ကိုယ္အိပ္မက္နဲ႔ ကိုယ္

Nay Ko Ko and Min Din shared Myit Kyoe Inn's photo.

ေကာင္တာမွ အေရာင္းဝန္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးေျပာသည့္ ေငြပမာဏကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ သူေဌးက သူ၏ လက္ေပြ႔အိတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။

ငါးေထာင္တန္ ေငြစကၠဴတအုပ္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး ေရတြက္ကာ

 ေပးလိုက္သည့္ ပမာဏသည္ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ တခါမွ် မကိုင္ဖူးေသာေရတြက္ရန္ပင္ အလြယ္တကူ မျဖစ္ နိင္သည့္
ပမာဏ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်သင့္ေငြကို ထုတ္ေပးေနသည့္ သူေဌး၏ လက္တို႔ကတုန္႔ဆိုင္းျခင္းမရိွ။ သြက္သြက္လက္လက္ ရိွလွသည္။

ထို႔ေနာက္ ေကာင္တာမွ ထြက္ခြာသြားသည့္ သူေဌး၏ ေနာက္သို႔ အထုတ္အပိုးမ်ား ဆြဲကာ က်ေနာ္ လိုက္သြားသည္။ က်ေနာ့္ကို ေခၚလာသည္မွာလည္းသူဝယ္သမွ် သယ္ပိုးေပးရန္
ေခၚလာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္လာသည့္ လမ္းတဝက္ခန္႔ေရာက္ေတာ့ သူေဌးက ကားအတြင္းရိွ ေနာက္ၾကည့္မွန္မွက်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ကာ စကားစသည္။

“ခုနက ကုန္တိုက္ၾကီးကို ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“တကယ္လို႔ကြာ။ မင္းကို အဲဒီ ကုန္တိုက္ၾကီး ေပးမယ္ ဆိုပါစို႔။ မင္း ဘာဆက္လုပ္မလဲ”
“ဗ်ာ။ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူးဆရာ”
“ဒီလိုကြာ။ ခုနက ငါတို႔ေစ်းဝယ္တဲ့ ကုန္တိုက္ၾကီးကို မင္းကို အပိုင္ေပးမယ္။ မင္းရဲ႕ ကုန္တိုက္ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ မင္း ဘာဆက္လုပ္မလဲ”

သူေဌး၏ ေမးခြန္းက ဆန္းၾကယ္ေသာ္လည္း အိပ္မက္ဆန္သည့္
ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ျဖစ္လာနိင္ဖြယ္ရာ မရိွသည့္ ေမးခြန္းမ်ဳိး။
သို႔ေသာ္ သူေဌးက ေမးတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ေျဖမွ ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ တဒဂၤ အတြင္းမွာပင္ က်ေနာ့္ နွလံုးသားထဲမွ အေျဖတခုထြက္လာသည္။

“က်ေနာ္သာ အဲဒီကုန္တိုက္ကို ပိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ တန္းလ်ားက သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုးကို ၾကိဳက္တာ အလကား ယူၾကလို႔ ေျပာမွာဆရာ”

“ဟားဟား ေကာင္းကြာ ေကာင္းေရာ”

သူေဌးက တဟားဟားရီျပီး ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။ က်ေနာ့္ အေျဖမွားသြားျပီထင္သည္။

“ လူေတြ ခ်မ္းသာတာနဲ႔ ဆင္းရဲတာ အဲဒီမွာ ကြာသြားတာပဲကြ။ ငါသာ ပိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို တိုးခ်ဲ႕မလဲ ၊ ေနာက္ထပ္ ကုန္တိုက္ေတြ ထပ္ဖြင့္နိင္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲပဲ လုပ္မွာေပါ့။ ငါ့အေဖတုန္းကလည္း ရိွတဲ့ ဆန္စက္ေလးကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား လုပ္ျပီးတိုးပြားေအာင္ လုပ္ခဲ့ရတာကြ။ အဲဒီေတာ့ ငါ့လက္ထက္ ေရာက္လာေတာ့ ပိုျပီး ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ငါ ၾကိဳးစားသမွ်ကလည္း ငါ့သားသမီးေတြ
ပိုျပီး ျပည့္စံုစြာ ေနရဖို႔ပဲ။ မင္းအေဖဆိုရင္ ငါ့အေဖလက္ထက္ကတည္းက ဆန္စက္ဝန္ထမ္း။ ေဟာ အခု မင္းက်ေတာ့လည္း ဆန္စက္ရဲ႕ အလုပ္သမား တန္းလ်ား
မွာ ေနရတဲ့ဘဝပဲ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ကြာလို႔ အနာဂါတ္ ဘဝေတြ ကြာတာေပါ့ကြာ။ ငါေျပာတာ မင္း ရွင္းရဲ႕လား။”

“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ရွင္းပါတယ္။”
“ေအး ေအး ရည္မွန္းခ်က္ ျမင့္ျမင့္ထားၿပီး ၾကိဳးစားေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ”

သူေဌး၏ တိုက္ထဲအထိ ပစၥည္းမ်ား သယ္ပို႔ေပးၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ေနသည့္ အလုပ္သမား တန္းလ်ားဘက္သို႔
ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။
သူေဌးေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားကို နားထဲတြင္
ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကြာလို႔ အနာဂါတ္ဘဝေတြ ကြာတာတဲ့လား။
ျမင့္မားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားဖို႔ရန္ထက္ လတ္တေလာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ဆႏၵမ်ားကိုပင္ ခ်ဳိးႏွိမ္ထားရသည့္ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားမ်ား ဘဝကိုလည္း
သူေဌး ခံစားတတ္မည္ မထင္။ သူေဌးကို ေျဖလိုက္သည့္ က်ေနာ့္အေျဖက ႏွလံုးသားထဲမွ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ထြက္လာသည့္
ဆႏၵျဖစ္မွန္း က်ေနာ္တို႔ လူတန္းစားမ်ားသာ ခံစားတတ္ပါမည္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္အေျဖမမွားပါ။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သူေဌး ေစ်းဝယ္ထြက္တိုင္း တခ်ဳိ႕ ပစၥည္းေလးမ်ားကို မြတ္သိပ္စြာ လိုခ်င္စိတ္ျဖင့္ သူေဌးေနာက္ကေန တိတ္တဆိတ္ လိုက္ပါေနရေသာက်ေနာ့္ခံစားခ်က္ကို
က်ေနာ္သာ နားလည္၍ ျဖစ္သည္။

ထိုကုန္တိုက္ၾကီးကိုသာ က်ေနာ္ပိုင္လွ်င္ က်ေနာ္တို႔ တန္းလ်ားမွ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုခ်င္တာ ယူခိုင္းခ်င္ပါသည္။