“ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္”
|
9:12 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
August 25, 2013 at 11:29am
ဟာသရုပ္ရွင္ေတြထဲက စာေရးဆရာဇာတ္ေကာင္မ်ားဟာ ေပါေတာေတာ
သရုပ္ေဆာင္ကြက္ေတြနဲ႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး ရာဇ၀င္ဇာတ္အိမ္တည္ထားရင္
နန္း၀တ္နန္းစားႀကီးနဲ႔၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖိုက်ျပန္ေတာ႔
ေလာင္းကုတ္အရွည္ႀကီး၀တ္ ဦးထုပ္ႀကီးေဆာင္း စီးကရက္ခဲထား၊ အဆိုေတာ္ဇာတ္ရုပ္၊
မင္းသားဇာတ္ရုပ္၊ ၀တၳဳထဲပါေလသမွ် ဇာတ္ေကာင္ေတြအတိုင္း အပီအျပင္
မုဒ္သြင္းလို႔ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ေအာင္ စ်ာန္၀င္စားျပၾကတာ တ၀ါး၀ါးရယ္ရတယ္
မဟုတ္လား။ ဟာသကားမို႔လို ပရိသတ္ပြဲမက်က်ေအာင္ သည္လိုပဲ
အိုဗာတင္းေတြေသာက္ၿပီး ဟားကြက္ေတြ ဖန္ေနက်ပဲဟာ လို႔
အၿမဲတမ္းေတြးခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ အခုေတာ႔ အဲသလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးပဲ လို႔
သေဘာေပါက္လာပါၿပီ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္စာကေလးေတြ
ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရး သက္ကေလးရလာေတာ႔မွ စာေရးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တည္ထားတဲ႔
ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ပႏၷက္ကေလး အာရုံထဲကမွိန္မသြားေအာင္ စာအုပ္မၿပီးမခ်င္း
မုဒ္ကေလးသြင္းၿပီး ကိုယ္႔စိတ္အာရုံကေလး တျခားဘက္ ေခ်ာ္ေတာေငါ႔မသြားေအာင္
ေမြးျမဴထားရပါကလား လို႔ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။
အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ရွစ္ေလးလုံးအခန္းဆက္ေတြ ေရးေနတုန္းကဆို စိတ္က တျခား ဘာစာမွ ဖတ္လို႔မရဘူး။ တစ္ပါတ္လုံးလုံး သူပုန္စိတ္နဲ႔ ခ်ဳိၾကြေနတယ္။ “တမင္ကလာေမ႔ထားတဲ႔ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ ဆြေပးလိုက္သလိုပဲ။” ဆိုတဲ႔ ကိုထီးသီခ်င္းကေလးကို ခဏခဏ ၾကားေယာင္မိတယ္။ ျပန္အစေဖာ္လို႔ေကာင္းတဲ႔အရာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရေတာ႔ဘူး။ အစက ဆြဲထုတ္မိေနၿပီ။ “စိတ္ခံစားမႈေတြ သိပ္ျပင္းထန္ေနရင္ စာမေရးပါနဲ႔ဦး။” လို႔ သူမ်ားတကာကို အၾကံေပးတုန္းက ေပးခဲ႔ၿပီး အခုေတာ႔ ကိုယ္႔က်မွ စိတ္ထဲခံစားရသမွ်ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေဘးအျမင္သက္သက္နဲ႔ မွတ္မိသမွ် သရုပ္ေဖာ္ရတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဆရာ၀န္ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ေသြးေအးရန္ေကာ႔ အေျပာခံရေသးတာ။ ဘယ္႔ႏွယ္ မခံစားရပဲ ရွိလိမ္႔မလဲဗ်ာ။ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပါ။ ဒါေပသိ ရည္ရြယ္ခ်က္က ခံစားခ်က္ေတြ ဖြင္႔ထုတ္သုတ္သင္ပစ္ဖို႔ မဟုတ္ပဲ အေျဖရွာ သင္ခန္းစာယူခ်င္တဲ႔သေဘာမို႔ မလိုလားအပ္တာေတြကို ထည့္မေရးေတာ႔ဘူးေပါ႔။
ဇာတ္ေၾကာင္းကို လက္စသတ္ေတာ႔မယ္လို႔ အနားသပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ စိတ္ေရာလူေရာ ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္သြားၿပီး “ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ ပိတ္သတ္ႀကီးလည္းႀကိဳက္၊ ပိုက္ပိုက္ေတြလည္းရ၊ ေရးရတာလည္း ေခါင္းမစား၊ တာ၀န္မႀကီးတဲ႔ ဖန္္စီေလးေတြပဲ လွည့္ေရးေတာ႔မယ္” လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလိုနဲ႔အဆုံးသတ္လို႔ ရရိုးလားဆိုၿပီး ေနာက္ကေန အရိပ္ပမာ လိုက္လာတဲ႔ ေျခာက္အိပ္မက္ဆိုးႀကီးေတြက လြတ္ေအာင္ထြက္မေျပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ သမိုင္းမွတ္တမ္း တစ္ဘက္တစ္လမ္းက က်န္လိုက်န္ျငား အားထုတ္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္မေက်ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ႔ရတဲ႔သူေတြက “မင္႔မို႔လို႔ ငါတို႔ကို ေမ႔ထားရက္တယ္ကြာ။” လို႔ ပါးစပ္ကအသံမထြက္ပဲ မ်က္၀န္းကေလးနဲ႔ လွမ္းစကားေျပာရင္ေတာင္ အသည္းဆတ္ဆတ္ခါနာရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သူတို႔အေၾကာင္းကို ဆက္ေရးရပါဦးမယ္။ ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ငယ္ကေလးေတြေပါ႔ဗ်ာ။
အေရးအခင္းကာလကေန ေနာက္ဆက္တြဲ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေခၚယူစစ္ေဆး၊ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္း၊ အျပစ္ေပးအေရးယူဆိုတဲ႔ လူငယ္ကေလးေတြ ဘယ္႔ေလာက္ေတာင္မ်ားလိုက္သလဲဆိုရင္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔လို႔ နိုင္ငံေရးမ်ား လုပ္မယ္ၾကံရင္ “မင္း ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္က်ဘူးသတုန္း။” လို႔ သူေတာင္းစားဂုိဏ္းက ဂုံနီအိပ္အထပ္ေရသလို ပါ၀ါခ်င္းတိုင္းယူရတဲ႔အထိပဲ။ အပိုေတြေျပာတယ္ထင္ရင္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ သိမ္းထားတဲ႔ မဲဆြယ္တုန္းက ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ကေလးေတြ ရွိေသးပါသဗ်ာ။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ “ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါခင္ဗ်ာ။ အထိန္းသိမ္းခံရလို႔ ေထာင္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ က်ခဲ႔ပါသဗ်။” ဆိုတာကို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဂုဏ္ေဖာ္အမွတ္ယူ ၾကြား၀ါစရာ ျဖစ္လာရတဲ႔အထိ ေထာင္ေတြတန္းေတြ စည္ကားခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၈၈အေၾကာင္းကိုေရးတုန္းက သူတို႔အေၾကာင္းကို အေပၚယံကပဲ ရွပ္လို႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ မသုံးသပ္မိခဲ႔တာကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လိပ္ျပာမလုံ ျဖစ္ရတာပါ။
ေက်ာင္းသားအေရးရယ္လို႔ စခဲ႔ကတည္းက တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ရန္သူ႔စစ္တလင္းပမာ
ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခရာခ်င္းထပ္လို႔ စကားအမွားကေလးတစ္ခြန္း၊ စာရြက္အပိုင္းကေလးတစ္စနဲ႔
ေတာင္တန္းမျပန္ပဲ ေထာင္နန္းစံသြားခဲ႔ရတဲ႔ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ အထဲမွာ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစား ဘယ္လိုစစ္ေမးခံရတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္႔ေတြ႔မ်က္ျမင္ အကၡရာတင္လို႔ ေရးတဲ႔သူေတြေရးေနတာ ဖတ္ရပါလိမ္႔မယ္။ တခ်ဳိ႔ဆို အသက္ဆုံးရွာတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း လူညြန္႔တုံးရတဲ႔ လူျဖစ္ရႈံးရတဲ႔ ေထာင္ထြက္လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကိုနစ္နာခ်ဳိ႕ငဲ႔စြာ အားတင္းေလွ်ာက္လွမ္းၾကရတယ္။ ဟိုအဆိုေတာ္ကေလးဆို လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္တာေတာင္ က်န္းမာေရးေၾကာင္႔ အနားယူေနရရွာတယ္ေလ။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေထာင္ဆိုတာဟာ မရွိအပ္ မေနအပ္၊ မေရာက္အပ္ေသာ လူသားမဆန္ေသာေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဟိုးေရွးေရွး လူထုဦးလွႀကီး ေရးခဲ႔တဲ႔ “ေထာင္နဲ႔လူသား” မွာပဲ ဖတ္ဖတ္၊ နီေလးေမာင္ ေရးတဲ႔ ေထာင္၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြမွာပဲဖတ္ဖတ္ တသေဘာတည္း ေတြ႕ရပါလိမ္႔မယ္။
လူ႔အခြင္႔အေရးတို႔ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားေသာတို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ
ျမန္မာျပည္လာရင္ ေထာင္ထဲသြားမၾကည့္ပဲ ျပန္ရိုးထုံးစံမရွိဘူး။ သူတို႔ကခ်ည့္ပဲ လာလာဗ်ဴးေနလို႔ ကိုယ္ကလည္း အားက်မခံ သူတို႔ကို အလြတ္သေဘာမ်ဳိး ျပန္ဗ်ဴးဖူးပါတယ္။ “ငါတို႔ဆီကေထာင္ေတြဟာ နင္တို႔ဆီမွာရွိတဲ႔ေထာင္ေတြနဲ႔ အဆင္႔အတန္းခ်င္း သိပ္မ်ားကြာျခားေနလို႔လား။” လို႔ ဆိုေတာ႔ ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ေထာင္ဆိုတာ အေမရိကမွာပဲ ရွိရွိ၊ ရုရွားမွာပဲ ရွိရွိ၊ ဥေရာပမွာပဲ ရွိရွိ၊ တရုတ္မွာပဲ ရွိရွိ၊ အားလုံး အတူတူခ်ည့္ပါပဲ။” တဲ႔။ မၾကာေသးခင္ကဖတ္ခဲ႔မိတဲ႔ ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ႔ လူ႔ငရဲ” ဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္ရင္လည္း ေထာင္တြင္းဇာတ္လမ္းေတြကို အကြင္းအကြင္း မုန္႔တီဟင္းလို ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ (ဖြဟဲ႔လြဲပါေစဖယ္ပါေစ) မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔အရပ္ေဒသမို႔လို႔ ေလသံၾကားတရားနာၿပီး ဘယ္သို႔ဘယ္ညာ ဘယ္ခ်မ္းသာ မေရးလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေထာင္က်တယ္ဆိုတာ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္ခဲ႔တဲ႔မိသားစုခမ်ာမလည္း ပဋာေျမလူး ျဖတ္ျဖတ္လူး ခံစားၾကရတယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ငုတ္တုတ္ေမ႔ေလာက္ေအာင္ကို ခံစားခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုေပြလီက ေက်ာင္းထဲမွာ ဗြက္ေပါက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္အေရာက္ျပန္နိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ တကၠသိုလ္ေတြပိတ္ပစ္လို႔ စာေ၀လူဟစ္အလုပ္ေတြ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ အိမ္ကမႏူးမနပ္ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြက လြတ္ေအာင္ မတိမ္းနိုင္ၾကပါဘူး။ သူမ်ားလာေပးရင္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ယူၿပီးသိမ္းထားေပးတယ္။ တစ္ရြက္မိေတာင္ ခြင္႔မလႊတ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ သူတို႔အသက္ကေလး ဆယ္ႏွစ္စြန္းစြန္းနဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီးဖိတ္စာရတဲ႔အခါ ေမာင္မင္းႀကီးသား မယ္မင္းႀကီးမတို႔က လုပ္ရဲရင္ခံရဲတယ္ဆိုတဲ႔ သတၱိႀကီးေတြရွိေသာ္ျငားလည္း ေမြးသမိခင္ ေကၽြးသမိခင္ႀကီးမ်ားခမ်ာ တက္ကာခ်က္ကာနဲ႔ ႏွာနွပ္ေျခမခ်ဳိးယူရတာေပါ႔။ ထမင္းစားမယ္ၾကံတိုင္း “ငါ႔သားေလး ထမင္းဘယ္႔ႏွယ္စားရပါ႔မယ္။” နဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ ညအိပ္ယာ၀င္ေတာ႔ သမီးေပါက္စ စိတ္မခ်လို႔ တတၿပီးငိုရတာတစ္မ်ဳိး၊ အသိအကၽြမ္း အေဆြအမ်ဳိး ရွိရွိသမွ်ေသာ အားကိုးရာအကုန္၊ ေဗဒင္ယၾတာပါ မက်န္ရေလေအာင္ ေနထြက္မွေန၀င္ ဦးတိုက္တိုင္ပင္လို႔ ကယ္ပါယူပါ တစာစာေအာ္ၾကရသဗ်။ သတင္းၾကားေလသမွ် အခ်ဳပ္ခန္း၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္း ကို မရရေအာင္ လိုက္ၿပီးရွိခိုးဦးတင္နဲ႔ စားစရာကေလးမ်ား၊ ျခဳံစရာေလးမ်ား၊ အ၀တ္အထည္ကအစ “ပို႔ေပးပါေနာ္။” လို႔ ကန္ေတာ႔ပန္းဆင္ရတယ္။ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာ ေရာက္ခ်င္မွလည္းေရာက္မွာပါ လို႔ သိေပမယ္႔လည္း အဲဒီဟာေတြက အထဲေရာက္ဖို႔ ပို႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပင္ကလူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဆိုၿပီး သြားသြားပို႔ေပးရတာ။ ဒါမွသူတို႔ ထမင္းစား၀င္မွာေလ။ ျဖတ္ျဖတ္လူးဆိုတဲ႔စကားဟာ အဲသည္အခ်ိန္မွာ တို႔ကိုျမင္ဖူးရင္ ရွင္းျပစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။
ပီဘိကေလးေလးေတြမို႔လို႔ လူႀကီးေတြလို ေဗြမယူပဲ သင္ခန္းစာေပးရုံနဲ႔ ျပန္လြတ္ခဲ႔ေပမယ္႔လည္း သူတို႔လည္း သူတို႔အထြာနဲ႔သူတို႔ Lesson အႀကီးႀကီး မိခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေဆးမစားမီနဲ႔ ေဆးစားၿပီးလို သိသိသာသာ ကြာျခားသြားတာကေတာ႔ အရင္ကလို ေျမ၀ယ္မက်နားေထာင္တဲ႔ ယုန္သူငယ္ကေလးေတြ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ မာေရေက်ာေရ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ သဘာ၀ကေလးေတြ ကပ္ပါလာတယ္။ လေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ အထဲမွာေနခဲ႔ၾကသူေတြဆိုရင္ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ႔။ သူတို႔အကုပ္ခံရေတာ႔ ကိုယ္ကလိုက္ေပးစရာလူရွိတယ္။ ကိုယ္အကုပ္ခံရရင္ လိုက္မယ္႔လူမရွိတာ။ ကိုယ္႔အတြက္ ကယ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ကက်န္တဲ႔သူေတြ အလုံးမတက္ေအာင္ငိုနိုင္ဖို႔ ဖာေထးေဖးမမယ္႔သူ မရွိတာမို႔လို႔ နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းေနရတာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေထာင္က်စကားခ်င္း ယွဥ္လည္း မေျပာ၀ံ႔ပါဘူး။ အားလုံးကို ေလးစားပါတယ္။ ကဲရီးအြန္ၾကပါ။
ဒုကၡဆိုတာ အထဲကလူမွ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ကလူ ဒုကၡကလည္း မေသးပါဘူးလို႔ သိေစခ်င္တာပါ။ ကိုယ္ခ်င္းေတြစာတတ္လြန္းလို႔ အလုပ္၀င္တဲ႔အခါ ၅(ည)ကေလးေတြ ေဆးရုံလာတက္ရင္ ကိုယ္႔ေဆြမ်ဳိးေတြက်ေနတာပဲ။ စားစရာေတြေပး၊ အ၀တ္အစားေလးေပးရုံနဲ႔ အားမရႏိုင္ဘူး။ ေနရပ္လိပ္စာပါ အတိအက်ေမးၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သတင္းသြားေပး၊ မိသားစုေတြ႔ခ်င္ရင္ ေဆးရုံကိုလာခဲ႔ဖို႔ ေခၚရတယ္။ မသိတဲ႔သူကေတာ႔ သည္အေကာင္ အပိုေတြလုပ္တယ္ ထင္ေနမွာ။ အမွန္ကေတာ႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြ တကယ္ မခံစားႏိုင္ဘူး။ သည္အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံလာရတဲ႔အခါ ဘယ္သူမွလည္း ခံစားႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ၾကမၼာရဟတ္ကေတာ႔ တစ္ပတ္လည္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခၚယူစစ္ေဆး ေမးျမန္းမႈေတြကို ထိပ္ဆုံးကဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားခဲ႔တဲ႔ ဘဘႀကီးကိုယ္တိုင္ ကံအလွည့္ မသင္႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ မွန္ကင္းတစ္လွည့္ ထင္းတစ္လွည့္ အျဖစ္ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဒါေတာင္ သူ႔ကိုေတာ႔ သူ႔တုန္းက နွိပ္စက္စစ္ေမးတဲ႔ပုံမ်ဳိး ဘယ္သူကမွ ညွင္းပန္းလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာ အကြက္အကြင္းတစ္ခုအတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈယူထားရုံေလာက္သာမို႔ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္ စည္းစိမ္မကြာနဲ႔ ေလထီးမခုန္ရင္ၿပီးေရာ ေရမီးစုံေအာင္ထားေပးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဟိုးတုန္းက ဦးမိုးဒီတို႔ ဦးေမာ႔တို႔ ျပက္လုံးထဲကလို တစ္လံအကြာကေန မင္႔ကိုငါ ဆိတ္တယ္ကြာ၊ ေတာက္တယ္ကြာ၊ ကလိထိုးတယ္ကြာ လုပ္လိုက္ရင္ တဘက္လူက ထြန္႔ထြန္႔လူးခံစားျပသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ ဘဘႀကီးလည္းပဲ သူ႔အလွည့္က်ေတာ႔ တို႔ရုံဆိတ္ရုံကေလးနဲ႔ ေရႊသည္းကၽြမ္းမွ် ခံစားရေလသတဲ႔။ နာနာက်ည္းက်ည္းေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္းမွတ္မိပါတယ္။ “အိမ္ကေျမးကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းမတက္ရတာ ၾကာၿပီ။” တဲ႔။ ဒီေနရာမွာလည္း သူ႔ကၽြန္မခံၿပီရိုက္တုန္းက စံရွားတင္ႀကီး ပါေတာ္မူခန္းမွာ အံက်ိတ္ၿပီးေျပာတဲ႔စကားကို အမွတ္ရျပန္တာပါပဲ။ “ဟဲ႔။ ငါ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ယူ။ သည္မွာ ငါအရမ္းခံစားေနရတယ္။” တဲ႔။ တို႔ဘဘႀကီးလည္း တကယ္ကို ရင္ထဲက ခံစားေနရမွန္း ကလို႔စ္အပ္ မယူပဲနဲ႔ေတာင္ သိသာထင္ရွားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခံစားခဲ႔ရတာေပါ႔ ဘရယ္။ သည္ေနရာေတြကို ဘေတြးၾကည့္ခဲ႔ဖူးသလား။
တကယ္ေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္က ေက်ာင္းသားဆိုတဲ႔လူငယ္ေတြဟာ ဘဘႀကီးရဲ႕ သားနဲ႔မွ သက္တူရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္းကေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဘဘႀကီးဆီက စာနာစိတ္ ဂရုဏာကို ဘဘႀကီးကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ႔အခ်ိန္က်မွ ယိုဖိတ္စီးဆင္းလာတာ ေတြ႔ျမင္ခြင္႔ရလိုက္တယ္။ (အရင္က လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔လူေတြ ရွိတာ မျငင္းပါခင္ဗ်ာ။ ထည့္ေရးခဲ႔ပါတယ္။) နည္းလြန္းတယ္။ ေနာက္က်လြန္းတယ္။ မဆိုပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘဘႀကီး ျပဳျပင္ေပးလို႔ေတာ႔ မရနိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အခုေတာ႔ ဘဘႀကီးေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာလူေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာသူေတြကိုလည္း ထိန္းသိမ္းခဲ႔ၾကၿပီ။ ေဒၚစုကို နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္က လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္က မေမ႔မေလ်ာ႔ ေမးခြန္းထုတ္မိပါတယ္။ ဘဘႀကီးကိုေရာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါသလား လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ဥပေဒအရေတာ႔ ဘဘႀကီးကို ပုဒ္မတပ္ထားတာ ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အစိုးရေပးတဲ႔အိမ္မွာ သစ္ခြပန္းစိုက္စားရတဲ႔ ဘဘကို လာဘ္စားမႈနဲ႔ ႏွစ္ရွည္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ကံၾကမၼာဟာ သည္စာေရးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔လိုပဲ ရြဲ႕တဲ႔တဲ႔နဲ႔ ဟာသေႏွာတတ္ပုံရတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ရင္းအတိုင္းေျပာတာပါ။ ဘဘႀကီးလြတ္လာတဲ႔အတြက္ အင္မတန္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဘဘႀကီးလိုပဲ နိုင္ငံေရးအရ ရမယ္ရွာၿပီး ရာဇ၀တ္မႈနဲ႔ စီရင္ထားသူေတြ (ဘယ္လိုလူေတြဆိုတာ ဘတို႔က ပိုသိမွာပါ) အားလုံးကို လႊတ္ေပးေစခ်င္တာ ေလာဘမ်ား သိပ္ႀကီးသလို ျဖစ္သလား။ မျဖစ္နိုင္တာ ေတာင္းဆိုရာမ်ားက်သလား မသိပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တို႔ဘဘႀကီးကေတာ႔ သည္ဆုေတာင္းကို ျဖည့္မေပးနိုင္ေတာ႔တာ အမွန္ဧကန္။ အဲဒီေတာ႔ ေနာက္ဘဘႀကီးေတြအေနနဲ႔ ေနာက္အက်ဥ္းသားေလးေတြအေပၚမွာ ေရွးဦးမဆြက ၈၈ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ဘဘႀကီးတို႔ရဲ႕ ပုံျပင္ သင္ခန္းစာကေလးကို သတိသံေ၀ဂရၿပီး ညွာတာစာနာ သနားစဥ္းစားေပးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ရပါတယ္ေနာ္။ အာဘြား အာဘြား။ မြား မြား။
"တည္ၿငိမ္စ ေရမ်က္ႏွာ ေလေျပေဆာ႔ေျပးသလို အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ႔လႈိင္းေတြ ရင္မွာလႈပ္ရွားသြား။ ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္ အျပင္မွာပ်ံမလား ေပ်ာ္တဲ႔သေဘာ တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း.... တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း... တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း...။"
Soe Min
အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ရွစ္ေလးလုံးအခန္းဆက္ေတြ ေရးေနတုန္းကဆို စိတ္က တျခား ဘာစာမွ ဖတ္လို႔မရဘူး။ တစ္ပါတ္လုံးလုံး သူပုန္စိတ္နဲ႔ ခ်ဳိၾကြေနတယ္။ “တမင္ကလာေမ႔ထားတဲ႔ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ ဆြေပးလိုက္သလိုပဲ။” ဆိုတဲ႔ ကိုထီးသီခ်င္းကေလးကို ခဏခဏ ၾကားေယာင္မိတယ္။ ျပန္အစေဖာ္လို႔ေကာင္းတဲ႔အရာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရေတာ႔ဘူး။ အစက ဆြဲထုတ္မိေနၿပီ။ “စိတ္ခံစားမႈေတြ သိပ္ျပင္းထန္ေနရင္ စာမေရးပါနဲ႔ဦး။” လို႔ သူမ်ားတကာကို အၾကံေပးတုန္းက ေပးခဲ႔ၿပီး အခုေတာ႔ ကိုယ္႔က်မွ စိတ္ထဲခံစားရသမွ်ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေဘးအျမင္သက္သက္နဲ႔ မွတ္မိသမွ် သရုပ္ေဖာ္ရတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဆရာ၀န္ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ေသြးေအးရန္ေကာ႔ အေျပာခံရေသးတာ။ ဘယ္႔ႏွယ္ မခံစားရပဲ ရွိလိမ္႔မလဲဗ်ာ။ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပါ။ ဒါေပသိ ရည္ရြယ္ခ်က္က ခံစားခ်က္ေတြ ဖြင္႔ထုတ္သုတ္သင္ပစ္ဖို႔ မဟုတ္ပဲ အေျဖရွာ သင္ခန္းစာယူခ်င္တဲ႔သေဘာမို႔ မလိုလားအပ္တာေတြကို ထည့္မေရးေတာ႔ဘူးေပါ႔။
ဇာတ္ေၾကာင္းကို လက္စသတ္ေတာ႔မယ္လို႔ အနားသပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ စိတ္ေရာလူေရာ ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္သြားၿပီး “ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ ပိတ္သတ္ႀကီးလည္းႀကိဳက္၊ ပိုက္ပိုက္ေတြလည္းရ၊ ေရးရတာလည္း ေခါင္းမစား၊ တာ၀န္မႀကီးတဲ႔ ဖန္္စီေလးေတြပဲ လွည့္ေရးေတာ႔မယ္” လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလိုနဲ႔အဆုံးသတ္လို႔ ရရိုးလားဆိုၿပီး ေနာက္ကေန အရိပ္ပမာ လိုက္လာတဲ႔ ေျခာက္အိပ္မက္ဆိုးႀကီးေတြက လြတ္ေအာင္ထြက္မေျပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ သမိုင္းမွတ္တမ္း တစ္ဘက္တစ္လမ္းက က်န္လိုက်န္ျငား အားထုတ္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္မေက်ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ႔ရတဲ႔သူေတြက “မင္႔မို႔လို႔ ငါတို႔ကို ေမ႔ထားရက္တယ္ကြာ။” လို႔ ပါးစပ္ကအသံမထြက္ပဲ မ်က္၀န္းကေလးနဲ႔ လွမ္းစကားေျပာရင္ေတာင္ အသည္းဆတ္ဆတ္ခါနာရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သူတို႔အေၾကာင္းကို ဆက္ေရးရပါဦးမယ္။ ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ငယ္ကေလးေတြေပါ႔ဗ်ာ။
အေရးအခင္းကာလကေန ေနာက္ဆက္တြဲ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေခၚယူစစ္ေဆး၊ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္း၊ အျပစ္ေပးအေရးယူဆိုတဲ႔ လူငယ္ကေလးေတြ ဘယ္႔ေလာက္ေတာင္မ်ားလိုက္သလဲဆိုရင္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔လို႔ နိုင္ငံေရးမ်ား လုပ္မယ္ၾကံရင္ “မင္း ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္က်ဘူးသတုန္း။” လို႔ သူေတာင္းစားဂုိဏ္းက ဂုံနီအိပ္အထပ္ေရသလို ပါ၀ါခ်င္းတိုင္းယူရတဲ႔အထိပဲ။ အပိုေတြေျပာတယ္ထင္ရင္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ သိမ္းထားတဲ႔ မဲဆြယ္တုန္းက ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ကေလးေတြ ရွိေသးပါသဗ်ာ။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ “ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါခင္ဗ်ာ။ အထိန္းသိမ္းခံရလို႔ ေထာင္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ က်ခဲ႔ပါသဗ်။” ဆိုတာကို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဂုဏ္ေဖာ္အမွတ္ယူ ၾကြား၀ါစရာ ျဖစ္လာရတဲ႔အထိ ေထာင္ေတြတန္းေတြ စည္ကားခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၈၈အေၾကာင္းကိုေရးတုန္းက သူတို႔အေၾကာင္းကို အေပၚယံကပဲ ရွပ္လို႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ မသုံးသပ္မိခဲ႔တာကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လိပ္ျပာမလုံ ျဖစ္ရတာပါ။
ေက်ာင္းသားအေရးရယ္လို႔ စခဲ႔ကတည္းက တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ရန္သူ႔စစ္တလင္းပမာ
ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခရာခ်င္းထပ္လို႔ စကားအမွားကေလးတစ္ခြန္း၊ စာရြက္အပိုင္းကေလးတစ္စနဲ႔
ေတာင္တန္းမျပန္ပဲ ေထာင္နန္းစံသြားခဲ႔ရတဲ႔ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ အထဲမွာ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစား ဘယ္လိုစစ္ေမးခံရတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္႔ေတြ႔မ်က္ျမင္ အကၡရာတင္လို႔ ေရးတဲ႔သူေတြေရးေနတာ ဖတ္ရပါလိမ္႔မယ္။ တခ်ဳိ႔ဆို အသက္ဆုံးရွာတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း လူညြန္႔တုံးရတဲ႔ လူျဖစ္ရႈံးရတဲ႔ ေထာင္ထြက္လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကိုနစ္နာခ်ဳိ႕ငဲ႔စြာ အားတင္းေလွ်ာက္လွမ္းၾကရတယ္။ ဟိုအဆိုေတာ္ကေလးဆို လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္တာေတာင္ က်န္းမာေရးေၾကာင္႔ အနားယူေနရရွာတယ္ေလ။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေထာင္ဆိုတာဟာ မရွိအပ္ မေနအပ္၊ မေရာက္အပ္ေသာ လူသားမဆန္ေသာေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဟိုးေရွးေရွး လူထုဦးလွႀကီး ေရးခဲ႔တဲ႔ “ေထာင္နဲ႔လူသား” မွာပဲ ဖတ္ဖတ္၊ နီေလးေမာင္ ေရးတဲ႔ ေထာင္၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြမွာပဲဖတ္ဖတ္ တသေဘာတည္း ေတြ႕ရပါလိမ္႔မယ္။
လူ႔အခြင္႔အေရးတို႔ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားေသာတို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ
ျမန္မာျပည္လာရင္ ေထာင္ထဲသြားမၾကည့္ပဲ ျပန္ရိုးထုံးစံမရွိဘူး။ သူတို႔ကခ်ည့္ပဲ လာလာဗ်ဴးေနလို႔ ကိုယ္ကလည္း အားက်မခံ သူတို႔ကို အလြတ္သေဘာမ်ဳိး ျပန္ဗ်ဴးဖူးပါတယ္။ “ငါတို႔ဆီကေထာင္ေတြဟာ နင္တို႔ဆီမွာရွိတဲ႔ေထာင္ေတြနဲ႔ အဆင္႔အတန္းခ်င္း သိပ္မ်ားကြာျခားေနလို႔လား။” လို႔ ဆိုေတာ႔ ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ေထာင္ဆိုတာ အေမရိကမွာပဲ ရွိရွိ၊ ရုရွားမွာပဲ ရွိရွိ၊ ဥေရာပမွာပဲ ရွိရွိ၊ တရုတ္မွာပဲ ရွိရွိ၊ အားလုံး အတူတူခ်ည့္ပါပဲ။” တဲ႔။ မၾကာေသးခင္ကဖတ္ခဲ႔မိတဲ႔ ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ႔ လူ႔ငရဲ” ဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္ရင္လည္း ေထာင္တြင္းဇာတ္လမ္းေတြကို အကြင္းအကြင္း မုန္႔တီဟင္းလို ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ (ဖြဟဲ႔လြဲပါေစဖယ္ပါေစ) မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔အရပ္ေဒသမို႔လို႔ ေလသံၾကားတရားနာၿပီး ဘယ္သို႔ဘယ္ညာ ဘယ္ခ်မ္းသာ မေရးလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေထာင္က်တယ္ဆိုတာ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္ခဲ႔တဲ႔မိသားစုခမ်ာမလည္း ပဋာေျမလူး ျဖတ္ျဖတ္လူး ခံစားၾကရတယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ငုတ္တုတ္ေမ႔ေလာက္ေအာင္ကို ခံစားခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုေပြလီက ေက်ာင္းထဲမွာ ဗြက္ေပါက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္အေရာက္ျပန္နိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ တကၠသိုလ္ေတြပိတ္ပစ္လို႔ စာေ၀လူဟစ္အလုပ္ေတြ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ အိမ္ကမႏူးမနပ္ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြက လြတ္ေအာင္ မတိမ္းနိုင္ၾကပါဘူး။ သူမ်ားလာေပးရင္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ယူၿပီးသိမ္းထားေပးတယ္။ တစ္ရြက္မိေတာင္ ခြင္႔မလႊတ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ သူတို႔အသက္ကေလး ဆယ္ႏွစ္စြန္းစြန္းနဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီးဖိတ္စာရတဲ႔အခါ ေမာင္မင္းႀကီးသား မယ္မင္းႀကီးမတို႔က လုပ္ရဲရင္ခံရဲတယ္ဆိုတဲ႔ သတၱိႀကီးေတြရွိေသာ္ျငားလည္း ေမြးသမိခင္ ေကၽြးသမိခင္ႀကီးမ်ားခမ်ာ တက္ကာခ်က္ကာနဲ႔ ႏွာနွပ္ေျခမခ်ဳိးယူရတာေပါ႔။ ထမင္းစားမယ္ၾကံတိုင္း “ငါ႔သားေလး ထမင္းဘယ္႔ႏွယ္စားရပါ႔မယ္။” နဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ ညအိပ္ယာ၀င္ေတာ႔ သမီးေပါက္စ စိတ္မခ်လို႔ တတၿပီးငိုရတာတစ္မ်ဳိး၊ အသိအကၽြမ္း အေဆြအမ်ဳိး ရွိရွိသမွ်ေသာ အားကိုးရာအကုန္၊ ေဗဒင္ယၾတာပါ မက်န္ရေလေအာင္ ေနထြက္မွေန၀င္ ဦးတိုက္တိုင္ပင္လို႔ ကယ္ပါယူပါ တစာစာေအာ္ၾကရသဗ်။ သတင္းၾကားေလသမွ် အခ်ဳပ္ခန္း၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္း ကို မရရေအာင္ လိုက္ၿပီးရွိခိုးဦးတင္နဲ႔ စားစရာကေလးမ်ား၊ ျခဳံစရာေလးမ်ား၊ အ၀တ္အထည္ကအစ “ပို႔ေပးပါေနာ္။” လို႔ ကန္ေတာ႔ပန္းဆင္ရတယ္။ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာ ေရာက္ခ်င္မွလည္းေရာက္မွာပါ လို႔ သိေပမယ္႔လည္း အဲဒီဟာေတြက အထဲေရာက္ဖို႔ ပို႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပင္ကလူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဆိုၿပီး သြားသြားပို႔ေပးရတာ။ ဒါမွသူတို႔ ထမင္းစား၀င္မွာေလ။ ျဖတ္ျဖတ္လူးဆိုတဲ႔စကားဟာ အဲသည္အခ်ိန္မွာ တို႔ကိုျမင္ဖူးရင္ ရွင္းျပစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။
ပီဘိကေလးေလးေတြမို႔လို႔ လူႀကီးေတြလို ေဗြမယူပဲ သင္ခန္းစာေပးရုံနဲ႔ ျပန္လြတ္ခဲ႔ေပမယ္႔လည္း သူတို႔လည္း သူတို႔အထြာနဲ႔သူတို႔ Lesson အႀကီးႀကီး မိခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေဆးမစားမီနဲ႔ ေဆးစားၿပီးလို သိသိသာသာ ကြာျခားသြားတာကေတာ႔ အရင္ကလို ေျမ၀ယ္မက်နားေထာင္တဲ႔ ယုန္သူငယ္ကေလးေတြ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ မာေရေက်ာေရ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ သဘာ၀ကေလးေတြ ကပ္ပါလာတယ္။ လေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ အထဲမွာေနခဲ႔ၾကသူေတြဆိုရင္ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ႔။ သူတို႔အကုပ္ခံရေတာ႔ ကိုယ္ကလိုက္ေပးစရာလူရွိတယ္။ ကိုယ္အကုပ္ခံရရင္ လိုက္မယ္႔လူမရွိတာ။ ကိုယ္႔အတြက္ ကယ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ကက်န္တဲ႔သူေတြ အလုံးမတက္ေအာင္ငိုနိုင္ဖို႔ ဖာေထးေဖးမမယ္႔သူ မရွိတာမို႔လို႔ နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းေနရတာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေထာင္က်စကားခ်င္း ယွဥ္လည္း မေျပာ၀ံ႔ပါဘူး။ အားလုံးကို ေလးစားပါတယ္။ ကဲရီးအြန္ၾကပါ။
ဒုကၡဆိုတာ အထဲကလူမွ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ကလူ ဒုကၡကလည္း မေသးပါဘူးလို႔ သိေစခ်င္တာပါ။ ကိုယ္ခ်င္းေတြစာတတ္လြန္းလို႔ အလုပ္၀င္တဲ႔အခါ ၅(ည)ကေလးေတြ ေဆးရုံလာတက္ရင္ ကိုယ္႔ေဆြမ်ဳိးေတြက်ေနတာပဲ။ စားစရာေတြေပး၊ အ၀တ္အစားေလးေပးရုံနဲ႔ အားမရႏိုင္ဘူး။ ေနရပ္လိပ္စာပါ အတိအက်ေမးၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သတင္းသြားေပး၊ မိသားစုေတြ႔ခ်င္ရင္ ေဆးရုံကိုလာခဲ႔ဖို႔ ေခၚရတယ္။ မသိတဲ႔သူကေတာ႔ သည္အေကာင္ အပိုေတြလုပ္တယ္ ထင္ေနမွာ။ အမွန္ကေတာ႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြ တကယ္ မခံစားႏိုင္ဘူး။ သည္အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံလာရတဲ႔အခါ ဘယ္သူမွလည္း ခံစားႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ၾကမၼာရဟတ္ကေတာ႔ တစ္ပတ္လည္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခၚယူစစ္ေဆး ေမးျမန္းမႈေတြကို ထိပ္ဆုံးကဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားခဲ႔တဲ႔ ဘဘႀကီးကိုယ္တိုင္ ကံအလွည့္ မသင္႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ မွန္ကင္းတစ္လွည့္ ထင္းတစ္လွည့္ အျဖစ္ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဒါေတာင္ သူ႔ကိုေတာ႔ သူ႔တုန္းက နွိပ္စက္စစ္ေမးတဲ႔ပုံမ်ဳိး ဘယ္သူကမွ ညွင္းပန္းလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာ အကြက္အကြင္းတစ္ခုအတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈယူထားရုံေလာက္သာမို႔ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္ စည္းစိမ္မကြာနဲ႔ ေလထီးမခုန္ရင္ၿပီးေရာ ေရမီးစုံေအာင္ထားေပးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဟိုးတုန္းက ဦးမိုးဒီတို႔ ဦးေမာ႔တို႔ ျပက္လုံးထဲကလို တစ္လံအကြာကေန မင္႔ကိုငါ ဆိတ္တယ္ကြာ၊ ေတာက္တယ္ကြာ၊ ကလိထိုးတယ္ကြာ လုပ္လိုက္ရင္ တဘက္လူက ထြန္႔ထြန္႔လူးခံစားျပသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ ဘဘႀကီးလည္းပဲ သူ႔အလွည့္က်ေတာ႔ တို႔ရုံဆိတ္ရုံကေလးနဲ႔ ေရႊသည္းကၽြမ္းမွ် ခံစားရေလသတဲ႔။ နာနာက်ည္းက်ည္းေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္းမွတ္မိပါတယ္။ “အိမ္ကေျမးကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းမတက္ရတာ ၾကာၿပီ။” တဲ႔။ ဒီေနရာမွာလည္း သူ႔ကၽြန္မခံၿပီရိုက္တုန္းက စံရွားတင္ႀကီး ပါေတာ္မူခန္းမွာ အံက်ိတ္ၿပီးေျပာတဲ႔စကားကို အမွတ္ရျပန္တာပါပဲ။ “ဟဲ႔။ ငါ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ယူ။ သည္မွာ ငါအရမ္းခံစားေနရတယ္။” တဲ႔။ တို႔ဘဘႀကီးလည္း တကယ္ကို ရင္ထဲက ခံစားေနရမွန္း ကလို႔စ္အပ္ မယူပဲနဲ႔ေတာင္ သိသာထင္ရွားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခံစားခဲ႔ရတာေပါ႔ ဘရယ္။ သည္ေနရာေတြကို ဘေတြးၾကည့္ခဲ႔ဖူးသလား။
တကယ္ေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္က ေက်ာင္းသားဆိုတဲ႔လူငယ္ေတြဟာ ဘဘႀကီးရဲ႕ သားနဲ႔မွ သက္တူရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္းကေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဘဘႀကီးဆီက စာနာစိတ္ ဂရုဏာကို ဘဘႀကီးကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ႔အခ်ိန္က်မွ ယိုဖိတ္စီးဆင္းလာတာ ေတြ႔ျမင္ခြင္႔ရလိုက္တယ္။ (အရင္က လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔လူေတြ ရွိတာ မျငင္းပါခင္ဗ်ာ။ ထည့္ေရးခဲ႔ပါတယ္။) နည္းလြန္းတယ္။ ေနာက္က်လြန္းတယ္။ မဆိုပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘဘႀကီး ျပဳျပင္ေပးလို႔ေတာ႔ မရနိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အခုေတာ႔ ဘဘႀကီးေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာလူေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာသူေတြကိုလည္း ထိန္းသိမ္းခဲ႔ၾကၿပီ။ ေဒၚစုကို နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္က လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္က မေမ႔မေလ်ာ႔ ေမးခြန္းထုတ္မိပါတယ္။ ဘဘႀကီးကိုေရာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါသလား လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ဥပေဒအရေတာ႔ ဘဘႀကီးကို ပုဒ္မတပ္ထားတာ ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အစိုးရေပးတဲ႔အိမ္မွာ သစ္ခြပန္းစိုက္စားရတဲ႔ ဘဘကို လာဘ္စားမႈနဲ႔ ႏွစ္ရွည္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ကံၾကမၼာဟာ သည္စာေရးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔လိုပဲ ရြဲ႕တဲ႔တဲ႔နဲ႔ ဟာသေႏွာတတ္ပုံရတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ရင္းအတိုင္းေျပာတာပါ။ ဘဘႀကီးလြတ္လာတဲ႔အတြက္ အင္မတန္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဘဘႀကီးလိုပဲ နိုင္ငံေရးအရ ရမယ္ရွာၿပီး ရာဇ၀တ္မႈနဲ႔ စီရင္ထားသူေတြ (ဘယ္လိုလူေတြဆိုတာ ဘတို႔က ပိုသိမွာပါ) အားလုံးကို လႊတ္ေပးေစခ်င္တာ ေလာဘမ်ား သိပ္ႀကီးသလို ျဖစ္သလား။ မျဖစ္နိုင္တာ ေတာင္းဆိုရာမ်ားက်သလား မသိပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တို႔ဘဘႀကီးကေတာ႔ သည္ဆုေတာင္းကို ျဖည့္မေပးနိုင္ေတာ႔တာ အမွန္ဧကန္။ အဲဒီေတာ႔ ေနာက္ဘဘႀကီးေတြအေနနဲ႔ ေနာက္အက်ဥ္းသားေလးေတြအေပၚမွာ ေရွးဦးမဆြက ၈၈ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ဘဘႀကီးတို႔ရဲ႕ ပုံျပင္ သင္ခန္းစာကေလးကို သတိသံေ၀ဂရၿပီး ညွာတာစာနာ သနားစဥ္းစားေပးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ရပါတယ္ေနာ္။ အာဘြား အာဘြား။ မြား မြား။
"တည္ၿငိမ္စ ေရမ်က္ႏွာ ေလေျပေဆာ႔ေျပးသလို အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ႔လႈိင္းေတြ ရင္မွာလႈပ္ရွားသြား။ ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္ အျပင္မွာပ်ံမလား ေပ်ာ္တဲ႔သေဘာ တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း.... တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း... တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း...။"
Soe Min
0 comments:
Post a Comment