ကၽြန္ေတာ္
|
7:33 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
July 18, 2013 at 7:10pm
ကၽြန္ေတာ္
တစ္ေနရာရာကို ေရာက္ခ်င္ေနတယ္။ ဒီေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနရာရာကို
သြားရမွာေပါ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ေနရာရာဟာ ဘယ္ေနရာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဘ၀ရဲ႕
သြားသြားလာလာ ကိစၥမ်ားဟာ ဘယ္ကုိသြားလို႕ ဘယ္ကိုလာေနတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္
မရွင္းဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားလာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညွပ္တယ္။
ေခါင္းေလွ်ာ္တယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွ ျဖစ္မလာတဲ႕သူ။ အလုပ္တစ္ခုကို အစီအစဥ္ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးဆြဲတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအစီအစဥ္ေတြထဲက ကိုယ္လြတ္ရုန္းတတ္တဲ႕သူ။ အမွားေတြနဲ႕ေနတာမ်ားေတာ႕ အမွားေတြနဲ႕ ယဥ္ပါးလာတယ္။ အိပ္ေဆးေသာက္ျပီး တစ္ညလံုး ငုတ္တုပ္ထိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားတတ္သူ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြၾကား ကၽြန္ေတာ္မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးက ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ မရွိတာကို ခင္ဗ်ားတို႕ က အရွိထင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွ မဟုတ္တာကို ခင္ဗ်ားတို႕ အဟုတ္ထင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ အမ်ားပိုင္ နာမ္စားတစ္ခုပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႕အသီးသီးလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘယ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုင္ဆိုင္လို႕လဲ။ အားလံုး ညီတူ ညီမွ် ပိုင္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဘ၀က ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြၾကားထဲ ေနတာမ်ားလာေတာ႕ မီးပြိဳင့္မမိတာေတာင္ ထီေပါက္သလို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္လာတယ္။ ရယ္ရပါတယ္ဗ်ာ.. ဘ၀ဆိုတာ။
လမ္းေဘးတစ္ေနရာ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခု လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္လို႕ ယူဆရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကို သြားမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိတ္တစ္အိတ္လြယ္လာတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ သယ္လာတယ္လို႕ ခင္ဗ်ား ယူဆေပးပါ။ ေကာင္းကင္ကို လည္းေကာင္း၊ ေျမၾကီးကို လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုလိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ လင္မရွိတဲ႕ မယားတစ္ေယာက္လိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေငါ႕ႏိုင္တယ္။ မယားပါ သားတစ္ေယာက္လိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိမ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္တိုင္းက်ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ စိတ္တိုင္းမက်ျခင္းသည္လည္းေကာင္း ခင္ဗ်ား စိတ္ခံစားမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လာေျပာႏိုင္တယ္။
ဒါပါပဲ။ ဘုရားခန္းက ထလာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္ဆိုင္ထဲကို ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေသာက္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕အခြင့္အေရး ရွိရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တန္းစားေစ႕ ေနထိုင္ႏိုင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုန္ကူးျခင္းကို ကန္႕ကြက္ႏိုင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ပီပီသသ ျဖစ္ေနရမယ္။
တစ္ခါတေလေတာ႕လည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။ လမ္းေဘးက ေတာင္းစားေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလိုက္ပိုင္ခြင့္ ရွိမလားေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ ခုလို ကၽြန္ေတာ္ကေရစီ ေခတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတီဟာ မဲတစ္ျပားအတြက္ စည္းရံုးခြင့္ေတာ႕ ရွိသင့္တယ္။ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာင္ခ်ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာဘာညာညာ အမႈတြဲ နံပါတ္ေတြ တပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မာရွယ္ေလာ ထုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳးမိန္႕ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ေတာ္ထဲ ေပး၀င္ခြင့္ ပိတ္ပါ။ တစ္ခုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေသမွ ကၽြန္ေတာ္ေတြေတာ႕ ေပါမလာေစနဲ႕ေပါ႕။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေတာက္တစ္ေခါက္ အႏုပညာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ႕ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္က ဖန္တီးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ သိျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ မဖန္တီးျခင္းမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မဆိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းခ်င္တယ္။ ျငင္းလည္း ျငင္းသြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ႕၊ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာတယ္။
“မင္း ဘယ္သြားမလိုလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါ။ အေျဖမတတ္ဘူး။
“ကၽြန္ေတာ္ မရွိတဲ႕ အရပ္ဆီ သြားမလို႕”
သူက ဟားတိုက္ျပီးေတာ႕ ရယ္တယ္။
“မင္းေရာက္တဲ႕ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိတဲ႕ ေနရာေပါ႕
မင္းကိုယ္မင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကင္းေအာင္ ေနလို႕ မရပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီကတည္းက ထြက္ေျပးခဲ႕တာပဲ။ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္တယ္ေလ။ ေမာရင္ နားတယ္ေလ။ လမ္းေတြေလွ်ာက္တယ္ေလ။ ေမာရင္ နားတယ္ေလ။ ကဲ။ အဲေလာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေ၀းႏိုင္ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ႕ အရပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္မယ္။ အသက္ရွင္မယ္။ အဲလိုေပါ႕။
ခက္ပါတယ္။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္စိုက္ျပီး ကိုယ္မရိတ္သိမ္းခ်င္ၾကတဲ႕ လူေတြနဲ႕ပဲ တိုးတယ္။ ထမင္းအိုးေတြ တူးတယ္။ အရက္ခြက္ေတြ ေမွာက္က်တယ္။ လက္သည္းေတြ ညွပ္ၾကတယ္။ ယာဥ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေမာင္းတယ္။ ေဆးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာသာတရားေတြ ကိုးကြယ္တယ္။ အိုးအိမ္တိုက္တာထဲ ပုန္းေအာင္းၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ႕လည္း အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္။
စီးကရက္ ဖြာေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိပ္ပုတီးတစ္လံုး ခ်လိုက္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးမၾသ၀ါဒေတြ ေပးတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ အားလံုး အတူတူ ေသၾကရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္၊ အသက္ သံုးဆယ္။ ကၽြန္ေတာ္၊ အသက္ေျခာက္ဆယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္။ အုတ္ဂူေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ေသၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ပ်က္ဆီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ေသေၾကာင္း က်န္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြက အေၾကာင္းၾကားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေသလို႕ ငိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေသလို႕ အမွတ္တရ ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္ရၾကတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေမ႕ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ အသစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတြကို ရွာၾကတယ္။ ရယ္ရတယ္။
လမ္းမတစ္ခု။ လူႏွစ္ဦး လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွာင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရွာင္ခ်င္းတူျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္တိုက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆာရီး လို႕ အတူတူ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း လားရာ မတူတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ကြင္းလို႕ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ခဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စတိုင္လ္က်ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္တိုင္းဆန္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အတတ္ပညာေတြေနာက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တိုက္မိခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ။ အဲဒါဟာ မေသခ်ာဘူး။ သူ႕ပံုစံက စတိုလ္မက်။ လက္ထဲမွာ ေဆးေပါလိပ္နဲ႕။ သူ႕ဆီက အရက္နံလည္း ရေနတယ္။ အဲဒီကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာေတြေနာက္လိုက္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ။ သူ႕ကိုယ္သူ ကဗ်ာဆရာလို႕ ေျပာေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လား။
“ကၽြန္ေတာ့္က လူတစ္မ်ိဳးဗ်
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိတယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္မျမင့္တတ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုး။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ မိုးေတြရြာတယ္။ ေနေတြပူတယ္။ ႏွင္းေတြက်တယ္။ ထီးေတြ ေဆာင္းတယ္။ ယပ္ေတာင္ေတြ ခပ္တယ္။ အေႏြးထည္ေတြ ၀တ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းလာၾက။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ဖ်ားနာလာၾက။ တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး ဘ၀က အေျပာင္းအလဲေတြ ေပးတယ္။ ဘုရားပန္းေတြ လဲတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေတြက် မလဲၾကဘူး။ ေသာက္ေတာ္ေရေတြ ကပ္တယ္။ ကိုယ္က်င့္တရားေတြက် မေအးျမၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေအးတူ ပူအမွ်လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းလား။ မထင္ရွားေတာ႕ဘူး။
ေျမပံုေတြ ၾကည့္တယ္။ သံလိုက္ အိမ္ေျမွာင္ေတြ သံုးတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာေတြ ေလ႕လာတယ္။ လမ္းနာမည္ေတြ မွတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မကင္းခဲ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပဲေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အိုးေအာင္ မင္းေအာင္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တစ္ခုလပ္လား။ မေရရာဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ ေသခ်ာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ဘ၀ရဲ႕ မေသခ်ာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရပ္တည္မႈ ကင္းလာတယ္။ အတိတ္စိမ္းေတြ လိုက္ေကာက္တယ္။ ျပီးေတာ႕ ထီမထိုးျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းစာျဖည့္ဖို႕ အျခား ကၽြန္ေတာ္ေတြထံ လိုက္လံ ေတာင္းခံေနရ။
ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ တစ္မ်ိဳးေတာ႕ မထင္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လိင္ဆက္ဆံဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းခဲ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ကြက္ခ်န္ခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာေပးလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ျပီး ခြင့္ေတြ လြတ္လို႕။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ရႈပ္ခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီထဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ႕ရေသး။ ခက္ေတာ႕လည္း ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘ၀ဟာ တစ္ခါတည္း ညစာ မစားခဲ႕ရံုနဲ႕ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္းစာဟာ ညစာ ျဖစ္ရေရာလား။ ေန႕ခင္းစားဟာ မနက္စာ။ ညစာဟာ ေန႕ခင္းစာ။ အဲဒီအတိုင္း ခင္ဗ်ား ေရတြက္လိုက္။ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေတာ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္း မညီညႊတ္ေတာ႕ဘူး။
တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနတုန္းပါပဲ။ ထမင္းေတြ စားေနတုန္း။ ဘ၀ေတြ ခါးေနတုန္း။ ဘက္စ္ကားေတြ စီးေနတုန္း။ သြားသြားလာလာ လုပ္ေနတုန္း။ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနတုန္း။ ေန႕ဖိုးညစာ ရွာေနတုန္း။ နားေတြ စြင့္ေနတုန္း။ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ေနတုန္း။ ျပီးေတာ႕ ရွင္လိုက္ ေသလိုက္ လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းသြားလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တူ ထပ္မွ် ျဖစ္သြားလိုက္။ ရယ္စရာပါ။ ခင္ဗ်ားရယ္ပါ။ ဟားတိုက္ပါ။ လက္ခုပ္တီးပါ။ ၾသဘာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲေနၾကတာပဲ။
တစ္ရက္ေတာ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ား ျဖစ္သြားျပီး ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လာဖို႕ပါပဲ။ တကယ္လို႕မ်ားေပါ႕။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ား မျဖစ္ခဲ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား သတ္ေသလိုက္ပါ။ တကယ္လို႕မ်ားေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားျဖစ္ႏိုင္ျပီး ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မသတ္ေတာ႕ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူး။
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ခၽြန္ထက္ထက္ ေ၀ါဟာရရွိတယ္။ ထိုးစိုက္ႏိုင္မႈ အားရွိတယ္ ဆို အဲဒီဓါးဟာ တစ္ခုခုထဲကို စူးစိုက္၀င္ေရာက္ႏိုင္မႈ ရွိရမွာေပါ႕။ ဘ၀က အဲလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တဲ႕ ေ၀ါဟာရရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ခြင့္ရွိေနၾကတယ္။ မုန္းပါတယ္။ အတိအလင္း မုန္းတီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းတီးေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာရဲေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အားနာစရာေတြက ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္းဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္ ရူးသြပ္မႈမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘာမွမမဆိုင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ရူးခဲ႕ရတာမ်ားပါတယ္။
ဆံုးရံႈးျခင္းမ်ား၊ အကဲ႕ရဲ႕ခံရျခင္းမ်ား။ အခ်န္ခံရျခင္းမ်ား။ သဟဇာတ မျဖစ္ျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားက ရင္ခုန္ျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေမာျခင္းမ်ား။ ခ်စ္ျခင္းတရား။ သံေယာဇဥ္။ အတိမ္အနက္။ ရိုးသားျခင္း။ မရိုးသားျခင္း။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းထြက္ခ်င္လာတယ္။
ခင္ဗ်ား ဘက္က လက္ေလွ်ာ႕လိုက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္ေတာ႕မွာမို႕ ေနာက္ေနာင္ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ လုပ္လို႕ ရေတာ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
----------------------------------------- ရင္နင့္ေအာင္ --------
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွ ျဖစ္မလာတဲ႕သူ။ အလုပ္တစ္ခုကို အစီအစဥ္ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးဆြဲတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအစီအစဥ္ေတြထဲက ကိုယ္လြတ္ရုန္းတတ္တဲ႕သူ။ အမွားေတြနဲ႕ေနတာမ်ားေတာ႕ အမွားေတြနဲ႕ ယဥ္ပါးလာတယ္။ အိပ္ေဆးေသာက္ျပီး တစ္ညလံုး ငုတ္တုပ္ထိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားတတ္သူ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြၾကား ကၽြန္ေတာ္မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးက ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ မရွိတာကို ခင္ဗ်ားတို႕ က အရွိထင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွ မဟုတ္တာကို ခင္ဗ်ားတို႕ အဟုတ္ထင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ အမ်ားပိုင္ နာမ္စားတစ္ခုပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႕အသီးသီးလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘယ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုင္ဆိုင္လို႕လဲ။ အားလံုး ညီတူ ညီမွ် ပိုင္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဘ၀က ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြၾကားထဲ ေနတာမ်ားလာေတာ႕ မီးပြိဳင့္မမိတာေတာင္ ထီေပါက္သလို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္လာတယ္။ ရယ္ရပါတယ္ဗ်ာ.. ဘ၀ဆိုတာ။
လမ္းေဘးတစ္ေနရာ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခု လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္လို႕ ယူဆရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကို သြားမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိတ္တစ္အိတ္လြယ္လာတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ သယ္လာတယ္လို႕ ခင္ဗ်ား ယူဆေပးပါ။ ေကာင္းကင္ကို လည္းေကာင္း၊ ေျမၾကီးကို လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုလိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ လင္မရွိတဲ႕ မယားတစ္ေယာက္လိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေငါ႕ႏိုင္တယ္။ မယားပါ သားတစ္ေယာက္လိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိမ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္တိုင္းက်ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ စိတ္တိုင္းမက်ျခင္းသည္လည္းေကာင္း ခင္ဗ်ား စိတ္ခံစားမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လာေျပာႏိုင္တယ္။
ဒါပါပဲ။ ဘုရားခန္းက ထလာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္ဆိုင္ထဲကို ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေသာက္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႕အခြင့္အေရး ရွိရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တန္းစားေစ႕ ေနထိုင္ႏိုင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုန္ကူးျခင္းကို ကန္႕ကြက္ႏိုင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ပီပီသသ ျဖစ္ေနရမယ္။
တစ္ခါတေလေတာ႕လည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။ လမ္းေဘးက ေတာင္းစားေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလိုက္ပိုင္ခြင့္ ရွိမလားေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ ခုလို ကၽြန္ေတာ္ကေရစီ ေခတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတီဟာ မဲတစ္ျပားအတြက္ စည္းရံုးခြင့္ေတာ႕ ရွိသင့္တယ္။ ခင္ဗ်ား မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာင္ခ်ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာဘာညာညာ အမႈတြဲ နံပါတ္ေတြ တပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မာရွယ္ေလာ ထုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳးမိန္႕ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ေတာ္ထဲ ေပး၀င္ခြင့္ ပိတ္ပါ။ တစ္ခုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေသမွ ကၽြန္ေတာ္ေတြေတာ႕ ေပါမလာေစနဲ႕ေပါ႕။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေတာက္တစ္ေခါက္ အႏုပညာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ႕ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္က ဖန္တီးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ သိျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ မဖန္တီးျခင္းမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မဆိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းခ်င္တယ္။ ျငင္းလည္း ျငင္းသြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ႕၊ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာတယ္။
“မင္း ဘယ္သြားမလိုလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါ။ အေျဖမတတ္ဘူး။
“ကၽြန္ေတာ္ မရွိတဲ႕ အရပ္ဆီ သြားမလို႕”
သူက ဟားတိုက္ျပီးေတာ႕ ရယ္တယ္။
“မင္းေရာက္တဲ႕ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိတဲ႕ ေနရာေပါ႕
မင္းကိုယ္မင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကင္းေအာင္ ေနလို႕ မရပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီကတည္းက ထြက္ေျပးခဲ႕တာပဲ။ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္တယ္ေလ။ ေမာရင္ နားတယ္ေလ။ လမ္းေတြေလွ်ာက္တယ္ေလ။ ေမာရင္ နားတယ္ေလ။ ကဲ။ အဲေလာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေ၀းႏိုင္ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ႕ အရပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္မယ္။ အသက္ရွင္မယ္။ အဲလိုေပါ႕။
ခက္ပါတယ္။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္စိုက္ျပီး ကိုယ္မရိတ္သိမ္းခ်င္ၾကတဲ႕ လူေတြနဲ႕ပဲ တိုးတယ္။ ထမင္းအိုးေတြ တူးတယ္။ အရက္ခြက္ေတြ ေမွာက္က်တယ္။ လက္သည္းေတြ ညွပ္ၾကတယ္။ ယာဥ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေမာင္းတယ္။ ေဆးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာသာတရားေတြ ကိုးကြယ္တယ္။ အိုးအိမ္တိုက္တာထဲ ပုန္းေအာင္းၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ႕လည္း အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္။
စီးကရက္ ဖြာေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိပ္ပုတီးတစ္လံုး ခ်လိုက္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးမၾသ၀ါဒေတြ ေပးတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ အားလံုး အတူတူ ေသၾကရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္၊ အသက္ သံုးဆယ္။ ကၽြန္ေတာ္၊ အသက္ေျခာက္ဆယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္။ အုတ္ဂူေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ေသၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ပ်က္ဆီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ေသေၾကာင္း က်န္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြက အေၾကာင္းၾကားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေသလို႕ ငိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေသလို႕ အမွတ္တရ ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္ရၾကတယ္။ ျပီးေတာ႕ ေမ႕ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ အသစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတြကို ရွာၾကတယ္။ ရယ္ရတယ္။
လမ္းမတစ္ခု။ လူႏွစ္ဦး လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွာင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရွာင္ခ်င္းတူျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္တိုက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆာရီး လို႕ အတူတူ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း လားရာ မတူတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ကြင္းလို႕ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ခဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စတိုင္လ္က်ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္တိုင္းဆန္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အတတ္ပညာေတြေနာက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တိုက္မိခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ။ အဲဒါဟာ မေသခ်ာဘူး။ သူ႕ပံုစံက စတိုလ္မက်။ လက္ထဲမွာ ေဆးေပါလိပ္နဲ႕။ သူ႕ဆီက အရက္နံလည္း ရေနတယ္။ အဲဒီကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာေတြေနာက္လိုက္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ။ သူ႕ကိုယ္သူ ကဗ်ာဆရာလို႕ ေျပာေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လား။
“ကၽြန္ေတာ့္က လူတစ္မ်ိဳးဗ်
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိတယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္မျမင့္တတ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုး။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ မိုးေတြရြာတယ္။ ေနေတြပူတယ္။ ႏွင္းေတြက်တယ္။ ထီးေတြ ေဆာင္းတယ္။ ယပ္ေတာင္ေတြ ခပ္တယ္။ အေႏြးထည္ေတြ ၀တ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းလာၾက။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ဖ်ားနာလာၾက။ တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး ဘ၀က အေျပာင္းအလဲေတြ ေပးတယ္။ ဘုရားပန္းေတြ လဲတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေတြက် မလဲၾကဘူး။ ေသာက္ေတာ္ေရေတြ ကပ္တယ္။ ကိုယ္က်င့္တရားေတြက် မေအးျမၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေအးတူ ပူအမွ်လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းလား။ မထင္ရွားေတာ႕ဘူး။
ေျမပံုေတြ ၾကည့္တယ္။ သံလိုက္ အိမ္ေျမွာင္ေတြ သံုးတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာေတြ ေလ႕လာတယ္။ လမ္းနာမည္ေတြ မွတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မကင္းခဲ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပဲေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အိုးေအာင္ မင္းေအာင္လား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တစ္ခုလပ္လား။ မေရရာဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ ေသခ်ာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ဘ၀ရဲ႕ မေသခ်ာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရပ္တည္မႈ ကင္းလာတယ္။ အတိတ္စိမ္းေတြ လိုက္ေကာက္တယ္။ ျပီးေတာ႕ ထီမထိုးျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းစာျဖည့္ဖို႕ အျခား ကၽြန္ေတာ္ေတြထံ လိုက္လံ ေတာင္းခံေနရ။
ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ တစ္မ်ိဳးေတာ႕ မထင္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လိင္ဆက္ဆံဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းခဲ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ကြက္ခ်န္ခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာေပးလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ျပီး ခြင့္ေတြ လြတ္လို႕။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ရႈပ္ခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီထဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ႕ရေသး။ ခက္ေတာ႕လည္း ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘ၀ဟာ တစ္ခါတည္း ညစာ မစားခဲ႕ရံုနဲ႕ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္းစာဟာ ညစာ ျဖစ္ရေရာလား။ ေန႕ခင္းစားဟာ မနက္စာ။ ညစာဟာ ေန႕ခင္းစာ။ အဲဒီအတိုင္း ခင္ဗ်ား ေရတြက္လိုက္။ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေတာ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္း မညီညႊတ္ေတာ႕ဘူး။
တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနတုန္းပါပဲ။ ထမင္းေတြ စားေနတုန္း။ ဘ၀ေတြ ခါးေနတုန္း။ ဘက္စ္ကားေတြ စီးေနတုန္း။ သြားသြားလာလာ လုပ္ေနတုန္း။ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနတုန္း။ ေန႕ဖိုးညစာ ရွာေနတုန္း။ နားေတြ စြင့္ေနတုန္း။ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ေနတုန္း။ ျပီးေတာ႕ ရွင္လိုက္ ေသလိုက္ လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းသြားလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တူ ထပ္မွ် ျဖစ္သြားလိုက္။ ရယ္စရာပါ။ ခင္ဗ်ားရယ္ပါ။ ဟားတိုက္ပါ။ လက္ခုပ္တီးပါ။ ၾသဘာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲေနၾကတာပဲ။
တစ္ရက္ေတာ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ား ျဖစ္သြားျပီး ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လာဖို႕ပါပဲ။ တကယ္လို႕မ်ားေပါ႕။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ား မျဖစ္ခဲ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား သတ္ေသလိုက္ပါ။ တကယ္လို႕မ်ားေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားျဖစ္ႏိုင္ျပီး ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မသတ္ေတာ႕ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူး။
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ခၽြန္ထက္ထက္ ေ၀ါဟာရရွိတယ္။ ထိုးစိုက္ႏိုင္မႈ အားရွိတယ္ ဆို အဲဒီဓါးဟာ တစ္ခုခုထဲကို စူးစိုက္၀င္ေရာက္ႏိုင္မႈ ရွိရမွာေပါ႕။ ဘ၀က အဲလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တဲ႕ ေ၀ါဟာရရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ခြင့္ရွိေနၾကတယ္။ မုန္းပါတယ္။ အတိအလင္း မုန္းတီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းတီးေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာရဲေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အားနာစရာေတြက ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္းဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္ ရူးသြပ္မႈမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘာမွမမဆိုင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ရူးခဲ႕ရတာမ်ားပါတယ္။
ဆံုးရံႈးျခင္းမ်ား၊ အကဲ႕ရဲ႕ခံရျခင္းမ်ား။ အခ်န္ခံရျခင္းမ်ား။ သဟဇာတ မျဖစ္ျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားက ရင္ခုန္ျခင္းမ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေမာျခင္းမ်ား။ ခ်စ္ျခင္းတရား။ သံေယာဇဥ္။ အတိမ္အနက္။ ရိုးသားျခင္း။ မရိုးသားျခင္း။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းထြက္ခ်င္လာတယ္။
ခင္ဗ်ား ဘက္က လက္ေလွ်ာ႕လိုက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္ေတာ႕မွာမို႕ ေနာက္ေနာင္ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ လုပ္လို႕ ရေတာ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
----------------------------------------- ရင္နင့္ေအာင္ --------
0 comments:
Post a Comment