မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ

by Maung Maung Than on Tuesday, August 30, 2011 at 7:29pm 

အေရးေပၚ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံုတင္ျခင္လို ့ပါ

ဒီဓါတ္ပံုမ်ား ေဒါက္တာဆိုင္းေအာင္ ပါရဂူဘြဲ ့လုပ္က်ကထဲကရထားပါတယ္။ ျမစ္ၾကီးနားတကၠသိုလ္က ဆရာမ အခုေဒါက္တာကလ်ာလူနဲ့ အတူတူ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ ရြတ္ရြတ္ခၽြန္ခ်ြန္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့စာတမ္းပါ။ အဲဒီအပင္ၾကီး မရွိေတာ့ပါ။

အေၾကာင္းအရာသိခ်င္သူမ်ား ေအာက္က ဆရာၿငိမ္းရဲ ့ စာတမ္းက ကူးခ်ထားတာပါ ။ဥာဏ္ျခင္းထပ္ထားတာ မဟုတ္ပါ။

အီေမာဘြမ္ေတာင္ေျခ၊ ေခါင္လန္ဖူး၊ ေထာ့ေဂၚေဒသတို႕တြင္ ေပါက္ေရာက္ေလ့ရွိေသာ ]ေငါ့ခ်န္းခ ထင္းရွဴး}(Taiwania cryptomerioids Don.)မ်ားကို (၁၈၉၀)ခုႏွစ္ခန္႕ကပင္ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ အေခါင္းျပဳလုပ္ရန္ ေငါ့ခ်န္းချမစ္ဝွမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွ ထုတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ေဒသခံလူႀကီးမ်ား၏အဆိုအရ၊ ယခု ]ကန္းဖန္}ရြာေနရာသည္၊ ေရွးယခင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ထိုေခါင္းပ်ဥ္မ်ားကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို႕ သယ္ယူရန္/ေရာင္းခ်ရန္ ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ား စုပံုေသာေနရာျဖစ္သည္ဟုသိရသည္။ ၄င္းသစ္အမ်ိဳးအစားကို တရုတ္ေခါင္းပ်ဥ္(Coffin tree) ဟု လူသိမ်ားသည္။ ယခင္က ေဖၚမိုဆာကြ်န္းတြင္ ရွိခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုအခါ ယင္းေနရာတြင္ မ်ိဳးတံုးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ(Taiwania ) သစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ကခ်င္ျပည္နယ္ တစ္ခုတည္းတြင္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္ဟူေသာ အေထာက္အထားကို ဖတ္ရေသာအခါ၊ ခါးသက္ေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကိုသာ ခံစားမိေတာ့သည္။

အမွန္ေတာ့ တရုတ္ေခါင္းပ်ဥ္ဇာတ္လမ္းသည္ တရုတ္လူမ်ိဳးတို႕၏ယံုၾကည္မႈဓေလ့ထံုးစံတစ္ခုမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ တန္ဖိုးျမင့္ရွားပါးသစ္ပင္ တစ္ပင္ျဖစ္ခဲ့ပံုေပၚသည္။ တရုတ္တို႕သည္ မေသဆံုးမီကပင္ ေသဆံုးခ်ိန္တြင္ အသံုးျပဳမည့္ အေခါင္းမ်ားႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ထားေလ့ရွိသည္။ ေရွးတရုတ္တို႕သည္ ေသဆံုးလွ်င္ေသဆံုးျခင္း ကိစၥၿပီးသၿဂၤိဳလ္မႈမျပဳၾက။ ေသဆံုးသူအား ကာလတစ္ခုျမႈပ္ႏွံကာ ေနာင္အေတာ္ၾကာ အရိုးက်မွပင္ မီးသၿဂၤိဳလ္ၿပီး အရိုးမ်ားကို ဂူသြင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ေသဆံုးသည္မွ အရိုးဂူသြင္းသည္အထိ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ခန္႕ၾကာျမင့္တတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္အေတာ အတြင္းေသဆံုးသူ၏ ခႏၡာကိုယ္မွအရိုးမ်ားမေပ်ာက္မပ်က္ရန္အလြန္အေရးႀကီးသည္။ သူတို႕၏ယံုၾကည္မႈထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ဂူသြင္းခ်ိန္၌ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာရုပ္အေလာင္းတြင္ ကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ား၊ အရိုးစုမ်ားစံုလင္ေနရသည္။ ထိုသို႕မစံုလင္ပါက ေနာင္ဘဝသစ္တြင္ျပန္လည္ေမြးဖြား လာေသာအခါ ေျခလက္အဂၤါမစံုသူျဖစ္တတ္သည္ဟူေသာအယူရွိ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ]ေခါင္းတလား}မ်ားကို မပ်က္မစီးၾကာရွည္ခံေသာသစ္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္လိုၾကသည္။ သို႕ျဖင့္ အခိုင္ခန္႕ဆံုးႏွင့္ေခါင္းပ်ဥ္လုပ္ရန္အရြယ္စားရွိေသာ တရုတ္ေခါင္းပ်ဥ္(Coffin tree) မ်ိဳးကို အလြန္ႏွစ္သက္စြာ ေဈးႀကီးေပးဝယ္ယူအသံုးျပဳလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုသစ္မ်ိဳးကို ယခင္က ေဖၚမိုဆာကြ်န္းတြင္ စတင္ေတြ႕ရွိၿပီး (Taiwania cryptomerioids.) ဟု ေခၚတြင္ သတ္မွတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ထိုအရပ္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္း(၁၅၀ဝ) ခန္႕ေဝးကြာေသာ အီေမာဘြမ္ေတာင္ဝန္းက်င္၌ေတြ႕ရွိလာျခင္းျဖစ္၏။ ေခ်ာင္က်ၿပီးလူသူလက္လွမ္းမမွီ ေသာ ျမန္မာ-တရုတ္နယ္စပ္မ်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ကခ်င္အေရွ႕ဖ်ားေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ထိုအပင္မ်ားရွိေၾကာင္း သတင္းအစအန ရရွိခဲ့ၾက ေသာ္လည္း ဤသစ္သားမ်ိဳးေရာင္းဝယ္မႈတြင္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားသည့္ တရုတ္လူမ်ိဳးတို႕၏ အၿပိဳင္အဆိုင္ထုတ္ယူ ေရာင္းဝယ္မႈျပဳမည္ကိုစိုးရိမ္၍ အစပိုင္းတြင္ ထိုသစ္ပင္၏မ်ိဳးရင္းအမည္ကိုကြယ္ဝွက္ထားခဲ့ၿပီး ရုကၡေဗဒဆရာမ်ားက (Juniperus Recurva) ) အမ်ိဳးအစားတြင္ ထည့္သြင္းထားခဲ့ သည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားကဆိုသည္။ ျမန္မာျပည္သို႕Frank Kingdon Ward ေရာက္ရွိၿပီးမွ ထိုအပင္မ်ိဳးသည္ ၁၉၀၆ခုႏွစ္က ေဖၚမိုဆာကြ်န္း တြင္ေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ သစ္ပင္မ်ိဳးႏွင့္အတူပင္ျဖစ္၍ ရုကၡေဗဒအမည္ (Taiwania cryptomerioids) ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအက် ဆံုးျဖတ္ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႕ေသာ္ အျခားမွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားတြင္ အမည္ဝွက္ထိန္းသိမ္းထားခဲ့သည္ဆိုေသာ ထိုသစ္မ်ိဳးကိုပင္ ၁၉၀၆ခုႏွစ္ထက္မ်ားစြာေစာေသာ ၁၈၉၀ခုႏွစ္ခန္႕ကတည္းက တရုတ္လူမ်ိဳးတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထုတ္ယူအသံုးျပဳေနၾကေၾကာင္းေတြ႕ရွိရျပန္သည္။

တရုတ္တို႕သည္ ထိုသစ္မ်ိဳးကို လြယ္လြယ္ကူကူထုတ္ယူအသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ လမ္းပန္းမရွိသေလာက္ျဖစ္ေနေသာ ထိုေရွးေခတ္ကာလ ကအေျခအေနကိုမွန္းဆၾကည့္လွ်င္ ၄င္းပ်ဥ္တစ္ခ်ပ္ရရန္သူတို႕မည္မွ်စြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကရမည္ကို သိျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ထင္သည္။ အႀကီးဆံုးတရုတ္ေခါင္းပ်ဥ္ တစ္ခ်ပ္မွာ အလ်ား(၉)ေပခန္႕အထိရွိၿပီး၊ အနံတစ္ဘက္လွ်င္ႏွစ္ေပခြဲႏွင့္ အျခားတစ္ဘက္က တစ္ေပခြဲခန္႕ရွိတတ္ေၾကာင္း။ သံုးလက္မမွ ေလးလက္မ ခန္႕ထူကာ အေလးခ်ိန္(၁၃၀)ေပါင္ခန္႕ရွိေၾကာင္း၊ တရုတ္ျပည္ဘက္သို႕ေပးပို႕ရာတြင္ ေပတစ္ေသာင္းေက်ာ္ျမင့္ေသာ ေရခဲေတာင္မ်ားေပၚမွျဖတ္သန္း သယ္ယူရၿပီး တရုတ္ျပည္သို႕အေရာက္ (၁၀)ရက္မွ (၁၂)ရက္ခန္႕အထိအခ်ိန္ယူသယ္ေဆာင္ရေၾကာင္းဆိုသည္။ လားလမ္းရွိရာအရပ္မ်ားတြင္ ေခါင္းပ်ဥ္မ်ားကို လားမ်ားျဖင့္တင္ေဆာင္ရာ လား၏ကိုယ္လံုးကိုပင္ မျမင္ရေတာ့ေအာင္ သယ္ေဆာင္ၾကေၾကာင္းေျပာၾကသည္။

တရုတ္ေခါင္းပ်ဥ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မွတ္တမ္းတင္ထားမႈကို ]ယိမ္းႏြဲ႕ပါး}အဖြဲ႕၏ အစီရင္ခံစာတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းဖတ္ရႈခဲ့ရသည္။ (မူရင္းအသံုးအႏံႈးမ်ား စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမ်ား အတိုင္းေဖၚျပပါသည္)

တရုပ္ေခါင္းပ်ဥ္ေရာင္းဝယ္မႈ။ ။ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀ဝ) သို႕မဟုတ္ ထို႕ထက္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆ အိုရင့္ေသာ အရြယ္ေစ့ တရုပ္ေခါင္းပင္တစ္ပင္သည္ ေခါင္းအတြက္ ပ်ဥ္ျပား(၆၀)မွ(၈၀)အထိ ထြက္ႏိုင္ ေလသည္။ ေရွးစစ္ႀကီးမျဖစ္မီအခ်ိန္က တရုပ္ကုန္သည္တစ္ေယာက္သည္ ဤသစ္ပင္တစ္ပင္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ မရူ၊ လရွီစသည့္ ေတာင္ေပၚသားတစ္ဦးဦးထံမွ ေငြတစ္ရာက်ပ္အထိေပးဤဝယ္ယူၾကသည္။ ဝယ္ယူၿပီးေနာက္ ဤသစ္ပင္ကို မခုတ္ေသးဘဲထားရွိသည္။ တျခားတဦးတစ္ေယာက္က လာေရာက္၍ ခိုးၿပီး မလွဲခုတ္သမွ် ထိုသစ္ပင္ ဝယ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ေငြျမႈပ္ႏွံထားရျခင္းမွာ ဆံုးရံႈးရန္အေၾကာင္းမရွိေခ်။

တရုပ္ျပည္ တိန္ခြ်န္းၿမိဳ႕မွ တရုပ္ကုန္သည္ ကံထရိုက္တာမ်ားသည္ လႊ၊ ေပါက္ဆိန္ စသည့္ ကိရိယာအျပည့္အစံုပါရွိေသာ လက္သမားမ်ားကို ေခၚေဆာင္၍လာကာ၊ ဝယ္ယူထားသည့္ အရြယ္ေစ့ သစ္ပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲ၍ ပ်ဥ္မ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ယူၾကေလသည္။ သစ္ပင္တစ္ပင္မွ အရြယ္မွီ ပ်ဥ္ျပားခ်ပ္ (၅၀)ကို ရရွိခဲ့ပါမူ၊ ထိုသစ္ပင္အား ေငြတရာႏွင့္ ဝယ္ယူခဲ့ျခင္းမွာ လြန္စြာမွပင္ေဈးေပါေနသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ တိန္ခြ်န္းၿမိဳ႕တြင္ ထိုေခါင္းပ်ဥ္တစ္ခ်ပ္ကို စစ္မျဖစ္မီက ျမန္မာေငြ(၁၅)က်ပ္စီႏွင့္ ေရာင္းခ်ရရာ၊ စုစုေပါင္း က်ပ္(၇၅၀)ရရွိမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ထိုေငြ(၇၅၀)ထည္းက သစ္ပင္လွဲခ၊ ပ်ဥ္မ်ားျဖတ္ခႏွင့္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ခမ်ားမွာ တဝက္ခန္႕ရွိမည္ထားဦး၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚတြင္ရရွိႏိုင္ေသာ အျမတ္ေငြမွာ တြက္ေျခကိုက္ေနသည္ျဖစ္၍ သစ္ပင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့လွ်င္မူ အျမတ္ေငြမ်ားစြာပင္ရရွိမည္ ျဖစ္ေပသည္။

တရုပ္ေခါင္းပ်ဥ္မ်ား၏တန္ဘိုး။ ။ တရုပ္ျပည္ ယူနန္နယ္ အေနာက္ပိုင္းရွိ တိန္ခြ်န္း၊ သို႕မဟုတ္ တိန္ယဲေခၚ ၿမိဳ႕၌ ဤတရုပ္ေခါင္းမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္လုပ္ကိုင္၍ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထိုၿမိဳ႕၌ ဤသစ္သားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ တရုတ္ေခါင္းတေခါင္းမွာ စစ္မျဖစ္မီအခ်ိန္က ျမန္မာေငြ(၈၀)က်ပ္မွ က်ပ္(၁၀ဝ)အထိ တန္ဘိုးရွိေလသည္။ ေခါင္းကို ေဆးမ်ားသုတ္၍ အေခ်ာလုပ္ကိုင္လိုက္ေသာအခါ တန္ဘိုး ႏွစ္ဆ ျမွင့္၍သြားေတာ့သည္။ တရုတ္ျပည္ရွိ ေဝးကြာေသာအျခားေနရာမ်ားတြင္မူ ဤသစ္သားျဖင့္ျပဳလုပ္ေသာ ေခါင္းမ်ားမွာ လြန္စြာမွပင္အဘိုးတန္ေနမည္ကား မုခ်မလြဲပင္တည္း။ ထို႕ေၾကာင့္ ဤ]တိုင္ဝမ္နီယာ} သစ္သားေခါင္းမ်ားကို ကြန္မင္း၊ တာလီဖူး စသည့္ ၿမို႕တို႕၏ အေရွ႕ဘက္တရုပ္ျပည္မႀကီးတြင္ အသံုးျပဳႏိုင္သူ အလြန္မွပင္ နည္းပါးေလသည္။ အလြန္ပိုက္ဆံျြကယ္ဝေသာ တရုပ္သူေဌးႀကီးမ်ားသာလွ်င္ ဤခိုင္မာလွေသာ ေခါင္းမ်ားကို မွာယူအသံုးျပဳႏိုင္ၾကေတာ့၏။

၄င္းမွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားအရ၊ ေငါ့ခ်န္းချမစ္ဝွမ္းေလး၏ အဖိုးတန္သယံဇာတမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီကာလ ကတည္းက တန္ဖိုးသိသူတို႕၏ စြန္႕စားမႈ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈျဖင့္ ေဒသအျပင္ပသို႕ တိတ္တဆိပ္ထြက္ခြာသြားေနခဲ့သည္မွာ အေသအခ်ာ။ တန္ရာတန္ေၾကးမ်ားကို ဤေဒသက လက္ခံရရွိခဲ့ပါသလားဟူေသာ ေမးခြန္းသည္သာ ေမးရန္မလိုအပ္ဘဲ အေျဖေတြ႕ေနခဲ့ေသာအရာျဖစ္သည္။ ဆန္တစ္အိပ္၊ ဆားတစ္ထမ္းရၿပီဆိုလွ်င္ပင္ မ်ားစြာေသာဆုလာဘ္မ်ားဟုထင္ျမင္ေနၾကရွာေသာ ရိုးအလြန္းသည္႕ေတာင္ေပၚသားတို႕အဖို႕ ထိုအျဖစ္အတြက္ သူတို႕နစ္နာလြန္းေနၿပီဟု ေယာင္မွားေတြးမိၾကမည္မထင္။

အီေမာဘြမ္ေဒသတြင္ ရွားပါးၿပီးထင္ရွားေသာ သစ္တစ္မ်ိဳးရွိေသးသည္။ ေဒသခံတို႕ၾကားတြင္ ]ဟုန္ထိုရွား}(Hongdoushan) ဟု လူသိမ်ားသည္။ တရုတ္အေခၚအေဝၚျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံတကာတြင္Yew Tree ဟုလည္းေခၚၾကသည္။ ျမန္မာလို ]ေက်ာက္ထင္းရွဴး}ဟုဆိုသည္။

ထိုသစ္မ်ိဳးသည္ တရုတ္ႏွင့္ တိဗက္တိုင္းရင္းေဆးအလိုအရ ကင္ဆာေရာဂါကို အထူးေပ်ာက္ကင္းေစသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ထိုသစ္မ်ိဳး ၏အသားျဖင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား ျပဳလုပ္အသံုးခ်ျခင္းျဖင့္လည္း ကိုယ္တြင္းေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္းယံုၾကည္ၾကသည္။ ဤသစ္မ်ိဳး၏ ေဈးကြက္သည္လည္း တရုတ္ျပည္ႀကီးသာျဖစ္ေတာ့သည္။

ထိုသစ္ပင္ Yew Tree ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုသစ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ အသံုးအေဆာင္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ျမန္မာျပည္မွ လူေပါင္းမည္မွ် ျမင္ေတြ႕ဖူး အသံုးျပဳ ဖူးပါသလဲဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ား မဖိတ္ေခၚဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ဝင္ေရာက္လာၾက၏။

ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ သဘာဝအတိုင္းေသၾကပ်က္စီးျခင္းျဖင့္ ဆံုးရံႈးေနၾကသည့္သစ္ပင္မ်ားမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပါမ်ား ေနသည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။ ထို႕အတူ သစ္မုဆိုးတို႕၏ ခိုးဝွက္ခုတ္ျဖတ္မႈေအာက္တြင္ အတံုးအရံုး ဆံုးရံႈးေနသည့္အေရအတြက္မွာလည္း နည္းလွမည္ေတာ့မဟုတ္ႏိုင္။ သစ္အမ်ိဳးအစား (သစ္မာ/သစ္ေပ်ာ့)အုပ္စု၊ ေဈးကြက္ဝင္ရွားပါးသစ္အုပ္စု စသျဖင့္ သစ္ပင္တိုင္းတြင္တန္ရာတန္ဖိုးတစ္ခု သတ္သတ္ မွတ္မွတ္ရွိၾကမည္။ သစ္တစ္ပင္၏ ပင္စည္ကို ယူလိုသူ သံုးလိုသူေပါမ်ားၾကေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ အပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲယူေဆာင္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သစ္ငုတ္တိုမ်ား၊ သစ္ျမစ္ဆံုမ်ားမွာမူ အိမ္လည္းေဆာက္မရ၊ ပရိေဘာဂအတြက္လည္းအသံုးမဝင္သျဖင့္ သည္အတိုင္း အစြန္႕ပစ္ခံ အျဖစ္ေဆြးေျမ႕ပ်က္စီးသြားခဲ့သည္မွာ ကာလၾကာျမင့္စြာရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္မူ၊ ပန္းပုနည္းပညာကြ်မ္းက်င္ေသာ တရုတ္တို႕က သူတို႕၏အတတ္ပညာျဖင့္ ထိုအပယ္ခံ သစ္ျမစ္ဆံုမ်ားကို ေဈးကြက္ဝင္ေအာင္ဖန္တီးၾကေတာ့သည္။ ျမန္မာေငြ သိန္းဆယ္ခ်ီမွ ရာခ်ီတန္ေသာ ပန္းပုရုပ္မ်ား၏ ကုန္ၾကမ္းသည္ ဤေဒသမွ အစြန္႕ပစ္ခံသစ္ျမစ္ဆံုမ်ားမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ ]အံ့ဩကုန္ႏိုင္ဘြယ္}ဟု ျမည္တမ္းၾကေလမည္လား မသိ။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတစ္ခုသို႕သြားခြင့္ၾကံဳခဲ့သည္။

ထံုးစံအတိုင္း ဧည့္သည္ပီပီ ဟိုတယ္တစ္ခုတြင္တည္းခိုရ၏။ မိတ္ေဆြက ေကာင္တာတြင္ အခန္းယူရန္စီစဥ္ေနခိုက္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဧည့္ခန္းထဲရွိ ေဒါင္းတစ္ေကာင္ေရွ႕တြင္ မင္သက္မိေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနရာမေရြ႕ေအာင္ျပဳစားခဲ့ေသာေဒါင္းမေလးသည္ ရွစ္ေပကိုးေပခန္႕ ရွိမည့္ သစ္ျမစ္ဆံုတစ္ခုကို ပန္းပုအျဖစ္ထြင္းထုထားၿပီး ဧည့္ခန္းထဲတြင္ခ်ထားသည့္ လက္ရာတစ္ခုျဖစ္၏။ သစ္ငုတ္တိုသည္ ေဒါင္းကိုယ္ထည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ယွက္ျဖာေနသည့္အျမစ္ဆံုတစ္ခုလံုးသည္ ကေနသည့္ေဒါင္း၏ အေမြးအေတာင္မ်ားျဖစ္ေနသည္။ တန္ေၾကးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဝန္ထမ္းမ်ားက မေျဖတတ္။ သို႕ေသာ္ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းကထြက္သည့္သစ္မွန္းေတာ့ သူတို႕သိၾကသည္။

ေတာေတာင္နက္နက္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းေဆြးေျမ႕ပ်က္စီးသြားမည့္ သစ္ျမစ္ဆံုတစ္ခုအား ခဲရာခဲဆစ္သယ္ယူလာၿပီး၊ အႏုပညာ အတတ္ပညာျဖင့္ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ မည္သူမွ်မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည့္ ဧည့္ခန္းအလွဆင္ ေတာ္ဝင္အဖိုးတန္ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားခဲ့သည္။

မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ

အေခါက္ကအစ

ဒါကလဲ ျမစ္ဆံု ျပသနာ တစ္ခုပဲေလ