" ကုကၠဳစၥအေၾကာင္း"

---

Aung Kyaw shared မဟာဂႏၶာရံု's photo.

 

ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္းသေဘာသည္ “ကုကၠဳစၥ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ကုကၠဳစၥကား၊ ေနာင္တစ္ဖန္၊ ပူပန္ထန္ျပင္း”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့-ဤကုကၠဳစၥ၏ ေနာင္တရမူသည္ အကုသိုလ္ျပဳျပီးမွ “ျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟုလည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ မျပဳခဲ့မိ၍ “မျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟု လည္းေကာင္း ေနာင္တရျခင္း ၂-မ်ိဳးရွိ၏။


"ေနာင္တရပံု"

“ဒု-သ-န-ေသာ”ဟု အမ်ားေျပာၾကေသာ သူေ႒းသားေလးေယာက္သည္ လူ႔ဘ၀၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရာ ပစၥည္းအလံုးအေလာက္ ရွိၾကပါလ်က္ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳရမည့္အစား မိစၦာစာရ ကာမမူ အကုသိုလ္ကိုသာ ျပဳမွားခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “ေလာဟကုမၻီ” သံရည္ပူငရဲ၌က်ကာ အႏွစ္ ၆-ေသာင္းၾကာမွ ေပၚလာ၍


“ငါတုိ႔သည္ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားေသာ လူ႔ဘ၀တုန္းက မွီခိုအားထား ကိုးစားေလာက္ေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို မျပဳမိဘဲ မွားယြင္းစြာ အသက္ေမြးခဲ့ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုေသာ စကားမ်ားကို စံုလင္စြာ မေျပာႏုိင္ဘဲ“ဒု”ဟူေသာ အသံနက္ၾကီးကို ဟစ္ေအာ္ကာ ျမဳပ္သြားရွာေလ၏။ ဤသူ၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ မျပဳမိခဲ့၍ ေနာင္တရေသာ ကုကၠဳစၥျဖစ္သည္။


အျခားတစ္ေယာက္ကလည္း “ငါတုိ႔၏ ငရဲခံေနရေသာ ဒုကၡသည္ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူ႔ဘ၀တုန္းက မေကာင္းမူကို ငါတုိ႔ ျပဳခဲ့ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုရင္း စကားဆံုးေအာင္ မဟႏုိင္ဘဲ “န”ဟု အသံနက္ၾကီးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ကာ ျမဳပ္သြားရွာေလသည္။ ဤသူကား အကုသိုလ္ကို ျပဳမိခဲ့၍ ေနာင္တရသည္။


ဤကဲ့သို႔ ေနာင္တရမူ၊ ေနာက္တစ္ဖန္ ပူပန္မူသည္ “ဒုု-သ-န-ေသာ”တုိ႔ ကဲ့သို႔ ေနာက္ဘ၀က်မွသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါ။ ယခုဘ၀မွာလည္း ထုိသို႔ ပူပန္တတ္ၾကပါသည္။ အလြန္အမင္း ပူပန္လာေသာအခါ စိတ္ထဲတြင္သာမက ေခြ်းက်လာေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ပါ ပူပန္လာတတ္သည္။

"ေနာင္တ မရသင့္ပံု"

အကုသိုလ္ကိုျပဳျပီးမွ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျပဳျပီး အကုသိုလ္ ကင္းေပ်ာက္သြားမည္ မဟုတ္။ ကုကၠဳစၥအကုသိုလ္ အသစ္ပင္ တုိးလာပါေသး၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္မေနဘဲ ျပဳျပီးသမွ် အကုသိုလ္မ်ား ေနာင္အခါ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေအာင္ ထုိအကုသိုလ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရန္ သတိထား၍ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္။

ထုိကဲ့သို႔ လြန္ျပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ိွဳး “ငါ့မွာ ေနာင္အခါမျဖစ္ေစရ”ဟု စိတ္ပါလက္ပါ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ေစာင္စည္းသူအတြက္မွာ ျပဳျပီး အကုသိုလ္(သိပ္မၾကီးက်ယ္လွ်င္) အက်ိဳးမေပးဘဲ ပေပ်ာက္သြားတတ္ေၾကာင္းကို (မဟာ၀ဂၢသံယုတ္)၌ ေဟာေတာ္မူသည္။


"အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္"

ငယ္ရြယ္စဥ္အခါသည္ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ကုသိုလ္ ဤ ၃-မ်ိဳးကို မိမိဉာဏ္ရွိသေလာက္၊ လိုခ်င္သေလာက္ ရွာရမည့္အခါ၊ ရွာဖုိ႔ရန္ အခြင့္အလမ္းသာေသာအခါ ျဖစ္၏။ “မိုးကုန္မွ ထြန္ခ်”လွ်င္ အက်ိဳးရ နည္းရုံသာမက လံုးလံုးမရဘဲ ရွိတတ္သည္။

သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သတိရေသာ္လည္း “ကုသုိလ္ကို မျပဳမိတာ မွားေပါ့”ဟု ေနာင္တမျဖစ္ေစသင့္။ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သတိရျခင္းသည္ လံုးလံုး သတိမရၾကသူမ်ားစြာေသာ လူတုိ႔ထက္ အပံုၾကီးသာပါေသးသည္။


တမၺဒါ႒ိကမည္ေသာ အဘုိးၾကီးသည္ အရြယ္ေကာင္းတုန္းက ေသဒဏ္က်သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ရေသာအလုပ္ျဖင့္ ဘုရင့္အမူကို ထမ္းလာခဲ့၏။ ေကာင္းစြာ မသတ္ႏုိင္ေသာ အဘိုးၾကီး အရြယ္ေရာက္မွ သူသတ္ရာထူးက ထြက္၏။

ေသခါနီးဆဲဆဲမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕၍ တရားနာရာတြင္ သူလုပ္ခဲ့ေသာ အျပစ္ႏွင့္ ယခုတရားသည္ အလြန္ကြာျခား၍ ေနေသာေၾကာင့္ တရားေတာ္၌ စိတ္မ၀င္စားနုိင္ဘဲ ရွိေလသည္။


ထိုအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာက သိေတာ္မူ၍ “ဒါယကာ အသင္သတ္ခ်င္လုိ႔ သတ္တာလား၊ အသက္ေမြးမူအတြက္ မလႊဲသာ၍ ရွင္ဘုရင္က ခုိင္းလုိ႔ သတ္ရတာလား”ဟု ေမးေတာ္မူေလရာ “တပည့္ေတာ္ သတ္ခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပါ၊ ရွင္ဘုရင္က ခိုင္းလုိ႔ သတ္ရပါေၾကာင္း”ဟု ေလွ်ာက္ေလလွ်င္ “သည္လုိဆုိလွ်င္ အျပစ္ရွိေသးသလား”ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ ေမးေတာ္မူျပီး ေနာက္ဆက္လက္၍ တရားေဟာေတာ္မူေသာအခါ “ငါ့မွာ အျပစ္ရွိပံု မရဘူး”ဟု စိတ္သက္သာျပီးလွ်င္ တရားကို စိတ္စိုက္နာရင္း “စူဠေသာတာပန္ (ေသာတာပန္အငယ္=ေသာတာပန္အတု)” ျဖစ္ကာ မၾကာခင္ စုေတ၍ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရေလသည္။ [ဤ၀တၳဳ၌ ရွင္ဘုရင္က ခုိင္း၍ သတ္ရေသာ္လည္း ခုိင္းသူေရာ သတ္သူပါ အျပစ္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေမးေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။]


မွတ္ခ်က္။ ။ ထုိအဘိုးၾကီး၌ ပါဏာတိပါတ အျပစ္ေတြ မ်ားစြာရွိေနသည္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအျပစ္ေတြအတြက္ ကုကၠဳစၥ မျဖစ္ေအာင္ ပရိယာယ္ေဆာင္၍ ေမးေတာ္မူလုိက္ရာ ကုကၠဳစၥ ျငိမ္းေအးသြားေလသည္။

ကုကၠဳစၥ ျငိမ္းေအးျပီးမွ တရား၌ စိတ္စိုက္ေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မည္သူမဆုိ ျပဳခဲ့ျပီးေသာာ အကုသိုလ္အတြက္လည္း မပူပန္ရ။ ကုသိုလ္ကို မျပဳခဲ့ရေသး၍လည္း ေနာင္တမျဖစ္ၾကေစဘဲ ျပခဲ့ေသာနည္းျဖင့္ အကုသိုလ္ အသစ္မျဖစ္ေအာင္သာ ၾကိဳးစားလ်က္ သတိရေသာ အရြယ္ကစ၍ ကုသိုလ္ကို အားထုတ္သင့္ၾကေပသည္။