"ပိုးဟပ္"

Zay Ya

တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ဒီေလာက္ႀကီး ခက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မနက္ အိပ္ရာထခ်ိန္မွာ အားလံုးၿပီးသြားကုန္ၾက တာပဲ။ ခက္ေနတာက ~ ခက္ေနတယ္ ထင္တဲ့ စိတ္ရယ္၊ မခက္ရ မေနႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရယ္။

အခုလည္း က်ေနာ့ ပိုးဟပ္ေလး ဆံုးသြားတဲ့ အေၾကာင္းကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္။ သူဆံုးသြားေတာ့ သူ႕အသုဘ ကို ဘယ္လို ျပင္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုခ်ခ်င္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ထားမယ္၊ ဘယ္လို မီးသၿဂၤိဳလ္မယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘယ္ဘာသာထံုးတမ္းနဲ႔ သၿဂၤ ိဳလ္ခ်င္တယ္ အထိ။ တိုင္ပင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ခက္ေအာင္လုပ္ေနတာ သက္သက္ပဲလို႔ က်ေနာ္ ေတြးလိုက္မိတယ္။

က်ေနာ့ ပိုးဟပ္ေလး က အခုေတာ့ျဖင့္ ေသၿပီးၿပီ။ ေသၿပီ ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အေျပာနဲ႔ ဆို ဘဝကူးသြားတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ သူ ဆိုတဲ့ အဲ့သဟာေလး ဘယ္ကူးသြားတာလဲ၊ ဘယ္လို ကူးသြားတာလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ေျခကားယား လက္ကားယား က်န္ရစ္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဒီလို 'ကား' ေနရတာကလည္း ေထြေထြထူးထူး အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ တက္နင္း မိလိုက္လို႔ သက္သက္ပဲ။

ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ကို တက္နင္းမိတာ သူလိုကိုယ္လိုပဲ မဟုတ္လား။ ဘာမ်ား ထူးဆန္းသြားလို႔လဲ။ ဆိုပါစို႔ ေျပာရရင္ - သူ အသက္ရွိစဥ္က သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အၿငိမ္ေနတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း (ဘာမို႔လို႔၊) က်ေနာ္ကလည္း အၿငိမ္ေနတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို အၿငိမ္မေနတဲ့ ႏွစ္ေကာင္ဟာ အနားမွာ ရွိေနတဲ့ အခိုက္ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဆံုမိၾကမွာ။ ဟုတ္တယ္မလား။ တကယ္လည္း ဆံုမိၾကတာပါပဲ။ ဆံုဆို ခဏခဏကုိ ဆံုတာ။

ဆံုတိုင္းလည္း တစ္ေကာင္က တစ္ေကာင္ကို ဦးေအာင္ တက္နင္း ၾကတယ္။ သူက ဦးေအာင္ နင္းမယ္၊ ကိုယ္က ဦးေအာင္ နင္းမယ္။ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုေနၾကသလိုပဲ။ ဒီလို သူ ဦးမယ္ ကိုယ္ ဦးမယ္ နဲ႔ လုေနၾကတာ၊ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ ဦးသြားတယ္။ အဲ့ေတာ့ သူ ျပားသြားတယ္။ အဲ့ဒါ ဘာဆန္းလဲ။ ဘာမွ မဆန္းဘူး။

ဆန္းေနရတာက သူ႕အသုဘ ကိစၥရယ္။

ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အသုဘ စရိတ္က ဘယ္ေလာက္ကုန္ႏိုင္မလဲ လို႔ တစ္ေယာက္က စေမးတယ္။ အဲ့ကေန ဒီျပႆနာရိုးရိုးေလးက စၿပီး ဆန္း ေတာ့တာပဲ။ အားလံုး ဝိုင္းစဥ္းစားသြားၾကတယ္။ စဥ္းစားရံု စဥ္းစားတာပဲ ဆိုရင္ည္း ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ေသးဘူး။ တစ္ေယာက္က - ။ အဲ့ တစ္ေယာက္က က်ေနာ့ကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး ေျပာတာ။ ဒီေကာင္ တက္နင္းလို႔ ဒင္းကေလး ေသသြားတာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပိုးဟပ္ေလးရဲ႕ အသုဘ စရိတ္ကို ဒီေကာင္ကပဲ စီစဥ္ေပးသင့္တာ၊ ေပးေလ်ာ္သင့္တာ တဲ့။ အဲ့ကစၿပီး မခက္ခဲသင့္တဲ့ ကိစၥက ခက္ခက္ခဲခဲ တိုင္ပင္ ရတဲ့ အထိ၊ မဆန္းျပားတဲ့ ကိစၥက ဆန္းျပားရတဲ့အထိ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ္ကလည္း ခ်ဴးတစ္ျပားကို ႏွစ္ျပား ခြာေနရတဲ့ ငမြဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လည္း ေခါင္းနပန္း နဲနဲ ႀကီးသြားရတယ္။ မေျပာမျဖစ္မို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေကာင့္ အသုဘ စရိတ္က ဘယ္ေလာက္ ကုန္က်မလဲ ေျပာကြာ။ ငါ့ကို စာရင္းတြက္ၿပီးေပး၊ လိုတာ ပိုတာ ေတြေတာ့ နည္းနည္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ လုပ္ၾက က်ေနာ္လည္း သိပ္အဆင္ေျပတာ မဟုတ္ဘူး လို႔။

ဒီေတာ့မွ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾက၊ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ က အေခါင္းဝယ္မယ္၊ မဝယ္ဘူး၊ တစ္ေယာက္က ဖ်ာလိပ္မယ္၊ မလိပ္ဘူး။ အဲ့က စလို႔၊ ေနာက္ဆံုး ဘုန္းႀကီး ဘယ္ႏွစ္ပါး ပင့္မယ္၊ မပင့္ဘူး။ ဘာေတြလွဴမယ္၊ မလွဴဘူး ဆိုတာ အထိ။ တစ္ေယာက္က ဆို ငါတို႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး တိုင္ပင္ေနတာ မင္းကို သနားလို႔တဲ့၊ ဝင္ကူေပးေနတာတဲ့။ သူတို႔ တိုင္ပင္ေနတာ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့၊ ဘာမွ ေရေရရာရာလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ညဦးပိုင္းေလာက္ကေန သန္းေခါင္တိုင္ အထိ တိုင္ပင္ေနၾကတုန္းပဲ။ နက္ျဖန္ မနက္ မိုးလင္းေတာင္ ၿပီးပါဦးမလား မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း စိတ္သိပ္ ရွည္တာ မဟုတ္လို႔၊ ၿပီးခါမွ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေမႊ႕ရာခင္း၊ သြားအိပ္ေနလိုက္တယ္။

ပထမေတာ့ အာ္ဟစ္တိုင္ပင္ ေနၾကတဲ့ သူတို႔ဘက္ လွည့္၊ နားေထာင္ရင္း အိပ္ေနတာ။ ေမွးခနဲ တစ္ခ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ စကားသံေတြ ၾကားလို႔ ခဏပဲ၊ ျပန္ႏိုးလာတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တႀကိတ္ႀကိတ္ တိုင္ပင္ေနၾကတုန္းပဲ။ ဒီပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ကိစၥက ဘာမ်ား အဲ့ေလာက္ တိုင္ပင္စရာ လိုလဲ။ က်ေနာ္လည္း ေတြးရင္း ေတြးရင္း မ်က္လံုးက်ယ္လာတယ္။ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္၊ဒါဟာ ခက္ခဲေနတဲ့ ကိစၥမွလည္း မဟုတ္ဘဲ။

က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေစာင္ဆြဲၿခံဳရင္း သူတို႔ဘက္လွည့္ၾကည္ေတာ့- ျငင္းခံုေနတဲ့ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ့ၾကား ၾကမ္းျပင္ေပၚ မ်က္လံုးက ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့မွာ အသက္မရွိေတာ့တဲ့ ပိုးဟပ္ေကာင္ က က်ေနာ္ နင္းထားမိတဲ့ အတိုင္း ကားကားေလး ရွိေနတုန္းပဲ။

...........................
"Once upon a time in Curiosity"
July 18th 2013