ဧည္႔ေတြ႔ခ်ိန္ (ေဆာင္းပါး )

 

ကၽြန္မသည္ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ားအား အလြန္ေၾကာက္တတ္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထိုကဲ႔သို႔  ေၾကာက္တတ္ေနသည္႔ၾကားမွ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ားသို႔ မၾကာခဏ ေရာက္တတ္ျပန္ပါ၏ ။ ကၽြန္မက်န္းမာေရး အေျခေနေၾကာင္႔ မၾကာခဏ ေဆးရံုတက္ရသည္။  လူမွ ု႔ေရးအရ လူနာေမးသြားခဲ႔ရသည္႔ အၾကိမ္ေတြလည္း ရွိခဲ႔ဖူးသည္ ။

မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေၾကာက္သည္႔စိတ္ကျဖင္႔ ေလ်ာ႔ပါးမသြားခဲ႔ပါ ။ ေ၀ဒနာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ေဆးရံုေပၚ၌  ေဆးကုသမွ ု႔ခံယူေနရေသာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိလူနာမ်ားအားၾကည္႔ရသည္မွာ သနားစရာေကာင္းလွေပသည္ ။ ပံုမွန္အေျခေနမဟုတ္ေသာ လကၡဏာမ်ားအား မၾကည္႔ရဲသည္႔ ကၽြန္မအက်င္႔ကပင္ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ားအား ေၾကာက္ေစခဲ႔ပံုပင္။

ကၽြန္မ၏ ညေနခင္းေလးအား သာသာယာယာျဖတ္သန္းေနစဥ္ ဖုန္းျမည္လာသည္ ။ ဟင္းခ်က္ေနရာမွ ဖုန္းေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္ ။ ခ်က္လက္စ ဟင္းအိုးက မီးဖိုေပၚတြင္ ရွိေနသည္ ။ ဖုန္းကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အိမ္သားထံက ျဖစ္ေနသည္ ။ မီးဖို မီးကိုပါ တပါတည္း ပိတ္လိုက္သည္ ။ ဖုန္းေျပာတာ ၾကာေနရင္ ဟင္းအိုးေလး တူးႏိုင္ကိန္းရွိနိုင္သည္ ။ မၾကာခဏဆိုသလို  တူးတတ္သည္မို႔ စိတ္ခ်ရေအာင္ မီးဖိုကိုပါ ပိတ္ထားလိုက္ျခင္းပင္ ။ အားလံုးစိတ္ခ်ရလက္ခ်ရွိမွ ဆက္တိုက္ျမည္ေနသည္႔ ဖုန္းအား ကိုင္လိုက္ပါ၏ ။

ဖုန္းကိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ျဖင္႕ အိမ္သားဆီမွ စိတ္မရွည္သံၾကီး အရင္ဆံုး ထြကေပၚလာသည္ ။ *မင္းလည္း ေခၚလိုက္ရတာကြာ ။ အေရးၾကီးျပီဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကိုင္ဘူး *။ * ဟင္းအိုးတန္းလန္းၾကီးမို႔ မီးပိတ္ရေသးတယ္ေလ ။ ကဲေျပာ ။ ဘာေတြ အေရးၾကီးေနလဲ *။ * မင္းအမဆီက ဖုန္းလာတယ္ ။ ေနမေကာင္းလို႔ဆိုလားပဲ ။ ေမာင္လည္း စက္သံေတြ ဆူေနေတာ႔ ေသခ်ာ မၾကားရဘူး ။ ေက ျပန္ဆက္လိုက္အံုး*။ * ဟုတ္လား ။ ေအးေအး ။ ခုဆက္လိုက္မယ္ ။ဒါဘဲေနာ္ *ဆိုျပီး အိမ္သားဖုန္းကိုခ်လိုက္သည္ ။ တစ္ဆက္တည္းမမဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္ ။ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ ေသြးသားဆိုလို႔ အကိုတစ္၀မ္းကြဲ ႏွစ္ေယာက္ ႏွင္႔ ခုအမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္သာ ရွိပါသည္ ။ အမ တစ္၀မ္းကြဲဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္မအေပၚညီမအရင္းပမာ ေစာင္႔ေရွာက္သူပါ ။ ဖုန္း၀င္သြားရင္ျဖင္႔ မမဆီမွ ငိုသံပါေလးျဖင္႔ ထူးသံကိုၾကားလိုက္ရသည္ ။ သူမဗိုက္ေတြ အရမ္းေအာင္႔ေနေၾကာင္းေျပာျပသည္ ။ မမေနသည္႔ေနရာႏွင္႔ ကၽြန္မေနေသာေနရာမွာ ကားႏွစ္နာရီ နီးပါးစီးရပါသည္ ။ ဒါႏွင္႔ မမအား ေဆးရံုသို႔ သြားရန္ ေျပာျပရသည္ ။ ဒီလိုျဖင္႔ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ေဆးရံုသို႔ ေရာက္သြားသည္ ။ လိုအပ္သည္႔ ေဆးစစ္မွ ု႔ေတြအား ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ ေဆးရံုသို႕ တက္ခိုင္းပါသည္ ။ ေဆးရံုတက္ရျပီဆိုေတာ႔ မမရွိရာကို ကၽြန္မတို႔လင္မယား လိုက္ရျပီေပါ႔ ။ ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာ ပုခၽြန္းကေန ေကအယ္သို႕ ကားစီးရသည္ ။ ပုခၽြန္းႏွင္႔ ေကအယ္ကို နာရီ၀က္နီးပါး ကားစီးျပီး မမရွိရာ ကလန္းသို႕ ကားထပ္စီးရျပန္သည္ ။ တစ္နာရီတိတိၾကာသည္ ။ ကလန္းေရာက္ေတာ႔ ေန႔လည္ ဆယ္႔ႏွစ္နာရီခြဲေနပါျပီ ။ ကလန္းကားဂိတ္ကေန မမတက္ေနသည္႔ ေဆးရံုသို႔ တကၠဆီငွားလာခဲ႔သည္ ။ ခုႏွစ္မိခန္႔ၾကာေသာ္ ေဆးရံုသို႔ ေရာက္ပါသည္ ။ မမသူငယ္ခ်င္းကိုဖုန္းဆက္ျပီး မမရွိရာ အခန္းကို ေမးရသည္ ။ မမရွိရာ အခန္းကို ေရာက္ဖို႔ အသြားကစျပီး ကၽြန္မအတြက္ ထူးဆန္းျခင္းေတြကို စတင္ခံစားရပါေတာ႔သည္ ။ ေဆးရံုဆိုေၾကာက္တတ္သည္႔ စိတ္ေတြပင္ ေၾကာက္ဖို႔ေမ႔ကုန္၏ ။

ကၽြန္မတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုး အံ႔ၾသခဲ႔ရသည္ ။ အိမ္သားက ေျပာသည္ ။ ေကေရ ေဆးရံုလား ေရွာ႔ပင္းေမာလား မသိဘူး ဟုဆိုလာသည္ ။ ဟုတ္ပါသည္ ။ အိမ္သားေျပာလည္း ေျပာစရာပင္ ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း တကယ္ရွယ္ ေတြပါပဲ ။ အ၀တ္စားဆို္င္ ၊ လက္ကိုင္အိတ္ဆိုင္ အိုဆိုင္ေတြကို စံုေနတာပါပဲ ။ဒီကေန လူနာေဆာင္ကို ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ ေဘာင္းဘီရွည္ အက်ီလက္ရွည္ ကုတ္အျဖဴ၀မ္းဆက္ေလးေတြနဲ႔ သူနာျပဳမေလးေတြကို ေတြ႔ရပါသည္ ။ လူနာေဆာင္တစ္ေဆာင္ကို ထားေပးထားသည္႔ သူနာျပဳဆရာအေရတြက္ဟာလည္း လိုအပ္တာထက္ေတာင္ မ်ားေနသလားထင္ရသည္ ။ ဒီလိုႏွင္႔ မမရွိရာ လူနာကုတင္နားသို႔ ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ပို၍ပင္အံ႔ၾသရျပန္သည္ ။ ကုတင္ေမြ႔ယာ ေခါင္းအံုးအားလံုးအဆင္သင္႔ေပးထားသည္ ။ ခင္းက်င္းေပးထားပံုက ေဟာ္တည္ေတြကအတိုင္းပင္ ။ လူနာအားလံုး၏ ကိုယ္ေပၚ၌လည္း ပန္းႏုေရာင္ တူညီ္အက်ီေလးေတြက သစ္လြင္ေတာက္ပေနၾက၏ ။

မမနားသ႔ိုေရာက္ခ်ိန္သည္  ေန႔လည္ တစ္နာရီ ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ရွိေနပါျပီ ။ အေျခေနေတြဘာေတြ ေမးေနယံုရွိေသး အသက္ ငါးဆယ္ခန္႔ရွိ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး ကၽြန္မတို႔အနားသို႔ ေရာက္လာပါ၏ ။ ကၽြန္မတို႔ကို အရင္ဆံုးျပံဳးျပသည္ ။ ျပီးေနာက္ မေလးလို ေျပာလာသည္ ။ အိမ္သားက ေသခ်ာ မၾကားလို႔ ျပန္စိုက္ၾကည္႔လိုက္သည္ ။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးမွ အျပံဳးေတြကို ထပ္မံျဖည္႔တင္းလိုက္သည္ ။ ျပီးေနာက္sorry ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကို သံုးၾကိမ္တိတိသံုးရင္း နာရီေလးကိုလည္း ညႊန္ျပပါသည္ ။ ဒီေတာ႔မွ အိမ္သားက သေဘာေပါက္သြားသည္ ။ လာေျပာသည္႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက လူနာေဆာင္ရဲ႕ အေစာင္႔တစ္ဦးပါ ။ သူ၀တ္စံုေလးကလည္း အျဖဴ၀မ္းဆက္ေလးမွာလည္း သန္႔ျပန္႔ေန၏ ။ သူမလာေျပာတာကေတာ႔ ဧည္႔ေတြ႔ခ်ိန္ကုန္ျပီဆိုတာကို လာျပီးေျပာျခင္းပါ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေၾကာင္ျပီး ၾကည္႔ေနမိသည္ ။ တကယ္ေၾကာင္သြားခဲ႔ျခင္းပါ ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုရင္ ဧည္႔ေတြ႔ခ်ိန္ကုန္ျပီဆိုတာကို ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးျဖင္႔ သတိေပးျခင္းမ်ိဳး ကၽြန္မတခါမွ မေတြ႔ခဲ႔ဘူးလို႔ပါပဲ ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆးရံုေတြ ေရာက္ခဲ႔စဥ္ ၊ လူနာေမးသြားခဲ႔ခ်ိန္က ကၽြန္မ ျမင္ဖူးခဲ႔တဲ႔ ဧည္႔ႏွင္တဲ႔ ပံုစံမွာ ဒါမ်ိဳးမွ မဟုတ္ခဲ႔တာ ။ အခ်ိန္ျပည္႔ဘဲလ္တီးမည္ ။ အခ်ိန္ျပည္႔သည္ကို မသိလိုက္ေသာ ဧည္႔သည္မ်ားအား မည္သည္႔ပံုစံျဖင္႔ ႏွင္ခဲ႔သည္ကို ေဆးရံုေရာက္ဖူးသူတိုင္း သိၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္ ။ အထူးတလည္ မေရးျပခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ။ ေၾကာင္ၾကည္႔ေနသည္႔ ကၽြန္မကို အိမ္သားကေန ဆြဲေခၚမွ သတိ၀င္လာမိသည္ ။ မမကလည္း သက္သာသည္မို႔ ျပန္ဖို႔ေျပာသည္ ။ ညေန ေျခာက္နာရီမွ ဧည္႔ျပန္ေတြ႔ရမွာမို႔ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကိုျပန္ဖို႔သိပ္ေနာက္က်ေနမည္မို႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကသည္ ။အျပန္ၾကမွ နံရံေတြမွာ ေရးထားသည္႔ ဧည္႔ေတြ႔ခ်ိန္စာရြက္ေတြကို ျမင္မိပါသည္ ။  ညဘက္ကိုလည္း ေဆးရံုမွာ ဘယ္သူမွ ေစာင္႔မအိပ္ရသည္မို႔ တခါတည္းဘဲ ျပန္လာခဲ႔လိုက္သည္ ။

အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ လူနာေဆာင္ေစာင္႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ ေဖာ္ေရြေသာအျပံဳးတစ္စံုအား ကၽြန္မစိတ္ထဲ စြဲျမဲေနခဲ႔သည္ ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔မွ သတိရမိသည္ ။ ေလာေလာျဖင္႔ ျပန္လာလိုက္တာ မမကို ဘာမွ၀ယ္မေပးခဲ႔ရဘူး ။ ဒါနဲ႕ မမဆီဖုန္းဆက္ျပီး ဘာစားျပီးလည္း ေမးရသည္ ။ ဒီေတာ႔မွ မမက ေသခ်ာ ေျပာျပသည္ ။ ေဆးရံုက မနက္ေစာေစာ ေန႕လည္ ညေနစာအားလံုးေကၽြးတယ္ဆိုပဲ ။ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြကလည္း နာရီ၀က္တစ္ခါ ဘယ္လိုေနလည္း လာလာေမးၾကသတဲ႕ ။ ဆရာ၀န္ေတြကလည္းအရမ္းဂရုစိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္ ။ ကၽြန္မက စိုးရိမ္ေနခဲ႔ျခင္းပါ ။ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုေတာ႔ ဂရုမစိုက္ဘဲေနမလားေပါ႔ ။ အထင္နဲ႔ တျခားဆီျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္ ။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြဆို ေဆးရံုတက္ခ တစ္ေန႔ကို မေလးေငြ သံုးက်ပ္(3RM) ဘဲေပးရသတဲ႔ ။ ကေလးေမြးရင္ အစိုးရက ပိုက္ဆံ ေထာင္႔ပံ႔ပါေသးသည္ ။ ျပည္သူေတြအေပၚ ထားသည္႔ အစိုးရ၏ ေထာင္႔ပံ႔မွ ု႔ေတြက ဒီထက္အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးသည္ ။ ဒီလိုေတြ ၾကားရသိရခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မႏွလံုးသားထဲကေန လွိုက္ကာလွိုက္ကာ ၀မ္းနည္းလာမိသည္ ။ ကြာျခားခ်က္ေတြ မ်ားလွခ်ည္လား ။ ႏိုင္ငံဆင္းရဲျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆိုတာထက္ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတတ္ျခင္းဆိုသည္႔ အသိစိတ္ အားနည္းျခင္း အားမ်ားျခင္းေၾကာင္႔သာ ယခုကဲ႔သို႕ ကြာျခားသြားသည္ဟု ထင္ျမင္မိ္ပါ၏ ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ေနရာေလးတစ္ခုရလာလ်ွင္ ရသည္႔ေနရာထက္ပိုစြာ အာဏာပါ၀ါေတြျပခ်င္ၾကသည္ ။ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ႔ရသည္႔ မေလးရွားႏုိင္ငံ ကလန္းေဆးရံုရွိ လူနာေဆာင္ေစာင္႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးဆီမွာျဖင္႔ ခ်ိဳသာေသာစကားသံ ၊ ေဖာေရြေသာ အျပံဳးေတြ ေပါမ်ားလိုက္တာ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးဆီမွာ ရွိေနသည္႔ ပိုေနေသာ အျပံဳးေတြ ၊ ခ်ိဳသာေသာ စကားသံေတြအား ျမန္မာျပည္သို႔ သယ္သြားခ်င္မိပါသည္ ။

*လူယဥ္ေက်းဆုိတာ တစ္ဖက္သားကုိ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တန္ဖိုးထား ေလးစားတတ္ျခင္းကုိ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေပၚယံ ပကာသန အေဆာင္အေယာင္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး "ခယ၀ပ္တြား" ဆက္ဆံတာကုိ ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိက္ကားသမားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယုတ္စြအဆံုး သူေတာင္းစားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားအေနနဲ႔ ၾကည့္ျမင္ၿပီး၊ လူသားအေနနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့အေလ်ာက္ ေလးစားမႈေပး ဆက္ဆံတာဟာ ယဥ္ေက်းျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ေအာက္က်ဳိ႕ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ဆက္ဆံဖို႔ မလိုဘူး။ ထုိက္တန္တဲ့ ေလးစားမႈေပးဖို႔သာ လိုတယ္။ *ဟု ဆရာၾကီး လူထုစိန္၀င္း ေရးသားသည္ကို ကၽြန္မဖတ္ဘူးသည္ ။တကယ္ေတာ႔ လူအခ်င္းခ်င္း လူလို႔ျမင္ၿပီး ေလးေလးစားစား တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးပါသည္ ။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာျပီဆိုကတည္းက လူျဖစ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္

(၁) ေလာကေကာင္းက်ိဳး သယ္ပိုးရန္
(၂) မိဘေဆြမ်ိဳး၊ လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို ေဆာင္ရန္
(၃) မိမိကုိယ္ကုိယ္ ျမႇင့္တင္ရန္ ဟုဆိုထားပါသည္ ။

 ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားအားလံုးသည္လည္း လူအခ်င္းခ်င္း လူလိုျမင္ လူလိုေလးစား တန္ဖိုးထားတတ္ျခင္း ဟူေသာ စိတ္ေတြျဖစ္ထြန္းလာၾကပါေစဟု အခါခါ ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ႔သည္ ။

ခိုင္ေလး ( ေရႊေတာင္ )