❝ သုေမာင္ေျပာေသာ ဂႏၲဝင္အႏုပညာ ❞ အပိုင္း - ၁
Music Crazy Te Te Tar Tar
အႏုပညာရွင္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳတဲ့သေဘာ၊ အဆက္အစပ္သေဘာေလးေတြ
ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဥပမာျပယုဂ္အေနနဲ႔ အဆိုေတာ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ
ကိုဝင္းဦးနဲ႔ သူ႔ပရိသတ္အေၾကာင္း ေျပာဖူးပါတယ္။
ကိုဝင္းဦးက ရႊံ႕ဗြက္ထဲဆင္းၿပီးေတာ့ တီးလံုးမပါဘဲနဲ႔ သီခ်င္းဆိုျပတယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုသိန္းတန္က သီခ်င္းမဆိုႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ စင္ေပၚမ်က္ႏွာထြက္ျပတာ ပရိသတ္က သေဘာက်တယ္။ ေက်နပ္ၾကတယ္။
သုေမာင္ႀကီး အရက္ေတြမူး၊ ဖုန္ေတြနဲ႔လူးေနတဲ့အခါမွာလည္း ေတာသူမႀကီးက ‘ဒါ တို႔ သုေမာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး’ ဆိုၿပီး မယံုခဲ့ဘူး စသျဖင့္ ဥပမာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက ဘာလဲဆိုရင္ အဲဒီ ပရိသတ္အကုန္လံုးဟာ ေတာသူေတာင္သားေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတိထားရမွာပါ။ ပရိသတ္ေတြသည္ ေတာသူေတာင္သားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိထားရမယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္အထူးျပဳရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ပရိသတ္ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားပရိသတ္နဲ႔ ေတာသူေတာင္သားပရိသတ္ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနတယ္။ ဒါကို အထူးသျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့၊ သီခ်င္းဂီတမွာထက္ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗီဒီယိုမွာဆိုရင္ တရားဝင္လိုျဖစ္ေနတယ္။ ဗီဒီယိုျဖန္႔ခ်ီေရးေတြမွာဆိုရင္ေနာ္၊ စာကိုခ်ိတ္ထားတာဗ်။ နယ္ႀကိဳက္ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္၊ နယ္ဇတ္ကား ၿမိဳ႕ဇာတ္ကားဆိုၿပီးေတာ့ ဒီလိုကို ခ်ိတ္ထားတာ။
မင္းသား မင္းသမီးဆိုရင္ နယ္ႀကိဳက္မင္းသား မင္းသမီး၊ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္ မင္းသား မင္းသမီး အဲသလို စာခ်ိတ္ၿပီးေတာ့ ခြဲထားတာဗ်။ ဒါက တစ္ပိုင္းေပါ့၊ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက နယ္ႀကိဳက္အႏုပညာနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္အႏုပညာ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီအတြက္ ၾကားထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ သပ္လွ်ိဳေနတာ မဟုတ္သလို လက္လွ်ိဳေနတာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါက လူ႔သဘာဝပါ။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာေလး ေျပာျပပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာသံ၊ ျမန္မာမႈကို ကၽြန္ေတာ္က က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ေတြနဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြနဲ႔ ေျပာခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕အရေျပာရရင္ ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈစသျဖင့္ ဂႏၴဝင္ေပါ့။ အဲဒါကို ေက်းလက္ေတာရြာေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္ၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚကို ပိုၿပီးႀကိဳက္ၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ ဒါ ေယဘုယ် ေျပာၾကည့္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းယမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚကလည္း ေက်းလက္ေတး၊ ဂႏၴဝင္ေတးေတြကို ႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ေတာမွာလည္း ဟစ္ေဟာ့ပ္ စသျဖင့္ ေခတ္ေပၚေတးေတြ ႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေယဘုယ်ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေက်းလက္က ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈကို ပိုႀကိဳက္တတ္တာ၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚေတး ပိုႀကိဳက္တတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဥပမာေလးတစ္ခု ျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာ စာေပအလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲ သြားတက္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီပြဲမွာ နားေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တဲ့ အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ၊ ထိမ္ဝွက္ေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ဘီယာဆိုင္သြားထိုင္တဲ့အခါေပ့ါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အနီးကပ္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ ဂ်င္နီဖာသန္းမ္တဲ့။ အေမရိကန္မ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၅၀ ေလာက္၊ ေကာင္မေလးက ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ ေခ်ာေခ်ာေလး ေျပာရတာက ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြက အကုန္ေခ်ာေနတာကိုးဗ်။ ဒီသေဘာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမရိက ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္မေတြ အကုန္ေခ်ာေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလးလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ေခ်ာေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္မွားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္သမီးေလာက္ကေလး ရွိတာပါ။
အဲဒီေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာက ‘ေမာင္’ တဲ့၊ ေမာင္ဆိုတာကလည္း ဒီလိုဗ်၊ တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သုေမာင္ဆိုေတာ့ သူတို႔အေမရိကန္စတိုင္လ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဖ်ားဆြတ္ၿပီး ‘ေမာင္’ လို႔ေခၚတာ။
“ေမာင္ ပ်င္းလို႔လား” တဲ့။
“ဟုတ္တယ္၊ ပ်င္းတယ္” ေပါ့။
“ဘယ္သြားခ်င္လဲ၊ လိုက္ပို႔မယ္” တဲ့။
“ေအးကြာ၊ ႐ုပ္ရွင္ေလးဘာေလး သြားၾကည့္တာေပါ့လို႔၊ စတိတ္႐ႈိးေလးဘာေလး သြားတာေပါ့” လို႔၊
ဒီေတာ့ သူေလးက -
“ေမာင့္မွာ အပိုသံုး ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ” တဲ့။
ဒါအေရးႀကီးတယ္။ အပိုသံုးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီသြားတုန္းက စားစရိတ္၊ သြားစရိတ္၊ ေနစရိတ္ အကုန္လံုး အျပည့္အစံုေပးထားတဲ့အျပင္ အပိုသံုးဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေပးတယ္။ ေဒၚလာ ၄၀ ဆိုတာကလည္း ေဒၚလာေငြ ၄၀ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေဒၚလာ ၄၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ Gift Cheque ဆိုလား ဘာလား ေမ့သြားၿပီ။ ေဒၚလာ ၄၀ တန္ ေဘာက္ခ်ာတစ္ရြက္ေပးတယ္။ ၄၀ တန္ခ်က္လက္မွတ္သေဘာဆိုေပမယ့္ ေဒၚလာ ၄၀ ထက္ မ်ားတယ္ဗ်။ သူက ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ဝယ္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ၄၀ စြန္းစြန္းဖိုး သံုးခြင့္ရွိတာေပ့ါေလ။ ကဲ… ထားပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီေကာင္မေလးက ႐ုပ္ရွင္တို႔၊ စတိတ္႐ႈိးတို႔သြားၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေဒၚလာ၊ သံုးေဒၚလာပါပဲတဲ့။ အေရးႀကီးၿပီေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့စကား ေရာက္ေတာ့မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာ၊စတိတ္႐ႈိးၾကည့္တာက ႏွစ္ေဒၚလာ၊ သံုးေဒၚလာပဲက်မယ္၊ အဲဒီသြားရင္လည္း ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္သြားလို႔ရတယ္တဲ့။ အေရးႀကီးတာ ေရာက္ပါေတာ့မယ္၊ စတိ႐ိႈးသြားရင္လည္း အရက္ ေသာက္သြားလို႔ရတယ္။ ဝင္ကလို႔လည္း ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ရတဲ့ ေဒၚလာ ၄၀ ကို ေလးငါးရက္ေလာက္ စုထားလိုက္တဲ့။ ေဒၚလာ ၂၀၀-၃၀၀ ေလာက္ရမယ္တဲ့။ ေမာင္တို႔ ကၽြန္မတို႔ နယူးေယာက္ကို ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ ဘေရာ့ဒ္ေဝး ျပဇတ္႐ံုကို သြားၾကည့္ရမယ္တဲ့။
အဲဒီက်ရင္ ျပဇတ္၊ သို႔မဟုတ္ ေၾသာ္ခက္စထရာ၊ သံစံုတီးဝိုင္းေပါ့ေနာ္၊ ဂႏၴဝင္တီးဝိုင္း၊ ဂႏၴဝင္ျပဇတ္၊ ရွိတ္စပီးယားျပဇတ္ေပ့ါေလ၊ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီက်ရင္ ေမာင့္မွာ ကုတ္အကႌ်၊ နက္ကတိုင္၊ ေဘာင္းဘီ ေကာင္းေကာင္းပါရဲ႕လား၊ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းဝတ္ရမယ္။ အနည္းဆံုး တကၠစီစီးသြားရမယ္။ ဘြတ္ကင္ယူရမယ္တဲ့။
အဲသလို ဝတ္စားၿပီးသြားမွ ျပဇတ္တစ္ပြဲၾကည့္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးရမယ္။ ဟိုထဲေရာက္ရင္ ေမာင္ အရက္မေသာက္ရဘူး၊ ဘီယာမေသာက္ရဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ စကားမေျပာရဘူး၊ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ မလုပ္ရဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဇိမ္ခံၿပီးေတာ့ စတိုင္လ္နဲ႔ ၾကည့္ရမယ္တဲ့။
ၾကည့္ေနာ္၊ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ တန္ဖိုးထားၾကပံုက စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ စတိတ္႐ိႈးနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကို ႏွစ္ေဒၚလာ သံုးေဒၚလာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္စားခုန္ေပါက္ကဆိုၿပီး ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဂႏၴဝင္ဂီတနဲ႔ ျပဇတ္ကိုေတာ့ ေဒၚလာ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေပးရတယ္။ ဘြတ္ကင္ ယူရတယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားသြားရတယ္။ အရက္ေသာက္ မသြားရဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ထိုင္ၾကည့္ရတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕၊ အေမရိကားမွာ ျပဇတ္ဆိုတဲ့ ဂႏၲဝင္အႏုပညာကို တန္ဖိုးထားပံုပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ကာ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ၊ စတိတ္႐ိႈးပြဲလက္မွတ္ကို ေသာင္းဂဏန္းခ်ီၿပီး ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ လုပ္တဲ့ပြဲမွာ ေသာင္းဂဏန္းခ်ီေပးရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား အေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ သြားၾကည့္တယ္ဗ်။
ေဟာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္း၊ ဂႏၴဝင္ဇတ္သဘင္ႀကီးေတြက်ေတာ့ ဖ်ာခင္းၿပီး ေခါင္းေပါင္းေပါင္း ထိုင္ၾကည့္ရတယ္ဗ်။ ေရႊေတြခ်ထားတဲ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာဗ်။ စတိတ္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္တာတံုး။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ဗလာပြဲတဲ့ဗ်ား၊ အလကား ဝင္ၾကည့္ဖို႔ ႐ံုဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အဲသလိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ဂႏၴဝင္အႏုပညာက ဘာေၾကာင့္ေစ်းျမင့္ေနတာလဲ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္။
အခုလတ္တေလာေလးမွာေတာ့ နည္းနည္း အသက္႐ွဴေခ်ာင္တာက ဆို က ေရး တီး စသျဖင့္လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ေသးအထိေပါ့ေလ၊ စင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ တကယ့္ ခမ္းနားတဲ့ အမ်ိဳးသားဇတ္႐ံုႀကီးေနရာေတြမွာ လုပ္ေပးတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ကိစၥေပ့ါေလ။ ဒီလိုပဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ သူေဌးႀကီး၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြက စပြန္ဆာလုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ စတိတ္႐ိႈးေတြလိုပဲ ျမန္မာ့ ဇတ္သဘင္၊ ျမန္မာ့ ဆိုင္းဝိုင္း စသျဖင့္ကို စင္တင္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ပရိသတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆြဲေခၚရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇတ္သဘင္ပညာရွင္၊ ျမန္မာသံပညာရွင္အေနနဲ႔ကလည္း တာဝန္ရွိတယ္ဗ်။ ပရိသတ္ကို အျပစ္တင္လို႔မရဘူး၊ ပရိသတ္ကို ဆြဲေခၚရမွာပါ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဒီဘက္ကို ျပန္ပါေအာင္ ဆြဲေခၚရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။
အေနာက္္ႏိုင္ငံနဲ႔ အေရွ႕ႏိုင္ငံကြာတာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စကားမစပ္ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ အဲဒီပြဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝတၱဳတို စာတမ္းဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖမ္းမလီဆားဂါး၊ မိသားစုပံုျပင္၊ မိသားစုဇာတ္လမ္းေပါ့၊ အဲဒီ စာတမ္းဖတ္ပါတယ္။ စာတမ္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ေမးစရာရွိတာ ေမးၾကပါဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ဝိုင္းေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္အပတ္က ေျပာဖူးပါတယ္။
ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆိုျပသလဲဆိုေတာ့ တစ္ေခတ္က နာမည္ႀကီးတဲ့ သီခ်င္းေလး၊ အဆိုေတာ္ ေဒါရစ္ေဒးရဲ႕ သီခ်င္းေလး၊ ႐ိုးလည္း႐ိုးတယ္။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ေခတ္စားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေအးေအးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းကို အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတဲ့အခါ အင္တာေနရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ပြဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းပဲ ဆိုတာေပါ့။ လူတိုင္းနားလည္ေအာင္ ဆိုျပရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေဒါရစ္ေဒးက အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမအေနနဲ႔ ဆိုျပရတာေပါ့ေလ။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သီခ်င္းအဓိပၸာယ္ေလးက ေကာင္းေနတာကိုး။
အဓိပၸာယ္ေလးက ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို ေမးတယ္၊ ႀကီးလာရင္ ေခ်ာမွာလား၊ ပိုက္ဆံရွိမွာလားေပါ့ေလ။ အေမကေျပာတယ္၊ သမီးရယ္ ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္တာပဲေပါ့တဲ့။ ေနာက္တစ္ပိုဒ္က်ေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူကို ေမတယ္တဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘဝခရီးဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္သာယာမလားေပါ့။ သူ႔ခ်စ္သူက ေျပာတယ္တဲ့၊ ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္မွာေပါ့ အခ်စ္ရယ္တဲ့။ အဲ… ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္က်ေတာ့ သူ႔သားသမီးေတြက သူ႔ကို ေမးတယ္တဲ့၊ အေမ သားတို႔ သမီးတို႔က ေခ်ာမွာလား၊ ပိုက္ဆံရွိမွာလားဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။ ေလာကႀကီး သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မွာပဲေပါ့။ အဲဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတယ္။
ေျပာခ်င္တာက အဲဒီသီခ်င္း ဆိုျပတာကို အင္တာေနရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြက သိပ္ခံတြင္းမေတြ႕ၾကဘူး။ မေတြ႕တဲ့အျပင္ အီတာလ်ံ စာေရးဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေထာက္ေသးတယ္ဗ်။
“ရွင္က ဘာလဲ၊ ေလာကႀကီး သူျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ရွင္က ႀကိဳက္လို႔လား” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္” လို႔။
သူတို႔က ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေထာက္တာ၊
“ရွင္က ဘာလို႔ ႀကိဳက္တာလဲ” တဲ့။
“ေအး… ႀကိဳက္တယ္၊ ငါက ဗုဒၶဘာသာမို႔လို႔” လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေဆာ္ထည့္လိုက္တာပဲ။ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံဘူးေလ၊ စာေရးဆရာခ်င္းကိုဗ်။
အဲဒီေတာ့မွ ေစာေစာကေျပာသလို ‘ခ်ိဳၿပံဳးရႊင္ေသာ ႏွမပ်ိဳငယ္’ ဆိုၿပီး ျမန္မာသံ သႀကၤန္ဒိုးကို ေကာက္ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဟာ ဂါဝန္ႀကီးနဲ႔ အဲဒီ အီတာလ်ံစာေရးဆရာမက ထကေရာဗ်။ ဆိုလိုတာက ဒီ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာ ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈကို ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခုပ္ေလးတီးၿပီး သႀကၤန္ဒိုးသီခ်င္းေလးကို ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ဂါဝန္ေတြ တကားကားနဲ႔ လက္ခုပ္တီးၿပီးေတာ့ ကၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္ေပမယ္လို႔ ႐ိုးရာျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ႐ိုးရာကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ တံုေႏွးေနၾကသလဲဆိုတာကို ေထာက္ျပတာပါ။ ဒါစကားမစပ္ေျပာျပတာပါ၊ ေစာေစာကစကားျပန္ဆက္ရလို႔ရွိရင္ ၿမိဳ႕ပရိသတ္က အႏုပညာသည္ကို ႀကိဳက္႐ံုႀကိဳက္တာ၊ ေတာ္ပရိသတ္က အႏုပညာေရာ အႏုပညာသည္ကိုပါ ခ်စ္တာ။ အဲဒါေလးက ႀကိဳက္တာနဲ႔ ခ်စ္တာနဲ႔ နည္းနည္းကြာတယ္လို႔ ထင္တယ္ဗ်။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံေပးတဲ့အလုပ္၊ ပိုက္ဆံေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာ့ မေပးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ထမင္းေကၽြးတယ္ဗ်။ အဲဒါက်ေတာ့ မ်ားမ်ားမရေပမယ့္ ၾကာၾကာစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေပးတဲ့ေနရာမွာ ေတာပရိသတ္ကို ဥပမာေပးရတာပါ။
✎ သုေမာင္ ✎
မွတ္ခ်က္။သုေမာင္ရဲ႕* ဒါနဲ႔စကားမစပ္* မွကူးယူပါသည္။
ကိုဝင္းဦးက ရႊံ႕ဗြက္ထဲဆင္းၿပီးေတာ့ တီးလံုးမပါဘဲနဲ႔ သီခ်င္းဆိုျပတယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဂႏၲဝင္အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုသိန္းတန္က သီခ်င္းမဆိုႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ စင္ေပၚမ်က္ႏွာထြက္ျပတာ ပရိသတ္က သေဘာက်တယ္။ ေက်နပ္ၾကတယ္။
သုေမာင္ႀကီး အရက္ေတြမူး၊ ဖုန္ေတြနဲ႔လူးေနတဲ့အခါမွာလည္း ေတာသူမႀကီးက ‘ဒါ တို႔ သုေမာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး’ ဆိုၿပီး မယံုခဲ့ဘူး စသျဖင့္ ဥပမာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက ဘာလဲဆိုရင္ အဲဒီ ပရိသတ္အကုန္လံုးဟာ ေတာသူေတာင္သားေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတိထားရမွာပါ။ ပရိသတ္ေတြသည္ ေတာသူေတာင္သားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိထားရမယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္အထူးျပဳရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ပရိသတ္ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားပရိသတ္နဲ႔ ေတာသူေတာင္သားပရိသတ္ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနတယ္။ ဒါကို အထူးသျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့၊ သီခ်င္းဂီတမွာထက္ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုမွာ သြားေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗီဒီယိုမွာဆိုရင္ တရားဝင္လိုျဖစ္ေနတယ္။ ဗီဒီယိုျဖန္႔ခ်ီေရးေတြမွာဆိုရင္ေနာ္၊ စာကိုခ်ိတ္ထားတာဗ်။ နယ္ႀကိဳက္ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္၊ နယ္ဇတ္ကား ၿမိဳ႕ဇာတ္ကားဆိုၿပီးေတာ့ ဒီလိုကို ခ်ိတ္ထားတာ။
မင္းသား မင္းသမီးဆိုရင္ နယ္ႀကိဳက္မင္းသား မင္းသမီး၊ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္ မင္းသား မင္းသမီး အဲသလို စာခ်ိတ္ၿပီးေတာ့ ခြဲထားတာဗ်။ ဒါက တစ္ပိုင္းေပါ့၊ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက နယ္ႀကိဳက္အႏုပညာနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကိဳက္အႏုပညာ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီအတြက္ ၾကားထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ သပ္လွ်ိဳေနတာ မဟုတ္သလို လက္လွ်ိဳေနတာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါက လူ႔သဘာဝပါ။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာေလး ေျပာျပပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာသံ၊ ျမန္မာမႈကို ကၽြန္ေတာ္က က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ေတြနဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြနဲ႔ ေျပာခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕အရေျပာရရင္ ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈစသျဖင့္ ဂႏၴဝင္ေပါ့။ အဲဒါကို ေက်းလက္ေတာရြာေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္ၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚကို ပိုၿပီးႀကိဳက္ၾကတာ သြားေတြ႕ရတယ္။ ဒါ ေယဘုယ် ေျပာၾကည့္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းယမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚကလည္း ေက်းလက္ေတး၊ ဂႏၴဝင္ေတးေတြကို ႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ေတာမွာလည္း ဟစ္ေဟာ့ပ္ စသျဖင့္ ေခတ္ေပၚေတးေတြ ႀကိဳက္တာလည္း ရွိပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေယဘုယ်ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေက်းလက္က ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈကို ပိုႀကိဳက္တတ္တာ၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ေခတ္ေပၚေတး ပိုႀကိဳက္တတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဥပမာေလးတစ္ခု ျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာ စာေပအလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲ သြားတက္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီပြဲမွာ နားေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တဲ့ အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ၊ ထိမ္ဝွက္ေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ဘီယာဆိုင္သြားထိုင္တဲ့အခါေပ့ါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အနီးကပ္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ ဂ်င္နီဖာသန္းမ္တဲ့။ အေမရိကန္မ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၅၀ ေလာက္၊ ေကာင္မေလးက ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ ေခ်ာေခ်ာေလး ေျပာရတာက ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြက အကုန္ေခ်ာေနတာကိုးဗ်။ ဒီသေဘာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမရိက ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္မေတြ အကုန္ေခ်ာေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလးလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ေခ်ာေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္မွားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္သမီးေလာက္ကေလး ရွိတာပါ။
အဲဒီေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာက ‘ေမာင္’ တဲ့၊ ေမာင္ဆိုတာကလည္း ဒီလိုဗ်၊ တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က သုေမာင္ဆိုေတာ့ သူတို႔အေမရိကန္စတိုင္လ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဖ်ားဆြတ္ၿပီး ‘ေမာင္’ လို႔ေခၚတာ။
“ေမာင္ ပ်င္းလို႔လား” တဲ့။
“ဟုတ္တယ္၊ ပ်င္းတယ္” ေပါ့။
“ဘယ္သြားခ်င္လဲ၊ လိုက္ပို႔မယ္” တဲ့။
“ေအးကြာ၊ ႐ုပ္ရွင္ေလးဘာေလး သြားၾကည့္တာေပါ့လို႔၊ စတိတ္႐ႈိးေလးဘာေလး သြားတာေပါ့” လို႔၊
ဒီေတာ့ သူေလးက -
“ေမာင့္မွာ အပိုသံုး ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ” တဲ့။
ဒါအေရးႀကီးတယ္။ အပိုသံုးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီသြားတုန္းက စားစရိတ္၊ သြားစရိတ္၊ ေနစရိတ္ အကုန္လံုး အျပည့္အစံုေပးထားတဲ့အျပင္ အပိုသံုးဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ေဒၚလာ ၄၀ ေပးတယ္။ ေဒၚလာ ၄၀ ဆိုတာကလည္း ေဒၚလာေငြ ၄၀ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေဒၚလာ ၄၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ Gift Cheque ဆိုလား ဘာလား ေမ့သြားၿပီ။ ေဒၚလာ ၄၀ တန္ ေဘာက္ခ်ာတစ္ရြက္ေပးတယ္။ ၄၀ တန္ခ်က္လက္မွတ္သေဘာဆိုေပမယ့္ ေဒၚလာ ၄၀ ထက္ မ်ားတယ္ဗ်။ သူက ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ဝယ္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ၄၀ စြန္းစြန္းဖိုး သံုးခြင့္ရွိတာေပ့ါေလ။ ကဲ… ထားပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီေကာင္မေလးက ႐ုပ္ရွင္တို႔၊ စတိတ္႐ႈိးတို႔သြားၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေဒၚလာ၊ သံုးေဒၚလာပါပဲတဲ့။ အေရးႀကီးၿပီေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့စကား ေရာက္ေတာ့မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာ၊စတိတ္႐ႈိးၾကည့္တာက ႏွစ္ေဒၚလာ၊ သံုးေဒၚလာပဲက်မယ္၊ အဲဒီသြားရင္လည္း ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္သြားလို႔ရတယ္တဲ့။ အေရးႀကီးတာ ေရာက္ပါေတာ့မယ္၊ စတိ႐ိႈးသြားရင္လည္း အရက္ ေသာက္သြားလို႔ရတယ္။ ဝင္ကလို႔လည္း ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ရတဲ့ ေဒၚလာ ၄၀ ကို ေလးငါးရက္ေလာက္ စုထားလိုက္တဲ့။ ေဒၚလာ ၂၀၀-၃၀၀ ေလာက္ရမယ္တဲ့။ ေမာင္တို႔ ကၽြန္မတို႔ နယူးေယာက္ကို ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ ဘေရာ့ဒ္ေဝး ျပဇတ္႐ံုကို သြားၾကည့္ရမယ္တဲ့။
အဲဒီက်ရင္ ျပဇတ္၊ သို႔မဟုတ္ ေၾသာ္ခက္စထရာ၊ သံစံုတီးဝိုင္းေပါ့ေနာ္၊ ဂႏၴဝင္တီးဝိုင္း၊ ဂႏၴဝင္ျပဇတ္၊ ရွိတ္စပီးယားျပဇတ္ေပ့ါေလ၊ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီက်ရင္ ေမာင့္မွာ ကုတ္အကႌ်၊ နက္ကတိုင္၊ ေဘာင္းဘီ ေကာင္းေကာင္းပါရဲ႕လား၊ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းဝတ္ရမယ္။ အနည္းဆံုး တကၠစီစီးသြားရမယ္။ ဘြတ္ကင္ယူရမယ္တဲ့။
အဲသလို ဝတ္စားၿပီးသြားမွ ျပဇတ္တစ္ပြဲၾကည့္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးရမယ္။ ဟိုထဲေရာက္ရင္ ေမာင္ အရက္မေသာက္ရဘူး၊ ဘီယာမေသာက္ရဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ စကားမေျပာရဘူး၊ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ မလုပ္ရဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဇိမ္ခံၿပီးေတာ့ စတိုင္လ္နဲ႔ ၾကည့္ရမယ္တဲ့။
ၾကည့္ေနာ္၊ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ တန္ဖိုးထားၾကပံုက စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ စတိတ္႐ိႈးနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကို ႏွစ္ေဒၚလာ သံုးေဒၚလာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္စားခုန္ေပါက္ကဆိုၿပီး ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဂႏၴဝင္ဂီတနဲ႔ ျပဇတ္ကိုေတာ့ ေဒၚလာ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေပးရတယ္။ ဘြတ္ကင္ ယူရတယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားသြားရတယ္။ အရက္ေသာက္ မသြားရဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ထိုင္ၾကည့္ရတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕၊ အေမရိကားမွာ ျပဇတ္ဆိုတဲ့ ဂႏၲဝင္အႏုပညာကို တန္ဖိုးထားပံုပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ကာ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ၊ စတိတ္႐ိႈးပြဲလက္မွတ္ကို ေသာင္းဂဏန္းခ်ီၿပီး ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ လုပ္တဲ့ပြဲမွာ ေသာင္းဂဏန္းခ်ီေပးရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား အေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ သြားၾကည့္တယ္ဗ်။
ေဟာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္း၊ ဂႏၴဝင္ဇတ္သဘင္ႀကီးေတြက်ေတာ့ ဖ်ာခင္းၿပီး ေခါင္းေပါင္းေပါင္း ထိုင္ၾကည့္ရတယ္ဗ်။ ေရႊေတြခ်ထားတဲ့ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာဗ်။ စတိတ္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္တာတံုး။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ဗလာပြဲတဲ့ဗ်ား၊ အလကား ဝင္ၾကည့္ဖို႔ ႐ံုဖြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အဲသလိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ဂႏၴဝင္အႏုပညာက ဘာေၾကာင့္ေစ်းျမင့္ေနတာလဲ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္။
အခုလတ္တေလာေလးမွာေတာ့ နည္းနည္း အသက္႐ွဴေခ်ာင္တာက ဆို က ေရး တီး စသျဖင့္လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ေသးအထိေပါ့ေလ၊ စင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ တကယ့္ ခမ္းနားတဲ့ အမ်ိဳးသားဇတ္႐ံုႀကီးေနရာေတြမွာ လုပ္ေပးတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ကိစၥေပ့ါေလ။ ဒီလိုပဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ သူေဌးႀကီး၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြက စပြန္ဆာလုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ စတိတ္႐ိႈးေတြလိုပဲ ျမန္မာ့ ဇတ္သဘင္၊ ျမန္မာ့ ဆိုင္းဝိုင္း စသျဖင့္ကို စင္တင္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ပရိသတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆြဲေခၚရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇတ္သဘင္ပညာရွင္၊ ျမန္မာသံပညာရွင္အေနနဲ႔ကလည္း တာဝန္ရွိတယ္ဗ်။ ပရိသတ္ကို အျပစ္တင္လို႔မရဘူး၊ ပရိသတ္ကို ဆြဲေခၚရမွာပါ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဒီဘက္ကို ျပန္ပါေအာင္ ဆြဲေခၚရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။
အေနာက္္ႏိုင္ငံနဲ႔ အေရွ႕ႏိုင္ငံကြာတာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စကားမစပ္ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ အဲဒီပြဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝတၱဳတို စာတမ္းဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖမ္းမလီဆားဂါး၊ မိသားစုပံုျပင္၊ မိသားစုဇာတ္လမ္းေပါ့၊ အဲဒီ စာတမ္းဖတ္ပါတယ္။ စာတမ္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ေမးစရာရွိတာ ေမးၾကပါဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ဝိုင္းေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္အပတ္က ေျပာဖူးပါတယ္။
ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆိုျပသလဲဆိုေတာ့ တစ္ေခတ္က နာမည္ႀကီးတဲ့ သီခ်င္းေလး၊ အဆိုေတာ္ ေဒါရစ္ေဒးရဲ႕ သီခ်င္းေလး၊ ႐ိုးလည္း႐ိုးတယ္။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ေခတ္စားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေအးေအးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းကို အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတဲ့အခါ အင္တာေနရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ပြဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းပဲ ဆိုတာေပါ့။ လူတိုင္းနားလည္ေအာင္ ဆိုျပရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေဒါရစ္ေဒးက အမ်ိဳးသမီးအဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမအေနနဲ႔ ဆိုျပရတာေပါ့ေလ။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သီခ်င္းအဓိပၸာယ္ေလးက ေကာင္းေနတာကိုး။
အဓိပၸာယ္ေလးက ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို ေမးတယ္၊ ႀကီးလာရင္ ေခ်ာမွာလား၊ ပိုက္ဆံရွိမွာလားေပါ့ေလ။ အေမကေျပာတယ္၊ သမီးရယ္ ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္တာပဲေပါ့တဲ့။ ေနာက္တစ္ပိုဒ္က်ေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူကို ေမတယ္တဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘဝခရီးဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္သာယာမလားေပါ့။ သူ႔ခ်စ္သူက ေျပာတယ္တဲ့၊ ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္မွာေပါ့ အခ်စ္ရယ္တဲ့။ အဲ… ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္က်ေတာ့ သူ႔သားသမီးေတြက သူ႔ကို ေမးတယ္တဲ့၊ အေမ သားတို႔ သမီးတို႔က ေခ်ာမွာလား၊ ပိုက္ဆံရွိမွာလားဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။ ေလာကႀကီး သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မွာပဲေပါ့။ အဲဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို ဆိုျပတယ္။
ေျပာခ်င္တာက အဲဒီသီခ်င္း ဆိုျပတာကို အင္တာေနရွင္နယ္ စာေရးဆရာေတြက သိပ္ခံတြင္းမေတြ႕ၾကဘူး။ မေတြ႕တဲ့အျပင္ အီတာလ်ံ စာေရးဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေထာက္ေသးတယ္ဗ်။
“ရွင္က ဘာလဲ၊ ေလာကႀကီး သူျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ရွင္က ႀကိဳက္လို႔လား” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္” လို႔။
သူတို႔က ေလာကႀကီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းေထာက္တာ၊
“ရွင္က ဘာလို႔ ႀကိဳက္တာလဲ” တဲ့။
“ေအး… ႀကိဳက္တယ္၊ ငါက ဗုဒၶဘာသာမို႔လို႔” လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေဆာ္ထည့္လိုက္တာပဲ။ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံဘူးေလ၊ စာေရးဆရာခ်င္းကိုဗ်။
အဲဒီေတာ့မွ ေစာေစာကေျပာသလို ‘ခ်ိဳၿပံဳးရႊင္ေသာ ႏွမပ်ိဳငယ္’ ဆိုၿပီး ျမန္မာသံ သႀကၤန္ဒိုးကို ေကာက္ဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဟာ ဂါဝန္ႀကီးနဲ႔ အဲဒီ အီတာလ်ံစာေရးဆရာမက ထကေရာဗ်။ ဆိုလိုတာက ဒီ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာ ျမန္မာသံ ျမန္မာမႈကို ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခုပ္ေလးတီးၿပီး သႀကၤန္ဒိုးသီခ်င္းေလးကို ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ဂါဝန္ေတြ တကားကားနဲ႔ လက္ခုပ္တီးၿပီးေတာ့ ကၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္ေပမယ္လို႔ ႐ိုးရာျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ႐ိုးရာကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ တံုေႏွးေနၾကသလဲဆိုတာကို ေထာက္ျပတာပါ။ ဒါစကားမစပ္ေျပာျပတာပါ၊ ေစာေစာကစကားျပန္ဆက္ရလို႔ရွိရင္ ၿမိဳ႕ပရိသတ္က အႏုပညာသည္ကို ႀကိဳက္႐ံုႀကိဳက္တာ၊ ေတာ္ပရိသတ္က အႏုပညာေရာ အႏုပညာသည္ကိုပါ ခ်စ္တာ။ အဲဒါေလးက ႀကိဳက္တာနဲ႔ ခ်စ္တာနဲ႔ နည္းနည္းကြာတယ္လို႔ ထင္တယ္ဗ်။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံေပးတဲ့အလုပ္၊ ပိုက္ဆံေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာ့ မေပးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ထမင္းေကၽြးတယ္ဗ်။ အဲဒါက်ေတာ့ မ်ားမ်ားမရေပမယ့္ ၾကာၾကာစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေပးတဲ့ေနရာမွာ ေတာပရိသတ္ကို ဥပမာေပးရတာပါ။
✎ သုေမာင္ ✎
မွတ္ခ်က္။သုေမာင္ရဲ႕* ဒါနဲ႔စကားမစပ္* မွကူးယူပါသည္။
0 comments:
Post a Comment