ေအးအတူ ပူအမွ် ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးမ်ား

by Seaman Nayminthu on Saturday, February 2, 2013 at 9:49pm ·

၁၉၉၄ မွာ က်ေနာ္ ဟုိင္းၾကီးကၽြန္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့အခါ ဂုဏ္ယူႏွစ္လုိဖြယ္ တပ္တခုမွာ ၂ ႏွစ္တာမွ် တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဂုဏ္ယူႏွစ္လုိဖြယ္ တပ္စခန္းလုိ႔ က်ေနာ္တင္စားသံုးႏႈန္းလုိက္ရတာက တျခားအေၾကာင္းျခင္းရာ ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတပ္ငယ္ေလးမွာ က်ေနာ္မေရာက္မီကေရာ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ တပ္ေျပး စစ္သည္ တဦးတေယာက္မွ မရွိလုိ႔ပါ။

အထက္ဌာနေတြကုိ လစဥ္ေပးပုိ႔ေနက် စစ္ေျပးစစ္သည္ျပန္တမ္းနဲ႔ စစ္စည္းကမ္း အေျချပျပန္တမ္းေတြမွာ ဇယားကြက္ ျဖည့္စရာ မလုိေလာက္ေအာင္ စစ္စည္းကမ္းေကာင္းမြန္တဲ့ အေနအထား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္ရံုး၊ တပ္မွဴးမ်ား အစည္းအေဝးလုပ္ရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔တပ္မွဴး မ်က္ႏွာပြင့္တာေပါ့။


အဲဒီလုိ စစ္ေျပးစစ္သည္မရွိ၊ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈ မရွိသေလာက္နည္းပါးေနျပီး အျခား အက်င့္စာရိတၱပုိင္းဆုိင္ရာ ျပစ္မႈေတြလည္း မရွိတဲ့ တပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ စစ္သည္ေတြဟာ ရေပါက္ရလမ္းေကာင္းသူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ တပ္မိသားစုေတြ သက္သက္ေခ်ာင္ခ်ိေရးကုိလည္း ေဖာေဖာသီသီ လုပ္ေပးနုိင္တာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။

သိၾကတဲ့အတုိင္း လက္နက္ခဲယမ္းတပ္ဆုိတာ အခန္႔မသင့္ရင္ ေခ်ာက္ထဲအခ်ိန္မေရြးျပဳတ္က်နုိင္တဲ့ ဌာန၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ၾကီးၾကပ္ကန္႔သတ္ပစၥည္းေတြကုိ ကုိင္တြယ္ထိန္းသိမ္းရတဲ့ တပ္။ ဒီၾကားထဲ တပ္သစ္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ ေန႔တဓူဝ တပ္တြင္းလုပ္အားေပး ( Working Party) နဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနရတာ ခပ္မ်ားမ်ား ရယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ မစားရေပ်ာ္ေပ်ာ္ စားရေပ်ာ္ေပ်ာ္ စည္းလံုးညီညႊတ္ေနၾကပါတယ္။

တပ္/စခန္း အသစ္ေတြ တုိးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္ၾကတဲ့အခါ သင္တန္းဆင္းျပီးခါစ လုပ္သက္နု စစ္သည္ေတြကုိ အရင္ဆံုး ပုိ႔လႊတ္တတ္တာၾကမ်ားပါတယ္။ တည္ေဆာက္ေရးကာလ ျဖစ္တာနဲ႔အညီ တပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ေတြထက္ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္အားေပးတာဝန္ကုိ ဦးစားေပးလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ျပီး မခုိမကပ္ လုပ္အားေကာင္းတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနတာေပါ့။

တပ္မွာ စီနီယာက်တဲ့ ဆရာၾကီးတခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာလည္း စစ္သက္တေလွ်ာက္ ထားရာေန ေစရာသြားဘဝနဲ႔ ဌာနခ်ဳပ္၊ ကၽြန္းစခန္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ တာဝန္က်ခဲ့ဖူးေတြ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ လူေပါင္းစံုနဲ႔ထိေတြ႔ ဆက္ဆံဖူးျပီး အလုိက္အထုိက္ ေနတတ္သူေတြမ်ားပါတယ္။

တပ္ေတြမွာလည္း ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္ရာ အစုအဖဲြ႔စဲြ၊ ဌာနစဲြေလးေတြ ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရတပ္ မွာေတာ့ ပင္မတပ္ေတြဟာ အစုအဖဲြ႔စဲြစိတ္ဓာတ္ကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရာ ဌာနေတြလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔သက္ဆုိင္ရာ မိခင္တပ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ တာဝန္ထမ္းဖူးသူေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔ တူရာ နီးစပ္ရာ အစုအဖဲြ႔ေတြနဲ႔သာ အထိအေတြ႔မ်ားတာေၾကာင့္ အဲဒီအသိုင္းအဝုိင္းမွာသာ ေနသားတက်ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ပညာသည္ အုပ္စုတခုရဲ႕ လုပ္ငန္းသဘာဝနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ပံုကုိလုိက္ျပီး မတူညီတဲ့ လႈပ္ရွားသြားလာမႈနဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံမႈေလးေတြ မသိမသာ ကဲြျပားတတ္ၾကတယ္။
ဌာနခ်ဳပ္လက္ေအာက္ခံ တပ္စခန္းေတြမွာက် ပညာသည္အုပ္စုေပါင္းစံု ေရာေႏွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတာမုိ႔ ကုိယ့္တာဝန္ ကုိယ္လုပ္ရင္း ထိေတြ႔ပူးေပါင္းဆက္ဆံမႈေတြလည္း ရွိလာၾကတယ္။ ရင္းႏွီးမႈေတြ ရလာၾကတယ္။

သင္တန္းဆင္းခါစ စစ္သည္ေတြမွာ အဲဒီလုိ အုပ္စုအစဲြေတြ ျငိတြယ္ဖုိ႔အခ်ိန္လည္း မရခဲ့ၾကေတာ့ တပ္တခု တည္းမွာ အတူတာဝန္က်တဲ့သူခ်င္း ပညာသည္အုပ္စုမတူေတာင္မွ အလြယ္တကူ သဟဇာတ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပင္မတပ္တခ်ဳိ႕မွာဆုိ ကုိယ့္တာဝန္ကုိယ္မလုပ္ရဘဲ ေခ်ာင္ထုိးခံရတာမ်ဳိးေတြ ၾကံဳရတတ္တယ္။

ေနာက္ျပီး စစ္သည္ေတြရဲ႕ စားေသာက္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးနုိင္တာကလည္း တပ္ေနေပ်ာ္ေရးကုိ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူပ်ဳိစားရိပ္သာက ပုိအေရးၾကီးပါတယ္။ လူပ်ဳိေဆာင္မွာက စုေပါင္းစားရိပ္သာျဖစ္တာမုိ႔ အားလံုးရဲ႕စားေသာက္မႈဟာ စီမံခ်က္ျပဳတ္သူေတြအေပၚ မူတည္ေနတာပါ။

အဲဒီ အခ်ိန္က စစ္သည္တဦး တေန႔အတြက္ ခြင့္ျပဳရိကၡာစုိေငြ ၅ က်ပ္ရျပီး ဌာနခ်ဳပ္က ၃ က်ပ္ႏႈန္း ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က လူပ်ဳိစားရိပ္သာ ေငြေၾကးကုိစီမံရတာမုိ႔ လူပ်ဳိေတြ အဆင္ေျပေအာင္ လူပ်ဳိစစ္သည္အားလံုးေပါင္း ယူနစ္အရ ရိကၡာတြက္ခ်က္ထုတ္ယူ၊ ပုိလွ်ံတဲ့ ပစၥည္းအမယ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေရာင္းခ်ျပီး စားရိပ္သာ ရံပံုေငြ လုပ္ထား ပါတယ္။ ရိကၡာဆုိတာ စုေပါင္းစားေသာက္တဲ့အခါ ပုိလွ်ံမႈရွိတတ္ျမဲပါ။ ဆန္၊ ပဲ၊ ဆီ တခ်ဳိ႕ေရာင္းရပါတယ္။ နုံနက္ပုိင္း လက္ဖက္ရည္ ေဖ်ာ္မေသာက္ၾကတာမုိ႔ ကုိယ္တာနုိ႔ဆီထဲက တဦးကုိ ၂ လံုးထုတ္ေပးျပီး က်န္တာေတြ ေရာင္းပစ္ပါတယ္။ အဲဒီေရာင္းရေငြထဲက ၂ က်ပ္ႏႈန္း သံုးစဲြလုိက္တဲ့အခါ စစ္သည္တဦး တေန႔ဟင္းဖုိး ၁၀ က်ပ္ျဖစ္သြားလုိ႔ ေလာက္ငွမႈရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပင္လယ္ငါး ၁ ပိသာ ၅၀ က်ပ္၊ ဝက္သားတပိသာ ၈၀ က်ပ္ေစ်းေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။

စားရိပ္သာအတြက္ အဝယ္ေတာ္ကုိ လူပ်ဳိေဆာင္ေန စစ္သည္အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵအရ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ၾကပါတယ္။ အဝယ္ေတာ္က ဘဝတူစစ္သည္ေတြအေပၚ ေစတနာထားျပီး စနစ္တက်သံုးစဲြသလုိ ခ်က္ျပဳတ္သူကလည္း ခ်က္ျပီးပစ္ထားမလုပ္ဘဲ စားေသာက္ခ်ိန္မွာ အညီအမွ်ရေအာင္ ေဝျခမ္းေပးတာမုိ႔ အားလံုးေလာက္ငွပါတယ္။ လကုန္ရက္ေတြ စာရင္းခ်ဳပ္လုိက္တဲ့အခါ စားရိပ္သာေငြပုိထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေငြထဲက အခ်ဳိ႕ကုိ စစ္သည္ေတြအလုိက် ဟင္းေကာင္းေကၽြးေကာင္း (က်ေနာ္တုိ႔အေခၚ Special Curry) ခ်က္စားၾကတဲ့အျပင္ လူပ်ဳိေဆာင္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ တံျမက္စည္း၊ ေသာက္ေရအုိး၊ ဓာတ္ဗူး စတာေတြ ဝယ္ျခမ္းနုိင္ပါတယ္။ က်န္တာကုိေတာ့ လုိရမယ္ရ ရံပံုေငြလုပ္ထားပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔တပ္မွဴးဟာ ပစၥည္းထိန္းတပ္နဲ႔ လက္နက္ခဲယမ္းတပ္ ၂ ခုကုိ တပ္မွဴးတာဝန္ ယူထားရသူပါ။ စီအုိက တပ္ပုိင္ေငြေၾကးကုိ ရံုးအုပ္ေတြနဲ႔ လြႊဲအပ္ထားပါတယ္။ လစဥ္တပ္ေဆာင္ေငြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ကပဲ စီမံခန္႔ခဲြ သံုးရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လေတြမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တပ္ေဆာင္ေငြ ေနာက္က်တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ပစၥည္းထိန္းတပ္ ရံုးအုပ္ၾကီးက လူပ်ဳိစားရိပ္သာအတြက္ အသံုးစရိတ္ကုိ တပ္မွဴးထံမွာ ေခတၱေခ်းယူ တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တပ္က ေငြမေခ်းေတာ့ တပ္မွဴးက က်ေနာ့္ကုိေမးပါတယ္။ ‘မင္းတုိ႔ရိပ္သာမွာ ဘယ္လုိသံုးေနသလဲ’ တဲ့။ က်ေနာ္တု႔ိလူပ်ဳိရပ္သာမွာ အသံုးစရိတ္ပံုစံေလး ရွင္းျပလုိက္ျပီး လစဥ္ေငြပုိရွိလုိ႔ အဲဒီေငြနဲ႔ ယာယီစုိက္သံုးထား ေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ စီအုိက ျပံဳးျပီး ေခါင္းညိတ္ပါတယ္။  

ေနာက္တခုကေတာ့ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး ကိစၥပါ။ တပ္တြင္းသက္သာဆုိင္က ရတဲ့အျမတ္ကုိ လစဥ္ ခဲြေဝေပး ရာမွာ စစ္သည္ေတြ လစာတဝက္ေလာက္ ခုသာခံသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြင့္ခံစားမႈကုိလည္း လုပ္ငန္းတာဝန္ အေန အထား နဲ႔ လူအင္အားမွ်တမႈကုိ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး  စစ္သည္ေတြ  အဆင္ေျပလြယ္ကူေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေလ့ရွိလုိ႔ အားလံုးကေက်နပ္ ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔တပ္မွာရွိတဲ့ စစ္သည္အမ်ားစုဟာ ၁၀ တန္းေအာင္ျမင္ျပီးသားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္ အေဝးသင္တကသုိလ္ စာေမးပဲြရာသီေရာက္တုိင္း အင္အားတဝက္နီးပါး ခြင့္ျပန္ၾကတယ္။ တျခားတပ္က စစ္သည္ေတြ ခြင့္ေစ့လုိ႔ တပ္ျပန္သတင္းပုိ႔ခ်ိန္မွာ လူေစ့တက္ေစ့ ျပန္မေရာက္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔က စစ္သည္ အားလံုး တပ္ကုိျပန္သတင္းပုိ႔ၾကပါတယ္။

တခါတရံ ေစတနာေဇာနဲ႔ လုပ္မွားကုိင္မွားျဖစ္တတ္တာေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ တပ္မွဴးရဲ႕ ႏႈတ္မိန္႔အရ စစ္သည္တဦးကို ခြင့္ေပးတဲ့ေနရာမွာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ေဘာင္ေက်ာ္သြားတာမ်ဳိး က်ေနာ္ျဖစ္ဖူးပါတယ္။

တပ္မွဴးကုိ အေျခအေနကုိ ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ ေထြေထြထူးထူး အျပစ္မေျပာပါ။ စစ္သည္ကုိယ္တုိင္လည္း ခြင့္ေစ့တဲ့ရက္မွာ အတိအက်ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္က စစ္သည္အေပၚ ယံုၾကည္မႈ နဲ႔ စြန္႔ျပီး ခြင့္ျပဳလုိက္တာျဖစ္သလုိ တပ္မွဴးကလည္း က်ေနာ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ အျပစ္မဆုိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔သဘာဝအရ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့အခါ စည္းေဘာင္ေတြေလွ်ာ့ေပး တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီယံုၾကည္မႈကုိ အတုိင္းအတာထက္လြန္ျပီး အလဲြသံုးစားလုပ္လုိ႔ေတာ့ မရပါ။ ယံုၾကည္မႈတခါ
ရရွိဖုိ႔ အခ်ိန္ယူတည္ေဆာက္ရတာ ျဖစ္ေပမဲ့ အတိမ္းအေစာင္းမ်ားလုိ႔ အယံုအၾကည္မဲ့သြားရင္ ေနာက္ထပ္ရရွိဖုိ႔ မလြယ္ကူပါဘူး။

တဦးနဲ႔တဦး ယံုၾကည္မႈ နဲ႔ဆက္ဆံၾက၊ ေအးအတူပူအမွ် ညီညႊတ္ေနၾကတာဟာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘဝေတြ အတူျဖတ္သန္းၾကရင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈပုိလာရာက ခံစားျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စာနာေထာက္ထားမႈတရား ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ တကယ့္ ရဲေဘာ္စိတ္ဆုိတာ အဲဒီလုိကေန ျဖစ္တည္လာတယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
………………………………………………………………………………………………………….

ေနာ္ေဝမွာေရာက္ေနတဲ့ အစ္မက သူ႔ကုိ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာမတဦး အေရွ႕ဥေရာနုိင္ငံေတြမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတာကုိ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲဒီ ေနာ္ေဝလူမ်ဳိး ဆရာမဟာ အေရွ႕ဥေရာပ နုိင္ငံတခ်ဳိ႕ကုိ ေဗာ္လံတီယာ သြားေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ေဒသခံအမ်ားစုဟာ ေနာ္ေဝလူမ်ဳိးေတြလုိ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ေနနုိင္စားနုိင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိဘဝေလးမွာ မိသားစု စုစုစည္းစည္း ညီညီညႊတ္ညႊတ္နဲ႔ တဦးကုိတဦး အၾကင္နာတရား ျပည့္ဝစြာ လက္ရည္တျပင္တည္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္ၾကတာေတြကုိ ျမင္ရေတာ့ ဆရာမခမ်ာ မ်က္ရည္ဝဲေအာင္ အားက်ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာ္ေဝလူမ်ဳိးေတြဟာ အၾကင္နာ ေမတၱာတရား ၾကီးမားသူေတြျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳထား ပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးသာမက တိရစာန္ အခြင့္အေရးေတြေတာင္ ခ်မွတ္ေပးအပ္ထားတဲ့ နုိင္ငံတခုပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း အဲဒီနုိင္ငံမွာ လင္ကဲြမယားကဲြ ရာခုိင္ႏႈန္းျမင့္မားပါတယ္။ ဘဝမွာ ဘယ္လုိျပည့္စံုကံုလံုမႈရွိပါေစ မိသားစု ကဲြကြာရျခင္း ဒုကၡက လူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားကုိ တနည္းနည္းနဲ႔ ထိခုိက္နာက်င္ေစမွာ အမွန္ပါပဲ။ အျပင္ဘန္းက ၾကည့္ရင္ မသိသာနုိင္တဲ့ ရင္တြင္းစိတ္ဒဏ္ရာေတြ သူတုိ႔ခံစားေနရပံု ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ေလာက္ လူ႔အဆင့္အတန္းမီမီ မေနနုိင္ေပမဲ့ ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈ၊ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ေပးနုိင္စြမ္းေသာ မိသားစုအတြင္း ေႏြးေထြးသံေယာဇဥ္ အထံုးအဖဲြ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ လူသားပီပီ အားက်ျမတ္နုိးမိတာ ျဖစ္မွာပါ။
………………………………………………………………………………………………..

အဲဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိရင္း… ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဘဝေတြ၊ အသုိက္အျမံဳရပ္ဝန္း ေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျခင္းရာေတြက ေဖးမေထာက္ကူေပးနုိင္ပါသလဲ … ဆုိတဲ့ အေတြးတခု က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ တုိးဝင္ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္….။

ေနမင္းသူ
၃-၂-၂၀၁၃