အျပစ္ျမင္ၾကမလား ဗုဒၶဘာသာ

ဆရာမေလးမ်ားစုေဝးရာနယ္ေျမ 

တစ္ေန႔--
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးကို တကာတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။
"ဆရာေတာ္ဘုရား- -- ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ေလးေတြဟာဒီလိုပဲေဆာ့ၾကသလားဘုရား။ ဆရာေတာ္ေတာ့ဒီကိုရင္ေလးေတြကိုထိမ္းရမွာ
ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာပဲဘုရား" ဟုေလွ်ာက္တယ္။

ဆရာေတာ္ျပန္မိန္႕တာက--
"တကားၾကီး -ဒီဆရာေတာ္လည္းဒီလိုကိုရင္ေလးဘဝကလာခဲ့တာ။ ဒီလိုပဲေဆာ့ခဲ့တာ။

သသနာမွာဒီလိုေဆာ့တဲ့ကိုရင္ေလးေတြ
မရွိရင္ စာက်က္ စာအန္႔မဲ့ကိုရင္ေလးေတြ
ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
စာက်က္မဲ့ကိုရင္ေလးေတြမရွိရင္စာတတ္မဲ့
ဦးဇင္းေလးေတြမရွိဘူး။
စာတတ္တဲ့ဦးဇင္းေလးေတြမရွိရင္ စာတတ္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြမရွိဘူး။
စာတတ္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြမရွိရင္ သာသနာကိုေစာင့္ထိမ္းတဲ့ဆရာေတာ္ေတြ
မရွိေတာ့ဘူး။
စာတတ္တဲ့သံဃာေတာ္ေတြ မရွိရင္ တကာ/မ ေတြကိုတရားေရေအးတိုက္ေၾကြးႏိုင္မဲ့
ဆရာေတာ္ေတြရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီလိုကိုရင္ေလးေတြမရွိေတာ့ရင္ သာသနာဆိုတာလည္းရွိေတာ့မွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီကိုရင္ေလးေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာသသနာ့အာဇာနည္ေတြ
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာႏိုင္သလား။
ဒါေၾကာင့္ဒီကိုရင္ေလးေတြေဆာ့ပါေစတကာ။
အျပစ္မျမင္ၾကပါနဲ႕။
ဒီကိုရင္ေလးေတြဟာ သသနာရဲ႕အသက္ပါ။"
ဟုျပန္မိန္႔ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မ တို႔ေတြ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အရာကိုေဝဖန္ေနမလား။
မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ျပီးကိုရင္ေလးေတြ သံဃာေတာ္ေတြကိုၾကည္ညိဳၾကမလားဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္းကုသိုလ္ယူၾကရင္မေကာင္းေပဘူးလားရွင္။
မွတ္မိေသာၾသဝါဒတစ္ခုကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္တင္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။
ႏွင္းႏွင္းႏြယ္(RaKhineThu)