Monday, April 4, 2016

ဘူဒိုဇာနဲ႔ ရွင္းလို႔မရတဲ့ ျပသနာ

Myat Moe
·
''တက္လာၾကေတာ့မယ္ေနာ္၊ ကိုယ့္အိတ္ေတြကို အေသအခ်ာ ဂရုစိုက္ၾကပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ဂရုစိုက္ၾကပါ။ သတိေပးပါတယ္။ သတိေပးပါတယ္။ တက္လာၾကေတာ့မယ္ . . ဂရုစိုက္ၾကပါ။ ဂရုစိုက္ၾကပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ဂရုစိုက္ၾကပါ''ဘုရင့္ေနာင္တံတားေက်ာ္လို႔ လိႈင္သာယာဘက္ျခမ္း ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ႏွစ္ၾကိမ္မက၊ သံုး ၾကိမ္မက ထပ္ျပန္တလဲလဲသတိေပးေနတဲ့ စပယ္ယာရဲ႕အသံျဖစ္ပါတယ္။ ''တပ္ေရွ႕၊ အဆင့္ျမင့္၊ န၀ေဒး၊ ဘုရားလမ္း၊ ေအာက္ထိပ္၊ စက္မႈဇုန္၊ ဘီအိုစီ၊ သမကုန္း'' စပယ္ယာက မွတ္တိုင္ေတြ ေရတြက္ရင္း ''လိႈင္သာ ယာကို . . လိႈင္သာယာ။ အေ၀းေျပး . . . အေ၀းေျပး'' မွတ္တိုင္တိုင္းမွာ စပယ္ယာရဲ႕အသံနဲ႔ ကားစက္သံ။
တခါ တေလ ဘရိတ္ကိုေဆာင့္အုပ္လိုက္လို႔ ခရီးသည္ က်ဳပ္တို႔ေတြ ေကြးခနဲ၊ ေထြးခနဲေရွ႕ကို ေလွ်ာတိုက္ပါသြားျပီး တေယာက္ကိုတေယာက္ ပိကုန္တာနဲ႔အတူ ငိုက္ေနသူေတြ လန္႔ႏိုး။ အခိ်န္က နံနက္အေစာၾကီး ေလးနာရီ ေက်ာ္စ။ လိုင္းကားက (၁၂၁) ဒိုင္နာ။ ေျမာက္ဥကၠလာေရေ၀းမွာရိွတဲ့ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကေန လိႈင္သာယာထိန္ပင္သုသာန္နားမွာရိွတဲ့ ဒဂံုဧရာအေ၀းေျပးကို ဆဲြတဲ့ကား။ အတိအက် ေျပာရရင္ေတာ့ ဟိုအထက္အညာ မႏၱေလး၊ မံုရြာ၊ ေနျပည္ေတာ္။ အခ်ဳိ႕လည္း ျမိတ္၊ ထား၀ယ္၊ ဘားအံတို႔ကေန ညလံုးေပါက္ ကားစီး ျပန္လာျပီး ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမ၊ ေက်ာင္းကုန္း၊ က်ဳံေပ်ာ္၊ ပန္းတေနာ္၊ ဓႏုျဖဴ၊ ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလး စတဲ့ ဧရာ၀ တီတိုင္းဆက္သြားၾကရမယ့္ ခရီးသည္ေတြ ပန္းကလည္းပန္း၊ ငိုက္ကလည္း ငိုက္ေကာင္းတဲ့အခိ်န္ေပါ့ဗ်ာ။
စပယ္ယာ သတိေပးသံထပ္မၾကားရေတာ့တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေရာက္လာပါျပီ။ ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္။ (တခါ တေလေတာ့ ေအာက္ထိပ္မွတ္တိုင္)။ ခရီးသည္ဟန္ေဆာင္ျပီး တက္လာၾကေခ်ေပါ့။ ေလးေယာက္အဖဲြ႕လိုက္။ ဘာမွ်ထည့္မထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္အလြတ္ေတြ ဖိုသီဖတ္သီေရွ႕မွာလြယ္လို႔။ မနက္အရုဏ္ထစ လိႈင္သာယာ ဟာ ႏွင္းေတြေအာက္မွာ ေလတ၀ူး၀ူးန႔ဲ ငိုက္ေကာင္း၊ ခ်မ္းေကာင္းေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို အဲဒီေလးေယာက္ လက္ထဲ ၀,ကြက္လို႔ အပ္လိုက္ပါပေကာ။ စပယ္ယာဆီကလည္း သတိေပးသံေတြ ထပ္ထြက္မလာေတာ့ဘဲ လိုင္းကားက ခရီးဆက္။ တက္လာခဲ့တဲ့ေလးေယာက္ဟာ ကားေပၚမွာ လူျပည့္က်ပ္မေနပါဘဲနဲ႔ သူတို႔ပစ္မွတ္ ခရီးသည္ေရွ႕မွာ ၀ိုင္းအံုတိုးေ၀ွ႔လို႔ သူတို႔ရဲ႕အိတ္ၾကီးေတြကို အကာအကြယ္ယူျပီး ခရီးသည္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲက အိတ္ကို ရေအာင္ဖြင့္၊ ရေအာင္ႏိႈက္ဖို႔ စုျပံဳၾကိဳးစားၾကပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚတက္တက္ခ်င္း ပစ္မွတ္က က်ဳပ္နဲ႔ က်ဳပ္ေဘးကပ္ထိုင္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီး။ က်ဳပ္က သတိနဲ႔ အိတ္ကိုလံုေအာင္ပိုက္ထား။ အေဒၚၾကီးကေတာ့ အိတ္ ပိုက္ရက္သား ငိုက္မ်ားေနသလား။ အကဲခတ္မရ။ ခဏေနေတာ့ ကေလးတဖက္ လက္ေပြ႕အိတ္တဖက္နဲ႔ မႏိုင္ မနင္းျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနား ေရြ႕လ်ားသြား၀ိုင္း။ အမ်ဳိးသမီးက ထိုင္ရာကေန သူတို႔နဲ႔ေ၀းရာ က်ဳပ္တို႔နားထ လာ။ ကေလးကို လူတေယာက္ရင္ခြင္ေပၚတင္လိုက္ရင္း သူ႔အိတ္ကို ပိုလံုျခံဳေအာင္ပိုက္ထားျပီး ပါးစပ္ကလည္း မသိမသာ ပြစိပြစိလုပ္ေနရွာပါတယ္။ အႏၱရာယ္က လြတ္လာခဲ့တဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီးပိုက္ျပီး ငိုက္ေနဟန္တူတဲ့ ေရွ႕ဆံုးက လူ၀ၾကီးနား သူတို႔သြား၀ိုင္းျပန္ပါေတာ့တယ္။ ခဏအၾကာ ဘီအိုစီမွတ္တိုင္ေရာက္ ခါနီးမွာ က်ဳပ္နဲ႔ အေဒၚၾကီးအပါး လာ၀ိုင္းပါေတာ့တယ္။ ဒိုင္နာကားကလည္း သူတို႔ေတြ လႈပ္ရွားသာေအာင္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ယိမ္းထိုးလႈပ္ခါေပးေနျပန္ရဲ႕။ ဘီအိုစီေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ သမကုန္းမွတ္တိုင္။ သူတို႔ေလးေယာက္ ကေတာ့ အေျခမပ်က္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္။
က်ဳပ္နားကပ္ထိုင္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီးအပါးမွာ ဖားကိုေျမြခဲသလို စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔ျပီး စိမ္ေျပနေျပ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွား ေနၾကပါျပီ။ က်ဳပ္လည္း သတိမေပးရဲဘူးဗ်။ သူတို႔မွာ လူကိုေသေစႏိုင္တဲ့ စေကဘာတို႔၊ ဓားတို႔ ပါလာႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ အေျခမဲ့ ေသမထူး၊ ေနမထူးေကာင္ေတြ။ က်ဳပ္က တေယာက္တည္း။ လက္ဗလာ။ ေဟာ အရုဏ္ ေပ်ာက္လို႔ အလင္းေရာက္စျပဳျပီ။ သံုးသံုးလံုးမွတ္တိုင္ကိုလည္းေရာက္။ ေနာက္တမွတ္တိုင္ဆိုရင္ အေ၀းေျပး ၀င္းထဲ၀င္ေတာ့မယ္။ မွတ္တိုင္ပါတယ္ဆိုျပီး ကားကရပ္လိုက္ ေတာ့ ဒီငနဲေလးေကာင္ ေအာင္ပဲြရစစ္သူၾကီးမ်ား အလား ေပါ့ပါးစြာ ခုန္ခ်ဆင္းသြားပါေရာ။ ကားဆက္ထြက္လာေတာ့မွ အေဒၚၾကီးအိတ္ကို က်ဳပ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ တယ္။ ဇစ္အဆံုးထိ ပြင့္ေနျပီ။ စပယ္ယာကလည္း အေဒၚၾကီးတို႔၊ ဦးေလးတို႔ အိတ္ေတြ ျပန္စစ္ၾကည့္ၾကပါဦးလို႔ သတိေပး ေအာ္ဟစ္လိုက္ခိ်န္မွာေတာ့ ''ဟဲ့-ေတာ္ ပါသြားျပီ။ ပိုက္ဆံေတြေရာ။ စာရြက္စာတမ္းေတြေရာ။ လုပ္ ၾကပါဦး . . လုပ္ၾကပါဦး''(ငိုသံပါၾကီးနဲ႔) ''ဟာ, က်ဳပ္ပိုက္ဆံအိတ္လည္း ပါသြားျပီဗ်။ ေျမာင္းျမကို ခရီးဆက္ရ ဦးမွာ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ၊ လုပ္ၾကပါဦး'' (မခိ်တင္ကဲသံနဲ႔) ''ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္ေျပာသားပဲ။ တက္လာၾကေတာ့မယ္၊ ကိုယ့္အိတ္ေတြကို ဂရုစိုက္ၾကပါလို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔က နားမွမေထာင္တာ က်ဳပ္က ေန႔တိုင္းၾကံဳေနက်ဗ်''အသံမ်ဳိးစံု ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနခိ်န္မွာပဲ နံနက္ငါးနာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္။ ကားက အေ၀းေျပး၀င္းအ၀င္၀မွာတင္ရပ္။ ခရီးဆံုး။ ခရီးသည္ေတြဆင္း။ က်ဳပ္လည္း ငါးနာရီခဲြထြက္မယ့္ကားမီ ေအာင္၀င္းထဲကို သုတ္ေျခတင္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တာေတြေတာ့ ဆက္သာေတြးၾကပါေတာ့။
ေအာ္- က်ဳပ္က မအူပင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာအိုၾကီးပါ။ ေသာၾကာေန႔ညေနဆိုရင္ မအူပင္ကေန မိသားစု ရိွရာ ရန္ကုန္ကိုျပန္။ တနလၤာေန႔ မနက္ေလးနာရီမွာ သမိုင္းလမ္းဆံုကေန လိႈင္သာယာအေ၀းေျပးကိုလာ။ ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလးအေ၀းေျပးကားေတြတက္စီး။ မအူပင္တကၠသိုလ္ေရွ႕မွာဆင္း။ အပတ္စဥ္မပ်က္ေပါ့။ နာဂစ္ မုန္တိုင္း ၂၀၀၈ ျပီးခိ်န္ကစလို႔ လိႈင္သာယာတခို က်ဴးေက်ာ္ရပ္၀န္းေတြေပၚလာျပီး ဒုစရိုက္မ်ဳိးစံု မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေပၚလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း အႏိႈက္ခံရတာပါပဲ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ခံခဲ့ရဖူးသဗ်။ ခရီးေဆာင္အိတ္ရဲ႕ဇစ္ေတြ အကုန္ဖြင့္ထားခံရတာ လိုင္းကားေပၚကဆင္းမွ သိရတယ္။ က်ဳပ္က ပိုက္ဆံအိတ္ လည္း မေဆာင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက မတတ္ႏိုင္လို႔ ဖုန္းလည္း မကိုင္ဘူး။ တပတ္စာ အသံုးစရိတ္နဲ႔ အသြားအျပန္ ကားခ စုစုေပါင္းမွ ခုနစ္ေထာင္ကို ကိုယ္ေပၚကအကၤ်ိအိတ္ကပ္ထဲထည့္ျပီး လက္နဲ႔အုပ္ထားတာ။ ခရီးေဆာင္ အိတ္ထဲမွာက အ၀တ္တစံုနဲ႔ စာအုပ္ေတြပဲ ထည့္တာေလ။ က်ဳပ္မွာ အပို၀င္ေငြမရိွတာမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္။ ကြမ္းမ၀ါး။ ေဆးလိပ္မဖြာ။ ေခြ်တာေရးသမားပါ။ က်ဴရွင္လား။ က်ဳပ္က အတန္းထဲမွာတင္ လက္ခ်ာေတြ ျပည့္စံုေအာင္ရွင္းျပျပီး စာေမးပဲြအတြက္ က်က္မွတ္ဖို႔ပါ။ ကြင္းခတ္ေပးလိုက္တာမို႔ က်ဴရွင္ထပ္သင္ဖို႔မွမလိုေတာ့ တာကိုး။ ဘယ္သူကမွ က်ဴရွင္သင္ေပးဖို႔ မေတာင္းဆိုၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြမွာလည္း စဥ္းစားေတြးေတာ ေ၀ဖန္ဖို႔ထက္ စာလံုးေတြ မွတ္ဥာဏ္ထဲ အခိုက္အတန္႔စဲြေနေအာင္ အာပူတိုက္ဖို႔သာ အဓိကပါ။ ဘယ္ေက်ာင္း သားမွ် ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ပိုင္အေရးအသားနဲ႔ ဘိုလိုျပန္မေရးတတ္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ စာေမးပဲြလည္း ေျဖျပီး ေရာ မွတ္ဥာဏ္ထဲက စာလံုးေတြဟာ အလို အေလ်ာက္ပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါေတာ့တယ္။ ဆယ္တန္းကို သိပၸံတဲြနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ဳပ္တပည့္ အီးေမဂ်ာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား/သူေတြဟာ Newton’s Laws တို႔ Pythagorus Theorem တို႔အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမ့ကုန္ၾကပါျပီတဲ့ခင္ဗ်ာ။ သူတို႔တင္လားဆိုေတာ့ မကဘူးခင္ဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္က မဟာ၀ိဇၨာ သိပၸံဘဲြ႕ရေတြကို က်ဴတာခန္႔ဖို႔ စာေမးပဲြစစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ၊ ျမန္မာစာနဲ႔ ဗဟုသုတ သံုးဘာသာပါ။ အမွတ္ (၁၀၀)စီေပးရာမွာ ပ်မ္းမွ် ၃၀ ၀န္းက်င္သာရၾကပါ တယ္။ အခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ၂၂ မွတ္တို႔၊ ၂၅ မွတ္တို႔ေတာင္ ပါ,ပါတယ္။ သူတို႔ကိုမွ မခန္႔ျပန္ရင္လည္း ခန္႔ရမယ့္ လူမရိွ ေတာ့တာမို႔ သူတို႔အားလံုးကို Viva Voce (လူေတြ႕ ႏႈတ္ေျဖ) လုပ္ျပီး ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ေရြးၾကရပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီမွာ Myself ကိုေခ်ာေအာင္ မေျပာနိုင္တဲ့ ပီအိတ္ခ်္ဒီပါရဂူေတြပါသလို ကိုယ္တင္ခဲ့တဲ့ က်မ္းေခါင္းစဥ္ ကိုေတာင္ ဂဃနဏျပန္ရွင္း မျပတတ္တဲ့ မဟာဘဲြ႕ရပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း အားလံုးေလာက္နီးပါးပါပဲဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ၾကမတုန္းဗ်။ သူတို႔ကိုသူတို႔ ဆရာေတြက က်ဴရွင္ရိုက္စားလုပ္ျပီး အဲဒီဘဲြ႕ေတြ အပ္ႏွင္းခဲ့တာေလ။ ၾကည့္႐ံု နဲ႔တင္ ျမင္သာပါတယ္ဗ်ာ။ ေဖာက္ထြင္းသမားေတြ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြက ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ အဒိႏၷနည္းနဲ႔ ခိုးယူ ၾက၊ ဆရာေတြက တပည့္ေတြဆီမွာ ေထယ်၀ွဟာရနည္းနဲ႔ လိမ္ညာလွည့္ျဖားရယူၾက။ က်ဳပ္တို႔ဘုရားရွင္က ခိုးနည္း ၂၅ နည္းထဲမွာ အေသအခ်ာ သ႐ုပ္ခဲြျပေတာ္မူခဲ့ပါရဲ႕။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ သံသရာေၾကြးမပါ ေအာင္ ဆရာ၀တ္ ၂၅ ပါး (မိလိႏၵပဥႇာ)တပါးမွ မခြ်တ္ေစဘဲ က်ဳပ္ဘက္က ေဈးကြက္ေတြကို ခ၀ါခ်ျပီး ကိုယ့္၀မ္း ကိုယ္ခ်ဳံ႕ထားခဲ့တာပါ။ စိတ္အလြန္ခ်မ္းသာရပါရဲ႕ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို အၾကံျပဳတင္ျပရမယ္ဆိုရင္ ၁၂၁ ဒိုင္နာကားေပၚမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ႏွစ္နဲ႔ ခီ်လႈပ္ရွားေနတဲ့ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြအေၾကာင္း လူတိုင္းသိေနၾကပါလ်က္ ဘယ္ရဲကမွ် အသြင္ယူျပီး လာမဖမ္းၾက တာဟာ တမင္တကာ ဟေပးထားတာလို႔ ထင္စရာပါ။ အဲသလိုပါပဲ။ က်က္ေျဖ ကူးေျဖ သင္ၾကားေရး လိုင္းကား ၾကီးေပၚမွာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာၾကာေအာင္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနတဲ့ ပညာအတုေဈးကြက္ၾကီးကို တာ၀န္ရိွသူ ေတြ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကတာဟာလည္း အေသအခ်ာခ်ိန္ပစ္ေနတဲ့ ကိုယ္က်ဳိးရွာ ျမားခ်က္ေတြျဖစ္ေနေလ ေရာ့သလား ထင္စားရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ လူကုန္ကူးမႈေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ့အညြန္႔အဖူး ေလးေတြ ထိခိုက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲ့အေရအတြက္ထက္ ပညာအတု ကုန္ကူးမႈေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့အတြက္ အေရ အတြက္က မ်ားစြာပိုပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဒီပညာအတု ေၾကာင့္ပဲ ဂႏၳ၀င္ေတြ တရိပ္ရိပ္က်ဆံုး။ ေပၚပင္ေတြကို ေပၚျပဴလာဆိုင္းဘုတ္တပ္ျပီး ေနရာတကာ လူတြင္က်ယ္ခဲ့ၾက။ အခုေတာ့ ငါတို႔သည္ ေနေအး။ ငါတို႔သည္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္။ ငါတို႔သည္ နီ႐ိုဘုရင္။ ငါတို႔သည္ အလီဘာဘာ။ ငါတို႔သည္ မက္ခီယာဗယ္လီ။ ငါတို႔သည္ ေရာဘတ္စပီးယား။ ငါတို႔သည္ မာရီအင္တိြဳင္းနက္။ ငါတို႔သည္ သုချမိဳ႕ေတာ္။ ငါတို႔သည္ ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္။ ငါတို႔သည္ ... ငါတို႔ ... ငါ...ေတြ တိုင္ပတ္။ ဒါေပမဲ့မွာျဖင့္။ လိုင္းကားေပၚက ဆယ္စု ႏွစ္နဲ႔ခီ်ျပီး အုပ္စုဖဲြ႕ႏိႈက္၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြကို မသုတ္သင္ႏိုင္။ ပညာအတုကိုလည္း အစစ္ျဖစ္ေအာင္ မေျပာင္းႏိုင္ ဆိုတာေတြကေတာ့။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ''ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ... ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့ ... အိုအိခီ်'' ဆိုျပီး အဖ်ား႐ွဴးမပစ္လိုက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။
ဒီစာေရးေနတုန္းမွာပဲ က်ဳပ္အခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္က အေရွ႕တိုင္းပညာ (ပါဠိ)ဌာနထဲမွာ ဆူညံ ဆူညံ အသံေတြ ၾကားေနရသဗ်။ . . . ဗ်ာ့!။ ဆရာမ ေဒါက္တာမာလာ (၁၂၁)ဒိုင္နာကားေပၚမွာ ဒီေန႔ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံခဲ့ရလို႔ ... ဟုတ္လား။ ငါးသိန္းၾကီးမ်ားေတာင္ ပါသြားတယ္။ ကုန္ပါျပီဗ်ာ။ အဲဒါ သူ႕လခ ႏွစ္လစာဗ်။ (အားလံုး ခါးပိုက္ ႏိႈက္ေဘးကင္းေ၀းဖို႔ ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ပဲ ဂ႐ုစိုက္စို႔။)
ကိုမာေက်ာ
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...