ဘ၀ပခုံးျဖင့္ ထမ္းရေသာ စကားလုံး (ေနာင္ေက်ာ္)

Posted by Khin Lunn on June 16, 2014 0 Comment

စာဖတ္ေသာအသိုင္းအ၀ိုင္းလည္း ပို၍က်ယ္လာ၊ စာေတြဖတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေသာအေလ့အထလည္း ရလာခဲ့ သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေဟာင္းကို ေျပာင္း၍ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအသစ္ကိုတည္ေဆာက္ခ်င္ေသာ အေတြးအျမင္မ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ပို၍ခိုင္မာစြဲျမဲ လာသည္။
မတရားမႈမ်ားပယ္ေဖ်ာက္၍ တရားမွ်တမႈမ်ားသာပဲ စိုးမိုးေစ ခ်င္စိတ္ေတြ အျမစ္တြယ္လာသည္။ ကုိယ္တိုင္က ဒုကၡဆင္းရဲမႈၾကားတြင္ က်င္လည္ေနရေသာ္လည္း ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ ျမင္ေတြ႔ၾကားသိေနရေသာလူမႈဒုကၡမ်ားကို ေျပလည္ေျပေပ်ာက္ေစ ခ်င္စိတ္ေတြ ႐ုန္းႂကြခံစားမိလာသည္…

dmsartblog.edublogs.org

၁။

လူတိုင္းတြင္ ခံယူခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရိွသည္။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေရးၾကသည္။

လက္ေတြ႔က်င္လည္ရာဘ၀တြင္ ကုိယ္ေျပာသလို ေရးသလိုမက်င့္သံုးႏိုင္ၾကလွ်င္ အထင္ေသးျခင္း ခံရေတာ့သည္။ ဤသေဘာကို “စာေတြ႔” ျဖင့္ နားလည္ သလိုလို ရိွခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ “ငါေတြ႔” ျဖင့္ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့သည္မွာ သိပ္မၾကာလွေသး ပါ။ မေန႔ကတေန႔ကအထိလည္း အသစ္ အသစ္ေတြကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ၊ ၾကားသိခဲ့ရ၊ ၾကံဳဆံုခဲ့ ရေသာေၾကာင့္ သိပ္မၾကာလွေသးပါဟု ဆုိရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၂။
“ပရဟိတ” ဟူေသာစကားလံုးကို ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးသည္။ စကားလံုးအေနျဖင့္ လည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးမည္ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ထားသလို “သူတပါး အက်ဳိး။ (ပါဠိ၊ ပရဟိတ)” ဟူ၍ မသိခဲ့ဖူးပါ။ ယခုလက္ေတြ႔ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ “အကူအညီလုိအပ္ေနသူမ်ား အားအဆင္ေျပေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ျခင္း” ဟူသည့္အလုပ္မ်ဳိးကို ကေလးဘ၀ တုန္းက ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း၊ အေပ်ာ္သေဘာႏွင့္တြဲရင္း လုပ္ခဲ့ဖူးျခင္း ကို ျပန္စဥ္းစားေနရင္း မွာပင္ အကြက္အကြင္းတခ်ဳိ႕ကိုပါ သတိရလာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္တမ္းတြင္ရိွၿပီး ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ရေသာ ၀န္းက်င္မ်ဳိး တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသူတုိင္းလိုလိုကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဖူးသလိုမ်ဳိး လုပ္ခဲ့ၾကလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ပုဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္းျခားေသာ ေဒါပံုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရပ္ကြက္ တခုတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက ေဒါပံုသည္ ယခုလို ေဒါပံု မဟုတ္။ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းသို႔ ကားျဖင့္ကူးမည္ဆုိလွ်င္ ပုသိမ္ၫြန္႔တံတားကို ျဖတ္ရသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္က်မွ သာေကတ တံတား သစ္ဟုေခၚခဲ့ၾကေသာ တံတားတစ္စင္း ထပ္မံဖြင့္ေပး ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ဟုဆိုေသာ္လည္း ရြာဆန္သည္။ တရပ္ကြက္ႏွင့္တရပ္ကြက္ၾကားတြင္ လယ္ကြင္းေတြ၊ ကြင္းျပင္ကြက္လပ္ေတြ ျခားသည္။ ေသာက္ေရ သံုးေရ အတြက္ ေရကန္ႀကီးေတြကိုပဲ အားထားရသည္။ သစ္သား တံတားႀကီး ငယ္ေတြက ရပ္ကြက္တုိင္းလိုလိုမွာ ရိွေနတတ္သည္။ ပုဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္း၏ ဒီေရအတက္ အက် ႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ထုိရပ္ကြက္အမ်ားစုတြင္ ေနထုိင္ၾကသူအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း နယ္ေပါင္းစံုမွ ေရၾကည္ရာ ျမက္ ႏုရာရွာရင္း ရန္ကုန္တြင္အေျခခ်ဖို႔ ေရာက္လာသူေတြထဲမွ တခ်ဳိ႕ျဖစ္ သည္။ မူလတုန္းကတည္းက ရိွေနခဲ့ေသာ ရြာေနျပည္ထုိင္ဆုိသူမ်ားကလည္း သိပ္မမ်ားလွပါ။ ထိုေဒသကိုရပ္ကြက္မ်ား အျဖစ္သို႔ မသတ္မွတ္ခင္ “ရြာ” အဆင့္ရိွတုန္းက ဖြဲ႔စည္းပံုကိုငံု၍ အိမ္ေတြ တလံုးၿပီးတလံုး၊ လမ္းေတြ တလမ္း ၿပီးတလမ္း တိုးလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ဟူ၍ျဖစ္လာေသာ္လည္း ရြာပံုစံ မေပ်ာက္၊ ရြာဓေလ့ မပ်က္ခဲ့ ပါ။ ရြာသားေတြစုၿပီး ေနထုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ရပ္ကြက္ေသာက္ေရကန္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာ ေရကန္မ်ားကေတာ့ တကန္လံုးတြင္ ၾကာပင္ မ်ားျပည့္ၿပီး ေရကၾကည္စိမ္းေနတတ္သည္။ သံုးေရကန္မ်ားကေတာ့ ေသာက္ေရကန္ေလာက္ မၾကည္။ ထိုကန္မ်ားကို မိုးလယ္ေလာက္တြင္ ကန္ဆယ္ၾကေလ့ရိွသည္။ ကန္ေပါင္ေလးဖက္ ေရစပ္ တြင္ေပါက္ေနေသာ ျမက္ပင္မ်ား၊ သံုးေရကန္တခ်ဳိ႕ထဲမွေရေမွာ္မ်ားကို ကန္ေပါင္အျပင္ဘက္ သို႔ဆယ္တင္ၿပီး ကန္ကိုသန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္ျခင္းကို ကန္ဆယ္သည္ ဟု ေခၚတတ္သည္။ ေသာက္ ေရကန္ကိုေတာ့ လူႀကီးပိုင္းထဲက ေလးငါးေယာက္ေလာက္ဦးေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္မ်ားက ၀ိုင္လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေလာ္စပီကာျဖင့္ေအာ္၍ အိမ္တုိင္းသို႔ မလာမေနရ ခြဲတမ္းခ်၍ ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကန္ ဆယ္မည္ဟု သံုးေလးငါးေယာက္ေလာက္ကတုိင္ပင္ၿပီး စတင္လုပ္ကိုင္ လိုက္သည္ႏွင့္ ျမင္ေတြ႔မိ သူေတြထဲမွ အလုပ္အားသူေတြကထြက္လာၿပီး ၀ိုင္းကူညီၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ရိွေသာကေလးေတြကေတာ့ ႐ုန္း႐ုန္း႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ေရကန္ထဲမွာ ဟိုနားဒီနားေရကူး၍ရေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ၀င္လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကန္ ဆယ္ေသာအလုပ္ကို တကယ္တမ္း အင္ႏွင့္အားႏွင့္၀င္လုပ္ၾကသူအမ်ားစုမွာ ကေလးမ်ားႏွင့္ လူ ငယ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ သံုးေရကန္ထဲမွေရေမွာ္မ်ားကို ဆယ္ေသာအလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြကပဲ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

မိုးရြာခ်ိန္ ကန္ေဘးရိွကြက္လပ္ထဲတြင္ ကစားေဖာ္ကစားဖက္မ်ား ေဆာ့ကစားရင္း၊ ေဘာလံုးကန္ ေနရင္းမွ တေယာက္က “ေမွာ္ေတြ ဆယ္ရေအာင္” ဟုေျပာလိုက္လွ်င္ က်န္သူမ်ားက မျငင္း ၾက ေတာ့ဘဲ ၀ါးလံုးရွည္ (ၾကေသာင္း၀ါး) သံုးေလးလံုးေလာက္ရွာကာ ေရကန္ထဲ ခ်လုိက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားဖက္သူငယ္ခ်င္း ကိုးေယာက္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္က ကန္ေရေပၚ တြင္အျပည့္ရိွေနေသာ ေရေမွာ္မ်ားကို ၀ါးလံုးျဖင့္ ကန္စပ္ဆီသို႔ ေရကူးရင္း တြန္းယူသြားၾကသည္။ ကန္စပ္ေရာက္ေသာအခါ ထုိေရေမွာ္မ်ားကို ကန္ေပါင္ေပၚသို႔ဆယ္တင္ၾက၊ ကန္ေပါင္ေဘး ဘက္ သို႔ ပစ္ပံုသူ ပံုၾကႏွင့္ လုပ္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရကန္ထဲျပန္ဆင္းကာ ၀ါးလံုးကိုကိုင္၍ ေရကူးရင္း ေမွာ္ေတြကို ကန္ေပါင္ဘက္သို႔ စုတြန္း ၾကျပန္သည္။

ဤသို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္း တသုိက္လုပ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ မိုးကလည္း ရြာေနခ်ိန္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ လူႀကီးေတြကလည္း “ဒီကေလးေတြ ေဆာ့ခ်င္စိတ္နဲ႔အလုပ္ လုပ္ေနၾက တာပဲ” ဟု သေဘာထား သည္။ ကန္ထဲမွေရေမွာ္ေတြသန္႔သြားေစခ်င္တာထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရကူးခ်င္၍လုပ္မွန္းလည္းသိ သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားရေအာင္ေရကူးၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ကန္ထဲမွာေရေမွာ္မ်ား ေျပာင္ သေလာက္ရိွသြားတတ္သည္ကိုလည္း သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါးလံုးေတြလုိက္ရွာေသာအခါတြင္ အလြယ္တကူေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာလာၿပီး လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားထိပ္တြင္ ပဲ ႀကီးေရတြန္႔လာခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သို႔ျပန္သြားၾကသည္။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အမ်ားသံုးေသာေရကန္တြင္ ေမွာ္မ်ားကင္းစင္ၿပီး သန္႔ရွင္းသြားေစခ်င္ေသာ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးလုိလားသည့္စိတ္ထက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆာ့ ခ်င္၊ ေပ်ာ္ခ်င္စိတ္က ပိုကဲခဲ့သည္ ကို သတိျပဳမိသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ဤသို႔ေသာစိတ္မ်ဳိးျဖင့္ လုပ္ၾကကိုင္ၾကေသာလူငယ္ေတြ ရိွေနၾကေသးရဲ႕လားဟု တခါ တေလ ေတြးမိတတ္သည္။ ရန္ကုန္၏ရပ္ကြက္ပံုစံေတြလည္း ေျပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။

ရြာဆန္ေသာရပ္ကြက္တြင္ လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ကာလတြင္ အေလးအပင္ သယ္ပိုးလာေသာလူေတြကိုေတြ႔လွ်င္ ကုိယ္ႏိုင္သေလာက္ ၀င္ ကူေပးျခင္း၊ ေစ်းဗန္းေခါင္းရြက္ထား ေသာ ေစ်းသည္ေတြက သူတုိ႔ပစၥည္းတခုခု ေျမႀကီးေပၚက်သျဖင့္ ကုန္းၿပီး ထုိင္ၿပီးေကာက္ယူရတာ ခက္ခဲေနလွ်င္ ၀င္ကူေပးျခင္း၊ လမ္းျပင္ေနတာမ်ဳိးကိုေတြ႔လွ်င္ ၀င္ကူလုပ္ေပးျခင္း၊ သာေရးနာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ကုိယ္ကူညီႏိုင္ေသာကိစၥမ်ဳိးကို ၀ိုင္း၍ကူညီေပးျခင္းတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရြယ္ လူ ငယ္မ်ားၾကားတြင္ ထူးျခားဆန္းျပားေသာစ႐ိုက္မ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထုိစဥ္ကာလတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေတြသည္ “ပရဟိတ” ဟူေသာစကားလံုး၏အဓိပၸာယ္ကို မသိခဲ့ၾကျခင္းက ေသခ်ာသည္။ သူမ်ား ၏အခက္အခဲကိုကူညီသည့္အတြက္ မိမိတို႔၏ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအဆင္ေျပႏိုင္သည္ဟူေသာအေတြး မ်ဳိးမရိွခဲ့ၾကျခင္းက လည္း ေသခ်ာခဲ့သည္။ ရြာဆန္ေသာဓေလ့ၾကားမွာႀကီးျပင္းလာသူတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးမည္ ထင္ပါသည္။

၃။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က်မွသတိထားမိခဲ့ေသာ ေဆာင္ပုဒ္တခု ရိွသည္။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကုိယ္က်ဳိးေအာင္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္ပုဒ္၏ဆုိလုိခ်က္ကို ထုိစဥ္တုန္း က တခါတေလ ေခါင္းထဲ၀င္လာတတ္ေသာ္လည္း မစြဲျမဲခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္တခ်ဳိ႕တြင္ ထုိေဆာင္ပုဒ္ ကိုပံုႏွိပ္ထားေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ သတိထားမိခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ ေမ့သြားခဲ့သည္။ အမ်ားအက်ဳိးကိုေဆာင္ရြက္ရင္းျဖင့္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးစီးပြားေအာင္ျမင္ေအာင္ ကၽြဲကူးေရပါလုပ္ခ်င္စိတ္ရိွေသာအရြယ္ မဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကုိယ့္အက်ဳိး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ရြက္ျပခ်င္ေသာ အေတြးမ်ဳိးပင္လွ်င္ မေတြးမိေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ်ဆက္ဆက္စပ္စပ္ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ စာေတြပိုဖတ္ျဖစ္လာသည္။ စာဖတ္ေသာအသိုင္းအ၀ိုင္းလည္း ပို၍က်ယ္လာ၊ စာေတြဖတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေသာအေလ့အထလည္း ရလာခဲ့ သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေဟာင္းကို ေျပာင္း၍ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအသစ္ကိုတည္ေဆာက္ခ်င္ေသာ အေတြးအျမင္မ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ပို၍ခိုင္မာစြဲျမဲ လာသည္။ မတရားမႈမ်ားပယ္ေဖ်ာက္၍ တရားမွ်တမႈမ်ားသာပဲ စိုးမိုးေစ ခ်င္စိတ္ေတြ အျမစ္တြယ္လာသည္။ ကုိယ္တိုင္က ဒုကၡဆင္းရဲမႈၾကားတြင္ က်င္လည္ေနရေသာ္ လည္း ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျမင္ေတြ႔ၾကားသိေနရေသာလူမႈဒုကၡမ်ားကို ေျပလည္ေျပေပ်ာက္ေစ ခ်င္စိတ္ေတြ ႐ုန္းႂကြခံစားမိလာသည္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ အေျခအေနအေၾကာင္းမ်ားကိုေျပာဆုိေဆြးေႏြးရင္း၊ နိစၥဓူ၀သြားလာခ်ိန္တြင္ အဆင္မေျပေသာဘ၀မ်ားကို ပို၍သတိထားမိရင္းမွာပဲ အမ်ားအက်ဳိးသယ္ပိုးခ်င္စိတ္ေတြကပို၍ ျပင္းျပလာခဲ့သည္။

ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္းၾကားတြင္ လက္ခံထားခဲ့ၾကေသာေဆာင္ပုဒ္မွာ အမ်ား အက်ဳိးအတြက္ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ၾကဟူ ၍ျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလတုန္းက တုိ႔ဗမာသီခ်င္းစာသားထဲမွ တုိ႔ကိုယ္က်ဳိးလံုးလံုးမပါ ဟူေသာ စာသား ကိုပါ သတိရစရာျဖစ္မည္ ထင္သည္။

ထုိကာလမ်ားတုန္းက သိခ်င္စိတ္ေတြမ်ားခဲ့ၾကသည္။ ကူညီေဆာင္ရြက္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားခဲ့ၾက သည္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက ပုိက္ဆံရိွမွကူညီ၍ရေသာအလုပ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕လူမႈေရး ကိစၥ ေတြက ပုိက္ဆံမလုိဘဲ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ ကူညီခ်င္စိတ္ရိွလွ်င္ သြားရင္းလာရင္း၊ လုိင္းကားစီးရင္း၊ ႐ံုးမွာအိမ္မွာေနရင္း လုပ္၍ရေသာ အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္ သည္။ သူမ်ားအခက္အခဲကိုေျပလည္ေအာင္ ကုိယ္တတ္ႏိုင္သည့္အဆင့္မွ ၀င္ေရာက္ကူညီေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ လူတဦးတေယာက္ ၏အခက္အခဲတခုခုကို မိမိက ၀င္ေရာက္ကူညီလုိက္သျဖင့္ အဆင္ေျပသြားျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္စိတ္ ထဲရရိွလုိက္ေသာ ေက်နပ္ပီတိမ်ဳိးကိုၾကံဳဖူးသူတိုင္း ႏွစ္သက္မိၾက ပါလိမ့္မည္။

ဤစာကိုဖတ္ေနေသာ စာဖတ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ေသာ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္မႈမ်ဳိးကို ခံစားဖူးပါ သလား။ ခံစား ၾကည့္မိဖူးခ်င္ စိတ္ေကာ ရိွပါရဲ႕လား။

၄။
အမ်ားအက်ဳိးသယ္ပိုးခ်င္စိတ္ျဖင့္ လူ႔ဘ၀ႀကီးကို အလ်ားလိုက္ျဖတ္သန္းရင္း မည္မည္ရရမလုပ္ႏိုင္ ဘဲ အသက္ေတြလည္း ႀကီးလာခဲ့ပါၿပီ။ အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း ရသင့္သေလာက္ ရခဲ့ပါၿပီ။ လူေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း အေတာ္အသင့္နားလည္သလိုလို ရိွခဲ့ပါၿပီ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေျခအေနကို လည္း သိသင့္သေလာက္ သိျမင္ခဲ့ ပါၿပီ။ ကိုယ္က်င္လည္ေနထုိင္ေသာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ကိုယ္ လုပ္သင့္တာေတြကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ႏိုင္တာေတြလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ ဖို႔ ျပင္ ဆင္သင့္သေလာက္ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဤကာလအေတာအတြင္းမွာပင္ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္ေစ မည့္ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ ရင္ထဲခုိင္မာစြာ ရိွေနဆဲျဖစ္ သည္ကို သတိထားမိသည္။

ကိုယ္သြားလာေနက်လမ္းမွာ ခ်ဳိင့္ေတြခြက္ေတြရိွေနျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္လုိလူေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ ရျခင္းကို သတိထားမိေသာအခါတြင္ ထုိလမ္းကို ျပင္ခ်င္စိတ္ေပၚလာ သည္။ ကုိယ္က လမ္းျပင္ခြင့္ မရိွသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းျပင္ခြင့္ရိွသူမ်ားသို႔ အသိေပးခ်င္စိတ္၊ သတိေပးခ်င္စိတ္ ၀င္လာသည္ မ်ဳိးလည္းရိွသည္။ “ကုိယ္ေျပာေတာ့ေကာ ျပင္ေပးမွာလား” ဆုိေသာ အေတြးေၾကာင့္ သတိမေပး ျဖစ္ခဲ့ေသးပါ။ ပ်က္ေနေသာလမ္းမွာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္အျဖစ္သြားရင္း လာရင္းမွာပဲ ထုိလမ္း ပ်က္အေပၚ ဘာခံစားမႈမွ မရိွေသာ လူေတြ၊ လမ္းပ်က္ေနျခင္းအေပၚ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူ ေတြကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ လမ္းပ်က္ေပၚမွာ ေမာင္းေနေသာ ကုိယ္စီးနင္း လုိက္ပါလာသည့္ ခရီး သည္တင္ကားက ထပ္ပ်က္ျခင္းကိုလည္း ၾကံဳရပါေသးသည္။ ကားေပၚမွ တာ၀န္ရိွသည္ ဆုိသူမ်ား က ခရီးသည္မ်ားအတြက္ ငဲ့ကြက္ မႈ၊ တာ၀န္ယူမႈနည္းတာမ်ဳိး၊ မရိွတာမ်ဳိးၾကံဳရေသာ အခါတြင္ လည္း ေဒါသျဖစ္ရပါေသးသည္။

ဤအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ခရီးသည္တင္ကားဘက္မွ တာ၀န္ယူဖို႔လုိသည့္အေၾကာင္းကို ခရီးသည္ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စေလာက္က ရင္ဆုိင္ေျပာေနသည့္အခါ၌ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ ၿပီး ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ကိုယ္ပါ ပါ၀င္ေနတတ္တာမ်ဳိးလည္း ရိွသည္။

ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မေက်နပ္စိတ္ ၀င္မိတတ္သည္။ လမ္းပ်က္ေပၚ၌ ကားပ်က္ရ သည့္အထဲ၌ စိတ္ဓာတ္ပါ ပ်က္ေနၾကသည္မ်ဳိးႏွင့္ၾကံဳရသည့္အခါတြင္ မည္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခံစားမိရသည့္အခ်ိန္ေတြလည္း ရိွပါေသးသည္။ လမ္းကို ျပင္ခ်င္ေသာ္လည္း မျပင္ႏိုင္၊ ကားကိုျပင္ ခ်င္ေသာ္လည္း မျပင္တတ္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျပင္ခ်င္ ေသာ္လည္း မည္သို႔ျပင္ရမွန္း ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရေသာခံစားမႈကို မည္သို႔ စကားလံုးျဖင့္ ေဖာ္ျပရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ရသည္မ်ဳိးလည္း ၾကံဳရဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ အျမဲတမ္းကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာစြဲေနသည္ဟုထင္ေသာ အမ်ားအက်ဳိး သယ္ပိုး လုိစိတ္က တခ်က္ ေလာက္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ထလာၿပီးေနာက္ ျပန္ၿငိမ္ကုပ္သြားပါေသးသည္။

ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ႀကီး၍ ေတာင္ႀကီးကိုၿဖိဳမည္ၾကံ၊ ခါးကမသန္ ဟူေသာခံစားမႈမ်ဳိး ၀င္လာျခင္း ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤခံစားမႈမ်ဳိးကို ဆင္ျခင္စိတ္ျဖင့္ ဖယ္ရွားပစ္ရ ေလ့ရိွပါ သည္။

၅။
ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ရသည့္၀န္းက်င္က အတန္အသင့္က်ယ္လာေသာအခါတြင္ နယ္ပယ္သစ္မွ လူသစ္မ်ားႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရ၊ သူတို႔အေၾကာင္း ျမင္ရၾကားရသိလာရတာေတြ ရိွတတ္ပါသည္။ လူမႈေရး နယ္ပယ္၀န္းက်င္မွ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္၏ နယ္စပ္အထိ ေရာက္မိ၊ ၾကံဳမိရတာမ်ဳိးေတြလည္း ပါ၀င္ လာပါသည္။ နယ္ပယ္အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ ေနသူေတြ၏အေၾကာင္းကို သိရၾကားရေသာအခါမ်ဳိးတြင္ ေလးစားအားက်စိတ္၊ ရင္ထဲမွာက်ိတ္၍ ဂုဏ္ျပဳလုိက္မိေသာ အေတြးတုိ႔ ေပၚတတ္ျဖစ္တတ္သည္။ ဤသို႔ေသာပုဂၢဳိလ္ႀကီးငယ္ေတြကပင္ လွ်င္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေကာင္းရာမြန္ရာဆီသုိ႔ ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရိွသူမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳမိ တတ္ သည္။

ကုိယ္မလုပ္ႏိုင္ေသာအလုပ္တခုကို တေယာက္ေယာက္က လုပ္ေနသည္ လုပ္ခဲ့သည္ ဆုိလွ်င္ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးဖို႔ ၀န္မေလးခဲ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က်င္ လည္ေနထုိင္ရာ၀န္းက်င္မွာရိွေန ေသာ လူမႈဒုကၡမ်ားကိုေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းဖို႔အားထုတ္ေနေသာ၊ ေျဖရွင္းႏိုင္သမွ် ေျဖရွင္းေပး ေနေသာလူပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရ ၾကားသိရေသာအခါမ်ဳိး၌ အနည္းဆံုးေတာ့ စကား၀ိုင္းတြင္ ခ်ီး က်ဴးေျပာဆုိ မိတတ္ပါသည္။

၆။
လူတိုင္းတြင္ခံယူခ်က္ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား ရိွၾကသည္။ လက္ေတြ႔က်င္လည္ေနထုိင္ရာလူ႔အဖြဲ႔အစည္း အတြင္း၌ ေျပာဖူးသလိုေရးဖူးသလိုက်င့္သံုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈမရိွလွ်င္ အထင္ေသးခံရမႈက ကပ္ လ်က္ ပါလာတတ္သည္။ ဤသေဘာကို ငါေတြ႔ျဖင့္နားလည္ခဲ့မႈတြင္ နယ္ပယ္တခုခ်င္းစီအတြက္ နားလည္ သေဘာေပါက္မႈမ်ားက အဆံုးမသတ္ရေသးပါ။ အသစ္ေတြ၊ အသစ္ေတြကို ထပ္၍သိ ေန ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအသစ္မ်ားထဲတြင္ အထင္ႀကီးစရာေတြပါသကဲ့သုိ႔ အထင္ေသး စရာေတြက ပို၍မ်ားလာေၾကာင္းကိုပါ သတိျပဳမိသည္။ ဤအတြက္ အေၾကာင္းတရားေတြ ရိွ ေနပါလိမ့္မည္။

အထင္ေသးစရာေတြကို သိရၾကားရၿပီး သေဘာမက်စိတ္မ်ား ျဖစ္မိသည္ဆုိလွ်င္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္ကေတာ့ တခုတည္းသာ ရိွပါသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က သေဘာက်၊ အား က်ခဲ့ဖူးေသာအျပဳအမူမ်ဳိးကို နယ္ပယ္တခုခုတြင္ မတ္မတ္ထ၍ လုပ္ျပဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ လုပ္ ျပရမည့္ကိစၥ၏ရည္ရြယ္ဦးတည္ ခ်က္သည္ ပရဟိတႏွင့္ဆက္ႏႊယ္မႈရိွေနရန္သာ လိုအပ္သည္ဟု သေဘာေပါက္မိလိုက္ပါသည္။ 

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၁-မွ စာေရးသူ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

ရႈခင္းသစ္

http://newsightsmm.com/2014/06/16/%E1%80%98%E1%81%80%E1%80%95%E1%80%81%E1%80%AF%E1%80%B6%E1%80%B8%E1%80%BB%E1%80%96%E1%80%84%E1%80%B7%E1%80%B9-%E1%80%91%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9B%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC-%E1%80%85%E1%80%80/