အားလံုးဟာ စူပါစတား

by General Knowledge on Saturday, December 1, 2012 at 11:51pm ·

Category: ၀တၳဳတို Published on Wednesday, 28 November 2012 14:07 Written by ဇယႏုိင္ 

ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ထားရွိေသာ လူသားစိတ္၀ိညာဥ္က ေနာက္တစ္ဦးအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္ျခင္း ဟာ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာပါပဲ။

ေဂ်ာ့ရွ္အီးလီေယာ့ေဒးဗစ္ဟာ ငါးတန္းကေလး ငယ္ ေလးပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ အျပဳအမူဟာ အင္မတန္မွကို ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္လွတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူတုိ႔က ေဒးဗစ္ကို ကၽြန္မရဲ့ ပညာေရး အထူးအခန္းထဲမွာထားၾကတယ္။ ေက်ာင္းပထမဆံုးတက္တဲ့ ေန႔မွာေပါ႔။

ေဒးဗစ္ဟာ အမ်က္စိတ္ရိုင္း ေဒါသမုန္တိုင္းထန္စြာနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ရွိသမွ် ကေလးတိုင္းကို ထိုးႀကိတ္ရင္း “ငါ႔ေရွ႕ကေန လမ္းဖယ္ေပးစမ္း။” လို႔ ေအာ္ဟစ္ ႀကိမ္းေမာင္းရင္းနဲ႔။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူရဲ့ အမ်က္ေဒါသက ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အလ်င္စလိုနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မုန္းတယ္” တဲ့။ ဒါဟာ ပထမဆံုး အတန္းပါ။ ေဒးဗစ္ဟာ သူ႔ခံုေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လိုက္ရင္း တစ္ခန္းလံုးကို ေႏွာက္ယွက္လိုက္၊ ရန္ေတြ႔လိုက္ စလုပ္ေတာ့တယ္။ တစ္ပတ္လံုးလံုးကို အဲဒီလို အျပဳအမူနဲ႔ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

အစဦးမွာေတာ့ အဲဒီလို ျပဳမူတာဟာ အထူးပညာေရးအခန္းထဲမွာ ထည့္ထားတာေၾကာင့္ တံု႔ျပန္မွဳ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ကေလးအမ်ားစုႀကီးဟာ “အတန္းထဲက လူရႊင္ေတာ္” ဒါမွမဟုတ္ရင္ “ရန္လိုရန္စသူ” ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ထူးကို “ငရူးငအ” ဆိုၿပီး အေခၚခံရတာထက္ ပိုလိုခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အေသအခ်ာ ေလ့လာစံုစမ္းၾကည့္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းက ဒါ႔ထက္ပိုေနတယ္လို႔ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။ ေဒးဗစ္ကို အရင္က သင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးသူ ဆရာတုိင္းက သိပ္ကို ကိုင္တြယ္ရ ခက္ခဲတဲ့ေကာင္ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါ။ “ဆရာမက ဘာအနံ႔မွကို မခံစားတတ္တာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ေဒးဗစ္က သိပ္နံေစာ္တဲ့ ေကာင္ေလ။” သူတို႔ ေျပာတာလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ အျခားကေလးေတြ ကလည္း ေဒးဗစ္နားမွာ မထုိင္ခ်င္ၾကဘူးဆိုၿပီး တုိင္တန္းေနတာခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ေဒးဗစ္ဟာ သူေန႔ရာေလးမွာ သူ႔ဖာသာ သီးသန္႔ကို ထုိင္ရေတာ့တယ္။ ကေလးတုိင္းက သူ႔ကို ဒီလိုေခၚၾကတယ္။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ ေဒးဗစ္။ ပုတ္သိုးေကာင္ ေဒးဗစ္။

ပထမဆံုးေန႔ရက္ရဲ့ ပထမဆံုးေသာ အေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ အေရးႀကီးလွတယ္ဆိုတာကို သိထားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကိုလာတုိင္း ေဒးဗစ္ဟာ ဘယ္လို ႀကံဳေတြ႔ေနရသလဲဆိုတာကို စူးစမ္းေလ့လာဖို႔ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ဒရိုင္ဘာဟာ ကားေပၚကေတာင္ မဆင္းရေသးတဲ့ ေဒးဗစ္ကို ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ဆရာမႏွစ္ဦးက ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ “ေဒးဗစ္ ေျဖးေျဖး လုပ္စမ္း။ မေျပးနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္စမ္းပါ ခ်ာတိတ္ရာ။”

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒးဗစ္ဟာ သူရဲ့ “အခမဲ့” နံနက္စာအတြက္ စာေသာက္ခန္းထဲကို အလ်င္စလို ၀င္ေရာက္ေတာ့တယ္။ အစားအစာခံုတန္းေပၚက ေတြ႔သမွ်ကို ဆြဲငင္ယူၿပီး အငမ္းမရ၊ မလုတ္ပေလာင္း ၀ါးမ်ဳိေနျပန္တယ္။ စားေသာက္ခန္း အလုပ္သမႀကီးက လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ “၀က္ကေလးလို မစားနဲ႔စမ္း။ ထိုင္ၿပီးေတာ့ စားစမ္းပါ။” ေဒးဗစ္ ထုိင္ခံုေပၚ မထုိင္ႏုိင္ခင္မွာပဲ သူ႔ရဲ့ အစာေတြ ကုန္သြားၿပီ။ အျခားကေလးေတြရဲ့ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြကို လွမ္းေတာင္းပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မရဲ့ စာသင္ခန္းထဲ မေရာက္လာမီမွာ ေက်ာင္းရံုးခန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ေနာက္ထပ္ၿပီး မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ ျပႆနာ သံုးခုေလာက္ေတာင္ ထပ္တက္ေနျပန္ပါတယ္။ စည္း၀ါးရိုက္ထားၾကသလိုပါပဲ။ ကေလးတုိင္းက သူ႔ကို ေဒါသထြက္ေအာင္ ရန္ေထာင္၊ ရန္စၾကေတာ့တယ္။ “ပုတ္သိုးေကာင္ ေဒးဗစ္ လာၿပီေဟ့”။ “အန႔ံတစ္ခု ရသလိုပဲ။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ ေဒးဗစ္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။”

ကၽြန္မ စူးစမ္းေလ့လာထားတဲ့ဟာေတြ အားလံုးကေန ဒီလို ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေန႔တုိင္း ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဆက္ဆံျပဳမူတာေတြ အေပၚမွာ တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ေဒးဗစ္ဟာ ေဒါသေပါက္ကြဲရတာျဖစ္တယ္။ ပညာေရး ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာတုန္းက စိတ္ပညာဘာသာရပ္ အေျခခံမွာ ဒီလို သင္ၾကားခဲ့ ရပါတယ္။ ကေလးေတြဟာဆာေလာင္ေနတဲ့အခါ၊ ညစ္ပတ္နံ႔ေစာ္ေနတဲ့အခါ၊ ေနာက္ေျပာင္ ခံရတဲ့အခါေတြမွာ စာသင္ယူျခင္း မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူးတဲ့။ ေဒးဗစ္ ေက်ာင္းမွာ ျပႆနာေတြျဖစ္ရတဲ့ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းဟာ မိဘေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ကၽြန္မ သံုးသပ္မိတယ္။  အေသအခ်ာပါပဲ။ အကယ္၍သာ ၀၀လင္လင္ ေကၽြးေမြးၿပီး သန္႔သန္႔စင္စင္နဲ႔ ေက်ာင္းကို ပို႔မယ္ဆိုရင္ သူဟာ အခုလိုမ်ဳိး ခါးသည္းလွတဲ့ ႏွိက္စက္ညႇဥ္းပမ္းမွဳမ်ဳိးကို ခံစားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္လို႔ မွတ္ခ်က္ ျပဳလိုက္ပါတယ္။ သူရဲ့ မိဘေတြက သူ႔အေပၚမွာ ဂရုမစိုက္ၾကဘူးဆိုတာပါ။ ဒါနဲ႔ ဒီမိဘေတြကို ခ်က္ျခင္းပဲ အသိပညာေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဆရာေတြ နားေနခန္းထဲမွာ ကၽြန္မရဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကို အျခားဆရာ ဆရာမမ်ားထံမွာ ဖြင့္ဟေျပာဆိုၾကည့္မိတယ္။ မိဘေတြကို ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမလဲလို႔လည္း ေမးျမန္းရင္းေပါ႔။ “ဆရာမ ကံေကာင္းပါေစ။ သူတို႔က ေက်ာင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေလးေတာင္မွ လာခဲ့ၾကဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေက်ာင္းမွာ သူတို႔ရဲ့ ကေလး ၈ ေယာက္ေတာင္ ေက်ာင္းတက္ေနတာေလ။ စာေတြတစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ ပို႔ခဲ့တယ္။ ေပၚကို မလာခဲ့တာ။” ဒါနဲ႔ပဲ “အိမ္ကို သြားလည္” ဖို႔ ဟုမ္းဗစ္ဆစ္သာ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဆရာေတြကေတာ့ အလန္႔တၾကားနဲ႔။ “ရူးမ်ားေနသလား ဆရာမ။ ကိုယ့္အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ လူမွဳ၀န္ထမ္းဌာနက သူေတြ ေျဖရွင္းေပးရမယ့္ ျပႆနာေလ။” ကၽြန္မ သူတို႔ အိမ္သြားလည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္အရာကမွ ျပင္လို႔ မရႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဒးဗစ္ေလးဟာ အကူအညီလိုအပ္ေနသူ။ မိဘေတြေၾကာင့္ ျပႆနာ တက္ရတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။

အတန္းထဲမွာ ကၽြန္မဟာ ေဒးဗစ္ကို အဲဒီေန႔ ေနလည္ပိုင္းမွာ သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္မွာလို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူတို႔မွာက တယ္လီဖုန္းလည္း မရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ လာလည္မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ အေဖကို ေျပာျပဖို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လာလည္မယ္၊ ဟုတ္လား မစၥမူဗာေန။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခြးေတြက ဆရာမရဲ့ ၾကက္ေျခေထာက္ေလးေတြကို ကိုက္ဆြဲ ၀ါးစားပစ္ၾကလိမ့္မယ္။”

“မင္းရဲ့ အေဖကိုသာ ေျပာလိုက္စမ္းပါ၊ ငါ လာလည္မယ္ဆိုတာကို။ ေနာက္ၿပီေတာ့ ငါ႔ရဲ့ ၾကက္ေျခေထာက္ေလးေတြလည္း ပါလာမွာ” ကၽြန္မက တံု႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ၿမိဳ႕ေလးရဲ့ အင္မတန္မွ ေက်းလက္ဆန္တဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေဒးဗစ္တို႔ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ လမ္းေတြ အလြဲလြဲ၊ အမွားမွား ျဖစ္ၿပီးသကာလ ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားရတဲ့ေနရာအထိ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ကို လမ္းညႊန္ၾကေတာ့တယ္။ ေဒးဗစ္ရဲ့ အိမ္ကို ရွာေတြ႔လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြားရပါတယ္။

အမိုးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔။ ေရပိုက္မရွိ၊ ေရသန္႔စင္ခန္း မရွိဘူးလို႔ေတာ့ ၾကားဖူးထားတယ္။ အဲဒီမွာေပါ႔။ တဲေရွ႕ အဖီအဆြယ္ေအာက္မွာ ေဒးဗစ္ေလးဟာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္စုနဲ႔ စီတန္းလို႔။ ရိုရိုေသေသ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔။ အဖြားျဖစ္ပံုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက တံခါး၀မွာ ရပ္ေနပါတယ္။ ေဒးဗစ္ရဲ့ ဖခင္ကေတာ့ ေလွကားထစ္အဆံုးမွာ ကၽြန္မကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။

ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ရွက္ရြံအားနာမွဳ ျဖစ္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေဒးဗစ္ရဲ့ မိသားစုနဲ႔ တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲဖို႔ဆိုၿပီး ေမာင္းတင္ေရာက္လာခဲ့တာေလ။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဒီလူႀကီးဟာ သူ အတတ္ႏုိင္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားေနတာပါလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိလို႔ပါ။ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မဟာ မိမိရဲ့ အျမင္သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ၾကက္ေျခေထာက္ ေသးေသးေလးေတြကိုလည္း ျခံထဲ၀င္ခြင့္ျပဳဖုိ႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီလူႀကီးကို မိန္႔ခြန္းေခၽြဖို႔ ျပင္ဆင္ထားခဲ့သမွ်ဟာ သင့္ေတာ္ကိုက္ညီပံု မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ့ စကားလံုးေတြကို အလ်င္စလိုပဲ ျပန္လွန္စစ္ေဆးပစ္လိုက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထြက္လာခဲ့တာက။ “လူႀကီးမင္းရွင့္၊ ကၽြန္မေလ ဦးႀကီးရဲ့ သား ေဒးဗစ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္မ ေတြ႔ႀကံဳဖူးသမွ် ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားစြာထဲက အင္မတန္မွကို ထူးျခားလွတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးပါ။”

အင္း… လိမ္ညာမွဳ တစ္ခုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။ သူက ထူးျခားပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ “လူႀကီးမင္းရဲ့ သားဟာ အင္မတန္မွ စမတ္က်တယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက သူ႔အေပၚမွာ ဆက္ဆံေရး မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္မေလ အတတ္ႏုိင္ဆံုး သူ႔ကို ကူညီေပးခ်င္တာပါ။”

“ဆရာမ မစၥမူဗာေနရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ သား ေဒးဗစ္ကို ကူညီေပးႏုိင္ဖို႔အတြက္ ဆရာမ ႀကိဳက္တာသာလုပ္ပါဗ်ာ။ အကူအညီေပးခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဘယ္ဆရာ ဆရာမကမွ ဒီကို တစ္ေခါက္တစ္က်င္း ေရာက္လာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဆီက ဒီစာရြက္ေတြသာ ပို႔လာခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူးကြ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ အေမ့ကလြဲလို႔ ဘယ္သူကမွလည္း ကူညီေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမကိုယ္တုိင္ကလည္း သိပ္တတ္လွတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။”

“လူႀကီးမင္းရွင့္ … အိမ္မွာ ေရပိုက္ မသြယ္ထားဘူးလို႔ ကၽြန္မ နားလည္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေန႔တုိင္း ေက်ာင္းမွာ ေဒးဗစ္ေရခ်ဳိးလို႔ ရမလားဟင္။”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ။ ရပါတယ္။”

“ေက်ာင္းမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ တစ္လံုးလည္း ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အ၀တ္အစားေတြကို ေန႔တုိင္းေလွ်ာ္ဖြပ္ခြင့္ ျပဳႏုိင္မလားဟင္။”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ။ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားကို ဆရာမ လုပ္ေစခ်င္တာေတြ လုပ္သာလုပ္ပါဗ်ာ။”

“အခုလို အလုပ္ေတြ မအားလပ္တဲ့ၾကားထဲက ကၽြန္မကုိ လက္ခံစကားေျပာခ်ိန္ေပးတာ အင္မတန္မွကိုပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ ဦးႀကီးရွင့္။ အလုပ္ေတြ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဦးႀကီးရဲ့ သားကို ကူညီေပးႏုိင္ဖို႔ ကၽြန္မ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားပါ႔မယ္။”

“ဘယ္သူကမွ အဲဒီလို ၾကင္နာမွဳမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ေဒးဗစ္ဟာေလ စူပါကေလးေလးပါ။ ဆရာမဆီက အကူအညီ နည္းနည္းေလာက္ ရမယ္ဆိုရင္ သူဟာ တကယ့္ကို စူပါစတားေလးတစ္ဦး ျဖစ္လာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။”

အဲဒီေတြ႔ဆံုမွဳေလးဟာ ကၽြန္မ ဘ၀ကိုပါ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ တတိယတန္း ပညာအဆင့္အတန္းမွ်သာ ရွိေလတဲ့ လူႀကီးတစ္ဦးရဲ့ အေတြးအျမင္ဟာ ပညာေတြ၊ ဘြဲ႔ေတြ တထမ္းတပိုးႀကီး ရထားၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဆရာဆရာမေတြ အားလံုးထက္ကို သာလြန္ေနပံုပါပဲ။ ေဒးဗစ္ေလး ေက်ာင္းတက္ေနတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဆရာ ဆရာမကမွ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလ့လာစူးစမ္းတာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေကာလဟာလ အဆိုးအဖ်င္းေတြနဲ႔သာ တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း၊ ဆရာတစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ အမိွဳက္ပံုထဲက စူပါစတားကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ အနီးကပ္ မျမင္မေတြ႔ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ သူ႔အေဖက လြဲလို႔ေပါ႔။ သူ႔အေဖဟာလည္း အလကားပါပဲ၊ ဂရုမစိုက္ဘူးလို႔ ကၽြန္မကလည္း တံုးတံုးအအနဲ႔ ေတြးထင္မိ ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ေဒးဗစ္ဟာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ တာ၀န္က် ဆရာဆရာမေတြရဲ့ အဆူမခံရဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ အခမဲ့ နံနက္စာကိုလည္း မစားဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ရန္ေထာင္၊ ရန္စၾကတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ့ စာသင္ခန္းထဲကို အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ “အားလံုးပဲ သတိထားၾကေဟ့။ ဆရာမ မစၥမူဗာေနဟာ မင္းရဲ့ အိမ္ကို လိုက္ရွာလိမ့္မယ္။ အိမ္ကို လိုက္ရွာၿပီး မင္းတို႔ အေဖကို မင္းဟာ စူပါစတားလို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။ ငါဟာလည္း အခုဆိုရင္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ မေနေတာ့ဘူး။ ငါဟာ အခုဆိုရင္ စူပါစတားျဖစ္ၿပီ။”

အဲဒီ အခုိက္အတန္႔ကေလးကစလို႔ ေဒးဗစ္ဟာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဟာလည္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေရဘယ္လို ခ်ဳိးရမလဲ၊ အ၀တ္အဂၤာ်ီဘယ္လို ေလွ်ာ္ဖြပ္ရမလဲ၊ တစ္ကုိယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာေတြကို ျပသေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ေက်ာင္း၀န္ထမ္းေတြကို ေဒးဗစ္ေလးအေပၚမွာ စူပါစတား တစ္ေယာက္လိုမ်ဳိး ရႈျမင္ၾကဖို႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ စားေသာက္ခန္းထဲ သြားၿပီးေတာ့ အိမ္က ကေလးေတြအတြက္ အစားအစာ အပိုထည့္ေပးလိုက္ဖို႔မွာၾကားခဲ့တယ္။ ေဒးဗစ္ နာမည္ကို ေခၚေျပာပံု ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ကိုလည္း တစ္တန္းလံုးကို မွာၾကားလိုက္ပါတယ္။ “အခုအခ်ိန္ကစလို႔ ကၽြန္မရဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ စားေသာက္ခန္းထဲလာၾကတဲ့အခါမွာ ဒီလို ေျပာၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ေဟး ဒီမွာ စူပါစတားေလးေတြ ေရာက္လာၿပီလို႔။” သူတို႔ကလည္း သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။

ဆရာဆရာမမ်ား ေတြ႔ဆံုစည္းေ၀းခန္းမွာ အားလံုးကို ေတာင္းခံလိုက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ တိုးပြားလာေစဖို႔ သူတို႔ အားလံုးကို စူပါစတားေလးေတြဆိုၿပီး တစ္လတိတိ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆိုေပးဖို႔ပါ။

အစမွာေတာ့ ဒီအေတြးကို လက္ခံဖို႔ သူတို႔ တံု႔ဆုိင္းေႏွာင့္ေႏွး ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးသာ ကူညီေခၚဆိုေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ့ အျပဳအမူဟာ အႀကီးအက်ယ္ပဲ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္လို႔ ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာၾကမွာ ျဖစ္တယ္လို႔။ ေဒးဗစ္ရဲ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ပံုစံကို သူတို႔ သတိျပဳမိထားၾကေတာ့ ပါ၀င္ကူညီဖို႔ရာ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။

ေဒးဗစ္ရဲ့ ဖခင္ကလည္း မိဘေတြအားလံုးကို စူပါစတားေတြဆိုၿပီး ရႈျမင္ေပးဖို႔ ကၽြန္မကို သင္ျပေပးခဲ့တာပါ။ သူ႔မွာ ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ အသိအျမင္၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သေလာက္၊ ရွိသမွ်ေလးနဲ႔ သူဟာ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ေနသူ တစ္ဦးပါပဲ။ ဆူပူ ျပစ္တင္ေနတာေတြကို ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး မိတ္ေဆြဖြဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လို႔ အေျဖရွာၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ ကေလးေတြ၊ မိဘေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ အားလံုး ေအာင္ပြဲဆင္ႏုိင္ခဲ့ၾကတာပါ။

ဇယႏုိင္