#‎စာေရးနည္း‬

နီကိုရဲ - မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ နဂၢတစ္မ်ား စ - ဆံုး ေပါင္းခ်ဳပ္

ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လို စဖြင့္မလဲ ။
ထိုေမးခြန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဘဝက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးကို လြင့္စဥ္ေၾကမြ ပ်က္စီးသြားေအာင္ ရိုက္ခတ္ေနသည္ ။ တေစၦတစ္ေကာင္၏ မုန္တိုင္းသာလွ်င္ ျဖစ္သည္ ။ ထိုေမးခြန္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားထဲမွ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ်ား၏ ဝတၳဳတိုေပါင္း မ်ားစြာတို႔ကို ေလ့လာဖတ္ရႈခဲ့ရသည္ ။ ဝတၳဳတိုေရးနည္ စာအုပ္မ်ား အႀကိဳက္ဆံုး ဝတၳဳတို သံုးသပ္ခ်က္ ၊ ေက်ာ္ေအာင္၏ ဝတၳဳတိုေရးနည္း ၊ မလိခ၏ ျမန္မာဝတၳဳတိုအညၽြန္း ( ၁ ) ၊ ( ၂ ) ၊ ဂႏၳဝင္ ( ၁၀ ) ၊ ဒဂုန္တာရာ ၊ ၾကည္ေအး ၊ သစၥာနီ ၊ ေဖျမင့္ ၊ ဝင္းေဖ ၊ ေမာင္သစ္ဆင္း ၊ ပိုင္စိုးေဝ ၊ မိုးၿငိမ္းဧ ၊ ဂ်ဴး ၊ ေနမ်ိဳး ၊ ဆမၼားဆက္မြန္ ၊ ခ်က္ေကာ့ ( ဖ္ ) ၊ ကက္ ( ဖ္ ) ကာ ၊ မိုေရဗီးယား အားလံုးစံုေအာင္ ေလ့လာၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းသည္ ခါခ်ဥ္အံုလို တရြရြ ျဖစ္လာ၏ ။ ျခေတာင္ပို႔လို ထူပြေလးလံလာ၏ ။

ထိုအခ်ိန္သည္ ျမန္မာဝတၳဳတို ေရႊေခတ္ ျဖစ္ေနျခင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ကံဆိုးမႈ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္ ။ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ အသီးသီးျဖင့္ ဇာတ္လမ္းအဖံုဖံုကို ႀကံဳသလို ညႊန္းေနၾကေသာ ဝတၳဳတိုမ်ားႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဦးေခါင္းေပၚ ေနာက္ထပ္ တက္လာေသာ ခါခ်ဥ္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ။
ဝတၳဳတိုဟာ ျပည္သူရဲ႕ ဘဝကို ထင္ဟပ္သရုပ္ေဖာ္ႏုိင္ရမယ္ ။ အသစ္တစ္ခုခု မေပးႏိုင္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ဝတၳဳတို ေရးေနေတာ့မလဲ ။ အႏုပညာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိ ။ အႏုပညာဟာ ျပည္သူအတြက္ ၊ အႏုပညာဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱေပါက္ကြဲရာ ၊ အႏုပညာဟာ လူ႔ဘဝ ရိုက္ခတ္ခ်က္၏ ေရာင္ျပန္ ၊ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ဟာ အစအဆံုး ေျပာစရာမလို ၊ ဝတၳဳတို ဆိုတာ အေျပာ ၊ ဝတၳဳတို ဆုိတာ အျပႏွင့္အေျပာ ညီညြတ္မႈ ၊ နံရံတြင္ ေသနတ္ကို ဝတၳဳမဆံုးခင္ ပစ္ရမည္ ။ ဝတၳဳတို ဆိုတာ . . . ။
ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔တၾကား စာေရးစားပြဲမွ ထရပ္မိသည္ ။ ဦးေခါင္းသည္ တဒိန္းဒိန္း ကိုက္လ်က္ရွိကာ လက္ဖဝါးမွာ ေခၽြးေစးမ်ား ရႊဲနစ္ေန၏ ။ ၿပိဳးခနဲ ျပက္ခနဲ လြတ္ထြက္သြားရန္ တာစူေနသာ စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရ၏ ။ ျပတင္းေပါက္ကို ကမန္းကတန္း လွမ္းေငးရသည္ ။ လသည္ ညအေပၚတြင္ သာလ်က္ရွိ၏ ။ ၾကယ္မ်ားသည္ အမိန္႔ရထားသလို တလက္လက္ ခုန္လ်က္ရွိသည္ ။
ဖတ္မွတ္ေလ့လာမွပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာကိုမွ ေရးမခ်တတ္ေတာ့ ။ ငါဟာ အႏုပညာဓာတ္ခံ ခ်ိဳ႕တဲ့သိမ္ဖ်င္းလွပါကလား ။ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း၏ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္သည္ စားပြဲေပၚမွာပြင့္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေန၏ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္ ။ မၾကည္ျပာ . . . ငါဟာ မင္း ေျပာခဲ့သလိုပဲ တကယ့္ကို ဘာမွသံုးမရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါကြာ ။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညအေမွာင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမႈန္စက္ကေလး တစ္စက္လို လြင့္စဥ္ကြဲရွ ထြက္သြား၏ ။
ကၽြန္ေတာ့္ညီ၏ ေဟာက္သံမွန္မွန္ႏွင့္ အေမ၏ မသဲမကြဲ ေယာင္သံကို ၾကားရသည္ ။ ေၾသာ္ . . . အားက်စရာ တက္ၾကြမႈ တစ္ခုပါလား ။ ညေလသည္ သံဆန္ခါမ်ားကို တိုးေဝွ႔ကာ ဘယ္သူမွမရွိ အထင္ျဖင့္ ဝင္လာရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပြတ္တိုက္မိသျဖင့္ လန္႔သြားပံုရကာ စားပြဲေပၚမွ လံုးေခ်တင္ထားေသာ စကၠဴမ်ားကို တြန္းတိုက္မိ၏ ။ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ေသာ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္၏ အဖြင့္သည္ စားပြဲေပၚမွ ေပါ့ပါးစြာ ခုန္ခ်သြားေလသည္ ။
‘ မင္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းေနရတယ္ ဆိုတာ ျမင္လွည့္စမ္းပါ မၾကည္ျပာေရ . . . ’
ယခုအခ်ိန္ မဂၢဇင္းတြင္ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ပါလာေရးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေသေရးရွင္ေရး ကိစၥတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္ ။ ခ်စ္သူ ရွိႏွင့္ၿပီးသား ေယာကၤ်ားေလး တစ္ေယာက္သည္ ခ်စ္သူအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ တည္ေဆာက္ျပဖို႔ လိုအပ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္ ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ဟစ္တလာလည္း ဥေရာပတိုက္ကို သိမ္းခဲ့သည္ ။ နပိုလီယန္လည္း ရုရွားကို တုိက္ခဲ့သည္ ။ ကိုလံဘတ္လည္း နယ္ေျမသစ္ ရွာေဖြခဲ့သည္ ။ ရာမလည္း အဃုစႏၵာေလးကို တင္ခဲ့သည္ ။ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳလည္း ေက်ာက္လႊာခုႏွစ္ခ်ပ္ ထုတ္ခ်င္းခတ္ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္ ။
ဘာမဆို အင္မတန္ အၾကြားသန္ေသာ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ျဖစ္ေနရရွာသည္ ။ ငါ့ရည္းစားက ဘာ ၊ ငါ့ေကာင္ေလးက ညာ ဆိုသည့္ အတန္းအားခ်ိန္ စကားဝိုင္းမ်ားတြင္ ၾကည္ျပာသည္ မ်က္ႏွာငယ္ေနရရွာ၏ ။ ပိုက္ဆံကလည္း မခ်မ္းသာ ၊ နာမည္ႀကီး မင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္လည္း ရုပ္ခ်င္းက မဆင္ ၊ ပတ္စ္ပို႔ေတြဘာေတြ ေလွ်ာက္ထားသည့္ လူကလည္း မဟုတ္ ၊ အရပ္ငါးေပ ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခု ၊ ေငြေတာင္ေဆးေပါ့လိပ္အတို ၊ ဝတၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္မိတာ မွားၿပီဟု ၾကည္ျပာသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ႕တြင္ ညည္းရွာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၾကည္ျပာ၏ အခန္းက႑သည္ မိန္းကေလးတို႔ စကားဝိုင္းတြင္ တိုးမွိန္ေဖ်ာ့က် ေနရသည္ ဆိုျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔စြာ သိခဲ့ရသည္ ။
‘ ဟဲ့ ရဲဝင္း . . . နင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ ေလွ်ာ့ . . . ၾကည္ျပာ့အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးဦး ’
ဟု လြင္မာက တိုးတိုးမွာရွာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း ။ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုသာ ေနရာေရြ႕ပစ္လိုက္ခ်င္သည္ ။ ၾကယ္အၿမီးဖ်ားကို စမ္း၍သာ ခါခ်လိုက္ခ်င္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမည္နည္း ။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္တန္ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုလည္း ဆိုးရရွာသည္ ။ ေထာင့္ငါးရာ ေပးရေသာ ဗူးပါတိတ္ကိုလည္း ဝတ္ေပး၏ ။ ဆံပင္ကိုလည္း တစ္ရာေက်ာ္ အကုန္အက်ခံကာ ျပဳျပင္သည္ ။ Promina မိတ္ကပ္ကိုလည္း တစ္လတစ္ဘူး သံုးစြဲေပးေန၏ ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ‘ ရဲဝင္း . . . နင့္ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလး ၊ နင္နဲ႔ တန္ေတာင္မွ မတန္ဘူး ’ ဟု ေျပာတိုင္း ၾကည္ျပာက ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုေကြးကာ မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငိုက္စုိက္ က်သြားရသည္ ။
ဒန္႔ဒလြန္သီးႏွင့္ တူလွေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား အတြင္းသို႔ ပင္လယ္ရွာမေတြ႕ေသာ မုန္တိုင္းမ်ားသာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ရသည္ ။
ဤသို႔ျဖင့္ ‘ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လို စဖြင့္ရမလဲ ’ ဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တည့္တည့္တိုးခဲ့ရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝတၳဳတို ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာ ရွိသည္ ။ ေရးလည္း ေရးဖူးပါ၏ ။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္း ကေလာင္သစ္တို႔၏လားရာ အပယ္ဘံုသို႔ လားသည္က မ်ားေလသည္ ။
ခက္သည္က ဝတၳဳတိုေရးသူ ၊ ကဗ်ာေရးသူ ၊ ငရဲက်သူ ၊ ထီထိုးသူ ၊ ပတ္စ္ပို႔ေလွ်ာက္သူ ၊ ရွယ္ယာဝင္သူ ၊ ကုမၸဏီေထာင္သူ ၊ ဘတ္စ္ကားေစာင့္သူ လူဦးေရးထက္ပင္ မ်ားေသး၏ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မပါဖူးသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ။ ထို႔အျပင္ ကိုယ့္စာမူ အသစ္တစ္ပုဒ္ကို မဂၢဇင္းမွ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ဖတ္မိဖို႔ အခြင့္အေရးသည္ ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဟိမဝႏၱာေတာင္ေအာက္တြင္ ပိေနေသာ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ထိဖို႔ထက္ပင္ ခက္ေသးသည္ မဟုတ္လား ။
ထိုအပ္ႏွစ္စင္း ထိမိသည္ထားဦး ။ ေကာက္ယူဖတ္ၾကည့္ခြင့္ ႀကံဳလာေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ဝတၳဳအဖြင့္သည္ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ စိတ္အေထြေထြျဖင့္ ျဖစ္တည္ၿပီးႏွင့္ေသာ အယ္ဒီတာ တစ္ဦး၏ စိတ္ႏွလံုးကို ေကာင္းစြာဆြဲယူ သိမ္းသြင္းႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ပါလွ်င္ . . . သြားၿပီ ။ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ျဖင့္ ကေလာင္သစ္တစ္ေယာက္ မဂၢဇင္းတြင္ ပါလာႏိုင္ေရးသည္ ကံၾကမၼာ အခါအခြင့္သင့္စဥ္ ျဖဳန္းခနဲ ေတြ႕လိုက္ရေသာ ဝတၳဳတိုအဖြင့္ စကားလံုးမ်ား၏ ဆြဲေဆာင္မႈႏွင့္ လံုးဝပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္သည္ ။
ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၏ ‘ ေလႏုေအးတို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေနာ့ဆဲကို ’ ေမ ဝတၳဳအဖြင့္ ၊ ဆရာမ ၾကည္ေအး၏ ‘ ေမာလိုက္တာကြယ္ ’ ဆိုသည့္ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ အဖြင့္ ၊ ဆရာမ မိုးၿငိမ္းဧက ‘ ေၾကြသည္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ ’ ၊ ‘ ထိုညက မီးမလာပါ ’ ဟု ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းက စ၏ ။ ဆရာ သစၥာနီက ‘ ေသဆံုးေနေသာ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ကို ျမင္ေတြ႕ရျခင္းမွာ ထူးျခားေသာ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ေခ် ’ တဲ့ ။ ‘ ပ်င္းရိေလးလံေနေသာ ၿဂိဳဟ္တစ္လံုး မိမိကိုယ္ကို တစ္ပတ္ပတ္မိေအာင္ အခ်ိန္မည္မွ် အားထုတ္ရပါသနည္း ’ ဟု ဆရာ ေနမ်ိဳးက တစ္မ်ိဳး ၊ ‘ ကၽြန္မက လေရာင္သည္ အလြန္ၾကည္ႏူး ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္သည္ ’ ဆရာမ ဂ်ဴးက တစ္ပံုစံ ။
ဤသို႔ျဖင့္ ဝတၳဳတို အဖြင့္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မရွိမယ့္ ရွိမယ့္ အသားႏွစ္ေပါင္ ( 2 lb ) ေလာက္ကို လေရာင္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ေသာက္သြားခဲ့ေလသည္ ။

*
ၾကည္ျပာ့ကို လံုးဝအသိမေပးဘဲ ထားခဲ့ေသာ ကိစၥႏွစ္ခုမွာ သူမကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ပါသည္ ဆိုသည့္ ကိစၥႏွင့္ သူမ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဝတၳဳတိုေတြ ႀကိတ္ေရးေနသည္ ဆုိသည့္ ကိစၥသာလွ်င္ ျဖစ္သည္ ။
ေတာင္ပံမဲ့ စကားလံုးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲတြင္ ဟိုဟိုသည္သည္ ပ်ံသန္း၍ အခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနၾကသည္ ။ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္၏ အဖြင့္ပိုင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လိုက္ေလေဝးေလ ျဖစ္ေနဆဲ ရွိ၏ ။
ထိုေန႔က ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကား အတူတူ စီးလာၾကသည္ ။ ကားက အေတာ္က်ပ္ေသာ္လည္း သစ္သားဘတ္စ္ကား ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အရပ္ငါးေပသည္ ကိုင္စရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပလ်က္ ရွိေလသည္ ။ ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးသည္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားႏွင့္ မွန္မွန္တုန္ခါလ်က္ ရွိသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္က ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္၏ အဖြင့္ပိုင္းကို စဥ္းစားေနခဲ့သည္ ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းက ေၾသာ္ . . . အင္း . . . ဟာ . . . ဟုတ္လား ၊ ဟားဟား ဟီးဟီး စသည့္ အသံမ်ားကိုေတာ့ ၾကည္ျပာ့စကားမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ လုပ္ေပးရ၏ ။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားကို မထိခိုက္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ။
စိန္ေပါလ္ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ သံုးေယာက္ထိုင္ခံုမွ လူႏွစ္ေယာက္ ထသည္ ။ ၾကည္ျပာက စကားကိုရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို တြန္းေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အသိဝင္ျခင္း ျဖစ္၏ ။ ေနရာရၿပီ ။
ျပတင္းေပါက္ နံေဘးမွ လူတစ္ေယာက္ ။ ၾကည္ျပာ့ကို အရင္ဝင္ထိုင္ ဖြင့္ေပးလိုက္လွ်င္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ထိုလူ ေဘးခ်င္းကပ္ ျဖစ္သြားမည္ ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္ ။ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ဝင္ထိုင္၏ ။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွာ ထိုင္သည္ ။
‘ ဟယ္ . . . ဟိုမွာ ဟိုမွာ ေတြ႕သလား ၊ ခရမ္းႏုေရာင္ကေလး ၊ အဲဒါမ်ိဳးေလးဟ ၊ ပထမေတာ့ ငါက ေရညွိစိမ္းေရာင္ ယူမလို႔ ၊ မမြန္ေရႊေလ သိလား ၊ ေအး . . . သူနဲ႔ေပါ့ ဆင္တူဆိုၿပီး မရခဲ့ပါဘူးဟာ ။ အဲဒီ မမြန္ေရႊကေလ သိပ္ညည္းတာပဲ သိလား ၊ ျမစ္တို႔၏မာယာ သြားၾကည့္တဲ့ ေန႔ကေလ . . . နဝေဒးမွာ ႏွစ္ပြဲဆက္ တန္းစီရတာဟ ၊ ညည္းလိုက္တာဟာ ၊ အံမယ္ . . . အေရွ႕က ေကာင္ေတြက ၾကားဝင္တိုးတာ သိလား ၊ ငါက ေအာ္တာေပါ့ ၊ သူက ေၾကာက္လို႔တဲ့ ။ ငါ့ကို သူက အံ့ၾသေနတာ သိလား . . . ၊ လက္မွတ္ရလို႔ေပါ့ ၊ မရရင္ ငါက မန္ေနဂ်ာကို ဝင္တိုင္မွာ ။ ရဲေအာင္က ေကာင္းတယ္ဟ ၊ ငါက ရဲေအာင္ပဲ ႀကိဳက္တာ ၊ နင္ကေရာ ဘာ ၊ ေအး . . . ဒါဆို လြင္မာကလည္း မၾကည့္ရေသးဘူးတဲ့ ၊ သူ႔ေကာင္လးနဲ႔ သူနဲ႔ တစ္ခါမွ ရုပ္ရွင္မၾကည့္ဖူးဘူးတဲ့ ။ နင္ ယံုလား ၊ အံမယ္ . . . မိစုတို႔ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ၊ ေၾသာ္ . . . နင္က ငါ့ကက္ဆက္ကေလးကို ျပင္ထားဦးေနာ္ ။ အဲဒါ ငါ့အစ္မေယာကၤ်ား ဝယ္ေပးတာဟ ၊ ငါကေလ သိလား . . . ’
သစ္သားဘတ္စ္ကား စက္သံတဂီးဂီးႏွင့္ အဆက္မျပတ္ေသာ ၾကည္ျပာ့စကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲတြင္ လံုးေထြး၍ ေနၾကသည္ ။ ထိုင္စရာ ေနရာရသြားသျဖင့္ စကားသံက ပို၍ဆိုးလာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ စီေနေသာ ဝတၳဳတိုအဖြင့္ စကားလံုးမ်ားကို မႀကိဳက္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္ဖ်က္ပစ္လိုက္ျပန္သည္ ။
ျပတင္းေပါက္ နံေဘးလူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေက်ာ္ကာ ၾကည္ျပာ့စကားမ်ားကို နားေထာင္လ်က္ ရွိသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ ျမွဳပ္ဝင္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆန္႔ထားကာ ထိုသူ႔ကို ဖိတြန္းလိုက္ရင္း ၾကည္ျပာ့ပခံုးကို ေနာက္မွီမွ လက္တင္ကာ ကိုင္ထားလိုက္သည္ ။ ေဘးမွာ သူ႔ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနသည္ဆုိသည့္ သေဘာ ။
ၾကည္ျပာကေတာ့ ဘာကိုမွ မသိ ။ စကားသာ တြင္တြင္မ်ားလ်က္ရွိ၏ ။ ဝတၳဳတို အဖြင့္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲ ဝင္လာျပန္၏ ။ ကားဂီယာခ်ိန္းသံ ၊ ၾကည္ျပာ့စကား ၊ စပယ္ယာ့အသံ အားလံုး ေပ်ာက္သြားျပန္သည္ ။
‘ ဟယ္ ရဲဝင္း . . . ရဲဝင္း ဟိုမွာေတြ႕လား ၊ အျဖဴနဲ႔ ပန္းႏုေရာင္အစင္းကေလးေလဟာ ဟိုမွာ . . . ’
ကားက မဂၤလာေစ်း မွတ္တိုင္မွာ ရပ္သည္ ။ ၾကည္ျပာက ခ်ိတ္ထားေသာ ရယ္ဒီမိတ္ အကၤ်ီမ်ားကို ျပ၏ ။ ကၽြန္ေတာ္ အာရံုမ်ားထဲမွထကာ ကမန္းကတန္း ၾကည့္ေပးရသည္ ။ ၿပီး တစ္ခ်က္တည္း ျပတင္းေပါက္ နံေဘးမွ လူကိုပါ ခိုးၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဟိုက္ . . . ။
‘ ဟာ . . . အေဖ ’
‘ ေတြ႕လား . . . ေထာင့္စြန္းက တစ္ခုအေက်ာ္မွာဟာ ’
‘ ေတြ႕လား . . . နင္က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ၊ ငါ ျပေနတာ ဟိုမွာ . . . ’
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာကိုတြန္းကာ ေအာ္သည္ ။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေၾကာင္ကာ ၾကည့္ေနမိသည္ ။ အေဖ၏ မအီမလည္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေၾကာင္အမ္းေနေသာ မ်က္ႏွာတို႔သည္ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာ မလႈပ္မယွက္ ၊ မရႈႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ရွိေလသည္ ။
‘ အေဖ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း အဲဒါ ဟိုေလ . . . ’
‘ ဟဲ့ ရဲဝင္း . . . နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ၊ ငါ ေျပာေနတာကို . . . ’
‘ ေအးပါကြာ . . . ငါ မင္းတို႔ တက္လာကတည္းက ျမင္ပါတယ္ ၊ ကဲ . . . ကဲ . . . ဟိုက ဘာျပတာလဲ မသိဘူး ၊ ၾကည့္လိုက္ဦး . . . ၾကည့္လိုက္ဦး ’
အေဖက ေျပာရင္းဆိုရင္း ထိုင္ရာမွ ထသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပူလြန္းသျဖင့္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ ။ အခုမွ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားသြားေသာ ၾကည္ျပာက ‘ ဟဲ့ အေဖ ၊ ဘာအေဖလဲ ’ ဟု ေမးျပန္သည္ ။ အေဖက လူေတြၾကားထဲ တိုးသြားကာ မဂၤလာေစ်း မွတ္တိုင္မွထြက္ကာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ အတင္းခုန္ခ်သည္ ။ အေဖသည္ လဲေတာ့မလို ယိုင္သြားကာ လြင့္ခနဲ အေဝးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္ ။
‘ ဘာလဲဟင္ ၊ ဘာလဲ ရဲဝင္း ’
‘ ဟာ . . . နင္က တစ္မ်ိဳး ၊ အဲဒါ ငါ့အေဖဟ ၊ ငါ့အေဖ ၊ ဒုကၡပါပဲဟာ ’
‘ အေဖ ၊ ေဟာေတာ့ . . . ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ’
‘ နင္က စကားေတြခ်ည္း မ်ားေနတာကိုးဟ ၊ အေျခအေနကိုလည္း ဘာမွနားမလည္ဘူး ’
‘ ေအာင္မာ . . . လဲေသလိုက္ပါလား ၊ နင္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္တာ မဟုတ္လား ၊ ေဘးခ်င္းကပ္ ေနၿပီးေတာ့ေတာင္မွ အေဖ တစ္ေယာက္လံုးကို မျမင္တဲ့လူကမ်ား ၊ နင့္အေဖကို ငါမွ မျမင္ဘူးတာဟဲ့ ၊ နင္ကေရာ မျမင္ရေအာင္ ဘာေတြမႊန္ေနလို႔လဲ ’
မတ္တတ္ရပ္ေနသူမ်ားက ၿပံဳးေစ့ေစ့ ျဖစ္လာၾကသည္ ။ ၾကည္ျပာက ေဒါသႀကီးေနခဲ့၏ ။ ေရွ႕တန္းမွ လူမ်ားက လွည့္ၾကည့္ၾကသည္ ။ လာျပန္ၿပီ ဒီၿပံဳးစစ ႏႈတ္ခမ္းေတြ . . .
‘ ေတာ္ၿပီ ၾကည္ျပာ . . . ေအာ္မေနနဲ႔ ၊ ငါ ဘာမွမမႊန္ဘူး ၊ ဝတၳဳတို အဖြင့္ကို ငါ စဥ္းစားေနတာ ’
‘ ဘာ . . . ဝတၳဳတို ’
‘ ေအး . . . ဟုတ္တယ္ ဝတၳဳတို ’
‘ ၾသ . . . နင္က ငါ ေျပာတာေတြကိုလည္း မၾကား ၊ အေဖတစ္ေယာက္လံုးကိုလည္း မျမင္ ၊ စဥ္းစားခ်င္တာေတြ စဥ္းစားေနတာေပါ့ ဟုတ္လား ’
‘ ေတာ္စမ္း ၾကည္ျပာ . . . နင္ ငါ့ကို ဘာမွ ေစာ္ကားစရာ မလိုဘူး ’
‘ နင္က ဘာအသံုးက်လို႔လဲ ၊ အေဖကိုေတာင္မွ . . . ’
တာေမြမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာသည္ ဟန္ကိုခ်ီကာ မ်က္ႏွာက မာထန္၍ ေနသည္ ။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ေရခဲေရ ႏွစ္ခြက္ကို ဆက္တိုက္ေသာက္ရ၏ ။ ထံုးစံအတိုင္း ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ သူ စီးရမည့္ မွတ္တိုင္ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္ ။ ေနေပ့ေစေတာ့ . . . ။ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာအျခင္ေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္သည္ ။
ေၾသာ္ . . . အေဖ အေဖ . . . ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ။ ငါ့ႏွယ္ . . . ဘာေၾကာင့္ ကားေပၚစတက္ကတည္းက မေတြ႕တာပါလိမ့္ ။ စဥ္းစားေနရင္းမွ သတိရသည္ ။ အေဖက ေနာက္ကားနဲ႔ လိုက္လာမွာ ဆိုေတာ့ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေတြ႕သြားႏိုင္သည္ ။
ဘယ္နည္းႏွင့္မွ အေတြ႕ခံ၍ မျဖစ္ . . . ။
ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္း ကားမွတ္တိုင္မွခြာကာ ၾကည္ျပာ့ေနာက္ လိုက္ရသည္ ။ သို႔ေသာ္ ၾကည္ျပာ့ကို သူ႔မွတ္တိုင္မွာ မေတြ႕ရေတာ့ ။ အိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္ ။ အေဖႏွင့္ ေတြ႕ရမွာ မ်က္ႏွာပူသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္တိုင္မွာ ေတြေတြႀကီး ရပ္ေနမိသည္ ။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း ။
*
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ ထမင္းစားေနရင္းက ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္၏ အဖြင့္ပိုင္းကို စဥ္းစားေနတုန္း ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာသည္ အိမ္ေရွ႕ေလွကားမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာသျဖင့္ အေတာ္အံ့ၾသသြားခဲ့ရသည္ ။ ထိုေန႔သည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနေန႔ျဖစ္ၿပီး ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ိန္းမထားခဲ့ၾက ။
ၾကည္ျပာက အၿပံဳးေလးႏွင့္ အိမ္ေပၚတက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းဒိုင္းခနဲေနေအာင္ ထိုးသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ‘ နင္တို႔ အေဖ ရွိသလား ’ ဟု ေမး၏ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက အိမ္အေနာက္မွာ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ အေမ့ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္ ။ ‘ အန္တီ ဘာခ်က္ေနတာလဲ ’ ‘ ဘာညာေပါ့ ’ ၾကည္ျပာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖကိုေတာ့ မ်က္ႏွာပူေနပံုရ၏ ။
ေရညွိေရာင္ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ ၊ အက်ၤီလက္ျပတ္ကေလးကို လည္ပင္းသီးေစ့တပ္ကာ အခ်ိဳးစားက်က် လွေအာင္ျပင္ထားသည့္ ၾကည္ျပာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။ ၾကည္ျပာဟာ သူ လွတာကို သူ မသိဘူးဆိုရင္ ပိုလွမွာပဲဟုလည္း ေတြးမိသြား၏ ။ အဲဒါနဲ႔ ဝတၳဳကို စဖြင့္ရရင္ ေကာင္းမလား ။ ထိုစဥ္မွာပင္ ၾကည္ျပာ၏ ထူးျခားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕သြားျခင္းပင္ျဖစ္၏ ။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွစ္ခနဲ ၿပံဳးျပသည္ ။
‘ ျမန္ျမန္စားဟာ . . . ဒဂံုက ေနပူတယ္ဟ ၊ ဟိုေကာင္ေတြအိမ္ သြားလည္မလို႔ ’
တေမ့တေမာ ၾကည့္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ဖ်တ္ခနဲ ငံု႔ခ်ပစ္လိုက္သည္ ။ စိတ္ထဲကလည္း ‘ ငၾကြားမ ’ ဟု ေအာ္မိ၏ ။ ၾကည္ျပာ ဘာေၾကာင့္ ဒဂံုက လြင္မာတို႔ အိမ္ကို သြားလည္ခ်င္သည္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ၿပီ ။
ၾကည္ျပာ့လည္ပင္းမွာ ဆြဲႀကိဳးအသစ္တစ္ကံုး ပါလာသည္ ။ မျမင္ခံႏိုင္ပါ့မလား ။ ေတာ္ေတာ္ဖ်င္းသည့္ ၾကြားနည္းျဖစ္ေသာ ၾကယ္သီးရင္ေစ့ တပ္ထားသည့္ အကၤ်ီအျပင္ဘက္တြင္ ၾကည္ျပာက ဆြဲႀကိဳးကို ထုတ္ဆြဲလာခဲ့သည္ ။ အရင္ ၾကည္ျပာ့မွာ ႀကံဆစ္လက္ေကာက္ တစ္ရံ ၊ လက္စြပ္ေမာင္းကြင္း တစ္ကြင္း ၊ ပုလဲနားကပ္ တစ္ရံသာ ရွိ၏ ။ အခု လည္ပင္းမွာ ေရႊဆြဲႀကိဳး တစ္ကံုးပါ ပါလာၿပီ ။
ၾကည္ျပာသည္ ပစၥည္းပစၥယဆိုလွ်င္ အလြန္ၾကြားတတ္ၿပီး ေရႊေတြဘာေတြ ဆိုလွ်င္လည္း အေတာ္အထင္ႀကီးသည့္ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္ ။
‘ ေရႊရွိမွ လူ အထင္မေသးတာဟဲ့ ’ ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္ ။ သူ႔မိဘ အသိုင္းအဝိုင္းက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း မၾကာခဏ သြယ္ဝိုက္ေျပာတတ္၏ ။
‘ နင့္မိဘေတြ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့အေၾကာင္း သြယ္ဝိုက္ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ၊ သိပ္ခ်မ္းသာေနရင္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေလာက္ ဝယ္လိုက္စမ္းပါ ၊ ညေနရီကို တစ္ကိုယ္လံုး ျမင္ရတဲ့ ကၽြန္း ၊ ႏွင္းဆီပင္ေတြအျပည့္ ပြင့္ေနတဲ့ ကၽြန္း ၊ နင္နဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ သြားေနရေအာင္ ’
အဲဒီတုန္းကတစ္ခါ ရန္ျဖစ္ၿပီးၿပီ ။ အခုလည္း ၾကည္ျပာသည္ ဆြဲႀကိဳးအေၾကာင္းကို စကားရွာ ေျပာဦးမည္ထင္သည္ ။ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ဒုတိယအႀကိမ္ ၿပံဳးျပျပန္သည္ ။ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေနပါလား ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို ျပန္ငံု႔ကာ မႈန္ကုပ္ကုပ္ရယ္ရင္း ထမင္းဆက္စားေနလိုက္သည္ ။ ဆြဲႀကိဳးအေၾကာင္းမ်ား ဘလိုင္းႀကီး လာေျပာလို႔ကေတာ့ကြာ . . . ။
ၾကည္ျပာက သတင္းစာကို ဆြဲယူကာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ယပ္ခတ္ျပန္သည္ ။ ‘ ပူလိုက္တာဟာ ’ ဟုလည္း ညည္း၏ ။ ႏြဲ႕ယိမ္းေနေသာ ပခံုး ၊ လက္ေမာင္းတို႔ေၾကာင့္ လည္တိုင္မွ ဆြဲျပားႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးသည္ လႈပ္ယမ္းေနလိမ့္မည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝေမာ့မၾကည့္ ၊ ဆြဲႀကိဳးအေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေသသြားမည္ ဆိုတာေတာင္မွ ေမးမည္မဟုတ္ ။ ဝတၳဳတို အတြက္ အျပႏွင့္ အေျပာကို ကၽြန္ေတာ္က ေလ့လာထားၿပီးသား ။ အျပကို ဂရုမစိုက္လွ်င္ ဘယ္လို ေျပာလို႔ရမည္နည္း ။ ဘလိုင္းႀကီး လာေျပာလို႔ကေတာ့ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ မၾကည္ျပာ . . . ။
ၾကည္ျပာက ဆံပင္ေလးကို ဆြဲယူကာ ကုပ္ကို ယပ္ခတ္ျပန္သည္ ။ ဒီလည္ကုပ္က ေတာ္ေတာ္ အိုက္ေနပါလား ။ ဆြဲႀကိဳးသည္ ေရွ႕သို႔ တြဲလြဲက်ကာ နာရီခ်ိန္သီးလို လႊဲယမ္းေန၏ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရႊ ဆိုတာကို သဘာဝ တြင္းထြက္ပစၥည္း ဆုိတာထက္ ပို၍စိတ္မဝင္စား ။ လာမ်ားၾကြားလို႔ကေတာ့ မၾကည္ျပာေရ . . . ။
‘ ဟဲ့ ရဲဝင္း . . . နင္တို႔ဘက္မွာ ညက မီးပ်က္သလား ’
ၾကည္ျပာက ယပ္ခတ္ကိုရပ္ကာ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမး၏ ။ မႈန္ကုပ္ကုပ္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုလည္း သူ ေတြ႕လိမ့္မည္ ။ ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ ဘာမွ ပတ္သက္ပံုမေပၚ ။
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္သြား၏ ။
‘ မပ်က္ပါဘူး ၊ လာသားပဲ ’
‘ ဟယ္ . . . ငါတို႔ဘက္မွာ ညက မီးပ်က္တယ္ သိလား ’
‘ မီးပ်က္တာပဲ ဆန္းလို႔လား ’
ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေဟာက္သည္ ။ ၾကည္ျပာက ၿပံဳးျပန္သည္ ။ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေနတယ္ေပါ့ေလ ။ အရင္က ဒီလို ေလသံမ်ိဳးသံုးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရမွာ က်ိန္းေသ၏ ။
‘ ေအးဟယ္ . . . အေဖကလည္း ေလျဖတ္ၿပီး ျပန္ေကာင္းလာမွ အစားသိပ္စားတာပဲ ၊ ထမင္းဆို သံုးထပ္စားတာဟ ၊ မုန္႔ေတြဘာေတြလည္း အၿမဲဝယ္ေပးထားရတာ ’
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္း စိတ္ညစ္ ၊ စိတ္ရႈပ္သည့္ပံုစံ ျဖစ္လာသည္ ။ ဆြဲႀကိဳးအေၾကာင္း စကားစ မရသျဖင့္ သူ႔အေဖဘက္ ေရာက္သြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္ေနမိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မေလွ်ာ့ထားေသး ။
‘ ေလျဖတ္ၿပီး ျပန္ေကာင္းလာတဲ့လူက ဒီလိုပဲ ၊ အစားပိုစားလာတယ္ဟ ’
‘ ဟုတ္ပ ၊ စိတ္ကလည္း ပိုတိုလာတယ္ သိလား ၊ ဘာဆိုဘာမွ သည္းညည္းမခံေတာ့ဘူး ၊ မေန႔က ဂိုးဒင္းပါ့ဖ္ ကုန္ေနလို႔ ဝယ္ေပးတဲ့ ကေလးက်ေနတာပဲဟာ ၊ မနားမေန ပူဆာတာဟ သိလား ၊ ငါက မအားေသးလို႔ ခဏေနပါဦး ဆုိတာလည္း မရဘူး ၊ သူကိုယ္တိုင္ သြားဝယ္မတဲ့ ’
ၾကည္ျပာက မ်က္လံုးကေလးျပဴးကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေဝ့လည္ကာျပရင္း ေျပာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ မႈန္ကုပ္ကုပ္ကို နည္းနည္းေလွ်ာ့လိုက္ရ၏ ။ ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ . . . ။
‘ အေဖ့ေျခေထာက္က သိပ္ေကာင္းေသးတာမွ မဟုတ္တာ ၊ ငါနဲ႔ ေအာ္ၾကေရာ . . . ေနာက္ဆံုးေတာ့ သြားဝယ္ေပးရတာပါပဲဟာ ’
ၾကည္ျပာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ညည္းရင္း လယ္သာစလင္းဘက္ခါေလးကို ေပါင္ေပၚအသာ ဆြဲတင္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္း ညွိဳးက်သြား၏ ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္ ။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွစ္ခနဲ ခိုးၾကည့္ျပန္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာ မရွိေတာ့ ။ ဆြဲႀကိဳးကိစၥႏွင့္လည္း ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား ။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကို အားေပးရဦးမည္ ။
‘ ကိုယ္အေဖပဲဟာ . . . သည္းညည္းခံၿပီး ျပဳစုရမွာေပါ့ ၊ နင္ကလည္း ဒါေလးဝယ္ေပးရတာပဲဟာ ’
‘ ေအးပါ . . . ငါ သြားဝယ္ေပးပါတယ္ ၊ အဲဒါေလ လမ္းထိပ္က ဘီစကစ္ ဆိုင္လည္းေရာက္လို႔ ပိုက္ဆံလည္း အမ္းၿပီးေရာ မီးက ျပတ္သြားတာဟ ’
‘ ေၾသာ္ . . . ’
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဟန္အေနအထားကို နည္းနည္းျပင္သည္ ။ ေနာက္ ထမင္းစားေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးကို ေစြ႕ခနဲ တိုးေရႊ႕လာ၏ ။
‘ အဲဒါကေလ . . . ငါတို႔ သုဝဏၰ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို မည္းေမွာင္သြားတာပဲ သိလား ၊ ဆိုင္က လမ္းထိပ္မွာ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္ဟ ၊ မီးျပတ္ေပမယ့္ လကေတာ့ သာလိုက္တာ ထိန္ေနတာပဲ ၊ အျပန္ ငါ ေၾကာက္လိုက္တာဟာ ’
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနသည့္ ပံုစံကေလး ေပၚလာျပန္သည္ ။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသအခ်ာ စိုက္ေငးေနခဲ့၏ ။ အဲဒီလို ေၾကာက္ရြံ႕အားငယ္သည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေနမလား ။ ၾကည္ျပာက အဲဒီလို ေမးခြန္းမ်ိဳးကို လုိခ်င္ေနတာလား ။
‘ မီးေတြကလည္း ေမွာင္ ၊ ငါတို႔ သုဝဏၰကလည္း လူသိပ္ျပတ္လာဟ ၊ နင္ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ၊ အဲဒါေလ ငါ့ေနာက္က လူႏွစ္ေယာက္ ပါလာတာဟာ ၊ ေျခသံၾကားေနရတာဟ ငါ လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး သိလား ’
‘ လူႏွစ္ေယာက္ . . . ’
‘ ေအး . . . လကလည္း သာလိုက္တာ ထိန္ေနတာ ၊ ဆြဲႀကိဳးကလည္း အဲဒီေန႔ကမွလုပ္ၿပီး ဝတ္တာဆိုေတာ့ လေရာင္နဲ႔ လက္ေနတာဟ ၊ ဆြဲႀကိဳးမ်ား ျဖတ္မလားဆိုၿပီး . . . ’
‘ ဘာ . . . ! ’
‘ ဆြဲႀကိဳးေလ ၊ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးေပါ့ဟ ၊ ငါ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အိမ္ကို ကမန္းကတန္း ေျပးရတာ သိလား ၊ ေမာလိုက္တာဟာ ၊ ရင္ကို တုန္ေနတာပဲ သိလား ၊ ဒီႀကိဳးေလးဟာ . . .
. . . ငါးမူးသံုးေရြးသားထဲပါဟ ၊ ငါ့အေဒၚက တစ္ဝက္စိုက္လုပ္ေပးတာ ၊ ဆြဲျပားေလးက သံုးေရြးတဲ့ ၊ သိပ္မႀကီးေပမယ့္ လွပါတယ္ေနာ္ ၊ အႀကီးႀကီးေတြက ၾကည့္ရရိုင္းတယ္ေနာ္ ၊ ဒါေလးက ဟိုေလ . . . ’
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကို ေၾကာင္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ၾကည္ျပာက လည္တိုင္ကိုႏြဲ႕ကာ ဆြဲႀကိဳးေလးကုိ ခၽြတ္ေန၏ ။ ဆြဲႀကိဳး . . . ဒီဆြဲႀကိဳး ဘယ္ကေန ဝင္လာတာလဲ ။ ရဲဝင္း နင္တို႔ဘက္မွာ ညက မီးပ်က္သလား ၊ အေဖနဲ႔ ငါနဲ႔ ေအာ္ရေရာ ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သြားဝယ္ေပးရတာပါပဲဟာ ၊ လက သာလိုက္တာ ထိန္ေနတာပဲ သိလား ။
ကၽြန္ေတာ့္အသိဥာဏ္မ်ား အာရံုထဲမွာ ဝင္းခနဲ ျဖစ္ကုန္၏ ။
ဆာတိုရီ ရသြားသည့္ လူတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကို သိျမင္လြယ္လာသည္ ။
ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္ဟာ . . . ။
ၾကည္ျပာက ဆြဲႀကိဳးေလးကို ခၽြတ္ကာ အံ့ၾသေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကုိ ထည့္၏ ။ ၿပီးေတာ့ တခစ္ခစ္ ရယ္သည္ ။ ၾကည့္ျပာ့မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္တလက္လက္ ခုန္ေနၾက၏ ။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ာက အလိုျပည့္စြာ ၿပံဳးေနၾက၏ ။
ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ . . . ။
‘ ငါနဲ႔ လိုက္ရဲ႕လားလို႔ဆို . . . ’
‘ ေၾသာ္ . . . အင္း . . . ’
‘ သိပ္မေသးပါဘူးေနာ္ ၊ ဆြဲျပားကေရာ . . . နင္က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ . . . ’
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တြန္းထိုးကာ စိတ္ေကာက္ဖို႔ျပင္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ ၾကည္ျပာ လိုက္ဖက္ေၾကာင္း တြင္တြင္ေျပာေပးရ၏ ။ ဒီေတာ့မွ ၾကည္ျပာက ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးသည္ ။ ဒဂံုက လြင္မာတို႔အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လြင္မာ့ကို ေမးရသည္ ။
‘ ဟဲ့ . . . လြင္မာ ညက နင္တို႔ဘက္မွာ မီးပ်က္သလား ’
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္း ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ထိုးကာ ေက်ာကုန္းကို တဗုန္းဗုန္းထုသည္ ။ လြင္မာက ဘာမွမသိဘဲ ေၾကာင္ေငးကာေန၏ ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္ ။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လို စဖြင့္ရမယ္ ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာခဲ့ေလသည္ ။
‪#‎နီကိုရဲ‬