ႏွစ္ေထာင့္ ရွစ္ဆယ့္ ေလး (တတိယပိုင္း)

ျဗိတိသွ် စာေရးဆရာၾကီး

ေဂ်ာ့ေအာ္ဝဲလ္ ၏

လံုုးစည္းႏိုုင္ငံေတာ္ဆိုုး (Totalitarian Nation) သရုုပ္ေဖာ္ ဝတၳဳ

1984 ကိုု

ဗမာ့ႏိုုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္

ဗမာမႈျပဳထားသည့္

ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ဆယ့္-ေလး

*အမ်ိဳးသားရန္သူေတာ္ ဦးတာယုုေရႊပယင္း ခုုိေအာင္းေနေသာ ေနရာတို႔ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည့္ ေကာလာဟလတိုု႔ သမုုဒၵရာဗမာျပည္တြင္ ေက်ာ္ၾကားျပန္႔ႏွံ႔ ေနေၾကာင္းမွ အဆက္…

ကိုုေက်ာက္ညိဳ၏ ဝမ္းတြင္း အသက္ရူၾကြက္သားမသည္ တင္းၾကပ္လာခဲ့သည္။ ဦးေရႊပယင္း ၏ မ်က္ခြက္ကိုု ၾကည့္လိုုက္တိုုင္း နာက်ည္းခံျပင္းမႈတိုု႔ မျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟု မရွိ။
မ်က္ႏွာရွည္ရွည္ ႏွင့္ ရဟူဒီေသြး စပ္ပံုုရေသာ သင္းသည္ ျဖဴေဖြးလံထြက္ေနေသာ ဆံပင္မ်ား၊ ဆိတ္ကေလး တစ္ေကာင္၏ ပါးသိုုင္းေမြးစပ္ဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ ပင္ကိုု သဘာဝ ေနပံုုထိုုင္ပံုုကိုုက အေတာ္ေလး ရြံစရာေကာင္းတဲ့ လူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ လူကေတာ့ လူပါးလူလည္ တစ္ဦး ျဖစ္ပံုုရေသာ္လည္း ဘူတားအိုုၾကီးေတြရဲ႕  ထံုုးစံအတိုုင္း သတိလက္လြတ္၊ ၾကိဳးမဆိုုင္းထားတဲ့ သူ႔ မ်က္မွန္ဟာ သူ႔ ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္ၾကီးရဲ႕  အစြန္းေပၚ ေလွ်ာက်ေန၊ က်က္သေရတံုုး။ မ်က္ႏွာေပါက္က စုုတ္ခြ်န္းခြ်န္း၊ သိုုးတစ္ေကာင္လိုု။ ေသာက္သံက ဆိတ္ေဝွးသင္းခံရတဲ့ အခါမွာ ေအာ္တဲ့ အသံမ်ိဳး။

ထံုုးစံအတိုုင္း ေရႊပယင္းဟာ ‘ပါတီ’ ရဲ႕  သည္းျမစ္သည္းေျခ အယူအဆေတြကိုု စိတ္ဆိုုးေနတဲ့ နဂါးတစ္ေကာင္ဟာ သူ႔ေျမြဆိတ္ေတြ မႈတ္ထုုတ္ေနသလိုု အျမံဳတစီစီနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုုက္ခိုုက္ေနပါတယ္။ ၄င္း တိုုက္ခိုုက္ေနပံုုဟာ ေအာက္တန္းစား အလြန္ဆန္ရကား ဒါကိုု ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာင္ ယံုုၾကည္လက္ခံ စရာ မရွိပါ။ ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိသတ္ဟာ သူတိုု႔ထက္ ဥာဏ္အရည္အေသြး အလြန္ နိမ့္က်တဲ့ လူတစ္ဦးက လာျပီး လက္ခ်ာေပးေနတာကိုု မခံမရပ္ႏိုုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ဆိုုးေပါက္ကြဲ လာပါေတာ့တယ္။

သည္ ဥာဏ္မရွိတဲ့ မ်ိဳးဖ်က္ေကာင္ဟာ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးကိုု မေတာ္တေရာ္ေတြ စြပ္စြဲေနတယ္။ ‘ပါတီ’ရဲ႕  စစ္အာဏာရွင္စနစ္ က်င့္သံုုးမႈကိုု ရူတ္ခ်ေနတယ္။ ဥေရာရွား (Eurasia) ႏိုုင္ငံ နဲ႔ တိုုက္ေနတဲ့ စစ္ပြဲကိုု ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖိုု႔ ေတာင္းဆိုုေနတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ပံုုႏွိပ္ထုုတ္ေဝခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စည္းေဝးစုုရုုံးပိုုင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚပိုုင္ခြင့္ေတြ အတြက္ သူဟာ ဆင္ျခင္တံုုတရား မရွိ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုုေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဟာ သစၥာေဖာက္ခံလိုုက္ရျပီ လိုု႔ သူဟာ ေၾကကြဲရူးသြပ္ ေအာ္ဟစ္ ခံစားျပေနတယ္ – ဒီလူၾကီးရဲ႕  ဗလံုုစီ ေျပာဆိုုမႈေတြဟာ ခ်ဲ႔ကားၾကြားဝါ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္ညာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြကိုု ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ‘ပါတီ’ ရဲ႕  ေျပာေရးဆိုုခြင့္ရွိသူေတြ ေျပာတဲ့ ပံုုစံနဲ႔ ဘာမွမထူး ၊ က်က္သေရ ယုုတ္မဲ့လြန္းလွ ပါသည္။

 ျပီးေတာ့လည္း ေခတ္ေဆြးက ဘူတားေကာင္ၾကီးဟာ ‘ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္’ ကိုု တိုုက္ခိုုက္ေနျပန္ေသး။ ၾကည့္စမ္း၊ ‘ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္’ ကိုု တိုုက္ခိုုက္ေနတဲ့ သင္းက သံုုးႏူန္းတဲ့ ဘာသာစကားကိုုက လူထုုက မုုန္းတီးစက္ဆုုပ္တဲ့ (မုုန္းတီးစက္ဆုုပ္တာကိုုလည္း ေနာက္ဆံုုးေမ့သြားတဲ့) ဦးေႏွာက္ခြ်တ္ ‘ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္’။ သည္ႏိုုင္ငံမွာ ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္ကိုု ပါတီမွာ တရားဝင္ အလုုပ္လုုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္က လြဲလိုု႔ ကိုုေက်ာက္ညိဳ အပါအဝင္ ဘယ္ ဗမာလူမ်ိဳးကမွ အျပင္ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ မည္သူကမွ မသံုုးစြဲၾကပါ။ ‘မုုဒိတာ ရပ္ဝန္း’ ဟူသည္မွာ ‘သတ္ဟ’ ‘ျဖတ္ဟ’ ‘ႏွိပ္ကြပ္ဟ’ ‘ျငင္းဆဲဟ’ ‘အငတ္ထားဟ’ ‘တိရစၦာန္ေကာင္ေတြကိုု ေနရာမေပးနဲ႔ဟ’ ဟုု ဆိုုလိုုျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုု တရားဝင္ အနက္ဖြင့္ေပးထားေသာ ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္ကိုု ေအာက္တန္းစား မိဘျပည္သူမ်ားက ေအာက္တန္းစားပီပီ အတိအလင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မုုန္းတီးသလိုု ကိုုေက်ာက္ညိဳတိုု႔ အျပင္ပါတီဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဖြင့္မေျပာဝံ့ေပမယ့္ တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ စက္ဆုုပ္ရြံရွာၾကပါသည္။ ‘ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္’ နဲ႔ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္ညာ မမွန္တာေတြကိုု ျဖန္႔ျဖဴးေနတဲ့ ေရႊပယင္းကိုု ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ဟာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ဆိုုးသည္ထက္ စိတ္ဆိုုးလာပါတယ္။

ဒါတင္မကေသးဘူး။ သည့္ေနာက္မွာ သူ႔ပေထြး ဥေရာရွားတပ္မေတာ္က စစ္သားေတြဟာ တျပံဳတမၾကီး မဆံုုးတမ္း စီတန္းခ်ီတက္လာေနပါတယ္။ တီဗြီမွန္သားျပင္ၾကီး တစ္ခုုလံုုးဟာ မ်က္လံုုးအိုုင္းအိုုင့္ နီစပ္စပ္ မြန္ဂိုုမ်က္ႏွာရွိတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ျပည့္ႏွက္သြားပါေတာ့တယ္။ စစ္သားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ တစ္ပံုုစံတည္း၊ တစ္ေပါက္တည္း။ စစ္ခ်ီဘြတ္ဖိနပ္သံေတြရဲ႕  ေနာက္ခံ ေတးဂီတကေတာ့ နဲ႔ ဆိတ္ေအာ္သလိုု ေညွာ္ျပေနတဲ့ ေရႊပယင္းရဲ႕ ဘာသာေစာင့္စကားသစ္ ပါပဲ။

‘သမုုဒၵရာ ဗမာျပည္သား (ေအာက္တန္းစား-မိဘျပည္သူ) အေပါင္းတိုု႔ ။

ပါတီ က ေျပာသမွ်ဟာ (အမွန္တရားစစ္စစ္-အတုုလိမ္ဆင္) ေတြခ်ည္း။

မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး ဟာ (တကယ္ရွိတဲ့- ပါတီက တမင္ လုုပ္ၾကံဖန္တီးထားတဲ့) ေခါင္းေဆာင္။

ငါတိုု႔ဟာ ဘယ္တုုန္းကမွ ဥေရာရွား ႏိုုင္ငံနဲ႔ (အျမဲတမ္းစစ္ခင္းေန-စစ္မျဖစ္ခဲ့ဘူး)။

ဗမာျပည္ ျမိဳ႔ရြာေတြကိုု လာဗံုုးၾကဲတာဟာ (ရန္သူ ဥေရာရွားေလတပ္- မင္းတိုု႔ကိုု အုုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပါတီအစိုုးရကိုုယ္တိုုင္)။

ပါတီဟာ ျပည္သူလူထုုကိုု (ႏိုုင္ငံတကာက လူမ်ိဳးဘာသာ အသီးသီးနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်စ္ၾကည္ေအာင္-ႏိုုင္ငံျခားသား မွန္သမွ် ၊ ဘာသာကြဲ မွန္သမွ်ကိုု မုုန္းတီးစက္ဆုုပ္လာေအာင္) တမင္ ၾကံေဆာင္ေနတယ္။

ဒါမွ တိုုင္းျပည္အာဏာကိုု (ေျဖာင့္မွန္စြာရယူထားတဲ့-လူညစ္လူေကာက္) သင္းတိုု႔ကိုု လူထုုက (ၾကည္ညိဳမုုန္းတီးျပီး) (ျပည္သူ႔ ေရာင္းရင္းမိတ္ေဆြသူတိုု႔ကိုု-ရန္သူအစစ္အျဖစ္) (တည္တံ့ေအာင္ပံပိုုး- ေတာ္လွန္ျဖဳတ္ခ်) ဖိုု႔ (မွတ္မိ-သတိမရ) မွာ ျဖစ္တယ္။

ပါတီကိုု အမွန္တကယ္ ဦးေဆာင္ေနတာက (စိတ္ရင္းေစတနာမွန္တဲ့ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး - (ဝါ) မ်က္ႏွာမရွိတဲ့ လူယုုတ္မာ အုုပ္စုုေတြရဲ႔ ယႏၲရား စနစ္)’

[မွတ္ခ်က္။ ။ သန္းေရႊ ေနဝင္း ခင္ညြန္႔ စတဲ့ အာဏာရွင္ေတြ၊ လူယုုတ္မာ အစိုုးရဝန္ၾကီး ေအာင္ၾကည္၊ ရဲထြဋ္ တဲ့ အာဏာရွင္ လက္ပါးေစေတြ၊ သီတဂူ ဝီရသူ စတဲ့ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ မဘသ မ်ိဳးေစာင့္ဘုုန္းၾကီးေခါင္းေဆာင္ေတြ စတဲ့ သီးသန္႔ပစ္မွတ္ေတြဟာ အင္မတန္ မွားယြင္းေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ပစ္မွတ္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။  လံုုးစည္းစနစ္ရဲ႕  သေဘာ ျဖစ္စဥ္ကိုုယ္၌ကိုုက ဤသိုု႔ ပစ္မွတ္အတုုမ်ားေနာက္ကိုု လူထုု ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား အားအင္ဆံုုးရူံး မုုန္းတီးတိုုက္ခိုုက္ေနေအာင္ ဖန္တီးလာတတ္ျပီး တကယ္ထိေအာင္ ပစ္ရမယ့္ ပစ္မွတ္အစစ္ကေတာ့ လံုုးစည္း ယႏၲရားစနစ္လည္ပတ္ႏိုုင္မႈမွာ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္တဲ့ လူထုုတစ္ရပ္လံုုးမွာ လႊမ္းမိုုးေနတဲ့ လူ႔ေဘာင္ဆုုိင္ရာ ဒႆနအျမင္ (ျပခဲ့တဲ့) အမွားကိုု ေမ့ေပ်ာက္ထားျခင္း-လက္ခံျခင္း-ကိုုးကြယ္လာျခင္း တိုု႔ကိုု ေနာက္ဗိတ္ဆံုုး လူ႔ေဘာင္ တစ္ခုုရဲ႕  အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈမွာ အနည္းငယ္ေလးေတာင္ ဘယ္လိုုမွ အတင္မခံႏိုုင္ေတာ့တဲ့ အထိ ေျပာင္းလဲပစ္ျခင္း ပါပဲ]

[ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာကပါလ သစၥာတရား ပ်က္ယြင္းမႈ (ဝါ) မတရားသျဖင့္ ေျပာမိဆိုုမိလုုပ္မိမွာကိုု  ‘အနည္းငယ္ေလးကိုုပင္’ ‘အျပင္းအထန္’ ‘အလိုုအေလ်ာက္ (အမိန္႔အာဏာေၾကာင့္ မဟုုတ္)’  ‘ရွက္တတ္တဲ့’ ယဥ္ေက်းမႈ ေပၚထြန္းလာျပီ ဆိုုတာနဲ႔ မည္သည့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္၊ မည္သည့္ လံုုးစည္းဝါဒတိုု႔ကမွ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုတြင္ ဆက္လက္ မတည္တံ့ႏိုုင္ေတာ့ပါ။]

          အမုုန္းေဖာ္ထုုတ္ပြဲဟာ စတင္လိုု႔ စကၠန္႔သံုုးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသး၊ အခန္းထဲက လူထက္ဝက္ ပမာဏဟာ ေဒါသေတြ မထိန္းႏိုုင္ေအာင္ ေပါက္ကြဲထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ အင္မတန္ အေရးပါအရာေရာက္တယ္လိုု႔ ေျမွာက္ၾကြပဲဟဲဟဲ လုုပ္ေနတဲ့ ေစာင့္ၾကည့္မွန္သားျပင္ ေပၚက ဆိတ္သိုုးေကာင္ တာယုုေရႊပယင္း၊ သူ႔ေနာက္မွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ပါလာတဲ့ ဥေရာရွား တပ္မေတာ္ၾကီး၊ ဒါေတြဟာ လူထုုရဲ႕  သည္းခံႏိုုင္တဲ့ ေရမွတ္ကိုု ေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္သည္။ ဦးေရႊပယင္း ဟာ ‘ဥေရာရွား ႏိုုင္ငံ’ နဲ႔ ‘အေရွ႕အာရွ ႏိုုင္ငံ’ ဒီတိုုင္းျပည္ ႏွစ္ခုုထက္ေတာင္ လူထုုရဲ႕ အမုုန္းကိုု ထာဝရ ခံယူရရွိသူၾကီး ေပပဲ။ ပါးနပ္တဲ့ ‘ပါတီ’ အစိုုးရ က ဦးေဆာင္တဲ့ သမုုဒၵရာ ဗမာျပည္ဟာ ရန္သူေတာ္ ႏွစ္ႏိုုင္ငံလံုုး နဲ႔ တစ္ျပိဳင္တည္း စစ္ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္။ ဥေရာရွားနဲ႔ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုုရင္ အေရွ႕ အာရွ နဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ထားျပီး အေရွ႕အာနဲ႔ စစ္ျဖစ္ေနခ်ိန္တဲ့ အခ်ိန္မွာဆိုု ဥေရာရွားနဲ႔ ဗမာျပည္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရထားေလ့ ရွိပါတယ္။ ေရႊပယင္းကေတာ့ အခ်ိန္တိုုင္းမွာ အခ်ိန္မလပ္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ထာဝရ ကမာၻ႔ရန္ပါ။

          သမုုဒယ သမုုဒၵရာဗမာႏိုုင္ငံေတာ္မွာ လူတိုုင္းလိုုလိုု ဆိတ္သိုုးၾကီး ေရႊပယင္းကိုု မုုန္းတီးၾကသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ သည္လိုု လူထုုတစ္ရပ္လံုုးက မုုန္းတီးေနေပမယ့္လည္း ေရႊပယင္း၏ လူထုုအေပၚ သက္ေရာက္ေသာ ၾသဇာလႊမ္းမိုုးမႈသည္ ဘယ္တုုန္းကမွ မက်ဆင္းသြားခဲ့ပါ။ ေနရာတိုုင္း တစ္ေန႔ကိုု အခါတစ္ေထာင္မက လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းကအစ လူထုုပန္းျခံအဆံုုး တစ္ႏိုုင္ငံလံုုးမွာ က်င္းပတဲ့ လူထုုေဟာေျပာပြဲမ်ား၊ (ပါတီလက္ေအာက္ခံ-လြတ္လပ္ေသာ) အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးရဲ႕  ထုုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္မ်ား၊ ေစာင့္ၾကည့္မွန္ျပင္က ထုုတ္လႊင့္တဲ့ သတင္းေတြ၊ တစ္ႏိုုင္ငံလံုုး မွာ ထုုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ီသမွ် သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ စာအုုပ္ အားလံုုးမွာ ‘လူထုုဘံုုရန္သူၾကီး’ ရဲ႕  သီအိုုရီေတြဟာ ပယ္ခ်ခံရ၊ ဆြဲစုုတ္ခံရ၊ ေလွာင္ေျပာင္ရူံ႕ခ်ခံရ၊ ေျမာင္းထဲ အမိႈက္ပံုုးထဲ က်ဳံးထည့္ခံရ နဲ႔ ဆိတ္သိုုးေကာင္ၾကီးဟာ အေျခအေန ဘယ္ခါမွ လွတယ္ရယ္လုုိ႔ မရွိပါဘူး – သိုု႔ေပျငားေသာ္လည္းပဲ ေရႊပယင္းၾကီးဟာ သမုုဒၵရာဗမာျပည္ ရဲ႕  ႏိုုင္ငံေရး စင္ျမင့္ေပၚကေန ေရႊ႕ေလ်ာက်လာရယ္တယ္လိုု႔ ဘယ္ခါမွ မရွိခဲ့။ မည္သည့္ အခ်ိန္အခါမွာမဆိုု ဆိတ္သိုုးၾကီးက အသစ္စက္စက္ ဂ်င္းထည့္လိုု႔ရမယ့္ အခ်ဥ္က်ပ္ခြ်တ္ ကေလးေတြရဲ႕  မ်ိဳးဆက္ဟာ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္ ရယ္လိုု႔ မရွိပါ။ သမုုဒၵရာဗမာျပည္ ရဲ႕ တစ္ေန႔တာဟာ တာယုုေရႊပယင္း က ၾကီးၾကပ္ေစလႊတ္ထားတဲ့ လွ်ိဳ႔ဝွက္သူလွ်ိဳေတြ၊ အဖ်က္သမားေတြကုုိ မ်ိဳးေစာင့္ဒႆနေစာင့္ အထူးရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြက ေဖာ္ထုုတ္ဖမ္းဆီးမိျခင္း မရွိဘဲ ကုုန္လြန္သြားခဲ့ရယ္တယ္လိုု႔ မရွိေသးပါ။

ေရႊပယင္းဟာ တေစၦလိုု ကိုုယ္ေပ်ာက္ေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ ရန္သူ တပ္ေပါင္းစုုၾကီးရဲ႕  စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ၾကီး၊ ႏိုုင္ငံေတာ္’မ်ိဳးဆက္’ကိုု အစဥ္တစိုုက္ လုုပ္ၾကံေနတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ေျမေအာက္အဖ်က္သမား ကြန္ရက္ေတြရဲ႕  ဦးေခါင္းၾကီး ။ သူ႔ အဖြဲ႔ရဲ႕  နာမည္ကိုုက ၾကည့္လိုုိက္စမ္း၊ ကမာၻေလာကၾကီး တစ္ခုုလံုုးကိုု လႊမ္းမိုုးႏိုုင္ဖိုု႔ လုုပ္ၾကံေနတဲ့ အၾကံအစည္ကိုု ေျဗာင္ေဖာ္ျပထားတဲ့ နာမည္ –  ‘လူသားအားလံုုး တစ္ကမာၻလံုုး ညီရင္းအစ္ကိုုမ်ား သမဂၢ’ တဲ့၊ ပက္စက္တဲ့ အၾကံ၊ ငါတုုိ႔ရဲ႕  မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳးသန္႔ ဗမာမေတြကိုု တစ္ကမာၻလံုုးမွာ ရွိသမွ် လူတကာနဲ႔ မ်ိဳးစပ္ေပးဖိုု႔ ဆိတ္ၾကံၾကံ ေနတဲ့ ေစာက္ထီးၾကီး။

ဒါ့အျပင္ ေကာလာဟလေတြလည္း ပ်ံ႔လြင့္လာတတ္သည္မွာ တာယုုေရႊပလင္းဟာ ‘က်မ္း’ ကိုု စီရင္ထားတယ္ ဆိုုပဲ။ ဗမာ လူ႔ေဘာင္သမိုုင္းမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေပၚေပါက္ခဲ့သမွ် ေဖာက္ျပန္လြဲမွားတဲ့ အယူအဆေတြကိုု စုုစည္းထားတဲ့ စာအုုပ္ ဆိုုပဲ။ ‘က်မ္း’ စာအုုပ္တစ္အုုပ္ကိုု မည္သည့္ သီးသန္႔နာမည္နဲ႔ မွ သမုုဒၵရာႏိုုင္ငံသားေတြ ေခၚစရာ မလိုုဘူးလိုု႔ ဘာသာေစာင့္စကားသစ္ အဘိဓာန္ တည္းျဖတ္ေစာင္ တေစာင္ေစာင္မွာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ ဖတ္ရူမွတ္သားခဲ့ဖူး ပါသည္။

လိမ္လည္လွည့္ျဖားတဲ့ ၾသဝါဒေတြ၊ မိုုက္မဲေဖာက္ျပန္တဲ့ (မ်ိဳးေစာင့္မွတျခားဒႆန) ေတြ၊ ေခတ္မမီ အသံုုးမဝင္ေတာ့တဲ့ (ေရွးေဟာင္း ေအာက္တန္းစား ဗမာမိဘျပည္သူ) တိုု႔၏ အယူအဆေတြ စသည္တိုု႔ကိုု စုုစည္း ေရးထားေသာ (ယဥ္ေက်းရိုုင္းစိုုင္း၊ လြတ္လပ္ပ်က္စီး)ေသာ စာအုုပ္ဟူသမွ်ကိုု ‘က်မ္း’ လိုု႔ေခၚသည္’

          ေမာင္ေက်ာက္ညိဳ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတာက သူငယ္စဥ္အခါမွာ ဗမာျပည္တစ္ဝွမ္းလံုုး ျမိဳ႔နယ္အလိုုက္ က်င္းပခဲ့ေသာ ‘က်မ္းဖ်က္ဆီးပြဲ’ မ်ား။ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြ ျဖစ္တဲ့ လယ္တီဦးပ႑ိတ၊ ရွင္ဇနကာဘိဝံသ၊ ဦးေရႊေအာင္ စသူတိုု႔ရဲ႔ ဗုုဒၶဝါဒကိုု မဟုုတ္တရုုတ္ လုုပ္ၾကံျပင္ဆင္ေရးသားထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြ၊  ေရႊပယင္းဂိုုဏ္းရဲ႕ ၾသဇာခံ ဥေရာရွားဘာသာေရးပညာရွင္ေတြ ဆဌမ အၾကိမ္ေျမာက္ လုုပ္ၾကံေရးသား တည္းျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ သဂၤါယနာတင္ပိဋကတ္ဆိုုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စာအုုပ္ဝါဝါၾကီး ေတြ ၊ စာေရးသူကိုုယ္တိုုင္ သူ႔ကိုုယ္သူ ‘စိတ္မႏွံ႔သူ ညိဳထြန္း’ ဆိုုျပီး မ်က္ႏွာဖံုုးမွာ ဝန္ခံထားတဲ့  ‘ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ဆယ့္ေလး’ ဆိုုတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ဝါဒျဖန္႔ ကာကီေရာင္စာအုုပ္ေတြကိုု  ရန္ကုုန္ျမိဳ႔လယ္ေခါင္က ဆူးေလေစတီ အဝိုုင္းၾကီးမွာ အေပ်ာ္တမ္း ကင္းေထာက္လူငယ္ေတြက ျမိဳ႔လံုုးကြ်တ္ မီးပံုုရူိ႔ျပီး ဖ်က္ဆီးေနပံုု။ ဒါဟာ ညဳကလီးယား ဗံုုးၾကီး ရန္ကုုန္ေျမေပၚ အက်ဲခံရ ၊ တိမ္လိပ္မည္းၾကီးေတြ ထုုိးတက္လာျပီးမွ ျဖစ္တာလား၊ ဒါ့မတိုုင္ခင္ ကတည္းက ျဖစ္တာလားဆိုုတာကိုုေတာ့ ကိုုေက်ာက္ညိဳ မမွတ္မိေတာ့။ ေသခ်ာတာက ‘က်မ္း’ ဆိုုတာ လက္ရွိေခတ္စနစ္နဲ႔ မညီ၊ အသံုုးမဝင္ေတာ့တဲ့ စာအုုပ္ေတြ၊ မ်ိဳးဆက္ကိုု အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကိုု စုုစည္းထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြ၊ အဲသလိုု စာအုုပ္အမ်ိဳးစားအားလံုုးကိုု ေခၚသည္။ ေရႊပယင္း ရဲ႕  ဘာမွ အဓိပၺာယ္မရွိတဲ့၊  မိုုးလံုုးျပည့္ ေကာလာဟလေတြကိုု စုုစည္းထားတဲ့ စာအုုပ္ကိုုလည္း ဘာနာမည္မွ အထူးတလည္ တပ္ေနစရာမလိုု ၊ ‘က်မ္းၾကီး’ လိုု႔ ေခၚသည္။ ရန္သူၾကီးရဲ႕  အာပြားၾကီးေတြဆိုုေတာ့ က်မ္းၾကီး ေပါ့။ ဘယ္လိုုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ‘ပါတီဝင္’ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ လူဆိုုးၾကီး တာယုုေရႊပယင္း ရဲ႕   လက္ကိုုင္စာအုုပ္ ‘က်မ္းၾကီး’ နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုုင္လူဆိုုးအဖြဲ႔ ‘လူသားအားလံုုး ညီရင္းအစ္ကိုုမ်ား သမဂၢၾကီး’ အေၾကာင္းကိုု မေျပာဆိုုမိေလေအာင္ ေရွာင္ႏိုုင္သေလာက္ ေရွာင္ၾကပါတယ္။

          ‘ႏွစ္မိနစ္ အမုုန္းေဖာ္ထုုတ္ပြဲ’ ဟာ ဒုုတိယေျမာက္ မိနစ္မွာ ဘယ္လိုုမွ ထိန္းမႏိုုင္ သိမ္းမရေတာ့။ လူေတြဟာ လိႈင္းလံုုးၾကီးၾကြလာသလိုု ထလာလိုုက္၊ ျပန္ထိုုင္လိုုက္၊ တီဗြီကေန တပဲပဲနဲ႔ ထြက္ေနတဲ့ ေရႊပယင္းရဲ႕  ဆိတ္သိုုးသံကိုု လူထုုဟာ သူတိုု႔ရဲ႕  စုုေပါင္းဝုုန္းဒိုုင္း အသံပင္လယ္ၾကီး ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္သြားေအာင္ သံကုုန္ျဖဲျပီး ေအာ္ဟစ္လိုုက္ နဲ႔  ပိုုရမ္းလာပါေတာ့သည္။ သဲျဖဳေရာင္ဆံရွင္ အမၾကီးဟာ ေရထဲက ငါးကိုု ကုုန္းေပၚတင္လိုုက္သလိုု ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခါေနျပီး စိတ္ဆိုုးေနလုုိက္သမွ သူ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုုလံုုး ပန္းေရာင္တြတ္တြတ္ ရဲသမ္းေနေတာ့သည္။ ဦးထင္ဂီရိ ရဲ႕  မ်က္ႏွာၾကမ္းၾကီးကလည္း စိတ္ပူေဒါသေတြ ထိုုးတက္လာတာဟာျဖင့္ ေျပာင္းဖူးဖုုတ္ရင္း အားေကာင္းလာတဲ့ မီးက်ီးခဲလိုု နီတာရဲလိုု႔။ သူ႔ေနာက္က ဆံပင္ဂုုတ္ဝဲ ညွင္းေျပာက္ကြက္ကေလးေတြနဲ႕  ကေလးမဟာ ‘ဝက္၊ ဝက္’ လိုု႔ စတင္ေအာ္ဟစ္လိုုက္ျပီး ေကာင္မစိတ္ဆတ္ကေလးဟာ ဘယ္က ရလာမွန္းမသိတဲ့ ‘ဘာသာေစာင့္ စကားသစ္အဘိဓာန္’ စာအုုပ္ထူထူၾကီးနဲ႔ တီဗြီမွန္သားျပင္ေပၚကိုု ေပါက္ထည့္ပစ္လိုုက္သည္။ ေရႊပယင္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းတည့္တည့္ကိုု ထိမွန္ျပီး ျပဳတ္က်သြားေပမယ့္ ဆိတ္သိုုးသံၾကီးက မရပ္သြားပါဘူး။

         

          ေကာင္မေလး ေပါက္လိုုက္တဲ့ စာအုုပ္ မွန္သားျပင္ကိုု ထိမွန္ျပီး ျပဳတ္က်သြားတဲ့ အခါ ကိုုေက်ာက္ညိဳဟာ ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေမွ်ာပါေနတဲ့ သူ႔အိပ္မက္က လႈပ္ႏိုုးခံလိုုက္ရျပီး သူလည္း တျခားသူေတြနဲ႔ အတူ သံကုုန္ျဖဲျပီး လိုုက္လံေအာ္ဟစ္ ၊ သူ႔ဖေနာင့္နဲ႕  ဖင္ထိုုင္ခံုုက ေအာက္ေျခသစ္သားတန္းကိုု တဝုုန္းဝုုန္း တဒုုန္းဒုုန္းနဲ႔ ကန္ေက်ာက္ပစ္ေနမိ ေတာ့သည္။

          ‘မုုန္းလိုုက္သမွမုုန္း’ အမုုန္းပြဲ၏ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ တဦးတေယာက္ဟာ တမင္ကလာ ‘လုုပ္မုုန္း’ ျပေနစရာ မလိုုပါဘူး။ သည္လိုု စိတ္ၾကိဳက္မုုန္းခြင့္ရတဲ့ တရားဝင္ စုုေဝးပြဲကိုုက မည္သူမည္ဝါကိုုမဆိုု ပါဝင္မႏြဲဘဲ မေနႏိုုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္တတ္တဲ့ သေဘာသဘာဝ ရွိပါသည္။ စကၠန္႔သံုုးဆယ္ အတြင္းမွာ လူသားဟာ သူ႔ရဲ႕  ျဖစ္တည္မႈ ကိုု အရင္းကတည္းက တေလွ်ာက္လံုုး မေက်နပ္ႏိုုင္ခဲ့တဲ့ အတြင္းသဘာဝကိုု ထပ္မံ မကြယ္ဝွက္ထားႏိုုင္ေတာ့ ပါဘူး (existentialism) ။

[ဘဝရဲ႕ျဖစ္တည္မႈ အႏွစ္ရည္ရြယ္ခ်က္ ဘာညာဆိုုတာဟာ ေနာက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တေတြ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ‘ညာဖိုု႔’ စြပ္လိုုက္တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုုးေတြပါ (Existence precedes essence) ။  ငါဟာ ‘ဘယ္သူဘယ္ဝါ’ လိုု႔ ဘဝကိုု ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ဖိုု႔ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ၾကိဳးစားေရးဆြဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုုးေတြ၊ စိုုက္ထူဖိုု႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ သမိုုင္းမွတ္တိုုင္ေတြရဲ႕  ေရွ႕က ေရွ႕ဦးအရင္လာတဲ့ တကယ့္ ျဖစ္တည္မႈသေဘာ (ပထမဦးဆံုုး သစၥာ) မွာ ‘ပုုဂၢိဳလ္၊ ငါ၊ သီးသန္႔ တစ္စံုုတစ္ဦး’  ဆိုုတာေတြဟာ ေဖ်ာက္ဆိတ္ကင္းမဲ့၊ ထူးျခားကြဲျပားေသာ အႏွစ္သဘာဝ တစ္ခုုရယ္လိုု႔ မရွိ၊ တကယ္က ဂုုဏ္ရွိန္ဂုုဏ္ဝါ စတဲ့ ဘဝလကၡဏာ မ်က္ႏွာဖံုုးေတြ ေနာက္ကြယ္က ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အားလံုုးရဲ႕  ျဖစ္တည္မႈတိုုင္းဟာ ၾကယ္ေလးေဖ်ာက္ဆိတ္ေတြေနာက္က အာကာသေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးလိုု ဟာလာဟင္းလင္း empty ျဖစ္လိုု႔ ေနပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဘဝျဖစ္တည္မႈ၏ အစစ္အမွန္ သဘာဝသည္ ေက်နပ္စရာ ဘယ္လိုုနည္းနဲ႔မွ မဟုုတ္ေၾကာင္းကိုု မသိစိတ္ (အႏုုသယ) တြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အစဥ္သျဖင့္ သိရွိရိပ္စားခဲ့ပါသည္။ အတင္းကာေရာ မာန္တင္း ဖန္တီးထားရသည့္ ‘မိမိ’ ဆိုုေသာ ‘လိပ္ျပာ’–  ၄င္းလိပ္ျပာဟာ ပံုုရိပ္လႊာတစ္ခုုမွ်သာ ျဖစ္ျပီး အမွန္တကယ္ မရွိမႈ – အဲသလိုု မရွိေၾကာင္းကိုု  ရိပ္စားသိရွိထားမႈ– ဖန္ဆင္းခံ နာနာဘာဝ စိတၱဇရုုပ္ကိုု စြဲဖက္ျပီး ေနထိုုင္ေနရတဲ့ ျဖစ္တည္မႈ ဟာ အမွန္တကယ္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာလိုု႔ ဘယ္ခါမွ မရယူမပိုုင္ဆိုုင္ႏိုုင္ေလသည့္ အရင္းမူလ ‘ဒုုကၡ’ ကိုု လူသားကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ မသိစိတ္ဝယ္ အစဥ္သျဖင့္ မနားတမ္း စိုုးရြံ႕ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့ ပါသည္ ။ ဘယ္ေတာ့မွ နိစၥ သုုခ အတၱ ရယ္လိုု႔ မျပည့္လာႏိုင္ေသာ တကယ့္ပင္ရင္းျဖစ္တည္မႈဟာ အစဥ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အား ေျခာက္လွန္႔လ်က္ရွိျပီး ဒါကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ဟာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုုး မလံုုျခံဳ စိတ္အားငယ္ခဲ့ရ၊ အလြန္တရာလည္း ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ စက္ဆုုတ္မုုန္းတီးေနခဲ့ ပါသည္ — ၄င္း ျဖစ္တည္မႈ အေျခခံသဘာဝ (ဝါ) မိမိကိုုယ္ကိုု မျပည့္ႏိုုင္မွန္း သိေနေသာ သေဘာသည္ ဗမာျပည္ႏိုုင္ငံေရးတြင္ လွည့္စားမႈကိုု ဖန္တီးေသာသူတိုု႔က လူထုုအေပၚမွာ နင္းသံုုးထားေသာ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္သည္။ မျပည့္ႏိုုင္ေသာ မိမိကိုု ဗမာ၊ ဗုုဒၶဘာသာ၊အေရြးခ်ယ္ခံ ပါရမီရွင္ စေသာ ကိန္းခန္း လကၡဏာတိုု႔ျဖင့္ ထင္ျမင္သိမွတ္လာေစရန္ ေရႊေရာင္ဝင္း ဟိန္းဟိန္းေတာက္ ေနေသာ နန္းေတာ္ၾကီးေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ၾကီးေတြ၊ ရုုပ္ထုုၾကီးေတြ၊ ဘုုန္းကံရွင္ အဂၢဆရာေတာ္ၾကီးေတြ စသျဖင့္ တန္ဆာဆင္ျပီး ျဖည့္ျပလိုုက္သည္။ ]

ဤသိုု႔ လူသားတိုု႔၏ ပင္ကိုု မသိစိတ္တြင္ ကြယ္ဝွက္ထားေသာ ‘ေျခာက္ျခားမုုန္းတီးမႈ’ တိုု႔သည္ သမုုဒယ သမုုဒၵရာဗမာျပည္၏ ပါတီ အစိုုးရက ဦးေဆာင္က်င္းပေသာ ႏွစ္မိနစ္ အမုုန္းေဖာ္ထုုတ္ပြဲတြင္ ‘တရားဝင္’ ေဖာ္ထုုတ္ခြင့္ ရေလျပီးလွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕စက္ဆုုပ္စိတ္၊ ကလဲ့စားေခ်လိုုစိတ္၊ သတ္ျဖတ္လိုုစိတ္၊ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းလိုုစိတ္၊ အားလံုုးကိုု ေခ်မြပစ္လိုုစိတ္ စေသာ ‘ပင္ကိုုစရုုိက္ သားရဲတိရစၦာန္ စိတ္စီးေၾကာင္း’ (Primitive Instincts) တိုု႔ဟာ တစ္အုုပ္စုုလံုုးကိုု လွ်ပ္စီးကူးဆက္သြားကာ ပါတီဝင္ေတြဟာ (ပင္ရင္း) စိတ္အနာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ နာက်င္လာျပီး ရူးသြပ္စြာျပဳမူ ေပါက္ကြဲထြက္ကုုန္ၾကပါေတာ့တယ္။

[ မွတ္ခ်က္။ ။ ခုု ျပခဲ့သလိုု လူသား၏ အေျခခံသားရဲစရိုုက္ (Basic violent instincts) တိုု႔ကိုု ျပန္ေပၚလာေအာင္ ဆြေပးျခင္း၊ တမင္ဖန္တီးေပးျခင္း၊လမ္းေၾကာင္းေပးျခင္းသည္ လံုုးစည္းစနစ္ ယႏၲရား အစိုုးရ (Totalitarian government) ကိုု တည္တံ့ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေသာ အေျခခံအက်ဆံုုး ေသာ့ခ်က္လုုပ္ငန္းစဥ္ ျဖစ္သည္။  ျဖစ္တည္မႈကိုု အစဥ္သျဖင့္ မေက်နပ္ႏိုုင္မႈမွလာေသာ အေျခခံသားရဲစရုုိက္သည္ လူတိုုင္းမွာ ရွိျပီး လူတစ္ဦးခ်င္းဆိုုလွ်င္ ခြန္အားမရွိေသာေၾကာင့္ လူတစ္ဦးခ်င္းသည္ ၄င္း အေျခခံစရိုုက္ေတြကိုု ေဖာ္ထုုတ္ျပဖိုု႔ရန္ ဝံ့ရဲေလ့မရွိ။

‘လံုုးစည္းသာ ပဓာန’ ဟူေသာ ဝါဒကိုု စြဲကိုုင္ကာ တည္ေဆာက္ဖြဲ႔စည္း လာျပီျဖစ္သည့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ တိုုင္းရင္းသား၊ အမ်ိဳးသား၊ ပါတီ၊ လမ္းစဥ္၊ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား၊ ႏိုုင္ငံေတာ္ စသျဖင့္ ‘လံုုးစည္းအေျခအေန-အုုပ္စုု’ တိုု႔တြင္ (၄င္းတိုု႔သည္  အမွန္တကယ္ တည္ရွိေနသည့္ အုုပ္စုု အစစ္အမွန္ရယ္လိုု႔လည္း အျမဲတမ္း မဟုုတ္တတ္ဘဲ စိတ္ကူးျဖင့္မွန္းဆ (သိုု႔) သက္သက္ လုုပ္ၾကံဖန္တီး လံုုးစည္းထားသည္ ‘အေျခအေန’ တစ္ခုုရယ္လိုု႔ လည္း ျဖစ္တတ္သည္။ ဥပမာ ဒုုတိယ ကမာၻစစ္မွာ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ကလုုပ္ေသာ ‘အေရွ႕အာရွ ညီအစ္ကိုုမ်ား’) အုုပ္စုု-အေျခအေန အားကိုုးနဲ႔ အုုပ္စုု-အေျခအေနဝင္တိုု႔သည္ တစ္ဦးခ်င္းဆိုုလွ်င္ ျမိဳသိပ္ထိန္ဝွက္ထားခဲ့ရေသာ အေျခခံ သားရဲစရုုိက္တိုု႔ကိုု ေဖာ္ထုုတ္ဖိုု႔ရန္ ရဲဝံ့လာၾကေတာ့သည္။

သည္သိုု႔ မိမိဘက္က အသာစီးရယူရမွာကိုု မရွက္ေၾကာက္ေတာ့ပဲ ရဲဝံ့လာၾကေသာ အခ်က္ကေနျပီး လူအုုပ္စုုကိုု အဓိက ထပ္မံၾကိဳးကိုုင္သြားရန္ ေသာ့ခ်က္မွာ လံုုးစည္းစနစ္ကိုု ဦးေဆာင္သူကေနျပီး လံုုးစည္းအေျခအေန-အုုပ္စုု၏ အႏွစ္ရည္ရြယ္ခ်က္ဟုု ‘စီမံခ်က္’ (planning) ခ်မွတ္ေဖာ္ေဆာင္၊အုုပ္စုုဝင္တိုု႔ကိုု လူစုုလူေဝး ရည္မွန္းခ်က္ၾကီး တခုုခုုကိုု (အမ်ိဳး ဘာသာ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ စသျဖင့္) လမ္းေၾကာင္း ေပးျခင္း ေပတည္း။ ]

[တနည္းအားျဖင့္ အုုပ္စုုတစ္အုုပ္စုုလံုုး အတြက္ စီမံခ်က္ (Planning) မရွိေသာ လံုုးစည္းစနစ္ တစ္ခုုဟူ၍ မရွိ။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ဤသိုု႔ ျမင့္ျမတ္သည္ဆိုုေသာ ဦးတည္ခ်က္ၾကီးမ်ား ‘အမ်ိဳးသားေရး၊ သာသနာေရး၊ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားေရး’ စေသာ ‘အႏွစ္သာရၾကီးမ်ား’ ျဖင့္ လမ္းလြဲထားမွသာလွ်င္ အဖြဲ႔ဝင္လူသားသည္ မိမိ၏ အရင္း ျဖစ္တည္မႈသေဘာမွာ ရွိတဲ့ ျပႆနာ (Existential problem) ကိုု ေမ့ေပ်ာက္ႏိုုင္မည္ မဟုုတ္ပါလား။ သည္မွာလည္း ေနာက္ထပ္ ေသာ့ခ်က္လွည့္ကြက္ၾကီး တစ္ခုုကိုု လံုုးစည္းစီမံကိန္းရွင္ (လံုုးစည္းေခါင္းေဆာင္) တိုု႔သည္ ထပ္မံ ဖန္တီးရပါ၏။ ၄င္း အုုပ္စုုအေျခအေန စီမံကိန္းတိုု႔သည္ လူသား၏ အရင္း ျဖစ္တည္မႈသေဘာမွာ ရွိတဲ့ ျပႆနာ (Existential problem) ကိုု လမ္းလြဲေမ့ေပ်ာက္ရုုံ သက္သက္သာမက၊ ၄င္း ျပႆနာကိုု မုုန္းတီးစက္ဆုုပ္ေနမႈကိုု ‘တရားဝင္’ ေဖာ္ထုုတ္ရန္ တမင္ဖြင့္ေပးျခင္းပါတည္း။ ဘယ္လိုုလုုပ္သလဲဆိုုေတာ့ အုုပ္စုု-အေျခအေန၏ ျပင္ပကလူ၊ အုုပ္စုု-အေျခအေန၏ ‘အႏွစ္ရည္ရြယ္ခ်က္ စီမံကိန္း’ ကိုု ဆန္႔က်င္သူတိုု႔ကိုု ‘တရားဝင္’ ႏွိပ္ကြပ္ခြင့္၊ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ခြင့္ ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။

ဗမာျပည္မွာဆိုုလွ်င္ ေနဝင္းဟာ ဟိုုးအရင္ကတည္းက ကုုလား တရုုတ္ကိုု ရန္သူရွာ ၊ မြတ္စ္စလင္-ဗုုဒၶဘာသာ သိုု႔တည္းမဟုုတ္ တရုုတ္-ဗမာ အဓိကရုုဏ္းေတြ တမင္ ဖန္တီး၊ သူခိုုး ခါးပိုုက္ႏိူက္လိုု႔ စြပ္စြဲခံရသူကိုု လူထုုအားနဲ႔ ေသေအာင္ဝိုုင္းရိုုက္တာကိုု တမင္ လႊတ္ေပး စသျဖင့္ လုုပ္တာေတြဟာ အေျခခံ သားရဲတိရစၦာန္ စိတ္ေတြကိုု တမင္ တရားဝင္ ဖြင့္ထုုတ္ခြင့္ ေပးျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဤတြင္ အေရးတၾကီး သိမွတ္ရန္မွာ ကုုလား တရုုတ္ စေသာ ‘ျပင္ပလူ’တိုု႔အတြက္ ေနဝင္းက ဖန္တီးထားေသာ လံုုးစည္းအုုပ္စုု-အေျခအေန အႏွစ္လကၡဏာမွာ ‘ဗမာ’ ျဖစ္ျပီး ခါးပိုုက္ႏိူက္ဆိုုေသာ ‘ျပင္ပလူ’ ကိုု ေသေအာင္ ဝိုုင္းရိုုက္ေနေသာ လံုုးစည္းလူထုု ၏ အုုပ္စုု-အေျခအေန အႏွစ္လကၡဏာမွာ ‘လူေကာင္း’ ျဖစ္သည္။ ထိုု႔အတူပင္ သည္ဘက္ သိန္းစိန္ေခတ္တြင္ ဖန္တီးထားေသာ လံုုးစည္းအုုပ္စုု-အေျခအေန၏ အႏွစ္လကၡဏာမွာ ‘ဗမာ-တိုုင္းရင္းသား’ ၊ ‘သစၥာရွိသူ’ ၊ ‘ဘာသာ သာသနာ ႏွင့္ လူမ်ိဳးအေပၚ သစၥာရွိသူ’ စသျဖင့္ ျဖစ္ျပီး ‘ျပင္ပလူ’တိုု႔မွာ ‘လူမ်ိဳးျခား’၊ ‘ဘာသာျခား’၊ ‘မြတ္စလင္’၊ ‘ရိုုဟင္ဂ်ာ-ဘဂၤလီ’၊ ‘ဘာသာသာသနာ ေပၚ သစၥာမရွိသူ’ တိုု႔ ျဖစ္သည္။

အဓိက နားလည္ရန္မွာ လံုုးစည္းဝါဒတြင္ ေပၚေပါက္လာေသာ စီမံကိန္း (ဝါ) ဒိုု႔အေရး (ဝါ) လူအုုပ္စုုအေရးတုုိ႔သည္ လူ႔ပင္ကိုု အေျခခံစရိုုက္ (ဝါ) ျဖစ္တည္မႈ ျပႆနာ (Existential problem) တြင္ရွိေသာ အာသာမေျပႏိုုင္မႈ (ဝါ) ေလာဘ၊ မုုန္းတီးစက္ဆုုပ္မႈ (ဝါ) ေဒါသႏွင့္ အံကိုုက္ေအာင္ လုုပ္ထားရျခင္း ေပတည္း။ ဒါကိုု လုုပ္ရသည့္ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္း တစ္ခုုတည္းပဲ ျဖစ္ပါ၏ ။ အဲဒါကေတာ့ လူေတြကိုု ‘ဘဝေမ့ သြားေအာင္ လုုပ္ျခင္း’ ျဖစ္ျပီး လူေတြဘဝေမ့ကုုန္လွ်င္ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ဆိုုး (စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုုး)ကိုု ေတာ္လွန္ရန္ သတိမရေတာ့ဘဲ ဘဘၾကီးငါတိုု႔ ႏွင့္တကြ ေရာင္းရင္း ဗမာ့လူေဘာင္ ထိပ္တန္းလူတန္းစားဝင္မ်ားသည္ တစ္သက္လံုုး မျပတ္တမ္း ဆက္လက္ စံစားရေပအံ့။ ဤေသာ့ခ်က္ သေဘာတရားတိုု႔သည္ ဝတၳဳေနာက္ပိုုင္းတြင္ အလြန္ထင္ရွား၍ လာပါလိမ့္မည္။ ]

‘မုုန္းလိုုက္သမွမုုန္း’ ၂မိနစ္ အမုုန္းပြဲ မွာ လူေတြဟာ သည္လိုု ရူးသြပ္ေပါက္ကြဲထြက္လာ ေပမယ့္လည္း ခံစားရတဲ့ ေဒါသမီးဟာ တကယ္ကေတာ့ ပံုုခ်စရာ သီးသန္႔ တစ္စံုုတစ္ဦး ရယ္လိုု႔လည္း အမွန္တကယ္ မရွိ။ မီးစာတိုုင္ တတိုုင္မွာ ေလာင္ေနတဲ့မီးဟာ တျခားေလာင္လိုု႔ရတဲ့ ဘယ္မီးတိုုင္ကိုု မဆိုု ကူးစက္ေလာင္ျမိဳက္လိုု႔ ရသလိုု (ကိုုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ ရူိ႕ေနတဲ့) စိတၱဇအမုုန္းမီးဟာ ရန္သူလိုု႔ ပံုုေဖာ္ခ်င္တဲ့လူကိုု ပံုုေဖာ္၊ ရူိ႔ခ်င္တဲ့လူကိုု လိုုက္ရွူိ႕ပစ္လိုုက္စမ္း။ ထိုုင္ခံုုကိုု တဝုုန္းဝုုန္း ကန္ေနတဲ့ ေက်ာက္ညိဳ ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မုုန္းမုုန္းတီးတီး ေလာင္ျမိဳက္ရူိ႔ပစ္လိုုက္တဲ့သူဟာ တစ္ခါတစ္ခါမွာဆိုု လူဆိုုးၾကီး ေရႊပယင္း လံုုးဝ မဟုုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေနာက္ဆိတ္သိုုးေကာင္ၾကီး တစ္ေကာင္ (ဝါ) မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး ၊ ‘ပါတီ’ ၊ မ်ိဳးေစာင့္ ဒႆနေစာင့္ရဲ၊  အိုု… ျပိဳကြဲတိမ္းပါးသြားဖိုု႔ အျမဲမျပတ္ အႏ ၱရယ္ရွိေနေသာ ဗမာလူ႔ေဘာင္ၾကီး ကိုု မျပိဳကြဲမတိမ္းပါးရေလေအာင္ ထာဝရ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကသူ ႏိုုင္င့ံေရွ႕ေဆာင္ ေခြးမသားေတြ အားလံုုးကိုု ပါပဲ။ သည္အခ်ိန္မွာမ်ိဳးမွာ ဆိုုရင္ေလ..တီဗြီမွန္သားျပင္ေပၚက ကဲ့ရဲ႕ ရူတ္ခ်စဖြယ္ ေဖာက္ျပန္တိမ္းေစာင္းတဲ့ အယူအဆေတြဟာ ဘုုရားသခင္ကိုုယ္တိုုင္ ေရးသားခ်ီးျမွင့္တဲ့ ကဗ်ာ သိုု႔မဟုုတ္ ဘဂဝါဂီတ၊ ဆိတ္သိုုးၾကီးေရႊပယင္း ဟာ ရြံမုုန္းစရာ မည္းညစ္တဲ့ တိရစၧာန္ဆိုုးၾကီး မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ သူကေလးသည္သာလွ်င္ အမွန္တရားကိုု ေစာင့္ေရွာက္သူ သစၥာနတ္သမီး ျဖဴေခ်ာကေလး၊  ဆိတ္သိုုးၾကီး ေဟာေျပာေနတာေတြဟာ လိမ္ညာမုုသား သလဲဖုုန္ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ ညစ္ပတ္တဲ့ ဗမာျပည္ သဲကႏၲာရၾကီးထဲမွာ အရိုုင္းတပြင့္ တပြင့္တည္းသာ ဖူးပြင့္ရွာတဲ့ သစၥာၾကာ။

ဒါေပမယ့္လည္း။ ကိုုေက်ာက္ညိဳ ‘စိတ္မီးရိူ႔’ သြားျပီးတဲ့အခါ မုုန္းတီးေငြ႔ေတြဟာ ရုုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီး လြင့္ျပယ္သြားတဲ့ အမုုန္းမီးခိုုးေငြ႔ေတြ ေနရာမွာ သ႑န္ၾကီး တစ္ခုု ေပၚေပါက္လာရာ ေက်ာက္ညိဳ၏ ျမင္ကြင္းႏွင့္ နီးသည္ထက္နီးလာ ပါေတာ့၏။ လားလား၊ ျပာက်ေအာင္ ဘယ္လိုုပင္ အထပ္ထပ္အခါခါ မီးရူိ႕လိုုက္ပေစအံုုး၊ ဇာမဏီဌက္လိုု မီးပံုုထဲကေန ပ်ံသန္းထြက္လာ ပီပီျပင္ျပင္ အသက္ျပန္ဝင္လာတဲ့ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး ပါလား။ တစ္သက္လံုုး ေက်ာက္ညိဳ အျမင္ကပ္ ၾကိတ္မုုန္းမုုန္းခဲ့သမွ် ခံစားမႈတိုု႔ဟာ အားကိုုးၾကည္ညိဳျခင္းသိုု႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါသည္။ ေရႊေတာင္ၾကီးရယ္က ေရႊထီးပမာ ဘဘၾကီး၊ ပတ္လည္ဝိုုင္းရံ ျပည္တြင္းျပည္ပ ရန္ဟူသမွ် တြန္းလွန္ေခ်ဖ်က္ ေအာင္ျမင္ႏိုုင္သူ ဘဘၾကီး၊ ေၾကာက္ေသြးဟူ၍ ႏွမ္းတစ္ေစ့မွ မေဝွ႔စိတ္ထဲ ရိပ္ပင္မဝဲ တစ္မ်ိဳးသားလံုုးကိုု ေစာင့္ေရွာက္ေလသူ ဝီရသူဘြဲ႔ရွင္ ဘရဲရင့္ၾကီး၊ အေရွ႕အာရွ  ဥေရာရွား ေရႊပယင္း စတဲ့ စစ္တပ္ေတြက ဗမာျပည္ကိုု သိမ္းပိုုက္လိုု႔ တမ်ိဳးသားလံုုး သူ႔ကြ်န္အျဖစ္ ႏြံနစ္ရေလမယ့္ ျဖစ္အင္ဆိုုးကိုု ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးသဖြယ္ ၾကံ႔ၾကံ႔ခံတိုုက္ေနတဲ့ စစ္ေရး အေျမာ္အျမင္ၾကီးမား စစ္မဟာဗ်ဴဟာတိုု႔ကိုု ကြ်မ္းက်င္ေလသူ  ဘဘဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး။ လူျမင္ကြင္းမွာ ေပၚလာေလ့မရွိ၊ မည္သူက မည္သိုု႔ ခ်ဳပ္ထိန္းစီမေနသည္ကိုုလည္း မသိရေပမယ့္ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးဟာ သမုုဒၵရာဗမာႏိုုင္ငံကိုု အခိုုင္အခန္႔ လံုုျခံဳေစေသာ ေက်ာက္စရစ္တံခါးမၾကီး ျဖစ္ပါသည္။

မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘၾကီးဟာ တကယ္ရွိလား၊ မရွိလား ဆိုုတာ အေရးမၾကီးပါ။ အေရးၾကီးတာက မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးက အျမဲထာဝရ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ငါတိုု႔အားလံုုးရဲ႕  အစဥ္အလာ ‘ဘုုန္းတန္ခိုုးသစၥာ’ကိုု သံသယမဝင္မိၾကဖိုု႔ပါ။ ဗမာ့ဘုုန္း၊ ဗမာ့ကံ၊ ဗမာ့အနာဂါတ္၊ ဗမာ့လားရာဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွမတူ သီးသန္႔ထူးျခား အႏွစ္သာရ ဦးတည္ရာ အေသအခ်ာရွိတဲ့ ‘သမိုုင္းေၾကာင္းစဥ္လာ’  ၾကီး ျဖစ္တယ္ဆိုုတာကိုု အသည္းနင့္ေအာင္ ယံုုၾကည္ေထြးပိုုက္ထားဖိုု႔ ပါပဲ။ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးက ေျမအုုတ္ျပိဳက်လွ်င္ ေက်ာက္အုုတ္ျဖင့္တည္၊ စက္အုုတ္မသံုုး လက္အုုတ္သံုုးကာ ေခတ္္သမိုုင္းအဆက္ဆက္ ေခြ်းေသြးေျမက် ဝင္းခတ္ေပးခဲ့ေသာ မဟာရံအုုတ္ျခံစည္းရိုုးၾကီးအထဲက ‘ဗမာ’ ဆိုုတဲ့ ‘အထူး အေရြးခ်ယ္ခံ’ (chosen) ျဖစ္တည္မႈၾကီးကိုု မေသမခ်င္း ငါတိုု႔ ဂုုဏ္ယူသြားတတ္ဖိုု႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကုုန္းေကာက္စရာ မရွိ ငတ္ျပတ္ေနလဲ ‘ဗမာ’ ဟာ ေရြးခ်ယ္ခံ ၊ ပညာမြဲေတ သူမ်ားေနာက္ ျပတ္က်န္ရစ္လဲ ‘ဗမာ’ဟာ ေရြးခ်ယ္ခံ၊ စစ္ကြ်န္ျဖစ္ရ တြင္းဆံုုးက်လည္း ‘ဗမာ’ ဟာ ေရြးခ်ယ္ခံ –  မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးဟာ ေက်ာက္ညိဳတိုု႔ အားလံုုးအတြက္ ဗမာဆုုိတာ ဘာလဲဆိုုတာ ရယ္ဒီမိတ္ (အဆင္သင့္) ေရြးခ်ယ္ထားျပီး ‘အထူး’လူသားကေလး ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ တေတြ၏  ‘အထူး’ ဝင္းျခံၾကီးတစ္ခုုလံုုးကိုု ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနပါတယ္။ ေက်ာက္ညိဳတိုု႔ ကေလးေတြ လုုပ္ဖိုု႔က တစ္ခုုတည္းပါ၊ အဲဒါကေတာ့ ဘဝ၏ ျဖစ္တည္မႈ ျပႆနာဆိုုတာ အျခားသူတိုု႔မွာ အေျဖရွာမေတြ႔ႏိုုင္ေပမယ့္ အမ်ားႏွင့္မတူ တမူထူးျခားသူ ဗမာတိုု႔အတြက္ ‘ဗမာ’ ဆိုုတာဟာ ငါတုုိ႔ဘဝ ျဖစ္တည္မႈ၏ အေျဖ ပဲ လိုု႔ ငါတုုိ႔ ရွာေဖြေတြ႔ရွိ ေက်နပ္သြားဖိုု႔ ျဖစ္ပါသည္။

Note: various derogatory usages of ‘the satisfiable’ ေက်နပ္စရာ: ‘inner liberty’ [Hayek], ‘illusion’ [Buddha] , ‘indoctirnation’ [Orwell]

[မွတ္ခ်က္။ ။ ဗုုဒၶဘာသာကိုု အေနာ္ရထာကစလိုု႔ ေမာ္ဒန္ေခတ္အထိ ဗမာစစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္သည္ ခုုတံုုးလုုပ္ခဲ့သည္လိုု႔ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ နားလည္ၾကပါသည္။ ဤတြင္ ေဖာ္ျပလိုုရင္းမွာ ‘ငါတိုု႔၏ ဗုုဒၶဘာသာလူ႔ေဘာင္သည္ သီးသန္႔ထူးျခား ေရြးခ်ယ္ခံအုုပ္စုု ျဖစ္သည္’ ဟူေသာ ဘဝအျမင္ကိုု လူထုုမွာ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ရိုုက္သြင္းျခင္း၊ သည္ အေတြးအေခၚမ်ိဳးကိုု စဥ္ဆက္မျပတ္ မ်ိဳးဆက္မျပတ္ ေတြးေခၚေနေအာင္ အဆက္မျပတ္ ဝါဒျဖန္႔လုုပ္ေဆာင္ျခင္းတိုု႔သည္ ‘ကုုလားထိုုင္ေျခေထာက္’ ကိုု အခိုုင္အခန္႔ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ေသာ ပင္မလုုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းကိုု ပါတည္း။ သံဃနာယက၊ မဘသ စသူတိုု႔ကိုု စစ္အာဏာရွင္တိုု႔ သံုုးစြဲသည့္ အေပါင္းပါ ‘ဖင္ခုုတံုုး’ လိုု႔ ဆိုုလိုုက ဆိုုႏိုုင္ေသာ္လည္း ကုုလားထိုုင္ရဲ႕ တကယ့္ ေျခေထာက္အစစ္ဟာ ‘ဗမာ ဗုုဒၶဘာသာလူ႔ေဘာင္ဟာ အထူးေရြးခ်ယ္ခံ လူ႔ေဘာင္ ျဖစ္သည္’ ဆိုုျပီး သဲကႏၲာရထဲမွာ ေကာ္ေဇာခင္းျပတဲ့ တံလွ်ပ္ၾကီး ျဖစ္ပါ၏။ ]

[ ဤ တံလွ်ပ္ၾကီးကိုု အမွန္တကယ္ တံလွ်ပ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့ေလမွန္း ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လူေဘာင္က နာက်ည္းခါးသီးစြာ နားလည္လာႏိုုင္ခဲ့ျပီ ဆိုုပါလွ်င္ ကုုလားထိုုင္ေျခေထာက္သည္ က်ိဳးနဲ႔သြားရမည္ ျဖစ္ျပီး စစ္အာဏာရွင္ စနစ္သည္ ဘယ္လိုုမွ မခံႏိုုင္၊ ဤလူ႔ေဘာင္မွ အျပီးတိုုင္ ျပိဳက်သြားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။]

ဝဋ္နာကံနာလိုု႔ပဲ ဆိုုဆိုု ပါတီဝင္ေတြဟာ မ်ိဳးဆက္အတြက္ အနစ္နာခံ ျဖည့္က်င့္တဲ့ သူေတြပါ။ ပန္းျမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မႉးနဲ႔ တူတဲ့ မိ်ဳးေစာင့္ဘဘၾကီး နဲ႔အတူ ငါတိုု႔ဟာ အေကာင္းဆံုုး ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ဘဝအျမင္ေတြကိုု လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုလံုုးကိုု ကူးစက္မွ်ေဝေပးဖိုု႔ ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ တျခားသူေတြရဲ႕  လြဲေခ်ာ္ေနတဲ႕  အသိတရားေတြကိုု တည္႕မတ္ေပးဖိုု႔ ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ငါတုုိ႔ဟာ ငါတိုု႔ရဲ႕ စိတ္ကိုု အက်ဥ္းခတ္္ထားတဲ့ နံရံေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ႏိုုင္ခဲ့ပါျပီ။ ေျမျပင္ေဟာင္းေတြမွာ ပန္းဥယ်ာဥ္ အသစ္ေတြကိုု ငါတိုု႔ စိုက္ပ်ိဳးၾကပါစိုု႔။ ေဆြးေျမ႔ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အတိတ္ေဟာင္း အျမင္ေဟာင္း ေတြကုုိ ေျမလွန္ပစ္ဖိုု႔ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစားၾကပါစိုု႔။ အသိတရား ငတ္မြတ္ေနရွာတဲ့ ေနာင္လာေနာင္သား ကေလးသူငယ္ေလးမ်ား အတြက္ သမုုဒၵရာၾကီးထဲက သီတာေရစင္ တစ္ခြက္ကိုု ငါတိုု႔ ေျပးခပ္ေပးၾကပါစိုု႔။

‘တာယုုေရႊပယင္းေရ၊ ဘဘၾကီးရဲ႕  ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းကေလးေတြကိုု လာယူလိုု႔ မခိုုးပါနဲ႔။

ငါတိုု႔ရဲ႕  ဥယ်ာဥ္ တံတိုုင္းၾကီးကိုု လာျဖိဳလိုု႔ မခ်လိုုက္ပါနဲ႔။

တိုု႔ရဲ႕ သမုုဒၵရာဗမာျပည္ကေလးကိုု ဖုုန္းဆိုုးကႏၲာရၾကီး ျဖစ္ေအာင္ နင္မန္းလိုု႔ မမႈတ္လိုုက္ပါနဲ႔’

သီခ်င္းေရးစက္ေတြ မေပၚခင္တုုန္းက ခ်စ္ရွင္ ဆိုုတဲ့  အတြင္းပါတီဝင္ တစ္ဦးက ပါတီဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရး အတြက္ ေရးခဲ့ေသာ၊ ေအာက္တန္းစားမိဘျပည္သူအေပါင္း ၾကိဳက္ႏွစ္ျခိဳက္၊ ႏိုုင္ငံအဝွမ္း ျမဳးျမဳးၾကြၾကြ ရင္ခုုန္သီဆိုုခဲ့ေသာ သီခ်င္းစာသားမ်ား။

ဒါေပမယ့္ ငါတုုိ႔ရဲ႕  ဥယ်ာဥ္တံတိုုင္းၾကီးကိုု ဘယ္မွာ ရွိမွန္းေတာင္ မသိတဲ့ တာယုုေရႊပယင္းက လာျပီး ျဖိဳမခ်ခင္မွာ ေရႊပယင္းနဲ႔ သူ႔ပေထြးေတြရဲ႕  အႏၲရယ္ဆိုုး တျပံဳတမၾကီးမ်ား သမုုဒၵရာဗမာျပည္ကေလးကိုု အမွန္တကယ္ ဝိုုင္းရံ (Seige mentality) ေနတဲ့ ျဖစ္အင္ကိုု မယံုုၾကည္တဲ့သူဟာ အကုုသိုုလ္ေကာင္ စစ္စစ္ပါပဲ။ ဒီမယံုုၾကည္မႈ သံသယကိုု ေဖာ္ထုုတ္ေျပာဆိုုျခင္းဟာ ငါတိုု႔ရဲ႕  ဥယ်ာဥ္တံတိုုင္းၾကီးကိုု ျဖိဳခ်ဖိုု႔ ၾကိဳးစားေနတာပဲ၊ ဒါဟာ ရာဇဝတ္မႈ၊ သည္လိုု ရာဇဝတ္ေကာင္မ်ိဳးကိုု ငါတိုု႔အားလံုုး မုုန္း၊ မုုန္း၊ မုုန္းလိုုက္သမွ အလြန္မုုန္း။

[မွတ္ခ်က္။ Siege mentality - ရန္စြယ္အေပါင္း ဝိုုင္းရံ မြန္းၾကပ္စိတ္ဝါဒ သည္ လံုုးစည္းဝါဒကိုု ဦးေဆာင္သူ (သိုု႔) ေထာက္ခံေကာ္ေရာ္သူတိုု႔က ျပည္သူကိုု ဆင္ေျခေပးအေၾကာင္းျပ၊ ၄င္းဆင္ေျခကိုု ယံုုၾကည္မိေသာ ျပည္သူတိုု႔ကိုု ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္မႈ ေသးသိမ္သြားေအာင္ လွည့္စားထားသည့္ ပံုုမွန္ အယုုတ္အညံ့ဆင္ေျခ တမ်ိဳး ျဖစ္သည္]

ကိုညိဳထြန္း