အမိႈက္ရွင္းတမ္း
|
6:42 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
" အမိႈက္ဆိုတာ အမိႈက္မဟုတ္ပါဘူး...
သူရိွသင့္တဲ့ေနရာမွာ မရိွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္သာ အမိႈက္ျဖစ္ရတာပါ..."
" အမိႈက္ဆိုတာ အမိႈက္မဟုတ္ပါဘူး....
သူနဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာ မေရာက္ေသးလို႔သာ အမိႈက္ျဖစ္ရတာပါ..."
@@@@@@@@@
ကြၽန္ေတာ့္အသိဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူက႐ိုး႐ိုးေအးေအးေလးပဲေနတယ္။ ဘာသာေရးလည္းလိုက္စားတယ္။
သူကေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ခဲတယ္။ ပုဆိုးကိုစြဲစြဲၿမဲၿမဲဝတ္ေလ့ရိွတယ္။
သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရင္ သူ႕ေဆးခန္းမွာ လူနာေတြနဲ႔မဟုတ္ရင္ဖုန္း
တစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တယ္။သူ႕ကို အသိမိတ္ေဆြေတြက
ဘိလိယက္ထိုးဖို႔ေခၚတယ္။သူမလိုက္ဘူး။႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ေခၚေတာ့
အေခြထြက္မွ အိမ္မွာၾကည့္မယ္တဲ့။ကာရာအိုေကသြားဖို႔ေခၚျပန္ေတာ့
မအားဘူး၊ေဆးခန္းေစာင့္ရဦးမယ္လို႔ေျပာတယ္။ၾကာေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ဆီမလာၾကေတာ့ဘူး။သူကေတာ့ ေန႔တစ္ေန႔တာကို ေဆးခန္း၊လူနာ၊ဖုန္းနဲ႔ျဖတ္သန္းေနတယ္။
တစ္ေန႔...လူနာရွင္းခ်ိန္ သူ႕ဆီေရာက္သြားေတာ့ သူနဲ႔
စကားမ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က
" ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာ့ဆီမလာၾကေတာ့ဘူးမလား..."
လို႔ေမးေတာ ေဒါက္တာက
" ေအး....ဟုတ္တယ္..."
လို႔ေျဖတယ္။ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က
" ဆရာက ဆရာ့လူနာေတြပဲ အခ်ိန္ေပးေနတာကိုး...ဆရာ့အသိ
ေတြကိုလည္း အခ်ိန္ေပးသင့္တာေပါ့...."
" တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုစြန္႔လႊတ္ရမွာေပါ့ကြာ...ငါလုပ္တဲ့အလုပ္က
ငါ့အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါအက်ဳိးရိွေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ေပ်ာ္ပါးဖို႔အခြင့္အေရးေတြကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္..."
ဆရာ့စကားေတြက မွတ္သားဖို႔ေကာင္းတယ္။ဆရာက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
" ငါက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေလကြာ...ဆရာဝန္က ေဆးခန္းနဲ႔လူနာ၊လူနာနဲ႔ေဆးခန္းကို ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနတာ
မဆန္းပါဘူး....ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကာရာအိုေကဆိုင္
သြားလိုက္၊ဘိလိယက္ခံုသြားလိုက္၊႐ုပ္ရွင္႐ံုသြားလိုက္၊အႏိွပ္ခန္း
သြားလိုက္လုပ္ေနရင္ ငါက အမိႈက္ျဖစ္သြားမွာေပါ့...အမိႈက္ဆိုတာ သူမ်ားေတြ စြန္႔ပစ္တဲ့ အရာတစ္ခု၊အသံုးမဝင္တဲ့ အရာတစ္ခု၊တန္ဖိုးမရိွတဲ့ အရာတစ္ခု...ဒါေပမယ့္ အမိႈက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အမိႈက္မဟုတ္ဘူး...
ရိွသင့္တဲ့ေနရာမွာမရိွပဲ ေနရာလြဲေနလို႔သာ အမိႈက္လို႔ အေခၚခံရတာ
..."
" ဘယ္လို..."
ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္၍ျပန္ေမးမိတယ္။
" ဒီလိုေလကြာ...မင္း သနပ္ခါးလိမ္းဖူးလား..."
" ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
" ေျဖၾကည့္ပါ..."
" အင္း...ငယ္ငယ္ကလိမ္းဖူးတယ္..."
" သနပ္ခါးက ပါးေပၚမွာလိမ္းတာေနာ္..."
" ဟုတ္တယ္ေလဆရာ...တစ္ခ်ဳိ႕မိဘေတြကေတာ့
သူ႕ကေလးကို တစ္ကိုယ္လံုးလိမ္းေပးၾကတယ္..."
" အင္း...ေကာင္းၿပီ...သနပ္ခါးကို ပါးမွာလိမ္းတယ္
ကိုယ္မွာလိမ္းတယ္...ဆံပင္မွာေကာ လိမ္းလို႔ရလား..."
" ႀကံႀကီးစည္ရာ ဆရာရယ္...သနပ္ခါးကိုဆံပင္မွာလိမ္းလို႔ဘယ္ရမလဲ
ဆရာရဲ႕...မ်က္ႏွာကိုသနပ္ခါးလိမ္းလို႔ ဆံပင္ကိုသနပ္ခါးေပသြားရင္ေတာင္သုပ္ပစ္ၾကတာပဲကို...."
" အဲဒါေျပာတာ...သနပ္ခါးက သူ႕ေနရာမဟုတ္တဲ့ ဆံပင္ေပၚ
ေရာက္သြားရင္ အမွုိက္အေနနဲ႔ သုပ္ပစ္ခံရေရာ...ဒီလိုပဲ
ေခါင္းလိမ္းဆီလည္း ဆံပင္မွာမေနပဲ မ်က္ႏွာမွာ
ေနရင္ အမိႈက္အေနနဲ႔ သုပ္ပစ္ခံရမွာပဲ..."
" ဪ...ဒီလိုလား...ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါၿပီ...
ဆရာ့အေတြး အရမ္းေကာင္းတာပဲ..."
ကြၽန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။သူတစ္ပါးကို အျပစ္ကိုေထာက္ျပေတာ့ မည္ဆို လွ်င္၊သားသမီးကိုဆံုးမေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ရိွတဲ့အခ်ိန္မွေျပာသင့္တယ္။သူတစ္ပါး သို႔မဟုတ္ သားသမီးကို ခ်ီးမႊမ္း
ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ လူပံုအလယ္မွာ ခ်ီးမႊမ္းရမယ္လို႔ မွတ္သားဖူးတယ္။
" ဒါနဲ႔...ေျပာရဦးမယ္...လူေတြစြန္႔ပစ္ေနတဲ့၊ဘာမွအသံုး
မဝင္တဲ့အမိႈက္လည္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ ေနရာတစ္ခုရသြားၿပီ၊တန္ဖိုးရိွသြားၿပီ...."
" ဘယ္လို ဆရာ..."
ဆရာ့ရဲ႕ ဒႆနဆန္တဲ့စကားေတြကို နားမလည္စြာနဲ႔ ျပန္ေမးမိတယ္။
" အခု လူေတြစြန္႔ပစ္ေနတဲ့ အမိႈက္ကေန လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား
ထုတ္ႏိုင္ၿပီေလကြာ...ဒါ အမိႈက္ရဲ႕တန္ဖိုးေပါ့ကြ...ဒီေတာ့ေလကြာ...
ေလာကမွာ အမိႈက္ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး...ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ အမိႈက္ဟာ
ေလာင္စာအျဖစ္ တန္ဖိုးရိွသြားၿပီ...လူ႕အက်ဳိးျပဳေလာင္စာအျဖစ္
တန္ဖိုးရိွစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ..."
ဆရာ့ရဲ႕ စကားလံုးေတြကို တစ္ဘဝလံုး၊တစ္သက္လံုး၊မေသမခ်င္း
အသံုးျပဳသြားရမယ့္ အေတြးအေခၚအတြက္ ငတ္မြတ္စြာ စားသံုးခဲ့တယ္။
" တကယ္ေတာ့ အမိႈက္ဆိုတာ အမိႈက္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..."
ဦးတိုးေအာင္
0 comments:
Post a Comment