိမ္သာထြက္လွ်င္ ကိုင္ရသည့္ သစ္သားျပားျဖင့္ လက္ဆစ္ကို ေခါက္တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာမက သူေဒါသထြက္လြန္းမက ထြက္မွ ႀကိမ္လံုးကို သံုးတတ္၏။
အခုေတာ့ ဆရာမက ႀကိမ္လံုးကိုဆြဲယူကာ တစ္တန္းလံုးကို ဆူသည္။ တစ္ေယာက္မွ တုတ္ တုတ္ မလႈပ္ရဲၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္က် ေက်ာင္းသားေတြကိုပင္ ဟုိေကာင္ေတြလည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား ...ဟု ႀကိမ္းလိုက္ေသး သည္။ တံုးလိုက္သည့္ ငနဲ၊ ေအာင္ေအာင္က လည္း ရည္းစားစာကို အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္ မွတ္ေန သလားမသိ။ နာမည္ေရးကာ လက္မွတ္မ်ားပင္ ထုိးေပးလိုက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လိမ္ခြင့္၊ ျငင္းခြင့္၊ ေရွာင္ခြင့္မရွိေတာ့။
““ကဲ ...မင္းမွာအျပစ္ရွိသလား ေအာင္ ေအာင္””
““ဟုတ္ ...ဟုတ္ကဲ့ ...ဆရာမ””
““ေအး ...ဒါဆုိရင္ ...မင္း ဆရာမ ဆံုးမ တာ ခံမလား၊ ႐ုံးခန္းသြားမလား””
““ဆရာမ ဆံုးမတာပဲ ခံပါ့မယ္ ဆရာမ””
““ေအး ...ဒါဆုိရင္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့””
မည္သည့္ေက်ာင္းသားမွ ႐ုံးခန္းေတာ့မသြား။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းရီက အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ၿပီး၊ သမီးရည္းစားကိစၥ၊ ရန္ျဖစ္သည့္ ကိစၥမ်ား တြင္ အ႐ိုက္အလြန္ လက္သံေျပာင္သည္။ ကိုယ့္ အတန္းပိုင္ဆရာမကမွ ညႇာလွ်င္ ညႇာဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ လက္ပုိက္ကာ စတိတ္ ခံုေပၚသုိ႔ တက္သြားသည္။ ဆရာမက ႀကိမ္လံုး ေလးပင္ပူးကို ၫႊတ္ကာ-ၫႊတ္ကာ ေစာင့္ေန၏။ ေဆာင္းဦးေပါက္စ မနက္ေစာေစာ ေအးေအး စက္စက္ႀကီးမွာ အေဆာ္ခံရမည့္ ေအာင္ေအာင္၏ တင္ပါးကို အားလံုး ကိုယ္ခ်င္းစာၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လို အခ်စ္ကို ခံစားတတ္ သူမ်ားကေတာ့ ေအာင္ေအာင့္ ႏွလံုးသားကိုပုိ၍ ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။
(ႏွစ္)
““သူ႔ဘာသာ လူရည္ခၽြန္ပဲ ရဖူးဖူး၊ အဆင့္ (၁)ပဲရရ၊ ခ်မ္းပဲ ခ်မ္းသာသာကြာ ...ဒီေကာင္မ ကိုက လြန္ပါတယ္။ ျပန္မႀကိဳက္လည္း ၿပီးတာပဲ၊ ဆရာမေတြကုိ တမင္ဖားတာ””
““သူ႔ကိုယ္သူ ဒါမ်ဳိးေတြ ကင္းရွင္းေၾကာင္း၊ စာပဲစိတ္၀င္စားေၾကာင္း ျပတာပါကြာ””
““ဆရာမကလည္း လြန္ပါတယ္ကြာ ... ရွစ္ခ်က္လား၊ကိုးခ်က္လားတီး
““ဆရာမက ငါးခ်က္ေလာက္ပဲ တီးတာကြ၊ ဟုိေကာင္က လက္ပုိက္ၿပီး ဆက္ရပ္ေနေတာ့ ေနာက္အခ်က္ေတြ ေဒါကန္ၿပီးေဆာ္တာ””
ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စု ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွ ေက်ာင္းေရွ႕ စိန္ပန္းကာကာဆုိင္မွာ လက္ဖက္ ရည္ ႏွစ္ခြက္ျဖင့္ မနက္က ကိစ္ၥကို ေ၀ဖန္ျဖစ္ၾက သည္။ ခင္မ်ဳိးေထြးကို မည္သူမွ မေက်နပ္ၾက။ ခင္မ်ဳိးေထြးက စာေတာ္သည္။ အဆင့္ (၁) အၿမဲ ဆုိသလိုရသျဖင့္ ဆရာ-ဆရာမမ်ားကလည္း မ်က္ႏွာသာေပးၾကသည္။ (၈)တန္းႏွစ္က လူရည္ ခၽြန္၀င္ေျဖကာ ရသြားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သဃၤန္းကၽြန္း အ.ထ.က (၃)၏ တစ္ဦးတည္း ေသာ လူရည္ခၽြန္လည္း ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရည္ ကေတာ့ ၾကည့္ေကာင္း႐ုံ၊ မ်က္၀န္း လွလွ၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ လွသည္။
ခင္မ်ဳိးေထြးက အဆင့္ (၁)ရသူပီပီ အတန္း ထဲမွာ အျခားေက်ာင္းသူေတြႏွင့္ သိပ္မေရာ၊ ေယာက္က်္ားေလး အေပါင္းအသင္း လံုး၀မရွိ။ အားလွ်င္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္၊ စာေမးလွ်င္ သူ အရင္ဆံုး ထ,ထျဖစ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခင္မ်ဳိးေထြးကို ၾကည့္မရၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာ့ အဆင့္ (၁)မေျပာနဲ႔၊ အဆင့္ (၁၅)နားပင္ ကပ္ဖူးသည့္ ေကာင္ေတြမဟုတ္။ အၿမဲတမ္း တစ္ ဘာသာေလာက္ေတာ့ မွန္မွန္က်တတ္၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရန္ျဖစ္၊ ျပႆနာ ရွာ၊ စာလံုး၀မရ၊ ဆရာမႏွင့္ ျပႆနာတက္၊ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ စီးကရက္ ခုိးေသာက္႐ုံ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းေျပး႐ုံ၊ အျဖဴ အစိမ္း မွန္မွန္ မ၀တ္တတ္သူ၊ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ စ,ရင္း၊ ေနာက္ရင္း ျပႆနာတက္တတ္သူ၊ သာမန္အလယ္အလတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ဆရာမမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အရမ္းမခ်စ္။ သို႔ေသာ္ ...အရမ္းလည္း မမုန္း၊ ခင္ခင္မင္မင္ ေတာ့ ရွိၾကသည္။ ငါးခ်က္အေဆာ္ခံရေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေလ်ာ့ေပးခံရတတ္ သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
““ငါေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြးကို လံုး၀ မေက်နပ္ ဘူးကြာ””
ေစာႏုိင္က ေဒါသတႀကီး ေအာ္သည္။ ေမာင္နီက ေခါင္းကုတ္ရင္း ျပန္ေျပာ၏။
““အဲဒါဆို မင္းစာလိုက္ေပးပါလား””
ဒီေတာ့ ...ေစာႏုိင္ ၿငိမ္ကာသြား၏။ ရဲျမင့္ တုိးက စီးကရက္ကိုဖြာရင္း ေစာႏုိင္ကို မေက်မနပ္ ၾကည့္ရင္း ...
““မေက်နပ္ရင္ ...ဘာမွ မပတ္သက္နဲ႔ေပါ့ ကြာ၊ ငါကေတာ့ လံုး၀ဂ႐ုမစုိက္ဘူး အေနသာႀကီး ပဲ””
““မနက္ျဖန္ စေနေန႔ က်ဴရွင္သြားရင္ ငါ လိုက္မယ္ကြာ ...စာလိုက္ေပးမယ္၊ ဒါဆုိ ေက်ာင္းနဲ႔ မဆုိင္ဘူး ...ကဲ””
ေစာႏုိင္က မေက်နပ္ႏုိင္ေသးဘဲ ေဒါသျဖင့္ ဆက္ေျပာျပန္၏။ ေအာင္ႏုိင္စုိးက ျပန္ေျပာသည္။
““က်ဴရွင္ဆရာကို တုိင္မွာေပါ့ကြ၊ ဦးေစာ ထြန္း ႀကိမ္လံုးနဲ႔ မင္းညားမွာပဲ””
ေစာႏုိင္ ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေက်ာင္းက ဆရာမ်ားပင္မက။ က်ဴရွင္ဆရာမ်ား ကိုလည္း ေၾကာက္ၾကရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တက္သည့္ BOC မွာ ျမသႏၲာက်ဴရွင္က ဆရာဦးေစာထြန္း၏ ႀကိမ္လံုးကလည္း နာမည္ ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာ ထုိကိစၥကို ေက်နပ္သလား စဥ္းစား၏။
အေျဖက မေက်နပ္။ မေက်နပ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ခင္မ်ဳိးေထြးကို ျပႆနာရွာ၊ စ,ေနာက္ ရည္းစားစာေပး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာမ ေဒၚၾကည္ၾကည္၏ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ ညားဖို႔သာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးကို တစ္ခုခုလည္း လုပ္ခ်င္ေနသည္။
““ငါလည္း မေက်နပ္ဘူး ေလအုိး ...သူ႔ကို တစ္ခုခုေတာ့ ပညာေပးခ်င္တယ္””
ေလးအုိးဆုိတာက ေအာင္ႏုိင္စုိး၏ နာမည္ ေျပာင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မွင္စာ၊ ေစာႏုိင္က သေခါျဖစ္၏။
““မွင္စာရာ မင္းကသူ႔ကို ပညာေပး၊ မင္းကို ေဒၚၾကည္ၾကည္က ႀကိမ္လံုးေပး ဟဲ ...ဟဲ... ဘာလဲ မင္းက တင္ပါးႏွစ္ခု အရင္းျပဳမလို႔လား””
ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း (၅)ေယာက္ထဲ မွာ အေသးေကြးဆံုး၊ အရပ္အပုဆံုး ျဖစ္သျဖင့္ ေလအုိးက
““ကၽြတ္ ..ကၽြတ္-ကၽြတ္ သနားပါတယ္”” ဆိုေသာ တုန္႔ျပန္သံကို ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြား၏။
““ငါဆုိလိုတာက ငါကလည္း စာေပးမယ္၊ အဲဒီစာကို သူကလည္း ေက်နပ္ရမယ္၊ ဆရာမကို လည္း တုိင္လို႔မရတဲ့နည္း ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီလို ေျပာတာ””
ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္စလံုးက ေခါင္းခါၾကသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ စာေပးမည္နည္း၊ မျဖစ္ႏုိင္ ...။
““မွင္စာရာ အခ်ဥ္မပါဘဲ ဆမူဆာသာ စား လို႔ ရမယ္၊ အသင္ေျပာတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ ... လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ ဒါပဲ””
သူတို႔ေမ့သြားတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေကာင္ေသးသျဖင့္ မိမိ အသက္ရွင္သန္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဦးေႏွာက္ကို စနစ္တက် အသံုးျပဳတတ္သည္ဆိုတာပဲ ျဖစ္ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္စလံုး အျပင္းအထန္ စဥ္းစားသည္။
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္သည့္ ကိစၥက သမား ႐ုိးက် မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားတုိင္း လုပ္ၾကသည့္ ကိစၥမဟုတ္။ သူတို႔လိုလုပ္လွ်င္ သူတို႔လိုျဖစ္မည္ မွာ က်ိန္းေသသည္။ ဖန္တီးမႈတစ္ခုခုေတာ့ ပါရ မည္။ သာမန္နည္းလမ္းေဟာင္းမ်ားမွလ
စေနေန႔ တစ္ေန႔လံုး အေျဖမေပၚ။ တနဂၤေႏြ ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟုိဟုိဒီဒီ အေတြးေတြကို ရပ္ကာ အေျခခံက်က် စဥ္းစားရသည္။ ဖန္တီးသူ တစ္ေယာက္သည္ ျပႆနာကို အ႐ုိးရွင္းဆံုး သိရွိ နားလည္ထားရန္ လိုအပ္သည္ မဟုတ္လား။
မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို စာေပးသည္ ဆုိျခင္းမွာ ထုိမိန္းကေလးကို ခ်စ္သည္ဟု အသိ ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္း သားေတြ အေဆာ္ခံၾကရတာလည္း ထုိခ်စ္သည္ ဆုိေသာ စကားေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ ခ်စ္သည္ ဆုိသည့္ စကားမပါဘဲႏွင့္ ရည္းစားစာ ေပးလို႔ မရဘူးလား။ ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။
ထုိေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးက တစ္၍ ေန၏။ ဆက္စဥ္းစား၍မရ။ ဒါဆုိလွ်င္ ျပႆနာ သည္ ခ်စ္သည္ဆုိတာပဲ ျဖစ္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္ကို ဆက္၍ စဥ္းစားရ၏။
ကဲ ...ခ်စ္သည္ဆုိတာ ဘာလဲ၊။
ခ်စ္သည္ဆုိတာက အထူးျခားဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ အျမင့္မားဆံုး အာ႐ုံစုိက္မႈ၊ အထူးျခားဆံုး ခံစားမႈ၊ ေဟာဒီတစ္ေက်ာင္းလံုးမွာရွိတ
ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊။
သူ႔ကို စုိက္ၾကည့္ရမလား၊ ေ၀းေသး ...။ ခင္မ်ဳိးေထြးက လွည့္ၾကည့္မည္မဟုတ္။ သူလုပ္ သမွ်ေတြဂ႐ုစုိက္ရမလား။ သူ႔ေနာက္တစ္ေကာက္ ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရမလား။ ဒါေတြလည္း မျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်က္ေတြပါေအာင္ ေတာ့လုပ္ရမည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မိန္းကေလး ေတြ သဘာ၀ကိုလည္း ျပန္တြက္ရ၏။ ခင္မ်ဳိးေထြး သည္ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွ အိမ္ေထာင္ေရးကို စဥ္းစား မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထား၏။ သို႔ေသာ္ သူလည္း သာမန္ ခံစားတတ္ေသာ မိန္းကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သည့္စိတ္ကို စာေတာ္တာ၊ ဆရာမေတြကခ်စ္တာ စသည္ျဖင့္ အခ်က္ မ်ားႏွင့္ ဖိထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဘယ္ မိန္းကေလးမဆုိ သူတို႔ကို ဂ႐ုစုိက္တာ၊ ခံစားတာေတြကို အၿမဲလိုလားၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားႏွင့္ မတူေအာင္ ဂ႐ုစုိက္ ႏုိင္လွ်င္ စိတ္ကို ၀င္စားရမည္။
ၿပီးေတာ့ ...မိန္းကေလးတို႔ မည္သည္ ဇာတ္လမ္းကို သိပ္စိတ္၀င္စားၾက သည္။ သူက ငါ့ကို ဘယ္လိုလုိက္ တာ၊ ဘယ္လိုသူနဲ႔ ငါက စ,ေတြ႕တာ ဟဲ့၊ ငါ့ေၾကာင့္ သူဘာေတြျဖစ္သြား တာတဲ့ ဆိုတာေတြကို သိပ္ေျပာခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာက ထူးျခားေလ ေလ သူတို႔ ဂုဏ္တက္ေလေလသာ ျဖစ္သည္။ ထင္မထားေသာ ဇာတ္မ်ဳိးႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ လူကိုထက္ ထုိဇာတ္ကြက္ကိုေျပာဖို႔ ပိုစိတ္၀င္စားကာ ႀကိဳက္ တတ္ၾက၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ခင္မ်ဳိးေထြးအတြက္ ထင္မထား ေသာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုကိုလည္း ရမွျဖစ္မည္။ ျပန္ ခ်စ္ေစခ်င္တာထက္ ထုိစိတ္၀င္စားမႈကို ရမွ ဆရာမထံ စာမေရာက္မွာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔လံုး စဥ္းစားကာ ညေနရီေလာက္တြင္မွ အေကာင္းဆံုးေသာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုကို ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထခုန္မိမတတ္ ၀မ္းသာသြား၏။
ကၽြန္ေတာ့္အႀကံကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံုးသပ္သည္။ ဟာကြက္မရွိ။ သို႔ေသာ္ အနည္း အက်ဥ္းေတာ့ စြန္႔စားရမည္။ မည္သည့္ဖန္တီးမႈ ေရာ မစြန္႔စားဘဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။
(သံုး)
တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကံကို ဖန္တီးမႈကို သူတို႔ကို ေျပာျပရသည္။ အားလံုးက ေခါင္းခါၾက၏။ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေျပာၾက သည္။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း မဟုတ္သျဖင့္၊ သူတို႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ကာ စိတ္လည္း ၀င္စားၾက၏။
““မဆုိးေတာ့ မဆုိးဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမ ဆီပဲေရာက္မွာပါကြာ””
ေလအုိးက ညည္းသည္။
““မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ၊ ေအာင္ေအာင္ တစ္ ေစာင္တည္းေပးတာေတာင္ ရွစ္ခ်က္ဆုိေတာ့ မင္း ဟာက (၂)လစာေလာက္ကြ မွင္စာရ၊ တစ္ရက္ တစ္ခ်က္ဆုိရင္ေတာင္””
သေခါကလည္း စုိးရိမ္ကာ ေျပာသည္။ ရဲျမင့္တုိးက ဘာမွမၾကာ၊ ေမာင္နီကေတာ့ ...
““မလြယ္ဘူးေနာ္ ...သူက နာမည္လိုခ်င္ ေနတာ၊ မိန္းမစိတ္ဆုိတာ ေျပာလို႔မရဘူး””
““ငါေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ထားတာ ေမာင္နီ၊ ျဖစ္ကို ျဖစ္တယ္ကြာ လုပ္စမ္းပါ””
““ခြီးပဲ ...မင္းဘာသာယံုရင္ မင္းဘာသာ လုပ္စမ္းပါ””
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္တီးမႈကို မည္သူမွ မစြန္စားရဲၾက၊ ကုိယ့္ဖန္တီးမႈ ကိုယ္ယံုရင္ ကိုယ္လုပ္။ ဒါပဲရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နည္းက တျခား မဟုတ္၊ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ တစ္အုပ္၀ယ္ကာ ခင္မ်ဳိးေထြး၏ ေနပံုထုိင္ပံု၊ ေျပာပံု၊ ၀တ္စားပံုေတြ ကို ဂ႐ုတစုိက္ေရးမွတ္ (ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ႏွင့္ေရာ၍) ထုိ႔ေနာက္ စာအုပ္ကို ခင္မ်ဳိးေထြး လြယ္အိတ္ထဲ မသိေအာင္ထည့္။ ဒါပဲျဖစ္သည္။
ဥပမာ ...
မ်ဳိး ဒီေန႔ စံပယ္ပန္းကေလး ပန္လာ ...။ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး စံပယ္ပန္းေတာႀကီးျဖစ္သြား။ မ်ဳိးကို စာေမးေတာ့ ရပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ေနမိ။ မ်ဳိး အထစ္အေငါ့မရွိ ေျဖသြားေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ရ (စားပြဲခံုေအာက္ တန္းကို ဆုပ္ကုိင္ထားမိသည္)။ မ်ဳိးဖ်က္တဲ့ ခဲ ဖ်က္ကေလးဟာ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလးေနာ္။ ေက်ာင္း အျပန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္။ ေလအုိး ၅ိ/-ေခ်း။ ေရွ႕အပတ္ ေက်ာင္းေျပးကာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ ေမာင္နီေျပာ၊ ရဲျမင့္တုိးထံမွ ဂစ္တာငွားရန္။ ဆရာမ ထံ စာအုပ္ဖုိး ေငြသြားၿပီ။
...ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ထုိဒုိင္ယာရီထဲမွာ ေန႔စြဲ တပ္ကာ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ မထပ္ေအာင္ ေရးရ မည္။ ထုိစာအုပ္ကို သူ႔ထံေရာက္သြားလွ်င္ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း၊ ခံစားေနေၾကာင္း ခင္မ်ဳိးေထြး သိသြားမည္။ ဆရာမကို ျပလွ်င္လည္း ထိုအရာ သည္ ရည္းစားစာမဟုတ္ေၾကာင္း ီႈဗၽြ႔ ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနာက္ကာ ထည့္ ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျငင္းရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က လံုၿခံဳေစရန္ ခင္မ်ဳိးေထြး အေၾကာင္းသာမဟုတ္၊ တျခား သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း လည္း ေရးထည့္ရမည္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ ခင္မ်ဳိးေထြး ဘာလုပ္သည္၊ ဘာျဖစ္သည္၊ ဘာ ထူးျခားသည္ ဆုိတာေတြကို တစ္ပတ္ေလာက္ ေလ့လာရသည္။ ဖိနပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ပန္လာသည့္ ပန္း၊ ကိုင္သည့္ ေဘာလ္ပင္၊ ကြန္ပါဘူး စတာ ေတြကို မွတ္သည္။ ထုိသုိ႔ ဂ႐ုစိုက္ရင္းက ကြန္ေတာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးအေပၚ နည္းနည္း စိတ္၀င္ စားလာ၏။ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္ခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးကို ခ်စ္ပစ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္၏ ႏွစ္လစာDIARY ကို တစ္ပတ္ ခန္႔ မွတ္သားၿပီး သံုးရက္တည္းႏွင့္အၿပီး စဥ္းစား ကာ ေရးရ၏။ တစ္ပတ္စာ ေလ့လာထားေသာ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြကို ပြားတန္ပြားရ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ လက ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိမည့္ ကိစၥ ေတြကို ဖန္တီးခန္႔မွန္းကာ ေရးသည္။ ေန႔စဥ္ ေရးသားမွန္း သိသာေစရန္၊ ေဘာလ္ပင္အေရာင္ မတူေအာင္ ဟုိေကာင္ေတြ ငါးေယာက္ထံမွ ေဘာလ္ပင္ေတြ ငွားရသည္။ ေနာက္ဆံုးDIARYေက်ာဘက္မွာ အေႂကြးတြက္ထားတာပင္ ေဘာလ္ပင္ ထည့္ေရးလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာDIARY သည္ တကယ္ကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္ေရးထားေသာDIA
သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပေတာ့ အားလံုးက ထိတ္လန္႔ၾကသည္။ သူတို႔နာမည္ေတြ ပါေနေသာ ေၾကာင့္ ျပႆနာတက္လွ်င္ သူတို႔ပါ အေဆာ္ခံ ရမည္ကို စိုးရိမ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေလအုိးက သူ႔နာမည္ကို အတင္းဖ်က္မည္ဟုဆုိကာDIARYကိ
““မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ...ဒါ ငါသဘာ၀က်ေအာင္ ေရးထားတာပါ။ မင္းတို႔နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒါ ငါ့စာအုပ္ ပဲ။ ခင္မ်ဳိးေထြး သြားတုိင္လည္း ငါပဲ အေဆာ္ခံရမွာ ပါ။ မင္းတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူးလို႔ ငါ၀န္ခံပါမယ္ကြာ””
အႀကိမ္ႀကိမ္ ကတိျပဳၿပီးမွ လက္ခံၾကသည္။
ထုိစာအုပ္ပါးပါးကေလးကို ခင္မ်ဳိးေထြး လြယ္အိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ ထည့္ဖို႔သာ က်န္ ေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ထက္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ မုန္႔စား ဆင္းခ်ိန္က အတန္းထဲမွာ လူရွိတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္မုန္႔ကုိယ္စား ကိုယ့္ထမင္းဘူး ကိုယ္စားေနၾက သျဖင့္ ပို၍ အခြင့္အေရးသာသည္။
မုန္႔စားဆင္းေတာ့ လူအရွင္း၊ လူအလစ္ကို ေစာင့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မ်ဳိးေထြး ခံုအနားမွာ ေဘာလ္ပင္ျပဳတ္က်ေယာင္ေဆာင္၊
မုန္႔စားေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့
ထုိေန႔က ““ကမၻာမေၾက””ေက်ာင္းဆင္း သီခ်င္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ဆုိကာ အခန္းထဲမွ အရင္ ဆံုး ေျပးထြက္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္ သာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးသာ ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္ဇယားႏွင့္ကိုက္ကာ စာအုပ္ မ်ား ထည့္ရင္း ခင္မ်ဳိးေထြးDIARY ကို ေတြ႕မည္ မွာ က်ိန္းေသေနၿပီျဖစ္၏။
““မင္းက ခြီးမို႔DIARY မွာ မင္းနာမည္ ထုိး ထားရတာလဲ””
““ဟ ..ဒါမွ ငါ့စာအုပ္မွန္း သိမွာေပါ့ သေခါ ရ””
““မလိုပါဘူးကြာ ...စာေပးတယ္၊ သူ မတုိင္ ဘူးဆုိရင္ ေအာင္ျမင္တာပဲဟာ၊ ဘယ္သူဆိုတာ သိစရာမလိုဘူး””
““ငါက သူ႔ကို ႀကိဳက္သြားၿပီကြ၊ တကယ္””
““ေအး ..ေသ ..ေသ””
သေခါႏွင့္ ေလအုိးက ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ ဟု ေျပာသည္။ ေမာင္နီႏွင့္ ရဲျမင့္တုိ႔ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာကို လည္း သိခ်င္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တင္ပါးႏွစ္ခု အရင္းျပဳလိုက္ရၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြး မ်က္ႏွာ က သိပ္မထူးျခား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးေလးခါ ၾကည့္တာေတာ့ ထူးျခားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲ၊ ရင္ေတာ့ခုန္ေနသည္မွာ ေျပာစရာ မရွိ ေတာ့။ ဟုိေကာင္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မ်ဳိးေထြးၾကည့္တုိင္း လန္႔လန္႔ေနၾက၏။ သြားၿပီ ဟုလည္း ထင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိသိ သာသာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကသည္။
““မဂၤလာပါ ဆရာမ””
တစ္တန္းလံုးေအာ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ ခင္မ်ဳိးေထြး မတ္တပ္ရပ္ က်န္ခဲ့မွာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိ မွိတ္ကာ ထားသည္။
““ေဟ့ေကာင္မွင္စာ ...မရပ္ဘူးကြ၊ ထုိင္ တယ္ ...ထုိင္တယ္””
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံ တဒုတ္ဒုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ယခုအခ်ိန္အထိ ၾကားေနရပါေသး သည္။ ထုိေန႔က ခင္မ်ဳိးေထြး ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေလာက္ ခုိးကာၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳေရးသည့္ လကၤာဒီပခ်စ္သူထမွ ဒႆဂီရိစီးသည့္ စစ္ရထားအစင္းတစ္ရာ ေမာင္းေန ၾကသည္။
အိမ္သာသို႔ ခိုးထြက္ကာ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း လုကာလုကာ စကားေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္မ်ဳိးေထြးတို႔ အဆင္ေျပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ မုန္႔စားဆင္း ေတာ့ ခင္မ်ဳိးေထြး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ မၾကည့္ေတာ့။ သူရွက္ေနတာေပါ့ေလ ...။
ဒါေပမယ့္ ...
ေနာက္ေန႔၊ ေနာက္အပတ္၊ ေနာက္လေတြ မွာလည္း ထုိအတုိင္း။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ ခင္မ်ဳိးေထြးသည္ စာကို က်က္သည္။ စံပယ္ပန္းကို ပန္သည္။ ၀က္၀ံ႐ုပ္ ခဲဖ်က္ကေလးကို သံုးသည္။ ခံုျမင့္အ၀ါကေလးကို စီးသည္။ ခါလာႀကီး၏ ဘယာေၾကာ္ႏွင့္ အိမ္ကဓာတ္ဗူးႏွင့္ ယူလာေသာ ေကာ္ဖီကို ေသာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကား ဘာတစ္ခုမွ တုန္႔ျပန္မလာ။
““မင္း တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ၿပီမွင္စာ၊ မင္း စာအုပ္ သူရတာ က်ိန္းေသတယ္၊ ဆရာမကို လည္း မတုိင္ဘူး။ မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ””
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးအားလံုးေပးေသာအႀကံ
ပပက စိတ္၀င္စားကာ သူေမးေပးမည္ဟု ကတိေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္လာေသာ စကား အရ ခင္မ်ဳိးေထြးက သူမ ဘာDIARYစာအုပ္မွ မရပါဟူေသာ စကားသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ူးခ်င္သြား၏။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၾကေတာ့။ ထုိအေျဖသည္ မ႐ုိးသားမႈတစ္ခု ျဖစ္ရမည္။ ပပ သိသြားသျဖင့္ ရွက္ကာျငင္းျခင္းလည္း ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ လိုက္ေမးရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျမႇာက္ေပးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ရည္းစားစာေျပာလွ်င္ ရည္းစားစကား ေျပာႏွင့္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်သည္။ သူ ဆရာမ တုိင္လွ်င္လည္း ရည္းစားစကားေျပာျခင္း မဟုတ္၊ စာအုပ္ျပန္ေတာင္းျခင္းဟု ကာကြယ္ႏုိင္ သည္။
ကၽြန္ေတာ္လိုက္သည့္ေန႔က တုန္လႈပ္သည္ ကိုေတာ့ ၀န္ခံရမည္။
သုိ႔ေသာ္ ခင္မ်ဳိးေထြးက ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ အနားကပ္ခံ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာမထြက္၊ ေနာက္ဆံုးမွ ႀကိဳးစားကာ ေျပာရသည္။
““ခင္မ်ဳိးေထြး ကိုယ့္စာအုပ္ရတယ္ မဟုတ္ လား””
““ဘာစာအုပ္လည္း မွင္စာ ...””
“DIARYစာအုပ္ေလ””
““ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ...ဘာDIARY စာအုပ္မွ မရဘူး””
““မဟုတ္ဘူးေလ ..နင့္လြယ္အိတ္ထဲကို ငါကုိယ္တုိင္ ...””
““အိုး မရပါဘူးဆုိ ဘာစာအုပ္မွ မရဘူး။ ငါ ဘာမွမသိဘူး။ နင္ငါ့ကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ေနာ္””
ထိုစကားႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပန္ေျပးရ၏။ အေျဖကား ရွာ၍မရ။ ဘာမွ ထပ္ ဖန္တီး၍လည္း မရေတာ့။ ခင္မ်ဳိးေထြးကား ပထမ အစမ္းမွာ အဆင့္ (၁)ရၿမဲ။
(ေလး)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ နံရံကပ္စာေစာင္ အၿမဲလုပ္သည္။
၀ႆန္၊ ေဟမာန္၊ ဂိမာန္ ..ဟု သံုးပြဲအၿမဲ က်င္းပ၏။ ဦးေဆာင္သူက ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္စုိး ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာက ေမာင္ေမာင္ေႏြစုိးဆုိေသာ ကေလာင္ျဖင့္ ၀တၳဳတုိႏွင့္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ဘာ ေတြ ထုတ္ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နံရံကပ္ စာေစာင္ေရးေနက်မုိ႔ “ႏွင္းစက္၏ ေသာ့တြဲမ်ား”ဟူ ေသာ ကာရန္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေပးသည္။ နံရံ ကပ္စာေစာင္အဖြဲ႕က ေရြးခ်ယ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို မည္သူကမွ မခ်ီးမႊမ္းၾကပါ။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ခ်ီးမႊမ္းေသာ လူကထူးျခားစြာ ခင္မ်ဳိးေထြးသာ ျဖစ္သည္။ ခင္မ်ဳိးေထြး၏ “ကၽြန္မ ၏ ဒုိင္ယာရီ”ဆုိေသာ ၀တၳဳတုိကေလး အရမ္း ေကာင္းတာပဲ ...တဲ့။ (ခင္မ်ဳိးေထြးသည္ နံရံကပ္ စာေစာင္မွာ တစ္ခါမွ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေရးဖူးသူ မဟုတ္)။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္စလံုး ၀ုန္းခနဲ နံရံ ကပ္စာေစာင္ေတြ ေရွ႕ေရာက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္DIARYထဲက စကားလံုးေတြကို လူေနရာေျပာင္း ကာ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အံ့ၾသ ျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း ..ေတြ ခံစားရ၏။ မွတ္မွတ္ရရ ခင္မ်ဳိးေထြးက အဆံုးသတ္ကို အလြမ္းႏွင့္ သိမ္း ထား၏။ သူမ အၿမဲဂ႐ုစိုက္ေနေသာ ေကာင္ေလး က စာေမးပြဲက်ကာ သူမက ေအာင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုဇာတ္သိမ္းတစ္ပုိဒ္တည္းကိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွေျပာလို႔ မရ။
အခုမွ ဒါကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳပါဆုိ၍ ဟစ္ေႂကြး လို႔ မရ။ ဆရာမကို တိုင္၍လည္း မျဖစ္။ ခင္မ်ဳိးေထြးကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ေတြ ခ်ီးက်ဴး တာ ၾကားရ တုိင္း ကၽြန္ ေတာ့္မွာ အ သည္း ႏွစ္ ခါျပန္ သံုး ခါျပန္နာသည္။ အံႀကိတ္႐ုံမွတစ္ပါး အျခားမရွိ။ အံ့ၾသရတာက ထင္မွတ္မထားဘဲ ခံရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၀မ္းသာရတာက ခင္မ်ဳိးေထြးDIARYကို တကယ္ရသည္။ ေဒါသထြက္ရတာက ေတာ့ ကိုယ့္စကားလံုးမ်ားႏွင့္ သူခ်ီးမြမ္းခံေနရ၊ ဂုဏ္တက္ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးက အင္မတန္ အံ့ၾသ စရာ ေကာင္းပါသည္။ မတရားမႈကို သဘာ၀ ေလာကႀကီးက လက္မခံပါ။ ထုိႏွစ္ကတစ္ေက်ာင္း လံုးက ဘက္စံုအထင္ႀကီးေသာ ခင္မ်ဳိးေထြး ဆယ္တန္းကို ဖုန္းကနဲက်ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ငါးေယာက္စလံုး ေအာင္၏။ ရဲျမင့္တုိးကEnglish စာ ဒီပင္ပါေသးသည္။ ခင္မ်ဳိးေထြး ဘာ ျဖစ္လို႔က်တာလဲဆုိတာ အားလံုးအံ့အားသင့္၍ စံုစမ္းၾကရသည္။
““နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ပါၿပီးကတည္းက ၀တၳဳ ေတြ ေရးေရးၿပီး မဂၢဇင္းကို ပို႔ေနလို႔””
““ဟာဍ ...ဍ””
““ဟုတ္လား ဆရာမ၊ တကယ္လား””
““ဟုတ္တယ္၊ ဆရာမနဲ႔ သူ႔အိမ္က တားတာ လည္း မရဘူး၊ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလည္း မသိပါဘူး ကြာ၊ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ ...””
ခင္မ်ဳိးေထြး စာေရးဆရာမ ျဖစ္ေနလား၊ မျဖစ္ဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါ။
(၁၉၈၃-၈၄)
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအမွတ္တရ
နီကိုရဲ
၂၄-၁၀-၂၀၁၂ တြင္ ကြယ္လြန္သြားသည္မွာ သံုးႏွစ္ျပည္႕ခဲ႕ၿပီျဖစ္ေသာ
0 comments:
Post a Comment