Saturday, April 30, 2016

ပညာေရးသေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္အေတြ႕အႀကံဳ (၂)

မင္း ဒင္

ရဲတင္းစြာ အာမခံသည္။ ။
ဒီစာကုိဖတ္ျပီးရင္တစံုတခု ရ ရပါေစ့မယ္လုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲၾကီးအာမခံပါတယ္။ ။
ကၽြန္ေတာ့္အကုိၾကီးလုိခင္မင္ရတဲ့ ဆရာညီညီေဖ (Jeffrey Pe )ရဲ့လက္ရာေဆာင္းပါးေလးကုိ
ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္လုိ႔၊ ရွယ္ေတာင့္ရွယ္ခဲ ေဝမွ်လုိက္ပါတယ္။ ။
..................
ပညာေရးသေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္အေတြ႕အႀကံဳ(၂)

ညီညီေဖ(Assumption University)
Academic Weekly Educational Journal
Vol(4) No(12)
ေနာက္ထပ္မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ့ အရာကေတာ့
စာသင္ခန္းစီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ စိတ္ပညာ ကို အသုံးခ်တဲ့
အေတြ႕အၾကံဳေလးတစ္ခုပါ ပဲ။
ဆရာဟာ သင္ခန္းစာကို ရွင္းျပေနစဥ္ မွာ ေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ eye-ball contact
ရယူရပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ မ်က္လုံးမ်ားဟာ ႏွလုံးသားရဲ႕ တံခါးေပါက္ေတြေလ၊ သူတို႔ နားလည္ မလည္ကုိ
သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ေဖာ္ျပေလ့ရွိတာ အမွန္ပါ။
တခ်ဳိ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ သင္ခန္းစာကိုရွင္းျပေနစဥ္မွာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကုိ
ေက်ာခုိင္းၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတာေတြ တခ်ဳိ႕လည္း ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္
အျပင္ကုိေငးၿပီး ေျပာျပေနတာမ်ဳိးေတြကို ျမင္ေတြ႕ဖူးပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ စာသင္ခန္းနံရံတုိ႔၊ မ်က္ႏွာက်က္
တုိ႔ကိုပဲ မ်က္ႏွာမူၾကည့္ၿပီး ေျပာျပေနတာေတြ လည္း ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ကို နည္းပါတယ္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူနဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၿပီး ေသခ်ာအကဲခတ္ဖုိ႔က ဆရာ၊ ဆရာမရဲ႕
တာ၀န္၀တ္ၱရား ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ စိတ္ ပညာဆုိင္ရာကိုလည္း
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာအသုံးခ်လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကိုယ္ ေတြ႕ေလးတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
ဆရာျဖစ္ခါစႏွစ္မွာပါ။ ဆယ္တန္း အဂၤလိပ္စာျပတဲ့ဆရာမ
ခြင့္ယူတဲ့အတြက္ အစား၀င္ရပါတယ္။
အခ်ိန္ အလဟႆ မကုန္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ထုိစဥ္က ဆယ္တန္း ေမးခြန္းလႊာ (အဂၤလိပ္စာ)မွာ Part-B လုိ႔သိၾကတဲ့ Grammar and Composition
အပုိင္းက သင္ခန္းစာတစ္ခုကို သင္ေပးလုိက္ ၿပီး သူတုိ႔ကို
ေလ့က်င့္ခန္းေပးပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးေနတုန္း “၀ုန္း”ကနဲအသံတစ္ခု ေနာက္ဆုံး
ခုံတန္းဘက္က ထြက္လာပါတယ္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒီ
ႏွစ္ဦးလုံးဟာ တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းေတြရဲ႕ သားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဖခင္ေတြဟာ လည္း ပါတီ၊
ေကာင္စီနဲ႔ နယ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေနဆဲပါ။
စာေရးသူက ရပ္ဖုိ႔ အသံက်ယ္နဲ႔ေအာ္ဟစ္ၿပီး
သူတုိ႔အနားကုိ အျမန္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အျပစ္ရွိ မရွိေမးေတာ့ ႏွစ္ဦးလုံးက အျပစ္ရွိေၾကာင္း
၀န္ခံပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ အသံထြက္ေအာင္ ႐ုိက္ၿပီး အျပစ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ေမးေတာ့
တစ္ေယာက္က သတိ္ၱရွိသလား
ေမးလုိ႔တဲ့ေလ။ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား၊
ဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ မိဘေတြဆီကုိပါ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္
ငါလုိက္ၿပီး ဒီကိစ္ၥေျပာျပၿပီး မင္းတုိ႔ကိုအျပစ္ ေပးခုိင္းမယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ငတိႏွစ္ေယာက္က လူပါးေတြပဲ။
သူတုိ႔အေဖေတြက စာေရးသူေပး တဲ့ျပစ္ဒဏ္ထက္ ပုိၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပးမွာကို ႏွစ္ေယာက္လုံး
သေဘာေပါက္ၾကတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဆရာေပးခ်င္တဲ့အျပစ္သာ ေပးပါ။ အိမ္ကိုေတာ့ မတုိင္ပါနဲ႔ဆုိၿပီး ေစ်း
ညိႇလာေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔မိဘေတြကလည္း ဆရာတုိ႔ဆုံးမပါ။ အလုိလုိက္စရာမလုိပါဘူး။စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အေရးယူပါလုိ႔ ေျပာထားၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ ဆရာကလည္း
တင္းအားေလ်ာ့သြားေအာင္ လုပ္ရေတာ့တာ ေပါ့။ စာေရးသူ ဆုိဆုံးမခဲ့တာေလးကို ျပန္ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။
“ကဲ တပည့္တုိ႔ မင္းတုိ႔အားလုံးကို ဒီကိစ္ၥ မွာ မင္းတုိ႔ သိဖူး၊
ဖတ္ဖူးတဲ့ က်မ္းႀကီးကုိးက်မ္း ခန္႔လုိ႔မင္းတုိ႔ထင္တဲ့ က်မ္းနဲ႔
နမူနာျပၿပီး ဆုံးမရမွာပဲ” လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့
ဘာက်မ္း ႀကီးက်မ္းခန္႔ ပါလိမ့္ဆုိတ့ဲ
စိတ္၀င္စားတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြကို ျမင္ခဲ့ရတယ္ေလ။
“ေအး အဲဒါကေတာ့ “ျပာေလာင္ ကာတြန္းပဲကြ” ဆုိေတာ့
တပည့္ေတြက “၀ါး” ကနဲ ရယ္ၾကတယ္။
ထုိေခတ္ကာလက ျပာ ေလာင္ကာတြန္းကို လူငယ္၊ လူလတ္ေတြ ဖတ္ၾကပါတယ္။ သိလည္းသိ ထင္ရွားတဲ့
ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဆရာက သူတုိ႔နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြမယ့္ ႏွစ္သက္မႈရွိတဲ့
စာအုပ္နဲ႔ နမူနာေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာပါ။ ဆရာနဲ႔တပည့္ ပညာေရးသံစဥ္ ညိႇတာေပါ့ေလ။
“ဒီမွာ ဆရာဖတ္ဖူးတဲ့ ျပာေလာင္စာအုပ္ ထဲမွာ ျပာေလာင္က စုိက္ပ်ဳိးေရးအရာရွိကြ၊ သူ႔ရြာကို
ခဏအလည္ျပန္ေရာက္တုန္း နံနက္ ေစာေစာ သူ႔အေဖနဲ႔ ရြာအျပင္လယ္ကြင္းေတြ ရွိရာကို
လမ္းေလွ်ာက္လာသတဲ့။ မ်က္ႏွာျခင္း ဆုိင္မွာ အၿငိမ္းစားၿမိဳ႕ပုိင္နဲ႔
သူ႔သမီး၊ အင္း အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေပါ့ကြာ။
သူတုိ႔ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသတဲ့”။ ၿမိဳ႕ပုိင္ေဟာင္းက “ဟုိင္း ေမာင္ျပာေလာင္ ဂြတ္ေမာနင္း
ေဟာင္းဒူးယူဒူး”လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ျပာ ေလာင္ကလည္း
“ဟယ္လုိ အန္ကယ္ ဂြတ္ ေမာနင္း ေဟာင္းဒူးယူဒူး”
လုိ႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ သတဲ့။ ၿမိဳ႕ပုိင္သားအဖလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေရာ ျပာေလာင္ရဲ႕ဖခင္က “ေဟ့ သား
ေမာင္ျပာေလာင္ ဒီဘူး႐ုိ သားအဖနဲ႔ မေပါင္း စမ္းနဲ႔ ကြာ” လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ ျပာေလာင္က
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲအေဖ” ဆုိေတာ့ “အုိကြာ လူၾကားထဲ ဒူးေတြေရာ ဘာေတြေရာ ေပါက္ကရေတြ ေျပာေနတာ။
ဗမာခ်င္းပဲကြာ ဗမာလုိႏႈတ္ဆက္ ပါလား”လုိ႔ ေျပာသတဲ့။
အဲဒီမွာ ျပာေလာင္က “အေဖ မေျပလည္ မႈနဲ႔ၾကံဳရင္ သည္းခံမႈနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရသတဲ့” လုိ႔
ေျပာေတာ့တာပဲ။
ေအး... ခ်စ္တပည့္တုိ႔ အခုလည္း ဆရာကေျပာမယ္။
မင္းတုိ႔မေျပလည္မႈနဲ႔ ၾကံဳ ေနေတာ့သည္းခံမႈနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကကြာ။
ေၾသာ္ ကာတြန္းက မၿပီးေသးဘူးကြ။ ျပာ ေလာင္အေဖက ျပန္ေမးတယ္။
“အဲဒါမင္းကို ဘယ္သူကေျပာသလဲ” တဲ့။ ျပာေလာင္ကလည္း “ပေလတုိးက ေျပာတာပါအေဖ” လုိ႔လည္း
ေျဖလုိက္ေရာ ျပာေလာင္အေဖက “ငါ့သား ေမာင္ျပာေလာင္
အဲဒီပေလတုိးဆုိတဲ့ အ ေကာင္ကိုေ၀းေ၀းေရွာင္ကြာ အေပါင္းအသင္း မလုပ္နဲ႔”လုိ႔ ေျပာျပန္တယ္ေဟ့။
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ရယ္ခဲ့့ၾကပါတယ္။
ဆရာမွာ Sense of Humor ဆုိတဲ့ ဟာသၪဏ္ အတုိက္အေလ်ာက္ရွိရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့လူရႊင္ေတြလုိေတာ့ အၿမဲတမ္း ရယ္ စရာခ်ည္း ေျပာေနလုိ႔ေတာ့ မရေပဘူးေပါ့။ တပည့္ေတြကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ နမူနာျပ ပုံတုိ ပတ္စေျပာၿပီး ဆုံးမႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာဟာ စာမ်ား မ်ား ဖတ္ထားဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။ အခုလုိ တပည့္ေတြႏွစ္သက္မယ့္ ကာတြန္းတုိ႔ သီခ်င္းတုိ႔ကို ဆရာကလည္း
သိထားမယ္ဆုိရင္ တစ္ခါခါမွာအသုံး၀င္လာႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ လုိ ကာတြန္းကုိးကားဆုံးမ
စကားေျပာၿပီးမွ အဲဒီ ႏွစ္ဦးဆီသြားၿပီး တုိးတိတ္ညင္သာ ဆုံးမ စကားထပ္ေျပာရတာေပါ့။
၁၉၈၇ ေအာက္တုိဘာလကုန္မွာ အဲဒီရန္ ျဖစ္တဲ့ တပည့္ႏွစ္ဦးထဲက
တစ္ဦးကို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ျပန္ဆုံပါတယ္။ စာေရးသူက
မႏၱေလးအျမန္ နံနက္ရထားစီနင္းလုိက္ပါဖုိ႔ စႀကၤန္(၁)ထဲ
၀င္ခဲ့တယ္။ စာေရးသူကုိ အေျပးအလႊား လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္
ဂါရ၀ျပဳ ရင္း လက္ထဲကအိတ္ေတြသူဆြဲေပးပါရေစ ေျပာလာတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းသားက အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္(ၾကည္း)မွာ
လက္ဖတင္ နင္(ဗုိလ္)ရာထူးအဆင့္ တပ္မေတာ္အရာရွိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
စာေရးသူက ...
“ခ်စ္တပည့္ရာေနပါေစကြာ။ ဆရာမွာ ဒီအိတ္ေသးေသး ေလးပဲ ပါတာပါ။ မင္းလည္းအရာရွိျဖစ္ေနၿပီ။ မလုပ္ပါနဲ႔” လုိ႔ ဆုိေတာ့
“ဆရာကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္အရာရွိျဖစ္လာတာ ဆရာ့ေက်းဇူး ေတြေၾကာင့္ပဲ” လုိ႔ ေျပာလာတယ္။ နည္းနည္း မရွင္းဘဲ႐ႈပ္သြားသလုိ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ျဖစ္ သြားေတာ့မွ တပည့္ေဟာင္းက “ဒီလုိပါဆရာ
ဆရာမွတ္မိမလားေတာ့ မသိဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က
ဆယ္တန္းမွာ ဟိုတစ္ ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရန္ျဖစ္တယ္ေလ။ ဆရာက ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဆုံးမစကားေျပာ ခဲ့တာပါ။ မင္းတုိ႔ သတိ္ၱရွိေၾကာင္းျပခ်င္ရင္
တပ္ထဲ၀င္ကြာ။ ႏုိင္ငံနဲ႔ ျပည္သူလူထုအတြက္ အသက္ေတာင္ေပးရဲတယ္
ဆုိတဲ့ သတိ္ၱမ်ဳိးကို ျပစမ္းပါလုိ႔ဆရာေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေန႔က စၿပီး တပ္ထဲ၀င္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေမြး ခဲ့တာပါဆရာ” လုိ႔ ရွင္းျပတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဆရာ၊ ဆရာမရဲ႕ ဆုံးမ စကားဟာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြအ တြက္
ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေရြးခ်ယ္ရာမွာ လမ္းၫႊန္အေထာက္အကူျဖစ္တတ္တာကို သတိျပဳ မိတယ္။
ပညာေရးသေဘာတရားေတြကို လက္ ေတြ႕နယ္ပယ္မွာ အသုံးခ်တဲ့အခါ ေက်ာင္း သားငယ္တုိ႔
နားလည္လက္ခံႏုိင္ေလာက္တဲ့ အကုိးအကားကိုသုံးၿပီးေတာ့ ဆုိဆုံးမႏုိင္ရင္ ထိေရာက္မႈရွိႏုိင္ပါေၾကာင္း
အေတြ႕အၾကံဳတစ္ ခုကုိ နမူနာအျဖစ္ ေရးသားတင္ျပလုိက္ရ ပါတယ္
ညီညီေဖ(Assumption University)

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...