ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးတဲ့ေရႊျပည္ေတာ္..

MrMaung KoThet

နုိင္ငံျခားတြင္ဘြဲ႔ရျပီး အသက္၃၅-၄၀ တန္း ျမန္မာနုိင္ငံသားတခ်ိဳ႔ အမိေျမကို ျပန္လာခ်င္ေၾကာင္း၊ အမိေျမတြင္ အုိးမကြာအိမ္မကြာ ေခါင္းခ်လုပ္စားလုိေၾကာင္း ရင္ဖြင္႔ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔အရာမ်ားသည္ အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ နားေထာင္မေကာင္းတတ္ပါ။ နားေထာင္ေရြ႕မေကာင္းတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အမွန္ေတြသာျဖစ္ပါသည္။


၁၉၉၆ အေရးေတာ္ပံုအျပီး ေက်ာင္းေတြပိတ္သည္။ တခိ်ဳ႔ေမာ္စကို၊ တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းဖြင္႔ေစာင္႔၊ တခ်ိဳ႔ေမြးျမဴေရးလုပ္ (အိမ္ေထာင္ျပဳကေလးေမြး)၊ တခ်ိဳ႔ နုိင္ျခံဂါးသို႔ ေလယဥ္ပ်ံၾကီးနွင္႔ ဘြတ္ႏွင္႔ရႊတ္ႏွင္႔ ဂိုးၾကသည္။

သီခ်င္းေရးဆရာ "အရုိး" ေရးစပ္သီဆုိခဲ႔သည္႔ လူလည္အာရွသား သီခ်င္းထဲကကဲ႔သို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အိမ္ျခံ၀ုိင္းေရာင္း၊ ကားေရာင္း၊ ရွိတာေရာင္းလုိ႔ နုိင္ငံျခားေက်ာင္းသြားတက္ၾကသည္။ မနက္မွညေနထိေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းဆင္း စားပြဲထုိးလုပ္၊ ရွိသမွ်ေခြ်တာစား၊ ေအာက္အီးသည္းခံေန၊ ၾကိဳးစား၊ အံၾကိတ္၊ ေရႊတိဂံုပံုခ်ိတ္၊ မိဘပံုေတြခ်ိတ္၊ "ဘာၾကီးျဖစ္ရမည္၊ ညာၾကီးျဖစ္ရမည္" စသည္ျဖင္႔ ေဗဒင္ဆရာလက္ေရးျဖင္႔ ေရး အိပ္ယာထိပ္တြင္ကပ္၊ တခါတရံကလပ္တက္၊ ဟိုနားဒီနားသြားလွ်င္ ဒါတ္ပံုေတြျပံဳးျပံဳးၾကီးရုိက္ အမိေျမျပန္ပို႔။ စသည္ျဖင္႔ ျပန္လမ္းႏွင္႔ေ၀းေသာ ဆင္ေသေကာင္ထက္ငွက္ၾကီးမ်ား ၁၀ႏွစ္ ၁၅ႏွစ္ ၂၀ႏွစ္ အခ်ိန္ျဖဳန္း။

ယခု ဘေျပာင္လက္ထက္ "သစ္ပင္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ သစ္ရြက္ေလးေတြ ပင္ေျခရင္းကိုိေတာ႔ ျပန္လာရတာပဲေလ" ဆုိေသာ တရုတ္သမၼတမိန္ခြန္းအတို္င္း ျမန္မာပညာတတ္ဘြဲ႔ရမ်ား အမိေျမျပန္လာခ်င္ၾကသည္။ စိတ္ကူးလုိက္လွွ်င္ ေယာက်ာ္းၾကီးတန္မဲ႔ မ်က္ရည္ပင္၀ဲမိသည္ဟု ဆုိသည္။ အားလပ္ရက္တြင္ အမိေျမသို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ေပ်ာ္ၾကပါသည္။ အမိေျမတြင္ အေျခခ်ေနထုိင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖုိ႔ လာၾကည္႔ၾကျခင္းသည္ အဒိက အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးႏွင္႔ လက္ေတြ႔ ကြာျခားလြန္းသည္။ ေထာက္ခံစာသြားေတာင္းလွွ်င္ လက္ေ၇းတုန္တုန္ရီရီျဖင္႔ ေထာက္ခံစားေရးေပးသူကို ျပံဳးျပရမည္ကို မခံစားနိုင္။ စည္းကမ္းမဲ႔ အမွဳိက္ျပစ္ျခင္းကိုလည္း မခံစားနုိင္၊ တန္းစီျခင္းအေလ႔အထ မရွိသည္ကိုလည္း မခံစားနုိင္၊ အင္တာနက္မေကာင္းသည္ကိုလည္း နားလည္မေပးနုိင္၊ "အာရ္ေက ပါတီ ျမန္မာျပည္" ဆိုေသာ ပုဒ္မေလး-ေပးမွလုပ္ ကိုလည္း လက္မခံနုိင္၊ အေၾကာင္းမဲ႔ မီးပ်က္လွ်င္ ပခံုးတြန္႔ျပျပီး "၀ႈိင္း why why" လုပ္ျပသည္ကို မေက်နပ္၊ ပိုက္ဆံအအမ္း မေပးသည္ကို မေက်နပ္၊ ယဥ္ရပ္နားခ မေပးခ်င္၊ သင္လာခဲ႔ေသာ ဘာသာရပ္ႏွင္႔သက္ဆုိင္သည္႔ အလုပ္မရွိ၊ ကုန္ပနီ ဟူဆုိသည္ႏွင္႔ ဘြတ္ႏွင္႔ ရႊတ္ မဆုိဘိ ပိုင္ရွင္သေဌးဆိုသူပင္လွ်င္ စြပ္က်ယ္ျဖင္႔ မီးစက္ႏႈိက္ေနရေသးသည္၊ ဘာသာေရးအေၾကာင္းျပ ေလာ္စပီကာသံမ်ား မခံစားနိင္၊ ဘယ္ဆုိင္ေရာက္ေရာက္ ၀န္ေဆာင္မႈညံဖ်င္းသည္႔ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင္႔ ေတြ႔ရသည္ကို မေက်နပ္နိင္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္စားပြဲထုိးလုပ္တုန္းက ဘယ္ပံု ဘယ္ကဲ႔သို႔ စသည္ျဖင္႔ စားပြဲထုိးတုိင္းကုိ ဆရာ၀င္လုပ္တတ္၊ ေျပာင္လက္မေနေသာ စားပြဲမ်ားေတြ႔ရတုိ္င္း စားပြဲထုိးလက္ဆင္ ေပးတတ္၊ စသည္ျဖင္႔ အမိေျမတြင္ ေဘာင္မ၀င္ေသာ လူတန္းစားမ်ားျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကျပီး စိတ္ကူးႏွင္႔ လက္ေတြ႔ ေ၀းလြန္းလွသည္။

ထုိ႔ထက္ပိုဆုိးသည္မွာ ရည္ရြယ္ထားသည္႔ ရည္းစားမ်ား အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီ ရွိေနႏွင္႔ၾကျပီးျခင္းျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္အိပ္မက္မ်ားသည္ ရုပ္ရွင္ထဲကကဲ႔သို႔ ျဖစ္မလာတတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာၾကသည္။ ထုိ႔ထက္ပိုဆုိးသည္မွာကား ၄င္းတုိ႔ နုိင္ငံျခားတြင္ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ရင္းေက်ာင္းးတက္ေနစဥ္ ကားပြဲစားလုိလုိ၊ ေက်ာက္ပြဲစားလုိလုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ယခုအခ်ိန္တြင္ ပညာေရး မျပီးဆံုးးေသးပဲ အိမ္ျခံေျမမ်ားစြာပုိင္ဆုိင္ျပီး သိန္းေထာင္ေသာင္းဂဏန္းကို ကေလးေဂၚလီပစ္သကဲ႔သို႔ ေျပာဆုိေနနုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္း ကားေခတ္၊ ေရႊေခတ္၊ ေျမခတ္၊ေနျပည္ေတာ္ေခတ္ စသည္႔ ေခတ္ေလးေခတ္ထဲမွ တေခတ္ေခတ္ကို မီလုိ္က္သူသည္ မုိးႏွင္႔ေျမကဲ႔သို႔ ကြာသြားသည္။ လုပ္ငန္းလုပ္သူသည္ မည္သည္႔လုပ္ငန္းပဲလုပ္လုပ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေျမသမားကို လုိက္မမီွ ျဖစ္ေနသည္။ အီအခ်က္သည္ နုိင္ငံျခားျပန္ဘြဲ႔ရမ်ား အခံရအခက္ဆံုးအခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ရွာမွ ရမည္႔ ေျမကြက္မ်ား ေက်ာင္းမျပီးေသာာ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ပိုင္ဆုိင္ေနၾကသည္ကို ၾကားရလွ်င္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာာျဖစ္ၾကရသည္။

ေက်ာင္းးသြားတက္ဖုိ႔ ေရာင္းခဲ႔ရေသာ အိမ္ေျမမ်ား ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္လုိ႔ မေရာင္းျဖစ္ခ႔ဲလွ်င္ သူလည္း ထြီလ်ံနာ (တံေတြးေပါင္း တသန္း)ၾကီး ျဖစ္ေတာာ႔ မေယာင္ေယာင္ ေနာင္တရမိေၾကာင္းေျပာသည္။ မတတ္နုိင္ အမွန္တရားသည္ နားေထာင္ရသည္မွာ နားခါးေသာ္လည္း အမွန္တရားသာျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆယ္သိန္းက်ပ္ ရွိပါက ဆယ္သိန္းတန္ေျမကြက္ ရွာ၀ယ္သည္။ နားလည္သူမ်ားက တရားမ၀င္ေၾကာင္း၊ မ၀ယ္သင္႔ေၾကာင္း၊ ဆယ္သိန္းႏွင္႔ တရား၀င္ေျမကြက္မရနုိင္ေၾကာင္းေျပာလည္း ကိုယ္႔တန္ရာတန္ရာ ကိုယ္တတ္နုိင္တာေလးႏွင္႔ ၀ယ္တာပဲေလ ဆုိေတာ႔ တားရ ခက္သည္။ ၄င္းတုိ႔မွ ၁၀ သိန္းႏွင္႔၀ယ္ျပီး ၄င္းတုိ႔ကဲ႔သို႔ေသာာ လူတန္းစားမ်ားကို ၁၅သိန္းႏွင္႔ျပန္ေရာင္း၊ ၁၅သိန္းႏွင္႔၀ယ္သူက ၂၀သိန္းျဖင္႔ ျပန္ေရာာင္း၊ ၁၅သိန္းႏွင္႔ ေရာင္းသူမွ ဆယ္သိန္းတန္ျပန္ရွာ၀ယ္ စသည္ျဖင္႔ ေျမေရာင္း၀ယ္ေစ်းကြက္ၾကီးထြားခဲ႔သည္။

ယခုအခ်ိိန္တြင္ လုပ္ငန္းရွင္ဆုိသူမ်ားလက္ထဲတြင္သာာ ပုိက္ဆံ သိန္း ၁၅၀ ထြက္ဖို႔ မလြယ္။ သိန္း၁၅၀ဆုိသည္မွာ ၂ႏွစ္စုေဆာင္းမွ ရမည္႔ေငြေၾကးပမာဏ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမိဳ႔ပတ္၀န္းက်င္ လယ္သမားမ်ား သိန္းေထာင္ခ်ီကိုင္နုိင္ၾကျပီျဖစ္သည္။ လယ္တဧက တႏွစ္ကို ၃သိန္းမရွာနုိင္။ ရွာနုိင္သည္ပဲထားေတာ႔ တဘ၀လံုးရွာလွ်င္ လယ္တဧက သိန္း၁၂၀ပဲ ရွာနုိင္မည္။ သိုိ႔ေသာ္ ယခုလယ္တဧက သိန္း ၁၅၀ ဆုိလွ်င္ ၀ယ္မည္႔သူတပံုၾကီး။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြ လယ္တဧက သိန္း ၆၀၀၀ (သိန္းေျခာက္ေထာင္- သုညမ်ားမွားမေရးထားပါ)။ လယ္သမားျဖစ္ဖုိ႔ပင္ မလြယ္ကူ၊ လယ္သမားထက္နိမ္႔က်သည္႔လူတန္းစားလုိ႔ မရွိေတာ႔၊ လယ္သမားျပီးလွ်င္ ႏြားပဲရွိေတာ႔တယ္ဆုိတာ ယခင္တုန္းကျဖစ္သည္။ ယခုလယ္သမားမ်ား လယ္ေတြေရာင္းၾကသည္ လွဴၾကသည္၊ Express ကားမ်ားေထာာင္ၾကသည္။ ၀မ္းသာမိပါသည္။

ေရးရင္းနွင္႔ မူလအေၾကာင္းအရာ လြဲသြားပါသည္။ ေဆာရီးပါ။ ထုိနုိ္င္ငံျခားျပန္မ်ားကို ဘာမွေျပာစရာ မရွိပါ။ ပံုမွန္တုိ္င္း နုိင္ငံျခားမွာပဲ ၀န္ထမ္းလုပ္ စားရင္စား။ သို႔မဟုတ္ အမိေျမကို မာတီေနရွင္နယ္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြလာမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ေစာင္႔ ဒါပဲ ရွိေတာ႔သည္။ အင္တာပရက္တာ (စြန္႔ဦးတီထြင္သူ) လုပ္စားရေအာင္လဲ ခင္ဗ်ားလက္ထဲ စုလာခဲ႔တာေလးက တႏွစ္စာ ငွါးခနဲ႔ မီးစက္၀ယ္ဖုိ႔ေလာက္သာ ရမည္။ ဒါေတာင္ ကားေစ်း က်သြားလုိ႔။ က်ေနာ္ေတာ႔ ဘာအၾကံမွ မေပးတတ္ေတာ႔ ပါ။ ျမန္မာျပည္မွ လုပ္ငန္းတုိ္င္းကလည္း ဘယ္ေတ႔ာရပ္သြားမလဲဆုိတာကိုပဲ ေၾကာက္ေနရတဲ႔ အေနအထားပါ။ ထံုးးစံအတုိ္င္း ရုပ္လမ္း၊မႈတ္လမ္း၊စုတ္လမ္း ရမ္းလုပ္၊မွန္းလုပ္၊စမ္းလုပ္ၾကရံုေပါ႔

(စာရွည္သြားသျဖင္႔ ဆဲ နုိင္ၾကပါသည္)
by Htay Win Kyi