ေထာပတ္ႀကိဳက္ေသာ ယင္ေကာင္မ်ား

August 12, 2013 at 5:27pm

    သူ သစ္သီးစားေနသည္။ သစ္သီးသည္ သူတို႔လမ္းထိပ္ရွိ ကိုတိုးႀကီးအိမ္မွျဖစ္ၿပီး၊ သူသည္ ဦးခင္သိန္းအိမ္မွ ျဖစ္သည္။ ဦးခင္သိန္းႏွင့္ သူ သားအဖေတာ္စပ္သည္။ သစ္သီးႏွင့္ေတာ့ ဘာမွ်မေတာ္ေခ်။ သူ သစ္သီးကို အားပါးတရ ကိုက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားရ၏။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ထံမွ ျဖစ္သည္။ လိပ္ျပာသည္ ပဒုမၼာအက်ၤ ီႏွင့္ ပြင့္႐ိုက္ထမီႏွင့္ အေတာ္လွေန၏။ သူ သစ္သီးကို ဆက္မစားေတာ့ဘဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေအာ္ဆိုလိုက္သည္။ MLTR ၏ Sleeping Child ။ လိပ္ျပာသည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကေလးငယ္ႏွင့္ အေတာ္တူေလ၏။


    ကိုေခ်ာရဲ႕ လက္ေတြဟာ သိပ္ႏူးညံ့တာပဲ ဟု ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးက ေျပာသည္။ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ သူက အလုပ္ၾကမ္းသမား ျဖစ္၏။ သူ႔မိန္းမက အေျပာၾကမ္းသမား။ သူတို႔ လင္မယားမျဖစ္ခင္တုန္းကေတာ့ သမီးရည္းစားျဖစ္သည္။ သမီးရည္းစားမျဖစ္ခင္က မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း။ အဲ့သည့္ မတိုင္ခင္ကေတာ့ သူတို႔ လိပ္ျပာႏွစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဝတ္ရည္ေတြလည္း မခ်ဳိေတာ့။ သူ အရက္ခါးခါးေတြကို ေသာက္ျဖစ္ခဲ့၏။ သူ/တို႔ ဘဝခါးခါးေတြကို ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့၏။ ကံၾကမၼာသည္ အေရာဝင္၍မေကာင္းေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။

    စဥ္ဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနေသာအရာကို အခ်ိန္ဟုေခၚသည္။ အခ်ိန္သည္ လိပ္ျပာကဲ့သုိ႔ အေရာင္အေသြးမရွိ။ အခ်ိန္သည္ သစ္သီးတစ္လံုးလို မခ်ဳိျမ။ အခ်ိန္၏လက္ေတြသည္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို မႏူးညံ့။ အခ်ိန္သည္ ေခြးတစ္ေကာင္လို ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ အူေလ့မရွိ။ အခ်ိန္သည္ အိပ္ေရးပ်က္ေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးသာျဖစ္၏။ အို .. လိပ္ျပာ ..၊ သင္၏ ေတာင္ပံတစ္ခ်က္ခတ္တိုင္း အခ်ိန္တို႔ ၿပဳိလဲပ်က္စီးပါေစသား !!!

    သူသည္ မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ မ်က္လွည့္ျပရသည္ကို ၿငီးေငြ႕လာသည့္အခါ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၿပီး မ်က္လွည့္ျပ၏။ ျပကြက္အသစ္အဆန္းမ်ား တီထြင္ႀကံဆ၏။ ေရာက္ေလရာေနရာတိုင္းတြင္ ျပသမွ်ျပကြက္တိုင္း ေအာင္ျမင္၏။ ၿမိဳ႕ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျပကြက္ေပါင္းမ်ားစြာ။ မေရာက္ဖူးေသာေနရာမရွိသေလာက္၊ မျပဖူးေသာျပကြက္မရွိသေလာက္ ျဖစ္လာသည္။ သူ ၿငီးေငြ႕လာ၏။ သူ႔ဘဝအတြက္ ေနာက္ဆံုးျပကြက္ကို တင္ဆက္သည္။ ပရိသတ္ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ႀကိဳးဆြဲခ်သတ္ေသျပ၏။ သူ အမွန္တကယ္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။

    ေနဝင္လုၿပီ။ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ တေယာအိုတစ္လက္ကို ထိုးေန၏။ တေယာသံက ခ်ဳိအီႏူးညံ့ေနသည္။ အဘိုးအိုက တေယာကို ေဘးနားခ်ၿပီး ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိဖြာ႐ိႈက္လိုက္သည္။ တေယာသံက ထြက္ေပၚေနဆဲ။ တေယာဘိုးတံကို တေယာေပၚမွ ဖယ္လိုက္၏။ တေယာသံက ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနဆဲ။ အဘိုးအို နားမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ တေယာကို အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာျဖစ္ေအာင္ပင္ ႐ိုက္ခ်ဳိးလိုက္၏။ တေယာသံက အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚေနဆဲ။ သူကိုယ္တိုင္သည္ တေယာတစ္လက္ျဖစ္ေနေၾကာင္း အဘိုးအို သိရွိလိုက္ရသည္။ ေနဝင္လုၿပီ။

    မေျပာသင့္ေတာ့ေသာ စကားမ်ားကို ေျပာေနရျခင္းသည္ အ,မဂၤလာတစ္ပါးပင္။ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ျဖစ္ႏိုင္ေျခအလားအလာေတြကို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းထားသင့္သည္။ ဒါမွ အေရြ႕တိုင္းတြင္ လူအ ျဖစ္မေနမည္ဟု သင္မထင္ဘူးလား။ နံရံတိုင္းတြင္ နားမ်ားရွိ၏။ အခ်ဳိ႕က နားမ်ားကို နံရံမ်ားျဖင့္ ပိတ္ကာထားတတ္ၾကသည္။ နားမ်ားစြင့္ဖို႔လိုသည္။ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္ဖို႔လိုသည္။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ ပ်ံဝဲလာ၏။ တေယာသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ နာရီစက္သံ တခ်က္ခ်က္ကို ပိတ္ထားေပးပါ။ လူတိုင္း တစ္ေန႔ထမင္းႏွစ္နပ္စားသည္။ လူတိုင္း တစ္ေန႔ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္မဖတ္သင့္ဘူးလား။

    ရနံ႔တခ်ဳိ႕ ဖိတ္ေခၚေနသည္။ ထိုရနံ႔သည္ သူ႔အား မူးယစ္ေစ၏။ သူသြားမည့္လမ္းတြင္ တိမ္မွ်င္တခ်ဳိ႕ ကာဆီးထားသည္။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ ပုန္းကြယ္ေန၏။ ခန္းဆီးစကို ဖယ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဝကၤဘာတစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ဝကၤဘာ၏အလယ္တြင္ ႏွင္းဆီပ်ဳိတစ္ပြင့္။ သြားရန္လမ္းေၾကာင္း မွန္ကန္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ ဘဝကူးေကာင္းပါေစ လိပ္ျပာ။

    သူ႔တြင္ ကိုယ္ပိုင္ေလဆိပ္တစ္ခုရွိသည္။ သူ႔တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံျမင္တိုင္း လြမ္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရွိသည္။ ထိုမိတ္ေဆြအတြက္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ေလဆိပ္ထဲတြင္ ေလယာဥ္တစ္စင္းထားေပး၏။ ထိုမိတ္ေဆြ သူ႔ထံ မၾကာခဏလာေရာက္ကာ ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္တြင္ ကာလာစပေရးျဖင့္ ကဗ်ာမ်ားေရးသည္။ ထိုအရာကို “ပ်ံသန္းခြင့္မဲ့ ကဗ်ာေလယာဥ္” ဟု သူ အမည္ေပးထား၏။

    ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္တြင္ ေနရာလြတ္မက်န္ေတာ့ေအာင္ ကဗ်ာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြက ထိုေလယာဥ္ျဖင့္ ကမာၻအႏွံ႔တစ္ပတ္ပတ္မည္။ ေလထုထဲတြင္ ကဗ်ာရနံ႔မ်ား လြင့္ပ်ံ႕ေစမည္ ဟု ေျပာသည္။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ ေလယာဥ္တြင္ လာနား၏။ အေရာင္အဆင္းမရွိေသာ လိပ္ျပာျဖစ္သည္။ ထိုလိပ္ျပာ ပ်ံသြားေသာအခါ ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္ရွိ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရးထားေသာ ကဗ်ာမ်ားအား စုပ္ယူသြား၏။ အေရာင္အေသြးစံုလင္ေသာ လိပ္ျပာအျဖစ္ ေကာင္းကင္ထဲ ပ်ံဝဲသြားသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ႐ူးသြပ္သြား၏။

    ထိုေန႔မွစ၍ သူ လိပ္ျပာေတြကို မုန္းတီးသြားသည္။

- ဆူ း ခ က္ မ င္ း -

16-7-2013