ေနာက္မီလွ်ံနာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

by Than Saw on Sunday, February 3, 2013 at 9:15am ·

ကြန္နက္ရွင္မေကာင္းဘူး။ ထူးျခားတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြတင္တာ အဆင္မေျပဘူး။ ျပဳတ္က်လြန္းလို႕ ထပ္ကာတလည္းလည္း နည္းေပါင္းစံုနဲ႕ တင္ေနရတယ္။ ဗိုက္လည္း ဆာလာျပီ။


ျဗိတိန္က သူေဌးေတြအေၾကာင့္ဖြင့္ခ်လို႕ လံုျခံဳေရး အေစာင့္ေခြးေတြ လာရိုက္ေနသလားလို႕ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ျဗိတိန္အေၾကာင္းကို အျဖဴေတြအခ်င္းခ်င္းက ဒီလိုေရးရင္ ဘယ္သူကမွ် မေျပာဘူး။ တျခားနိုင္ငံကလာေနသူဆိုေတာ့ သစၥာမေစာင့္ဘူးလို႔ ေျပာျခင္ေျပာမယ္။

မနုႆပညာရႈေထာင့္အရ ေကာင္းေသာသူေရာ မေကာင္းေသာသူအေၾကာင္း အားလံုး ေရးသား ေျပာသာပါ။ အတင္းအဖ်ုင္းလို႕ ေျပာလည္း ခံရမွာဘဲေလ။ အတင္းအဖ်င္း ဘဲဟာ။

မေန႕က Harrods မသြားခင္ ပထမေလ့လာတဲ့ ဆိုင္သံုးခုအထဲက Pesto တဘူးနဲ႕ ေပါင္မုန္႕တစ္ထုတ္ဝယ္မိလို႕ Harrods ဆိုင္ထဲ အထုတ္ကို မယူသြားျခင္လို႕၊ အိမ္ျပန္လာထားသာ ဓါတ္ေလွကားမွာ က်မတို႕ တိုက္ၾကီးထဲမွာ ေနတဲ့ မီလွ်ံနာတစ္ေယာက္နဲ႕ သူသားကို  ေတြ႕တယ္။ သူတို႕ အေၾကာင္းေျပာရအုန္းမယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေလာက္က ရုပ္အင္မတန္ရုပ္ေျဖာင့္တဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးရယ္ အီရန္မလား အီတာလွ်ံမလား ဂရိမလား မသိတဲ့ အင္မတန္ ေခ်ာ အရပ္ရွည္တဲ့ဇနီးရယ္ အင္မတန္ရိုင္းတဲ့ သားငယ္ေလး က်မတို႕ရဲ႕ အရင္က သက္ၾကီးရြယ္အို ဒုကၡတမစြမ္းမသန္သူေတြအတြက္ စပယ္ရွယ္ဒီဇိုင္းနဲ႕ ေဆာက္ထားေပးတဲ့ မိုးပ်ံတိုက္ၾကီးမွာ အိပ္ခန္း၂ခုပါတဲ့ အိမ္ခန္းကိုဝယ္ျပီး ဝင္လာတယ္။

ဒီလိုမီလွ်ံနာေတြက ဒီအိမ္ခန္းေတြကို အိပ္ခန္း ၁ခုဘဲရွိတဲ့ က်မလို အိမ္ခန္းကို ကာလေပါက္ေစ်း ေပါင္ ၄ သိန္းခြဲအထိ Cash Down  ေငြခ်က္ျခင္း  ေပးေခ် ဝယ္သူေတြျဖစ္တယ္။

အိပ္ခန္း၂ ခုပါရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

မီလွွ်ံနာ ဂ်ဴးမၾကီးနဲ႕ မီလွ်ံနာ ဂ်ာမန္မၾကီးလို လိမ္ျပီး က်မအိမ္ခန္းလို အိမ္ခန္းေတြကို  ေပါင္ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္နဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၅ နွစ္ေလာက္က ဝယ္ခဲ့သူေတြမဟုတ္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ Cash Down ဝယ္နိုင္သူ မီလွ်ံနာေတြက ဘယ္အိမ္နီးခ်င္းကိုမွ် လူမထင္ပါ။

က်မအလုပ္က ေစာေစာျပန္လာတိုင္း သူတို႕မိသားစုဆီကို Harrods, Selfridges, John Lewis, Waitrose တို႕က ယဥ္ၾကီးယဥ္ငယ္ေတြ သူတို႕ မိသားစုအတြက္ အင္တာနက္ကမွာသာေတြကို အထုတ္ၾကီး အထုတ္ငယ္နဲ႕ အပတ္စဥ္ လာပို႕ေပးေနသာကို ၾကံဳရတယ္။ ေျမေပၚ ေျခမက်သူေတြပါ။

အဂၤလိပ္ေယာက္်ားက က်မနဲ႔ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ နွစ္ေယာက္ထဲရွိသာေတာင္ Hello Goodbye အစမွာ မလုပ္ပါ။ ကိုယ္ေနာက္က ေရာက္လာလို႕ အဝင္တံခါး အရင္ဖြင့္ေပးမိတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားကို မ်က္နွာ မၾကည့္ဘဲ ေျပာသူပါ။

ဘာမွ် မၾကာပါဘူး။ အင္မတန္ ၾကြားျခင္တဲ့ စပ္စုတတ္တဲ့ ဒီလူရဲ႕ ဇနီးက ဓတ္ေလွခါးထဲမွာ က်မကို မိတ္ဖြဲ႕ပါေတာ့တယ္။ အလာပသလာပေျပာတယ္။ အိုင္တို႕က ဒီအိမ္စုတ္မွာ လာေနသာ ေယာက်္ားျမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ အလုပ္ရွိေတာ့ အဆင္ေျပလို႕တဲ့။ သူတို႕ တခါတခါ ေပ်ာက္ေနတာ နယ္မွာရွိတဲ့ country house မွာ ျပန္ေနလို႕တဲ့။ ဒီအိမ္စုတ္မွာ ေနရတာ စိတ္ကုန္ရင္ ခဏျပန္ေနသာတဲ့။ ဟိုေန႕ဒီေန႕မွာ ေဟာလီေဒးကျပန္လာတဲ့။

သူတို႕ရဲ႕ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ရြက္ေလွအေသးစားတင္ထားတဲ့ သိန္းခ်ီတန္ ကားကို လူျမင္ေအာင္ တိုက္ၾကီးေဘး လမ္းေပၚမွာ ျမိဳ႕ေတာ္ ေကာင္စီကို ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီးေပးျပီး ရပ္ထားတယ္ေလ။ က်မတို႕ တိုက္ၾကီးပတ္ပတ္လည္မွာ ကားပတ္အၾကီးၾကီးေတြ ၃ ခုေတာင္ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီသိန္းခ်ီတန္ကား သြားမထားဘူးေလ။ ရြက္ေလွ အမိုးေပၚမွာ ရွိေနလို႕ ကားပတ္က္ေတြက လက္မခံသာလားေတာ့ မသိပါ။

၂၀၀၇ ခုနွစ္မွာ က်မက အမိုးေပၚမွာ ပန္းျခံစိုက္ေတာ့ မိန္းမကစိတ္ဝင္စားတယ္ အီတာလွ်ံ ဟင္းခ်က္ အေမႊးအၾကိဳင္ အရြက္ေတြလတ္လတ္ဆတ္စားျခင္လို႕တဲ့။ က်မက အခ်ိန္မေရြးသြားခူးစားပါဆိုေတာ့ အိုး မြတ္စလင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္ေလးေတြ ပန္းအိုးေတြထဲ ေသးပန္းေနသာ သူျပဴတင္းေပါက္က ျမင္ရသတဲ့။ သူမြတ္စလင္ေသးပန္းထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မစားဘူးလို႕ ေျပာေတာ့မွဘဲ က်မသိလိုက္တယ္။ အီတာလွ်ံမကိုး။

၂၀၀၉ ေလာက္မွာ ျဗိတိန္မွာ ဘဏ္ေတြ ဘိုင္ျပတ္ကုန္လို႕ အစိုးရက ျပည္သူ႕အခြန္အထဲက ယူျပီး ဘဏ္ေတြ ေဒဝါလီ မခံရေအာင္ကူညီတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘဏ္ေတြ မွီျပီး  စေတာ့ရွယ္ေတြနဲ႕ ခ်မ္းသာတဲ့ တခ်ိဳ႕သူေဌးေတြ ေဒဝါလိီခံၾကရတယ္။ အဂၤလိပ္ သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ဟာ အရင္ကလို အဆင့္အတန္းမ်ိဳးမေနနိုင္ေတာ့လို႕ သမီး မိန္းမ ေခြး အားလံုးသတ္၊ အေၾကြးရွင္လက္ထဲ အပ္ရေတာ့မဲ့ နန္ေတာ္လိုအိမ္ကို မီးျမိဳက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပစ္သတ္ေသခဲ့တယ္။

တေန႕မွာ ဒီအဂၤလိပ္ က်မေနာက္က ေခါင္းငိုက္စိုက္ၾကျပီး လိုက္လာသာေတြ႕ရတယ္။ က်မက ဘတ္စကားစီးျပီး ဗစ္တိုးရီယား ဘူတာရုံသြား. ျပီးရထားစီးျပီး လဝကရံုးခ်ဳပ္ကို အလုပ္သြားဖို႕ေလ။ သူက က်မကို ဟိုင္းလို႕ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္နႈတ္ဆက္ျပီး ေက်ာ္တက္သြားတယ္။ ပစ္ကာဒစ္လီဆပ္ကပ္က ဘတ္စကား အမွတ္ ၃၉ မွတ္တိုင္မွာ သူေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနသာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အမွတ္ ၃၉ က က်မစီးမဲ့ ဘတ္စကားပါ။ က်မဘတ္စကား မွတ္တိုင္မွာ ဆိုက္ေတာ့ သူလည္းလိုက္တက္လာတယ္။ သိပ္အံၾသသြားတယ္။ အင္မတန္ မာနၾကီးတဲ့ မီလွ်ံနာဘာ့ေၾကာင့္ ေသမဲ့ရုပ္နဲ႕ ဘတ္စ္ကားလာစီးသာလည္း ေတြးမိတယ္။ တခါ ဟိုင္းလုပ္ထားလို႕ ထပ္မဟိုင္းေတာ့ဘူး။ ဗစ္တိုးရီယား ဘူတာရံုက ကားေနာက္ဆံုး မွတ္တိုင္က်မွ သူဆင္းျပီး ေဗာ့စ္ေဟာတံတား လမ္းဘက္သြားတာ ေတြ႕မိတယ္။

က်မက Easy Crydon သြားတဲ့ ရထားေပၚမွာ ေတြးမိတယ္။ အမေလး ဒီလူ တံတားေပၚက ခုန္ခ်ေသေတာ့မယ္ တူတယ္။ မိန္းမက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးနွစ္ေယာက္ရွိျပီး ေနာက္ဗိုက္က ထပ္ပူေနျပီ။  ဒုကၡဘဲ မိန္းမနဲ႕ ကေလး ၃ ေယာက္ေတာ့ လင္မရွိဘဲ က်န္ေတာ့မယ္လို႕ ေတြးပူမိတယ္။

အဲဒီေန႕က ဒီလူ သတ္မေသခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ခဏခဏ ထပ္ဆံုတယ္ေလ။ စကားစမည္လည္း စေျပာလာတယ္။ ဘယ္နိုင္ငံကလည္းလို႕ ေမးတယ္။ ေအာ္ လူ႕အခြင့္အေရး ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ နိုင္ငံကပါလားလို႕ ေျပာေတာ့ က်မသိပ္ စိတ္မသက္သာပါ။

၂၀၀၉ နဲ႕ ၂၀၁၀ မွာ ျမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီက လူမိုက္ငွားထားတဲ႕ ၄ ေပ ၆လက္မေလာက္ရွိတဲ့ အမဲငမိုက္သားက က်မရဲ႕ ပန္းျခံနဲ႕ က်မကို ေန႕တဓူဝ ဒုကၡေပးတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး က်မကို လာကူေပးတယ္။ သူတို႕ကိုလည္း သိပ္ဒုကၡေပးတယ္ လို႕ေျပာတယ္။ မိန္းမက သူ႕အခန္းကို လာလည္ပါလုိ႕ ေျပာတယ္။ ဖိတ္တယ္။ ဆင္ေျခဆင္ခ်က္ေတြ ေပးျပီးမသြားေတာ့ သူတို႕ဘဲ က်မကို ေတြ႕ျခင္ရင္ ပန္းျခံထဲမွာ က်မရွိတုန္း ဆင္းလာတတ္ၾကတယ္။

၂၀၁၁  ေနြေႏွာင္း ေန႕တေန႕မွာ ဒီလူရယ္ သားေလးရယ္ သမီးငယ္ရယ္ ပန္းျခံထဲဆင္းလာတယ္။ ကေလးေတြက လူေတြခိုးတဲ့အခါပါမသြားဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ပန္းသီးေတြ ေမာ့ၾကည့္ေနေတာ့ က်မက ခူးျပီးေပးတယ္။ ဒီလူက အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ က်မက ပန္းသီးေတြကို တကယ္ဘဲ ေပးမွာလားတဲ့ ေမးတယ္။

ျပီး ပန္းသီးေတြက ၾကီးေနေတာ့ ဒီလူက ခံုေပၚမွာ ခဏတင္ျပီး ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း သူစပ္စုတယ္။

မိုးခ်ဳပ္ခါနီးက်ေတာ့ အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ ပန္းသီးေတြ ေမ့က်န္ခဲ့တာ သတိမထားမိဘူး။ မၾကာပါဘူး  ဒီလူ ေလွခါးေပၚက ကေလးေတြမပါဘဲ ေျပးဆင္းလာသာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပန္းသီးေတြ က်န္ခဲ့လို႕ဆိုျပီး ပန္းသီးေတြ လာယူတယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားလည္း ထပ္ခါတလည္းလည္းေျပာတယ္။ ကေလးေတြက ပန္းသီးေပးလို႕ သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသတဲ့။ သူ႕မ်က္နွာမွလည္း ျပံဳးရႊင္ေနလိုက္သာ။

ဒီမီလွ်ံနာ မိသားစုကေတာ့ ျဗိတိန္ စီးပြားေရးက်ပ္လို႕ လူေကာင္းေတြ ျဖစ္လာၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပံဳးလည္း ျပံဳးတတ္လာတယ္။

တခါတုန္းက အင္မတန္ေစ်းၾကီးတဲ့ ဆိုင္ေတြကဘဲ အင္တာနက္က မွာစားတတ္တဲ့ ေျမေပၚေျခမခ်သူေတြပါ။ နယ္မွာ ေျမရွိ နန္းေတာ္လို အိမ္ေတြရွိခဲ့လို႕ ပန္းသီးပင္ေတြလည္း သူတို႕နယ္က ျခံေတြမွာ ရွိေနခဲ့မွာပါ။

မေန႕က ဒီလူ ကိုယ္တိုင္ ေစ်းဝယ္ျပီး သားနဲ႕ျပန္လာတယ္ေလ။ Waitrose က အစားအစာေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ေတြနဲ႕ သယ္လာတယ္။ အခုသူတို႕ တမိသားစုလံုး ေျမေပၚကို ျပဳတ္က်လာျပီး ေျမဆီနံ႕ တသင္းသင္းကို စားေနၾကလို႕ မ်က္နွာေတြမွာ အျပံဳးကိုယ္စီပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံအေၾကာင္းေမးတဲ့အခါ ကိုယ္ကလည္း ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ အားလံုးေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပေနျပီလို႕ ဆိုခဲ့ေတာ့ သူက မ်က္ခံုးပင့္ျပတယ္။ သိပ္ယံုတဲ့ပံုေတာ့ မေတြ႕ပါ။

က်မက သူတို႕မိသားစု ဘာလုပ္တယ္။ ဘာလူမ်ိဳးလဲ။ ဘယ္နယ္မွာ အိမ္ေတြရွိသာလည္း ဆိုသာေတြကို ၈ႏွစ္လံုးလံုး လံုးဝတခြန္းမွ မေမးခဲ့ပါ။ အိမ္ထဲဖိတ္သာလည္း တခါမွ်မသြားခဲ့ပါ။ အရင္ သိပ္ရင္းႏွီးလာသာ လက္ခံခဲ့ မိလို႕ ေနာက္ဆံုး မတတ္နိုင္ဘဲ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိခဲ့လို႕ပါ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ် နီးနီးကပ္ကပ္ သိပ္ျပီး မခင္မင္လိုပါ။