ခ် စ္ သူ ဖ တ္ ဖို႔ စ ာ

Thet Wai July 30, 2014 at 10:09pm

အခ်ိန္မ်ား တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ကုန္လြန္လာခဲ့ျပီ။
ကုန္လြန္သြားခဲ့ေသာ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ အခ်ိန္ေစ့သြားလွ်င္ သူ႔အလိုလို ထေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္လံုးကို ေရွ႕တြင္ခ်ကာ သည္အတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ေနရသူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ကြ်န္မထံမွာ ရွိေနခဲ့သည္။ 


အနီးကပ္ဆံုး လူႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ မသိမသာ တိုးေဝွ႕ဝင္ေရာက္လာေသာ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၊ ေအးစက္ျခင္း၊ ေသြ႕ေျခာက္ျခင္း၊ သူစိမ္းဆန္ျခင္း စသည့္ အျခင္းအရာမ်ားကို ပံုမွန္အေျခအေနသို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာေစရန္ ကြ်န္မတို႔ စကားေျပာၾကရလိမ့္မည္။ အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလို လြတ္လပ္ေသာ လွိဳက္လွဲ ေႏြးေထြးမွဳမ်ိဳး ကြ်န္မတို႔အၾကားကို ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္လာဖို႔ရာ ကြ်န္မတို႔ စကားေျပာၾကရလိမ့္မည္။ တအံုေႏြးေႏြးႏွင့္ မပြင့္မလင္းျဖစ္ေနေသာ အရာမ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္သြားေစရန္ ကြ်န္မတို႔ စကားေျပာၾကရလိမ့္မည္။ အႏိုင္ အရွံဳး တြက္ခ်က္ရန္မလို… သို႔ေသာ္ ပြင့္လင္းဖို႔ လိုအပ္သည္။ သာသည္ နာသည္ သေဘာထားရန္ မလိုေသာ ေဆြးေႏြးမွဳမ်ိဳး၊ အထင္ေသး ႏွိမ့္ခ်ျခင္းမဟုတ္ေသာ ေထာက္ျပ ေျပာဆိုျခင္းမ်ိဳးမ်ားအျပင္ တဖက္သတ္ အျပစ္တင္ စြတ္စြဲ ထိုးႏွက္ ေဝဖန္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ အၾကံျပဳ အၾကံေပးမွဳမ်ားလည္း လိုေကာင္း လိုႏိုင္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနသည္လဲ ဆိုသည္ကို ျမင္သာလာေအာင္ စကားလမ္းေၾကာင္း ဖြင့္ေပးရန္၊ သူ႔စကားမ်ားမွတဆင့္ သူ႔သေဘာထားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ငုမိေစရန္ ကြ်န္မ သူႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ အမွန္တကယ္ကို လိုအပ္ေနေပျပီ…။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ သူႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် အရာရာကို အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ လက္ခံတတ္၊ အစဥ္ နားလည္ေပးေနတတ္ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ကြ်န္မ ျငိမ္သက္စြာ ေျခစံုရပ္၍ မေနႏိုင္ျပီ။

ဟုတ္ပါျပီ… ကြ်န္မတို႔ စကားေျပာၾကရမည္။
သူႏွင့္ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာဆိုဖို႔ရာ မည္သည့္အခ်ိန္က အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္လဲ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးသား တူညီစြာ အားလပ္မည့္ ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြမွာပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားမည္။ သို႔ဆိုလွ်င္… သာယာေသာ ေလညွင္း ေနာ့ေနာ့ တိုက္ခတ္သည့္ ညေနခင္းမ်ားမွာ စိမ္းျမျမ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္တြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာလား… ပင္လယ္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလကို မ်က္ႏွာေမာ့ကာ တဝၾကီးရွိဳဳက္သြင္းလိုက္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာလား… လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ အျပန္ မီးေရာင္ ညိဳဝါဝါေအာက္မွ ညစာ ထမင္းဝိုင္းမွာ ဝိုင္နီတစ္ခြက္ကို သူ႔လက္ထဲ ကမ္းေပးရင္း စကား စရမွာလား… ညစာ စားျပီးခ်ိန္မ်ားမွာ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ပုခံုးမွာ ႏြဲ႔မွီရင္း ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို အတူတူၾကည့္ေနစဥ္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စကားစလိုက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္… မီးေရာင္ ျပာလဲ့လဲ့ျဖင့္ လွပေနေသာ အိပ္ခန္း… ဟင့္အင္း… သည္လိုေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္ျပန္။ ကြ်န္မ သူ႔ကို စကားေျပာခ်ိန္မ်ားမွာ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလား… သူ စိတ္ညစ္ညဴးေနသလား… သူ လက္ခံခ်င္ရဲ႕လား… သူ နားေထာင္ခ်င္ရဲ႕လား… သူ တုံ႔ျပန္ခ်င္ရဲ႕လား… စသည့္ သူ႔ စိတ္အစဥ္ကို သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ၊ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွာ ကြ်န္မ ဖတ္ရႈရန္ မလြဲမေသြ လိုအပ္ေနဦးမည္ေလ။

ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ ထံမွ တုံ႔ျပန္စကားကိုလည္း ကြ်န္မ ေမ့ထား၍ မျဖစ္ျပန္ေခ်။ ေျပာရလွ်င္ သူက ေသြးေအးတတ္သူ၊ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္တတ္သူ၊ ခြန္းတုန္႔ျပန္ဖို႔ ႏွဳတ္ေႏွးတတ္သူ၊ ထိပ္တိုက္မတိုးပဲ တိတ္တဆိတ္ ေရွာင္ဖယ္တတ္သူ။ ကြ်န္မက ေသြးပူတတ္သူ၊ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာဆိုတတ္သူ၊ မေက်နပ္လွ်င္ မေက်နပ္သလို ခပ္ရမ္းရမ္း ျမည္တြန္ ေတာက္တီးတတ္သူ၊ စိတ္ရင္း ေစတနာမွန္ေသာ္လည္း ႏွဳတ္ထြက္ မခ်ိဳသာတတ္သူ၊ စကားလံုး လွလွ မေရြးတတ္သူ။ သို႔ေသာ္လည္း အခုကိစၥမွာေတာ့ သည္လိုကိုင္တြယ္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူလွမွန္း ဖာသာ သိေနခဲ့သည္။

ကြ်န္မ စဥ္းစားေနရသည္။ သည္အတိုင္းေတာ့ မျဖစ္... မေျပာလို႔ လံုးဝ မရ။ တနည္းနည္းႏွင့္ ေျပာေတာ့ ေျပာမွ ျဖစ္မည္။ စကားျဖင့္ေျပာလွ်င္ အလိုမက်သံ၊ အားမလို အားမရသံ၊ အျပစ္တင္ခ်င္ေသာအသံ၊ စိတ္လက္ မရွည္ေသာအသံ၊ စိတ္ထိခိုက္ ဝမ္းနည္းသံ… ေနာက္ဆံုးမွာ စိတ္ဆိုး ေဒါသသံ... စေသာအသံမ်ား ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် မပါဝင္ပါ ဟု အာမခံႏိုင္ပါမည္ေလာ။ မေသခ်ာပါ... တကယ္ႀကီးကို မေသခ်ာပါ။

ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ အေတြးမ်ားအဆံုးမွာ ေျပာစရာရွိသည္မ်ားကို စာျဖင့္သာ ေရးသားေျပာဆိုရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ႏွဳတ္တရာ စာတလံုး ဟူေသာ စကားကို ကြ်န္မ သတိရေတာ့ ေနာက္က်ိေနေသာ စိတ္အစဥ္ၾကားမွာပင္ ျပံဳးမိေသးသည္။ စကားကြ်ံလွ်င္ ႏွဳတ္မရ ဟုေသာ စကားကို သတိရမိျပန္ေတာ့ စာေရးဖို႔ ပိုပို ေသခ်ာခဲ့ရသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ကြ်န္မ စာ စ ေရးေတာ့မည္။

ကြ်န္မ ေရးသားထားေသာ စာထဲတြင္ ကြ်န္မ၏ ရင္ထဲမွ ထုထည္ၾကီးမားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနွင့္ ေစတနာတို႔ကို ျမင္ႏိုင္ေစရမည္။ ကြ်န္မ၏ ႏွလံုးသားထဲမွ ဂရုဏာစိတ္လႊမ္းေသာ ၾကင္နာျခင္းမ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေစရမည္။ ကြ်န္မ၏ အေတြးမ်ားထဲမွ သင့္တင့္မွ်တ၍ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္ေသာ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေစရမည္။ ကြ်န္မ၏ စကားလံုးမ်ားထဲမွ သာယာနာေပ်ာ္ျပီး နားခံသာေသာ အျပစ္တင္စကားမ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေစရမည္။ ကြ်န္မ၏ အေျပာမ်ားထဲမွ ျငင္းဆန္ႏိုင္စရာ မရွိေသာ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေစရမည္။

စကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ ျပင္မရ ႏွဳတ္မရေသာ အမွားအယြင္းမ်ား ပါသြားႏိုင္ေသာ္လည္း စာျဖင့္ ေရးရသည့္အခါ မွာေတာ့ အဆင္ေျပလွသည္။ စကားလံုး အသံုးအႏွဳန္းမ်ားကို သင့္ေတာ္ေအာင္၊ ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ စိတ္တိုင္းမက်မခ်င္း ျပင္ဆင္ စစ္ေဆးႏိုင္သည္မွာ စာျဖင့္ ေရးသား ေျပာဆိုရျခင္း၏ အားသာခ်က္ျဖစ္သည္။ ထိုစာကို ကြ်န္မ ေရးသားေနစဥ္အခ်ိန္မွာေရာ၊ ေရးသားျပီးသြားေသာအခါမွာပါ အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဖတ္ရႈကာ စကားလံုးတို႔ သိုသိုသိပ္သိပ္ျဖစ္ေစရန္၊ မလိုအပ္ေသာ ဇာတ္ဆန္ျခင္းတို႔ ပါမသြားေစရန္၊ ခြ်န္ျမေသာ ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ား ပါမသြားေစရန္၊ သူစိမ္းဆန္ေသာ ခါးသီးျခင္းမ်ား ပါမသြားေစရန္၊ စာဖတ္ရသူ၏ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစလံုး စိုးစဥ္းမွ် နာက်င္ထိခိုက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေစရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဂရုတစိုက္ တည္းျဖတ္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။

ရက္အတန္ၾကာ ေရးသား ျပင္ဆင္ ျဖတ္ေတာက္ ျဖည့္စြက္အျပီးမွာေတာ့ ထိုစာကို ကြ်န္မ စာတိုက္မွတဆင့္ သူ႔ထံ လွမ္းပို႔လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ သူ႔လက္ထဲကို ထိုစာ မလြဲမေသြ ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။ ထိုစာကို သူဖတ္ျပီးလွ်င္ ကြ်န္မအေပၚ မည္သို႔ တုံ႔ျပန္လာမည္ဆိုသည္ကို ႏွစ္ဦးသား အတူရွိေနႏိုင္မည့္ ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္မ ရင္ခုန္လွိဳက္ေမာစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲ…. 


(၉  ၾသဂုုတ္ ၂၀၁၂)