"ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္မွာဆံုးမလဲ"

Min Myat MaungFollow

'ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ' လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ရင္း တစ္ျပည္လံုး ညီညီၫြတ္ၫြတ္ လႈပ္ရွားလိုက္ၾကတာ၊ ေဟာ… ခုေတာ့ အစိုးရ ေျပာင္းသြားပါၿပီဗ်ာ။ ျပည္သူေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆက္ၿပီး လုပ္ရပါဦးမယ္။ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖို႔က အစိုးရရဲ့တာဝန္မို႔ မဲေပးေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီပဲ။ ျပည္သူေတြက ဘာမ်ား လုပ္ရဦးမွာလဲလို႔ ေမးၾကမယ္ ထင္ပါရဲ့။

အစိုးရေျပာင္းလဲ႐ံုတင္မကဘဲ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးပါ ေျပာင္းလဲမွ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အသစ္တဖန္ ေမြးဖြားႏိုင္မွာပါ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုပါ အရင္က စိတ္ဓာတ္ေဟာင္းေတြကို ခဝါခ်ၿပီး အေတြးအေခၚ အယူအဆကအစ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ ျပည္သူလူထုက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ဘယ္က စလုပ္ရမွာလဲလို႔ ဘဲဥအစရွာမရ ျဖစ္ၿပီေပါ့။
က်ေနာ္ ကေမ႓ာဒီးယားႏိုင္ငံကို ေရာက္တုန္းက ျမင္ခဲ့ၾကားခဲ့တာေလး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ကေမ႓ာဒီးယားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ သူမသာကိုယ္မသာ မြဲေဖာ္မြဲဖက္ေတြမို႔ သူတို႔တိုင္းျပည္ကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္စရာ စံအျဖစ္ ေလ့လာမိတယ္။ သူတို႔လည္း မြဲေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလို ဘီလ်ံနာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ ခ႐ိုနီႀကီးေတြ မရွိေတာ့ တိုက္တာအေဆာက္အအံုေတြက သိပ္ၿပီး မခမ္းနား မေတာက္ေျပာင္လွဘူး။
ဒါေပမယ့္ နယ္ဖက္ေက်းလက္ေတြမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း အတူတူလိုပါပဲ။ သူတို႔ကေတာင္ ျမန္မာျပည္ထက္ေစာၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ဘာေတြ သံုးႏိုင္ေနၿပီ။
ကေမ႓ာဒီးယားေက်း႐ြာတစ္ခုရဲ့ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ပံုကို က်ေနာ္ေျပာျပပါရေစ။ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးရဲ့ တစ္ေနရာမွာ ရွိတဲ့ ေက်း႐ြာေလးတစ္ခုကေန ၿမိဳ႕ကို ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ႐ြာသားလူငယ္တစ္ေယာက္က အၾကံအစည္သစ္ေတြနဲ႔ ႐ြာျပန္လာတယ္။ ၿမိဳ႕ကို ေက်ာင္းသြားတက္တာလည္း အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္ပါ။ သူ႔အၾကံသစ္ကလည္း သိပ္ထူးထူးျခားျခားေတာ့ မဟုတ္ဖူး။ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္မလို႔တဲ့။
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး နေဘးမွာရွိတဲ့ သူ႔အိမ္ျခံဝင္းကို ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရာမွာ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ အထူးဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေဆာက္လုပ္တာကေတာ့ အိမ္သာပါပဲ။ သူတို႔ တစ္႐ြာလံုးေတာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလြဲလို႔ အိမ္သာတစ္လံုးမွ မရွိဘဲ သူက စပယ္ရွယ္ေရေလာင္းအိမ္သာ ေဆာက္ေတာ့ ဒီေကာင္႐ူးေနၿပီလို႔ ႐ြာကလူေတြ ထင္ၾကတာေပါ့။ သူတို႔႐ြာေလး ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ေျခလွမ္းသစ္တစ္ခုလို႔ ဘယ္သူမွ မေတြးမိၾကဘူး။
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚက ထင္းကနဲ ျမင္ေအာင္ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္တဲ့အခါ ထမင္းဆိုင္နာမယ္ထက္ ပိုၿပီး ထင္ရွားတာကေတာ့ "သန္႔ရွင္းေသာ ေရေလာင္းအိမ္သာ အခမဲ့ သံုးႏိုင္ပါသည္" ဆိုတဲ့ စာလံုးႀကီးပါပဲ။ ႐ြာကလူေတြ ရယ္စရာႀကီးကို ျဖစ္လို႔။
ဒါေပမယ့္၊ ခရီးသြားတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ေတာမွာ အိမ္သာတက္ရတာ အလြန္ဒုကၡေရာက္ေတာ့ သူ႔ဆိုင္းဘုတ္က ေတာ္ေတာ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ခရီးသြား ေမာ္ေတာ္ကားေတြဟာ သူ႔ဆိုင္မွာ ရပ္ၿပီး ထမင္းစားရင္း သန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာသံုးႏိုင္တာကို အရမ္းသေဘာက်ၾကတယ္။ အသြားခရီးမွာ အဆင္ေျပေတာ့ အျပန္မွာလည္း သူ႔ဆိုင္ကိုပဲ ဝင္ၾကတယ္။ အမွန္က ထမင္းစားဖို႔ထက္ အိမ္သာသံုးခ်င္လို႔ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားႀကီးကားငယ္ေတြ ဆိုက္ၿပီး ေရာင္းေကာင္းေနတာ ေတြ႕ေတာ့ အတုခိုးၿပီး ထမင္းဆိုင္လိုက္ဖြင့္သူေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေပၚလာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ မူလပထမထမင္းဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းတာဟာ အိမ္သာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ တ႐ုတ္ဟင္းမ်ိဳးစံုရွိသည္၊ စပယ္ရွယ္ထမင္းဟင္းရမည္၊ အထူးေလွ်ာ့ေဈး စတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ၾကတယ္။ ဒါလည္း ဟိုဆိုင္ေလာက္ ဧည့္သည္မဝင္ေတာ့ စဥ္းစားရခက္ေနတယ္။
ေနာင္မွာ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာေတာ့မွ ေရေလာင္းအိမ္သာေတြ အေျပးအလႊားေဆာက္ၿပီး အိမ္သာရွိသည္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ေထာင္ၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါ အေဝးေျပးလမ္းေပၚသြားတဲ့ ကားေတြဟာ ဒီ႐ြာမွာ ထမင္းစားနားရင္ သန္႔ရွင္းတဲ့အိမ္သာ သံုးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး သူတို႔႐ြာလည္း ကားေတြ ခရီးတစ္ေထာက္နားတဲ့ စခန္းျဖစ္လာေတာ့တယ္။
သူတို႔႐ြာမွာ အိမ္သာရွိသည္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ေနရာတကာ ျမင္ေနရလို႔ 'အိမ္သာ႐ြာ' ဆိုၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္႐ြာေတြက ေျပာင္ေလွာင္ နာမယ္ေပးထားသတဲ့။
မူလပထမ ထမင္းဆိုင္ရွင္ကေတာ့ အၿပိဳင္ထမင္းဆိုင္ေတြ မိႈလိုေပါက္လာေပမယ့္ အၿပံဳးမပ်က္ဖူး။ သူတို႔႐ြာဟာ ခရီးသြား ယာဥ္နားေနစခန္းႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ စည္ပင္လာတာကို ေက်နပ္ေနတယ္။ သူ႔မွာ ေနာက္ထပ္ အၾကံအစည္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတာကိုး။ သူ႔ေဘးက ျခံကို ဝယ္ၿပီး ကုန္စံုဆိုင္တစ္ခု ဖြင့္ျပန္တယ္။ ခရီးသြားေတြ လိုအပ္မယ့္ပစၥည္း၊ မုန္႔ပဲသေရစာ၊ အေအး၊ ေဖ်ာ္ရည္ဘူး၊ စီးကရက္ဘူး၊ ဓာတ္ခဲ၊ အိမ္သံုးေဆးဝါး စတာေတြအျပင္ ေဒသထြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းေကာင္းတာေပါ့။
႐ြာမွာ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ထမင္းဆိုင္ရွင္ေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ ရန္ပံုေငြစုၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေလး ဖြင့္ၾကတယ္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ငွားၿပီး တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဆးခန္းေလး စီစဥ္ၾကတယ္။ ေဆးခန္းလာထိုင္တဲ့ဆရာဝန္က ဒီ႐ြာ စီးပြားေရးေကာင္းမွန္းသိေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္း လာဖြင့္ၿပီး ေန႔တိုင္းေဆးကုေတာ့တာပဲ။
အရင္က လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးတဲ့ သူတို႔႐ြာကလူေတြဟာ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ထမင္းဆိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ တျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြဖက္ကို လွည့္ၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ့လက္ငုပ္ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ဖို႔အတြက္ ေဘး႐ြာေတြကလူေတြကို သူရင္းငွားေခၚၾကရတယ္။
ေဘးက႐ြာေတြလည္း သားသမီးေတြကို ဒီ႐ြာကေက်ာင္းမွာ လာထားတယ္၊ ဒီ႐ြာမွာ ေဆးလာကုတယ္၊ ပစၥည္းဝယ္ခ်င္ရင္ ေဝးေဝးလံလံ ၿမိဳ႕ကို မသြားေတာ့ဘဲ စည္ကားတဲ့ အဲဒီ႐ြာကိုပဲ သြားဝယ္ၾကတယ္။ အလုပ္သမားလိုတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထိုး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ဆိုင္အကူ ဝင္လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ႐ြာကို "အိမ္သာ႐ြာ" လို႔ ႏွိမ္ၿပီး မေခၚခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဒီ႐ြာမွာ ေအာက္ေျခသိမ္း ဝင္လုပ္ေနရၿပီဆိုေတာ့ "အိမ္သာ႐ြာကအလုပ္သမား" လို႔ အေခၚမခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ႐ြာႀကီးမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္လို႔ပဲ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ႐ြာႀကီးဆိုတဲ့ နာမယ္တြင္သြားပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ အၾကံသစ္တစ္ခု၊ စိတ္ကူးသစ္တစ္ခုက စၿပီး လုပ္ရပါလိမ့္မယ္၊၏။ ႐ြာမွာ ျဖစ္သလို ခ်ံဳကြယ္မွာ ေတာထိုင္ခဲ့ရာက ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖူးသူဟာ အိမ္သာအေရးႀကီးမွန္း သိလာတယ္။ ႐ြာမွာ အိမ္သာနဲ႔စၿပီး ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရင္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလာႏိုင္ခဲ့တယ္။
စီးပြားေရးအရ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့အခါ စာမတတ္တဲ့႐ြာမွာ စာသင္ေက်ာင္းဖြင့္တယ္၊ ဆရာဝန္ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္တယ္၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ ေပါမ်ားလာေအာင္ လုပ္ၿပီး ေတေပေလလြင့္သူေတြ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ အၾကံသစ္နဲ႔ တစ္ခုခုကို စလုပ္လိုက္ရင္ အဆံုးမရွိဘဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ လုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ ေရာင္နီလာမယ့္ေခတ္သစ္ဟာ မေဝးေတာ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။
___________________________________
ဓာတ္ပံုကေတာ့၊ ကေမ႓ာဒီးယား စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ စိန္ဟင္းက သူ႔ဆိုင္မွာ ႐ိုးသားျဖဴစင္စြာ အလုပ္လုပ္သူ မိန္းကေလးမ်ားကို မေစာ္ကားဖို႔ ဆိုင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ စာတမ္းကို ျပေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ သိကၡာရွိရွိ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ဖန္တီးေပးေရးဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလြန္လိုအပ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။