မခင္ဆံုး၏ ကံၾကမၼာ၊ေငြႏွင့္အာဏာ

 
တစ္ေန႔ညေန ကိုသိန္းလက္ေအာက္မွာ ေငြကိုင္စာေရးလုပ္ေနတဲ့ ကိုဖိုးေရႊဟာ ဘဲေပါင္းေတြကို ဆြဲခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲ ထည့္ျပီး၊ ကိုသိန္းတို႔အိ္မ္ကိုယူလာတယ္။ ကိုသိန္းက 'ကိုဖိုးေရႊရယ္၊ ဘဲေပါင္းေတြ၊ဘာေတြကို တို႔မိသားစုဟာ မၾကိဳက္လွပါဘူးကြာ၊ ေနာက္ယူမလာနဲ႔၊ ၾကားလား' လို႔ေျပာတယ္။ ဖိုးေရႊလည္း ဘဲေပါင္းကို ေနာက္ေဖးမွာထားခဲ့ျပီး ျပန္သြားတယ္။


ေနာက္ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ သလပ္ဖက္ သရက္သီး၊ လက္ေရြးစင္ အေကာင္းစားေတြ ဆယ္ႏွစ္လံုးကို ဖိုးေရႊဟာ သူကိုယ္တိုင္ ကိုသိန္းတို႔အိမ္ကိုယူလာတယ္။ ကိုသိန္းက 'ဖိုးေရႊ၊ မင္းကိုငါေျပာထားသားပဲ၊ ဒါေတြယူလာတာ ငါမၾကိဳက္ဖူးကြာ၊ ငါ့လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက ဒီလိုေပးတာ၊ ငါမစားခ်င္ဘူး။ ဒါေနာက္ဆံုးပဲေဟ့' လို႔ေျပာတယ္။ ဖိုးေရႊကလည္း 'ဆရာနဲ႔ ဆရာကေတာ္ စားေစခ်င္လြန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္ယူလာတာပါ' ဆိုျပီး၊ ေနာက္ေဖးမွာထားသြားတယ္။

ေနာက္ တနဂၤေႏြ၂ပတ္ေလာက္ ရွိတဲ့အခါ ဖိုးေရႊရဲ့မိန္းမ မသင္းဟာ သနပ္ခါးေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ တစ္အုပ္ကို ယူျပီးလာတယ္။ 'အစ္ကိုၾကီးနဲ႔၊မမဝတ္ဖို႔ ကိုဖိုးေရႊ သူကိုယ္တိုင္ေရြးျပီး၊ အပို႔ခိုင္းလိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုသိန္းဟာ ေဒါသနည္းနည္းထြက္လာတယ္။ လက္ညိဳးနဲ႔ဘန္ေကာက္လံုျခည္ကို ထိုးျပီး၊ 'မိသင္း ျပန္ယူသြား'...လို႔ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ေငါက္ငန္းလိုက္တယ္။ မသင္းကလည္း 'ကိုဖိုးေရႊက ျပန္မယူလာခဲ့ရဘူး၊ ထားပစ္ခဲ့ရမယ္လို႔မွာလိုက္တယ္' လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုသိန္းက 'ရႈပ္မေနနဲ႔မိသင္း၊ ျပန္ယူသြား၊ ဖိုးေရႊကို လာဦးလို႔၊ ခုခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္' လို႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေျပာတာနဲ႔ မသင္းလည္းဘန္ေကာက္လံုခ်ည္အုပ္ကို ယူျပီး၊ ျပန္သြားတယ္။

တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္အုပ္ကိုယူျပီး၊ ဖိုးေရႊေပါက္လာတယ္။ ဖိုးေရႊေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ကိုသိန္းက 'ဖိုးေရႊ၊ မင္းဘာလုပ္တာလဲ၊ မင္းငါ့ဆီကို ဘဲေပါင္းေတြယူလာတယ္။ သရက္သီးေတြယူလာတယ္။ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ေတြယူလာတယ္။ ဒီဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ကို လက္ခံျပီးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ေရႊဒဂၤါးေတြ ယူလာလိမ့္မယ္။ မင္း စိတ္ေတြေဖါက္ျပန္ေနျပီထင္တယ္။ စိတ္ကိုႏိုင္ေအာင္ထိန္းကြာ၊ ႏိုင္ေအာင္မထိန္းႏိုင္ရင္ ဒီစိတ္ေတြဟာ မင္းကိုဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္လိမ့္မယ္' လို႔ ေျပာတယ္။ ဖိုးေရႊက 'ကြ်န္ေတာ္၊ ေစတနာနဲ႔ေပးတာပါဆရာရယ္' လိုေျပာတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုသိန္းက မင္းဆီကျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့ေအာက္မွာလုပ္ေနတဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ဆီကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ စီးကရက္တစ္လိပ္ ေတာင္းေသာက္တာ မင္းျမင္ဖူး၊ ၾကားဖူးသလား။ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ ေတာင္းေသာက္တာမ်ား မင္း..ျမင္ဖူး၊ၾကားဖူးသလား..' လို႔ ေမးတယ္။ 'မျမင္ဖူး၊ မၾကားဖူးပါဘူး'  လို႔ ဖိုးေရႊကေျဖတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုသိန္းက မင္းဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ျပန္ယူသြား၊ ေနာက္ကို အပ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ မင္း ငါ့ဆီယူလာရင္ အရင္က လုပ္ခဲ့တဲ့ စာေရးရိုးရိုးေနရာမွာ၊ မင္းျပန္လုပ္ရမယ္၊ ဒါပဲ..ယူသြား'  လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ ဖိုးေရႊဟာ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္အုပ္ကို ယူျပီး ျပန္သြားပါတယ္။

ႏွစ္လေလာက္ၾကာတဲ့အခါ တစ္ညမွာ ဖိုးေရႊဟာ ကိုသိန္းဆီ ေပါက္လာပါတယ္။ ကိုသိန္းလည္း 'မိသင္းတစ္ေယာက္ ေနေကာင္းရဲ့လား.. ကေလးေတြေကာ၊ ေနေကာင္းရဲ့လား၊ ရတနာသံုးပါးကို မင္းတို႔အိမ္သားေတြ ကိုင္းရိႈင္းၾကရဲ့လား၊ တစ္ေန႔ေလာက္ ကေလးေတြပါ အားလံုးေခၚလာခဲ့ဦး၊ မင္းတို႔ေန႔စဥ္ ဘယ္လိုအားထုတ္ရမယ္ဆိုတာ မခင္ေမေျပာျပလိမ့္မယ္။ သူကေတာ့ ငါ့ထက္ေျပာျပတတ္တယ္' ဆိုတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ကို ဆရာက ေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္။ ကိုသိန္းေလွ်ာက္ေျပာလို႔ ေမာသြားတဲ့အခါ ဖိုးေရႊက 'ဆရာရယ္၊ ဆရာ့ေက်းဇူးေတြ ကြ်န္ေတာ့အေပၚ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆရာသိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ျမန္မာလိုခုႏွစ္တန္းေတာင္ မေအာင္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ လခတစ္ရာ၊ တစ္ရာရွစ္ဆယ္ဆိုတာ ဘယ္မွာရႏိုင္မလဲ၊ ဆရာ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဆရာရယ္' လို႔ အစခ်ီလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုသိန္းက ဒီေကာင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြေတာ့ ေျပာေတာ့မွာပဲဆိုတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရိပ္ကနဲေတြးမိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေျပာပါေစ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ဘာမွမေျပာပဲ အသာေလးနားေထာင္ေနတယ္။ ဆရာရယ္ ဆရာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ေပးလို႔ သူေဌးဦးထြန္းဟာ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာလာတာပဲ၊ ဒီသူေဌးဦးထြန္းဟာ ဘာနားလည္လို႔လဲ၊ တစ္ေန႔လံုး အရက္ေသာက္၊ ဖဲခ်၊ မိန္းမလိုက္ေနတာပဲ' လို႔ဆက္ေျပာတယ္။ ကိုသိန္းလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ နားေထာင္ေနတယ္။ 'ဆရာရယ္၊ ဘာမွမလုပ္ပဲ အေလလိုက္ေနတဲ့၊ ဦးထြန္းတို႔မွာေတာ့ စိန္တြဲလဲ၊ ေရႊတြဲလဲ၊ ေငြတြဲလြဲနဲ႔ တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔၊ စက္ရံုၾကီးေတြနဲ႔၊ မိန္းမေတြတရုန္းရုန္း၊ ဆရာ့မွာေတာ့ တစ္လကို လခေလး၊ ေလးရာနဲ႔ပဲ ျပီးေနရတာပဲ၊ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး ဆရာရယ္' လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ ကိုသိန္းကလဲ ဘာမွမေျပာဘူး၊ အသာနားေထာင္ေနတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ ရပ္ေနျပီးေတာ့ ကိုဖိုးေရႊက 'ဆရာလဲ သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးပါရေစ ဆရာရယ္' လို႔ဆက္ေျပာတယ္။ ကိုသိန္းက 'မင္းရဲ့သူေဌးျဖစ္နည္းကို ေျပာျပစမ္းပါဦး' လို႔ ဆိုတယ္။ ဖိုးေရႊကလည္း ကိုသိန္းဟာ သူေျပာတာကို သေဘာက်ေနျပီလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ဆရာ့အတြက္ တစ္လကို တစ္ေထာင့္ငါးရာကေန၊ သံုးေထာင္အထိ စီႏိုင္တယ္။ ဆရာသေဘာတူရင္ ဆရာက ဘာမွမလုပ္ရပါဘူး။ ရံုးခန္းထဲမွာေနျပီးေတာ့ လက္မွတ္ထိုးရံုပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္အကုန္ ေလွ်ာက္လုပ္ေပးပါမယ္.' လို႔ ဖိုးေရႊကဆက္ျပီးေျပာတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုသိန္းက 'မင္းအၾကံက ဘာအၾကံဆိုတာ မသိရေသးပဲနဲ႔၊ ငါဘယ္ႏွယ္လုပ္ျပီး သေဘာတူရမလဲဖိုးေရႊ' လို႔ စကားခ်ဴလိုက္ပါတယ္။ ဖိုးေရႊလည္း ဟုတ္လွျပီထင္ျပီး 'ကြ်န္ေတာ္၊ ဘာဘူဘီက်ားဒစ္စ္နဲ႔ တရုပ္အင္ကို တို႔ကို ေျပာျပီးျပီ။ သူတို႔ ဆန္နဲ႔သစ္ဝယ္လာရင္ ဆန္အိတ္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ဆန္ကြဲထည့္ေပးရမယ္။ သစ္အေကာင္းစားတစ္ခ်ိဳ႔ကို ေတာသစ္ဆိုျပီးထည့္ေပးရမယ္။ ဆရာ ဘာမွလုပ္ဖို႔မလိုဘူး၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါ။ ကြ်န္ေတာ္အားလံုး လုပ္ေပးပါမယ္။' လို႔ ကိုဖိုးေရႊက ေျပာတယ္။

ဖိုးေရႊကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္၊ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး၊ ဆံုးမရမလဲလို႔ ကိုသိန္း ခဏေလးစဥ္းစားျပီး၊ ဖိုးေရႊရဲ့ပါးကို ခပ္ဆပ္ဆပ္ကေလး ရိုက္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို ရိုက္ျပီးေတာ့ 'ဖိုးေရႊ မင္းရဲ့အက်င့္ဆိုးကို၊ ငါ ပါးရိုက္ျပီး ဆံုးမတယ္ဆိုတာ မင္းတစ္သက္လံုးမွတ္ထားေပေတာ့။ ဒီအျပစ္နဲ႔ပဲ မင္းကိုငါျဖဳတ္ဖို႔ေကာင္းေနျပီ၊ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ့ မယားနဲ႔ကေလးေတြ၊ ထမင္းအိုးကြဲမွာကို ငါမလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊  အဲဒီေတာ့ သြား..ေနာက္ေဖးမွာ ေရတစ္ခြက္သြားခပ္ေခ်' လို႔ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဖိုးေရႊဟာ ေရခပ္ျပီးျပန္လာတဲ့အခါ 'ငါဆိုတာလိုက္ဆို' လို႔ေျပာလိုက္ျပီး၊ ဒီလိုေလွ်ာက္ဆိုပါတယ္။ 'ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူ႔တဖက္သား ပစၥည္းကို ဘယ္ေတာ့မွမတရားမလုပ္ပါ၊ လုပ္လွ်င္ ထင္ထင္ရွားရွား ေဘးသင့္ပါေစ' လို႔ ကိုသိန္းက တိုင္ေပးတယ္။ ဖိုးေရႊက လိုက္ဆိုျပီး သစၥာေရေသာက္ရတယ္။

သစၥာေရေသာက္ျပီးေတာ့မွ ကိုသိန္းက မင္းတို႔ေကာင္ေတြဟာ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ေနာင္တမလြန္ဘဝကို ဘယ္ေတာ့မွထည့္မတြက္ၾကဘူး၊ ဒီဘဝမွာ မ်ိဳးမ်ိဳးျမတ္ျမတ္ကေလး စားဖုိ႔ေလာက္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ မင္း သူ႔တပါးပစၥည္းကို ဒီလို မတရားလုပ္ျပီး၊ စားရလွ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေပါ့၊ ေနာင္ဘဝက်ရင္ ငရဲမွာ မခ်ိမဆန္႔ခံရမွာ အနွစ္ေျခာက္သန္းမကဘူး။ ကိုယ့္က်ိဳးကို ေသခ်ာၾကည့္တတ္သူဆိုရင္ ဒီဘဝမွာ အႏွစ္၆၀ ျမတ္ျမတ္စားရမွာနဲ႔ ငရဲမွာ အႏွစ္၆သန္းမေျပာနဲ႔၊ ေျခာက္ရက္တည္း ခံရမွာကို မလဲဘူး၊ မင္းတို႔လူမိုက္ေတြဟာ ဒီအခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ထည့္မတြက္ဘူး၊ ဒါေတြတင္မကဘူး၊ ဒီဘဝမွာလည္း ဒီလို္လုပ္တဲ့လူဟာ လူေကာင္းဘဝက ခ်က္ခ်င္း သူခိုးျဖစ္သြားျပီ၊ ဒီလိုဟာမ်ိဳးဆိုတာလည္း သတင္းဟာ ခ်က္ခ်င္းျပန္႔တယ္။ ဒီသတင္းကို သိတဲ့လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကြယ္ရာမွာ ဒီေကာင္ဟာ သူခိုးပဲလို႔ ေျပာတာခံရျပီး၊ ကိုယ့္မယားလဲ သူခိုးမယားလို႔ ေျပာတာခံရျပီ။ ကေလးေတြကိုလည္း သူခိုးသား၊ သူခိုးသမီးေတြလို႔ ေခၚတာခံရျပီ။ ဒီဘဝမ်ိဳးေရာက္လာရင္ေတာ့ ေကာင္းေသးသလား။

'ငါ့ ဒီမွာလုပ္လာတာ အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ျပီ၊ ရံုးက အပ္တစ္ေခ်ာင္း အိမ္ကိုယူမသြားဖူးဘူး၊ ရံုးကစာရြက္ေတြကို ကုိယ့္ကိစၥအတြက္ တစ္ခါမွ အသံုးမျပဳဖူးဘူး၊ သူေဌးေမာ္ေတာ္ကို ရံုးကိစၥအတြက္ပဲစီးတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥဆိုရင္ သမၺာန္ငွားစီးတယ္။ ငရဲကို ေတြးေတြးျပီး ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ဒီဘဝမွာလည္း ငါကိုယ္တိုင္လဲ သူခိုးျဖစ္ရမွာကို ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ငါ့မယား၊ ငါ့သားေတြလည္း သူခိုးျဖစ္ရမွာကို ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ငါဒါေလာက္ဆင္ခ်င္တယ္။ မင္းတို႔လည္း ဆင္ခ်င္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ငါ့ေနရာက ေထာင္နဲ႔ေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ခိုးႏိုင္တဲ့ေနရာ၊ ငါ့ေနရာမွာ ငါဟာ ဒါေလာက္ဆင္ခ်င္ႏိုင္ရင္၊ မင္းတို႔ေနရာမွာ မင္းတို႔က ပိုဆင္ခ်င္ႏိုင္ရမယ္။ မင္းဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ငါ့ဆီယူလာကတည္းက မင္းကိုငါ နည္းနည္းမသကၤာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းစိတ္ကို ႏုိင္ေအာင္ထိန္း၊ မထိန္းရင္ ဒီစိတ္ဟာ မင္းကို ဒုကၡေပးလိမ့္မယ္လို႔ မင္းကို ငါ သတိတခါ ေပးျပီးျပီ။ အခု ဒုတိယအၾကိမ္ သတိေပးတယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ငါ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းထိုက္နဲ႔မင္းကံပဲ' လို႔ ဖိုးေရႊကို ေျပာဆိုၾကိမ္းေမာင္းျပီး လႊတ္လိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ရံုးေရာက္တဲ့အခါ ေငြကိုင္စာေရးေနရာကို ဘခိုင္ ပို႔လိုက္တယ္။ ဘခိုင္ေနရာကို ထြန္ဝ ပို႔လိုက္တယ္။ ထြန္းဝ ေနရာရ ေငြေရးေၾကးေရး မကိုင္တြယ္ရတဲ့အတြက္ ဖိုးေရႊ ပို႔လိုက္တယ္။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဘခိုင္ဟာ ဖိုးေရႊဆီက အလုပ္လက္မခံခင္ ဖိုးေရႊနဲ႔ စာရင္းအကုန္ရွင္းရတယ္။ အဲဒီလို ရွင္းတဲ့အခါ ေငြ ၃၇၀၀က်ပ္ စာရင္းေပ်ာက္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘခိုင္လည္း ဒီအေၾကာင္း မန္ေနဂ်ာ ကိုသိန္းကို ခ်က္ခ်င္းတိုင္ပါတယ္။ ကိုသိန္းကိုယ္တိုင္ ဖိုးေရႊကို ေခၚစစ္တဲ့အခါ ဖိုးေရႊလည္း ဒီေငြ ၃၇၀၀ ကို စာရင္းမရွင္းႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုသိန္းကိုယ္တိုင္ သူေဌးဦးထြန္းနဲ႔ေတြ႔ျပီး၊ ဒီကိစၥကို အစီရင္ခံတယ္။ အဲဒီလိုအစီရင္ခံျပီးေတာ့ ဖိုးေရႊကို ရဲတိုင္ျပီး ေထာင္ခ်ပစ္ဖို႔တလမ္း၊ အလုပ္ျဖဳတ္ျပစဖို႔က တလမ္း၊ လမ္းႏွစ္လမ္းရွိတဲ့အနက္ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္တဲ့လမ္းကို သူ႔အေနနဲ႔ပိုၾကိဳက္တယ္။ မန္ေနဂ်ာအေနနဲ႔ တာဝန္ရွိတဲ့အတြက္ ဖိုးေရႊအလြဲသံုးစားလုပ္ထားတဲ့ ေငြ ၃၇၀၀ကို သူကိုယ္တိုင္ပဲ စိုက္ေလ်ာ္ဆိုရင္ ေလ်ာ္မယ္လို႔ သူေဌးကို အစီရင္ခံတယ္။ သူေဌးက ကိုသိန္းေငြစိုက္ေလ်ာ္ဖို႔မလိုဘူး။ ဖိုးေရႊကို အလုပ္ထုတ္ခ်င္တယ္။ ရဲတိုင္ခ်င္တိုင္ ကိုသိန္းသေဘာပဲလို႔ ေျပာျပီး ဖဲဝိုင္းကို ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ကိုသိန္းလည္း ဖိုးေရႊကို သူ႔ရံုးခန္းထဲေခၚျပီး၊ နာရီဝက္ေလာက္ ဆံုးမတယ္။ ျပီးေတာ့မွ အလုပ္ကထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။

ဖိုးေရႊအလုပ္က အထုတ္ခံရျပီးတဲ့ေနာက္ သံုးလေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဝါးခယ္မတျမိဳ႔လံုး အံုးအံုးကြ်က္ကြ်က္ ျဖစ္တဲ့ သတင္းထူးတခု ေပၚလာတယ္။ ဒီသတင္းကေတာ့ အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုသိန္းရဲ့အလုပ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ စာေရးမေလး မခင္ဆံု ေရထဲခုန္ခ်ျပီး၊ ေသတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပဲျဖစ္တယ္။ သူ႔အေလာင္းကို ဆရာဝန္က ေဆးစစ္တဲ့အခါ ခုႏွစ္လေလာက္ရွိတဲ့ ကိုယ္ဝန္ကို ေတြ႔ရတယ္။ သူေဌးဦးထြန္းဟာ ဒီဘက္မွာ နာမည္ပ်က္ေနေတာ့ သူနဲ႔ရတဲ့ကိုယ္ဝန္ပဲလို႔ ျမိဳ႔သူ၊ျမိဳ႔သား ခပ္မ်ားမ်ားက ယူဆတယ္။ အမွန္ေတာ့ သူနဲ႔ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္မဟုတ္ပါ။ ေငြကိုင္စာေရးသစ္ ဘခိုင္ဟာ ဒီအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုသိန္းဟာ ဘခိုင္ကို သူ႔ရံုးခန္းထဲေခၚျပီး ေမးတဲ့အခါ ကိုယ္ဝန္ရဲ့သမိုင္းဟာ အခုလိုေပၚလာတယ္။

ဖိုးေရႊဟာ ရံုးကေငြေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္ေနတာၾကာျပီ၊ အဲဒီေငြေတြနဲ႔ ဖဲလဲရိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ကို အပတ္စဥ္သြားျပီး၊ ျမင္းေလာင္းတဲ့လူေတြကိုလဲ သူၾကိဳက္တဲ့ျမင္းကို ေလာင္းဖို႔ ေငြေပးတယ္။ မိန္းကေလးေတြကိုလည္း ဖ်က္ဆီးတယ္။ သူဖ်က္ဆီးတဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲမွာ မယ္ဆံုဟာ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္တယ္။ ဒီ မခင္ဆံုကေလးကို ဖိုးေရႊဟာ အစေတာ့ ၾကံလို႔မရဘူး။ တေန႔ သူ႔ရံုးခန္းထဲ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားတုန္း သူအတင္းဆြဲတယ္။ ေကာင္မေလးက ရုန္းလိုက္တာ အေပၚအကၤ်ီပုခံုးေတာင္ စုတ္သြားတယ္။ မခင္ဆံုဟာ မန္ေနဂ်ာကိုသိန္းကို တိုင္မလို႔ပဲ။ စာေရးေတြက ဝိုင္းျပီးေတာင္းပန္ထားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ လက္ဝတ္လက္စား၊ အဝတ္အစားကို မက္တယ္မဟုတ္လား။ ဖိုးေရႊက အလြဲသံုးစားလုပ္လို႔ ရတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးကို လက္ေကာက္ေတြလုပ္ေပးတယ္။ ဆြဲၾကိဳးေတြလုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္မေလးလဲ ဖိုးေရႊေနာက္ကို ပါသြားတာပဲ။ မရိုမေသစကား ေျပာပါရေစေတာ့။ ဖိုးေရႊနဲ႔မခင္ဆံုဟာ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ၊ သံုးရက္တစ္ခါ၊ ေနာက္ခ်န္ေနျပီးေတာ့ ဖိုးေရႊရံုးခန္းထဲက စားပြဲခံုၾကီးေပၚမွာပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စခန္းသြားတာပါပဲ လို႔ ဘခိုင္က ကိုသိန္းကို သူသိသမွ် ဖြင့္ေျပာတယ္။

ကိုသိန္းက 'ေကာင္မေလးဘာျဖစ္လို႔ ေရထဲခုန္ခ်ျပီးေသတာလဲ' လို႔ ေမးတယ္။ ဘခိုင္က ဒီလိုဆက္ေျပာတယ္။ 'ဖိုးေရႊ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့ ေကာင္မေလးကိုလဲ ေငြမေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေတြ႔လည္းမခံဘူး၊ အလုပ္သာမျပဳတ္ပဲ ေငြေတြကိုလည္း ဆက္ျပီးအလြဲသံုးစား လုပ္ေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဝန္ရွိလာတဲ့အခါ ေပၚေပၚထင္ထင္ယူျပီး၊ တအိမ္တစင္နဲ႔ ထားဖို႔ ဖိုးေရႊမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္ ထင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ေကာင္မေလးကို ေျပာထားတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေကာင္မေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာေတာ့ ဖိုးေရႊလည္း အလုပ္ျပဳတ္၊ ေကာင္မေလးလည္း ပိုက္ဆံမေထာက္ႏိုင္၊ အေတြ႔မခံႏိုင္ေတာ့ ေကာင္မေလးဟာ ရွက္လဲရွက္၊ စိတ္လည္းညစ္၊ အေမနဲ႔အစ္ကို ကိုလည္းေၾကာက္ျပီး၊ ေရထဲခုန္ဆင္း ေသတာပဲလို႔ထင္တယ္' လို႔ ဘခိုင္က ေျပာပါတယ္။

'ျပီးေတာ့လဲဆရာရယ္ အသြားအလာေလးကေတာ့ နည္းနည္း သတိထားလိုက္ပါ။ ဖိုးေရႊဟာ ဆရာ့ကို အခဲမေၾကဘူး။ ဆရာ့ကို အရိုက္ခိုင္းဖို႔ဆိုျပီး တေလာတုန္းက တလိုင္းစုက ဖိုးကင္၊ ဖိုးသင္းတုိ႔ ညီအစ္ကိုကို လိုက္ငွားေနတယ္လို႔ သတင္းၾကားတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက ဦးေလး ဖိုးေအးရဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ျငင္းလာတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္သတင္းၾကားတယ္။ သူ႔ကို ထုတ္ပစ္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာ ဆရာ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္မွာ ေခ်ာ္လဲပါေရာလား။ ရံုးေတာင္ႏွစ္ရက္မတက္ႏိုင္ဘူးေလ၊ အဲဒီတုန္းက သူ႔ကို ႏွိပ္စက္တဲ့အေကာင္ ဒီလိုခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္၊ ျမန္ျမန္ေသပါေစ လို႔ ဖိုးေရႊက အရပ္ထဲ လည္ေျပာေနေသးတယ္' လို႔ ကိုသိန္းကိ ဘခိုင္က ဆက္ျပီးေျပာတယ္။

'ဘခိုင္ေရ၊ လူေတြဟာ သိပ္ခက္တာပဲကြယ္။ အလုပ္လဲရွာေပးရမယ္၊ သူတို႔ိခိုးေနရင္လည္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမယ္။ အေရးယူလိုက္တာနဲ႔ ေက်းဇူးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ အကုန္ေမ့ပစ္ျပီး၊ ရန္သူျဖစ္တာပဲ၊ ဖိုးေရႊဟာ ျမန္မာလို ၇တန္းအထိ စာသင္ဖူးတယ္။ မေအာင္ေသးဘူး၊ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးဟာ ငါမခန္႔ရင္ တစ္လ ၈၀ တန္အလုပ္ကိုေတာင္ မရႏိုင္ပါဘူး။ သူသာ ေကာင္းေကာင္း၊ ရိုးရိုးသားသားလုပ္ရင္၊ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္က ႏွစ္ရာအထိ တိုးေပးဖို႔ ငါစိတ္ကူးေတာင္ထားျပီ။ ေျပာလိုက္ပါ ဘခိုင္ရာ၊ လူငွားေတာ့ မရိုက္နဲ႔၊ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ကို သူကိုယ္တိုင္ရိုက္လို႔ ၊ ငါကျပန္မလုပ္ပါဘူး၊ ငံု႔ခံပါမယ္'  လို႔ ကိုသိန္းက ဘခိုင္ကို ေျပာလိုက္တယ္။

ကိုသိန္းဟာ အလုပ္ကျပန္လာျပီး၊ စကားေျပာေနတုန္း သားေလးေမာင္ျမင့္ေဆြက အနားလာျပီး 'ေဖေဖ့ စာေရးမေလး၊ မခင္ဆံုေသေတာ့ ကိုယ္ဝန္ၾကီးနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီကိုယ္ဝန္ဟာ ေဖေဖနဲ႔ရတဲ့ကိုယ္ဝန္လို႔  ကြ်န္ေတာ့ကို အတန္းသားေတြက ဝိုင္းျပီးေျပာင္ၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတာ ဟုတ္လားေဖေဖ' လို႔ေမးတယ္။ ကိုသိန္းဟာ အူတက္မတတ္ရယ္ျပီ;၊ စက္ဖက္မွာတုန္းက ဘခုိင္ေျပာသမွ် မယားနဲ႔သားကို အကုန္ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့အခါ အေမလုပ္သူက 'မိန္းကေလးေတြဟာ သိပ္သနားစရာေကာင္းတာပဲ၊ လူၾကီးတစ္ေယာက္ လုပ္ေနတဲ့သူဟာ ကိုယ့္ထက္အငယ္ေလးေတြကို ဒီလို ေငြနဲ႔ေရႊနဲ၊ ဖ်ားေယာင္းျပီး၊ ဖ်က္ဆီးဖို႔ မဆိုထားနဲ႔၊ မိန္းကေလးေတြက မိုက္ျပီး မသိ၊ မလိမ္မာျပီး၊ ဆင္ျခင္စဥ္းစားဥာဏ္နည္းျပီး၊ ကိုယ့္ကို အတင္းေသြးေဆာင္ရင္ေတာင္မွ၊ ျငင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သနားတဲ့စိတ္ ရွိရမယ္။ ျငင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သီလရွိရမယ္။ ျငင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဟီရိနဲ႔ ၾသတၱပၸဆိုတဲ့ အရွက္အေၾကာက္ ရွိရမယ္။

'ခဏကေလး ခံစားလိုက္ရတဲ့ အေတြ႔ကို မက္ျပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဖ်က္ဆီးမိရင္၊ ဒီမိန္းကေလးမွာလဲ ျပန္ျပီးအဖတ္ဆယ္မရေတာ့ဘူး၊ ပ်က္ဆီးသြားျပီး၊ အပ်ိဳရည္လည္း ပ်က္သြားျပီ၊ ကိုယ့္မွာလဲ လူမွန္ရင္ အနည္းဆံုး က်င့္ရမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ငါးပါးသီလထဲက ကာမတို႔၊ မွားယြင္းစြာက်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္က်င္ပါမယ္ ဆိုတဲ့ သိကၡာပုဒ္ကို က်ဴးလြန္ဖ်က္ဆီးရာေရာက္သြားျပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမ့သားဟာ ေမေမ့ဆႏၶအတိုင္း ရဟန္းမျပဳႏိုင္လို႔ လူဝတ္ေၾကာင္နဲ႔မ်ား ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ ကာမပိုင္မယားက လြဲျပီး၊ ဘယ္မိန္းမကိုမဆို ပ်ိဳပ်ိဳ၊ အုိအို၊ ၾကီးၾကီး၊ ငယ္ငယ္ က်ဴးလြန္ဖ်က္ဆီးျခင္းကို အသက္ထက္ဆံုး ေရွာင္က်ဥ္ပါမယ္လို႔ ေမေမ့ကို ဂတိေပးႏိုင္ပါ့မလား' လို႔ေမးတယ္။ 'ေပးႏိုင္ပါတယ္ ေမေမရယ္၊ သားလည္းကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္သမီးေလးကို ဒီလိုဖ်က္ဆီးရင္ ၾကိဳက္မလား၊ ကိုယ့္ႏွမေလးကို ဒီလိုဖ်က္ဆီးရင္ ၾကိဳက္ပါ့မလား၊ ကိုယ္မၾကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဖ်က္ဆီးရမွာလဲ ေမေမ' လုိ႔ သားက ျပန္ေျဖတယ္။ မခင္ေမက သာဓု သံုးၾကိမ္ေခၚတယ္။

အဲဒီလို သာဓုသံုးၾကိမ္ေခၚျပီးေတာ့မွ အေမလုပ္သူက 'လူကေလးကို ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္၊ လူကေလးနဲ႔မခင္လွဟာ ငယ္ငယ္ကေလးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာၾကတယ္။ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အရြယ္ကေလးေတြ ေရာက္လာၾကျပီ၊ အဲဒီေတာ့ ေရွ႔ကို လူကေလးဟာ အဲဒီမခင္လွကေလးကို ကိုယ့္ညီမအရင္းလို ဆက္ျပီးေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါ့မလား' လို႔ေမးတယ္။ 'စိတ္ခ်ပါေမေမ' လို႔ ေမာင္ျမင့္ေဆြက ေျဖတယ္။

ဦးႏု
ျမန္မာႏိုင္ငံဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း စစ္အာဏာသိမ္းျပီး ၁၉၆၂ခုမွ၁၉၆၇ အက်ဥ္းခ်ခံထားသည့္ ကာလတြင္  ၁၇ဧျပီ၁၉၆၃တြင္ စတင္ေရးသားခဲ့ျပီး၊ ဘာသာေရးစာေပအျဖစ္ ၁၉၆၇တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ (ကာမတဏွာ ဟု Google မွ ရွာေဖြဖတ္ရႈႏိုင္သည္)။ အက်င့္ပ်က္ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဦးေနဝင္းလက္ထက္တြင္ အၾကိမ္မ်ားစြာ၊ ဘာသာေရးစာေပအျဖစ္ ထုတ္ေဝခြင့္ရခဲ့သည္။ န.အ.ဖ လက္ထက္ ၂၀၀၀တြင္ ထပ္မံထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ဦးႏုသည္ ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက ေပ်ာ္ပါး၊အက်င့္ပ်က္မွႈမ်ားရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို မထုတ္ပယ္ႏိုင္ပဲ၊ ယံုၾကည္မႈပင္ရွိလာေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ စစ္အာဏာရွင္ဦးေနဝင္းလက္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရျခင္းသည္ ..မည္သူ႔တြင္တာဝန္ရွိပါသနည္။ အာဏာႏွင့္ေငြကို တက္မက္ျခင္းသည္ လူဗီဇျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိသမိုင္းကို မိမိသာလွ်င္ေရးသားေနေသာေၾကာင့္ ကြ်နၤုပ္တြင္တာဝန္ရွိသည္ဟုခံယူမိပါေၾကာင္း၊ အယ္ဒီတာ(မုရန္)
 အေၾကာင္းမူကား၊ ေငြကိုတပ္မက္ ျခင္းသည္ မေကာင္းေသာအမႈအေပါင္းတို႔တြင္ မူလအျမစ္ျဖစ္သတည္း။ (၁တိ၆း၇) 
 For the love of money is a root of all kinds of evil. 1Timothy6:10