စူ႔ထက္စူ……(၃)

by Seaman Nayminthu on Monday, December 17, 2012 at 3:50am ·

ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ဗုိလ္တေထာင္၊ လင္းစေဒါင္း ရွိ (……) တပ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ တာဝန္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္။ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပေတာ့ ဂ်ဴတီအနားရတဲ့ ရက္ေတြအတြင္း ဘတ္စ္ကား စပယ္ယာ (ယာဥ္ေနာက္လုိက္) အလုပ္ကုိ အခ်ိန္ပုိင္း ဝင္လုပ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ရင္းနွီးတဲ့ ယာဥ္လုိင္းတခုမွာ သူ႔မိတ္ေဆြ စပယ္ယာေတြထဲက အလုပ္မဆင္းနုိင္တဲ့ သူအတြက္ အစားထုိး ဝင္လုပ္တဲ့သေဘာ။

ဒီနည္းနဲ႔ သူ႔မိသားစု အိမ္စရိတ္ကုိ တဖက္တလမ္း ေဘးပန္းဝင္ေငြေလး ရွာေပးရတာ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႔မွာ သူလုိက္ပါလာတဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚ က်ေနာ္တုိ႔တပ္က ဒုတပ္မွဴး လုိက္ပါစီးနင္းလာလုိ႔ သူ႔ခမ်ာ ေရွာင္ရင္းပုန္းရင္း ႏွလံုးတုန္ရင္ဖုိခဲ့ရပံုေလးကုိ ေနာက္တေန႔ ေန႔လည္ လက္ဖက္ရည္အတူေသာက္ ၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျပန္ေဖာက္သည္ခ် ပံုေလးက…

‘မေန႔က ဘတ္စကားလုိက္တုန္း ငါေျမြဖမ္းခံရေတာ့မလုိ႔’

‘ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔လဲ ဘဲဥေတြက စပယ္ယာလုိင္စင္ စစ္လုိ႔လား’

‘ဟုတ္ဘူး’

‘ဒါဆုိရင္…..’

‘ဒီလုိကြ… မွတ္တုိင္တခု အေရာက္မွာ ငါ စပယ္ယာလုိက္တဲ့ကားေပၚကုိ ဒုတပ္မွဴး ဗုိလ္ၾကီး(…….) တက္လာတယ္။ ငါတာဝန္ယူရတာက ေနာက္ေပါက္ သူတက္လာတာက ေရွ႕ေပါက္ဆုိေတာ့ နည္းနည္း ကံေကာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကားေရွ႕ပုိင္းမွာ ရပ္မေနဘဲ အလယ္ကုိေရာက္ေအာင္တုိးလာေတာ့ ငါ့ကုိမ်ား ျမင္သြားေလမလား ရင္ခံုရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ လွ်ာဦးထုပ္ကုိ ငုိက္ေဆာင္းထားျပီး သူ႔အရိပ္အေျခကုိ မ်က္ေျခမျပတ္ အကဲခတ္ေနရတယ္။ သူ ငါ့ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာလွည့္လာရင္ ပုန္းလုိ႔ကြယ္လုိ႔ ရေအာင္ေလ။ ကားခပုိက္ဆံကုိေတာ့ ေရွ႕ေပါက္တာဝန္ယူတဲ့လူ ေတာင္းမွာမုိ႔ ပူစရာမလုိဘူး။ သူက လူသိပ္မက်ပ္ဘဲ ကားေနာက္ဘက္ကုိ တျဖည္းျဖည္း တုိးဝင္လာေတာ့ ငါပုိျပီး အေနက်ပ္လာတယ္။ ခရီးသည္ေတြ ကားခေပးဖုိ႔ အသံက်ယ္က်ယ္ မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး။ နီးစပ္ရာလူ လက္တုိ႔ျပီး ေတာင္းရတယ္။ မွတ္တုိင္ေရာက္ရင္လည္း အဆင္းအတက္ အေပါက္ဝနားမွာ ရပ္ျပီးေတာ့ပဲ လုိက္မယ့္ခရီးသည္ေတြကုိ ေျခဟန္လက္ဟန္ျပ ေခၚရ တာေပါ့။  ငါ့ သူ႔ကုိပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္အကဲခတ္ေနရတာ။ သူကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ကားခေပးဖုိ႔ သူ ၂၀ တန္တရြက္ ထုတ္လုိက္ျပီး Hand Phone ကုိင္ထားတဲ့ လက္ထဲမွာညွပ္ျပီး ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားတယ္။ ကားေရွ႕ပုိင္း စပယ္ယာက သူ႔ဆီေရာက္မလာဘဲ သူနဲ႔ ၁ ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္က လူကုိပုိက္ဆံေတာင္းျပီး ျပန္လွည့္သြားတယ္။ ကားေနာက္ပုိင္းေရာက္ေနျပီဆုိေတာ့ ငါေတာင္းထားမယ္ ေအာက္ေမ့လုိ႔ ေနမွာ။ ငါကလည္း သူ႔အနား သီေတာင္မသီရဲဘူး။ ဟုိစပယ္ယာ မေတာင္းေတာ့ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာသြားေတာ့ သူက ပုိက္ဆံ ၂၀ တန္ကုိ အိတ္ကပ္ထဲ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ထည့္လုိက္တယ္။ ငါ့မွာေတာ့ သူငါ့ကုိ မေတြ႔ေအာင္ ရြတ္လုိက္ရတဲ့ ဘုရားစာေတြ။ ကားေပၚက သူဆင္းသြားမွဘဲ ဟင္းခနဲ သက္မခ်နုိင္ေတာ့တယ္။ တကယ္ပဲကြာ။ စတီးက်ခ်က္က ကမ္းကုန္တယ္…’

‘ဒါကေတာ့ကြာ ငါတုိ႔လည္း တခါတေလ ပုိက္ဆံျပတ္သြားတဲ့အခါ လူက်ပ္တဲ့ကားေပၚ စပယ္ယာအလစ္ တက္၊ လူေတြၾကားထဲ ဝင္ပုန္းျပီး ေဘထုဖူးတာပဲ…’

‘အဲဒါက ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔လုပ္တာ… ခုဟာက ပုိက္ဆံရွိလ်က္နဲ႔ မေပးခ်င္တာကြ’

‘မင္းက မေတာင္းလုိ႔ေနမွာေပါ့.. ဒီလူက မေေတာင္းရင္ ေပးရုိးထံုးစံမရွိဘူးကြ… ငါေတာင္ ေစ်းဖုိးမွန္မွန္ရဖုိ႔ ခဏခဏ သတိေပးေနရတာ..’ လုိ႔ လူပ်ဳိေဆာင္စားရိပ္သာ အဝယ္ေတာ္ ဆရာစိန္က ဝင္ေထာက္လုိက္ေသး တယ္။

‘ကုိယ့္ေဘးကုိယ္ မနည္းေရွာင္တိမ္းေနရတာ.. ဆရာစိန္က လာၾကပ္ေနျပန္ျပီ’

‘ဒါေပမဲ့ မင္းလည္း ကံေကာင္းခဲ့တယ္မလား’

‘အင္း..  အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္… သူသာ ငါ့ကုိေတြ႔သြားခဲ့ရင္ ဒီအခ်ိန္ မင္းတုိ႔နဲ႔ အတူရွိေနနုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး’

‘ေအးကြာ တပ္မွာလည္း ရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လုိေနထုိင္စားေသာက္ေနၾကတယ္.. ေသခ်ာ မေမးျမန္းဘူး.. ဆုိက္ကားမနင္းရ… ဟုိဟာမလုပ္ရ.. ဒီဟာမလုပ္ရ.. စည္းကမ္းခ်က္ေတြ စြတ္ထုတ္ေနတာပဲ’

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ က်င္းပျပီးစီးတဲ့ေနာက္ လႊတ္ေတာ္အမတ္စာရင္းေတြ ထုတ္ျပန္ေက်ညာတဲ့အခါ တပ္မေတာ္က ခန္႔အပ္လုိက္တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အမတ္စာရင္းထဲမွာ ေစာေစာက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဒုတပ္မွဴး (ဗိုလ္မွဴး အဆင့္ျဖင့္) ရဲ႕ နာမည္ ပါလာတာ ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔…. ကားစပယ္ယာလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တန္းခနဲ ေျပးျမင္ေယာင္မိလုိက္ေသးတယ္။

အင္း…… ဒီလုိလူမ်ဳိးသာ …… ျဖစ္ခဲ့ရင္………..?

(တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္အမတ္အားလံုးကုိ ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ပါ .. အဲဒီထဲက က်ေနယ္သိခဲ့ဖူးသူ တေယာက္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကုိ ေျခရာခံ ဆဝါးၾကည့္လုိက္ျခင္းမွ်သာ….)

ျပံဳးရံုေလးပဲ ျပဳံးလုိက္ပါ…..။

ေနမင္းသူ

၁၇-၁၂-၂၀၁၂