❝ ၾကားဖူးနား၀ ထူးအိမ္သင္ ❞
|
9:25 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Music Crazy Te Te Tar Tar
၁၉၈၇မွာ ထူးအိမ္သင္က ..မင္းအေတြးမ်ားအားနည္းလား ေသြးသစ္လွဲလိုက္ေပါ့ အမွန္တရား
ေလာကေကာင္းက်ိဳးထမ္းရြက္မယ္ လူသားတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ညီေလးေရ..လမ္းေရြးျပီးရင္သြားပါ အခ်ိန္မရွိပါ တို႔ေနာက္မွာ ေသျခင္းတရား လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီညီေလးဟာျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားက ညီေလးေတြအားလံုးျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အခုညီေလးေတြလည္းသိေစခ်င္ပါတယ္။
၈၈အျပီးမွာေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕စိတၱဇကို ထင္ဟပ္တဲ့ သက္ျငိမ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲမွာေန႔တိုင္း အားငယ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္ေန တစ္ေယာက္တည္း အလင္းေရာင္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးအထီးက်န္ကမၻာေလးပဲ တေလာကလံုး ရြံမုန္းစိတ္နာေနဆဲ ..ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္းေမွာင္မဲေပက်ံကာ ပူေလာင္ေနဆဲ…ေနေရာင္တခ်ိဳ႕က အခန္းငယ္ထဲ ဟိုဒီယိမ္းထိုးကခုန္ေနဆဲ ။
ကိုယ္အားလံုးနဲ႔တိုက္ခိုက္က ခ်စ္ခဲ့ရ ေနာက္ဆံုးေတာ့အသည္းကြဲဖို႔လားတဲ့ ဒါက..သူရခဲ့ဖူးတဲ့ခ်စ္သူလက္ေဆာင္ျဖစ္မလားပဲ။ ေယာက္်ားတို႔မာန မိန္းကေလးတို႔သဘာ၀လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲအခါလြန္မိုးေအာက္မွာ အခုေတာ့ေ၀းခဲ့ျပီေလလို႔ ဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူ႔ေရွ႕က ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ကက္ဆက္ေခြေတြ ခနေခါက္ထားျပီး ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ကက္ဆက္ေခြေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ကက္ဆက္အံထဲမျပတ္လည္ပတ္ေနေတာ့တယ္။
မဆလေခတ္ေငြ႕အသက္လက္က်န္နဲ႔ စစ္အစိုးရအာဏာရွင္စနစ္ တျဖည္းျဖည္းအေကာင္ထည္ ေပၚလာခ်ိန္ေတြမွာျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ အသည္းကြဲမႈမ်ိဳး ထူးအိမ္သင္မွာလည္းပ်စ္ခဲေနေအာင္ေတြ႕ရတာပါပဲ။ နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ားနဲ႔ စိမ္းရက္ေလအား သီခ်င္းေတြဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ခ်စ္ေသာသူနဲ႔ေကြကြင္းရျခင္းေတြပဲ။ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးေတြဟာရုတ္တရက္ေက်ာခိုင္းသြား၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြား၊ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ပံုရတယ္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလြန္ခ်ိန္မွာ သူျပန္မလာႏိုင္ျပီပဲ ဘာေၾကာင့္လဲကိုယ္မသိေတာ့ပါဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္ဆိုတဲ့ သံစဥ္နဲ႔စာသားဟာ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေၾကြျပရံုအခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထက္အမ်ားႀကီးပိုတယ္။ ေက်ာင္းတက္လိုက္ တစ္ႏွစ္ျပီးေတာ့ကိုယ့္ရပ္ကိုယ္ရြာျပန္သြားလိုက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားစံုတြဲတစ္တြဲဟာ တစ္ခုေသာစာသင္ႏွစ္မွာေတာ့ ကြဲကြာသြားၾကတယ္။ ကြဲကြာရတဲ့အထိ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေသးဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲ ကိုယ္မသိေတာ့ပါ..ဆိုတာပါလာေတာ့ ခ်စ္သူကိုတမ္းတမႈအျပင္သိခြင့္မရတဲ့အေျခအေနေတြ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ေတာင္မရဘဲကြဲကြာသြားရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေခတ္ကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ လမ္းစေပ်ာက္ေနတာ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးသြားဖို႔အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာဟာ မီးမထြန္းတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲလိပ္ျပာငယ္ေလး၀ဲေနသလိုပါပဲ။
၁၉၉၁ဟာ ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ သီခ်င္းေတြ ေနရာတိုင္းမွာၾကားရႏိုင္တဲ့ ႏွစ္ပဲ။အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား၊ အၾကင္နာအိပ္မက္(ေအာင္ရင္နဲ႔တြဲလ်က္) နဲ႔ အရင္အတိုင္းအေခြသံုးေခြ တစ္ႏွစ္တည္းမွာ ထြက္ခဲ့တယ္။ အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ားစီးရီးတစ္ခုလံုးဟာထူးအိမ္သင္တစ္ေယာက္တည္းေရးဖြ႔ဲထားတာျဖစ္ျပီး တစ္ပုဒ္မက်န္သပ္ရပ္ေကာင္းမြန္လွတယ္လို႔ဆိုႏိုင္တယ္။ထူးအိမ္သင္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးလက္ရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပဲ။
Jazz စတိုင္တီးခပ္မႈနဲ႔ကာလာထည့္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ျပညမ်ားသီခ်င္းထဲမွာ.. ညငွက္မ်ားကေတးဆိုပ်ံ၀ဲ ၀ိုးတ၀ါးအလင္းေရာင္ရွာရင္းနဲ႔ ..အဆက္စပ္မဲ့တဲ့ဘ၀ေတြေနျမဲ … မျငိမ္းေသာမီးေတြရင္ထဲစြဲ..ဆိုတဲ့စာသားမ်ိဳးကိုေတြ႕ရတာဟာ ထူးအိမ္သင္ကို ယေန႔တိုင္ အ့ံၾသေလးစားရတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ။ ျမိဳ႕ျပညမ်ားထဲကဘ၀ေတြဟာ သူနဲ႔ အဆက္စပ္မဲ့လ်က္ရွိေနတယ္၊ ဘ၀တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဟာလည္း ေန႔တိုင္းညတိုင္း အဆက္စပ္မဲ့ေနျမဲပဲ။တိတ္ဆိတ္ညနက္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အျဖစ္ကို ဘယ္သူမွလည္း သိပံုမရ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းပတ္သက္ဆက္စပ္မႈမရွိ၊ သူ႔ရဲ႕ အထီးတည္းျဖစ္မႈဟာ ပိုပိုထင္ရွားလာျပီးျမိဳ႔ျပညရဲ႕လူေတြအေဆာက္အဦးေတြမ်ားစြာၾကားမွာ လႊင့္ပါေနေတာ့တဲ့အထိပဲ။
ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးေရးၾကဆိုၾကတဲ့အခါ အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ားစီးရီးထဲကတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီးထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ဖန္တီးဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ေလးျဖဴ ဖူကူအိုကာရွဳိးမွာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ပဲဆိုရမယ္ဆိုလို႔ ထူးအိမ္သင္ဆီကသတို႔သမီးကို ခဏငွားခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီပြဲက ICရဲ႕ ေရာ့ခ္ဗားရွင္းကို ထူးအိမ္သင္ႏွစ္ျခိဳက္မွာအေသခ်ာပဲ။ ေလးျဖဴရဲ႕သားေကာင္ထဲက လြမ္းသူ႔အိပ္မက္လည္း ထို႔အတူပဲ။ထူးအိမ္သင္ရဲ႕စာသားကို ပိုျပီးအသက္၀င္လွပေစခဲ့တယ္။ ၉၆မတိုင္ခင္ကထူးအိမ္သင္ထြက္ခဲ့သမွ်အေခြေတြမွာ Iron Cross နဲ႔ တီးခဲ့တာမ်ား မဟုတ္လို႔လား။
အရင္အတိုင္းကေတာ့ တစ္ေခြလံုး ေတးေရး၀င္းမင္းေထြးရဲ႕လက္ရာ။ တမ္းတခဲ့တဲ့ဘ၀ရဲ႕ပန္းတိုင္ဘာေတြလဲမင္းသိခဲ့တဲ့ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဘာေတြလဲ မင္းသိမွာပါ ငါေလတစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္။ စာေပနယ္ပယ္မွာေမာ္ဒန္ပို႔စ္ေမာ္ဒန္အယူအဆေတြမက်ယ္ျပန္႔ေသးခင္မွာပဲျမိဳ႕ျပရဲ႕ေမာ္ဒန္လူသားလကၡဏာေတြကို ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြမွာ (ပီပီသသ)ၾကားခဲ့ရတာအ့ံၾသစရာပဲ။ လမ္းေဘးကေဖးေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္းအၾကာႀကီး ထိုင္ျပီး ေတြေ၀ေငးေမာေနရတဲ့ဘ၀ေတြဟာ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ေတြ႔လာရျပီ။ လူဦးေရထူထပ္လာတဲ့ ျမိဳ႕ေတြေပၚမွာအထီးက်န္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္။ စြဲလန္းမႈအတြက္ တစ္ခါထပ္မွားအဆိပ္မွန္းသိလ်က္ ငါေသာက္တယ္..သံသယာအဓြန္႔ရွည္ေလျပီ။ ၀င္းမင္းေထြးကေရးတယ္..ထူးအိမ္သင္ကဆိုတယ္..ဒါ ငါမဟုတ္ဘူး ဒါ ငါ့အရိပ္ေတြ..တဲ့။ အဲဒီအိပ္မက္သီခ်င္းကို ေျမပဲယိုအဖြဲ႕နဲအတူ မင္းေမာ္ကြန္းကလည္းေအာ္လ္တာေရာ့ခ္စတိုင္နဲ႔ျပန္ေအာ္ခဲ့ေသးတယ္..ဒါ ဟာ ငါမဟုတ္ဘူးတဲ့။အရင္အတိုင္းစီးရီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အႀကိဳက္ဆံုးထူးအိမ္သင္သီခ်င္း နွစ္ပုဒ္ပါတယ္။ ဒုကၡျမစ္မ်ားနဲ႔ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်မ္းလို သီခ်င္းမ်ိဳးဟာ အဲဒီလိုေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ိဳးကို သူတို႔ မေရးျဖစ္မဆိုျဖစ္ခဲ့မွာေတာင္ကၽြန္ေတာ္ေတြးပူရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒီေကာ္ပီသံစဥ္နွစ္ပုဒ္ကို စာသားဖလွယ္ခဲ့တဲ့ ၀င္းမင္းေထြးရဲ႕က်စ္လ်စ္လွပတဲ့ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆန္ဆန္စာသားအေၾကာင္းအရာကိုအသံထြက္သီဆိုဖို႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ Moodနဲ႔အဆိုပညာကလြဲရင္ေနာက္တစ္ေယာက္အစားထိုးမရႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ဘ၀မွာအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါရွံဳးလည္း မာနက အႀကီးသား၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကိုေစ်းကြက္တင္ေရာင္းဖို႔ခက္ေနလို႔တဲ့ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိလည္းဂုဏ္သိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့ ..အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလးဟာ ၈၀ ၉၀ခုႏွစ္ေတြကေလးနက္တဲ့အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ မိသားစုဘ၀မ်ားလား။ ေခတ္ကာလေစ်းကြက္မွာက သူ မယံုၾကည္တဲ့အယူအဆေတြ အႏုပညာေတြမ်ားေနပံုပဲ။
ငါဟာ အတၱမဲ့ အလင္းတစ္ခုျဖစ္ခ်င္တယ္ ပိုင္ဆိုင္တာေတြစြန္႔ပစ္ခဲ့ေရလိုစီးဆင္းသြားခ်င္လည္း..တဲ့။ အစိမ္းေရာင္တံခါးမ်ားရဲ႕အတြင္းဖက္မွာလူးလိမ့္ေနတဲ့ သူ႔ႏွလံုးသားကို ေတြ႕ရ။
စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္အေခြထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျခာက္တန္းေျဖျပီးတဲ့အခ်ိန္။တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးလံုး အငဲရဲ႕ပထမဆံုးစီးရီး ၀ိဥာဥ္မ်ားနဲ႔ကခုန္ျခင္းဖြင့္လိုက္ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ဖြင့္လိုက္ပဲ။ ထံုးစံအတိုင္းအဲဒီစီးရီးမွာလည္း (တစ္ေခြလံုး ျမင့္မိုးေအာင္ေရးျပီး)သီခ်င္းအမ်ိဳးအစား အစံုအလင္ပါခဲ့ျပန္တယ္။ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေကာ္ပီသီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားျဖစ္ျဖစ္ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းျဖစ္သြားရတဲ့အထိပဲ။ လမ္းေဘးအုတ္ခံုေတြမွာ လူငယ္ဂစ္တာ၀ိုင္းေတြကအလြမ္းရဲ႕မီးလွ်ံမ်ားကို သီဆိုတီးခပ္ေနၾကသလို လူလတ္ပိုင္းေတြကလည္းေကာင္းကင္ထဲကျမစ္တစ္စင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖြင့္နားေထာင္လို႔။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကေလးျဖဴကို ရူးသြပ္ေနခ်ိန္မို႔ သူတို႔နွစ္ေယာက္တြဲဆိုထားတဲ့ရင္ထဲကမိုးစက္မ်ားဆိုတဲ့တစ္ပုဒ္ကို အျမဲတမ္းေအာ္ဆိုတယ္။ အသည္းကြဲခဲ့တဲ့ကမၻာနဲ႔သန္းေခါင္ယံညအေဆြးမ်ားဆိုတဲ့ ႏွစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွျပန္နားေထာင္ျပီး ႀကိဳက္ရအသည္းကြဲရျပန္တယ္။ ဒီမွာ နတ္ဘုရားမ်ားကဘယ္ကိုထြက္ေျပးသြားလဲ ဒီမွာဆုေတာင္းျခင္းမ်ားစြာလဲ မျပည့္၀ခဲ့..
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ၉၆ Unplugged ပြဲမွာ စင္ေအာက္ကေန ေလးျဖဴ ေလးျဖဴနဲ႔ေအာ္ေနၾကေတာ့ေလးျဖဴက စင္ေဘးကေန ထူးအိမ္သင္အတြက္ အေတာ္ေလးအားနာေနသတဲ့၊ အဲဒါကို ထူးအိမ္သင္ကအင္တာဗ်ဴးမွာ ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ကိုေလး အားနာေနတာကို သူကအားနာရပါသတဲ့။အဲဒီပြဲမွာ အေမ့အိမ္ကို ေလးျဖဴနဲ႔ထူးအိမ္သင္ တြဲဆိုခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္အဲဒီသီခ်င္းနားေထာင္ဖူးျပီး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အရင္ကမၾကားခဲ့ရတဲ့အသံေတြ ထပ္ၾကားရတယ္။ လြတ္လပ္မႈရွာရင္း က်ဥ္းက်ပ္မႈထဲက်ကုန္တဲ့လူငယ္ေတြရဲ ႕Homesick ပူေဆြးတမ္းတမႈအသံေပါ့ေလ။ အဲဒီကာလကေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတာ္ျပီးလို႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူငယ္ေတြ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့အခါရထားေပၚမွာေရာ ကားေပၚမွာေရာ သေဘၤာေတြေပၚမွာေရာ အေမ့အိမ္သီခ်င္းကို ဆိုၾကတီးၾကဖြင့္ၾကနဲ႔ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ျငိမ္သက္ျပီးလုိက္ပါလာတတ္တဲ့အေၾကာင္းေက်ာင္းသားပြဲေတြေလွ်ာက္လိုက္ဖူးတဲ့ အေဖက ေျပာျပဖူးပါတယ္။
၉၀ခုႏွစ္ရဲ႔ထူးျခားတဲ့ အသံပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္၊ဘိုဘို၊ စည္သူလြင္ တို႔ ယိုးဒယားစတူဒီယိုမွာ တီးၾကဆိုၾကတဲ့ Big V စီးရီးထဲက “အျပန္”ဆိုတဲ့တစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ထူးအိမ္သင္ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ငါဘာေတြေသခ်ာခဲ့သလဲမသိခ်င္ေတာ့ေျပလည္ေအာင္ရင္မွာ အေလ်ာ္အစားမရႏိုင္ေတာ့ ခြင့္လြတ္ရင္းနဲ႔ငါျပန္လာခဲ့ရျပီ…တဲ့။ခ်စ္သူဆီအျပန္ မိသားစုထံအျပန္ ေထာင္ကအျပန္ ႏိုင္ငံျခားကအျပန္ တစ္စံုတစ္ခုဆီကေနထြက္ေျပးျပီးမွ ျပန္လာခ်င္ခဲ့ရျပန္တဲ့ အျပန္၊ တစ္စံုတစ္ရာရွာေဖြမႈခရီးလမ္းက အျပန္၊နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတြနဲ႔ ေနာင္တတေပြ႕တပိုက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အျပန္ဟာလူသားအားလံုးရဲ႕အျပန္ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာ ကိုးတန္းက်ဴရွင္တက္ရင္း ေစာဘဲြ႕မွဴးအမွတ္တရအေခြကို စီအမ္ပီမွာသြား၀ယ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က Iron Maiden တီရွပ္အနက္နဲ႔ဆံပင္အလယ္ခြဲနီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တစ္ေခတ္ျပန္ထလာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီနဲ႔ေက်ာပိုးအိပ္နဲ႔။ အေခြထြက္မယ့္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က စီအမ္ပီဆိုင္ေရွ႕မွာမနက္အေစာႀကီးကတည္းက သြားထိုင္ေနခဲ့တာ။ စီအမ္ပီဆိုင္က လူႀကီးကေျပာတယ္၊တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ မင္းပထမဆံုးပဲ ညီေလးတဲ့။ အဲဒီ ေစာဘြဲ႔မွဴးအမွတ္တရထဲမွာပါတဲ့ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ပဲ့ကိုင္သီခ်င္းကို အဲဒီကတည္းကႀကိဳက္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပဲ။ အရင္ဖိုးခ်ိဳက ဆိုခဲ့တယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴးရဲ႕သံစဥ္စာသားရယ္ ထူးအိမ္သင္နဲ႔ICဗားရွင္းရယ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
၉၆မွာထြက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္းဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုးကြန္ျပဴတာနဲ႔တီးခပ္တဲ့စီးရီးျဖစ္မလားပဲ။ လူငယ္ေျခတက္ေတြျဖစ္တဲ့ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္တို႔ အယ္လ္ျဖဴတို႔နဲ႔တြဲမိခဲ့ျပန္တယ္။ ေျခာက္ပုဒ္ပဲပါတဲ့ဒီအေခြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရင္ေခြေတြေလာက္ မစြဲလန္းမိ၊ အဲဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔စာရင္ TheAnts ရဲ႕ေရာင္စံုေခ်ာကလက္ထဲက ေနာက္ဆံုးပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕သီခ်င္း(နာမည္ေမ့ေန)ကိုေတာင္ပိုႀကိဳက္မိေသး။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းထြက္တဲ့ အေခြေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေခြကို တစ္ႀကိမ္ထက္အျပင္ပိုနားမေထာင္မိေတာ့။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္အလြန္ ကမၻာမွာ ေမာ္ဒန္ေရာ့ခ္နဲ႔ ႏ်ဴမယ္လ္တယ္ေတြဟာကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တအံုတေႏြးေႏြးေ၀ဒနာေတြကို ေဖါက္ခြဲဖို႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပီ။ဟစ္ေဟာ့ပ္ေတြ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုေပၚလာလိုက္ အတုအေယာင္ေတြေပၚလာလိုက္ေတာ္လွန္ဖို႔မ်ိဳးဆက္တစ္ခုထပ္ထြက္လာလိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံဟာလည္း သူတို႔ကာရန္အတိုင္းလိုက္ပါသြားေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္နဲ႔တြဲေရးတဲ့မဟာ၀ီရကိုနားေထာင္ရေတာ့ ေပၚပင္ဂီတေရစီးထဲက ရုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ထူးအိမ္သင္ကိုျပန္ေတြ႕ရျပန္တယ္။ လမ္းေဘးဒီဗြီဒီဆိုင္က ထြက္သမွ်ခုိးကူးေခြဗီစီဒီေတြ၀ယ္နားေထာင္၊ အခန္းထဲမွာ အထပ္လိုက္ပစ္ခ်ထားတဲ့ ေပ်ာက္လြယ္ပ်က္လြယ္တဲ့စီဒီေတြလို လူငယ္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုဟာထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ပုေလြသံေတြ ဘာဂ်ာသံေတြ ဗံုတိုသံေတြထက္ အေပါစားကြန္ျပဴတာေဆာ့ဖ္၀ဲတစ္ခုကထြက္လာတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႔ စည္း၀ါးကိုက္ေနခဲ့ျပီ။ ၁၂ပုဒ္ေလာက္သာပါတဲ့ ကက္ဆက္ေခြကေလးကိုေအျပန္ဘီျပန္နားေထာင္ရာကေန ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့သီခ်င္းေတြဟာေမာက္စ္တစ္ခ်က္ဖိဆြဲရံုနဲ႔ပြင့္ခဲ့သေလာက္ခလုတ္တစ္ခ်က္နဲ႔လည္းပ်က္သြားႏိုင္တဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့ျပီ။အဲဒီကာလေပၚသီခ်င္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းထြက္တဲ့ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြေရာေႏွာပါ၀င္ေနခဲ့သလို အထက္မွာကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရခဲ့တဲ့ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြကေတာ့ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ရာေထာင္ခ်ီသီခ်င္းေတြထဲကေန ဇကာတင္က်န္ခဲ့ျပီး ထူးအိမ္သင္ဖိုဒါတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ျပန္တယ္။Rap ရြတ္ဆိုမႈတခ်ိဳ႕ေကာက္ထည့္ျပီး ဂ်ီလတ္နဲ႔ အတူသီဆိုခဲ့တဲ့ ငါတရားစီရင္ေတာ္မူခန္းလိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုး Modern rock သီခ်င္းမ်ိဳးကေတာ့ ၂၀၀၀ကေန ၂၀၁၀ၾကားျမန္မာသီခ်င္းေတြအားလံုးၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္အလြယ္တကူရွာေတြ႕ႏိုင္တဲ့သီခ်င္းမ်ိဳးေပါ့။
✍ ေမာင္ယုပိုင္ ✍
ေလာကေကာင္းက်ိဳးထမ္းရြက္မယ္ လူသားတစ္ေယာက္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ညီေလးေရ..လမ္းေရြးျပီးရင္သြားပါ အခ်ိန္မရွိပါ တို႔ေနာက္မွာ ေသျခင္းတရား လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီညီေလးဟာျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားက ညီေလးေတြအားလံုးျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အခုညီေလးေတြလည္းသိေစခ်င္ပါတယ္။
၈၈အျပီးမွာေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕စိတၱဇကို ထင္ဟပ္တဲ့ သက္ျငိမ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အခန္းငယ္ေလးထဲမွာေန႔တိုင္း အားငယ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္ေန တစ္ေယာက္တည္း အလင္းေရာင္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးအထီးက်န္ကမၻာေလးပဲ တေလာကလံုး ရြံမုန္းစိတ္နာေနဆဲ ..ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္းေမွာင္မဲေပက်ံကာ ပူေလာင္ေနဆဲ…ေနေရာင္တခ်ိဳ႕က အခန္းငယ္ထဲ ဟိုဒီယိမ္းထိုးကခုန္ေနဆဲ ။
ကိုယ္အားလံုးနဲ႔တိုက္ခိုက္က ခ်စ္ခဲ့ရ ေနာက္ဆံုးေတာ့အသည္းကြဲဖို႔လားတဲ့ ဒါက..သူရခဲ့ဖူးတဲ့ခ်စ္သူလက္ေဆာင္ျဖစ္မလားပဲ။ ေယာက္်ားတို႔မာန မိန္းကေလးတို႔သဘာ၀လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲအခါလြန္မိုးေအာက္မွာ အခုေတာ့ေ၀းခဲ့ျပီေလလို႔ ဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီကစလို႔ သူ႔ေရွ႕က ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ကက္ဆက္ေခြေတြ ခနေခါက္ထားျပီး ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ကက္ဆက္ေခြေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ကက္ဆက္အံထဲမျပတ္လည္ပတ္ေနေတာ့တယ္။
မဆလေခတ္ေငြ႕အသက္လက္က်န္နဲ႔ စစ္အစိုးရအာဏာရွင္စနစ္ တျဖည္းျဖည္းအေကာင္ထည္ ေပၚလာခ်ိန္ေတြမွာျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ အသည္းကြဲမႈမ်ိဳး ထူးအိမ္သင္မွာလည္းပ်စ္ခဲေနေအာင္ေတြ႕ရတာပါပဲ။ နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ားနဲ႔ စိမ္းရက္ေလအား သီခ်င္းေတြဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ခ်စ္ေသာသူနဲ႔ေကြကြင္းရျခင္းေတြပဲ။ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးေတြဟာရုတ္တရက္ေက်ာခိုင္းသြား၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြား၊ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ပံုရတယ္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြလြန္ခ်ိန္မွာ သူျပန္မလာႏိုင္ျပီပဲ ဘာေၾကာင့္လဲကိုယ္မသိေတာ့ပါဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္ဆိုတဲ့ သံစဥ္နဲ႔စာသားဟာ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေၾကြျပရံုအခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထက္အမ်ားႀကီးပိုတယ္။ ေက်ာင္းတက္လိုက္ တစ္ႏွစ္ျပီးေတာ့ကိုယ့္ရပ္ကိုယ္ရြာျပန္သြားလိုက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားစံုတြဲတစ္တြဲဟာ တစ္ခုေသာစာသင္ႏွစ္မွာေတာ့ ကြဲကြာသြားၾကတယ္။ ကြဲကြာရတဲ့အထိ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေသးဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲ ကိုယ္မသိေတာ့ပါ..ဆိုတာပါလာေတာ့ ခ်စ္သူကိုတမ္းတမႈအျပင္သိခြင့္မရတဲ့အေျခအေနေတြ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ေတာင္မရဘဲကြဲကြာသြားရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေခတ္ကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ လမ္းစေပ်ာက္ေနတာ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးသြားဖို႔အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာဟာ မီးမထြန္းတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲလိပ္ျပာငယ္ေလး၀ဲေနသလိုပါပဲ။
၁၉၉၁ဟာ ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ သီခ်င္းေတြ ေနရာတိုင္းမွာၾကားရႏိုင္တဲ့ ႏွစ္ပဲ။အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား၊ အၾကင္နာအိပ္မက္(ေအာင္ရင္နဲ႔တြဲလ်က္) နဲ႔ အရင္အတိုင္းအေခြသံုးေခြ တစ္ႏွစ္တည္းမွာ ထြက္ခဲ့တယ္။ အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ားစီးရီးတစ္ခုလံုးဟာထူးအိမ္သင္တစ္ေယာက္တည္းေရးဖြ႔ဲထားတာျဖစ္ျပီး တစ္ပုဒ္မက်န္သပ္ရပ္ေကာင္းမြန္လွတယ္လို႔ဆိုႏိုင္တယ္။ထူးအိမ္သင္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးလက္ရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပဲ။
Jazz စတိုင္တီးခပ္မႈနဲ႔ကာလာထည့္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ျပညမ်ားသီခ်င္းထဲမွာ.. ညငွက္မ်ားကေတးဆိုပ်ံ၀ဲ ၀ိုးတ၀ါးအလင္းေရာင္ရွာရင္းနဲ႔ ..အဆက္စပ္မဲ့တဲ့ဘ၀ေတြေနျမဲ … မျငိမ္းေသာမီးေတြရင္ထဲစြဲ..ဆိုတဲ့စာသားမ်ိဳးကိုေတြ႕ရတာဟာ ထူးအိမ္သင္ကို ယေန႔တိုင္ အ့ံၾသေလးစားရတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ။ ျမိဳ႕ျပညမ်ားထဲကဘ၀ေတြဟာ သူနဲ႔ အဆက္စပ္မဲ့လ်က္ရွိေနတယ္၊ ဘ၀တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဟာလည္း ေန႔တိုင္းညတိုင္း အဆက္စပ္မဲ့ေနျမဲပဲ။တိတ္ဆိတ္ညနက္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အျဖစ္ကို ဘယ္သူမွလည္း သိပံုမရ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းပတ္သက္ဆက္စပ္မႈမရွိ၊ သူ႔ရဲ႕ အထီးတည္းျဖစ္မႈဟာ ပိုပိုထင္ရွားလာျပီးျမိဳ႔ျပညရဲ႕လူေတြအေဆာက္အဦးေတြမ်ားစြာၾကားမွာ လႊင့္ပါေနေတာ့တဲ့အထိပဲ။
ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးေရးၾကဆိုၾကတဲ့အခါ အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ားစီးရီးထဲကတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီးထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ဖန္တီးဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ေလးျဖဴ ဖူကူအိုကာရွဳိးမွာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ပဲဆိုရမယ္ဆိုလို႔ ထူးအိမ္သင္ဆီကသတို႔သမီးကို ခဏငွားခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီပြဲက ICရဲ႕ ေရာ့ခ္ဗားရွင္းကို ထူးအိမ္သင္ႏွစ္ျခိဳက္မွာအေသခ်ာပဲ။ ေလးျဖဴရဲ႕သားေကာင္ထဲက လြမ္းသူ႔အိပ္မက္လည္း ထို႔အတူပဲ။ထူးအိမ္သင္ရဲ႕စာသားကို ပိုျပီးအသက္၀င္လွပေစခဲ့တယ္။ ၉၆မတိုင္ခင္ကထူးအိမ္သင္ထြက္ခဲ့သမွ်အေခြေတြမွာ Iron Cross နဲ႔ တီးခဲ့တာမ်ား မဟုတ္လို႔လား။
အရင္အတိုင္းကေတာ့ တစ္ေခြလံုး ေတးေရး၀င္းမင္းေထြးရဲ႕လက္ရာ။ တမ္းတခဲ့တဲ့ဘ၀ရဲ႕ပန္းတိုင္ဘာေတြလဲမင္းသိခဲ့တဲ့ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဘာေတြလဲ မင္းသိမွာပါ ငါေလတစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္။ စာေပနယ္ပယ္မွာေမာ္ဒန္ပို႔စ္ေမာ္ဒန္အယူအဆေတြမက်ယ္ျပန္႔ေသးခင္မွာပဲျမိဳ႕ျပရဲ႕ေမာ္ဒန္လူသားလကၡဏာေတြကို ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြမွာ (ပီပီသသ)ၾကားခဲ့ရတာအ့ံၾသစရာပဲ။ လမ္းေဘးကေဖးေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္းအၾကာႀကီး ထိုင္ျပီး ေတြေ၀ေငးေမာေနရတဲ့ဘ၀ေတြဟာ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ေတြ႔လာရျပီ။ လူဦးေရထူထပ္လာတဲ့ ျမိဳ႕ေတြေပၚမွာအထီးက်န္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္။ စြဲလန္းမႈအတြက္ တစ္ခါထပ္မွားအဆိပ္မွန္းသိလ်က္ ငါေသာက္တယ္..သံသယာအဓြန္႔ရွည္ေလျပီ။ ၀င္းမင္းေထြးကေရးတယ္..ထူးအိမ္သင္ကဆိုတယ္..ဒါ ငါမဟုတ္ဘူး ဒါ ငါ့အရိပ္ေတြ..တဲ့။ အဲဒီအိပ္မက္သီခ်င္းကို ေျမပဲယိုအဖြဲ႕နဲအတူ မင္းေမာ္ကြန္းကလည္းေအာ္လ္တာေရာ့ခ္စတိုင္နဲ႔ျပန္ေအာ္ခဲ့ေသးတယ္..ဒါ ဟာ ငါမဟုတ္ဘူးတဲ့။အရင္အတိုင္းစီးရီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အႀကိဳက္ဆံုးထူးအိမ္သင္သီခ်င္း နွစ္ပုဒ္ပါတယ္။ ဒုကၡျမစ္မ်ားနဲ႔ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်မ္းလို သီခ်င္းမ်ိဳးဟာ အဲဒီလိုေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ိဳးကို သူတို႔ မေရးျဖစ္မဆိုျဖစ္ခဲ့မွာေတာင္ကၽြန္ေတာ္ေတြးပူရတဲ့အထိပဲ။ အဲဒီေကာ္ပီသံစဥ္နွစ္ပုဒ္ကို စာသားဖလွယ္ခဲ့တဲ့ ၀င္းမင္းေထြးရဲ႕က်စ္လ်စ္လွပတဲ့ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆန္ဆန္စာသားအေၾကာင္းအရာကိုအသံထြက္သီဆိုဖို႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ Moodနဲ႔အဆိုပညာကလြဲရင္ေနာက္တစ္ေယာက္အစားထိုးမရႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ဘ၀မွာအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါရွံဳးလည္း မာနက အႀကီးသား၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကိုေစ်းကြက္တင္ေရာင္းဖို႔ခက္ေနလို႔တဲ့ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိလည္းဂုဏ္သိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့ ..အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလးဟာ ၈၀ ၉၀ခုႏွစ္ေတြကေလးနက္တဲ့အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ မိသားစုဘ၀မ်ားလား။ ေခတ္ကာလေစ်းကြက္မွာက သူ မယံုၾကည္တဲ့အယူအဆေတြ အႏုပညာေတြမ်ားေနပံုပဲ။
ငါဟာ အတၱမဲ့ အလင္းတစ္ခုျဖစ္ခ်င္တယ္ ပိုင္ဆိုင္တာေတြစြန္႔ပစ္ခဲ့ေရလိုစီးဆင္းသြားခ်င္လည္း..တဲ့။ အစိမ္းေရာင္တံခါးမ်ားရဲ႕အတြင္းဖက္မွာလူးလိမ့္ေနတဲ့ သူ႔ႏွလံုးသားကို ေတြ႕ရ။
စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္အေခြထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျခာက္တန္းေျဖျပီးတဲ့အခ်ိန္။တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးလံုး အငဲရဲ႕ပထမဆံုးစီးရီး ၀ိဥာဥ္မ်ားနဲ႔ကခုန္ျခင္းဖြင့္လိုက္ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ဖြင့္လိုက္ပဲ။ ထံုးစံအတိုင္းအဲဒီစီးရီးမွာလည္း (တစ္ေခြလံုး ျမင့္မိုးေအာင္ေရးျပီး)သီခ်င္းအမ်ိဳးအစား အစံုအလင္ပါခဲ့ျပန္တယ္။ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေကာ္ပီသီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားျဖစ္ျဖစ္ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းျဖစ္သြားရတဲ့အထိပဲ။ လမ္းေဘးအုတ္ခံုေတြမွာ လူငယ္ဂစ္တာ၀ိုင္းေတြကအလြမ္းရဲ႕မီးလွ်ံမ်ားကို သီဆိုတီးခပ္ေနၾကသလို လူလတ္ပိုင္းေတြကလည္းေကာင္းကင္ထဲကျမစ္တစ္စင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖြင့္နားေထာင္လို႔။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကေလးျဖဴကို ရူးသြပ္ေနခ်ိန္မို႔ သူတို႔နွစ္ေယာက္တြဲဆိုထားတဲ့ရင္ထဲကမိုးစက္မ်ားဆိုတဲ့တစ္ပုဒ္ကို အျမဲတမ္းေအာ္ဆိုတယ္။ အသည္းကြဲခဲ့တဲ့ကမၻာနဲ႔သန္းေခါင္ယံညအေဆြးမ်ားဆိုတဲ့ ႏွစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွျပန္နားေထာင္ျပီး ႀကိဳက္ရအသည္းကြဲရျပန္တယ္။ ဒီမွာ နတ္ဘုရားမ်ားကဘယ္ကိုထြက္ေျပးသြားလဲ ဒီမွာဆုေတာင္းျခင္းမ်ားစြာလဲ မျပည့္၀ခဲ့..
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ၉၆ Unplugged ပြဲမွာ စင္ေအာက္ကေန ေလးျဖဴ ေလးျဖဴနဲ႔ေအာ္ေနၾကေတာ့ေလးျဖဴက စင္ေဘးကေန ထူးအိမ္သင္အတြက္ အေတာ္ေလးအားနာေနသတဲ့၊ အဲဒါကို ထူးအိမ္သင္ကအင္တာဗ်ဴးမွာ ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ကိုေလး အားနာေနတာကို သူကအားနာရပါသတဲ့။အဲဒီပြဲမွာ အေမ့အိမ္ကို ေလးျဖဴနဲ႔ထူးအိမ္သင္ တြဲဆိုခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္အဲဒီသီခ်င္းနားေထာင္ဖူးျပီး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အရင္ကမၾကားခဲ့ရတဲ့အသံေတြ ထပ္ၾကားရတယ္။ လြတ္လပ္မႈရွာရင္း က်ဥ္းက်ပ္မႈထဲက်ကုန္တဲ့လူငယ္ေတြရဲ ႕Homesick ပူေဆြးတမ္းတမႈအသံေပါ့ေလ။ အဲဒီကာလကေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတာ္ျပီးလို႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူငယ္ေတြ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့အခါရထားေပၚမွာေရာ ကားေပၚမွာေရာ သေဘၤာေတြေပၚမွာေရာ အေမ့အိမ္သီခ်င္းကို ဆိုၾကတီးၾကဖြင့္ၾကနဲ႔ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ျငိမ္သက္ျပီးလုိက္ပါလာတတ္တဲ့အေၾကာင္းေက်ာင္းသားပြဲေတြေလွ်ာက္လိုက္ဖူးတဲ့ အေဖက ေျပာျပဖူးပါတယ္။
၉၀ခုႏွစ္ရဲ႔ထူးျခားတဲ့ အသံပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္၊ဘိုဘို၊ စည္သူလြင္ တို႔ ယိုးဒယားစတူဒီယိုမွာ တီးၾကဆိုၾကတဲ့ Big V စီးရီးထဲက “အျပန္”ဆိုတဲ့တစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ထူးအိမ္သင္ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ငါဘာေတြေသခ်ာခဲ့သလဲမသိခ်င္ေတာ့ေျပလည္ေအာင္ရင္မွာ အေလ်ာ္အစားမရႏိုင္ေတာ့ ခြင့္လြတ္ရင္းနဲ႔ငါျပန္လာခဲ့ရျပီ…တဲ့။ခ်စ္သူဆီအျပန္ မိသားစုထံအျပန္ ေထာင္ကအျပန္ ႏိုင္ငံျခားကအျပန္ တစ္စံုတစ္ခုဆီကေနထြက္ေျပးျပီးမွ ျပန္လာခ်င္ခဲ့ရျပန္တဲ့ အျပန္၊ တစ္စံုတစ္ရာရွာေဖြမႈခရီးလမ္းက အျပန္၊နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတြနဲ႔ ေနာင္တတေပြ႕တပိုက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အျပန္ဟာလူသားအားလံုးရဲ႕အျပန္ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာ ကိုးတန္းက်ဴရွင္တက္ရင္း ေစာဘဲြ႕မွဴးအမွတ္တရအေခြကို စီအမ္ပီမွာသြား၀ယ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က Iron Maiden တီရွပ္အနက္နဲ႔ဆံပင္အလယ္ခြဲနီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တစ္ေခတ္ျပန္ထလာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီနဲ႔ေက်ာပိုးအိပ္နဲ႔။ အေခြထြက္မယ့္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က စီအမ္ပီဆိုင္ေရွ႕မွာမနက္အေစာႀကီးကတည္းက သြားထိုင္ေနခဲ့တာ။ စီအမ္ပီဆိုင္က လူႀကီးကေျပာတယ္၊တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ မင္းပထမဆံုးပဲ ညီေလးတဲ့။ အဲဒီ ေစာဘြဲ႔မွဴးအမွတ္တရထဲမွာပါတဲ့ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ပဲ့ကိုင္သီခ်င္းကို အဲဒီကတည္းကႀကိဳက္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပဲ။ အရင္ဖိုးခ်ိဳက ဆိုခဲ့တယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴးရဲ႕သံစဥ္စာသားရယ္ ထူးအိမ္သင္နဲ႔ICဗားရွင္းရယ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
၉၆မွာထြက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္းဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုးကြန္ျပဴတာနဲ႔တီးခပ္တဲ့စီးရီးျဖစ္မလားပဲ။ လူငယ္ေျခတက္ေတြျဖစ္တဲ့ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္တို႔ အယ္လ္ျဖဴတို႔နဲ႔တြဲမိခဲ့ျပန္တယ္။ ေျခာက္ပုဒ္ပဲပါတဲ့ဒီအေခြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရင္ေခြေတြေလာက္ မစြဲလန္းမိ၊ အဲဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔စာရင္ TheAnts ရဲ႕ေရာင္စံုေခ်ာကလက္ထဲက ေနာက္ဆံုးပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕သီခ်င္း(နာမည္ေမ့ေန)ကိုေတာင္ပိုႀကိဳက္မိေသး။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းထြက္တဲ့ အေခြေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေခြကို တစ္ႀကိမ္ထက္အျပင္ပိုနားမေထာင္မိေတာ့။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္အလြန္ ကမၻာမွာ ေမာ္ဒန္ေရာ့ခ္နဲ႔ ႏ်ဴမယ္လ္တယ္ေတြဟာကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တအံုတေႏြးေႏြးေ၀ဒနာေတြကို ေဖါက္ခြဲဖို႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပီ။ဟစ္ေဟာ့ပ္ေတြ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုေပၚလာလိုက္ အတုအေယာင္ေတြေပၚလာလိုက္ေတာ္လွန္ဖို႔မ်ိဳးဆက္တစ္ခုထပ္ထြက္လာလိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံဟာလည္း သူတို႔ကာရန္အတိုင္းလိုက္ပါသြားေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္နဲ႔တြဲေရးတဲ့မဟာ၀ီရကိုနားေထာင္ရေတာ့ ေပၚပင္ဂီတေရစီးထဲက ရုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ထူးအိမ္သင္ကိုျပန္ေတြ႕ရျပန္တယ္။ လမ္းေဘးဒီဗြီဒီဆိုင္က ထြက္သမွ်ခုိးကူးေခြဗီစီဒီေတြ၀ယ္နားေထာင္၊ အခန္းထဲမွာ အထပ္လိုက္ပစ္ခ်ထားတဲ့ ေပ်ာက္လြယ္ပ်က္လြယ္တဲ့စီဒီေတြလို လူငယ္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုဟာထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ပုေလြသံေတြ ဘာဂ်ာသံေတြ ဗံုတိုသံေတြထက္ အေပါစားကြန္ျပဴတာေဆာ့ဖ္၀ဲတစ္ခုကထြက္လာတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႔ စည္း၀ါးကိုက္ေနခဲ့ျပီ။ ၁၂ပုဒ္ေလာက္သာပါတဲ့ ကက္ဆက္ေခြကေလးကိုေအျပန္ဘီျပန္နားေထာင္ရာကေန ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့သီခ်င္းေတြဟာေမာက္စ္တစ္ခ်က္ဖိဆြဲရံုနဲ႔ပြင့္ခဲ့သေလာက္ခလုတ္တစ္ခ်က္နဲ႔လည္းပ်က္သြားႏိုင္တဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့ျပီ။အဲဒီကာလေပၚသီခ်င္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းထြက္တဲ့ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြေရာေႏွာပါ၀င္ေနခဲ့သလို အထက္မွာကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရခဲ့တဲ့ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြကေတာ့ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ရာေထာင္ခ်ီသီခ်င္းေတြထဲကေန ဇကာတင္က်န္ခဲ့ျပီး ထူးအိမ္သင္ဖိုဒါတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ျပန္တယ္။Rap ရြတ္ဆိုမႈတခ်ိဳ႕ေကာက္ထည့္ျပီး ဂ်ီလတ္နဲ႔ အတူသီဆိုခဲ့တဲ့ ငါတရားစီရင္ေတာ္မူခန္းလိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုး Modern rock သီခ်င္းမ်ိဳးကေတာ့ ၂၀၀၀ကေန ၂၀၁၀ၾကားျမန္မာသီခ်င္းေတြအားလံုးၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္အလြယ္တကူရွာေတြ႕ႏိုင္တဲ့သီခ်င္းမ်ိဳးေပါ့။
✍ ေမာင္ယုပိုင္ ✍
0 comments:
Post a Comment