#‎ဖိုးသူေတာ္‬ ေျပာေသာ ပံုျပင္

Zaw Min Latt

‪
တစ္ခါတုန္းက ..

၀က္၀ံႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ လက္ပတ္နာရီလိုခ်င္တာနဲ႕ ၿမိဳ႕မွာ သြား၀ယ္ဖို႕ဆိုၿပီး ခရီးထြက္လာခဲ့သတဲ့။ သူ လက္ပတ္နာရီ လိုခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖူးခ်င္ေနတာလည္း ၾကာၿပီ။ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ရင္ ႀကိဳးသိုင္းေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ တီရွပ္တစ္ထည္၀ယ္မယ္။
ၿပီးရင္ ကာကီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဂ်ီေယာ္ဒါႏို ေဘာင္ဘီရွည္ပါ၀ယ္ၿပီး ၀တ္ဦးမွပဲ… လို ့ ၀က္၀ံႀကီးက စိတ္ကူးယဥ္သတဲ့။ၿပီးမွ ၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ စတိုင္အတိုင္း ဆယ္လူလာဖုန္းတစ္လံုး ခါးမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္လည္ရင္း နာရီရွာ၀ယ္မယ္လို႕ ၀က္၀ံႀကီးက ေတြးလိုက္တယ္။သူလို္ခ်င္တဲ့ နာရီက ဒိုင္ခြက္ အခ်ိန္ျပဂဏန္းေတြ ေနရာမွာ စိန္ပြင့္ေသးေသးေလးေတြ ျမွဳပ္ထားၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ သလင္းေက်ာက္ေတြ စီထားတဲ့ ဒီဇိုင္မ်ိဳး။


ပံုစံလွလွေပါ့။ နာရီက ေရႊေရာင္ျဖစ္ရမယ္။ ႀကိဳးက သားေရႀကိဳးေပ်ာ့အနက္ေရာင္ျဖစ္ရမယ္တဲ့။

“ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာမွာ စကၠန္႕ပိုင္းေလာက္ပဲ အခ်ိန္အတိမ္းအေစာင္း အလြဲအမွား ရွိရမယ္” လို႕ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ ရိုးလက္(စ္) နာရီကို ၀က္၀ံႀကီးက သိပ္စိတ္၀င္စားတာပဲတဲ့..။

“ဘ၀မွာ အခ်ိန္ဆိုတာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္” လို႕ ၀က္၀ံႀကီးက သူ႕ဘာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီစကားဟာ ၀က္၀ံႀကီး တစ္သတ္လံုး ေျပာေျပာလာခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ခံယူခ်က္လည္း ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ၀က္၀ံႀကီးဟာ တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္ရင္း ေတာအုပ္ႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္လာပါေလေရာ။ ေတာအုပ္က ထြက္ၿပီဆိုေတာ့ ရြြာနဲ႕ နီးလာတာေပါ့။

ရြာနားေရာက္ေတာ့ ရြာၿခံစည္းရိုး အျပင္ဘက္မွာ ေျပာင္းခင္းႀကီး တစ္ခင္းကို ေတြ႕ရတယ္။ ေျပာင္းခင္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီး၊ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းထိေအာင္ က်ယ္သလားမွတ္ရတယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုးပဲ..တဲ့။

ေျပာင္းဖူးေတြကလည္း စားခ်င္စဖြယ္၊ ၿပြတ္သိပ္.. လို႕။

“အင္း.. ေျပာင္းဖူးေတြက အင္မတန္အရသာ ရွိမယ့္ပံုပဲ။ ငါသြားရမယ့္ ခရီးကလည္း ေ၀းေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ လမ္းမွာ စားဖို႕ နည္းနည္းပါးပါး ခူးသြားဦးမွပဲ” ဒါနဲ႕ပဲ.. ၀က္၀ံႀကီးဟာ ေျပာင္းခင္းထဲကို တိုး၀င္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အႀကီးဆံုး အေကာင္းဆိုးလို႕ ထင္ရတဲ့ ေျပာင္းဖူး ႏွစ္ဖူးကို ရွာၿပီး ခူးလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္.. ေရွ႕မွာ အဲဒီထက္ ပိုႀကီးၿပီး ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ေအာက္ေမ့ရတဲ့ ေျပာင္းဖူးေတြကလည္း တစ္သီတစ္သန္းႀကီး ရွိေနေသးတာ။ ဒါနဲ႕ ၀က္၀ံႀကီးဟာ ထပ္ၿပီးလိုခ်င္လာျပန္ေရာ။ ခက္တာက သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ခူးၿပီးသား ေျပာင္းဖူးႏွစ္ဖူးကို ကိုင္ထားရေတာ့ လက္မအားေတာ့ဘူး။

ဒါနဲက.. ၊ ၀က္၀ံႀကီးဟာ လက္ထဲက ေျပာင္းဖူးႏွစ္ဖူးကို ခ်ိဳင္းၾကားထဲမွာ ညွပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွံကို တိုးတိုးသြားရင္း ေတြဲတဲ့ ေျပာင္းဖူးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန္႕ထုတ္ၿပီး ခူးျပန္သတဲ့။ အဲသည္လို.. ေနာက္ထပ္ ေျပာင္းဖူးေတြခ်ိဳးဖို႕ လက္ဆန္႕လိုက္တဲ့အခါ ခ်ိဳင္းၾကားထဲက ေျပာင္းဖူးႏွစ္ဖူးက ထြက္က်သြားတာေပါ့။


၀က္၀ံႀကီးကေတာ့ မသိရွာဘူး။ ေျပာင္းဖူးႏွစ္ဖူးကို လွမ္းခူးၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားထဲ ညွပ္ထားလိုက္..၊ ေနာက္ထပ္ ေျပာင္းဖူးေတြ ထပ္ခူးဖို႕ လက္ဆန္႕တဲ့အခါ ခ်ိဳင္းၾကားထဲ ေျပာင္းဖူးေတြက ထြက္က်သြားလုိက္…။

ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေတာ့မွ ၀က္၀ံႀကီဟာ ေျပာင္းခင္းႀကီးထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ သူ႕ခ်ိဳင္းၾကားမွာေတာ့ ေျပာင္းဖူးေလး ႏွစ္ဖူးပဲ ပါလာခဲ့ပါသတဲ့။


သူဟာ သိပ္ကို အိုမင္းသြားပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ကို သြားဖို႕ အခ်ိန္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
သူလိုခ်င္လြန္းလွတဲ့ နာရီကိုလည္း မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

“ဘ၀မွာ အခ်ိန္ဆိုတာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္” လို႕ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္းနဲ႕႔ပဲ သူလာခဲ့ရာ ေတာအုပ္ဆီ တေရြ႕ေရြ႕ ျပန္၀င္သြားရပါသတဲ့။

ဒီပံုျပင္ေလးကို နားေထာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။


ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို ကုန္လြန္ေစခဲ့သလဲ။ အဲ့ဒီကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္

<p>တစ္စံုတစ္ရာကို ျပန္ရလိုက္တာလား..</p><p>ျပန္ရလိုက္တယ္လို႕ ထင္ေနခဲ့တာလား..</p>
ေနာက္ဆံုးက်ရင္ေကာ…


ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္အိပ္ရာထတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ ခုတင္ေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္၊ ထိုင္ေနတာကို ေတြရတယ္။
အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းတာက အဲဒီလူဟာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။
ခ်ိဳင္းၾကားမွာ ေျပာင္းဖူးႏွစ္ဖူး ညွပ္လို႕…..။


ဖိုးသူေတာ္ ေျပာေသာ ပံုျပင္

မင္းခိုက္စိုးစန္