လေပါင္း သံုးရာ ၾကာေသာအခါ
|
5:34 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
July 22, 2013 at 6:47am
ရွစ္ရက္ရွစ္လ ၈၈ရက္ေန႔ဆုိရင္ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီး ၂၅နွစ္ေငြရတုကိုေရာက္ေတာ့မည္။
၂၅နွစ္က ဘ၀ကို လႈပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ အတိတ္ တေစၧ က ကေန႔တိုင္ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္။ ေမ့ေပ်ာက္ မရ ပီျပင္ထင္ရွားစြာ အေတြးပံုရိပ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ေနဆဲ…။
၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပညာသင္ၾကားရာ အထက(၂) တာေမြသို႔ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ရ က္ေန႔တြင္ ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလံုုးအတိုင္းအတာျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးကို တိုက္ပြဲ၀င္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ပူူးေပါင္းပါ၀င္ၾကရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ထားသည့္ စာပင္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မင္းကိုနိုင္ ဟု ေရးထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေနေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားၾကား တီးတိုးတိုင္ပင္ၾကရင္း ၈ ရက္ေန႔ကို ၾကိဳလင့္ေန ၾကသည္။ ၈ ရက္ေန႔မနက္ပိုင္း ထင္ထားသလိုမျဖစ္လာခဲ့။ အခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္း လင့္လာခဲ့သည္။ အေျခအေနကိုရိပ္မိေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း ၾကိဳတင္ထိန္းသိမ္းနိုင္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾက သည္။
ေက်ာင္း၀င္းတခါးမၾကီးကို ေသာ့ခတ္ထားသလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း အခန္းထဲတြင္သာ ေနထိုင္ရန္ မွာၾကားေနၾကသည္။ ညေန ၃ နာရီခြဲခန္႔ မလႊကုန္းဘူတာဘက္မွ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး.. သပိတ္ သပိတ္ေမွာက္ေမွာက္ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္ ေန၀င္းအစိုးရအလိုမရွိ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးပါေစ… စသည့္ေၾကႊးေၾကာ္သံမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ ထိုအသံမ်ားက ေက်ာင္းနားသို႔ခ်ည္းကပ္လာ ေသာအခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းမရေတာ့ ရုန္းရင္ဆန္ခတ္ျဖစ္ကုန္သည္။ အခန္းတံခါး မ်ားကို တြန္းဖြင့္ျပီး အျပင္သို႔ အတင္းရုန္းကာထြက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ရွိ လူထုကလည္း ေက်ာင္းတံခါးမၾကီးကို ရိုက္ဖြင့္သူဖြင့္ ေက်ာ္တက္သူေက်ာ္တက္နွင့္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားနဲ႔ျပည္သူ တစ္ေပါင္းတည္းျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ပူးေပါင္းစစ္ေၾကာင္းၾကီးက သီတာလမ္းမွတစ္ဆင့္ သိမ္ျဖဴလမ္းမၾကီးအတိုင္းခ်ီတက္ကာ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ပံုမွန္စုစည္းခဲ့ၾကျပီး ဆႏၵျပျမဲျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်း မ်က္ေစာင္းထုိးရွိ ေကာင္စီရံုးဝင္းထဲတြင္လည္း ထုိင္သပိတ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က စာရြက္စာတမ္းႏွင့္ ဆုဖလားႏွင့္ ဒုိင္းမ်ားကုိ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည္။ မည္သူမွ် မတားနုိင္ခဲ့ၾက။ ညပုိင္းတြင္လည္း ကားမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေသာ အဖဲြ႔မ်ားသည္လည္း တဖဲြဖဲြေရာက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္လည္း ေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အဆုိေတာ္ ေဂ်ေမာင္ေမာင္က ‘ျပည္သူေတြက ဆန္ေပးပါလုိ႔ေျပာေနတာကုိ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဆန္ရဲ႕ေရွ႕မွာ က်ည္ တလံုးတုိးျပီး က်ည္ဆံေတြ ထည့္ေပးခဲ့တယ္။ အေတာ့္ကုိ ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္တယ္’ ဟု အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ အဆုိေတာ္ အေကာ္ဒီယံ ဦးအုန္းေက်ာ္၊ ဒါရုိက္တာ ခင္ေဇာ္ နွင့္ က်န္အခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ ေကာင္းစြာမမွတ္မိေတာ့။
အေျပာအေဟာ ေကာင္းၾကလြန္းလုိ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားမွာ ေသမည့္ေဘးကုိ ေျပးေတြ႔ ခ်င္သည့္ စိတ္က တားမရ ဆီးမရ။ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားပင္ ထခဲ့ရသည္။ ၁၀ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း သိမ္ျဖဴလမ္းမၾကီးအတုိင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ စေတာ့ဂိ္တ္ကုန္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ့ တံတားတဖက္ ျခမ္းတြင္ ၾကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စစ္အစိုးရတပ္က ၾကိဳတင္ေနရာယူထားၾကသည္။ ေရွ႕တုိး၍ မရ။ ပစ္ခတ္ ႏွိမ္နင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ေအာ္ဟစ္တားျမစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ စစ္ေၾကာင္းေခါင္းေဆာင္ မည္သူမည္ဝါ မွန္း မသိ။ ခဏ တဦး ခဏတဦး ေပၚလာေနသည္။ မည္သူ႔စကားကုိ နားေထာင္ရမည္မသိ။ ငယ္ရြယ္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔ အဖဲြ႔က ေရွ႕ဆက္ေရးကုိ အဓိကထားၾကသည္။ အေျခအတင္ျဖစ္ေနသည္က အေတာ္ၾကာသြားသည္။ ညေန ၃ နာရီခဲြခန္႔တြင္ ေရွ႕ဆက္လွမ္းလုိက္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔ကုိ စတင္ပစ္ခတ္ ေတာ့သည္။ ကမၻာပ်က္သည့္အလား ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးသံ ဆဲဆုိတုိင္းထြာသံ ေသနတ္သံ တဦးႏွင့္တဦး တုိးၾကိ္တ္တက္နင္းသံ စသျဖင့္ အခ်ဳိ႕က ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားၾကသည္။ တံတားေအာက္ ခုန္ဆင္းၾက၊ အေတာ့္ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ျဖိဳခြင္းခံရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားက မ်က္စိတဆံုး။
ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာ ပလပြ အကၤ်ီဗလာႏွင့္ က်ေနာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဓာတ္ပံု အကဲြတခုကုိ ကုိင္ရင္း တဖက္ကလည္း ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားၾကီးကုိ သုိင္းဖက္လုိ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ေျပးလႊားခဲ့ရသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဗ်ာတင္ျခင္းကုိ ခံရျပန္သည္။ ေနာက္ပုိင္းအေျခအေနက ဆုိးဝါးလာသည္။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ လံုျခံဳေရးအတြက္သာ ဦးစားေပးလာၾကသည္။ ေတာေၾကာင္ေတြ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာခဲ့သည္။ ဂုိေဒါက္ေဖာက္ လုယက္ ေခါင္းျဖတ္ ရွစ္ေလးလံုး ေသြးစက္တုိ႔ကုိ အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ ေစခဲ့သည္။
၁၈-၉-၈၈ အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္ပုိင္း အာဏာရွင္ စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဆက္လက္ တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္အစုိးရကလည္း နည္းမ်ဳိးစံုသံုးကာ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့သည္။ အဖမ္းအဆီးမ်ားက ဆက္တုိက္၊ အခ်ဳိ႕ ေထာင္နန္းစံလုိက္ရသည္။ တခ်ဳိ႕က လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ဆင္ႏႊဲလုိေသာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ အသီးသီးသုိ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အလံကုိ အျမင့္မားဆံုး စုိက္ထူရင္း ေျခစံုပစ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾက သည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ထုိးႏွက္ခ်က္မ်ားကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း အလံမလွဲ တုိက္ပဲြဝင္သြားခဲ့သူမ်ား ရွိသလုိ ေပ်ာ့ညံ့သူမ်ားက ျပည္ေတာ္ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမမ်ားတြင္ ဗမာဆုိသည့္ လူမ်ဳိးကုိ ရြံေၾကာက္ျဖစ္ေနၾကသည္။ ယံုၾကည္မႈ မရွိ။ မ်က္ႏွာသာ မေပး။ တကြက္မွားလွ်င္ အစားခံရနုိင္သည့္ နုိင္ငံေရး က်ားကြက္မ်ားေအာက္ စေတးခံဘဝမ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆုိသူမ်ားက မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳေနခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝႏွင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ပညာသင္ ၾကားေပးခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ္ ဗမာစကားမေျပာေသာ သူတုိ႔ႏွင့္ ယံုၾကည္မႈရရန္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ တည္ေဆာက္ ယူခဲ့ရသည္။ ‘ဗ’ ဗလၾကီးဆင္ေျပာင္စီး ဆုိသည့္ သူငယ္တန္း စာမွာ သူတုိ႔နယ္ေျမတြင္ ပညာသင္ ၾကားေတာ့ ‘ဗ’ ဗမာမ်ဳိး လွံႏွင့္ထုိးဟု ျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္သည္။ အျပစ္ဆုိရန္လည္း ခက္ခဲလြန္းလွသည္။ စနစ္ဆုိး ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေဝဒနာမွာ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ပုိ၍ သိရွိနားလည္နုိင္မည္ ထင္သည္။ လူမ်ဳိးတုိင္းတြင္ အဆုိးအေကာင္း ရွိမည္။ စနစ္ဆုိးကုိ မုန္းလွ်င္ စနစ္ကုိသာ တြန္းလွန္တုိက္ပဲြဝင္ရမည္။ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးမ်ားကုိ မသက္ဆုိင္သူ မ်ား မခံစားမိေစေရးမွာ အလြန္အေရးၾကီးသည္။ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကုိ မႏွစ္ျမိဳ႕လွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္က မက်င့္သံုး မိေစဖုိ႔ အလြန္အေရးၾကီးသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ လူမ်ဳိးစု ေခါင္းေဆာင္ၾကီး တဦးႏွင့္ က်ေနာ္ စကားေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိစကားမ်ားကုိ ယေန့႔တုိင္ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲ။
‘ဗမာေတြက တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြအေပၚ အေတာ့္ကုိ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ က်င့္သံုး ၾကတယ္။ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ မွ က်ေနာ္ လက္မခံနုိင္ဘူး’ ဟု သူက ဆုိသည္။ က်ေနာ္ကလည္း
‘ဟုတ္ပါတယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္… ဗမာေတြက တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြအေပၚ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ က်င့္သံုးတာကုိ လက္မခံနုိင္ပါဘူး။ အားလံုးဟာ လူသားဆုိတဲ့ အျမင္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကုိ ရြံမုန္း မႏွစ္ျမိဳ႕ဘူးဆုိရင္ ကုိယ့္နယ္ေျမေဒသထဲကုိ ေရာက္လာတဲ့ ဗမာနဲ႔ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြ အေပၚမွာလည္း လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ ျပန္မက်င့္သံုးဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္’ ဟု ေျပာလုိက္တာ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့္ဘဝလည္း ဂၽြမ္းထုိးေမွာက္ခံု ဘဝစံုကုိ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ကူးခတ္ရျပန္သည္။
လေပါင္း (၃၀၀) သံုးရာ ရက္ေပါင္း (၉၁၂၅) ရက္ ၾကာေသာအခါ.. အခ်ဳိ႕က ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ေတြ စြန္႔လႊတ္၊ အခ်ဳိ႕က ခႏၶာကုိယ္ အစိပ္အပုိင္းေတြ စြန္႔လႊတ္၊ အခ်ဳိ႕က အတၱ သမား တကိုယ္ေကာင္သမား ေတြျဖစ္၊ အခ်ဳိ႕က ဇာတ္တူသားကုိ ျမိန္ယွက္စြာ စားသံုးရင္း အနာဂတ္ခရီးကုိ ဆက္ေန ၾက။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ နယ္ေျမသစ္မွာ ဘဝသစ္ေတြ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကဆဲ။ က်ေနာ္ႏွင့္မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ပန္းတုိင္ေတြေပ်ာက္ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္လုိ႔ ရင္ေသြးငယ္တုိ႔ဘဝကလည္း အနာဂတ္ မေသခ်ာ၊ နုိင္ငံမဲ့ဘဝ ေဝဝါးေနဆဲ..။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီးကုိေတာ့ အစဥ္ထာဝရ ဦးညႊတ္လ်က္။
အုပ္ၾကီးေဖ
၂၂-၀၇-၂၀၁၃ံ
၂၅နွစ္က ဘ၀ကို လႈပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ အတိတ္ တေစၧ က ကေန႔တိုင္ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္။ ေမ့ေပ်ာက္ မရ ပီျပင္ထင္ရွားစြာ အေတြးပံုရိပ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ေနဆဲ…။
၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပညာသင္ၾကားရာ အထက(၂) တာေမြသို႔ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ရ က္ေန႔တြင္ ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလံုုးအတိုင္းအတာျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးကို တိုက္ပြဲ၀င္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ပူူးေပါင္းပါ၀င္ၾကရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ထားသည့္ စာပင္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မင္းကိုနိုင္ ဟု ေရးထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေနေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားၾကား တီးတိုးတိုင္ပင္ၾကရင္း ၈ ရက္ေန႔ကို ၾကိဳလင့္ေန ၾကသည္။ ၈ ရက္ေန႔မနက္ပိုင္း ထင္ထားသလိုမျဖစ္လာခဲ့။ အခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္း လင့္လာခဲ့သည္။ အေျခအေနကိုရိပ္မိေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း ၾကိဳတင္ထိန္းသိမ္းနိုင္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾက သည္။
ေက်ာင္း၀င္းတခါးမၾကီးကို ေသာ့ခတ္ထားသလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း အခန္းထဲတြင္သာ ေနထိုင္ရန္ မွာၾကားေနၾကသည္။ ညေန ၃ နာရီခြဲခန္႔ မလႊကုန္းဘူတာဘက္မွ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး.. သပိတ္ သပိတ္ေမွာက္ေမွာက္ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္ ေန၀င္းအစိုးရအလိုမရွိ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးပါေစ… စသည့္ေၾကႊးေၾကာ္သံမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ ထိုအသံမ်ားက ေက်ာင္းနားသို႔ခ်ည္းကပ္လာ ေသာအခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းမရေတာ့ ရုန္းရင္ဆန္ခတ္ျဖစ္ကုန္သည္။ အခန္းတံခါး မ်ားကို တြန္းဖြင့္ျပီး အျပင္သို႔ အတင္းရုန္းကာထြက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ရွိ လူထုကလည္း ေက်ာင္းတံခါးမၾကီးကို ရိုက္ဖြင့္သူဖြင့္ ေက်ာ္တက္သူေက်ာ္တက္နွင့္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားနဲ႔ျပည္သူ တစ္ေပါင္းတည္းျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ပူးေပါင္းစစ္ေၾကာင္းၾကီးက သီတာလမ္းမွတစ္ဆင့္ သိမ္ျဖဴလမ္းမၾကီးအတိုင္းခ်ီတက္ကာ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း ပံုမွန္စုစည္းခဲ့ၾကျပီး ဆႏၵျပျမဲျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်း မ်က္ေစာင္းထုိးရွိ ေကာင္စီရံုးဝင္းထဲတြင္လည္း ထုိင္သပိတ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က စာရြက္စာတမ္းႏွင့္ ဆုဖလားႏွင့္ ဒုိင္းမ်ားကုိ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည္။ မည္သူမွ် မတားနုိင္ခဲ့ၾက။ ညပုိင္းတြင္လည္း ကားမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေသာ အဖဲြ႔မ်ားသည္လည္း တဖဲြဖဲြေရာက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္လည္း ေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အဆုိေတာ္ ေဂ်ေမာင္ေမာင္က ‘ျပည္သူေတြက ဆန္ေပးပါလုိ႔ေျပာေနတာကုိ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဆန္ရဲ႕ေရွ႕မွာ က်ည္ တလံုးတုိးျပီး က်ည္ဆံေတြ ထည့္ေပးခဲ့တယ္။ အေတာ့္ကုိ ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္တယ္’ ဟု အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ အဆုိေတာ္ အေကာ္ဒီယံ ဦးအုန္းေက်ာ္၊ ဒါရုိက္တာ ခင္ေဇာ္ နွင့္ က်န္အခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ ေကာင္းစြာမမွတ္မိေတာ့။
အေျပာအေဟာ ေကာင္းၾကလြန္းလုိ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားမွာ ေသမည့္ေဘးကုိ ေျပးေတြ႔ ခ်င္သည့္ စိတ္က တားမရ ဆီးမရ။ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားပင္ ထခဲ့ရသည္။ ၁၀ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း သိမ္ျဖဴလမ္းမၾကီးအတုိင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ စေတာ့ဂိ္တ္ကုန္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ့ တံတားတဖက္ ျခမ္းတြင္ ၾကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စစ္အစိုးရတပ္က ၾကိဳတင္ေနရာယူထားၾကသည္။ ေရွ႕တုိး၍ မရ။ ပစ္ခတ္ ႏွိမ္နင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ေအာ္ဟစ္တားျမစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ စစ္ေၾကာင္းေခါင္းေဆာင္ မည္သူမည္ဝါ မွန္း မသိ။ ခဏ တဦး ခဏတဦး ေပၚလာေနသည္။ မည္သူ႔စကားကုိ နားေထာင္ရမည္မသိ။ ငယ္ရြယ္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔ အဖဲြ႔က ေရွ႕ဆက္ေရးကုိ အဓိကထားၾကသည္။ အေျခအတင္ျဖစ္ေနသည္က အေတာ္ၾကာသြားသည္။ ညေန ၃ နာရီခဲြခန္႔တြင္ ေရွ႕ဆက္လွမ္းလုိက္ေသာ က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔ကုိ စတင္ပစ္ခတ္ ေတာ့သည္။ ကမၻာပ်က္သည့္အလား ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးသံ ဆဲဆုိတုိင္းထြာသံ ေသနတ္သံ တဦးႏွင့္တဦး တုိးၾကိ္တ္တက္နင္းသံ စသျဖင့္ အခ်ဳိ႕က ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားၾကသည္။ တံတားေအာက္ ခုန္ဆင္းၾက၊ အေတာ့္ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ျဖိဳခြင္းခံရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားက မ်က္စိတဆံုး။
ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာ ပလပြ အကၤ်ီဗလာႏွင့္ က်ေနာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဓာတ္ပံု အကဲြတခုကုိ ကုိင္ရင္း တဖက္ကလည္း ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားၾကီးကုိ သုိင္းဖက္လုိ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ေျပးလႊားခဲ့ရသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဗ်ာတင္ျခင္းကုိ ခံရျပန္သည္။ ေနာက္ပုိင္းအေျခအေနက ဆုိးဝါးလာသည္။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ လံုျခံဳေရးအတြက္သာ ဦးစားေပးလာၾကသည္။ ေတာေၾကာင္ေတြ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာခဲ့သည္။ ဂုိေဒါက္ေဖာက္ လုယက္ ေခါင္းျဖတ္ ရွစ္ေလးလံုး ေသြးစက္တုိ႔ကုိ အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ ေစခဲ့သည္။
၁၈-၉-၈၈ အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္ပုိင္း အာဏာရွင္ စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဆက္လက္ တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္အစုိးရကလည္း နည္းမ်ဳိးစံုသံုးကာ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့သည္။ အဖမ္းအဆီးမ်ားက ဆက္တုိက္၊ အခ်ဳိ႕ ေထာင္နန္းစံလုိက္ရသည္။ တခ်ဳိ႕က လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ဆင္ႏႊဲလုိေသာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ အသီးသီးသုိ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အလံကုိ အျမင့္မားဆံုး စုိက္ထူရင္း ေျခစံုပစ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾက သည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ထုိးႏွက္ခ်က္မ်ားကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း အလံမလွဲ တုိက္ပဲြဝင္သြားခဲ့သူမ်ား ရွိသလုိ ေပ်ာ့ညံ့သူမ်ားက ျပည္ေတာ္ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမမ်ားတြင္ ဗမာဆုိသည့္ လူမ်ဳိးကုိ ရြံေၾကာက္ျဖစ္ေနၾကသည္။ ယံုၾကည္မႈ မရွိ။ မ်က္ႏွာသာ မေပး။ တကြက္မွားလွ်င္ အစားခံရနုိင္သည့္ နုိင္ငံေရး က်ားကြက္မ်ားေအာက္ စေတးခံဘဝမ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆုိသူမ်ားက မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳေနခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝႏွင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ပညာသင္ ၾကားေပးခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ္ ဗမာစကားမေျပာေသာ သူတုိ႔ႏွင့္ ယံုၾကည္မႈရရန္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ တည္ေဆာက္ ယူခဲ့ရသည္။ ‘ဗ’ ဗလၾကီးဆင္ေျပာင္စီး ဆုိသည့္ သူငယ္တန္း စာမွာ သူတုိ႔နယ္ေျမတြင္ ပညာသင္ ၾကားေတာ့ ‘ဗ’ ဗမာမ်ဳိး လွံႏွင့္ထုိးဟု ျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္သည္။ အျပစ္ဆုိရန္လည္း ခက္ခဲလြန္းလွသည္။ စနစ္ဆုိး ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေဝဒနာမွာ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ပုိ၍ သိရွိနားလည္နုိင္မည္ ထင္သည္။ လူမ်ဳိးတုိင္းတြင္ အဆုိးအေကာင္း ရွိမည္။ စနစ္ဆုိးကုိ မုန္းလွ်င္ စနစ္ကုိသာ တြန္းလွန္တုိက္ပဲြဝင္ရမည္။ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးမ်ားကုိ မသက္ဆုိင္သူ မ်ား မခံစားမိေစေရးမွာ အလြန္အေရးၾကီးသည္။ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကုိ မႏွစ္ျမိဳ႕လွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္က မက်င့္သံုး မိေစဖုိ႔ အလြန္အေရးၾကီးသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ လူမ်ဳိးစု ေခါင္းေဆာင္ၾကီး တဦးႏွင့္ က်ေနာ္ စကားေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိစကားမ်ားကုိ ယေန့႔တုိင္ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲ။
‘ဗမာေတြက တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြအေပၚ အေတာ့္ကုိ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ က်င့္သံုး ၾကတယ္။ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ မွ က်ေနာ္ လက္မခံနုိင္ဘူး’ ဟု သူက ဆုိသည္။ က်ေနာ္ကလည္း
‘ဟုတ္ပါတယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္… ဗမာေတြက တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြအေပၚ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ က်င့္သံုးတာကုိ လက္မခံနုိင္ပါဘူး။ အားလံုးဟာ လူသားဆုိတဲ့ အျမင္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကုိ ရြံမုန္း မႏွစ္ျမိဳ႕ဘူးဆုိရင္ ကုိယ့္နယ္ေျမေဒသထဲကုိ ေရာက္လာတဲ့ ဗမာနဲ႔ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြ အေပၚမွာလည္း လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ ျပန္မက်င့္သံုးဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္’ ဟု ေျပာလုိက္တာ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့္ဘဝလည္း ဂၽြမ္းထုိးေမွာက္ခံု ဘဝစံုကုိ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ကူးခတ္ရျပန္သည္။
လေပါင္း (၃၀၀) သံုးရာ ရက္ေပါင္း (၉၁၂၅) ရက္ ၾကာေသာအခါ.. အခ်ဳိ႕က ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ေတြ စြန္႔လႊတ္၊ အခ်ဳိ႕က ခႏၶာကုိယ္ အစိပ္အပုိင္းေတြ စြန္႔လႊတ္၊ အခ်ဳိ႕က အတၱ သမား တကိုယ္ေကာင္သမား ေတြျဖစ္၊ အခ်ဳိ႕က ဇာတ္တူသားကုိ ျမိန္ယွက္စြာ စားသံုးရင္း အနာဂတ္ခရီးကုိ ဆက္ေန ၾက။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ နယ္ေျမသစ္မွာ ဘဝသစ္ေတြ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကဆဲ။ က်ေနာ္ႏွင့္မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ပန္းတုိင္ေတြေပ်ာက္ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္လုိ႔ ရင္ေသြးငယ္တုိ႔ဘဝကလည္း အနာဂတ္ မေသခ်ာ၊ နုိင္ငံမဲ့ဘဝ ေဝဝါးေနဆဲ..။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီးကုိေတာ့ အစဥ္ထာဝရ ဦးညႊတ္လ်က္။
အုပ္ၾကီးေဖ
၂၂-၀၇-၂၀၁၃ံ
0 comments:
Post a Comment