“မပစ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရင္ရယ္”

August 17, 2013 at 5:26am

          ကိုယ္က ရန္ကုန္သားမို႔လို႔ အေရးအခင္းအေၾကာင္းေရးရင္ ရန္ကုန္ျမင္ကြင္းက်ယ္ေတြခ်ည့္ပဲ သရုပ္ေဖာ္သလို ျဖစ္ေနေပမယ္႔လည္း တကယ္တမ္းေတာ႔ တို႔အေရးသံေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တနံတလ်ားလုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားခဲ႔တာပါ။ အညာကလူေတြနဲ႔ စကားစပ္မိရင္ ရြာမွာေတာင္ တို႔အေရး ျဖစ္ခဲ႔သတဲ႔။ ဒီလိုဆို လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရသပ။ သူတို႔အျဖစ္က ပိုေတာင္ရယ္ရေသး။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္၊ တီဗီကသတင္းေတြကလည္း မယုံရတဲ႔ေနာက္ သူမ်ားေအာ္လို႔သာ လိုက္ေအာ္ခ်င္တာ ဘာေတြ ေအာ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ျမစ္နား အေနာက္ဘက္ကမ္းက ေရနံေခ်ာင္းဘက္ကို “ေဟး။ သည္ေန႔ ငါတို႔ ဘာေတြ ေအာ္ၾကရမွာတုန္း။” လို႔ လွမ္းေမး၊ ဟိုဘက္ သည္ကေန႔ေတာ႔ ဒါေတြ ဒါေတြ ေအာ္ၾကရမွာ လို႔ သိေတာ႔မွ ကိုယ္႔ခ်င္းကိုယ္ခ်င္း ဇာတ္ျပန္တိုက္။ တို႔အေရး သုံးခါၿပီးရင္ ေအာင္ရမည္ တစ္ခါ လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထား။ ႏို႔မို႔ လူျပက္ေတြ သံခ်ပ္ထိုးသလို လူရယ္စရာျဖစ္ေနမစိုးလို႔။ ေတာမွာ သူမ်ားေအာ္သလို လိုက္ေအာ္တာမို႔ အထင္ေတာ႔ မေသးနဲ႔ေနာ္။ ရႊံ႕ရုပ္ေတာ႔ ရႊံ႕ရုပ္ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ၾကြက္ေၾကာက္တယ္။
ရြာကအဖိုးေလးတစ္ေယာက္ တို႔အေရးကအျပန္ ေကာင္စီဥကၠ႒ေမြးထားတဲ႔ လူမိုက္ေတြ ဓါးနဲ႔လိုက္ခုတ္တာ။ ကံေကာင္းလို႔ မေသတယ္။ လက္သန္းေလး ျပတ္က်န္ခဲ႔တာ။ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔တုန္းက ဘာမွ မလုပ္ရဲေပမယ္႔ လူစုခြဲၿပီး ျပန္တဲ႔အခ်ိန္ ေစာင္႔ေစာင္႔ၿပီး ခုတ္သတဲ႔။ ဥကၠ႒အိမ္မွာဆို လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႔ လူမိုက္ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ လုံျခဳံေရးထားသတဲ႔။ ဂ်ပန္ေခတ္က သူႀကီးေတြက်ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ကို စစ္တပ္က အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ေတာ႔တဲ႔အခါ အိမ္ပါ ေျမလွန္ခံရၿပီး လူလြတ္ထြက္ေျပးၾကရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီလူေတြ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံရတယ္လို႔ေတာ႔ မၾကားဖူးပါဘူး။ မိသားစု၊ အတြင္းပစၥည္း အျပည့္အစုံနဲ႔ ထြက္ေျပးၿပီးတဲ႔ေနာက္မွ  အိမ္အခြံကို ပစၥည္းမဲ႔ေဒါသနဲ႔ ေပါက္ကြဲရတာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္အတြက္က ဟိုဘက္က အျပည့္အ၀ကာကြယ္ေပးထားသားပဲ ဥစၥာ။

          ကဲ လာေခ်ၿပီဗ်ာ။ ပ်ဳိတို႔ေမာင္လည္း မလြဲပါေလသည္။ တပ္မေတာ္ႀကီးရဲ႕ အခန္းက႑ပါ။ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္က ဘယ္ဘက္ကေန ကာကြယ္ရပ္တည္ေပးသြားသလဲ။ (ကြကိုယ္ ေျဖၾကည့္ၾကေနာ္။ က်ဳပ္က ေမးရုံတင္ေမးတာ) ကာဖ်ဴးရုပ္သြားၿပီးကတည္းက ရန္ကုန္က ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ကင္းေစာင္႔ၾကရပါတယ္။ အစိုးရ ရုံးအေဆာက္အဦေတြမွာေတာ႔ စစ္တပ္က လုံျခဳံေရးယူထားတယ္။ အိမ္နားက က်န္းမာေရးရုံးႀကီးမွာဆို ေရတပ္က လာေစာင္႔တယ္။ ဘယ္လိုသက္ဆိုင္သလဲေတာ႔ မသိပါဘူး။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးလုပ္တာလည္း အဲဒီေရတပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲ။ (အဲဒီတုန္းက က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးက ဘာလို႔ ႏႈတ္ထြက္သြားသလဲဆိုတာေတာ႔ ဟိုးေရွ႕ မွတ္စုေတြရဲ႕ ကြန္မန္႔ေတြထဲမွာ ဖတ္လိုက္မိတယ္) ကုန္သြယ္ေရးရုံးႀကီးေပၚမွာလည္း လုံျခဳံေရးတပ္ေတြ ရွိတယ္။ (ေသခ်ာမွတ္ထား။ အဲဒါဇာတ္လိုက္) ၀န္ႀကီးမ်ားရုံးထဲမွာ၊ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမထဲမွာ ဘယ္ကဘာတပ္ေတြမွန္းေတာ႔ မသိဘူး။ ရွိေတာ႔ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဆးရုံႀကီးတို႔၊ စာသင္ေက်ာင္းတို႔၊ အမ်ားျပည္သူ ၀င္ထြက္သြားလာေသာေနရာေတြမွာ ဘာတပ္မွ မရွိဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ကင္းေစာင္႔ၾကရသလဲ။ သူခိုးပူလို႔လား။ ေစာင္႔ဖူးတဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီး။ နီးစပ္ရာ ေမးၾကည့္။ တိုင္းျပည္ပ်က္လို႔ ဗရုတ္ဗယက္သာျဖစ္ေနတာ။ အိမ္ကထမီစုတ္ေတာင္ မေပ်ာက္ဘူး။ မိလိုက္ရင္ မီးကြင္းပစ္မယ္႔သူ နဲ႔ အဆိပ္ခပ္မယ္႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ဆိုးခိုးခါးေတြကို အကုန္ရုံခါလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းကလည္း ျပန္႔ေနေတာ႔။ ဘယ္သူကမွ ညေရးညတာ ေပါ႔ေပါ႔ဆဆ မအိပ္ရဲဘူး။

           ႏိုးႏိုးၾကားၾကားအိပ္လို႔ မသမာသူေတြလည္း မိၿပီဆိုပါေတာ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါေတြက ရဲစခန္းလည္း ပို႔လို႔မရျပန္ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြက စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ကပါတဲ႔။ ဘာအဆင္႔ ညာအဆင္႔ပါဆိုတာေတြ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ႔ တရားစီရင္ေရးရဲ႕ အထက္က ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလယ္ေခတ္ တရားစီရင္ထုံးအတိုင္း ဘုန္းႀကီးကို အမွဴးထားၿပီး စစ္ေမးစီရင္ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြခမ်ာလည္း ကင္းမွဴး၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္း အလုပ္ေတြကို ဘယ္သူမွ တာ၀န္မေပးရပဲ လုပ္ေနရတယ္။ စုံစမ္းၾကည့္လိုက္လို႔ အစစ္အမွန္အေထာက္အထားခိုင္လုံေနရင္ ဘုန္းႀကီးေတြကပဲ လူေတြဆီက အသက္အလွဴခံၿပီး ဆုံးမကတိခံ၊ သစၥာေရေသာက္ခိုင္းၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘာတစ္ခြန္းမွ ေမးလို႔ မရတဲ႔သူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ အရပ္သားဘက္က စစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ နည္းနာနိႆယေတြ သိနားလည္တာမဟုတ္။ လုပ္ဖူးကိုင္ဖူး အေတြ႕အၾကဳံရွိတာလည္း မဟုတ္ေတာ႔ ဟိုကဘူးဆိုရင္ သူတို႔က ဖယုံျဖစ္ေအာင္ လွည့္ပတ္ၿပီး မေမးတတ္ဘူး။ နွစ္ဘက္စလုံးက ေဒါသနဲ႔စထားတဲ႔ကိစၥကလည္း ရွိျပန္၊ လူစုလူေ၀းနဲ႔ တို႔ေထာင္ပင္႔ဆြေပးမယ္႔သူေတြကလည္း အဆင္သင္႔ဆိုေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေခါင္းျဖတ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ စလာတယ္။ ေန႔စဥ္ထုတ္ ခါေတာ္မီဂ်ာနယ္ေတြမွာ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေခါင္းျဖတ္သတင္းေတြ တက္လာသလို ျမန္မာ႔ရုပ္ျမင္သံၾကားကလည္း ဆင္ဆာမပါ လြတ္လပ္စြာ ျပေနတယ္။ ဦးေစာေမာင္ႀကီး ပလပ္ကၽြတ္သြားတုန္းက တီဗီမွာ သတင္းအရွည္ႀကီးကို အျဖတ္အေတာက္မရွိ ျပထားၿပီး လူတကာသိေစသလိုေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကိုလည္း လူတကာက ေဆးထိုးခံရၿပီ ေျပာတာ။ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာသတင္းေတြမွာဆို စကားမေပါက္မွာစိုးလို႔ တို႔ဆီကလူေတြကလည္း ေခါင္းျပတ္ႀကီး ဦးဆံမုတ္ကဆြဲၿပီး ဘဲဒီးဂြတ္ ဘဲဒီးဂြတ္ လို႔ေတာင္ ဂုဏ္ယူစြာ ၾကြား၀ါေလတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျမန္မာကို ကမာၻက သိတာ ႏွစ္နည္းပဲရွိတယ္။ လူေတြကို လမ္းမေပၚ ေခါင္းျဖတ္တဲ႔ႏိုင္ငံကလား ဆိုတာရယ္။ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရွိတဲ႔ နိုင္ငံကလား ဆိုတာရယ္။ အဲသလိုမွ ေဆြမ်ဳိးစပ္မျပႏိုင္ရင္ သူတို႔စိတ္ထဲ ဇင္ဘာေဘြနား ပို႔ပစ္လိုက္တာ။ ျပည္တြင္းကပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပကပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္တဲ႔ ျပကြက္ေတြကို မၾကည့္ခ်င္ျမင္လ်က္သားနဲ႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ႔ၾကရတယ္။

           ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္ဖူးသလား ဆိုရင္ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ကေလးေဆးရုံႀကီးက ေရစင္ေပၚကို အဆိပ္တက္ခပ္တယ္ဆိုတဲ႔လူကို မင္းမႏိုင္တိုက္ခန္းေတြေရွ႕ လမ္းမေပၚမွာ ေခါင္းျဖတ္မီးရႈိ႕ေနတာ သြားၾကည့္ဖူးတယ္။ သမၼတရုံဂုံးတံတားေအာက္က ရထားလမ္းေပၚမွာ၊ လမ္း ၅၀ ဘက္နားေလးမွာ။ မိန္းမေတြလည္းပါတယ္။ သိမ္ျဖဴမွာတစ္ေယာက္မိတာေတာ႔ ေခါင္းျဖတ္ခံရတယ္ မၾကားမိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုလုပ္ရတာလဲ။ သူတို႔ကို ဥပေဒအတိုင္း အေရးယူလို႔မရဘူးလား ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္္းက လူတိုင္းေမးၾကပါတယ္။ လူတိုင္းကလည္း ေျဖပါလိမ္႔မယ္။ “ျပန္လႊတ္ေပးၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာ ထပ္ခိုင္းဦးမွာေပါ႔။” လို႔။ ဆိုလိုတာက ျမန္မာေတြဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လို႔ သူမ်ားအသက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္တာ မဟုတ္ပဲ သံသယစိတ္နဲ႔ အေၾကာက္တရားႀကီးမားလြန္းလို႔ ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္ကုန္တာပါ။ သူတို႔ကလည္းသတ္ေသး။ သူတို႔ကပဲ ေၾကာက္ေနေသးတယ္ ဆိုေတာ႔ ဟုတ္ေသးပါဘူးေနာ႔။

           ဒါကေတာ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မလုံမျခဳံ က်ီးလန္႔စာစား ေနဖူးစားဖူးမွ သိမွာပါ။ မေတြး၀ံ႕စရာ ျပစ္မႈႀကီးေတြ က်ဴးလြန္တာကို လက္ပူးလက္က်ပ္ သက္ေသနဲ႔တကြ မိထားတဲ႔သူေတြမွာ လူအသိစိတ္ လုံး၀မရွိတာ အင္မတန္ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အသားကို ဓါးနဲ႔လွီးၿပီးေမးေနလည္း ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ နဲ႔ ရယ္ေနႏိုင္တာ ဘယ္ေလာက္ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလဲ။ သူတို႔မ်က္ႏွာနဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာေပးႀကီးက ေသြးရဲရဲသံရဲရဲ အေလာင္းေကာင္ေတြထက္ ပိုၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဘရိန္း၀ပ္ရွ္ လုပ္ထားတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေျပာတာဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ မယုံပဲေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရူးေနတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆး၀ါးတစ္ခုခုရဲ႕ အရွိန္နဲ႔ ေကာင္းေနတာပါ။ ရပ္ထဲရြာထဲ ညကင္းေစာင္႔တဲ႔သူေတြမွာ အလုံးစုံသိျမင္ႏိုင္တဲ႔ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထားေတြ မရွိေပမယ္႔ နားနဲ႔မဆန္႔တဲ႔ ေကာလာဟလေတြေတာ႔ လွ်ံေနေအာင္ ရွိပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ႀကီးရဲ႕ လက္စြဲသမားေတာ္ႀကီးက ေထာက္လွမ္းေရးတပ္အတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ မွာထားေပးေသာ ေပါရိသာဒေဆးဆိုတာ အဲဒါပါတဲ႔။

          မခိုင္လုံတဲ႔ အေထာက္အထားေတြကို ကိုးကားၿပီး ေရးေနတာ ေရးတဲ႔သူကိုယ္တိုင္က ဦးေႏွာက္စံမမွီ ၾကပ္မျပည့္လို႔ အရူးခ်ီးပန္းစကားေတြ လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔  အဲဒီမခိုင္လုံတဲ႔အေထာက္အထားေတြဟာ ေဒါသ နဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလုံး ႀကီးစိုးေနတဲ႔သူေတြအတြက္ ယုံၾကည္စြာနဲ႔ ဆက္လက္ေၾကာက္ရြံ႕ဖို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လုံေလာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီလူေတြကို စစ္တပ္က အေကာက္ၾကံၿပီး ေဆးထိုးလႊတ္လိုက္တယ္ လို႔ လုံး၀ မစြပ္စြဲပါဘူး။ သို႔ေသာ္ျငား အဲသလို တထစ္ခ် ယုံၾကည္သြားခဲ႔သူမ်ားေၾကာင္႔ ဇာတ္လမ္းကမသန္း ျဖစ္ကုန္ရတယ္ လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္တာက ေခါင္းျဖတ္ခံရတဲ႔သူေတြဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဘယ္ရပ္ဘယ္ရြာက ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းဘယ္သူပါဆိုတာ လက္ညွဳိးထိုး ျပစရာမရွိဘူး။ ဘာတစ္ခုမွလည္း ေမးလို႔မရဘူး။ လမ္းေဘးက အေျခအေနမဲ႔ေတြရဲ႕ အသြင္အျပင္ရွိပါတယ္။ သည္လူေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ႔အခါမွာလည္း ဟန္႔တားဆုံးမတဲ႔သူ မရွိတာ အံ႔ၾသဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

           သတင္းထဲမွာေတာ႔ ဘယ္တုန္းကရိုက္ထားၿပီး ဘယ္လိုပါသြားမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ အေသးစိတ္ ရႈျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။ ဇာတ္ညႊန္းနဲ႔ ရိုက္သလား မွတ္ရတယ္။ သူတို႔အတြက္ တရားဥပေဒက ကာကြယ္မေပးႏိုင္သလို ရပ္ကြက္ထဲက က်ီးလန္႔စာစား အရပ္သားမ်ားအတြက္လည္း လုံျခဳံစိတ္ခ်ရတဲ႔ တရားဥပေဒ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြျဖစ္တဲ႔ ျပည္သူ႔ရဲေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ တခ်ဳိ႕ၿမဳိ႕နယ္ေတြမွာ ထြက္ေျပးၾကရတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာ နဲ႔ သာေကတမွာ ရဲစခန္း၀င္စီးၿပီး လက္နက္ေတြ ယူသြားတဲ႔ အမႈေတြ ရွိလာတယ္။ ရဲအသားကို ကင္စားျပတဲ႔ ရဲကင္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းကလည္း ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္လာတယ္။ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပတဲ႔အထဲမွာ ရဲတခ်ဳိ႕ပါလာတယ္။ (ယာဥ္ထိန္းရဲေတြလို႔ ထင္ပါတယ္။) သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ေစာင္႔ေရွာက္ေနရတဲ႔ ရဲေတြခမ်ာ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္ေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးထားသလိုျဖစ္ေနတဲ႔ လူစုလူေ၀းႀကီးဟာ ရဲ၊ လုံထိန္း၊ စစ္တပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရတဲ႔ေနရာေတြမွာ ေသြးတိုးစမ္းတာေတြ ၾကဳံလာရပါတယ္။ ရုံးကားေတြ လုံျခဳံေရးမပါပဲ ၿမဳိ႕ထဲေမာင္းသြားရင္ ခဲနဲ႔လွမ္းေပါက္ၾကေရာ။ ဒရိုင္ဘာက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဆင္းေျပးရင္ အဲဒီကားကိုတြန္းလွဲ၊ ဓါတ္ဆီေတြေလာင္းၿပီး မီးနဲ႔ ရႈိ႕ၾကတယ္။

          ဗႏၶဳလပန္းျခံနားကိုလာတဲ႔ မာဇဒါဂ်စ္တစ္စီးကို ခဲေပါက္မီးရႈိ႕ဇာတ္လမ္းေၾကာင္႔ လုံထိန္းကားေတြ ေရာက္လာၿပီး ဆူးေလေစတီပတ္ပတ္လည္မွာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ေနရာယူထားတယ္။ လုံထိန္းေတြအျပင္မွာ လူအုပ္ကတေျဖးေျဖး အုံလာၿပီး မၾကားတၾကား လွမ္းဆဲရာကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေအာ္ဆဲလာတယ္။ မိန္းမႀကီးတခ်ဳိ႕က ဆဲရုံနဲ႔အားမရေတာ႔ ထမီေတြလွန္ျပၾက၊ ေယာက်ၤားေတြကလည္း ေကာ႔ေကာ္ကန္ကား အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ၿပီးဆဲၾကတာကို လူေတြက ၀ိုင္းလက္ခုပ္တီးေပးၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ပလီရွိတဲ႔ထိပ္ဘက္ကေန ခဲနဲ႔လွမ္းေပါက္ၾကေရာ။ စစ္သားေတြက အဲသည္အခါ ေသနတ္ေတြကို ပလီဘက္ လွမ္းခ်ိန္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမဘက္က ခဲမိုးရြာၿပီး လွမ္းဆဲၾကျပန္တယ္။ ဆူးေလဘုရားပတ္ပတ္လည္က စစ္သားေတြကို ဟိုဘက္ကကပ္ဆဲ ခဲနဲ႔ေပါက္ သည္ဘက္ကကပ္ဆဲ ခဲနဲ႔ေပါက္၊ ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္လိုက္ရင္ ရွဲကနဲ ေနာက္ဆုတ္သြားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အရုပ္ဆိုးတဲ႔အလုပ္ကို လူအုပ္အားကိုးနဲ႔လုပ္ေနၾကတယ္။

          ေနာက္ဆုံး စစ္သားေတြဘက္က ပစ္ေတာ႔မယ္လို႔ ၀မ္နင္ေပးၿပီး ေသနတ္နဲ႔ပစ္တဲ႔အသံၾကားရတဲ႔အခါ လူအုပ္ႀကီးက ေလးဘက္ေလးတန္ ၿပိဳဆင္းသြားတယ္။ အသံေတာ႔ ၾကားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေန႔ကေတာ႔ တကယ္ပစ္တယ္ လို႔ မထင္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ ဒဏ္ရာရတာ မေတြ႔လိုက္ဘူး။ ေသနတ္သံလည္းၾကားေရာ တခ်ဳိ႕က ေျပးရင္းတန္းလန္းက ရုပ္ရွင္ထဲကလို မွတ္ၿပီး ၀ပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္မွာပါလာတဲ႔လူအုပ္ႀကီးက သူ႔တက္နင္းၿပီးေျပးေရာ။ အဲလိုနဲ႔ပဲ ပြန္းၾကပဲ႔ၾက လဲၾကကြဲၾကတယ္။ ကိုယ္လည္းပဲ ထြက္ေျပးရတာေပါ႔။ ထိပါဘူး။ ေရွ႕ကလူလည္း မထိဘူး။ ေနာက္ကလူလည္း မထိဘူး။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ပပ၀င္းရုံ (အခု ထေရးဒါးေဟာ္တယ္) ေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ ေျပးလာတဲ႔လူေတြက ေမာေမာနဲ႔ ဓါတ္တိုင္၊ ဓါတ္မီး၊ မီးပြဳိင္႔ေတြကို အားရပါးရေကၽြးေတာ႔တာပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္းလာတဲ႔အခါ ပန္းဆိုးတန္းေရွ႕ ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ေထာင္႔ေရာက္ေတာ႔ ရုံးကားခဲေပါက္၊ ပက္လက္လွန္မီးရႈိ႕ ဇာတ္လမ္း ျပန္စတယ္။

           အဲသည္ရက္ပိုင္းေတြက ေသနတ္သံေတြေတာ႔ တဒိုင္းဒိုင္းၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔လူ အရပ္ထဲမွာ မေတြ႔ေသးဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္က ေဆးရုံမွာ တာ၀န္က်တဲ႔၀န္ထမ္းေတြက အိမ္မျပန္ၾကရဘူး။ ေဆးရုံတင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ေနၾကရတယ္။ သူတို႔ကုိ ေသခ်ာေမးၿပီးၿပီ။ အဲဒီရက္ပိုင္းတုန္းက ေသနတ္ဒဏ္ရာ လာေတာ႔လာတယ္။ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေသးဘူး။ ဂ်င္ဂလိမွန္တာေတြက ပိုမ်ားတယ္။ ဂ်င္ဂလိမွာတပ္ထားတဲ႔ ၾကက္ေတာင္ေမႊးအေရာင္ကို ျမင္တာနဲ႔ ဘယ္ရပ္ကြက္ကလာတဲ႔လူနာလဲ တန္းေျပာနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆႏၵျပတဲ႔သူေတြဟာ သူတို႔ကို စႏိုက္ပါနဲ႔ေခ်ာင္းပစ္မယ္ဆိုတဲ႔သတင္းေတြ ႀကိဳရထားတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ ကုန္သည္လမ္းကခ်ီတက္လာတဲ႔လူအုပ္ထဲကို ကုန္သြယ္ေရးရုံးေပၚကေန စနိုက္ပါနဲ႔ပစ္တယ္ ဆိုၿပီး တစ္ရုံးလုံးပတ္မီးရႈိ႕မယ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အေပၚမွာ စစ္သားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားပန္းစား ကယ္ထုတ္ရေပမယ္႔ စစ္တပ္ကလက္နက္ေတြေတာ႔ သပိတ္ဆရာေတြလက္ထဲ ပါသြားတယ္။ ရုံးေပၚမွာရွိရွိသမွ် စာရြက္စာတမ္း ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းတို႔ကို ေဒါသတႀကီး ဖ်က္ဆီးမီးရိႈ႕ၾကတယ္။ အဲဒီကစၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ႔ အဖ်က္အေမွာက္နဲ႔ မင္းမဲ႔စရိုက္ေတြ စစ္တပ္လုံျခဳံေရးယူမထားတဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာရုံးေတြမွာ ဆက္ျဖစ္တယ္။

          ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဗဟိုဘဏ္က ပိုက္ဆံေတြကို စစ္တပ္က အကုန္ထုတ္ယူသြားတယ္လို႔ သတင္းထြက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ႔ ကုန္သြယ္ေရး ဂိုေဒါင္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အေဖာက္ခံရတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္က ဆန္ဂိုေဒါင္ေတြကို စစ္တပ္ကဆန္ေတြလာထုတ္သြားၿပီးေနာက္ ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္သယ္ၾကဆိုၿပီး ဖြင္႔ေပးလိုက္တဲ႔အခါ အဲသည္နား ေဒါပုံ သာေကတကလူေတြက ဆန္အိပ္ေတြ ၀င္သယ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္ဆန္အိပ္သယ္တဲ႔သူေတြကို တီဗီေစာင္႔ရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေတာ႔သတဲ႔။ အခုေျပာသမွ်သတင္းေတြကို ဘယ္ဟာမွ မွားတယ္ မွန္တယ္၊ ဖင္ပိတ္ၿပီး မျငင္းဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ မဟုတ္ေသာ္ရွိဟုတ္ေသာ္ရွိ ဒီသတင္းေတြေၾကာင္႔ တိုင္းျပည္ပ်က္တဲ႔ဘူတာေတာ႔ ဆိုက္ခဲ႔တယ္။ ေျပာခ်င္တာက မမွန္သတင္း ေကာလာဟလဆိုတာလည္း တိုင္းျပည္ပ်က္ရုံေလာက္ေတာ႔ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန၊ ယုံမယ္႔သူေတြ အမ်ားႀကီး။

          ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလိုျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ႔ လူေတြက ကိုယ္႔ဘက္ကပဲ ကိုယ္စဥ္းစားတယ္။ စစ္တပ္ဘက္က လွည့္စဥ္းစားတဲ႔သူ မရွိဘူး။ ရွိလည္း သစၥာေဖာက္ဆိုၿပီး ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ အလုပ္ခံရမွာေၾကာက္ေတာ႔ မေျပာရဲဘူး။ ရက္စက္လွခ်ည္လား။ ယုတ္မာလွခ်ည့္လား။ မိုက္ရိုင္းလွခ်ည့္လား။ ျပန္ကာလွန္ကာေတြးၿပီး စိမ္ေျပနေျပ အမုန္းပြားေနတယ္။ သူတို႔အတြက္ ထြက္ေပါက္နဲ႔ အေျဖကိုက် ေတြ႔ေအာင္ မရွာႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ဘက္မွာ ေရြးစရာရွိတယ္ ထင္လို႔လား။ သူတို႔က ျပည္သူလူထုကို အကာအကြယ္မေပးပဲ အာဏာရွင္ေတြဘက္က အသက္ေပးကာကြယ္ေနတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႔အလုပ္ပဲဟာ။ တို႔တာ၀န္အေရးႀကီးသုံးပါးထဲမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ႕ခိုင္ၿမဲေရးဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ပါ လို႔ ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေလာေလာဆယ္မွာ အာဏာဟာ အာဏာရွင္ႀကီးလက္ထဲကေန ျပည္သူလူထုလက္ထဲမွ မေရာက္ေသးတာ။ သူတို႔ဘယ္လို အကာအကြယ္ေပးရမလဲ။ အမတ္ဒိန္ေတာင္ သူ႔သခင္အေလာင္းႀကီးငုတ္တုတ္ရွိေနေသးရင္ တံခါးတစ္ျခမ္းပဲ ဖြင္႔ေပးခဲ႔ေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ဘက္မွာ ရပ္တည္မႈအတြက္ ေရြးစရာ ဘက္မရွိဘူး။ အမိန္႔ပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မ်က္စိေရွ႕မွာ လူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္လိုက္လည္းပဲ သူတို႔သိတာ အဲဒါ အမိန္႔နာခံတာ။ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ကာကြယ္တာပဲ သိမယ္။ ငရဲမင္းႀကီးဆီေရာက္ရမယ္ဆိုလည္း “အမိန္႔ေပးတဲ႔သူကိုပဲ ေၾကာ္ပါ အရွင္။ သူမ်ားတို႔က တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားအရပါ” လို႔ ဆင္ေျခေပးမွာ။ အေပၚကလူက်ေတာ႔လည္း “ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ ဒိုင္းေညာင္႔လုပ္ရုံနဲ႔ ဟိုဘက္က တကယ္ေသသြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကိုလည္း ဆီနဲ႔မေၾကာ္ပဲ ေလနဲ႔ပဲေၾကာ္ပါ ယမမင္းႀကီး” လို႔ အထြန္႔တက္ဦးမွာပဲ။

          အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမည္းသုတ္ထားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာရွင္ႀကီးက လက္ကိုင္တုတ္ လုပ္ထားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူ ပဋိပကၡျဖစ္ၾကၿပီ။ ဒီအေရးေၾကာင္႔ လူေတြအမ်ားႀကီးေသကုန္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေသႏိုင္မလဲ။ လက္နက္ရွိနဲ႔ လက္နက္မဲ႔ျဖစ္တာပဲဟာ။ အထိနာတဲ႔ဘက္က ထြက္ေျပးလိမ္႔မယ္။ အကယ္၍ စစ္တပ္အခ်င္းခ်င္းသာ ကြဲကုန္လို႔ကေတာ႔ ႏွစ္ဘက္စလုံးမွာ လက္နက္ေတြနဲ႔မို႔ အခုေသတယ္ဆိုတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေသကုန္မွာ။ ဦးႏုေခတ္ကတည္းက ေတာခိုသြားတဲ႔ ဗကပေတြ သည္ကေန႔ထိ လက္နက္ျပန္အပ္ၿပီး အလင္း၀င္လာတယ္မွ မရွိတာ။ လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္သလဲဆိုတာ ဘဘဦးစိန္ေအာင္မင္းႀကီး ေမးၾကည့္ပါလား။ ဒါေၾကာင္႔ စစ္တပ္က အေၾကာက္ဆုံးဟာ သူတို႔တပ္ေတြထဲက တခ်ဳိ႕က လူထုဘက္ပါသြားၿပီး တပ္ကိုျပန္ပုန္ကန္မွာ ေသတာထက္ေၾကာက္ေသး။ တစ္နည္းပဲ ရွိတယ္။ စစ္တပ္ကို စည္းရုံးခ်င္သပဆို ကာခ်ဳပ္ႀကီးကို သိမ္းသြင္းႏိုင္မွ ရမယ္။ အခုေတာ႔ ကာခ်ဳပ္ႀကီးကလည္း ဟိုဘက္မွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္ေနရတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔ သူတို႔မွာလည္း အာဏာသိမ္းဖို႕ကလြဲရင္ ထြက္ေပါက္ မရွိသလိုျဖစ္ေနတယ္။

         ေက်ာင္းသားေတြဘက္မွာ ရွိတဲ႔ အေျခအေန၊ နိုင္ငံေရးဘက္မွာ ရွိေနတဲ႔ အေနအထား၊ စစ္တပ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀၊ ေနာက္ကြယ္ကေန ပရိယာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးသုံးၿပိး အာဏာသိမ္းျဖစ္ေအာင္ ကုလားဖန္ထိုးေနတာေတြ အားလုံး ေပါင္းသြားတဲ႔ အခါ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တယ္။ ဦးေန၀င္းႀကီး ႀကိမ္းထားတဲ႔ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူးဆိုတာ အဲသည္အခ်ိန္က်မွ ဒုတ္ဒုတ္ထိ လာမွန္တာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကထြက္သြားတဲ႔ တို႔အေရးေတြဟာ သိမ္ျဖဴလမ္းအတိုင္းသြားလို႔ ဗဟိုပုံႏွိပ္တိုက္ေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ ၀န္ႀကီးမ်ားရုံးထဲကေန အားရပါးရ ၀ိုင္းပစ္ၾကလို႔ အတုန္းအရုန္းမွန္ကုန္တယ္။ အိမ္ေရွ႕သယ္လာတဲ႕လူနာခ်ည့္ပဲကို ေလးငါးေယာက္ေတြ႔ရတယ္။ အဲသည္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ ၀က္၀က္ကိုကြဲေရာ။ ေနရာအႏွံ႕က ေစာင္႔ကာရယ္ သူမ်ားကိုပစ္ပါတယ္။ အလစ္ကေလးလည္း မေပးပဲ ညတိုင္းလာစိတယ္။ ျဖစ္သြားေလသတည္း။

          ၈၈ဇာတ္လမ္းက တစ္ခန္းရပ္သြားေပမယ္႔ ဇာတ္ေတာ႔ မသိမ္းေသးဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀ဆိုတာ ရုပ္ရွင္၀တၳဳထဲကလို လိုခ်င္တဲ႔ေနရာျဖတ္ၿပီး ဇာတ္သိမ္းလို႔မရဘူး။ အက်ဳိးေၾကာင္႔ အေၾကာင္းျဖစ္၊ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ အက်ဳိးဆက္တာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း တေက်ာ႔ျပန္ၿပီး သံသရာေတာ႔ မလည္ေစခ်င္ဘူး။ အင္မတန္ မႏွစ္ၿမဳိ႕စရာ၊ ေအာ႔ႏွလုံးနာစရာ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းလို႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္႔ဆီမွာ ျဖစ္တဲ႔ဟာမ်ဳိး အခုလည္း အာရပ္ေႏြဦးဆိုၿပီး ျဖစ္ေနတာ မရပ္ေသးဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဆီက ၈၈ပုံတူပြားႀကီးကို အီဂ်စ္ နဲ႔ အဂၤလန္ နိုင္ငံျခားကို ေမာင္သြားလို႔လည္း မထားပါနဲ႔။ အဲဒီတုန္းကလို သပြတ္အူလိုက္ေနတဲ႔ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို အခုေရာပဲ ေနာက္ေရာပဲ ဘယ္ေတာ႔မွ မေျဖရွင္းခ်င္ေတာ႔ဘူး။ တကယ္ေတာ႔ လူေတြက ေသသြားတဲ႔သူေတြကိုပဲ ျမင္တာ။ မေသပဲက်န္ခဲ႔တဲ႔ အားလုံးေသာ သန္းေျခာက္ဆယ္မွာလည္း ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္မႈေတြ ရပ္ဆိုင္းၿပီး ေနာက္ျပန္ေရာက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ စကားထဲထည့္မေျပာၾကဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတသြားတာ၊ က်န္းမာေရး ပညာေရးအဆင္႔အတန္းေတြ နိမ္႔က်သြားတာဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေၾကာင္႔ဆိုတာထက္ သည္ျဖစ္စဥ္ႀကီးေၾကာင္႔လည္း အဓိက မပါဘူးလား။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဒါမ်ဳိး ထပ္ျဖစ္ရဲေသးသလား။ သင္ခန္းစာယူႏုိင္ေအာင္လို႔ ေခ်းေျခာက္ ေရႏွဴးပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ ငမိုက္သားေသာႏုထိုရ္ နင္႔ခ်ည့္သာေသေစလို၍ အျပစ္ပုံခ်အံ႕ေသာ စိတ္ မရွိပါေၾကာင္း။

(၈၈ သုတၱံ နိ႒ိတံ။)