ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ဆယ့္-ေလး (ဒုတိယပိုင္း)
ျဗိတိသွ် စာေရးဆရာၾကီး
ေဂ်ာ့ေအာ္ဝဲလ္ ၏
လံုုးစည္းႏိုုင္ငံေတာ္ဆိုုး (Totalitarian Nation) သရုုပ္ေဖာ္ ဝတၳဳ
1984 ကိုု
ဗမာ့ႏိုုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္
ဗမာမႈျပဳထားသည့္
ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ဆယ့္-ေလး
(ကိုုေက်ာက္ညိဳ
သူ႔ တိုုက္ခန္းျပဴတင္းေပါက္မွ ျပင္ပေလာကကိုု လွမ္းၾကည့္ကာ အေတြးေမွ်ာေငးေမာ ေနခဲ့ရာ… မွ အဆက္)
ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္
အခန္းဘက္သိုု႔ ရုုတ္ကနဲ ျပန္လွည့္လိုုက္သည္။ ေစာင့္ၾကည့္မွန္သားျပင္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္
ရျပီဆိုုလွ်င္ ျငိမ္သက္သည့္ မ်က္ႏွာေပး သြင္ဟန္ကို ျပသႏိုုင္ဖိုု႔ ပံုုမွန္ ၾကိဳးစားေနက်
အတိုုင္း သူၾကိဳးစား မ်က္ႏွာျပင္လိုုက္ပါသည္။ ၄င္း ရူတည္တည္ရုုပ္ကေလး ေပးကာ အခန္းကိုု
ျဖတ္ျပီး က်ဥ္းၾကဳပ္ သည့္ သူ႔မီးဖိုုေခ်ာင္ကေလးရွိရာသိုု႔ သူလာခဲ့သည္။
ဝန္ၾကီးဌာနကေန
သည္လိုု အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ရုုံးဆင္းလာခဲ့သည့္ သူသည္ ကန္တင္းတြင္ ေကြ်းေသာ ေန႔လည္စာကိုု
လက္လြတ္ခဲ့ရသည္။
မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲမွာ
ခပ္ၾကီးၾကီး ဓားလွီးဘိန္းမုန္႔ မည္းမည္းနက္နက္ တစ္တံုုးမွ လြဲလိုု႔ စားစရာ မရွိေၾကာင္း
ေက်ာက္ညိဳ သတိထားမိသည္။ ဓားလွီးဘိန္းမုန္႔မွာ မနက္ျဖန္ မနက္စာစားဖိုု႔ သူခ်န္ထားရေပမည္။
မီးဖိုုေခ်ာင္၏ စင္ကပ္ကေလး ေပၚမွာ “အမ်ိဳးသားေရး ေအာင္ပြဲ” သကၤန္းေရာင္ေတာက္ေတာက္ တံဆိပ္ႏွိပ္ထားေသာ
ဂ်င္အရက္သည္ အေရာင္မြဲတိမြဲေတ ႏွင့္ ေက်ာက္ညိဳအား ေျခာက္အက္အက္ ရယ္ျပေနသည္။ သူသည္ အရက္ပုုလင္းကိုု
ဆြဲခ်ျပီး လၻက္ရည္ၾကမ္းခြက္ တစ္လံုုးစာကိုု
တစ္ခါတည္း ေမာ့ခ်လိုုက္သည္။ ဆီေခ်းေစာ္ နံျပီး တရုုတ္ျပည္ ေတာင္ပိုုင္းက တင္သြင္းေသာ
ဆန္အရက္ျပင္း ျဖစ္သည္။ မီးသင္းေဆးခါးရည္ ေသာက္ရသလိုု လည္ေခ်ာင္းထဲ ပူရွိန္းသြားေလသည္။
ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု
ေက်ာက္ညိဳ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေစြးေစြးနီလာျပီး မ်က္လံုုးအိမ္မွ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ား ေရသြန္ခ်လိုုက္သလိုု
ယိုုဆင္းလာေလသည္။ ႏိုုက္ထရစ္ အက္ဆစ္လိုု အဝင္ဆိုုးလွတဲ့ အရက္။ လည္ေခ်ာင္းထဲသိုု႔ ဂလိုုက္ကနဲ
အၾကိဳက္တြင္ သူ႔ေနာက္ေစ့ကိုု ရာဘာတုုတ္ျဖင့္ ဂလုုကနဲ ထုုရိုုက္ခံလိုုက္ရသလိုု ခံစားရသည္။
အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ ေက်ာက္ညိဳ၏ ဗိုုက္ထဲမွ ပူစပ္စပ္ ေဝဒနာသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုုးတိတ္သြားျပီး
ကမာၻၾကီးဟာ ပိုုျပီး ေပ်ာ္ျမဴးစရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သူသည္
အိတ္ေထာင္ထဲမွ ေန၍ က်ိဳးေၾကေနေသာ စီးကရက္ဗူးကိုု ထုုတ္ယူလိုုက္သည္။ ဗူးေပၚမွာ ကပ္ထားေသာ
တံဆိပ္ကလည္း “အမ်ိဳးသားေရး ေအာင္ပြဲ” တံဆိပ္၊ ထိုု႔ေၾကာင့္ စီးကရက္ နာမည္ကလည္း “အမ်ိဳးသားေရး
ေအာင္ပြဲ” စီးကရက္။ ေက်ာက္ညိဳသည္ အမွတ္မရွိ စီးကရက္ကိုု မတ္တပ္ေထာင္ျပီး မီးညိွလိုုက္ရာ
ေဆးရြက္ၾကီးမႈန္မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပလဲသြားေတာ့သည္။ ေဆးလိပ္ မီးညွိဖိုု႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္
ထပ္မံ ၾကိဳးစားရေလသည္။ သည္ တစ္ေခါက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားျပီး ေက်ာက္ညိဳအတြက္ အားလံုုးေနရာက်သြားျပီ
ျဖစ္သည္။
ေက်ာက္ညိဳသည္
ဧည့္ခန္းရွိရာ ျပန္လာခ့ဲျပီး “တီဗြီ” ၏ ဗယ္ဘက္တြင္ရွိ စားပြဲခံုုကေလးမွာ ထိုုင္လိုုက္သည္။
စားပြဲခံုု၏ အံဆြဲမွ ေနျပီး ေဖာင္တိန္တင္ခြက္ တစ္ခုု၊ မင္အိုုး တစ္လံုုး ႏွင့္ ဆယ္လက္မ
x ရွစ္လက္မ ပတ္လည္ မွတ္္စုုစာအုုပ္ တစ္အုုပ္ကိုု သူထုုတ္ယူလိုုက္သည္။ မွတ္စုုစာအုုပ္သည္
ေရွ႕ဘက္ကမ်က္ႏွာဖံုုးက သႏၲာေရာင္ ျဖစ္ျပီး ေက်ာဖံုုးကေတာ့ အနီေရာင္ ျဖစ္သည္။
တစ္စံုုတစ္ရာေသာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အေဝးဆြဲ တီဗြီကင္မရာသည္ ခုုအခါမွာ “ေျမွာင္” ခံလိုုက္ရသည္။ ကင္မရာမွန္ေျပာင္းသည္ အခန္းတစ္ခုုလံုုးကိုု တစ္ေနရာမက်န္ လွမ္းရိုုက္ႏိုုင္သည့္
ပင္ကိုုေနရာ ျဖစ္ေသာ နံရံ၏ အဆံုုး ေဒါင့္ေနရာတြင္ ယူထားႏိုုင္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ နံရံ၏
ပိုုရွည္လ်ားေသာ ဘက္ျခမ္းမွ ေနျပီး ျပဴတင္းေပါက္ဘက္ကိုု မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ရိုုက္ယူေနသည့္
ရူေဒါင့္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ကင္မရာရူေဒါင့္၏ သည္တဘက္တြင္ ကိုုေက်ာက္ညိဳ ခုုထိုုင္ေနသည့္
နံရံေဖာက္ ေျမွာင္ေနရာ ကေလးရွိသည္။ သည္ နံရံေဖာက္ ေျမွာင္ေနရာကေလးသည္ နဂိုု တိုုက္တန္းတိုု႔ကိုု
ေဆာက္စဥ္တုုန္းက နံရံျမဳပ္ စာအုုပ္စင္တိုု႔ကိုု ထည့္တပ္ဆင္ရန္ ရည္ရြယ္ပံုုရပါသည္။ သူ
တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ လႈပ္ရွားေနသည့္ အသံကိုု ဖမ္းယူႏိုုင္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါ၏ ။ ဒါေပမယ့္
အဲသည္ ေျမွာင္ကေလးတြင္ ကိုုေက်ာက္ညိဳ ေနရာယူထားသေရြ႕ ပတ္လည္ လွည့္ရိုုက္ေနေသာ တီဗြီကင္မရာသည္ ကိုုေက်ာက္ညိဳ
ဘယ္မွာရွိသလဲ ဆိုုတာကိုု ရွာမေတြ႔ႏိုုင္ပါ။ ဤသိုု႔ ပံုုမွန္မဟုုတ္ ထူးျခားသည့္ တိုုက္ခန္းတြင္း
ပထဝီဝင္ အေနအထားသည္ ကိုုေက်ာက္ညိဳ အခုုလုုပ္မည့္ ကိစၥကိုု လမ္းစဖြင့္ေပးႏိုုင္ခဲ့ ပါသည္။
ဒါေပမယ့္
သည္လိုု “ထြက္ေပါက္” ရွိေနမွန္း ပထဝီေဗဒကိုု သူ အခုု အံဆြဲထဲက ဆြဲထုုတ္လိုုက္သည့္ မွတ္စုုစာအုုပ္က
လမ္းညႊန္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စာအုုပ္သည္ ေသာက္ကိ်ဳးနဲ လွပေသာ စာအုုပ္ျဖစ္သည္။ စာရြက္သားတိုု႔သည္
ေၾကြေရာင္ေတာက္ပျပီး အိုုမင္းခဲ့ျပီ ျဖစ္ရကား ေဒါင့္စြန္းတိုု႔တြင္ အဝါေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာ့
ယွက္သန္းလိုု႔ ေနသည္။ ဤစာအုုပ္သည္ အနည္းဆံုုး လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္က ထုုတ္လုုပ္ခဲ့ေသာ
စာအုုပ္ ျဖစ္ပံုုရသည္။ သည့္ထက္မကလည္း အိုုမင္းေကာင္း အုုိမင္းႏိုုင္သည္။ ျမိဳ႔ဆင္ေျခဖံုုး အရပ္က ညစ္ထပ္ထပ္ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္
တစ္ခုု၏ တိုုလီမႈတ္စေတြ ေရာင္းခ်သည့္ ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္က ေဒါင့္တစ္ေနရာဝယ္ ပစ္ပယ္ထားခံရသည့္
ဤစာအုုပ္ကေလး လဲေလ်ာင္းေနသည္ကိုု ကိုုေက်ာက္ညိဳ “ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္း” “ေခ်ာင္းေျမာင္း”
ေတြ႔ရွိခဲ့သည္ (မည္သည့္ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ ဆိုုတာကိုုေတာ့ သူ ခုုခါမွာ မမွတ္မိ) ။ စာအုုပ္ကိုု
ျမင္ျမင္ခ်င္း ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္း မသိ၊ လိုုခ်င္စိတ္ေတြ သူ႔မွာ တအားေပၚလာပါသည္။ တကယ္ကေတာ့
“ပါတီ” ဝင္တိုုိ႔သည္ “သာမန္” ေစ်းဆိုုင္တိုု႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မလုုပ္ရဘူးဟုု “အၾကံျပဳ
တားျမစ္”ထားေလသည္။
*
ဘာသာေစာင့္စကားသစ္ အဘိဓာန္သည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ဟုုဆိုုလွ်င္ “လြတ္လပ္ပ်က္စီး” ဟုုသတ္မွတ္သည္။ ခုုေနာက္ဆံုုး
တစ္ဆယ့္တစ္ၾကိမ္ထုုတ္ စကားသစ္အဘိဓာန္ အရ “လြတ္လပ္” ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ “ပ်က္စီး”၊ “သာမန္”၊
“ဆုုတ္ယုုတ္”၊ “ျပိဳကြဲ”၊ “ေဖာက္ျပန္” စေသာ မေကာင္းသည့္ အနက္အဓိပၺာယ္ အားလံုုးကိုု
သိမ္းၾကံဳး ကိုုယ္စားျပဳသည္*
ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္ အဘိဓာန္ (Newspeak
Dictionary) တြင္ “အၾကံျပဳျခင္း” ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ တားျမစ္ျခင္း၊ အမိန္႔နာခံခိုုင္းျခင္း၊
ကန္႔သတ္ျခင္း စေသာ အာရုုံတိုု႔ကိုု ကိုုယ္စားျပဳျပီး အၾကံျပဳျခင္း ႏွင့္ အမိန္႔အာဏာတိုု႔
အၾကားတြင္ ကြဲျပားျခားနားေသာ အနက္ မရွိဟုု စာအုပ္ကဆိုုသည္။ ေနာက္ျပီး “အၾကံျပဳျခင္း”
ႏွင့္ “ေမတၱာရပ္ခံျခင္း” ဟူေသာ ေဝါဟာရ ႏွစ္ခုုတြင္လည္း ကြဲျပားမႈ မရွိေတာ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုုေသာ္
ႏွစ္ခုုလံုုးသည္ အမိန္႔အာဏာျဖင့္ ေဘာင္ခ်ေစခိုုင္းမႈ ဟူေသာ သေဘာတရား တစ္ခုုတည္းကိုု
ညႊန္းေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဤကဲ့သိုု႔
တရားဝင္ အမိန႔္အာဏာျဖင့္ တားဆီးကန္႔သတ္ထားေပမင့္လည္း မုုတ္ဆိတ္ရိတ္စားလုုိမိ်ဳး၊ လက္သည္းညွပ္လိုုမ်ိဳး၊
ေတာစီးဘြတ္ဖိနပ္ ေအာက္ခံသားေရျပားလိုုမ်ိဳး ေရွာင္တခင္ လိုုအပ္သည့္ လူသံုုးကုုန္ေတြကိုု
ဆင္းရဲသား ေစ်းကြက္မွာပဲ အလြယ္တကူ ရႏိုုင္သည္ ျဖစ္ရာ ဤစည္းမ်ဥ္းသည္ သိပ္ေတာ့ အတင္းအၾကပ္ၾကီး
မဟုုတ္လွ။ ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္ လမ္းေတာင္ေျမာက္ကိုု က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ လွမ္းအကဲခတ္
လိုုက္ျပီးလွ်င္ ဆိုုင္ထဲသိုု႔ လစ္ကနဲဝင္ကာ စာအုုပ္ကိုု ပိုုက္ဆံ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာက်ပ္
ေပးဝယ္လာခဲ့သည္။ အဲသည္တုုန္းက စာအုုပ္ကိုု ဝယ္လာေသာသူ႔တြင္ မည္သည့္ အထူးတလည္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွ
မရွိ။ ငါ မွားမ်ား မွားေနျပီလား ဟုု အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ သူသည္ စိတ္ပင္ ေလးခဲ့ရပါေသးသည္။
စာအုုပ္ထဲမွာ ဘာမွ မေရးထားလွ်င္ေတာင္မွ စာအုုပ္တစ္အုုပ္ လက္ဝယ္ထားရွိ ျခင္းသည္ အႏၲရယ္
ျပင္းထန္စြာ က်ေရာက္ႏိုုင္ေသာ ကိစၥ။
သူ
အခုု လုုပ္မယ့္ကိစၥဟာ ဒိုုင္ယာရီ ေရးမလိုု႔ ။ ဒိုုင္ယာရီ ေရးတာဟာ ဥပေဒ နဲ႔ မညီညြတ္ဘူး
လိုု႔ေတာ့ မဟုုတ္ (ညီညြတ္ဖိုု႔ရာ ဥပေဒရယ္လိုု႔လည္း မရွိ) ။ ဒါေပမယ့္ မိသြားရင္ျဖင့္
ေသဒဏ္အထိ အျပစ္ေပးခံရေကာင္းလည္း ခံရႏိုုင္သည္၊ ဒါမွမဟုုတ္ အနဲဆံုုး အလုုပ္ၾကမ္း စခန္းမွာ
ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အထိ ခိုုင္းေစခံရန္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ ခံရႏိုုင္သည္။
ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္
ေဖာင္တိန္၏ ကညစ္ခြ်န္ကိုု ေဖာင္တိန္တင္ခြက္ ၾကမ္းျပင္ထဲသိုု႔ ဆြဲဖိခ်လိုုက္ျပီး ပိတ္ေနေသာ
မင္ေခ်းေတြကိုု ခါထုုတ္ရန္ ၾကိဳးစားရေလသည္။ ေဖာင္တိန္သည္ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း တစ္ခုု
ျဖစ္ျပီး ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္ ခက္ခက္ခဲခဲ ခိုုးေၾကာင္ခိုုးဝွက္ႏွင့္ ဤေဖာင္တိန္ကိုု ရလာခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ သူ႔အဖိုု႔ကေတာ့ ဒိုုင္ယာရီက စက္စက္ရက္ရက္ ေတာက္ေသာ ေၾကြေရာင္စကၠဴသည္ ေဖာင္တိန္အစစ္
တစ္ခုု၏ ကညစ္ႏွင့္သာ ေသသပ္လွပစြာ ဆြဲျခစ္ဖိုု႔ပဲ ထိုုက္တန္ပါသည္။ တကယ္ကေတာ့ သူသည္ ပံုုမွန္
အလုုပ္ခြင္တြင္ စာေရးေလ့ မရွိပါ။ အင္မတန္ တိုုေတာင္းေသာ မွတ္စုုတခ်ိဳ႔ ခဏတျဖဳတ္ ေရးခ်ရန္မွ
အပ “ေျပာ-ေရး” (စကးေျပာလွ်င္ စက္က အလိုုအေလ်ာက္ လိုုက္ေရး) ျခင္းသည္ သူ႔ ပံုုမွန္ အလုုပ္
သဘာဝျဖစ္သည္။
ဆီေခ်းေတြ
ကြာသြားေလာက္ျပီဟုု ယူဆရေတာ့ သူသည္ ေဖာင္တိန္ကိုု ေဖာင္တိန္အိုုးထဲမွ ဆြဲထုုတ္လိုုက္ျပီးလွ်င္
မင္အိုုးထဲသိုု႔ တစ္စကၠန္႔မွ် နစ္ခ်လိုုက္သည္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္း တစ္ခ်က္သည္ ကိုုေက်ာက္ညိဳ၏
အသည္းအအူ ထဲထိေရာက္ေအာင္ စိုုက္ဆင္းသြားပါ၏။ စကၠဴေပၚ စတင္က်ေရာက္အဲ့ေသာ ကညစ္မင္စက္
ထိုုတစ္ခ်က္သည္ ဘဝတစ္သက္ အတြက္ အဆံုုးအျဖတ္ ေပးမည့္ လုုပ္ရပ္တစ္ခုုလည္း ျဖစ္သြားႏိုုင္ပါသည္။
မြဲႏုုတ္က်ိဳးက်ဲေသာ သူ႔ဆံပင္လိုု ရူတ္ေထြးသေလာက္ မညီညာ မလွပ ေသးငယ္ေသာ စာလံုုးမ်ားကိုု
သူ စေရးခ်လိုုက္ပါ၏ ။ ။
၂၀၈၄
ဧျပီ ၄ရက္ -
သူသည္
ကုုလားထိုုင္ေပၚ ေက်ာျပန္မွီပစ္ လိုုက္သည္။ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္ အလြန္တရာ
အားငယ္သြားရွာသည္။ ေျပာရမည္ ဆိုုလွ်င္ လက္ရွိခုုႏွစ္ဟာ ၂၀၈၄ ခုုႏွစ္ တကယ္ ဟုုတ္မဟုုတ္
သူ မေသခ်ာပါ။ သူ႔အသက္သည္ ၃၉ ႏွစ္ တဝိုုက္မွာ ဆိုုတာကေတာ့ ေသခ်ာေလာက္သည္ဟုုေတာ့ သူ ထင္ျမင္ယူဆသည္။
၂၀၄၄ (သိုု႔) ၂၀၄၅ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ သူ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္ဟုု ေမာင္ေက်ာက္ညိဳ ယံုုၾကည္ထားသည္။
လက္ရွိေခတ္ကာလ သမုုဒၵရာဗမာႏိုုင္ငံေတာ္တြင္ ေနထိုုင္ၾကကုုန္ေသာ ႏိုုင္ငံသားတိုု႔သည္
မိမိ၏ မူလ ေမြးႏွစ္သကၠရာဇ္ကိုု အတိအက် မမွတ္မိၾကေတာ့ဘဲ ၄င္းႏွင့္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္
ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္သာ အေကာင္းဆံုုး ခန္႔မွန္းႏိုုင္ေလသည္။
ငိုုင္တိုုင္တိုုင္
ျဖစ္သြားသည့္ ေမာင္ေက်ာက္ညိဳတြင္ စိတ္အားထပ္ငယ္စရာ ေမးခြန္းတစ္ခုု ေပၚလာျပန္သည္ “နင္ဟာ
ဘယ္သူ႔အတြက္ ဒိုုင္ယာရီကိုု ေရးေနရတာ ပါလဲ”၊
အနာဂါတ္ အတြက္လား၊ မေမြးေသးတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္လား။ သူ႔အာရုံသည္ စာရြက္မွာ မေရမရာ
သူခ်ေရးထားသည့္ ေန႔စြဲအေပၚ ေဝွ႔ဝဲသြားခဲ့သည္။ ေက်ာက္ညိဳ၏ စိတ္ေတေလ ဌက္ငယ္ကေလးသည္ ေလွာင္အိမ္မွ
လြတ္ထြက္လာျပီး ရုုတ္တရက္ဆိုုသလိုု “ဆန္႔က်င္ဒြိဟဒႆန”
DOUBLETHINK နံရံၾကီးကိုု “အုုန္း ကနဲ” ေဆာင့္မိေလေတာ့သည္။
“ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုု
စစ္ဘီလူးေစာင့္သည္”
“သာမဂၢိယကၡ
(ဝါ) ျငိမ္းခ်မ္းေရးေစာင့္ စစ္ဘီလူး” သည္ ပါတီမွ လက္စြဲေဖာ္ေဆာင္ေနေသာ “ဒီပကၤရာ ယထာဘူတဥာဏ္စဥ္”
(ဝါ) “DOUBLETHINK” ၂၀၈၄-ဗမာျပည္ တြင္ ထြန္းကားလႊမ္းမိုးေရးအတြက္ အေရးပါအရာေရာက္ဆံုး
ေရွ႕ေဆာင္ အသိသညာေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ပါတီမွ ယံုၾကည္စြဲကိုင္ထားသည္မွာ ေခတ္သစ္ ဗမာျပည္မ်ိဳးဆက္ကို
မ်ိဳးဆက္၏ အျမဳေတ “ေရွးဗမာၾကီးတို႔၏ ဝိဥာဥ္” မ်ားက အစဥ္ ၾကည့္ရူေစာင့္ေရွာက္လ်က္ရွိရာ
၄င္းတို႔အနက္ သာမဂၢိယကၡ (ဝါ) ျငိမ္းခ်မ္းေရး စစ္ဘီလူးသည္ တစ္ဦး အပါအဝင္ ျဖစ္ျပီး စစ္ဘီလူး၏
တာဝန္မွာ “နဂို” ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ကာကြယ္ ျပန္လည္တည့္မတ္ျခင္းေပတည္း။
ဗမာလူမ်ိဳးတို႔သည္
ဗုဒၶတရားေတာ္ အရ ေလာက စၾကာဝဌာတြင္ အရာအားလံုးသည္ ရပ္တန္႔မႈ မရွိ၊ သခၤါရ ေရစီးေၾကာင္းတြင္
မည္သည့္အရာမဆို အစဥ္ ေျပာင္းလဲေနသည္မွာ ေလာကတြင္ ပံုမွန္ ျဖစ္ပြားေနက် ဓမၼတာသေဘာဟု
ယံုၾကည္သည္။ ေရႊ႕ေလ်ာ ေျပာင္းလဲျခင္း ဟူသည္ “နဂို မူလအေနအထား” မွ ယြင္းေစာင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္း
ျဖစ္ျပီး ဤသို႔ “နဂို” မွ တိမ္းေစာင္း-ခြဲထြက္-ေဖာက္ျပန္-ပ်က္ျပား မႈတို႔ လႊမ္းမိုးမ်ားျပားလာခဲ့ေသာ္
အစဥ္သျဖင့္ တည္တံ့ခဲ့ေသာ ဗမာမ်ိဳးဆက္သည္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်ိန္တြင္ ယိုယြင္းေပ်ာက္သုဥ္းသြားရ
ပါလိမ့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “နဂို”မွ လိႈက္စား-ေျပာင္းလဲ-ခြဲထြက္-ေဖာက္ျပန္-ေရႊ႕လ်ား ဖို႔
အမူအယာေတြ၊ အရိပ္အေရာင္ေတြ၊ လကၡဏာေတြ လူ႔ေဘာင္တြင္ သန္းလာခဲ့သည္ ရွိေသာ္ ဗမာ လူ႔ေဘာင္၏
ျငိမ္းခ်မ္းတည္ျငိမ္ေရးသည္ အႏၱရယ္ရွိေနျပီ ျဖစ္ျပီး ဒါကို ႏိုင္ငံသားအားလံုးသည္ သတိျပဳ
ကာကြယ္ၾကရမည္။ ဗမာတို႔ အလြန္ ကံထူးသည္မွာ ငါတို႔၏ မ်ိဳးဆက္ အစဥ္အဆက္ ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ
သာမဂၢိယကၡ- ျငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္ဘီလူးသည္ ဗမာလူ႔ေဘာင္တြင္ ဆိုးဝါးေသာ “ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္မႈ”
အသစ္တို႔ ေပၚေပါက္လာေလတိုင္း ၄င္း “အရိပ္အေရာင္” တို႔ကို အျပတ္တိုက္ ႏွိမ္နင္းပစ္သည္။
ဗမာ လူ႔ေဘာင္တြင္ စစ္ပြဲတို႔ ေပၚေပါက္လာရျခင္းမွာ “သဘာဝလိုအပ္ခ်က္” အရ သာမဂၢိယကၡဘီလူးသည္
လူ႔ေဘာင္ကို ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္လာသူတို႔ကို “အခ်ိန္မီ” ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္
အၾကမ္းဖက္ ကာကြယ္ ႏွိမ္နင္းရေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏ ။
စစ္ကုိ
လိုလား၍ ငါတို႔ စစ္တိုက္သည္မဟုတ္၊ လိုအပ္၍သာ ငါတို႔ စစ္တိုက္ရပါသည္။ “နဂို” သည္ “မၾကာမီမွာပင္”
ေျပာင္းလဲျပိဳကြဲမည့္ “အရိပ္အေျခ” က်ေရာက္သျဖင့္သာ “မလြတ္တမ္း” စစ္ကို ခင္းရပါသည္။ ငါတို႔ လူ႔ေဘာင္တြင္ ေျပာင္းလဲမႈအသစ္တို႔
ျဖစ္ပြားေရာယွက္ေသာ အရိပ္အခ်ည္တို႔ ေပၚလာေလတိုင္း အစဥ္ ၾကပ္မတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဗမာဝိဥာဥ္
စစ္ဘီလူးက ျပိဳစီးလာေသာ သခၤါရ ေရစီးေၾကာင္းကို သတိေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဖမ္းခ်ဳပ္၊ ေရာယွက္-ပ်က္ျပား-ျခိမ္းေခ်ာက္
လာမႈတို႔ကို ႏွိမ္နင္းကာ၊ မ်ိဳးဆက္လူ႔ေဘာင္၏ နဂို ေရႊ႕လ်ားတိုးတက္မႈ လမ္းေၾကာင္းကို
ျပန္လည္တည့္မတ္ျခင္းသည္ သာလွ်င္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ဟု ပါတီက စြဲစြဲမွတ္မွတ္
ယံုၾကည္ပါသည္။
[မွတ္ခ်က္။
။ လက္ရွိ ဗမာစစ္အာဏာရွင္ဝါဒ သည္ ျပခဲ့ေသာ “နဂိုကို အထပ္ထပ္ ျပန္လည္တည့္မတ္မႈ” ႏွင့္
ေျပာင္းလဲမႈ သခၤါရေရစီးကို “သတိေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ အျမဲမျပတ္ ဖမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ရန္ လိုအပ္မႈ”
ေပၚမွာ ၄င္းတို႔ စနစ္တစ္ခုလံုးကို တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါကို နားလည္ျပီဆိုလွ်င္
ေမာ္ဒန္ မဘသ ဇာတ္လမ္းဟူသည္ “အရိပ္အေျခ” တေစၦကို လက္ညိဳးတြင္တြင္ထိုးျပီး ဖင္ထိုင္ခံုမွ
ဖယ္ေပးမွာ မဟုတ္သည့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို သက္ဆိုးတစ္ဆံုး ရွည္ဆန္႔ဖို႔ ျဖစ္တည္လာေသာ
ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါဟာ ဘုန္းၾကီး အသိတရားမဲ့၊ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္
ရုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ဘဝ အေတြ႔အၾကံဳ မရွိ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ မရွိ၊ ေရႊအိမ္စံရစ္ ဘံုခုႏွစ္ဆင့္က
လာဘ္ယစ္ ဂုဏ္ယစ္ ဘဝင္ျမင့္ ေတြ အရူးထ လုပ္ေဆာင္လာေသာ ဇာတ္လမ္းသက္သက္ သည္လည္း မဟုတ္၊
ဗမာ့ သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုးကို စနစ္တက် ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ သြပ္သြင္းလႊမ္းမိုးလာခဲ့ေသာ
“အရိပ္အေျခ-ဗမာ စစ္ကြ်န္စနစ္” မွ ရိုက္သြင္းထားသည့္ “ကြ်န္ျပဳ ဒႆန” မွ ေပၚထြက္ေမြးဖြားလာေသာ
ဇာတ္ကြက္ ျဖစ္ျပီး ဤ ကြ်န္ျပဳဒႆန၏ ရိုက္သြင္းလႊမ္းမိုးခံရမႈကို ငါတို႔ မျဖိဳႏိုင္မခ်င္း
ေတာမသတ္ေအာင္ ေမြးဖြားေပၚေပါက္လာေနအံုးမွာ ျဖစ္သည့္ စစ္ကြ်န္ဘုန္းၾကီးေတြ ႏွင့္ ငါတို႔သည္
ေအာက္တြင္ အျမဲတမ္း နဘမ္းသတ္ေနရမွာ ျဖစ္သေလာက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔တကြ ၄င္းတိုု႔ေအာက္စြဲ
လူအုုပ္စုုတစ္စုု ဟာ အေပၚက အျမိဳက္သား မျပတ္တမ္း စိုးစံစား တည္တံ့ေနအံုးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားႏွင့္ တကြ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး သတိထားအပ္လြန္းလွပါ
သတည္း]
[ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း
ဤေသာ့ခ်က္ အယူအဆ ႏွစ္ခုကို ဗမာလူ႔ေဘာင္က ေျပာင္းျပန္လွန္ ျဖိဳခ်ႏိုင္လိုက္လွ်င္ ဗမာ
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မတည္တံ့ႏိုင္ေတာ့ပါ ]
[ ေနာက္ျပီး
သည္ စစ္အာဏာရွင္ အုတ္ျမစ္ အယူအဆ ႏွစ္ခုကို မျဖိဳခ်ဘဲႏွင့္ ဗမာလူ႔ေဘာင္ဟာ အမွန္တကယ္
လြတ္လပ္တိုးတက္ေသာ လူ႔ေဘာင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ ။ လက္ရွိ မဘသဟာ ဗမာ လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ ကြ်န္ဒႆနေစာင့္
ကြ်န္အၾကီးစားေတြ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အခိုင္အမာ သိမွတ္ေစလိုပါတယ္ ]
အခ်ိန္အတန္ၾကာသည့္တိုုင္
ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္ စာရြက္ေပၚကိုု ေငါင္းစင္းစင္းႏွင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနပါသည္။ တီဗြီမွန္သားျပင္သည္
က်ယ္ေလာင္စူးဆိုုးေသာ စစ္ခ်ီသံသီခ်င္းကိုု ေျပာင္းျပီးေတာ့ပင္ ထုုတ္လႊင့္ေနျပီ ျဖစ္သည္။
၂၀၈၄ ဧျပီ ၄ရက္ - ရုုပ္ရွင္ျပတဲ့ ေနာက္ဆံုုးည။ ျပသမွ် ရုုပ္ရွင္ကားအားလံုုး စစ္ကားေတြခ်ည္း။
ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ထဲဝယ္ အန္ဒါမန္ ကြ်န္းစုုနား တစ္ေနရာမွာ ဒုုကၡသည္ေတြကိုု တင္လာတဲ့ သေဘာၤကိုု စစ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြက
ဗံုုးက်ဲနစ္ျမဳပ္လိုုက္ပံုုဟာ ေသာက္က်ိဳးနဲ ေကာင္းတဲ့ကား။ အန္ဒါမန္ ပင္လယ္ထဲမွာ တရုုတ္ဝဝၾကီး
တစ္ေယာက္ဟာဗမာျပည္ ကမ္းေျခကိုု ေရာက္ႏိုုင္လိမ့္ႏိုုးႏိုုး နဲ႔ အသက္လုုျပီး လက္ပစ္ကူးေန
ေလရဲ႕။ သူ႔ေနာက္မွာ စစ္ရဟတ္ယာဥ္က ဝီဝီေခၚျပီး တရုုတ္ၾကီးကိုု လုုိက္ေနတာေပါ့။ ေရထဲမွာ
ေဝလငါး ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးၾကီး လိမ့္လိမ့္နဲ႔ ကူးေနသလိုု တရုုတ္ျဖဴၾကီးဟာလဲ ေရလိူင္းေတြၾကားမွာ
ေပၚလိုုက္လိမ့္လိုုက္နဲ႔။ သည့္ေနာက္ေတာ့ စစ္ရဟတ္ယာဥ္က စက္ေသနတ္ ေျပာင္းဝေတြကိုု ဆြဲရိုုက္ျပ။
သည့္ေနာက္ေတာ့ တရုုတ္ၾကီး တစ္ကုုိယ္လံုုး စကာေပါက္ေတြ ျဖစ္ကုုန္ျပီး သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က
ပင္လယ္ေရေတြ အကုုန္လံုုး ပန္းေရာင္ျဖန္းျဖန္း လႊမ္းသြားေလေတာ့တယ္။ စကာေပါက္ေတြ သဖြယ္
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ က်ည္ဆံေပါက္ေတြထဲ ေရေတြဝင္လာတာနဲ႔ တရုုတ္ၾကီးရဲ႔ ခႏၶာကိုုယ္ဟာ ပင္လယ္ထဲ
စုုန္းစုုန္းနစ္သြားရွာ တာေပါ့။ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ဟာ တရုုတ္ၾကီး ေရနစ္ေနတာကိုု ေအာ္ၾကဟစ္ၾက၊
ေပ်ာ္ျမဴးေလွာင္ေျပာင္ၾက။
သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ကေလးငယ္ေတြ အျပည့္ပါတဲ့
အသက္ကယ္ေလွ တစ္စင္းကိုု စစ္ရဟတ္ယာဥ္ တစ္စင္းက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုုက္ေနတာကိုု ျပျပန္တယ္။
ေလွဦးခံုုးမွာ သက္လတ္အရြယ္ ကုုလားမတစ္ဦးဟာ အသက္သံုုးႏွစ္သား အရြယ္ သားငယ္ကေလးကိုု
လက္ေမာင္းမွာ ေပြ႔ပိုုက္လိုု႔။ ကေလးငယ္ဟာ ေၾကာက္လြန္းလိုု႔ မိခင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကိုု
သူ႔ေခါင္းကေလးကိုု အတင္း ဝင္လွ်ိဳးလိုု႔ ေနေပေတာ့တယ္။ မိခင္လုုပ္တဲ့သူဟာ ကေလးငယ္ကိုု
ေထြးပိုုက္ႏွစ္သိမ့္ေနေပမယ့္လည္း သူကိုုယ္တိုုင္က ေၾကာက္လြန္းလိုု႔ တစ္ကိုုယ္လံုုး
ျပာႏွမ္းလိုု႔။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ ကေလးငယ္ကိုု လံုုးက်စ္ေနေအာင္ သူ႔လက္ေမာင္းေတြထဲမွာ
ဆြဲအပ္ထားလိုုက္တာ သည္လက္ေမာင္းေတြဟာ က်ည္ဆံကိုု ကာကြယ္ေပးႏိုုင္သည့္ အလား။ သည္မွာ
စစ္ရဟတ္ယာဥ္ဟာ ကီလိုု ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလးတဲ့ ဗံုုးကိုု ဒုုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေလွဝမ္းအေပၚ က်ဲခ်ပစ္လိုုက္ရာမွာ
ေကာင္းကင္ယံကိုု မီးလံုုးၾကီး ဝုုန္းကနဲ တက္သြားျပီး ေလွတစ္စင္းလံုုးဟာ မီးစြဲေနတဲ့
မီးျခစ္ဆံေခ်ာင္းေတြ အျဖစ္ အစိတ္စိတ္ အမြာမြာ က်ိဳးေၾကသြားခဲ့ေလ သေပါ့။ မိခင္ကိုု ဖက္ထားခဲ့တဲ့
ကေလးငယ္ရဲ႕ လက္အစံုုဟာ ေကာင္းကင္ကိုု ေျမွာက္တက္လာျပီး
ဟယ္လီေကာ္ပတာ ရဲ႕ ႏွာတံေပၚမွာ တပ္ထားပံုုရတဲ့
ကင္မရာဟာ ဒါကိုု လိုုက္ရိုုက္ျပေနတာနဲ႔ အတူ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ရဲ႕ အုုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ၾသဘာေပးသံဟာ တခဲနက္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။
ၾသဘာသံေတြဟာ ပါတီဝင္ေတြ ေနရာယူတဲ့ သီးသန္႔အထက္တန္း ထိုုင္ခံုုတန္းေတြဘက္မွာ အရုုတ္သဲဆံုုး၊အက်ယ္ေလာင္ဆံုုး၊
အဆူညံဆံုုး။
ဒါေပမယ့္ ရုုပ္ရွင္ရုုံရဲ႕ ေအာက္တန္းစားျပည္သူေတြကို
ေနရာခ်ထားတဲ့ သာမန္ ထိုုင္ခံုုတန္းဘက္က မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ဆိုုးဆိုုးနဲ႔ ထိုုင္ခံုုကိုု
ေဆာင့္ကန္ျပီး “ကေလးေတြေရွ႕မွာ သည္လိုု ၾကမ္းတမ္း ရိုုင္းစိုုုုင္းတာေတြ မျပပါနဲ႔။
ကေလးေတြကိုု သည္လိုု ၾကမ္းတမ္းရိုုင္းစိုုင္းတဲ့ စိတ္ေတြ မသြင္းေပးပါနဲ႔…” လိုု႔ မရပ္တမ္း သံကုုန္ဟစ္ေအာ္ေနတာဟာ ေနာက္ဆံုုး ရဲေတြေရာက္လာျပီး
သူမကိုု ရုုပ္ရွင္ရုုံ အျပင္ကိုု ဒရြတ္တိုုက္ ဆြဲထုုတ္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။ ရဲေတြလက္မွာ
သည္မိန္းမ အေထြအထူး တစ္ခုခု ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လိုု႔ ငါမထင္ပါဘူး။ သည္ တိုုင္းျပည္မွာ
“ေအာက္တန္းစားမိဘျပည္သူ” (Proles) ေတြ ေျပာတာကိုု ဘယ္သူကမွ အေရးလုုပ္မေန သလိုု၊ ဥာဏ္မရွိတဲ့
အဲသည္ “ေအာက္ေျခအလုုပ္သမား” (Proles) ေတြ သဘာဝ
- အလြန္အက်ဳး စိတ္လႈပ္ရွား တံုု႔ျပန္ေပါက္ကြဲေနတာေတြကိုလည္း ဘယ္ေတာ့ကမွ –
ကိုေက်ာက္ညိဳသည္ ၾကြက္တက္လာသလို ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္
စာေရးေနတာကို ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ဘာလို႔မ်ား သူဟာ ေခါင္းထဲကေနျပီး သည္လို အသံုးမက်တဲ့
အမိႈက္သရိုက္ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းကို သြန္ထုတ္ေနမိရပါ သနည္း။ ခုေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္သူ နားလည္လာမိသည္မွာ
ကေန႔ ငါအိမ္ကို ေစာေစာ ျပန္ျပီး ဒိုင္ယာရီ ေရးေနခဲ့တာဟာ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့
တျခား အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္လို႔ သာပဲ။ သူ႔တစ္သက္ ပ်က္ခဲ့သမွ် အျဖစ္တို႔တြင္ သည္
အျဖစ္အပ်က္ေလာက္ စိတ္ေနာက္က်ိ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းတာဟာ ရွိမွ ရွိဘူးပါေလစ။
ဤ အျဖစ္အပ်က္သည္ မနက္တုန္းဆီက ျဖစ္ပြားခဲ့တာ
ျဖစ္ျပီး ေက်ာက္ညိဳ အလုပ္လုပ္ေနေသာ မွတ္တမ္းဌာနရုံး (Records Department) တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ
ျဖစ္၏ ။ ေက်ာက္ညိဳသည္ ထံုးစံအတိုင္း ရုံး၏ အလုပ္ေပါင္းမိုးခန္းေတြထဲက ထိုင္ခံုေတြကို
ဆြဲထုတ္ျပီး အေဝးၾကည့္ တီဗြီမွန္သားျပင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာတြင္
အစီအရီ ေနရာခ်ကာ “ႏွစ္မိနစ္ အမုန္းေဖာ္ထုတ္ပြဲ” (Two minutes Hate) အခမ္းအနားကို ျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္။
ခုံေတြ စီအျပီးမွာ ေမာေမာႏွင့္ ေက်ာက္ညိဳသည္ ခလယ္တန္းတစ္ခံုုတြင္ ေနရာယူ ထိုုင္လိုုက္ဖိုု႔
ျပင္မတုန္း ရွိေသး၊ မၾကာခဏ မ်က္မွန္းတန္းမိေပမယ့္ တစ္ခါမွ ေခၚေျပာႏူတ္ဆက္ျခင္း မျပဳဘူးသူ
ႏွစ္ဦး အခန္းထဲသို႔ ဝင္ခ်လာသည္။ တစ္ဦးသည္ မိန္းကေလး ျဖစ္ျပီး သူႏွင့္ မၾကာမၾကာ ဆိုသလို
ရုံးခန္းအျပင္ဘက္ စၾကၤန္လမ္းေဒါင့္တြင္ ဆံုမိေလ့ ရွိသည္။
သူကေလး
နာမည္ ဘယ္လုုိေခၚသလဲ ဆိုုတာ ကိုေက်ာက္ညိဳ မသိ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးဟာ “စိတ္ကူးယဥ္ဌာန”
(Fiction Department) မွာ တာဝန္က်ေနသူဟုု သူ ခန္႔မွန္း မိသည္။ ဝတၳဳေရးစက္
(Novel-writing machines) တို႔ကို ထိန္းသိမ္းေသာ စက္ျပင္ဆရာမ ျဖစ္ပံုရျပီး သူမ၏ လက္တစ္ဖက္တြင္
ခြတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားတတ္ကာ လက္အိတ္စြတ္မထားတတ္ေသာ သူမ၏ လက္မ်ားသည္ ဆီေခ်းတိုု႔ျဖင့္
ေပက်ံေနတတ္သည္။ သူမသည္ ပုရိသလိင္ကို ရဲရဲၾကီး စူးျပီး ၾကည့္ေလ့ရွိေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။
ေကာင္မစူးကေလးသည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ရွိပံုရျပီး ဆံပင္အံုက ထူထူႏွင့္ မ်က္ႏွာတြင္
ညွင္းအညိဳေပ်ာက္ေလး တခ်ိဳ႔ရွိကာ သြားလာလႈပ္ရွားမႈတို႔သည္ အေရးေပၚ လူနာခန္းက ဆရာဝန္မကေလး
တစ္ဦးလို သြက္လက္ဖ်တ္လတ္လွသည္။ “လိင္မႈျဖတ္ ျဗဟၼစရိယ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေရးရာ အဖြဲ႔”
(Junior Anti-sex League) က အမွတ္အသား ျဖစ္သည့္ အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ “ရြာမ” ပရိတ္ ခါးပန္းၾကိဳး
ျဖင့္ ဂ်ိဳင္းၾကိဳးသိုင္းေဘာင္းဘီရွည္ေအာက္မွ သူမ၏ ခါးက်င္က်င္ကေလးကို က်စ္ေနေအာင္
စည္းထားတတ္ျပီး အခ်ိဳးက်ေသာ ခါးက်င္စပ္ကေလးသည္ ပိုျပီး ေပၚလြင္လွပေနတတ္ ပါ၏။
၂၀၈၄
သမုုဒၵရာဗမာႏိုုင္ငံတြင္ (အစိုုးရလက္ေအာက္ခံ-သီးျခားလြတ္လပ္သည့္) အရပ္ဘက္ အဖြဲ႔အစည္း
(Leagues) မ်ားလည္း ရွိရာ လိင္ကိစၥကိုု အျပင္းအထန္ ဆန္႔က်င္ေသာ “ျဗဟၼစရိယ ကုုမၼာရီ
အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔” (Junior Anti-sex League) သည္လည္း တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ကုုမၼာရီအဖြဲ႔တြင္
“မိမိကိုုယ္ပိုုင္ စိတ္ဆႏၵ” ျဖင့္ လိင္မႈကိစၥ တစ္သက္လံုုး မျပဳ၊ မေပ်ာ္ပါးပါဟုု သစၥာဆိုုထားေသာ
အမ်ိဳးသမီးငယ္ မ်ားစြာ ပါဝင္ၾကျပီး အဖြဲ႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မ်ိဳးဆက္ေကာင္း၊မ်ိဳးဆက္သန္႔တိုု႔သာ
ဗမာလူ႔ေဘာင္တြင္ အစဥ္တစိုုက္ ေမြးဖြားလာေစရန္ ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးေရးရာ
အဖြဲ႔ဆုုိေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ မက အမ်ိဳးသားမ်ားပါ အိမ္ေထာင္သားေမြး မလုုပ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကိုု
အတူအိပ္ရန္ မဆြဲေဆာင္ဘဲ မိမိဘာသာ တစ္ကိုုယ္ေရ တစ္ကာယ တစ္သက္လံုုး ေနထိုုင္သြားရန္
(တိုုက္တြန္း-ဖိအားေပး) သည္။ ဗမာျပည္၏ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ကေလးသူငယ္ မွန္သမွ်သည္ အဖြဲ႔မွ
အလႉခံထားသည့္ ေရခဲျပီးေယာက်ၤားသုုတ္ (frozen semen)ကိုု အပ္မပါေသာ ေဆးထိုုးျပြန္ ႏွင့္
အမ်ိဳးသမီး၏ သားဦးအိမ္ လမ္းေၾကာင္းထဲသိုု႔ ထိုုးသြင္းလိုုက္ျခင္း (Artificial
insemination) ျဖင့္ပဲ သားစပ္ ေမြးဖြားလာေတာ့ေစရန္ ဖိအားေပးသည္။
စကားသစ္အဘိဓာန္
က ဤကဲ့သိုု႔ ဗမာအခ်င္းခ်င္း လိင္ကိစၥမဲ့ မ်ိဳးစပ္ေပးျခင္းကိုု “ေဆးျပြန္ထိုုးသံဝါသကုုသိုုလ္”
ဟုုေခၚျပီး သမုုဒၵရာဗမာႏိုုင္ငံ၏ အစိုုးရ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ တကြ ေဆးရုုံေဆးခန္းတိုု႔သည္
လိင္မႈမဲ့မ်ိဳးစပ္ျခင္း ကိုု တစ္ႏိုုင္ငံလံုုး ေယာက်ာၤးမိန္းမမေရြး၊ အသက္ၾကီးငယ္မေရြး၊
လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူ လုုိက္နာက်င့္သံုုးလာၾကေစရန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္
ေဆာင္ရြက္ၾကေလသည္။
ပထမ
စေတြ႔ကတည္းကပင္ ကိုေက်ာက္ညိဳသည္ ဒီမိန္းကေလးကိုု မႏွစ္ျမိဳ႔ပါ။ သူမႏွင့္အတူ သိမ္ျဖဴကြင္းကို
ပတ္ေျပးေသာ သံဆူးခြာ ကင္းဘတ္ဖိနပ္နံ႔၊ ရာသီျပႆနာကိုု ေရေအးသံုး ရင္ဆိုုင္ပစ္ေသာ ခါးသက္မႈ၊
ကမာၻေအး ကင္းေထာက္သင္တန္း ေမွ်ာ္စင္တက္ ေလ့က်င့္ခန္းမွာ သံုုးတဲ့ သားေရခါးပတ္က စြံပလြံသီးအနံ႔၊ လိင္စိတ္ကို သန႔္သက္ပစ္ေသာ
ျဗဟၼစာရ ေယာဂသမထ၏ စိမ္းကားေသာ အေငြ႔အသက္၊ ဒါေတြအားလံုုး သူမ၏ ပတ္ဝန္းက်င္ဝယ္ ပါလာသည္ကိုု
ကိုုေက်ာက္ညိဳ ခံစားမိသည္။
တကယ္ေတာ့
ေက်ာက္ညိဳသည္ မိန္းမဆိုုလွ်င္ အကုုန္လံုုးနီးပါး သူ မႏွစ္ျမိဳ႔၊ အထူးသျဖင့္ ငယ္ရြယ္
ေခ်ာေမာေသာ မိန္းကေလးမ်ား၊ “ပါတီ”မာန္ေျမာက္ ေဆာင့္ၾကြားေနတဲ့ ေသာက္ေကာင္မေလးေတြ။ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးရဲ႕
မိႈင္းတိုက္ေဆာင္ပုဒ္ေတြကို အလံုးလိုက္ မ်ိဳခ်ထားတဲ့ တေစၦမေလးေတြ၊ အေပ်ာ္တမ္း သူလွ်ိဳမေလးေတြ၊
မ်ိဳးေစာင့္ “ပါတီ” ရဲ႕ သတင္းေပးလက္တို႔ ေအာက္ဆြဲ
ဒလံမေလးေတြ။
ဒါ့ထက္ေတာင္
ဒီေကာင္မကေလး တစ္ေယာက္ဟာျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အႏၱရယ္ အရွိဆံုးဟု ကိုေက်ာက္ညိဳ တစ္ေယာက္
အႏၲရယ္အေငြ႔အသက္ ကိုု ခံစားမိသည္။ စၾကၤန္မွာ သူ႔ကိုု ဆံုုမိလွ်င္ ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ေခါင္းေလးကိုု
တမင္ေစာင္းငဲ့ျပီးေတာ့ စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္တစ္ခ်က္ျဖင့္ ခံစားမႈ မပါေသာ ရုုပ္တည္ၾကီးႏွင့္
အၾကာၾကီး ကိုုေက်ာက္ညိဳကိုု စိုုက္ၾကည့္ပစ္တတ္သည္။ သူကေလး၏ ရူတည္တည္ အၾကည့္ဟာ ကိုုေက်ာက္ညိဳကိုု
ရင္ခုုန္ေစပါ၏။ ဒါေပမယ့္ ဒီရင္ခုန္ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္မွာ စိုုးရိမ္စရာ ၾကမၼာဆိုုး၏ နရီေငြ႔သက္တိုု႔
တပါတည္း ပါလာသည္ကိုု ေက်ာက္ညိဳသည္ နက္နက္နဲနဲ အာရုုံရမိပါ၏။
သည္ဟာမကေလးဟာ
ပံုေဖ်ာက္ထားသည္ မ်ိဳးေစာင့္ဒႆနေစာင့္ ရဲေမလား ဟု တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေက်ာက္ညိဳ စဥ္းစားမိသည္။
သူ သံသယဝင္မိသလိုုမ်ိဳး ျဖစ္ဖိုု႔ အခြင့္အလမ္းကေတာ့ နဲပါသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ
ေကာင္မကေလး ႏွင့္ ဆံုတိုင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရျခင္း ႏွင့္အတူ ဒီရူတည္မကေလးကိုု ေက်ာက္ညိဳသည္
ရြံေၾကာက္ကေလး ေၾကာက္ေနမိသည္။ မေခ်ာကေလး သူ႔ကိုု ပုုလိပ္ၾကည့္ ၾကည့္လိုုက္တိုုင္း
“ဒီဟာမကေလးကိုု ငါမုုန္းသည္” ဟုု ေဝခြဲထားႏိုုင္ဖိုု႔ ေက်ာက္ညိဳသည္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္
ၾကိဳေမာင္းတင္ထားရ ေလသည္။
ေနာက္တစ္ဦးမွာ
ဦးထင္ဂီရိ (O’ Brien) ၊ ပါတီ အတြင္းစည္း အဖြဲ႔ဝင္၊ အေရးၾကီး ပုုဂၢိဳလ္ VIP တစ္ဦး၊
သာမန္ ပါတီဝင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ သူႏွင့္ ဦးဂီရိသည္ အဆင့္ အင္မတန္ ျခားနားကား ဦးထင္ဂီရိ
သည္ ဘာရာထူးလဲဆိုုတာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ။ အနက္ေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ အတြင္းစည္း
ပါတီဝင္ တစ္ဦး သူတိုု႔နားက ျဖတ္သြားေလေသာ အခါ ထိုုင္ခံုုေတြမွာ ေနရာယူထားေသာ ပရိသတ္သည္
ခဏမွ် အသံတိတ္သြားေလသည္။ ဦးထင္ဂီရိသည္ ဗလေတာင့္တင္း၊ လည္ပင္းတုုတ္တုုတ္ ျဖစ္ျပီးလွ်င္
မ်က္ႏွာေပးက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ရွိတတ္ေသာ္လည္း ရုုပ္ရည္ၾကမ္းတမ္းျပီး ၾကည့္ေကာင္းလွေသာ
သူတစ္ဦးေတာ့ မဟုုတ္။ တစ္ခုုထူးျခားခ်က္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာေပးသည္ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ရာ ပံုုေပါက္ေနေပမယ့္
အမူအရာတိုု႔သည္ ယဥ္ေက်း ႏွစ္လိုုဖြယ္ျဖစ္၏။ ဦးထင္ဂီရိသည္ သူ႔မ်က္မွန္ကိုု ပင့္ၾကည့္တတ္ျပီးလွ်င္
ဒါ့ေနာက္ ၄င္းတိုု႔ကိုု ႏွာတံေပၚတြင္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထား တတ္ရာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒီတမင္ကလာ
အမူအရာဟာ တစ္ဘက္သူမွ သူ႔အေပၚ ရြံ႔ေၾကာက္ၾကီး ျဖစ္ေနမႈကိုု အေတာ္ေလး ေလွ်ာ့ပါးသြားေစေလသည္။
ဆရာမင္းသိခၤ ဝတၳဳထဲက ခင္ခင္သာဆိုု တရုုတ္သူေဌး ဟန္ေဆာင္လာတဲ့ လူသတ္သမား ကိုုသံဟိတ္တစ္ေယာက္
မ်က္မွန္ဝင္းဝင္းကေလး မ်က္ႏွာေပၚ ေနရာခ် မရ ျဖစ္ေနလိုု႔ မ်က္မွန္ကိုု ဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုုက္ျပီး
ဖေယာင္းတိုုင္ တင္ခံုုေပၚမွာ ေနရာအက် ပစ္တင္လိုုက္၊ ဖေယာင္းတိုုင္ကိုု မီးမႈတ္ပစ္လိုုက္ေပ
မေပါ့။
ေက်ာက္ညိဳဟာ
ဦးထင္ဂီရိကိုု အခါတစ္ဒါဇင္မက ျမင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဦးဂီရိဟာ သူ႔အတြက္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းတဲ့
သူတစ္ဦးလိုု႔ သူနက္နက္ရိူင္းရိူင္း ခံစားမိသည္။ ႏြားသိုုးတစ္ေကာင္လိုု ၾကံ႕ခိုုင္တဲ့
ခႏၶာကိုုယ္ နဲ႔ ႏွစ္လိုု႔စဖြယ္ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ဟန္ပန္ အမူအရာေတြဟာ ျခားနားသေလာက္ စိတ္ဝင္စားစဖြယ္ေကာင္းတာ
ကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါ့ထက္ ကိုုေက်ာက္ညိဳတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင့္မိတာက ဦးထင္ဂီရိ ဟာ ပါတီ
ဒႆနေတြကိုု ပံုုေသလက္ခံမႈမွာ အမ်ားသူငါလိုု မျပင္းထန္ေကာင္းေလာက္ ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆိုု
ျပံဳးျဖဲျဖဲ နဲ႔ မ်က္မွန္ကိုု ႏွာတံေပၚ ပင့္တင္လိုုက္ပံုုမ်ားဟာဆိုု သည္လူဟာ သေဘာထားတင္းမာလွတဲ့သူ
မဟုုတ္ဘူး ဆိုုတာကိုု တကယ္ သက္ေသခံေနပါတယ္။
အင္း၊
သေဘာထား မတင္းမာဘူး ဆိုုတာထက္ ရိုုးရိုုးပဲ ဆိုုရရင္ သည္လူဟာ ဥာဏ္ရွိတဲ့သူပါ။ ဘယ္လုုိပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ တဦးတေယာက္ဟာ ေစာင့္ၾကည့္ဖန္သားျပင္ (telescreen) ကိုု တစ္နည္းနည္းနဲ႔
လိမ္ခဲ့တယ္ ဆိုုရင္ ဦးထင္ဂီရိကိုု ဝန္ခံေျပာျပမိလိုု႔ ျပႆနာ မရွိေလာက္ဘူးလိုု႔ ထင္ပါတယ္။
သူထင္တာ မွန္သလား မမွန္သာလား ဆိုုတာေတာ့ ကိုုေက်ာက္ညိဳ တစ္ခါမွ မစမ္းသပ္ၾကည့္ ဘူးပါ။
တကယ္ေတာ့လည္း ဒါမ်ိဳး စမ္းသပ္ဖိုု႔ နည္းလမ္းလည္း ရွိပံုု မေပၚပါ။
သည္
မနက္ခင္း အခ်ိန္တုုန္းက ဦးထင္ဂီရိဟာ လက္ပတ္နာရီကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ ထုုိးျပီ
ျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူဟာ မွတ္တမ္း ဌာနမွာ “ႏွစ္မိနစ္ အမုန္းေဖာ္ထုတ္ပြဲ” ျပီးသည္အထိ ေနလိုုက္မည္ဟုု
ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ပံုု ေပၚပါသည္။ ဦးထင္ဂီရိဟာ ေက်ာက္ညိဳ ႏွင့္ တတန္းတည္းက ႏွစ္ခံုုေက်ာ္ကေလးမွာ
သူကိုုယ့္သူ ေနရာယူလိုုက္ ပါသည္။ ကိုုေက်ာက္ညိဳနဲ႔ ရုုံးမွာ ေပါင္းမိုုးခန္းနီးခ်င္း၊
သူ႔ဆံပင္ကိုု သဲျဖဴေရာင္ ဆံပင္ေဆးဆိုုးထားတဲ့ ကိုုယ္လံုုးေသးသြယ္သြယ္ အမၾကီးက သူတိုု႔
ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေနျပီး ဆံပင္ဖားလ်ား လည္ကုုတ္ဝဲျပတ္ သည္ကေလးမကေတာ့ ေက်ာက္ညိဳရဲ႕ ေနာက္တည့္တည့္မွာ ထိုုင္ခ်လိုုက္သည္။
လာလာေခ်ျပီ
၊ “အမုုန္းေဖာ္ထုုတ္ပြဲ” စျပီ ျဖစ္၏။ ဆီမပါတဲ့ စက္ဘီလူးၾကီးတစ္ခုု တကြ်ိကြ်ိနဲ႔ ေျပးေနသလိုု
အသံရိုုင္းရိုုင္းနင့္နင့္ၾကီးဟာ ရုုံးခန္းရဲ႕
အဆံုုးမွာရွိတဲ့ ဧရာမ ေစာင့္ၾကည့္တီဗြီမွန္သားျပင္ (telescreen) ကေန ထြက္ေပၚလာပါသည္။
အသံဟာ ဝူးဝူးဝဲဝဲ မသာေခါင္းေလာင္းသံလိုု က်က္သေရမရွိဘဲ ေနာက္အံသြားေတြက်ိန္းသြား၊ ေရွ႕ဆံပင္ေတြေထာင္က်ဲလာေလာက္ေအာင္
ေၾကာက္ရြံ႔စက္ဆုုပ္ဖြယ္ ေကာင္းလြန္းေလ၏။ အမုုန္းပြဲ “မုုန္းလိုုက္သမွ မုုန္း”သည္ စပါျပီ
တည္း။ ဦးတာယုုေရႊပယင္း (Immanuel Goldstein) ၊ တစ္နည္း လူထုုတစ္ရပ္လံုုး၏ ရန္သူေတာ္
မ်က္ႏွာသည္ တီဗြီမွန္သားျပင္မွာ ေပၚလာသည္။ သူ႔ေဘးနားက ဆံပင္အံုုပြ အမၾကီးက အာေခါင္ကိုုျခစ္ကာ
စက္ဆုုပ္ရြံမုုန္းစြာျဖင့္ “ေစာက္….” ဆိုုျပီး စေအာ္လိုုက္ရာမွ တစ္ခန္းလံုုး ေနရာအႏွံ႔တြင္
“မေအေပး” “ေစာက္” “ေခြး” “ ိုုး” “ ီး” စေသာ ဆဲဆိုုသံမ်ား ဆူညံျပည့္ႏွက္ သြားေလေတာ့သည္။
တာယုုေရႊပယင္းသည္
ယခင္က “ပါတီ” ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း တစ္ဦးျဖစ္ျပီး မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး ႏွင့္ တန္းတူေလာက္ကိုု
ၾသဇာအာဏာ ၾကီးမားသူ ျဖစ္သည္။ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ ႏိုုင္ငံေတာ္ကိုု လုုပ္ၾကံခဲ့ရာ
မေအာင္ျမင္ဘဲ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ မည္သိုု႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊
လြတ္ေျမာက္သြားကာ လူျမင္ကြင္းမွ ေန၍ စုုန္းစုုန္းျမဳပ္သြားခဲ့သည္။ ႏွစ္မိနစ္ အမုုန္းေဖာ္ထုုတ္ပြဲ
အစီအစဥ္သည္ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ အားလံုုးထပ္တူေတာ့
မဟုုတ္။ ဒါေပမယ့္ ေရႊပယင္းက အဓိက ဇာတ္လိုုက္မင္းသားၾကီး အျဖစ္ မပါတဲ့ အစီအစဥ္ဆိုုလိုု႔
မရွိ။ သူသည္ ထိပ္ဆံုုးက သစၥာေဖာက္၊ ပါတီ၏
“သန႔္စင္ဝါဒ” ကိုု ပထမဦးဆံုုး ေဖာက္ျပန္အယူလြဲခဲ့သူ ။ ေနာက္ပိုုင္းေခတ္တြင္ ပါတီအေပၚ
က်ဳးလြန္ေသာ ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ ခ်ိဳးဖ်က္မႈမ်ား၊ အယူဝါဒ လြဲေခ်ာ္တိမ္းပါးမႈမ်ား အားလံုုးသည္
ေရႊပယင္း၏ လံုု႔ေဆာ္မႈတိုု႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သင္းသည္
တစ္ေနရာရာတြင္ ကိုုယ္ေပ်ာက္ ခိုုေအာင္းေနလ်က္ရွိျပီး ႏိုုင္ငံေတာ္ကိုု လုုပ္ၾကံေသာ
အစီအစဥ္မ်ားကိုု တေလွ်ာက္လံုုး လွ်ိဳ႔ဝွက္ စီစဥ္ညႊန္ၾကားလ်က္ ရွိသည္။ တာယုုေရႊပယင္းသည္
ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ အလြန္က ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းမွာ ၄င္း၏ ႏိုုင္ငံျခားပေထြးေကာင္ေတြ၏ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ လွ်ိဳ႔ဝွက္စခန္း
တည္ေဆာက္ထားသည္။ ဒါမွမဟုုတ္လည္း မၾကာခဏ သတင္းထြက္ေပၚလာတတ္သလိုု သမုုဒယသမုုဒၵရာ ဗမာျပည္၏
အထဲ ျပည္တြင္းတစ္ေနရာမွာကိုုပဲ သင္းသည္ လွ်ိဳ႔ဝွက္ ခိုုေအာင္းလ်က္ရွိသည္။ ကရင္ျပည္နယ္
သံေတာင္အရပ္က ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ေသာ ေတာင္ေျခ မီးရထားလမ္းေတြမွာလိုုလိုု၊ ရွမ္းျပည္မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းက
အခါး လူမ်ိဳးစုုေတြေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြမွာ လိုုလိုု၊ အာသံနယ္စပ္ ျဗဟၼပုုတၱရျမစ္၏ ေတာင္ေၾကာၾကီးေတြ
မွာလိုုလိုု။
ဇာတ္လမ္းပံုုကားခ်ပ္မ်ား
ေစာင့္ၾကည့္မွန္သားျပင္မွ
စစ္ဗိုုလ္အမ်ိဳးသမီးက ညႊန္ၾကားသည့္အတိုုင္း ကုုန္းကြေလ့က်င့္ခန္းလုုပ္ေနရေသာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ
(Starring: John Hurt)
မီးျဖတ္ထားေသာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ၏ တိုုက္ခန္းထဲက
ေစာင့္ၾကည့္မွန္သားျပင္ (telescreen)
မွတ္တမ္းဌာန
(ဝါ) မွတ္တမ္းဖ်က္ သိုု႔မဟုုတ္ ေျပာင္းေရးဌာန၏ ႏွစ္မိနစ္ အမုုန္းပြဲ (two-minute
hate)
အတြင္းစည္းပါတီဝင္ VIP
ဦးထင္ဂီရိ (Starring: Richard Burton) [ကမာၻ႔ဂႏၲဝင္
ထိပ္တန္းသရုုပ္ေဆာင္၊ ၁၉၈၄ ခုုႏွစ္အတြင္းတြင္ပဲ ကြယ္လြန္၍ “1984” သည္ ၄င္း ေနာက္ဆံုုး
သရုုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ရုုပ္ရွင္ကားျဖစ္]
ေျပာ-ေရးစက္ (speak-write machine) - စကားေျပာလွ်င္
စက္က လိုုက္ေရးေသာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ၏ အလုုပ္ခြင္
ႏွစ္မိနစ္အမုုန္းပြဲကိုု ပါဝင္ဆင္ႏြဲေနၾကေသာ
အျပင္စည္း ပါတီဝင္မ်ား
ေစာင့္ၾကည့္မွန္သားျပင္ကိုု ေျမွာင္ျပီး ဒိုုင္ယာရီေရးေနေသာ
ကိုုေက်ာက္ညိဳ
သာမဂၢိယကၡ (ဝါ) ျငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္ဘီလူး၏ အရန္အင္အား
ကင္းေထာက္အဖြဲ႔ဝင္ ကေလးသူလွ်ိဳ
ကိုညိဳထြန္း
0 comments:
Post a Comment