(၁၉၇၅) လူမႈကြန္ယက္ ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)
|
6:20 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
July 21, 2013 at 11:15pm
(၁)
အရင္အပတ္က တက္ခဲ့တဲ့ (အိုအီးစီဒီ) ရဲ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္မွာ “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမႈကြန္ယက္ အားနည္းတယ္၊ အေရးအေၾကာင္းဆို၊ အားကိုးစရာရွားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး သံုးသပ္ထားတာကို သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ၊ ဘာျပန္ေျပာလို႔ ေျပာရမွာ မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖာသာကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လူမႈကြန္ယက္ အားေကာင္းတယ္ (ဥပမာ-နာဂစ္) လို႔ နားလည္ထားတာကိုး။”
ေနာက္တစ္ခါ အာရွေဒသရဲ့ လူမႈဖူလံုေရးအေၾကာင္း သံုးသပ္ထားတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္မွာ၊ အာရွေဒသ လူမႈဖူလံုေရးဟာ၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လႊမ္းျခံဳႏိုင္ျခင္းမ်ဳိး မရွိ၊ ဖိဖိစီးစီး၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းလည္း မရွိဘူးလို႔ သံုးသပ္ထားျပန္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတာ့အဟုတ္သား။
ဆိုလိုခ်င္တာက၊ စနစ္တက်၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႔၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူ၊ ကေလးေတြ၊ လူအိုလူမင္းေတြ၊ သမန္စြမ္းသူေတြကို ကူညီဖို႔၊ ျပည့္ျပည့္၀၀ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ လူမႈကြန္ယက္ေတြအေနနဲ႔၊ လုပ္ေဆာင္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္၊ တဘက္က၊ လူမႈကြန္ယက္ေတြအေနနဲ႔လည္း၊ သိပ္ျပီး အင္းအားေကာင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝန္းက်င္မွာ၊ ကိုယ့္တႏိုင္ေလးနဲ႔ကိုယ္၊ ကေလးေတြရဲ့ပညာေရး၊ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြ ခိုကိုးရာမဲ့ေတြ စသျဖင့္၊ တႏိုင္တပိုင္ လုပ္ေနၾကတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း ဘယ္လုပ္ငန္းနဲ႔မွ၊ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပတ္သက္တာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာက ကေလးေတြ ပညာေရး အားေပးဖို႔၊ ထူးခၽြန္တဲ့သူ ေျမွာက္စားဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာရွိတယ္။
တပည့္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့၊ ေခါင္းစဥ္ခ်ေပးလိုက္တာနဲ႔၊ လွဴဖို႔က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့ေလ။ သူတို႔ကေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သားသမီးေတြရဲ့ ပညာေရးေတြကို ဦးတည္ၾကမယ္။ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အတြင္းမွာ ျပန္စုၾကတာဆိုေတာ့၊ သိပ္ မခက္ခဲ၊ ၾကားထဲမွာလဲ သိပ္ျပီး အဆက္ျပတ္ၾကပံုမရဘူး။ လံုးဝ အဆက္ျပတ္သြားတဲ့သူေတြလဲ ရွိေတာ့ ရွိမွာပါ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဆိုတာ၊ ရန္ကုန္တစ္ခုတည္းပဲရွိလို႔၊ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ေက်ာင္းသားေတြလာျပီး ပညာစည္းပူးၾကတယ္။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ျမန္မာတျပည္လံုးကို ပ်ံ႕သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္တဲ့အခါ၊ တျပည္လံုး ဘယ္သြားသြား၊ တပည့္ေတြနဲ႔၊ မလြတ္လွဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘဝက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာအထိ ေက်ာင္းတက္တယ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္ကေန ၁၂ ရက္အထိ၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာနဲ႔၊ အိမ္ျပန္ရတယ္။ နယ္မွာ စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ဘြဲ႔ယူစဥ္တခါ ေနာက္ဆံုးဆံုတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာရင္းရံုးနဲ႔ စီမံကိန္းရံုး ဝန္ၾကတယ္ သူတို႔ သူတို႔ခ်င္းေတာ့ ေတြ႔ၾကမွာေပါ့ေလ။ ကိုယ္က ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့၊ ေက်ာင္းဆက္တက္တဲ့သူတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ပဲ၊ အဆက္အသြယ္ရတာ။ သူတို႔လဲ ေက်ာင္းကေနထြက္သြားၾက၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ကလဲ ေက်ာင္းက ထြက္သြားဆိုေတာ့၊ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ကုန္ၾကေရာ။ အခုထိ မိသားစုဝင္ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာရွိေနဆဲမို႔၊ ေက်ာင္းသတင္းေတာ့၊ သိပ္မျပတ္လွပါဘူး။
(၃)
ဇူလိုင္လ (၂) ရက္ေန႔ကေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔(၁၉၇၅) ခုႏွစ္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဘဲြ႔ရေတြ ေရႊရွမ္းကန္မွာ ဆံုၾကတယ္၊ ေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝးမွာသာရွိေနတာ၊ (၂၀၁၂) ဒီဇင္ဘာ (၂၃) ရက္ေန႔က၊ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲလုပ္တုန္းက ဆံုၾကတာ၊ ကိုယ္မသိလိုက္။ ဇန္နဝါရီလ (၁၂) ရက္ေန႔က၊ ကုန္းျမင့္သာမွာ ဆံုၾကတာလဲ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားလိုက္” ကံေကာင္းလို႔၊ ဒီပြဲနဲ႔ ဆံုရတယ္။
ဌာနမွာ အလုပ္အတူလုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆံုၾကမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ၊ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူပင္ပန္းခံျပီး၊ လိပ္စာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့၊ လူ (၂၀၀) နီးပါးေလာက္ရဲ့ လိပ္စာေတြရတယ္။ လိပ္စာ စာအုပ္ထြက္ေအာင္ လုပ္ေနတုန္းမွာ၊ ကြယ္လြန္လို႔ ထည့္ေရးရတဲ့အထိ၊ သခၤါရေတြက ျမန္ဆန္တယ္။
လိပ္စာ စာအုပ္ ရေတာ့၊ ကုိယ္သတိရတဲ့သူေတြ လိုက္ဆက္၊ သူတို႔ကတဆင့္၊ တျခားသတိရတဲ့သူေတြ လိပ္စာေတြ၊ ဖုန္းေတြ၊ ထပ္ေပးၾက၊ ထပ္ဆက္ၾက။ ေတြ႔တဲ့သူကို မိတ္ဆံုစားပြဲ ေခၚၾကနဲ႔ေပါ့။ တခ်ဳိ႕လဲ ခတ္ေအးေအးေနခ်င္တာတို႔၊ မိသားစုတာဝန္၊ ႐ံုးတာဝန္ေတြနဲ႔ မအားၾကတာတို႔လဲ ရွိသေပါ့။
(၄)
အခမ္းအနားက (၅) နာရီေလာက္စမယ္ဆိုတာ၊ ကိုယ္က (၆) နာရီလို႔ မွတ္ထားမိ၊ ေနရာလြဲမွာစိုးလို႔ ေမးၾကည့္မွ၊ အခ်ိန္လြဲတာ သိျပီး၊ “ေစာေစာလာခဲ့ဆိုလို႔ (၄) နာရီအေရာက္ ခ်ီတက္သြားပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့၊ အေမရိကန္ေရာက္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕နဲ႔၊ အီတလီေရာက္၊ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ပါ ေရာက္ေနၾကတယ္။
မေတြ႔တာ အႏွစ္ (၄၀) နီးပါး ၾကာျပီဆိုေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္ပံုဖမ္းယူရတယ္။ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့သူကို ျပန္သာႏႈတ္ဆက္ေနရတာ၊ ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး။ လာမယ္ဆိုတဲ့သူေတြကို၊ လိုက္ရွာေပမယ့္ မမွတ္မိ။ ဒါေတာင္မွ ကိုယ့္ပံုကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေနၾက ေတြ႔ေနၾကတာမို႔၊ ေတာ္ေသးရဲ့။ အသက္ (၆၀) တဝိုက္ေတြဆိုေတာ့၊ တစ္ထပ္ေလာက္ေလွခါး တက္ရတာေတာင္၊ ဝန္ခပ္ေလးေလး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္ေစ့မႈံတာ၊ နားေလးတာ၊ ဆံပင္ျဖဴတာေတြ၊ အျပိဳင္ေျပာေနၾကတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္လို႔ အာမခံႏိုင္တဲ့သူ မရွိဘူးထင္ရဲ့။
ကို္ယ့္ကိုေတာ့၊ ပိန္ပိန္ေသးေသး၊ လြယ္အိတ္တလံုးထဲ စာအုပ္အျပည့္ထြက္တိုင္း လိုက္ဝယ္တဲ့၊ စာဂ်ပိုးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက မွတ္မိၾကသတဲ့။ အသက္ေျခာက္ဆယ္နားတဝိုက္ေတြျဖစ္ေပမယ့္၊ အင္တာနက္သံုးတဲ့သူေတြရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ့။ ထံုးစံအတိုင္း ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္မဆံုးၾကဘူး။ Facebook မွာ သူတို႔တင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုမွာ နာမည္ထိုးထားေတာ့၊ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတာ့ လာသြားသကိုးလို႔ သိလိုက္ရဲ့။ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႔လိုက္သလား၊ မေတြ႔လိုက္သလား၊ ႏႈတ္ဆက္မိသလား၊ ႏႈတ္မဆက္မိဘူးလားဆိုတာေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ ျဖစ္ပံုႏွယ္။
(၅)
ျမိတ္လိုေနရာမ်ဳိး၊ စဥ့္ကိုင္၊ မံုရြာ စတဲ့ နယ္ေတြကပါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုေတြ႔ရေအာင္ဆိုျပီး၊ အေရာက္လာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ေျပာမွ၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါေတာ့ ဆံုးျပီဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားသိရတယ္။ အႏွစ္ေလးဆယ္နီးနီးေလာက္၊ အဆက္ျပတ္ေနၾကတာေလ။
အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမွာ ကန္ေတာ့ဖို႔၊ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံဖို႔၊ သာေရးနာေရးကိစၥေတြ ပံ့ပိုးဖို႔၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလုပ္ဖို႔ (ဒါလဲ ပါေပမယ့္၊ သီခ်င္းဆို႔မယ့္ မိုက္ခဲေတြလဲ ရွိတာကိုး)၊ ဘာသာေရးပြဲလုပ္ဖို႔ (တတိယအရြယ္ေလ) ရံပံုေငြေတာ့ စစုေနၾကျပီ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြလဲ ပါေတာ့၊ အားပါးတရထည့္တဲ့သူလဲ ထည့္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ တကယ့္အေရးေၾကာင္းဆိုရင္၊ ရံပံုေငြက၊ တစ္ေယာက္ရဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ေတာင္၊ ျပည့္စံုႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးကလဲ က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းၾကတာမဟုတ္ဘူး။
ၾကားထဲမွာ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဆံုၾကရေအာင္လို႔လဲ မွာထားတယ္။ နည္းနည္းငယ္တဲ့ အုပ္စုတစ္စုကေတာ့၊ မၾကာခဏဆံုၾကတာ သတိထားမိတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေရႊရတုႏွစ္ (၂၀၁၄) မွာ အားလံုး ဆံုၾကရေအာင္လို႔ လႈံေဆာ္ေနၾကတာပါ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ၊ ည (၉) နာရီေလာက္အထိ ကဲၾကမယ္ဆိုေပမယ့္၊ မိုးနဲ႔ ေလနဲ႔ဆိုေတာ့၊ (၇) နာရီေလာက္ကတည္းက တဖြဲဖြဲနဲ႔ ျပန္ၾကေတာ့ (၈) နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့၊ အားလံုးကုန္တာပဲ။
လူ (၁၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ စုမိတာ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းသာစရာပါ။ ေပ်ာ္သလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ အူလိုက္ သည္းလိုက္ ေပ်ာ္တတ္တဲ့အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ဘဝေလာကဓံကို အေတာ္ျဖတ္သန္းျပီးၾကျပီ။ ေစာေစာအိမ္ေထာင္က်တဲ့သူေတြက၊ သားသမီးေတြ လက္လႊတ္လို႔ရေနျပီ။ ေက်ာင္းေနဘက္ အခ်င္းခ်င္း အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔မိ။
ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္၊ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္ေနမွန္းမသိၾက၊ တေလာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ၾကားတာဆိုျပီး၊ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ အားလံုး တလြဲေတြခ်ည္းပဲ၊ နီးနီးနားနား၊ ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒီေတာ့လဲ တေယာက္မွာ၊ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္၊ တျခားလူေတြက ဝိုင္းဝန္းကူညီဖို႔ဆိုတာ၊ အေဝးၾကီးပဲ။ ကိုယ့္မွာ အသက္ငယ္ရြယ္တဲ့သူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ေတာ့၊ အတန္အသင့္ အဆက္အသြယ္ရွိပါရဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့၊ အဆက္ျပတ္ေနလိုက္တာ၊ အခုထိလဲ အဆက္ျပတ္ေနတာေတြရွိေသး၊ လူမႈကြန္ယက္ၾကီး ေကာင္းေအာင္ေတာ့ အေတာ္လုပ္ရဦးမွာပါပဲ။
၂၂.၇.၂၀၁၃
ေနာက္တစ္ခါ အာရွေဒသရဲ့ လူမႈဖူလံုေရးအေၾကာင္း သံုးသပ္ထားတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္မွာ၊ အာရွေဒသ လူမႈဖူလံုေရးဟာ၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လႊမ္းျခံဳႏိုင္ျခင္းမ်ဳိး မရွိ၊ ဖိဖိစီးစီး၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းလည္း မရွိဘူးလို႔ သံုးသပ္ထားျပန္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတာ့အဟုတ္သား။
ဆိုလိုခ်င္တာက၊ စနစ္တက်၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႔၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူ၊ ကေလးေတြ၊ လူအိုလူမင္းေတြ၊ သမန္စြမ္းသူေတြကို ကူညီဖို႔၊ ျပည့္ျပည့္၀၀ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ လူမႈကြန္ယက္ေတြအေနနဲ႔၊ လုပ္ေဆာင္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္၊ တဘက္က၊ လူမႈကြန္ယက္ေတြအေနနဲ႔လည္း၊ သိပ္ျပီး အင္းအားေကာင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝန္းက်င္မွာ၊ ကိုယ့္တႏိုင္ေလးနဲ႔ကိုယ္၊ ကေလးေတြရဲ့ပညာေရး၊ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြ ခိုကိုးရာမဲ့ေတြ စသျဖင့္၊ တႏိုင္တပိုင္ လုပ္ေနၾကတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း ဘယ္လုပ္ငန္းနဲ႔မွ၊ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပတ္သက္တာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာက ကေလးေတြ ပညာေရး အားေပးဖို႔၊ ထူးခၽြန္တဲ့သူ ေျမွာက္စားဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာရွိတယ္။
တပည့္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့၊ ေခါင္းစဥ္ခ်ေပးလိုက္တာနဲ႔၊ လွဴဖို႔က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့ေလ။ သူတို႔ကေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သားသမီးေတြရဲ့ ပညာေရးေတြကို ဦးတည္ၾကမယ္။ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အတြင္းမွာ ျပန္စုၾကတာဆိုေတာ့၊ သိပ္ မခက္ခဲ၊ ၾကားထဲမွာလဲ သိပ္ျပီး အဆက္ျပတ္ၾကပံုမရဘူး။ လံုးဝ အဆက္ျပတ္သြားတဲ့သူေတြလဲ ရွိေတာ့ ရွိမွာပါ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဆိုတာ၊ ရန္ကုန္တစ္ခုတည္းပဲရွိလို႔၊ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ေက်ာင္းသားေတြလာျပီး ပညာစည္းပူးၾကတယ္။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ျမန္မာတျပည္လံုးကို ပ်ံ႕သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္တဲ့အခါ၊ တျပည္လံုး ဘယ္သြားသြား၊ တပည့္ေတြနဲ႔၊ မလြတ္လွဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘဝက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာအထိ ေက်ာင္းတက္တယ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္ကေန ၁၂ ရက္အထိ၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာနဲ႔၊ အိမ္ျပန္ရတယ္။ နယ္မွာ စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ဘြဲ႔ယူစဥ္တခါ ေနာက္ဆံုးဆံုတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာရင္းရံုးနဲ႔ စီမံကိန္းရံုး ဝန္ၾကတယ္ သူတို႔ သူတို႔ခ်င္းေတာ့ ေတြ႔ၾကမွာေပါ့ေလ။ ကိုယ္က ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့၊ ေက်ာင္းဆက္တက္တဲ့သူတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ပဲ၊ အဆက္အသြယ္ရတာ။ သူတို႔လဲ ေက်ာင္းကေနထြက္သြားၾက၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ကလဲ ေက်ာင္းက ထြက္သြားဆိုေတာ့၊ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ကုန္ၾကေရာ။ အခုထိ မိသားစုဝင္ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာရွိေနဆဲမို႔၊ ေက်ာင္းသတင္းေတာ့၊ သိပ္မျပတ္လွပါဘူး။
(၃)
ဇူလိုင္လ (၂) ရက္ေန႔ကေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔(၁၉၇၅) ခုႏွစ္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဘဲြ႔ရေတြ ေရႊရွမ္းကန္မွာ ဆံုၾကတယ္၊ ေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝးမွာသာရွိေနတာ၊ (၂၀၁၂) ဒီဇင္ဘာ (၂၃) ရက္ေန႔က၊ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲလုပ္တုန္းက ဆံုၾကတာ၊ ကိုယ္မသိလိုက္။ ဇန္နဝါရီလ (၁၂) ရက္ေန႔က၊ ကုန္းျမင့္သာမွာ ဆံုၾကတာလဲ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားလိုက္” ကံေကာင္းလို႔၊ ဒီပြဲနဲ႔ ဆံုရတယ္။
ဌာနမွာ အလုပ္အတူလုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆံုၾကမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ၊ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူပင္ပန္းခံျပီး၊ လိပ္စာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့၊ လူ (၂၀၀) နီးပါးေလာက္ရဲ့ လိပ္စာေတြရတယ္။ လိပ္စာ စာအုပ္ထြက္ေအာင္ လုပ္ေနတုန္းမွာ၊ ကြယ္လြန္လို႔ ထည့္ေရးရတဲ့အထိ၊ သခၤါရေတြက ျမန္ဆန္တယ္။
လိပ္စာ စာအုပ္ ရေတာ့၊ ကုိယ္သတိရတဲ့သူေတြ လိုက္ဆက္၊ သူတို႔ကတဆင့္၊ တျခားသတိရတဲ့သူေတြ လိပ္စာေတြ၊ ဖုန္းေတြ၊ ထပ္ေပးၾက၊ ထပ္ဆက္ၾက။ ေတြ႔တဲ့သူကို မိတ္ဆံုစားပြဲ ေခၚၾကနဲ႔ေပါ့။ တခ်ဳိ႕လဲ ခတ္ေအးေအးေနခ်င္တာတို႔၊ မိသားစုတာဝန္၊ ႐ံုးတာဝန္ေတြနဲ႔ မအားၾကတာတို႔လဲ ရွိသေပါ့။
(၄)
အခမ္းအနားက (၅) နာရီေလာက္စမယ္ဆိုတာ၊ ကိုယ္က (၆) နာရီလို႔ မွတ္ထားမိ၊ ေနရာလြဲမွာစိုးလို႔ ေမးၾကည့္မွ၊ အခ်ိန္လြဲတာ သိျပီး၊ “ေစာေစာလာခဲ့ဆိုလို႔ (၄) နာရီအေရာက္ ခ်ီတက္သြားပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့၊ အေမရိကန္ေရာက္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕နဲ႔၊ အီတလီေရာက္၊ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ပါ ေရာက္ေနၾကတယ္။
မေတြ႔တာ အႏွစ္ (၄၀) နီးပါး ၾကာျပီဆိုေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္ပံုဖမ္းယူရတယ္။ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့သူကို ျပန္သာႏႈတ္ဆက္ေနရတာ၊ ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး။ လာမယ္ဆိုတဲ့သူေတြကို၊ လိုက္ရွာေပမယ့္ မမွတ္မိ။ ဒါေတာင္မွ ကိုယ့္ပံုကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေနၾက ေတြ႔ေနၾကတာမို႔၊ ေတာ္ေသးရဲ့။ အသက္ (၆၀) တဝိုက္ေတြဆိုေတာ့၊ တစ္ထပ္ေလာက္ေလွခါး တက္ရတာေတာင္၊ ဝန္ခပ္ေလးေလး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္ေစ့မႈံတာ၊ နားေလးတာ၊ ဆံပင္ျဖဴတာေတြ၊ အျပိဳင္ေျပာေနၾကတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္လို႔ အာမခံႏိုင္တဲ့သူ မရွိဘူးထင္ရဲ့။
ကို္ယ့္ကိုေတာ့၊ ပိန္ပိန္ေသးေသး၊ လြယ္အိတ္တလံုးထဲ စာအုပ္အျပည့္ထြက္တိုင္း လိုက္ဝယ္တဲ့၊ စာဂ်ပိုးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက မွတ္မိၾကသတဲ့။ အသက္ေျခာက္ဆယ္နားတဝိုက္ေတြျဖစ္ေပမယ့္၊ အင္တာနက္သံုးတဲ့သူေတြရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ့။ ထံုးစံအတိုင္း ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္မဆံုးၾကဘူး။ Facebook မွာ သူတို႔တင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုမွာ နာမည္ထိုးထားေတာ့၊ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတာ့ လာသြားသကိုးလို႔ သိလိုက္ရဲ့။ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႔လိုက္သလား၊ မေတြ႔လိုက္သလား၊ ႏႈတ္ဆက္မိသလား၊ ႏႈတ္မဆက္မိဘူးလားဆိုတာေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ ျဖစ္ပံုႏွယ္။
(၅)
ျမိတ္လိုေနရာမ်ဳိး၊ စဥ့္ကိုင္၊ မံုရြာ စတဲ့ နယ္ေတြကပါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုေတြ႔ရေအာင္ဆိုျပီး၊ အေရာက္လာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ေျပာမွ၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါေတာ့ ဆံုးျပီဆိုတဲ့သတင္းကို ၾကားသိရတယ္။ အႏွစ္ေလးဆယ္နီးနီးေလာက္၊ အဆက္ျပတ္ေနၾကတာေလ။
အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမွာ ကန္ေတာ့ဖို႔၊ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံဖို႔၊ သာေရးနာေရးကိစၥေတြ ပံ့ပိုးဖို႔၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလုပ္ဖို႔ (ဒါလဲ ပါေပမယ့္၊ သီခ်င္းဆို႔မယ့္ မိုက္ခဲေတြလဲ ရွိတာကိုး)၊ ဘာသာေရးပြဲလုပ္ဖို႔ (တတိယအရြယ္ေလ) ရံပံုေငြေတာ့ စစုေနၾကျပီ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြလဲ ပါေတာ့၊ အားပါးတရထည့္တဲ့သူလဲ ထည့္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ တကယ့္အေရးေၾကာင္းဆိုရင္၊ ရံပံုေငြက၊ တစ္ေယာက္ရဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ေတာင္၊ ျပည့္စံုႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးကလဲ က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းၾကတာမဟုတ္ဘူး။
ၾကားထဲမွာ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဆံုၾကရေအာင္လို႔လဲ မွာထားတယ္။ နည္းနည္းငယ္တဲ့ အုပ္စုတစ္စုကေတာ့၊ မၾကာခဏဆံုၾကတာ သတိထားမိတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေရႊရတုႏွစ္ (၂၀၁၄) မွာ အားလံုး ဆံုၾကရေအာင္လို႔ လႈံေဆာ္ေနၾကတာပါ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ၊ ည (၉) နာရီေလာက္အထိ ကဲၾကမယ္ဆိုေပမယ့္၊ မိုးနဲ႔ ေလနဲ႔ဆိုေတာ့၊ (၇) နာရီေလာက္ကတည္းက တဖြဲဖြဲနဲ႔ ျပန္ၾကေတာ့ (၈) နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့၊ အားလံုးကုန္တာပဲ။
လူ (၁၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ စုမိတာ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းသာစရာပါ။ ေပ်ာ္သလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ အူလိုက္ သည္းလိုက္ ေပ်ာ္တတ္တဲ့အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ဘဝေလာကဓံကို အေတာ္ျဖတ္သန္းျပီးၾကျပီ။ ေစာေစာအိမ္ေထာင္က်တဲ့သူေတြက၊ သားသမီးေတြ လက္လႊတ္လို႔ရေနျပီ။ ေက်ာင္းေနဘက္ အခ်င္းခ်င္း အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔မိ။
ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္၊ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္ေနမွန္းမသိၾက၊ တေလာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ၾကားတာဆိုျပီး၊ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ အားလံုး တလြဲေတြခ်ည္းပဲ၊ နီးနီးနားနား၊ ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒီေတာ့လဲ တေယာက္မွာ၊ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္၊ တျခားလူေတြက ဝိုင္းဝန္းကူညီဖို႔ဆိုတာ၊ အေဝးၾကီးပဲ။ ကိုယ့္မွာ အသက္ငယ္ရြယ္တဲ့သူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ေတာ့၊ အတန္အသင့္ အဆက္အသြယ္ရွိပါရဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့၊ အဆက္ျပတ္ေနလိုက္တာ၊ အခုထိလဲ အဆက္ျပတ္ေနတာေတြရွိေသး၊ လူမႈကြန္ယက္ၾကီး ေကာင္းေအာင္ေတာ့ အေတာ္လုပ္ရဦးမွာပါပဲ။
၂၂.၇.၂၀၁၃
0 comments:
Post a Comment