ေရးသူ႔ေစ်းကြက္

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Tuesday, December 25, 2012 at 5:47am ·

    စီးပြားေရးေလာကမွာ ေရာင္းလိုအားႏွင့္ ဝယ္လိုအားဆိုတာရွိ၏။ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ လိုအပ္မႈ၊ ဒီမန္းႏွင့္ ဆပ္ပလိုင္း စသည္ျဖင့္လည္း ဆိုၾကသည္။ ထုတ္လုပ္မႈက မ်ားၿပီး လိုအပ္မႈ(ဝယ္လိုအား)ကနည္းေနလွ်င္ ဝယ္သူကို ေရာင္းသူက ေအာက္က်ဳိ႕ရသည္။ ဝယ္သူ႔အလုိကို လိုက္ေလ်ာရသည္။ ဒါကို ဝယ္သူ႔ေစ်းကြက္ ဟု ေခၚသည္။

တကယ္လုိ႔ ထုတ္လုပ္မႈကနည္းၿပီး လိုအပ္မႈ(ဝယ္လိုအား)ကမ်ားေနလွ်င္ ေရာင္းသူက အေပၚစီးရသြားသည္။ ဝယ္သူက ျပန္ေအာက္က်ဳိ႕ရသည္။ ဒါကိုေရာင္းသူ႔ေစ်းကြက္ဟုေခၚသည္။ (ဟိုအရင္က ျပည္သူ႔ဆိုင္ေတြလုိေပါ့။)

    ခုခ်ိန္္မွာ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြ  အေျမာက္အျမားထြက္ေနသည္။ ရိုက္ႏွိပ္သမွ် ေစာင္ေရေတြ အားလံုးေပါင္းလိုက္လွ်င္ စာဖတ္ပရိသတ္ဦးေရထက္ေတာ္ ပိုမ်ားေနမလားမသိ။ စာနယ္ဇင္းေတြ မ်ားလာသလို စာေရးဆရာေတြ ပိုမ်ားလာတာလည္း မွန္သည္။ ကေလာင္ငယ္ ကေလာင္သစ္ေတြ ေနရာပိုရလာတာလည္း မွန္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြအဖို႔ ဝါရင့္ကေလာင္၊ နာမည္ၾကီး၊ နာမည္ရ စာေရးဆရာတို႔၏ စာမူမပါလို႔မျဖစ္။ ေရာင္းအားအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဆရာေတြက မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနသည္။

    ခက္ေနတာကေတာ့ တကယ္ေရးအားေကာင္းေသာ စာေရးဆရာရွားပါးေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။ တခ်ဳိ႕အစပိုင္းမွာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေရးႏိုင္ေသာ္လည္း ၾကာေတာ့ လက္ပန္းက်လာသည္။ တခ်ဳိ႕ နဂိုကပင္ စာေရးေႏွးသူေတြ ရွိသည္။ ဒီလုိလူေတြအတြက္ေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြ လုိအပ္သမွ် အလ်င္မီေအာင္ေရးႏိုင္ဖို႔မလြယ္။ ဒီမန္းက မ်ားၿပီး ဆပ္ပလိုင္းက နည္းေနသည့္သေဘာျဖစ္၏။ ထုိအခါ "ေရးသူေစ်းကြက္"ျဖစ္လာ၏။ (စီးပြားေရးေလာကမွာ ဝယ္လိုအားမ်ားလာလွ်င္ ေစ်းတင္သလိုမ်ဳိး စာမူခကို ပိုေတာင္းလို႔မရတာကေတာ့ ျခြင္းခ်က္ေပါ့။

    သူသည္ နာမည္ရ စာေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားအုန္းဆီ ကိုယ္စားလွယ္ရထားသူ တစ္ေယာက္လို မ်က္ႏွာပြင့္လွသည္။

    အစပိုင္းမွာေတာ့ သူကလည္း တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလား၊ စာမူလုိခ်င္တဲ့လူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းကိုလည္ေနတာပဲဆိုၿပီး ေက်နပ္ေနခဲ့ေသးသည္။ ေတာင္းသမွ်ကို မညည္းမညဴေရးသည္။ ၾကာေတာ့ ဦးေႏွာက္က ခန္းလာသည္။ ေရးစရာအေၾကာင္းအရာ ရွားပါးလာသည္။ သူက ရသစာေပဘက္ အားသန္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မပါဘဲ တာဝန္အရေရးလွ်င္ အရည္အေသြးက်လာတတ္သည္။ စာမူေတာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ခရီးသည္ႏွင့္ဘတ္စ္ကားစင္းေရလို မမွ်မတျဖစ္ေနဆဲ။

    အင္း...မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေတာင္းသမွ် ေရးေနလွ်င္ သိပ္လြယ္တယ္ထင္ၾကမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာမူတန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္ရမည္။ အရင္လိုပါးစပ္နဲ႔ေတာင္းတာမ်ဳိးလက္မခံေတာ့။ စာမူေတာင္းသူေတြ အတြက္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြသတ္မွတ္ရမည္။ ဒါမွ လူစစ္ၿပီးသားျဖစ္သြားမည္။

    စည္းကမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ . . .

    - စာမူေတာင္းခံလိုသူသည္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရမည္။

    - ဘားျဖဴစကၠဴႏွင့္ရိုက္ႏွိပ္ထားေသာ ေလွ်ာက္လႊာပံုစံတစ္ေစာင္လွ်င္ ငါးဆယ္က်ပ္ျဖင့္ဝယ္ယူရမည္။

    - ေလွ်ာက္လႊာႏွင့္အတူ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာကိုပါ ပူးတြဲတင္ျပရမည္။

    - အယ္ဒီတာလုပ္သက္ အနည္းဆံုး သံုးႏွစ္ရွိရမည္။

    - ရုပ္ရည္ေျပျပစ္ရမည္။

    - အဂၤလိပ္စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္ရမည္။

    - စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုႏွင့္ သဒၵါမွန္ကန္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္ရမည္။

    - လူေတြ႔စစ္ေဆးျခင္းခံရမည္။

    - ေလွ်ာက္လႊာႏွင့္အတူ စာမူခကိုပါ တစ္ပါတည္း ေပးသြင္းရမည္။

    မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ေရာက္လာ၏။

    "စာမူလိုခ်င္လို႔ပါဆရာ"

    ဟု ေျပာသည္။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ရိုက္ႏွိပ္ထားေသာ စာရြက္ကိုေပးလိုက္ၿပီး-

    "စာမူလိုခ်င္ရင္ ဒါကိုအရင္ဖတ္ၾကည့္ဦး"

    ဟုေျပာလုိက္၏။ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာက ဖတ္ၾကည့္ၿပီးျပံဳးသည္။ ၿပီးေတာ့-

    "သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဆရာ၊ ဒါမွလည္း စနစ္တက်ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့၊ ေဩာ္....ဒါနဲ႔ ဆရာ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"

    "ဘယ္စားရဦးမလဲဗ်၊ အခုပဲစားမလို႔ဟာ၊ ခင္ဗ်ားေရာက္လာတာနဲ႔"

    "ဒါဆိုအေတာ္ပဲ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္ မစားရေသးဘူး၊ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္"

    ဆိုၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ကိုေခၚသြားသည္။ တိုက္ဂါးဘီယာႏွင့္ ငံုးၾကြပ္ေၾကာ္၊ ဂဏန္းအစာသြတ္၊ ပုစြန္အစိမ္းသုပ္ စေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားမွာသည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း သရုပ္မွန္စာေပအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ဘီယာသံုးလံုးႏွင့္ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္ဘူးတစ္ဝက္ ကုန္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ဘီယာႏွစ္လံုးႏွင့္ ဘဲကင္တစ္စိပ္မွာလုိက္ေသာ အခ်ိန္မွာပင္-

    လူခ်င္း(ဒီေန႔က်မွ)အရမ္းခင္မင္ေနၾကတာကို ေထာက္ထားၿပီး စာမူတစ္ပုဒ္ကို တစ္ပတ္အတြင္း ေရးေပးမည္ဟု ကတိျပဳလိုက္သည္။

    "ေလွ်ာက္လႊာကေရာ ဆရာ"

    ဟု ေမးေတာ့-

    "ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာပဲ ၾကည့္ျဖည့္လိုက္ပါ့မယ္"

    ဟု ျပန္ေျဖေလ၏။

--------------------------------------------------

မင္းလူ

အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္။

၂၆.၈.၂၀၀၂။