ရဲေဘာ္ဦးေအာင္ညြန္႔ကို အတုယူၾက

Moore Myint Yan Naing

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုန္းက အဘဦးေအာင္ညြန္႔နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အတူေနခဲ့ရ တယ္။ အဲဒီတုန္းက အဘအသက္က ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပါ။ ေထာင္ထဲမွာ စားအိုးတြဲျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ေသတူရွင္ဘက္ ဘ၀တူျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဘက အသက္ႀကီးေပမဲ့ မာန္မေလွ်ာ့ပါဘူး။ ေျမး အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ကေလးေတြနဲ႔အတူ သူႏိုင္ရာ၀န္ထမ္းၿပီး မၿငီးမျငဴျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။
ေထာင္ပုံစံ ထမင္းကို ငပိနဲ႔ေလြးၿပီး အတို႔အျမွဳတ္မပါ ဗလာကိုယ္တည္း ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔ အၿမဲအဆင္သင့္ရွိပါတယ္။ ေဆာင္းမို႔ ေအးတယ္ဆိုၿပီး ေစာင္အပိုတစ္ထည္ ပိုမယူခဲ့ဘူး။ အားလုံး ခြဲတမ္းက်နဲ႔ ေနႏိုင္သူပါ။ သူ႔အိမ္ကလာတဲ့ ေထာင္ ၀င္စာကိုလည္း စားအိုးတြဲဘုတ္ကို အျပည့္အပ္တယ္။ ကိုယ့္မွာ စားစရာမရွိတဲ့ၾကားက ခ်ဳိ႕ငဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို အၿမဲေပးခ်င္ ကမ္းခ်င္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေထာင္ထဲမွာ အဘကို လူခ်စ္လူခင္ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။
အဘက မႏၱေလးရဲ႕ေျမာက္ဘက္ မတၱရာနယ္ထဲက ႐ုံးပင္ဆိုတဲ့ရြာကပါ။ ေတာ္လွန္ေရးထဲကို ၁၉၄၈-၄၉ လက္ နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးစကတည္းက ပါခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူေသတဲ့အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေက်ာ္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ခိုင္ၿမဲခဲ့ပါတယ္။ အဘဟာ ပါတီနဲ႔ေတာ္လွန္ေရးကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မစြန္႔ခြာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ေလာက္မွာ မႏၱေလးခ႐ိုင္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေရွာင္ပုန္းေျပးလႊားေျခရာေဖ်ာက္ရင္း အရပ္တကာနယ္တကာမွာ ႀကဳံရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့တယ္။ လက္နက္ခ် မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုဘ၀စုံတဲ့အတြက္ အဘဟာ လူရိပ္လူကဲ သိပ္ဖမ္း တတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို ကမၼ၀ါမဖတ္ႏိုင္ေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံနားလည္မႈနဲ႔ ျပည့္စုံပါတယ္။ သူက ၄၈၂၈ ေဒသပါတီေကာ္မတီအတြင္းေရးမွဴး ဦးေမာင္ေလးရဲ႕ အနီးကပ္ရဲေဘာ္ပါ။ အဘနဲ႔ ဦးေမာင္ေလးက ေတာ္လွန္ ေရးအစကတည္းက လက္တြဲ လာခဲ့ၾကတာပါ။ အဘက ဦးေမာင္ေလးထက္ အသက္ပိုႀကီးတယ္။ ေမာင္ေလးလို႔ ပဲ ေခၚတယ္။ မင္း ငါသုံးၿပီး စကားေျပာပါတယ္။ ဦးေမာင္ေလးက ကိုေအာင္ညြန္႔လို႔ေခၚၿပီး ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ သုံးၿပီး စကားေျပာပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးပုံက ညီရင္းအစ္ကိုပမာ ဆိုတာထက္ ေလးနက္ပါတယ္။ ပါတီေကာ္မတီရဲ႕ အျမင့္ဆုံးရဲေဘာ္နဲ႔ အနိမ့္ဆုံးရဲေဘာ္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာ ဆရာတပည့္ပုံစံ လုံး၀မရွိပါဘူး။
အဘဦးေအာင္ညြန္႔ကို ပါတီေကာ္မတီမွာ အနိမ့္ဆုံးရဲေဘာ္လို႔ေျပာတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အဘဟာ သမနိ သက္ရွည္လ်ားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္တာမွန္ေပမဲ့ ပါတီ၀င္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုမျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း အဘရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းပုံမရပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ ပါတီရဲ႕သားသမီးအျဖစ္ အျပည့္အ၀ခံယူၿပီး ေက်နပ္ ႏိုင္သူပါ။ “ပါတီ၀င္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးကြ”လို႔ အဘက တန္ဖိုးထားေလးစားတဲ့အသြင္နဲ႔ ေျပာတတ္ေလ့ရွိပါ တယ္။ လူငယ္ရဲေဘာ္ေတြကို ပါတီဘ၀မွာ ေနသားက်ေအာင္ အဘက အၿမဲဂ႐ုစိုက္ၿပီး ပ်ိဳးေထာင္ ယုယေပး ေလ့ရွိပါတယ္။ သူက ဦးေမာင္ေလးကို သိပ္ၿပီး ေလးစားပါတယ္။ အားလည္းကိုးတယ္။ ယုံလည္း ယုံတယ္။ ေျပာစရာဆိုစရာ ေ၀ဖန္စရာရွိရင္လည္း မေထာက္မညွာေျပာဆိုေ၀ဖန္တတ္သူပါ။ “ငါေမာင္ေလးကို ေျပာ တယ္။ အဲဒီေကာင္တင္ဦးကို မယုံနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္”ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုို မေက်မခ်မ္း ေျပာတာကလြဲလို႔ ဦးေမာင္ေလးအေပၚမွာ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းမေျပာပါဘူး။
သစၥာေဖာက္ကိုတင္ဦးေၾကာင့္ ဦးေမာင္ေလးက်ဆုံးခဲ့ရတဲ့အေပၚမွာ အဘဟာ ရင္ထုမနာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ “ဒီလို ရဲေဘာ္မ်ိဳးျပန္ေပၚလာဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး”လို႔ သူအၿမဲတမ္း ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ “ေမာင္ေလးက သိပ္ေတာ္တာ ပါတီကေပးတဲ့ တာ၀န္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဘူး။ သစၥာလည္းရွိတယ္။ သတၱိလည္း ေကာင္းတယ္”လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲမွာ ဦးေမာင္ေလးအေၾကာင္းကို သူ႔ထက္ပိုသိတဲ့လူ မရွိဘူးလို႔ေတာင္ေျပာႏိုင္ပါ တယ္။ “နာမည္ရင္းက ေမာင္ကိုပဲ။ သူက အစ္မေတြမ်ားေတာ့ သူ႔အစ္မေတြက ေမာင္ေလး ေမာင္ေလးနဲ႔ ေခၚ ရင္း အဲဒီနာမည္ တြင္သြားတာ”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အဘဟာ ဦးေမာင္ေလးအေၾကာင္းကိုသာ မေမာမပန္းေျပာ ေလ့ရွိေပမဲ့ သူ႕အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေမးႏိုင္လြန္းမွ အနည္းအက်ဥ္းသိရတာပါ။ သူ႔မွာရန္သူ႔အဖမ္းခံရတဲ့ လွ်ိဳ႕ ၀ွက္သည္းဖိုဇာတ္လမ္းလည္း ရွိပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာသားမက္ ကိုသက္ခိုင္နဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းျပန္အန္ကယ္ႀကီး ဦးတင္ေအာင္တို႔ အဖမ္းခံရတဲ့ ၄၈၂၈ ပထမအသုတ္ က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါတီေကာ္မတီအတြင္းေရးမွဴးဦးေမာင္ေလးက ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္လက္မတင္ ကေလး လြတ္ လြတ္ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဘဦးေအာင္ညြန္႔က ဦးေလးဦးေမာင္ေလးကို၀ွက္ထား ေပးပါတယ္။ သူေနတဲ့ ခေမာက္ေတာင္ခါးပန္းမွာ တဲထိုးၿပီး ၀ွက္ထားေပးတာပါ။ ရန္သူက သတင္းအရ လာဖမ္း ေတာ့ ဦးေလးက လြတ္သြားျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးႀကီးကို လက္ထိပ္ခတ္ၿပီးဖမ္းသြား တယ္။ အဘဦးေအာင္ညြန္႕ကို မႏၱေလးခ႐ိုင္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမွန္းသိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လက္ထိပ္ခၽြတ္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ပါေလေရာတဲ့။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဘ”လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “ငါတို႔က လက္ထိပ္ခၽြတ္တတ္တယ္”လို႔ ျပန္ေျပာ ပါတယ္။ အဲဒီနည္းကို ဆရာစံလက္ထိပ္ခၽြတ္နည္းလို႔ ေခၚသတဲ့။ မခၽြတ္တတ္ရင္ လက္ထိပ္က ပိုပိုၿပီး က်ပ္သြား တတ္တယ္။ ခၽြတ္တတ္ရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကေလးတဲ့။ လက္ထိပ္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ အသာလႈပ္ၿပီး ခ်ိန္ကိုက္ေလးလႊတ္ေပးလိုက္ရင္ တစ္ထစ္ခ်င္း ျဖည္းျဖည္းပြင့္သြားတာပဲတဲ့။
“အဲဒီေတာ့ ႀကိဳးနဲ႔လည္း တုပ္လိုက္ေရာ အဘ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္တယ္။ “ဟဲ ဟဲ ငါလြတ္သြားတယ္ကြ”လို႔ ရယ္ၿပီးေျပာေပေတာ့တာကိုး။ “ကဲ လုပ္စမ္းပါဦး။ အဘရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာၿပီ”ဆိုေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို တေမာ့ ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “သူတို႔က ငါ့ကို အဖိုးႀကီးဆိုၿပီး အထင္ေသးတာလည္း ပါတယ္ကြ”လို႔ ေျပာေသးတယ္။ အဘဦးေအာင္ညြန္႕ကို ဖမ္းလာတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေျခေရာလက္ေရာ စိတ္ႀကိဳက္ခ်ည္တုပ္ၿပီး ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး တစ္လုံးရဲ႕အေပၚထပ္မွာ အခန္းကိုေသာ့ပိတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္တယ္။ “ငါက လယ္သမားလည္းျဖစ္တယ္။ စစ္သားလည္းျဖစ္တယ္။ အားအားရွိ ႀကိဳးက်စ္ေနတဲ့ေကာင္ပဲ”တဲ့။ ဆိုေတာ့ သူက ဘယ္ႀကိဳးကို ဘယ္လိုျဖည္ ရမယ္ဆိုတာ ေနာေက်ေနေအာင္ သိတဲ့လူစားေပါ့။ လူကလည္း ဗလံေလးဆိုေတာ့ ေကြးလြယ္ညႊတ္လြယ္ ခႏၶာ ကိုယ္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေျခနဲ႔လက္နဲ႔တြဲထားတဲ့ ၀က္တုပ္ႀကိဳးကိုပဲ ခက္ခက္ခဲခဲျဖည္ရပါသတဲ့။ “၀က္တုပ္ႀကိဳး လည္း ေျပသြားေရာ လက္ေနာက္ျပန္ႀကိဳးကို ေျခေကြးၿပီး ေရွ႕ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ျဖည္ လိုက္တာေပါ့”လို႔ လြယ္လြယ္ကေလး ေျပာျပပါတယ္။
“အဲဒီေတာ့ လြတ္ေရာလား”ဆိုေတာ့ “ေသနတ္နဲ႔ လိုက္ပစ္ၾကေသးတယ္”တဲ့။ အဘဦးေအာင္ညြန္႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ ထားတဲ့အိမ္က ဆယ္ေပေလာက္ျမင့္သတဲ့။ အုတ္ဖိနပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ေပ၊ ျပတင္းေပါင္အျမင့္ပါ ထပ္ေပါင္း ရင္ ဆယ့္ငါးေပေလာက္ျမင့္သတဲ့။ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္၊ အိုႀကီးအိုမ လူပိန္တာ႐ိုး ခိ်နဲ႕နဲ႕လူ႕ဗလံကေလး တစ္ ေယာက္အတြက္ အဲဒီအျမင့္က ခုန္ခ်ဖို႔ရာ ကံမေကာင္းလို႔ အက်မေတာ္ရင္ သက္သာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္က အဆင္ေျပသြားေနတယ္။ ေျမေပၚဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထႏိုင္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးတာက စစ္ေခြးေတြ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းျဖစ္ေနသတဲ့။ “အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက ေဟ့ အဖိုးႀကီး မေျပးနဲ႔ မေျပးနဲ႔ဆိုၿပီး ၀ိုင္းလိုက္ၾကတာေပါ့” လို႔ အဘက ဆက္ေျပာတယ္။ “ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ဦးဆိုတဲ့ ေကာင္က ငါ့ကိုမွီေအာင္ မေျပးႏိုင္ဘူး”လို႔ အဘက အသားယူၿပီးေျပာေနေသးတယ္။
လိုက္လို႔မမွီမွန္းလည္းသိေရာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြက ေသနတ္ေတြထုတ္ၿပီး ၀ိုင္းပစ္ၾကေတာ့တာပဲ တဲ့။ “ဟာ အဘရယ္ မွန္လိုက္ရင္ေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီးပဲ”လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေျပာေတာ့ “မမွန္ပါဘူးကြ”လို႔ေျပာၿပီး ရယ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ငါက က်ည္သြားလမ္းကို သိတယ္”လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာပါတယ္။ “ေသနတ္ ဆိုတာ ပစ္တိုင္းပဲ မွန္ေနရင္ ခက္ပဲခက္ရခ်ည့္ေမာင္”လို႔ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ “ငါတို႔က ၄၈ကတည္းက တိုက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီး တိုက္ဖူးတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ည္သြားလမ္းကိုတြက္ၿပီး ဘယ္လိုေရွာင္ရမလဲသိတယ္။ ေကြ႕ပတ္ၿပီးေျပးရတာေပါ့”တဲ့။ “ကိုယ့္နယ္ဆိုေတာ့ ငါက နယ္ကၽြမ္းၿပီးသား။ ဟိုေကာင္ေတြက စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လိုက္ရတာ”လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ “က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္ရတာနဲ႔ ငါလြတ္ၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္” အဘက ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္ရင္း ခပ္ေလးေလးပဲ ေျပာျပေနတယ္။ ဒီလို စြန္႔စားခန္းဆိုတာ သူ႔အဖို႔ မထူး ဆန္းသလိုပါပဲ။ “ဘယ္ဆန္းမလဲကြ။ တိုက္ပြဲထဲမွာ ကိုယ္ေသၿပီထင္ၿပီး လြတ္လာတာေတြ အမ်ားႀကီး”လို႔ ဆိုပါ တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ လွ်ိဳေလးတစ္ခုကိုလည္း ေရာက္ေရာ ေခ်ာက္ထဲကို အသာလွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး လမ္းေဘးက ၿခံဳထဲ ၀င္ပုန္း လိုက္တယ္။ ရန္သူလည္း ေက်ာ္သြားေရာ ကိုယ္မူလေျပးခဲ့တဲ့ဘက္ကို ျပန္လွည့္ေျပးၿပီး လြတ္လာခဲ့တာတဲ့။ အဘဦးေအာင္ညြန္႔ဟာ အဲဒီလိုနဲ႔ ရန္သူ႔လက္က တႏွစ္နီးပါးေလာက္လြတ္ေနေသးတယ္။ အခု ဘယ္လိုလုပ္ အဖမ္းခံရတာလဲဆိုေတာ့ “ေဖာ္ခ်က္နဲ႔လာတာကြ။ ဒီတစ္ခါ ငါလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဟိုေကာင္ေတြက ဖမ္းၿပီး ေထာင္တန္းပို႔လိုက္တာပဲ။ အရင္တစ္ခါလို မေပါ့ေတာ့ဘူး”လို႔ ရယ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဘဟာ ဒီတႀကိမ္ပဲ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေထာင္က်ခဲ့တာပဲ။ ေထာင္ထဲမွာလည္း က်န္းမာေရးက မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ အဘဆုံးေတာ့မွာပဲလို႔ ၀ိုင္းၿပီး စိတ္ပူခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွည့္တ၀င္း၀င္းဆိုတဲ့စကား အတိုင္း အဘက ေထာင္ထဲကေန ရင္ေကာ့ၿပီး ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဘဆီ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ သြားခ်င္တယ္။ အေၾကာင္း အခြင့္မသင့္ဘူး။ သူေနတဲ့ေနရာက ခေမာက္ေတာင္လို႔ေခၚတယ္။ ခေမာက္ေတာင္လို႔ေခၚတဲ့အတိုင္း ပတ္ခ်ာ လည္မွာ ေတာင္ေတြကပတ္လည္၀ိုင္းလို႔။ အ၀င္လမ္းတစ္ခုတည္းပဲ ေျမညီလမ္းရွိတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ စက္ ေသနတ္ထိုင္ထားလိုက္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္မကပ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ စိမ့္စမ္းေရေလးေတြနဲ႔ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာပါ။ ဒီေနရာဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက မႏၱေလးခ႐ိုင္တပ္ အေျခစိုက္ခဲ့တဲ့ေနရာေပါ့။ အဘ ဟာ ပါတီကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ပါတီတပ္ အေျခစိုက္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာပဲ ေသတပန္သက္တဆုံး ေနသြားခဲ့ တာပါ။ “ငါေသရင္ ရြာကို ရြာကို ျပန္မသယ္နဲ႔”လို႔ မိသားစုကိုမွာခဲ့သတဲ့။ ဒီေတာ ဒီေတာင္မွာပဲ သူ႔အေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္သၿဂၤ ိဳလ္ဖို႔ မွာခဲ့ရွာတယ္။ သူခ်စ္တဲ့ မႏၱေလးခ႐ိုင္တပ္ရွိရာမွာပဲ သူေနေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မၾကားခ်င္တဲ့သတင္းဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပင္က ျပန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သားႀကီးက “အဘဆုံးသြားၿပီ”လို႔ ဆီးေျပာပါတယ္။ အဘကပါတီ၀င္မဟုတ္ တဲ့အတြက္ သူ႔ကိုပါတီအခန္းအနားနဲ႔ မသၿဂၤ ိဳလ္ႏိုင္ဘူး။ အဘကို ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ အစဥ္ အလာနဲ႔အညီ ဂုဏ္ျပဳသၿဂၤ ိဳလ္ထို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ပထမဆုံး ရပ္ရြာဓေလ့ထုံးစံနဲ႔အညီ သရဏဂုံ တင္ဖို႔ မိသားစုကို စီစဥ္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တပ္အခန္းအနားနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အစီအစဥၤစပါတယ္။ အစီ အစဥ္ (၁)ကေတာ့ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ဦးေအာင္ညြန္႔ကို အေလးနီျပဳျခင္းပါ။ အစီအစဥ္ (၂)ကေတာ့ ျပည္သူ႔ လြတ္ ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ ျပန္တမ္းကို ဖတ္ၾကားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အစီအစဥ္ (၃)ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ သီခ်င္းဆိုၿပီးဂုဏ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ျခင္းပါပဲ။
လယ္သမား ခြန္အားစိုက္ထုတ္သူအေပါင္းေတြ
ပစၥည္းမဲ့မ်ားနဲ႔ ေပါင္းစည္းေဟ
ညီရင္းပမာ အဓိဧာန္သစၥာျပဳေဟ
ေသြးစုတ္ေကာင္ေတြ ေမာင္းထုတ္ေဟ
တို႔ရဲ႕ေသြးသား သူတို႔၀ါးၿမိဳစားသေလ
ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာခံခဲ႔ရေပ
ေၾကာက္လန္႔စိတ္ အကုန္အစင္စြန္႔ေလ
အ႐ုဏ္က်င္းကာ အလင္းသို႔ ေရာက္ၿပီေဟ။
ရဲေဘာ္တို႔ လာ စု႐ုံးေန
အဆုံးစစ္ပြဲ ႏႊဲမယ္ေလ
အင္တာေနရွင္နယ္ ကမာၻမွာ အကုန္ညီေစ။
ေတာေတြေတာင္ေတြ ေရေျမသစ္ပင္ လွ်ိဳေျမွာင္စိမ့္စမ္းေတြက ႏိုင္ငံတကာသီခ်င္း သီဆိုသံေအာက္မွာ လုံး၀ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေတာင္ၾကားထဲကိုျဖတ္ၿပီးတိုးေ၀ွ႕ေနတဲ့ေလဟာ ခဏေတာ့ ဖတ္ကနဲရပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္။ ေလဟာ ေျမကမာၻက ဂုဏ္ျပဳအပ္သူကို အသာရပ္ၿပီး ဖတ္ကနဲ ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ရဲေဘာ္ဦးေအာင္ညြန္႔ေရ သြားႏွင့္ေပဦးေတာ့လို႔ ရင္ထဲကေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေလနဲ႔အတူ သြားေပဦးေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေရ။ ရဲေဘာ္ႀကီးထားရစ္ခဲ့တဲ့ အတုယူ ဂုဏ္ျပဳဖြယ္ ေတာ္လွန္ေရးအေမြကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ရင္း မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲခံသည္အထိ ဆင္ႏြဲသြားဖို႔ ကတိျပဳလိုက္ပါတယ္။ ေအာက္ေျခသာမန္ရဲေဘာ္ျဖစ္ေပမယ့္ ပါတီကို အမြန္ အျမတ္တန္ဖိုးထားတဲ့ေနရာမွာ အဘဟာ ဘယ္သူ႔ထက္မွ မယုတ္ေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးကို ေသတပန္ သက္တဆုံး ထမ္းရြက္ သစၥာရွိခဲ့တဲ့ အဘကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး အၿမဲသတိရေနၾကပါမယ္။
ရဲေဘာ္ဦးေအာင္ညြန္႔ရဲ႕ အနစ္နာခံေပးဆပ္မႈ ထာ၀စဥ္ဥဒါန္းတြန္ပါေစ။