ျမန္မာျပည္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား

by Hla Shwe on Sunday, February 10, 2013 at 8:36pm ·

 ႏိုင္ငံျခားက တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ဘ၀နဲ႔ ျမန္မာျပည္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ ဘ၀ေတြက ဘယ္လိုကြာေနသလဲ၊ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းၾကရသလဲ ဆိုတာကို လက္ရွိ တကၠသိုလ္ ပညာကို ဆည္းပူးေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အတြက္မွ်ေ၀လိုပါတယ္။


၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေကာလိပ္ပညာကို ဆက္လက္ သင္ၾကားလိုတဲ့အတြက္ စစ္ေတြၿမိဳ႔ကို သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခု၀န္းက်င္ ေတာရြာက ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက မူလတန္း ဆရာအလုပ္ကို ေလွ်ာက္ၾကတာက က်ေနာ္တို႔ ေတာရြာရဲ့ ဓေလ့ လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္း စြန္႔စားလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကို ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ မိဘေတြရဲ့ စကားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ပညာေရးခရီး အိမ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ စတင္ရြက္လႊင့္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မိဘေတြရဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေနက ေကာလိပ္ပို႔ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေန မရွိတာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္လို႔ရေအာင္ ရခို္င္ျပည္နယ္ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ စစ္ေတြ ၿမိဳ႔ကို သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ လုပ္လို႔ ရလိုရျငားေမ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္ အမွန္တကယ္ စစ္ေတြကို ေရာက္တဲ့အခါ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏႈိင္းထြက္ ႀကီးအက်ယ္ လြဲေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ရခိုင္လူဦးေရ သုံးသန္းေက်ာ္တို႔ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ စက္မႈလုပ္ငန္းဆိုတာ ဗလာနတၳိ ျဖစ္ေနတာကို စိတ္မေကာင္းဖြယ္ ေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္ရဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္က အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီး ေကာလိပ္ပညာေရးကို ဆက္လက္သင္ၾကားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းက လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ကို ေရႊးတတ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ တျခားလူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေျမာက္ပိုင္းက ျပည္နယ္ ၿမိဳ႔ေတာ္ကို ေရြးခဲ့ပါတယ္။
ေဆြမ်ိဳး အသိမိတ္ေဆြ မရွိတဲ့ၿမိဳ႔ေတာ္ကို ေရာက္ေတာ့ စစ္ေတြၿမိဳ႔က အထင္ကရ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းမွာ ေခတၱ တည္းခိုခြင့္ရရွိိခဲ့ပါတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေဘးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနရင္း အလုပ္ရလိုရျငား ရွာေဖြေပမယ့္ ဘယ္အလုပ္ကိုမွ မရခဲ့ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးရဲ့ ဆက္သြယ္ေပးမႈနဲ႔ စစ္ေတြၿမိဳ႕ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး သင္တန္းေက်ာင္း တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမွာ အုတ္ေက်ာက္သယ္ရတဲ့အလုပ္ ကိုရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းက ေကာလိပ္တက္ဖို႔ လူငယ္တဦးအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေျခာက္လေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ၿခိဳးျခံေခြၽတာစု ေဆာင္းလို႔ ျမန္မာေငြ ၂၀၀၀ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္လုပ္ရင္း ေကာလိပ္တက္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ရွာတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ စုေဆာင္းေငြေလးနဲ႔ ဆိုက္ကား တစ္စီး၀ယ္ကာ ဆိုက္ကားသမား ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုက္ကားနင္းရင္း ေက်ာင္းတက္တာက ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ နင္းရုံေလာက္နဲ႔ကို ျမန္မာေငြ ၃၀ က်ပ္ေလာက္ေငြဟာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတဦး အဖို႔ တရက္စာ လုံေလာက္တဲ့ ေငြျဖစ္ေနပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုေလး နည္းနည္း နင္းလိုက္တာနဲ႔ မိဘဆီက လက္ျဖန္႔ ေတာင္းစရာ မလိုေတာ့တဲ့ အေျခအေနကိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဘန္ေကာက္က တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြဆီကို သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ပါ ခင္မင္ခြင့္ ရရွိေလေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေလးေတြကို ေဖါက္သယ္ခ်ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
ထိုင္းေက်ာင္းသားတဦးကေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ထိုင္းအစိုးရ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ Thailand’s loan for Educational Fund အရ အစိုးရဆီက လိုအပ္တဲ့ေငြ အခ်ိဳ႕ကိုေခ်းယူႏိုင္ပါတယ္။ ဘြဲ႔ႀကိဳေက်ာင္းသား တဦး ေခ်းယူႏိုင္တဲ့ ေငြပမာဏက ဘတ္ေငြ တစ္သိန္းထိ( က်ပ္ ၂၇ သိန္း) ေခ်းယူႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အထိ ထိုင္းအစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကို ထုတ္ေခ်းခဲ့တဲ့ စုစုေပါင္းေငြ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၁ ဘီလီယံေက်ာ္ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ထိုင္းအစိုးရရဲ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္ထဲမွာ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြသာ မဟုတ္ဘဲ အထက္တန္း ပညာကို သင္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔လည္း ေခ်းေငြ ထုတ္ယူပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါက အဆင့္ျမင့္ ပညာကို ဆက္လက္သင္ယူလိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အစိုးရက ကမကထျပဳ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ပါ။ အစိုးရရဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကး အျပင္ အဖြဲ႔အစည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြရဲ့ ပညာသင္ဆု ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။

အစိုးရရဲ့ ေခ်းေငြမရဘဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ပညာရွာခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြက ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ့ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတဦးဆိုရင္ ေန႔ဘက္မွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ညေနဆိုရင္ လမ္းေဘးမွာ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထိုး ၀င္လုပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတဦးအဖို႔ အလုပ္လုပ္္ရင္း ပညာရွာတာ ခက္ခဲပင္ပန္းေပမယ့္ ပညာရွာဖို႔ တဖက္တလမ္းက ၀င္ေငြေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ပညာသင္ဆုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြ၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။

 ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ေတာ့ ရခိုင္သဟာယ အသင္းကေပးတဲ့ ပညာသင္ဆု ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ သမိုင္းဂုဏ္ထူးတန္း တက္ေတာ့ ရခိုင္သဟာယ အသင္းမွာ ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွတာ က်ေနာ္ယူတဲ့ဘာသာက ရိုးရိုး ၀ိဇၹာ သိပၸံ ျဖစ္ေနတတာေၾကာင့္ ပညာသင္ဆုနဲ႔ အလွမ္းေ၀းခဲ့ရပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္၊ ေဆးပညာရပ္ ဆိုင္ရာ ကိုေလ့လာဆည္းပူးေနတဲ့သူေတြ အမ်ားစုသာ ရခိုင္သဟယအသင္းရဲ့ ပညာသင္ဆုကို ေမ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္လို ေက်ာင္းသားေတြ ရင္နာနာနဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားကို ခုထိ သတိရေနေသးတယ္။ “ ၀ိဇၹာ သိပၸံ ေက်ာင္းသားေတြ ေလာကကို အလွမဆင္ႏိုင္ဘူး”။

“ပညာျမင့္မွ ႏိုင္ငံတင့္မယ္” ဆိုတဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဆင့္ျမင့္ ပညာကိုသင္ယူလိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦး အဖို႔ အစိုးရဆီက ဘာေထာက္ပံ့ေၾကးကိုမွ ေမ်ာ္လင့္လို႔မရႏိုင္သလို အခ်ိ္န္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ရင္း ပညာ ဆက္ရွာဖို႔ဆိုတာကလည္း အိမ္မက္ေတာင္ မက္လို႔မရႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ ဆက္ရွိေနဆဲပါ။ အစိုးရဲ့ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ စာအုပ္မွာထင္တယ္။ မိသားစုတစုမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သုံးဦးရွိရင္ အစိုးရရဲ့ ပညာသင္ဆုကို ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေၾကျငာထားေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ မရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြက မ်ားတယ္။ ရျပန္ရင္လည္း ပညာသင္ဆု ေထာက္ပံ့ေၾကးက ထမင္းႏွစ္နပ္စာဘဲ ရွိပါတယ္။

ႏိုင္ငံတခုရဲ့ တိုးတက္မႈ ဆုတ္ယုတ္မႈဆိုတာ အဲဒီႏိုင္ငံကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရနဲ႔ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ပါတယ္။  ျမန္မာအစိုးရရဲ့ ၂၀၁၁-၂၀၁၂ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ပညာေရး အသုံးစရိတ္က (၃၁၀၄၀၁.၆၉၈ သန္း) ေဒၚလာ သန္း (၄၀၀) ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ ပညာေရးစနစ္တခုလုံးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အတိုက္အခံေရာ အစိုးရကပါ ေျပာဆိုလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႔ အေျခအေနမွာ စစ္အုပ္ခ်ုဳပ္ေရးေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္၀ပ္ လာခဲ့ရတဲ့ လူထုရဲ့အေျခအေန၊ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားရဲ့ ေခါင္းထဲစြဲေနတဲ့ “ တပ္မေတာ္ အင္အားရွိမွ တိုင္းျပည္ အင္အားရွိမည္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို “ ပညာျမင့္မွ ႏိုင္ငံတင့္မယ္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပုဒ္နဲ႔ အစားထိုးႏိုင္မွသာ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ ေတာ္ရာက်ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။
 
လွေရႊ