"၀ဋ္ အၿမဲ ငရဲ အပ"

ဦးေလး ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ စုေပါင္းအလွဴေလးရွိတာမို႕ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနလိုက္ ပံုမ်ား။ မနက္ထဲက ယားလို႔ပင္ မကုတ္ႏိုင္အား ။ ကေလးေတြ ေဆာ႕ကစားေနတဲ႕အသံေတြ က ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ပြတ္ေလာ ရိုက္လို႔ ။ စုေပါင္းရွင္ျပဳပြဲေလးမို႕ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဘယ္သူ႕မွ မအားၾကပါ ။ ကေလးေတြ အတြက္ေတာ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါ႔ ။

ကိုရင္၀တ္ရမယ္႕ကေလးေတြမို႕ သူတို႕ကိုလည္း လစ္လ်ဳ႕မထားရဲျပန္ ။ မ်က္လံုးေထာင္႔တစ္ေနရာကေန မၾကာခဏ သတိထားၾကည္႔ေနရျပန္၏ ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဆာ႕ႏိုင္ၾကတဲ႕ ကေလးေတြပါပဲ ။ အလုပ္ေတြထဲ ခဏေလး နစ္ေမ်ာသြားမိျပန္တယ္ ။ သတိရလို႕ သူတို႔ေလးေတြကို ရွာေဖြမိေတာ႔ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ကိုမွ မေတြ႔ရေတာ႔ပါ ။ * ဟ * ဒီကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ။ ခက္ေတာ႔တာပဲ ။ ရွာမွပဲ  ဆိုတဲ႔အေတြးနဲ႕ လုပ္လက္စ အလု္ပေတြကို ပစ္ခ်ကာ ရွာပံုေတာ္ဖြင္႕ရျပန္ေပါ႔ ။ *ေဟာ * ေတြ႔ပါၿပီ ။ ေက်ာင္း၀န္းရဲ႕ ေနာက္ဘက္ေတာစပ္က အပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ။ အုပ္စုလိုက္ စုစုေ၀းေ၀း ။ ေခါင္းေလးေတြ ကိုယ္ဆီ အေပၚကို ေမာ႕ၾကည္႕ေနၾက၏ ။ ဘာသံမွ မထြက္ဘဲ ျငိမ္သက္လို႕ ။ *အယ္ * ဒီကေလးေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကပါလိမ္႔ ။ အေတြးနဲ႕ အနားကို ေသခ်ာကပ္ ၾကည္႔ေတာ႔လိုက္ရင္ျဖင္႔ သေကာင္သားေလးေတြ ထဲက တစ္ေယာက္က အပင္ေပၚက စာကေလးကို ေလးဂြနဲ႕ေသခ်ာ ခ်ိန္လို႕ ။ ငွက္ပစ္ဖို႕ လုပ္ေနၾကေလရဲ႕ ။ *ဟဲ႕ ကေလးေတြ * ဦးေလး ဖိုးေက်ာ္ ေခၚသံၾကားေတာ႕ ကေလးေတြ အားလံုးတစ္ညီတညြတ္ထဲ လွည္႔ၾကည္႕လာၾက၏ ။ လက္ထဲ ေလးဂြကိုင္ထားတဲ႕ကေလးကလည္း ေလးဂြေလးကို သူေနာက္ဘက္သို႕ ခ်က္ခ်င္း ဖြတ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္ ။ * ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲကြ ။ ဦးေလး ဖိုးေက်ာ္ ကမင္းတို႔ ပ်င္းေနၿပီထင္လို႕ ပံုေျပာျပမယ္ ဆိုၿပီး လို္က္ရွာေနတာ ။ မင္းတို႕က ဒီေရာက္ေနၾကတာကို * ပံုေျပာျပမယ္ဆိုတဲ႕ စကားသံကို ၾကားတာနဲ႕ ကေလးေတြအားလံုး ဦးေလး ဖိုးေက်ာ္နားကို ခ်က္ခ်င္း စုေ၀းေရာက္လာၾက၏္ ။ *ကဲ လာၾက ။ ဟိုး သစ္ပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္ၾကမယ္ * ဦးေလး ဖိုးေက်ာ္နဲ႕ ကေလးေတြ အရိပ္ေကာင္းတဲ႕ ခေရပင္ၾကီးေအာက္မွာ ထိုင္လိုက္ၾက၏ ။ ေနရာယူၿပီးသည္ဆိုတာနဲ႕ ဦးေလး ဖိုးေက်ာ္ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကို အစခ်ီေျပာလိုက္ပါေတာ႔၏ ။ * လြန္ခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ငွက္ေတြကို ေလေသနပ္တစ္လက္နဲ႕ လိုက္ပစ္တတ္တဲ႕ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။ သူမိဘေတြက ၀ယ္ေပးထားတဲ႕ ေလေသနပ္ေလးကို သူက သိပ္သေဘာက်တာတဲ႕ေလ ။ ေက်ာင္းပိတ္ျပီဆိုတာနဲ႕ ေလေသနပ္တစ္လက္ ပုခံုး ေပၚထမ္းၿပီး ငွက္ေတြလိုက္ပစ္ေနေတာ႕တာဘဲတဲ႕ ။ တစ္ေန႔မွာေတာ႕ ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ ကို အရွင္ဖမ္းမိလာသတဲ႕ေလ ။ ၿပီးေတာ႕ ငွက္ေလးကို ၾကိဳးခ်ည္သတဲ႕ ။ ၿပီးေတာ႕ အပင္တစ္ခုမွာ ေဇာက္ထိုးဆြဲထားလိုက္သတဲ႕ေလ ။ ငွက္ေလးကိုခ်ည္ထားတဲ႕ ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ သူကထိုင္ၿပီး ငွက္ေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ ကို ေလေသနပ္ နဲ႕ မမွန္မခ်င္းကို ပစ္ေနသတဲ႕ ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႕ အဲဒီငွက္ေလး ေျခေထာက္ကို ေလေသနပ္ က်ည္ဆံ မွန္သြားခဲ႔တယ္ ။ သူပစ္လိုက္တာ ထိမွန္သြားလို႕ သိပ္ကို ေပ်ာ္ရြင္ေနတာေပါ႔ ။ သူ႕ ေလေသနပ္ၾကီး မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေက်နပ္ေနတုန္းမွာ သူကို ေကာင္းေကာင္း "၀ဋ္ * လည္ေတာ႔တာပဲ။ဘိုးေတာ္ေတြ ထိုင္သလို ထိုင္ေနတဲ႕သူဖေနာင္႕ ေပၚေလေသနပ္ကိုတင္ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႕ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတုန္းမွာ သူ႕လက္ေတြ ေသနပ္ ေမာင္းကို အမွတ္မထင္ ႏွိပ္မိသြားခဲ႔တယ္ ။ သူစိတ္ထဲမွာ ေသနပ္ေျပာင္းကို အေပၚေထာင္ထားတယ္လို႕ ထင္ခဲ႔ေပမယ္႔ အမွန္တစ္ကယ္ က ေသနက္ေျပာင္းက သူဖေနာင္႔ကို ခ်ိန္ထားတာျဖစ္ေနခဲ႕တယ္ ။ ဒီမွာဘဲ ေသနပ္က်ည္ဆံ“ဟာ သူ႕ဖေနာင္႕ထဲကို တည္႔တည္႔မတ္မတ္ၾကီး ၀င္သြား ေတာ႕တာပါပဲ ။ ထူပူၿပီး ဖေနာင္႕ထဲက က်ည္သံကို ေထာင္႕စူးနဲ႕ ဆြဆြထုတ္ၾကည္႔တယ္ ။ မရဘူးတဲ႕ေလ ။ က်ည္ဆံကို ဆြေလ က်ည္ဆံက အထဲသို႕ ပို၀င္ေလဘဲ ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႕ မိဘေတြကို ေျပာျပရေတာ႕တာေပါ႔ ။ ဒီမွာဘဲ ခ်က္ခ်င္းေဆးရံုကို ေျပးရေတာ႕တာပဲ ။ ေဆး၇ံုကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ ဖေနာင္႕ ထဲက က်ည္သံကို ခြဲထုတ္ခဲ႔ရတယ္ ။ ဖေနာင္႕ဆိုတာ အေၾကာစံုမို႕ ေမ႔ေဆးေပးၿပီး ေသခ်ာ ထုတ္ခဲ႔ရတယ္ ။ "၀ဋ္ *ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းလိုက္သလဲ ။ ေန႔မကူးဘဲ ခ်က္ခ်င္းကို "၀ဋ္ *လည္ေစခဲ႔တယ္ ကေလးတို႕ေရ။ ဒီေတာ႕ သားတို႕လည္း ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ မၾကံဳရေအာင္ သူလိုမ်ိဳးေတြ မလုပ္မိေအာင္ေနၾကရမယ္ေနာ္ ။ * စိတ္၀င္တစ္စားနားေထာင္ေနတဲ႔ ကေလးေတြ ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြမွာ ေၾကာက္ရြံ႔မွဳေတြက အထင္သားေပၚလြင္လို႔ ။ တညီတညြတ္တည္း ေခါင္းညိတ္ၾကရွာ၏။ *ကဲ ပံုျပင္ေလးကေတာ႕ ဒါပါဘဲကြယ္ ။ ေက်ာင္းထဲ သြားၾကေတာ႕ ထမင္းစားၾကရေအာင္ * ကေလးေတြ ထြက္သြားေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ဆက္ထိုင္ေနမိပါသည္ ။ ဒီပံုျပင္ေလး ထဲက "၀ဋ္ *လည္ခဲ႔ေသာသူသည္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပါပဲ ။ သိပ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္း တဲ႕ "၀ဋ္ *လည္ျခင္းပါပဲ ။ ေန႔ေတာင္မကူးခဲ႔ပါဘူး ။ ခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းၾကက္သီး ထမိေအာင္ တုန္လွဳပ္မိပါတယ္ ။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အဘြားက ဆံုးမခဲ႔တာေလးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အသံထဲ စြဲေနေအာင္ မွတ္မိေနခဲ႔တယ္္ ။ *ဒီမယ္ ေျမး ။ "၀ဋ္ *ဆိုတဲ႔ အရာဟာ ခ်က္ခ်င္းလည္တတ္တယ္ ။ ခု သိၾကားသာသနာ႕ကို ေရာက္ေနၿပီ ။ "၀ဋ္ *ဆိုတာ ေနာင္႕ဘ၀မကူးေတာ႕ဘူး ။ ဒီဘ၀မွာဘဲ လည္တတ္တယ္ဆို တာ ငါ႕ေျမးကိုယ္ေတြ႔ဘဲေနာ္ ။ ဘြားဘြားေျပာျပမယ္ ။ '၀ဋ္ ' ဆုိသည္မွာ ' ၀ဋ'ၬ ဟူေသာ ပါဠိစကားမွ ဆင္းသက္လာတယ္ ။ သံသရာ လည္ပတ္ျခင္း၊ အေၾကာင္းျပီး အက်ိဳး - အက်ိဳးျပီးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ျဖစ္ပ်က္ျခင္း၊ မေကာင္းမွုျပဳသည့္အတြက္ သံသရာဘ၀ခရီး၌ ဆုိးက်ိဳးတစံုတရာကို ခံစားရျခင္း စေသာ အဓိပၸါယ္မ်ား ရွိတယ္ ။ ၀ဋ္ သံုးမ်ိဳးရွိတယ္ - (၁) ကိေလသ၀ဋ္ (အ၀ိဇၨာ) တဏွာ၊ ဥပါဒါန္သံုးပါး၊ (၂) ကမၼ၀ဋ္ (ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံ)၊ (၃) ၀ိပါက၀ဋ္ (အက်ိဳးတရားမ်ား)၊ ၀ဋ္ သည္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ ၀ိပါက၀ဋ္ (အက်ိဳးတရားမ်ား) နွင့္သက္ဆုိင္ေနတယ္ ။ '၀ဋ္' နွင့္ '၀ိပါက' ဆိုတဲ႕ စကားလံုး ကြဲျပားေပမယ္႕ ဘေဘာအဓိပၸါယ္ မကြဲျပားဘူး ။ဒါေၾကာင္႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ဒုကၡၾကီးစြာ ခံစားေနရလွ်င္ '၀ဋ္ခံေနရတယ္၊ ၀ဋ္ၾကီးတယ္' လို႕ ေျပာတတ္ၾကတယ္ ။ 'သူတပါးကို မညွင္းဆဲနဲ ့၊ ၀ဋ္ လိုက္တတ္တယ္၊ ၀ဋ္ မွာအျမဲ ငရဲမွာ အပတဲ ့'ေျမးေရ ။ တစံုတေယာက္သည္ တစံုတစ္ေယာက္အား ျပစ္မွားမိခဲ႕လွ်င္လည္း ထုိသူဟာ ငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားရတတ္တယ္ ။ ငရဲကေန လြတ္ခဲ႕လွ်င္လည္း ဆင္းရဲဒုကၡတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ကို ျပဳမိခဲ ့ေသာ အကုသုိလ္အားေလ်ာ္စြာ ခံစားရတတ္ျပန္တယ္ ။ ဒီလို ခံစားရျခင္းကိုပင္ ၀ဋ္ လို႕ ေခၚၾကတယ္ ေျမး ။ ဒီ ၀ဋ္ ေခၚ မေကာင္းမွုအက်ိဳးကို ဘယ္သူမွ ေရွာင္လြဲလို႕ မရနုိင္ဘူး ။ မိမိျပဳခဲ ့ေသာ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ငရဲသို ့ က်ေရာက္ရံုမွ်ျဖင့္ မျပီးေသးျပန္ဘူး ။ အခြင့္သင့္ေသာ ဘ၀တြင္ေတြမွာလည္း ၀ဋ္ ေခၚ ဆင္းရဲဒုကၡတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ဆက္လက္ၿပီးခံစားၾကရေသးတယ္ ။ မခံစားရေအာင္ ဘယ္သူမွ မေရွာင္လႊဲနုိင္ၾကဘူး ေျမး ။ ဒါေၾကာင္႕ "၀ဋ္မွာ အျမဲ ငရဲမွာ အပ" လို႕ ေရွးလူၾကီးေတြက ဆိုခဲ႔ၾကတာေပါ႔ကြယ္ * ဘြားဘြားဆံုးမခဲ႕တဲ႕ "၀ဋ္မွာ အျမဲ ငရဲမွာ အပ"ဆိုတဲ႕ စကားသံေလးဟာ မၾကာခဏဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ျမည္ဟိန္းေနတတ္ခဲ႔ပါေတာ႔သည္ ။

 ( ယဥ္ေက်းလိမၼာ ဂ်ာနယ္တြင္ပါ၀င္ေသာ ေဆာင္းပါး )

ေရးသားသူ  = ခိုင္ေလး ( ေရႊေတာင္ )

ဘာသာေရးအဆံုးမမ်ားကို ကုိငယ္ဆိုဒ္မွ မွတ္သားေလ႔လာပါသည္ ။