"ဆန္းႏွင့္ ၾကည္" (ဒဂုန္တာရာ)

ဂ်ပန္ ၀င္ေရာက္လာေသာ ၁၉၄၂ တြင္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ပါၿပီ။ အဂၤလိပ္မ်ားထြက္ခြာၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္တို႔ ၀င္ေရာက္ လာသည္။ ဗိုလ္မွဴးရန္ႏုိင္က က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္ေဖၚလုပ္ဖက္။ တကၠသုိလ္သမဂၢ အတြင္းေရးမွဴး ကုိ ထြန္းရွိန္ သူက ‘ရန္ကုန္သိမ္းၿပီးၿပီဗ်၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္က သိမ္းတာ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္သြား၊ အလံျပ ဘုရားလမ္းကုိသြား၊ ပတ္ခ္ဟုိတယ္မွာ က်ေနာ္တို႔ လူေတြရွိတယ္’ သေဘၤာႀကဳံႏွင့္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္သြားသည္။ အေရွ႕ အာရွ စစ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ကုိ ဂ်ပန္တုိ႔က ဗုံးႀကဲလုိက္သည္။

ထုိအခါ အသြားအလာမ်ား ပ်က္ကုန္ေတာ့သည္။ ခါတုိင္း သြားေနက် ဧရာ၀တီသေဘၤာလည္း မရွိေတာ့။ သည္ေတာ့ ဘုိကေလးမွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကုိ အုန္းလြင္ တုိ႔ ပါလာေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ က်ဳိက္လတ္ဆိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္လုိက္သြားသည္။ ညဘက္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို႔ ကပ္ခြင့္မရ၍ ခေနာင္တုိ႔ဘက္တြင္ တညအိပ္၍ ေနာက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ ေရာက္သြားသည္။

ၾကည့္ျမင္တုိင္ ဆိပ္ကမ္းမွေန၍ အလံျပဘုရားလမ္းမွေန၍ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ ပတ္ခ္ဟုိတယ္သုိ႔ တန္းသြားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေတြ႔ပါၿပီ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္မ်ား၊ သူတုိ႔သည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မ ေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကေပၿပီ။ လန္ကတ္စတာလမ္းေထာင့္ရွိ မက္သဒစ္ေက်ာင္း (ယခု အထက ၁ ဒဂုံ) သည္ BIA ေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ယင္းဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ေရွ႕ဘက္ရွိ ယခင္ အဂၤလိပ္ သံအမတ္ႀကီး အိမ္တြင္ ဗုိလ္ေအာင္ဆန္းကုိ သြားေတြ႔ရသည္။

ဗိုလ္လက္်ာကေခၚ၍ ပါသြားသည္။ ကုိေအာင္ဆန္းကုိ ေရညႇိစိမ္းေရာင္ သကၠလပ္စစ္၀တ္စုံႏွင့္ ခါးတြင္လည္း ဓားခ်ိတ္လ်က္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္ တမ်ဳိးျဖစ္သြားသည္။ အံ့လည္း အံ့ဩသြားသည္။က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း ၏ ႐ုပ္ပုံလႊာ။
ယခင္ ျမင္ေနက် သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုပ္ကားခ်ပ္ကေတာ့ ပင္နီအေပၚဖုံး၊ ေရႊေတာင္လုံခ်ည္ႏွင့္၊ သမိုင္းဆိုသည္က လည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္မဟုတ္ပါလား။ ယခင္ကေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သူက သခင္ေအာင္ဆန္း ေခၚလွ်င္ႀကဳိက္ သူ၊ ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတဲ့။ ထုိအခါ ဗိုလ္ေတဇ ဟုလည္း ေခၚသည္။ နာမည္က မတြင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း နာမည္ကသာ သမုိင္းတြင္သြားသည္။

ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းအနီးရွိ ပတ္ခ္ဟုိတယ္တြင္ က်ေနာ္မတည္း၊ လူမ်ားေနသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ ကုိထြန္းလွ ေခၚသြားေသာ လန္ကတ္စတာလမ္းရွိ ထရီနီတီေဂဟာဟုေခၚေသာ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္တြင္ တနသၤာရီဘက္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖြဲ႔လွ်င္သုံးရန္ ေခၚလာေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား စုေနသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္ သေဘာ။ က်ေနာ္ အဲ သည္မွာ တည္းလုိက္သည္။ က်ေနာ့္အတြက္ စႏၵရားတလုံး ယူေပးထားသည္။ အေတာ္ပဲ။

တညေနတြင္ ကုိေအာင္ဆန္း ေဆး႐ုံတက္ေနသည္ဆို၍ သြားၾကည့္ရန္ က်ေနာ့္ကုိ လာေခၚၾကသည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ သခင္သန္းထြန္း၊ ကုိဗဟိန္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ကုိေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ဗုိလ္ေအာင္ဆန္းကို ခုတင္တလုံးႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကုိ ‘ခင္ဗ်ားလူႀကီး ၾကည့္လုပ္ဦးဗ်၊ ၾကည္တုိက္မွ ေဆးေသာက္မယ္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်’ ဟု သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပၾကသည္။ ကုိေအာင္ဆန္းကေတာ့ မထုံတက္ေသး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပဳံးလုိက္မိသည္။

‘ခင္ဗ်ားနဲ႔ မိတ္ဖဲြ႔ေပးရမယ္ဗ်၊ လာ၊ မခင္ၾကည္နဲ႔ မိတ္ဖဲြ႔ေပးရမယ္၊ အေပၚဆုံးထပ္မွာေနတယ္ လာ’ ဟု တေယာက္က ေျပာ၍ က်ေနာ္တို႔ လူစုသည္ ေဆး႐ုံႀကီးလုပ္ထားရာ အေပၚထပ္သုိ႔ တက္သြားၾကသည္။ (ဒုိင္အုိ မိန္းကေလးေက်ာင္းကို စစ္အတြင္းက ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံအျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားသည္) သုံးထပ္တြင္ျဖစ္မည္ ထင္သည္။

အထဲေရာက္ေသာအခါ ဆရာမ မခင္ၾကည္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ စႏၵရားႀကီးတလုံးရွိသည္။ ‘တေယာက္ကုိ သီခ်င္းဆိုခုိင္းရမယ္ဗ်၊ ခင္ဗ်ားတီး’ က်ေနာ့္ကုိ စႏၵရားေရွ႕သို႔ ပုိ႔လုိက္သည္။ မခင္ၾကည္က အခန္းထဲျပန္၀င္သြားသည္။ စႏၵရားခလုပ္မ်ားကုိ က်ေနာ္ စမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ တီးလုိ႔မရ၊ အသံမ်ား ပ်က္ေနသည္။ ႀကဳိးညႇိမထားသျဖင့္ ဘယ္လုိမွ တီး၍မရ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဇီဇာေၾကာင္သည္။ စႏၵရား အသံေကာင္းေကာင္းမွ တီးခ်င္သည္။

‘လုပ္ေလဗ်ာ၊ သီခ်င္း တပုဒ္’ တေယာက္က ေျပာလုိက္သည္။

‘တီးလုိ႔ မရဘူးဗ်၊ ႀကဳိးက်ေနတယ္၊ တီးရင္ အသံေၾကာင္တယ္’ သူတုိ႔က နားမလည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာ္ဖီမ်ားေရာက္လာသည္။ ကုိေအာင္ဆန္း၏ ခ်စ္သူ မခင္ၾကည္က ျပန္ထြက္မလာ။ က်ေနာ္ ေကာင္းစြာမွတ္မိေနသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္ တုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ က်ေနာ္တေယာက္သာ စႏၵရားတီးတတ္၍ က်ေနာ့္ကို မၾကာခဏ တီးခုိင္းသည္။ မခင္ၾကည္ ျပန္ထြက္မလာသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ရွက္ေနဟန္တူသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူစုမွာ အသက္ပင္ ၃၀ မေက်ာ္ေသး။ က်ေနာ္က သည္အသိုင္းအ၀ုိင္းထဲတြင္ အသက္အငယ္ဆုံး။ ထုိအခါက အသက္ ၂၂၊ ကုိေအာင္ဆန္းက ၂၆ ႏွစ္၊ ကုိေက်ာ္ၿငိမ္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ကုိဗဟိန္းတုိ႔ကလည္း က်ေနာ့္ထက္ ႀကီးၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

မခင္ၾကည္ကုိ က်ေနာ္က ၾကည့္ေကာင္းသူဟု ခံစားမိသည္။ မ်က္ခုံးေမႊး ထူထူ၊ မ်က္ႏွာထားလည္း ခ်ဳိသည္။ ၾကည္လင္ ခ်ဳိျမ၊ ေလွကားထစ္မွ က်ေနာ္တို႔ ဆင္းလာေသာအခါ ေခ်ာသားပဲဗ်၊ ကုိေအာင္ဆန္း ေရြးတာမဆိုးဘူး’ ဟု က်ေနာ္က ေျပာလုိက္သည္။ သူတုိ႔ကလည္း တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကျပန္သည္။
ထုိအခါက က်ေနာ္တုိ႔သည္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

ကုိေအာင္ဆန္း ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးမွ မခင္ၾကည္ကုိ လက္ထပ္မည္ဟူေသာသတင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ ပ်ံ႕ ႏွံ႔သြားသည္။ ယင္းသုိ႔ ဂ်ပန္၀င္စက က်ေနာ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ထပ္သြားၾကသည္။ ပထမဦးဆုံး လက္ထပ္သူက ကုိလွေအာင္၊ သူက ဖ်ာပုံသူ သန္းသန္းႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ မဂၤလာလက္ထပ္ ထမင္းစားပဲြတြင္ က်ေနာ္ စႏၵရားတီးသည္။ လူမ်ားမ်ားမဟုတ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ိုင္းသာ။ ဗိုလ္လက်္ာ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ ဧည့္ ခန္းေဆာင္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ လူစု စုေ၀းေနၾကသည္။ က်ေနာ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထုိအခါက နာမည္ေက်ာ္ၾကား ေနေသာ စႏၵရားဆရာ စိန္ေ၀လွ်ံက တီးေနသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက က်ေနာ္ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ စိန္ေ၀လွ်ံရွိရာသုိ႔ သြားကာ ‘ခဏေနဦးဗ်၊ ေဌးၿမဳိင္ စႏၵရားတီးမလို႔’ ဟု ေျပာလုိက္သည္။ က်ေနာ္ အံံ့ဩသြားသည္။ ဘယ္နဲ႔ဗ်ာ တေယာက္တီးေနစဥ္ သီခ်င္းမဆုံးခင္ ရပ္ခုိင္းရသည္လုိ႔။ က်ေနာ္ မအံ့ဩေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္းက သည္လုိလူမ်ဳိး။

လြန္ခဲ့ေသာ တပတ္ခန္႔ကပင္ သခင္ျမအိမ္ရွိ စႏၵရားကုိ က်ေနာ္တီးေနစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း စစ္၀တ္စစ္စားႏွင့္၀င္လာသည္ က်ေနာ္ေဘးတြင္ ကိုထြန္းလွက သီခ်င္းဆိုေနသည္။ ‘သည္လုိအခါမ်ဳိးမွာ ခ်စ္ၾကမယ္ ၾကင္နာၾကမယ္ သီခ်င္းကမဟန္ဘူးဗ်’ ဟု က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္ကာ ေျပာလုိက္သည္။

က်ေနာ္က ပထမေတာ့ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ဘယ္လုိလူပါလိမ့္ဟု ေတြးမိသည္။ က်ေနာ္ဆက္တီးသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကလည္း ဆက္ေျပာသည္မဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း ေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အျပင္သုိ႔ထြက္သြားသည္။ ေဟာအခုက်ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ အတင္းတီးခုိင္းျပန္သည္။ က်ေနာ္က မတီးခ်င္၊ မတီးခ်င္သည္မွာ အျခားမဟုတ္ စိန္ေ၀လွ်ံတီးေနသည္ကုိ ရပ္ခုိင္း၍ က် ေနာ့္ကုိ တီးခုိင္းသည္ကို က်ေနာ္မႀကဳိက္။ သူကေတာ့ မရ။ က်ေနာ္က ထုိင္ေနရာမွမထသည္ကို လက္ႏွင့္ေခၚၿပီး အတင္း လုပ္ပါဦးဗ်။ ကဥၥနသီိခ်င္းဟု ဆိုလုိက္သည္။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး က်ေနာ္ သီခ်င္းတီးလုိက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲတြင္ ေရႊေရာင္တဖ်တ္္ဖ်တ္ ဆာေကးနံ႔ တသင္းသင္း။

အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ကသူ က။ ဦးဘဂ်မ္းက ဖုိး၀႐ုပ္ႀကီးကဲ့သို႔ တလႈပ္လႈပ္၊ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ထပ္သြား ၾကသည္ကို က်ေနာ္ အံ့ဩေနသည္။ သခင္ခ်စ္၊ ေက်ာင္းဆရာသခင္ခ်စ္က သူ႔တပည့္မေလး ခင္သန္းညြန္႔ႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ သည္လူေတြ ဘယ္လုိ လူေတြလဲ။ က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။ သူတုိ႔ကို ေကာင္းစြာနားမလည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း တေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စေနၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက ဗိုလ္စၾကၤာ၊ သူက က်ေနာ့္ စႏၵရားလက္သံကုိ သေဘာက်ေနသည္။သူ႔ အိမ္္ရွိ ျပင္သစ္ပေလရယ္ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ စႏၵရားႀကီး၊ ဂရင္းပီယာႏုိ က်ေနာ္ပဲ တီးရသည္။ သူႏွင့္အတူေနသူ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ကိုတင္ေအာင္က အဂၤလိပ္သီခ်င္းႀကီးမ်ားကုိ ေကာင္းစြာတီးတတ္သူ၊ ဗမာသီခ်င္းေတာ့ သူ မတီးတတ္၊ ကုိတင္ေအာင္ မွာ ၁၉၃၆ က အုိးေ၀မဂၢဇင္း ေကာ္မတီတြင္ ပါသူ၊ (ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုတင္ေအာင္သည္ မခင္ၾကည္၏ ညီမအမာႏွင့္ လက္ထပ္သြားသည္) က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္း ေလွာ္တာျဖစ္မွာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ။

ထုိအခါက က်ေနာ္သည္ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ ဗိုလ္လက္်ာအိမ္မွ စႏၵရားကိုတီးျဖစ္သည္။ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ ဗမာ့လြတ္လပ္ ေရးတပ္မေတာ္ အရာရွိႀကီးမ်ား ေနထုိင္ေသာ အိမ္တုိင္းလုိလုိ စႏၵရားရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ တီးသူက မရွိ။ က်ေနာ္ကုိ သူတုိ႔က ေမွ်ာ္တတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္ ဗိုလ္လက္်ာအိမ္မွ စႏၵရားကို သိပ္ႀကဳိက္သည္။ အသံက ခ်ဳိသည္။ က်ေနာ္ တီးေနစဥ္ ကို ေအာင္ဆန္းကားႀကီးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ထုိအခါက ဗိုလ္လက်္ာ အိမ္တြင္ ကိုဗဟိန္း ေနသည္။

‘ကိုဗဟိန္း ဘယ္မလဲဗ်’ ဟု က်ေနာ္ကုိ လွမ္းေမးမွ စႏၵရားကုိရပ္ကာ ‘မရွိဘူး ကုိေအာင္ဆန္း ကိုဗဟိန္းအျပင္ထြက္သြားတယ္’
‘လာဗ်ာ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ခဲ့စမ္းပါ မဂိုလမ္းမွာ ပလာတာသြားစားရေအာင္’ ဟု ရပ္ရင္းေျပာသည္။ ‘ေနပါဦးဗ် ျဖည္းျဖည္းေပါ့’ က်ေနာ္က မဂိုလမ္းကုိ ပလာတာသြားစားမည္ကုိ သိပ္မႀကဳိက္၊ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ၿပီမဟုတ္လား၊ သည္ေနရာမ်ဳိးကို တေယာက္တည္း မသြားသင့္ဟု ထင္သည္။ က်ေနာ္က သိပ္မလုိက္ခ်င္၊ သူထုိင္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စကား တေျပာေျပာ၊ သူက လက္ထပ္မည္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာသည္။ ‘က်ေနာ္ သိေနတဲ့ ကိစၥပဲ၊ အိ္မ္ေထာင္မႈဆိုတာ လည္း အႏုပညာရွိတယ္ဗ်’ ဟု သူက က်ေနာ္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေျပာလုိုက္သည္။

ကိုေအာင္္ဆန္းက အဂၤလိပ္လုိ တခါတရံေျပာတတ္သည္။ က်ေနာ္က ျပဳံးလုိက္သည္။ က်ေနာ္က အႏုပညာသမားဆုိ၍ က်ေနာ္ကို သည္စကားေျပာျခင္းျဖစ္မည္။ က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာလုိက္သည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ သူလည္း ပလာတာ စားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားၿပီလား မသိ၊ က်ေနာ့္ကုိ မေခၚေတာ့။

မၾကာမီပင္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး ဧည့္ခန္းေအာက္ထပ္တြင္ လက္ထပ္ပဲြက်င္းပသည္။ ထုိအခါကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လက္ထပ္သည့္ သတင္းမွာ ဟုိးဟုိးေက်ာ္သြားသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း လက္ထပ္သြားသည္။ လက္မထပ္ခင္ ၂ လ ေလာက္ကလားမသိ၊ သူႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ အတူေနၾကေသးသည္။

ပထမ က်ေနာ္ ဗိုလ္ေဇယ်အိမ္တြင္ေနသည္။ ဗိုလ္ေဇယ်အထက္ဗမာျပည္ စစ္ထြက္သြားၿပီး သခင္တင္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုေအာင္ဆန္းအိမ္သုိ႔ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက သူႏွင့္အတူလာေနရန္ေခၚသျဖင့္ ေျပာင္းသြားၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ လက္ထပ္အၿပီးတြင္ ေရႊေတာင္ၾကားရွိ အေျမာက္ ၂ လက္ႏွင့္ အိမ္မွ အင္းလ်ားကန္ေဘးရွိ တထပ္အိမ္ေလးသုိ႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ထုိအခါက အေရးေတာ္ပုံ ရာဇ၀င္အမည္ရွိ စာအုပ္တအုပ္ ေရးေနသည္။ ယင္းစာအုပ္ကို ကုိိဗဟိန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိသာ ေရးေစသည္။ ေရးေစလုိသည္မွာ အျခားအေၾကာင္းမဟုတ္၊ ဂ်ပန္သုိ႔ သြားသည့္အေၾကာင္း။

က်ေနာ္က ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္မ်ားကုိ လုိက္ေမးရသည္။ ထုိအခါကေတာ့ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ႏွင့္သာ ေမးရသည္။ ယင္းစာအုပ္ ေရးသည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ ကိုေအာင္ဆန္းထံ သြားသည္။ သူက လက္ထပ္ခါစ အင္းလ်ားကန္ေဘးရွိ အိမ္တြင္ ေနသည္။ သခင္တင္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔သြားၾကသည္။ မခင္ၾကည္ႏွင့္ အတူတြဲ၍ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၾကသည္။

က်ေနာ္တို႔သည္ ဆင္၀င္မွေန၍ အိမ္ထဲသို႔၀င္ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရႊင္ပ်ေနသည္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ယခင္လုိ ႐ႈသိုးသုိး မ်က္ႏွာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့။ ယခုေတာ့ ျပဳံးစစ၊ ခ်ဳိျမျမ၊ မခင္ၾကည္ကုိလည္း က်ေနာ္က ယခင္က ထင္ထားသည့္အတုိင္း ေခ်ာေမာသူဟု နားလည္ထားသည္။ သခင္တင္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကိုုေအာင္ဆန္းတုိ႔ လင္မယား အိမ္မွျပန္လာၾကသည္။

သခင္တင္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္က စာအုပ္အေၾကာင္းလည္း ေတြး၊ ကုိေအာင္ဆန္းတို႔အေၾကာင္းလည္း ေတြး။ သူ႔ဘ၀ ဆန္းသစ္လာၿပီဟု က်ေနာ္က ေတြးေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အသိုင္းအ၀ုိင္းတြင္ သူကတမ်ဳိး၊ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ သူက လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္းကုိသာ ေတြးေနသည္။ ယခု အိမ္ေထာင္က်ၿပီဆိုေတာ့ သူ၏ဘ၀သည္ ရႊန္းပလာၿပီဟုု က်ေနာ္က ေတြးေနမိသည္။

ထုိကာလက က်ေနာ္တုိ႔၏ အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ေဇယ် စသူတုိ႔လည္း လက္ထပ္သြားၾကသည္။ သခင္သန္းထြန္းက မခင္ၾကည္အမႏွင့္ လက္ထပ္သြားသည္။ ဗိုလ္ေဇယ်မွာ ၁၉၃၉ မႏၲေလး အေရးေတာ္ပုံတြင္ ပုလိပ္မ်ား ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရ၍ ေဆး႐ုံတက္ေနစဥ္က ပန္းသီးလာေပးေသာ ေက်ာင္းသူေလးႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္သည္။ ဗုိလ္လက်္ာကလည္း ပဲခူးသူ မခင္လွႏွင့္ လက္ထပ္သြားသည္။ အလွက က်ေနာ္ႏွင့္ သီခ်င္းဆိုဖက္။

သူတုိ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ထပ္သြားၾကသည္ကို က်ေနာ္ ဤသုိ႔ေတြးသည္။ က်ေနာ္က ကိုဗဟိန္းလက္ထပ္ၿပီး စ စစ္မျဖစ္မီ ကာလက အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖူးသည္။ က်ေနာ္ ကိုဗဟိန္း၏အေတြး အေခၚကုိ မွတ္မိေနသည္။

ကုိဗဟိန္းက လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ ဒုကၡ သုတ္ခေတြကုိ ေ၀မွ်ဖို႔ပဲဗ်ဟုေျပာသည္။ ယခုလည္း သူတုိ႔သည္ ဖက္ဆက္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ေပါင္းရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသည္ မဟုတ္၊ သုိ႔ေသာ္ သမုိင္းဆိုသည္က တမ်ဳိး၊ ကိုေအာင္ဆန္းသြားသည္က တ႐ုတ္ျပည္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အမြဳိင္သုိ႔သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ‘သမုိင္း ကံၾကမၼာ’ ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ သုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ဖက္ဆစ္မ်ားႏွင့္ မေပါင္းခ်င္သည္ကုိ က်ေနာ္သိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ စိတ္ဓာတ္ က်ေနသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးသည္။ စိတ္ဓာတ္က်သည့္အခါ မိမိ၏ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ေ၀မွ်မည္ ခ်စ္သူကုိ တမ္းတမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔သည္ တေယာက္ၿပီး တေယာက္လက္ထပ္သြားၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းလည္း ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက လက္ထပ္သြားသည္။ သူ႔ဇနီး မႏြယ္က က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္။

လက္ထပ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ မိမိတို႔ ဘ၀၏ အဆိုးအေကာင္း အေတြ႔အၾကဳံကုိ ေ၀မွ်ခံစားျခင္းဟု ယေန႔တုိင္ ေတြးေနသည္။ တေယာက္တည္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္းထက္ မိမိစိတ္ဆင္းရဲျခင္းကို ေ၀မွ်မည့္ ခ်စ္သူႏွင့္ ေနရျခင္းသည္ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းက သူတုိ႔သည္ လက္ထပ္ၾကေလသလား၊ အသက္ထက္ဆုံးပင္ သူတုိ႔ ဇနီးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ၾကသည့္ အေထာက္အထားရွိၾကသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ သူတုိ႔လက္ထပ္သြားၾကေသာ္လည္း သူတုိ႔၏ မူလ ယုံၾကည္ခ်က္သည္ ေျပာင္းလဲမသြား၊ ယင္းသည္ ခ်စ္ေမတၱာစစ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒဂုန္တာရာ (၂၃-၂-၉၉)

(ထုတ္ေ၀ျခင္း မျပဳရေသးသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ စာအုပ္အတြက္ ေရးသားေပးသည့္ စာမူ ျဖစ္ပါသည္)

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၇၁ မွ …