~ မသာယာပါနဲ႔ - မေတာင့္တပါနဲ႔ လို႔ ဆိုတာဟာ ~

by Vipassana on Wednesday, December 19, 2012 at 10:12pm ·

မသာယာပါနဲ႔ - မေတာင့္တပါနဲ႔ လို႔ ဆိုတာဟာ - အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ အလြန္ခက္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ တဏွာဆိုတဲ့ သာယာ ေတာင့္တ တဲ့ ဒီအာသဝ တရားဟာ ဘံုအားျဖင့္ ဘဝဂ္၊ ဓမၼအားျဖင့္ ေဂါၾတဘူ တိုင္ေအာင္ လိုက္ၿပီး စီးသြားတတ္၊ သာယာတတ္တဲ့ အတြက္ ေၾကာင့္ပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ စ်ာန္ သမာပတ္ ရေအာင္ အားထုတ္တဲ့ သူမွာ မရမီ ကပဲ ရခ်င္တဲ့ တဏွာေတြက ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ရျပန္ေတာ့လည္း အဲ့ဒီ ရလာတဲ့ စ်ာန္ကို သာယာျပန္တယ္။ ဝိပႆနာ ရွဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာလည္း အားထုတ္ ခါစမွာ စိတ္က မၿငိမ္သက္ေသးဘူး။ နီဝရဏ စိတ္ေတြနဲ႔ ေရာေနေသးတယ္။ မစင္ၾကယ္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ စင္ၾကယ္မႈ၊ သမာဓိ ျဖစ္မႈ ကို ရခ်င္တယ္။ စိတ္ေတြ မပ်ံ႕လြင့္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ အမွတ္ေကာင္း ေနေစခ်င္တယ္။

အဲ့ဒီလို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ မွတ္ေကာင္းလာျပန္ေတာ့ အဲ့ဒီ မွတ္လို႔ ေကာင္းတာေလးကို သာယာ ျပန္တယ္။

အဲ့ဒီ အခါ စိတ္ကေလးဟာ ဘယ္လိုမွ မပ်ံ႕လြင့္၊ မေျပးသြားေတာ့ဘဲ မွတ္သင့္တဲ့ အာ႐ံုကေလး ေတြရဲ႕ အေပၚမွာသာ က်လ်က္ က်လ်က္ ျဖစ္တယ္။ တည္ၿငိမ္ေနပါတယ္။ မွတ္စရာ အာ႐ံုေတြက ေျပာင္းလဲ ေနေပမယ္လို႔ မွတ္စိတ္ကေလးရဲ႕ တည္ၿငိမ္ပံု ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး။ တသမတ္ တည္း ျဖစ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေနတယ္။ အဲ့ဒါကို ဝိပႆနာ ခဏိက သမာဓိ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါဟာ သမထ ဘာဝနာ အလုပ္က ရလာတဲ့ ဥပစာရသမာဓိ နဲ႔ တူညီေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒါကို စိတၱဝိသုဒၶိ လို႔ ဆိုရတယ္။

ဒီလို စိတ္စင္ၾကယ္ၿပီး အမွတ္ေကာင္းလာေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြကို ပိုင္းပိုင္းျခားျခား သိလာတယ္။ မွတ္ရတဲ့ အာ႐ံု႐ုပ္က တျခား၊ မွတ္သိတဲ့ စိတ္က တျခား စသည္ျဖင့္ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္ တစ္ျခားစီ ကြဲျပားၿပီး သိလာတယ္။ အဲ့ဒါာ နာမ႐ူပ ပရိေစၦဒဉာဏ္ ပဲ။ အဲ့ဒီလို သိတာကိုလည္း သာယာျပန္တာပဲ။

အဲ့ဒီကေနာက္ ဆက္ၿပီး ရွဳမွတ္ သြားျပန္ေတာ့ အေၾကာင္းတရားနဲ႔ အက်ိဳးတရား မ်ွပဲ ဆိုတာကိုလည္း ရွဳမွတ္ေနရင္း သိလာတယ္။ ျဖစ္ၿပီးရင္း ပ်က္သြားရင္း ျဖစ္ၿပီးရင္း ပ်က္သြားရင္း နဲ႔ အနိစၥ - မၿမဲတာေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒုကၡ - ႏွစ္သက္စရာ အားကိုးစရာ မရွိ တဲ့ ဆင္းရဲေတြ ခ်ည္းပဲ။ အနတၱ အသက္ေကာင္ သတၱဝါေကာင္ မဟုတ္တဲ့ သေဘာတရားမ်ွခ်ည္းပဲ ဆိုတာေတြကိုလည္း ရွဳမွတ္ ေနရင္း သေဘာက်ၿပီး သိလာတယ္။ အေရာင္အလင္း ေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ ပီတိပႆဒၶိေတြ၊ ခ်မ္းသာမႈ၊ ဝမ္းသာမႈေတြ ျဖစ္လာတာကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ အဲ့ဒါေတြကိုလည္း သေဘာက် သာယာျပန္တာပဲ။ အဲ့ဒါကိုလည္း ရွဳမွတ္ၿပီး ပယ္ရတယ္။

အဲ့ဒါကို ပယ္ၿပီး ဆက္လက္ ရွဳမွတ္သြားရင္ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ကုန္ကုန္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနတာကိုခ်ည္း ေတြ႔ရတယ္။ အဲ့ဒါက ဘဂၤဉာဏ္ တဲ့။ အတိုခ်ံဳး ေျပာရင္ - အဲ့ဒီက ဆက္အားထုတ္သြားေတာ့ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ေတြ အစဥ္အတိုင္း တက္ၿပီး သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ လည္း ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။

အဲ့ဒီ သခၤါ႐ုေပကၡာ ဉာဏ္ ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ ေၾကာင့္ၾက မစိုက္ရေတာ့ဘဲနဲ႔ အမွတ္အသိကေလးေတြဟာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ နဲ႔ အဆင္သင့္ သူ႔ဟာသူ မျပတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒါကိုလည္း သေဘာက်ေန ႏွစ္သက္ေန တတ္ျပန္တာပဲ။

အဲ့ဒီ သေဘာက်တာကို ရွဳမွတ္ပယ္ၿပီး မွတ္ၿမဲမျပတ္ မွတ္သြားရင္ အရိယမဂ္ဉာဏ္ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခါ၊ အမွတ္အသိကေလးေတြဟာ သူ႔အလိုလိုပဲ အထူးသြက္လက္ လ်င္ျမန္လာတယ္။ ဒီလို အလ်င္အျမတ္ သိေနရင္း ထဲက သခၤါရ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ သေဘာဆီကို ညႊတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒါက ေဂါၾတဘူစိတ္ ပဲ။ အဲ့ဒီလို ညႊတ္ၿပီး အဲ့ဒီ သခၤါရ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ သေဘာထဲကို က်ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ ပဲ။ အဲ့ဒီ ေဂါၾတဘူ၊ မဂ္၊ ဖိုလ္ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သာယာတဲ့ တဏွာ ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္မရဘူး။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ သေဘာထဲ က်ေရာက္သြားတဲ့ မဂ္ ဖိုလ္ ျဖစ္ပံုကလည္း သာယာဖြယ္ အေနနဲ႔ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ဆိုတဲ့ တရားေတြကိုေတာ့ သာယာတပ္မက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ျပန္လည္ စဥ္းစားမိတဲ့ အခါမွာ ေရွ႕ပိုင္းက အထူးသြက္လက္ၿပီး တက္လာတဲ့ ဝု႒ာနဂါမိနီ ဝိပႆနာ နဲ႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ ဆီကို ညႊတ္သြားတဲ့ ေဂါၾတဘူ စိတ္ကိုေတာ့ သာယာတပ္မက္မႈ ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ဉာဏ္ေတြ မျဖစ္မီကလည္း ေမ်ွာ္လင့္ေတာင့္တမႈ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ သာယာတပ္မက္မႈ တဏွာကို ဓမၼအားျဖင့္ ေဂါၾတဘူ တိုင္ေအာင္ စီးသြားတတ္တယ္ လို႔ ဆိုရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ယခု ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဘံုအားျဖင့္ ဘဝဂ္၊ ဓမၼအားျဖင့္ ေဂါၾတဘူ တိုင္ေအာင္ အရိယမဂ္နား အထိ လိုက္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဒီ အာသဝ ကိေလသာေတြဟာ အေတာ္ကို အစြမ္းေကာင္းတဲ့ တရားဆိုး ေတြ ပါပဲ။ သာယာဖြယ္ အာ႐ံုေတြဆီကုိ အာသဝ တဏွာက ႏွစ္သက္သာယာၿပိး စီးဆင္းသြားတာေတြပဲ။

အဲ့ဒီလို စီးဆင္းသြားတတ္တဲ့ တဏွာကို စီးဆင္းခြင့္ မရေစရေအာင္ ဆိုရင္ ေပၚလာသမ်ွ အာ႐ံုေတြကုိ မျပတ္ ရွဳမွတ္ ေနရတယ္။ အမွတ္ကေတာ့ မျပတ္ ရွဳမွတ္ေနမယ္ ဆိုရင္ - ျမင္ရာမွာလည္း ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားလို႔ မၿမဲဘူး - အနိစၥ - ဒုကၡ - အနတၱ ပဲ ဆိုတာ သိရတယ္။ ၾကားရာ၊ နံရာ၊ စားသိရာ၊ ေတြးထိရာ၊ ၾကံသိရာ ေတြကလည္း ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားလို႔ မၿမဲဘူး။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ပဲ ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္မွာမွ သာယာစရာ မရွိဘူး။ မရွဳႏိုင္၊ မမွတ္ႏိုင္၊ မသိႏိုင္ၾကလို႔သာ ဒီအာ႐ံု ေျခာက္ပါးကို သာယာဖြယ္ လို႔ ထင္ေနတာပဲ။ သာယာဖြယ္ ထင္လို႔ အဲ့ဒီ အာ႐ံုေတြ ေနာက္ကို လိုက္ၿပီး ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရင္း ဒုကၡ ေရာက္ကုန္ၾကရေတာ့တယ္။

ပုရာေဘဒသုတ္ တရားေတာ္၊ မဟာစည္