Wednesday, April 20, 2016

“သဘာဝက်က် အေဖ” by (ယုယ)

အႏုရကၡိတ

အေဖအေမာေဖာက္ေနၿပီ ၿမန္ၿမန္လာဆုိတဲ့...
ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေခါင္းထဲမုိက္ခနဲၿဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့
စိတ္ကုိတည္ၿငိမ္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း အေၿပးအလႊားစဥ္းစား
စရာေတြစဥ္းစားရတယ္။ ေဆးရုံကုိလုိက္ သြားဖုိ႕ဘာေတြလုိ
မလဲ။ဘာနဲ႕သြား မလဲေပါ့။ အိမ္မွာရွိတာညီအစ္မႏွွစ္ေယာက္
တည္းမုိ႕အိမ္ကကားနဲ႕သာ သြားရမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ဘာသာ
ပဲ ေမာင္းသြားရလိမ့္မယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ အေဖ့အကုိဦးရူပ
ကလာေခၚ ေပးလုိ႕။

(တကယ္လုိ႕ကုိယ္တုိင္ေမာင္းသြားရမယ္
ဆုိရင္လည္းစိတ္ကုိတည္ၿငိမ္ေအာင္ၾကိဳးစားၿပီးေဆးရုံကုိ
ေရာက္ေအာင္သြားမွာအေသအခ်ာပဲ)
လမ္းမွာလည္းဘုရားစာကုိေတာက္ေလွ်ာက္ရြတ္
သြားမိတယ္။လူေတြကတစ္ခုခုနဲ႕ၾကဳံတဲ့အခါ အား ကုိး
ရွာတတ္တာသဘာဝပဲမဟုတ္ လား။လမ္းမွာစဥ္းစားၿပီး
သားကိစၥ တစ္ခုက ငါဟုိေရာက္ရင္အေဖ့အ သက္မီခ်င္
လည္းမီမယ္ မမီခ်င္လည္း မမီဘူး။တကယ္လုိ႕ေဆးရုံ
ေရာက္လုိ႕ အေဖအသက္မမီေတာ့ဘူးဆုိရင္လည္းစိတ္
ကုိဘယ္လုိထားရမလဲဆုိတာၾကိဳစဥ္းစားထားၿပီးသား။
ေဆးရုံကုိေရာက္ေတာ့ဓာတ္ေလွကားေခၚတယ္။
ဘဝမွာအၾကာ ဆုံးေစာင့္ရတဲ့ဓာတ္ေလွကားနဲ႕အၾကာဆုံး
စီးရတဲ့ဓာတ္ေလွကားလုိ႕ထင္တယ္။အေဖ့အခန္းရွိရာစႀကႍ
လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ေတာ့အေလးဆုံးေၿခလွမ္း ေတြနဲ႕။တစ္
သက္နဲ႕တစ္ကုိယ္ကုိယ့္ ေၿခေထာက္ ဒီေလာက္ေလးမွန္းမ
သိ ခဲ့ဘူး။ၿမင္ရတဲ့ေၿခေထာက္ထက္မၿမင္ရတဲ့စိတ္ကပုိ
ေလးေနတာလည္း ခက္သား။အေဖ့အခန္းေရွ႕ေရာက္
ေတာ့လည္း အခန္းတံခါးကုိခ်က္ခ်င္း မဖြင့္ရဲဘူး။တံခါး
လက္ကုိင္ကုိ လွည့္ ရတာဗုံးတစ္လုံးရဲ႕စနက္တံကုိ ျဖဳတ္
ရသလုိပဲ ရင္တထိတ္ထိတ္။
အခန္းထဲကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဖ့ကုိခ်က္ခ်င္း
မၿမင္ရဘူး။အေဖ့ကုိယ္ကုိအဝတ္အၿဖဴစၾကီးတစ္ကုိယ္လုံး
အုပ္လုိက္ၿပီလားမသိ။စိတ္ကုိတစ္လမ္းလုံးၿပင္ဆင္လာ
တာေတာင္ စုိးရိမ္ပူပန္မႈေတြကအၿပည့္။အေဖ့ကုိဆရာဝန္
ေတြဆရာမေတြကဝုိင္း အုံေနၾကတယ္။ၾကည့္ခ်င္
ၿမင္ခ်င္ပါတယ္ ဆုိမွ ခ်က္ခ်င္းမၿမင္ရတဲ့အၿဖစ္မ်ိဳး။
အေဖ့ခႏၶာကုိယ္မွာဘာမွန္းမ သိတဲ့ႀကိဳးေတြက
အၿပည့္။မၿဖစ္နုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာသိသိၾကီးနဲ႕သူတုိ႕
လုပ္သမွ်ကုိအားကုိးတၾကီးၿဖစ္လုိ႕။သူတုိ႕သြယ္တန္းထား
တဲ့ၾကိဳးေတြက အေဖ့ကုိတမလြန္ကေနၿပန္ဆြဲေခၚ
နုိင္မလားလုိ႕ေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ အေဖနဲ႕
သမီးကအထာ သိၿပီးသား။တကယ္လုိ႕အေဖသာအသက္
ရွိေသးတယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္အသံ ၾကားတာနဲ႕လက္ကုိဝုိင္း
ၿပၿပီး အုိေကလုိ႕ လုပ္မွာ။သူ႕ကုိစိတ္မပူေအာင္ေလ။
ေနာက္ၿပီးအေဖ့လက္ကုိ ကုိယ္ဆုပ္ ကုိင္ထားရင္
အေဖကၿပန္ၿပီးခပ္တင္း တင္းဆုပ္ကုိင္ေနက်။အခုေတာ့
အေဖ့ လက္ေတြကကုိယ့္ကုိမမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။
မငိုဘူး။ကုိယ္လုံးဝမငိုဘူးလုိ႕ေတြး ထားၿပီးသား။
အေဖ့ခႏၶာကုိယ္ေရွ႕ မွာဘယ္ေတာ့မွမငိုဘူး။ဝမ္းနည္း
လြန္းလုိ႕အၿပင္မွာထြက္ၿပီးငိုေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြက
ဝုိင္းႏွစ္သိမ့္ၾက တယ္။မ်က္ရည္ေတြၿမန္ၿမန္သုတ္လုိ႕
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အမိန္႕ေပးရင္းအေဖ့ နားကုိၿပန္သြားေတာ့
ဆရာဝန္မေလး တစ္ေယာက္ကစာရြက္တစ္ရြက္လက္
ထဲလာေပးတယ္။ေသဆုံးေၾကာင္းဆုိတဲ့စာရြက္ကေလး။
ေတာင္းသမွ် ေထာက္ခံစာထဲမွာ ဒီ ေထာက္ခံစာက ဘဝ
အတြက္ အဆုိးရြားဆုံးစာရြက္ပဲ။
ေဆးရုံဝန္ထမ္းေတြကအေဖ့ခႏၶာကုိယ္ကုိ
ဝုိင္းဝန္းသန္႕စင္ေပး ၾကတယ္။အဲဒီထဲကေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ကအေဖ့ကုိ ပုဆုိး ဝတ္ေပးေတာ့ခပ္လြယ္
လြယ္ ခပ္တုိ တုိ မလွမပဝတ္ေပးတာၿမင္ၿပီး စိတ္ တုိ
သြားမိတယ္။သူတုိ႕အတြက္ ေဘာ္ ဒီၾကီးဆုိေပမယ့္ကုိယ္
တုိ႕ အတြက္ ေတာ့ တန္ဖုိးၿဖတ္မရခဲ့တဲ့ခႏၶာ ကုိယ္တစ္ခုပါ။
အဲဒီေကာင္ေလး လက္ ကုိခပ္ဆတ္ ဆတ္ဆြဲဖယ္ရင္း
ကုိယ္က အေဖ့ပုဆုိးကုိၿပန္ဝတ္ေပးတယ္။မရဘူး။
ကုိယ္မွပုဆုိးမဝတ္တတ္ဘဲ။အေဖေနမေကာင္း
ကတည္းကလာၿပဳ စုေပးတဲ့အေဖ့တူကုိေၿပဇင္က ကုိယ္
လုပ္ေနပုံကုိနားလည္ပုံရတယ္။သူ ကုိယ္တုိင္အေဖ့ကုိ
ပုဆုိးလွလွေလးဝတ္ေပးတယ္။ပူေဆြးေနတဲ့သူ႕ညီမ
ေက်နပ္ေအာင္၊ေၿဖသာေအာင္။
ကုိယ့္အၿဖစ္က သိပ္ၾကာၾကာပူ ေဆြးေနလုိ႕မရဘူး။
လုပ္စရာရွိတာ ေတြလုပ္ရဦးမယ္။အေဖကအေမနဲ႕ အစ္မကုိ
ကုိယ့္လက္ထဲအပ္သြားတာ။သိပ္တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ကုိယ့္ကုိ
မိတ္ေဆြ ေတြက အံၾ့သမလားမသိ။ကုိယ့္အ က်င့္က
စိတ္လႈပ္ရွားေလ ပုိတည္ၿငိမ္ သြားေလပဲ။
ဒီၾကားထဲဂ်ာနယ္တစ္ခုက သတင္း လွမ္းေမးလုိ႕ေၿဖရေသးတယ္။
မနက္မွ ေမးပါဆုိတာကုိ
အတင္းေမးေနလုိ႕ ေတာင္းပန္လုိက္ရေသးတယ္။အေဖ
ေသတဲ့သတင္းဟာ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ အတြက္သတင္း
ဆုိေပမယ့္ ကုိယ္တုိ႕ အတြက္ေတာ့ဘဝမွာအဆုိးဆုံး
အ ၿဖစ္ အပ်က္၊အဆုိးရြားဆုံးသတင္းပါေလ။
မနက္က်ေတာ့ပထမဆုံး သတင္းသမားေတြ ဖြဲဖြဲေရာက္
လာၾကတယ္။စာေရးဆရာဆုိတာပရိ သတ္ကပုိင္တဲ့အႏုပညာ
သမားပဲမ ဟုတ္လား။ေမးၾကမွာပဲ။ဒါေပမဲ့ အေဖေသတာ
ဘယ္လုိခံစားရလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးေမးတဲ့သူေတြကုိေတာ့
သနားမိတယ္။ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ ေယာက္ရဲ႕ပဋိညာဥ္ကုိနား
မလည္ တာကုိသနားတာ။
(ပဋိညာဥ္ဆုိတာဥပေဒေတာ့ မဟုတ္ဘူး။လုပ္ကုိ
လုပ္ရမယ္ဆုိ တာထက္လုပ္သင့္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး
လုိ႕ေဟာေၿပာပြဲတစ္ခုမွာ နားေထာင္ဖူးတယ္။)ေၾသာ္
ေနာက္ ဆုံးေတာ့အေဖဆုံးရႈံးထားရတဲ့ သမီး
တစ္ေယာက္ကပဲသူတုိ႕ ကုိနားလည္ ေပးလုိက္တယ္။
ဒါဟာအေဖ့အ တြက္အေဖ့စ်ာပန
အတြက္အေကာင္းဆုံး သည္းခံၿခင္းပါ။
အေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့ပရိသတ္ေတြက ကုိယ္ၤေခနဘသသုမွာ ဝမ္းနည္း
ေၾကကဲြ သူတုိ႕စာမ်က္ႏွာမွာသူတုိ႕ တိတ္တဆိတ္ငိုေၾကြးၾကတယ္။
အေဖ ေကာင္းရာသုဂတိလားဖုိ႕
ဆုေတာင္း ၾကတဲ့သူေတြကလည္း နည္းနည္းေနာ ေနာမဟုတ္ဘူး။
အသုဘအိမ္မွာ ဓေလ့ထုံးစံ ေတြအရလုပ္ရတာေတြရွိတယ္။
တကယ္ေတာ့ကုိယ္တုိ႕လုိေခတ္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ဒါေတြကုိအယုံ
အၾကည္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္အယူအဆေၾကာင့္ ေသ
သြားတဲ့ အေဖတမလြန္မွာဘာမွအမွားအယြင္းမၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
(အဘြားဆုံး တုန္းကလည္းအေဖက ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ
ကုိေသခ်ာေလးလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ယုံတာမယုံတာထက္သူ႕
အေမအတြက္ဘာမွအမွားမခံနုိင္လုိ႕။)ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့
ကုိယ္မွမေသဖူးေသးတာ။ေသဖူးတဲ့အေတြ႕အၾကဳံရွိတယ္ဆုိတဲ့
လူလည္းမရွိေလေတာ့ အတတ္နုိင္ဆုံးလုပ္စရာရွိတာေတြ
ကုိလုပ္ေပးရမွာပဲ။
အေဖ့ပုံေလးေရွ႕မွာ ပန္းအုိး ေလးနဲ႕ စားစရာေတြ။
တကယ့္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမွာ ေသသြားရင္ေနာက္ဘဝတစ္ခု
ကုိကူးသြားၿပီ။ခုနစ္ရက္ဆုိတာလည္းမရွိပါဘူး။ဒါေပမယ့္
စိတ္ပညာအရ စိတ္ေၿဖတယ္လုိ႕ပဲ သေဘာထားရမွာပဲ။အေဖ
မစားသြား လုိက္ရတဲ့ အေဖၾကိဳက္တဲ့အစားအေသာက္ေတြ
ေန႕စဥ္အဲဒီခုံေလးမွာခ်ေပးရင္းစိတ္ေၿဖၾကရတယ္။အၿမဲတမ္း
ပန္းကန္ေလးတစ္ခုနဲ႕ထားတဲ့အရာတစ္ခုလည္းရွိတယ္။
ဂ်က္ကမာေဆးေပါ့လိပ္ေလးပါ။
အေဖကင္ဆာေရာဂါစၿဖစ္ၿပီဆုိ တာသိကတည္းက
အေဖ့ကုိေဆးလိပ္ ၿဖတ္ဖုိ႕မေၿပာခဲ့ဘူး။အေဖ့အတြက္ ေဆးလိပ္
ဆုိတာ မိသားစုလုိပါပဲ။သူစာေရးတဲ့အခ်ိန္ဆုိကုိယ္တုိ႕ကအိပ္
ေနၿပီ။ေဆးလိပ္ေလးကပဲသူ႕အနား မွာ အေဖာ္ၿပဳေပးတာ
။ေန႕လယ္ေန႕ခင္းဆုိလည္းကုိယ္တုိ႕ကအၿပင္ထြက္၊
အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ့အတြက္ အနားမွာ
အပ်င္းေၿဖေပးတာလည္းေဆးလိပ္ပဲ။ေနာက္ဆုံး အေဖဆုံး
ခါနီးအထိအေဖ့ကုိ သစၥာမေဖာက္ဘဲ အနားမွာေနေပး ခဲ့တာေလ။
အေဖနဲ႕အတူတူ သၿဂႋဳဟ္ စက္ထဲအထိေတာင္
လုိက္ပါေပး ခ့ဲတာလည္း အေဖသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ေဆး လိပ္ပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ကုိယ္ေဆးလိပ္ကုိမမုန္းခဲ့ပါဘူး။
အေဖ့ကုိငါးရက္ေနေတာ့သၿဂႋဳဟ္ တယ္။အေဖ့
သေဘာကုိလြန္ဆန္ၿပီးလုပ္ခဲ့ရတာပါ။အေဖက မေသခင္
ဟုိးေစာေစာကတည္းက သူ ေသရင္ ခ်က္ခ်င္းခ်ဖုိ႕မွာထားၿပီး
သား။သူ႕ အသုဘကုိ သာမန္လူေတြ လုိပဲလုပ္ ခ်င္ပုံရတယ္။
အႏုပညာရွင္ဆုိေတာ့ ဓာတ္ပုံေတြရုိက္ၾကမယ္။ဗီဒီယုိေတြ
ရုိက္ၾကမယ္မဟုတ္လား။ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိ႕နဲ႕အတူပရိသတ္
ေတြ လည္း ပုိင္တဲ့အေဖ့ကုိ တနဂၤေႏြေန႕မွ ခ်ဖုိ႕ ဆုံးၿဖတ္
လုိက္တယ္။အေဖ့ကုိတစ္ ခါမွမၿမင္ဖူးတဲ့သူ႕ပရိသတ္ေတြ
လည္း လာခ်င္ရင္လာလုိ႕ရေအာင္ပါ။
ေရေဝးသုသာန္ကုိခဏခဏ ေရာက္ဖူးပါရဲ႕ဒါေပမဲ့
ဒီတစ္ခါ လာရတာက ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့အရာတစ္ ခုကုိ
အၿပီးအပုိင္စြန္႕လႊတ္ဖုိ႕ေရာက္လာရသလုိမ်ိဳးပဲ။စိတ္ကုိ
အတတ္နုိင္ ဆုံးေၿဖလုိက္တယ္။အဲဒီစင္ေပၚမွာလူေပါင္း
မ်ား စြာကုိၿပင္ထားတာၿမင္ဖူးၿပီးသား။ဒီ ေနရာမွာ ကိုယ့္
အေဖကုိ ကိုယ္ၿပန္ၾကည့္ရလိမ့္မယ္လုိ႕တစ္ခါမွမေတြး
ဖူးဘူး။အေဖ့ကုိၿမင္ရေတာ့ ရင္ထဲ မွာမေဖာ္ၿပတတ္ေလာက္
ေအာင္ ခံစားမႈတစ္ခုၿဖစ္မိတယ္။ဒါေပမဲ့ အေဖမရွိေတာ့ဘူး။
ဒါကအေဖ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ဗုဒၶဘာသာရဲ႕အ ယူအဆ
အရဒါဟာေဘာ္ဒီတစ္ခုပဲ လုိ႕ စိတ္ကုိအတတ္နုိင္ဆုံးၿငိမ္
ေအာင္ထိန္းလုိက္တယ္။တကယ္ ေတာ့ ကုိယ္ကစိတ္
လႈပ္ရွားေလ တည္ၿငိမ္ေလမဟုတ္လား။
အေဖ့မိတ္ေဆြစာေရးဆရာေတြ၊စာေရးဆရာမေတြ၊
ရုပ္ရွင္ဘက္ကအႏုပညာရွင္ေတြ၊ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ မိတ္ေဆြ
သူငယ္ခ်င္းေတြအၿပင္ အေဖ့ပရိသတ္ေတြနဲ႕အသုဘ
အခမ္းအနားကအၿပည့္အလွ်ံ။အားလုံးရဲ႕မ်က္ႏွာာမွာႏွေၿမာ
တသရိပ္ေတြ နဲ႕။ႏႈတ္ခမ္းကုိကိုက္၊မ်က္ေတာင္ကုိ
ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္၊လက္ကုိက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္၊
ဟုိးခပ္ေဝးေဝးကုိေဆြးေဆြးနဲ႕ေငး၊လက္အုပ္ခ်ီ၊
ေတာက္ခနဲေတာက္ခနဲမ်က္ရည္က်။အေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့
သူေတြက ပုံစံမ်ိဳး စုံနဲ႕ဝမ္းနည္းေနၾကတာ။
အေဖ့ေခါင္းရင္းမွာ အေဖသိပ္ၾကိဳက္တဲ့လက္ဖက္ရည္
ကုိငဲ့ေပးေနတဲ့ အေဖ့အစ္ကုိဦးရူပ။ဓါတ္ပုံေတြတဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕
သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕မွတ္တမ္းတင္ေနတ့ဲ
အေဖ့သူငယ္ခ်င္း။အေဖ့ေခါင္း ရင္းမွာဘယ္သူ႕ကုိမွစကား
မေၿပာ နုိင္ဘဲ အေဖ့ကုိေငးၾကည့္ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ရဲေဘာ္ရဲ
ဘက္ဦးမ်ိဳးၿမင့္ညိမ္း။အသုဘေပါင္းမ်ားစြာရႈဖူးတဲ့ အန္တီသန္းၿမင့္ေအာင္ကေတာင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း
အေဆြးရိပ္ေတြနဲ႕။နာေရးကူညီမႈကလူေတြကလည္း သူတုိ႕ခ်စ္တဲ့စာေရးဆရာအတြက္ ဝုိင္းလုပ္ေပးေနၾကတဲ့ပုံ။
အေဖ့ကုိ ၾကည့္လုိက္၊ငုိလုိက္၊ရယ္လုိက္၊အေဖ့ဝတၴဳထဲ ကစာသားေတြရြတ္လုိက္ လုပ္ေနတဲ့အေဖ့ပရိသတ္ေကာင္
ေလး။ဘာမွမၿဖစ္သလုိလူတကာကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီးမ်က္ရည္
မက်တဲ့ကုိယ္။အေဖ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးက အေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့
လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕။
အေဖခႏၶာကုိယ္ကုိ သၿဂႋဳဟ္ဖုိ႕ လုပ္ေတာ့မလားလုိ႕ ကုိေၿပဇင္ကလာ ေမးတယ္။အတတ္နုိင္ဆုံးကုိယ့္စိတ္ကုိ
ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား။အေဖမရွိ ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာအေဖ
မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။အဆင္ေၿပသလုိလုပ္ဖုိ႕ပဲေၿပာလုိက္ရ
တယ္။အေဖ့ကုိ အတတ္ႏိုင္ ဆုံးၿပဳစုခဲ့ၿပီးၿပီ။အေဖအသက္ရွင္
ေနတုန္းကအေဖ့အနားမွာ အိပ္ ေရးပ်က္အစားပ်က္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ။
အခုခ်ိန္မွာ အေလာင္းဖက္ငုိေနလုိ႕လည္းအေဖ့အတြက္ ဘာမွမထူးၿခား ေတာ့ဘူး။
တာဝန္ေက်သင့္သေလာက္ေက်ခဲ့တဲ့သမီးတစ္ေယာက္
အတြက္ မ်က္ရည္ဆုိတာမလုိအပ္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။
ေခါင္းတုိင္ၾကီးက ထြက္လာတဲ့ အေငြ႕ေတြကုိၾကည့္ရင္း
အသိတရား တစ္ခုရတယ္။ဘယ္ေလာက္ေအာင္ၿမင္တဲ့သူ
ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ဘယ္ေလာက္လူခ်စ္လူခင္မ်ားတဲ့သူပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခုိးအေငြ႕အၿဖစ္စကၠန္႕ပုိင္းေလာက္နဲ႕
ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရတာပဲလုိ႕။တစ္ခုပဲအေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့
ပရိသတ္ေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ပုံရိပ္ေတြကေတာ့ ဘယ္လုိ
ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမဟုတ္ပါ ဘူးေလ။
ရွစ္လေလာက္အေဖနဲ႕အနီးကပ္ဆုံးေနခြင့္ရတဲ့
အခ်ိန္မွာ စကားေတြေၿပာသင့္သေလာက္ေၿပာခဲ့ တယ္။
အေဖ့နားမွာေနခြင့္ရတဲ့သမီး တစ္ေယာက္ၿဖစ္ရတဲ့အတြက္
ေက် နပ္တယ္။အေဖမရွိေတာ့ဘူးလုိ႕ဘယ္ သူေၿပာလဲကုိယ့္ႏ
နွလုံးသားမွာ အေဖ့ပုံရိပ္ေတြ၊အေဖ့စကားသံေတြ၊အေဖ့ေသြးေတြ၊
အေဖ့အယူအဆေတြ၊အေဖ့ခံယူခ်က္ေတြအၿပည့္ရွိတယ္။ေနာက္ၿပီး
ကုိယ့္ေရွ႕မွာမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ့္အေဖ့ပရိသတ္
ေတြရွိတယ္ေလ။
အေဖမဆုံးခင္တစ္လ ေလာက္ က ေၿပာဖူးတာေလးကုိ
သတိရမိတယ္။အေဖဆုံးသြားတဲ့အခါသတိရၾက မယ္။အေဖ့
အေၾကာင္းေတြေၿပာၾကမယ္။ဒါေပမယ့္အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္
သြားတဲ့အခါက်ရင္ ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကမယ္။အေဖ့ေနရာမွာ
တၿခားသတိရစရာ၊ေၿပာစရာ၊ေတြးစရာအေၾကာင္းအရာေတြ
အစားထုိးဝင္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ေရာက္လည္း ေရာက္ရမယ္။
ေမ့လည္းေမ့ရမယ္တဲ့။မေရာက္ရင္၊မေမ့ရင္အဓိပၸာယ္မရွိ ဘူး။
သဘာဝမက်ဘူးတဲ့။အေဖက ေသတဲ့ကိစၥကုိေတာင္ သဘာဝက်က်
ေတြးတတ္၊ခံစားေနတတ္ေသးတာ။ အေဖေၿပာတာကုိလည္း
လက္ခံပါတယ္။ဒါေပမဲ့ကုိယ္တုိ႕ဘဝ
မွာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအေဖပါဝင္ခဲ့တဲ့အတြက္ဘာကိစၥပဲ
ျဖစ္ၿဖစ္အေဖ့ ကုိသတိရေနမိမွာပဲ။အဲဒီလုိပဲ အေဖ့ ပရိသတ္ေတြ
အေနနဲ႕လည္းကဗ်ာ ေတြအေၾကာင္းေၿပာတဲ့
အခါ၊ အက္ ေဆးေတြအေၾကာင္းေၿပာတဲ့အခါ၊ဝတၴဳတုိ၊
ဝတၴဳရွည္ေတြအေၾကာင္းေၿပာတဲ့အခါ၊ဟာသေတြ၊သေရာ္စာေတြ
အေၾကာင္းေၿပာတဲ့အခါအေဖ့ကုိသတိရ ေနၾကမွာပဲ။ ဒါလည္း
သဘာဝေတာ့က်မယ္ထင္ပါတယ္ေလ။
ယုယ
-----------------
စက္တင္ဘာ(၁၀)ရက္ေန ့ထုတ္၊
ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္-အတြဲ(၁၇)အမွတ္(၃၅)မွ

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...