ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (၂)
|
8:24 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
(၂) ေျမပေဒသာကြ်န္း ေဟာေျပာပဲြ
၂၃ ရက္ေန႔ညေနပိုင္းတြင္ ကိုမင္းဦးဖံုးဆက္လာ၏။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေဟာေျပာပဲြမ်ားလုပ္မည္ ဆုိေတာ့ ကို၀င္းျမင့္က သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ျဖစ္သူ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အမတ္ျဖစ္သူ ကိုမင္းဦးအား ရန္ကုန္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ရန္၊ ေဟာေျပာပဲြမ်ားတက္ရန္ မွာထား ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူႏွင့္ လွည္းတန္းတြင္ေတြ႔ကာ စကားစေန ေျပာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္က ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပြင့္လင္းလာေသာအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ား ၀င္ေရာက္ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏံွရန္ တာစူေနၾကေၾကာင္း၊ ၎တို႔၀င္မလာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္မွ အစစ ျပင္ဆင္ထား ရန္လိုေၾကာင္း၊ မဟုတ္လွ်င္ သူမ်ားေျပာသမွ်ယံုကာ၊ သူမ်ားလုပ္တုိင္းခံေနရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရခိုင္မွ တရုတ္သို႔သြယ္တန္းထားေသာ ေရႊဂက္စ္ ပိုက္လိုင္းအား ဥပမာေပးကာ ေျပာျပပါသည္။
ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းလာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္းအတြက္ ဥပေဒတစ္ခု အခိုင္အမာရိွထားရန္ လိုေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ လုပ္ငန္းတိုင္း၌ Quality ႏွင့္ Safety, Environment Impact မ်ားကို က်က်နန လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ အစီအမံမ်ား ေဆာင္ရြက္ထားရန္လိုေၾကာင္း၊ ဤကိစၥမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ အင္အားကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်ႏိုင္ ေၾကာင္း စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ အေတာ္မ်ားပါသည္။ ကိုမင္းဦးေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွတ္မိမည္မသိ။
လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးေဟာေျပာပဲြကုိ ေျမပေဒသာကြ်န္းတြင္ ၂၄ ရက္ေန႔နံနက္က ျပဳလုပ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ားလာပါသည္။ Golden Key မွ ကိုသက္ဦး၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ဆရာေဟာင္းမ်ားျဖစ္ ေသာ ဦးရန္လင္း၊ ဦးတင္ညြန္႔ ႏွင့္ ဆရာဦးစံသိန္း၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုမိုးႏိုင္ဦး၊ ကိုေဇာ္၀င္း၊ နန္းဆြယ္ေလာင္အင္း စသည္၊ ေနာက္ ေက်ာင္းၿပီးသြားကတည္းက ျပန္မေတြ႔ရေတာ့သည့္ အလြန္ ရင္းႏွီးေသာ ငယ္စဥ္ကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေဒၚလွလွေဌးကိုလည္း ျပန္ေတြ႔ရသျဖင့္ အေတာ္၀မ္းသာရပါသည္။
ဆရာဦးရန္လင္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္တြင္ ရိွစဥ္က ျပဇာတ္ကျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္းမ်ားအပါ အ၀င္ အျခားလႈပ္ရွားမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၌ ပူးတဲြလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ အလြန္ရင္းႏွီးသူမ်ားျဖစ္၏။ ကိုေဇာ္၀င္းႏွင့္ ကိုမိုးႏိုင္ဦး ကိုမူ ရန္ကုန္လာခဲ့ရန္ တကူးတက လွမ္းေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔က လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔လုပ္ကိုင္ေနသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာျပ မွာထားကာ လယ္သမားမ်ားကို ျပန္ရွင္းျပေစခ်င္ပါသည္။ စာအုပ္မ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးလုိက္၏။
The Farmer ဂ်ာနယ္မွလည္း လာကာ အင္တာဗ်ဴးသည္။ ဆိုင္ပင္မဆိုင္ေသာ္ျငားလည္း သည္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုသေဘာမက်သည္ကို ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ ျမန္မာလိုထုတ္ေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား အဂၤလိပ္နာမည္ေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ Flower News။ သည္ဂ်ာနယ္ထဲတြင္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားသည့္ သတင္း တစ္ပုဒ္မွမပါ။ အဂၤလိပ္ေဆာင္းပါး တစ္ပုိဒ္မွမရိွ။ ေရးသူမ်ားကလည္း ျမန္မာ။ ဖတ္သူမ်ားကလည္း ျမန္မာ။ ေရးထားတာကလည္း ျမန္မာ။ ဒါေတာင္ ဘယ့္အတြက္ အဂၤလိပ္လုိ နာမည္ေပးထားရပါသနည္း။ ျမန္မာလိုနာမည္ေပးရမွာ ရွက္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာစကားလံုး သိပ္ရွားပါးသည့္ အတြက္ နာမည္ရွာမရလို႔ အဂၤလိပ္လိုေပးရသည္လား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ နာမည္ေရြးသူ အႏွီလူႀကီးမင္းမ်ားသာ သိပါလိမ့္မည္။ ဆိုင္နာမည္၊ ဟိုတယ္နာမည္မ်ားကို အဂၤလိပ္လိုေပးတာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အလြယ္တကူ မွတ္မိေနရန္ျဖစ္သည္ ဆိုျခင္းကိုမူ လက္ခံႏိုင္ပါသည္။ ျငင္းစရာမရိွပါ။ သုိ႔ေသာ္ အဂၤလိပ္နာမည္ေပးထားေသာ ထိုျမန္မာဂ်ာနယ္မ်ားကို အဘယ္ႏိုင္ငံျခားသား သည္ ဖတ္ႏိုင္လိမ့္မည္၊ ဖတ္တတ္လိမ့္မည္ဟု အသင္ထင္ပါသနည္း။
ယခု The Farmer ဂ်ာနယ္ဟုဆို၏။ The Farmer ဂ်ာနယ္ကို မည္သူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ထုတ္ပါသနည္း။ လယ္သမားဂ်ာနယ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားဘို႔မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ႀကီးမ်ားအတြက္ ဆိုလွ်င္လည္း The Farmer ဟုနာမည္ေပးဘို႔မသင့္ပါ။ The Farmer ဟုနာမည္ေပးလွ်င္ေတာ့ လယ္သမားမ်ားအား ရည္ရြယ္သင့္ပါသည္။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ သင္တို႔သည္ ျမန္မာလယ္သမားမ်ားကို အဂၤလိပ္စာတတ္ပုဂိၢဳလ္မ်ားဟု ထင္ထား ပါသလား။ ေမွ်ာ္မွန္း ထားပါသလား။ လယ္သမား၊ ကိုင္းသမား၊ ေတာင္သူ စသည့္ျမန္မာစကားလံုးမ်ား အခိုင္အမာ၊ အထင္အရွား ရိွပါလွ်က္ အေမေက်ာ္၊ ေဒြးေတာ္လြမ္းကာ The Farmer ဟု လုပ္ထားျခင္းကိုမူ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အတၱေနာမတိအရေျပာရလွ်င္မူ နည္းနည္း ကေလးမွ သေဘာမက်ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အင္တာလာဗ်ဴးသူမွာ သတင္းေထာက္မွ်သာျဖစ္၍ သည္အေၾကာင္းမ်ား သူ႔ကိုေျပာလို႔ မျဖစ္ပါ။ ေျပာသည့္တုိင္ သူဘာမွလုပ္လို႔မရပါ။ The Farmer ဂ်ာနယ္ ဆိုသည့္အတိုင္း သတင္းေထာက္ေကာင္မေလးကလည္း လယ္သူမရုပ္ ေပါက္ေနပါ၏။
သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ မဆိုင္တာေတြ ေရာပါသြားသည္။
ထိုေျမပေဒသာကြ်န္းမွ စိုက္ပ်ိဳးေရးသံုးပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ႏွင့္ နည္းပညာအကူအညီေပးေရးဌာနတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္စာအုပ္မ်ား၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးသံုး ပစၥည္းကိရိယာမ်ား၊ Helmet, Handglove, Safety Goggle စသည့္ PPE မ်ား လည္း ေရာင္းခ်တာေတြ႔ရပါသည္။ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ရမရ မေသခ်ာသည္ႏွင့္ ဆုိင္အတြင္းကိုေတာ့ ဓါတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ားေပးခဲ့၏။ ဆိုင္သုိ႔လာ၀ယ္သူမ်ားထဲမွ စိတ္၀င္စားသူမ်ားအား ေပးလုိက္ရန္ မွာခဲ့ပါသည္။
(၃) ေနျပည္ေတာ္ ခရီးစဥ္
ေရဆင္း၊ မင္းဘူး၊ ေရနံေခ်ာင္းစသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ေဟာေျပာပဲြျပဳလုပ္ရန္ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ခရီးထြက္ခဲ့၏။ အိမ္မွ ေန႔လည္ ၁ နာရီတိတိတြင္ ထြက္သည္။ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ၆ေကြ႔တြင္ ဗီဒီယိုဆရာ ကိုစုိးသိန္းကို ၀င္ေခၚ၏။ ရန္ကုန္မွ အထြက္ ေနျပည္ေတာ္ အေ၀းေျပးကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးေပၚသို႔တက္ေတာ့ ၂း၂၀ နာရီဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ထဲတြင္ပင္ ၁ နာရီေက်ာ္ ၾကာသည္။ ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးမွာ ျဖဴးေနပါသည္။ လမ္းေျဖာင့္သျဖင့္ အျမန္ေမာင္းၾက၏။ အျမန္ေမာင္းၾကေတာ့ အျမန္ေမွာက္ ၾက၏။ အျမန္ေမွာက္ေတာ့ ေနာက္ဘ၀ကိုအျမန္ဆံုး ေရာက္ၾကေလကုန္သတည္း။
ေမလ လာတံုးက အျမန္ႏႈန္းမ်ားကို တစ္နာရီ မိုင္ ၆၀ ထက္မပိုရ ဟု ျမန္မာလိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ 100 km/hr ဟု အဂၤလိပ္လိုေသာ္လည္းေကာင္း ႏွစ္မ်ိဳးေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ေခါက္တြင္မူ တစ္နာရီ ကီလိုမီတာ ၁၀၀ ႏႈန္းထက္ ပိုမေမာင္းရဟု ေျပာင္းထားတာေတြ႔ရ၏။
ကြ်န္ေတာ္က ကိုမ်ိဳး (ကားေမာင္းသူ) ကို ေကာင္ေလး၊ ျဖည္းျဖည္းေမာင္း၊ နည္းနည္းေနာက္က်လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဟု အျမဲသတိေပးေနရ၏။ မီတာခြက္ကမူ အျမဲ ကီလို ၁၂၀ႏွင့္အထက္ကို ျပေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အေကြ႔မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို ကီလို ၁၀၀ ထိေလွ်ာ့ခ်ခုိင္းရ၏။
ေနျပည္ေတာ္အ၀င္ Toll Gate က မိုင္တိုင္အမွတ္ ၂၀၁ တြင္ရိွသည္။ ထို တိုးဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ၆း၁၀ နာရီ။ လမ္းတြင္ ၁၁၅ မိုင္စခန္း၌ နာရီ၀က္မွ် စားၾကေသာက္ၾကေသးသည္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္တိုးဂိတ္မွ ေနျပည္ေတာ္တိုးဂိတ္ထိ ကားေမာင္းခ်ိန္ ၃ နာရီခဲြၾကာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေနအိမ္မွ ေနျပည္ေတာ္ တည္းမည့္ေနရာထိ ၅နာရီခဲြေက်ာ္လာရသည္။ ေအးပင္ေအးေသာ္ ျငားလည္း တစ္ကိုယ္လံုးကပ္စီးကပ္စီးႏွင့္မို႔ ေရမခ်ိဳးဘဲမေနႏိုင္။ သားကိုေတာ့ ေရေႏြးႏွင့္ ေျခလက္ေဆး၊ မ်က္ႏွာကို ေရပတ္ တိုက္ လုပ္ခိုင္းရ၏။
ေနျပည္ေတာ္ထဲတြင္ေတာ့ ကားကုိ စိတ္ႀကိဳက္ေမာင္းလို႔ရပါသည္။ မဟာရန္ကုန္ႏွင့္ေတာ့ ကြာပါ့။ ၈ လမ္းသြားလမ္းမ ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ဘာကားမွမရိွ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆိုင္ကယ္မ်ားေတြ႔ရတတ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ေရွ႔မွလမ္းမႀကီးဆိုလွ်င္ တစ္ဖက္လွ်င္ ၁၀ လမ္းက်ႏွင့္ လမ္း ၂၀ လမ္းမႀကီးျဖစ္၏။ ကမၻာ့အက်ယ္ဆံုး၊ ကားအရွင္းဆံုးႏွင့္ မလုိအပ္ဘဲ ပိုက္ဆံအျဖဳန္းဆံုး လမ္းမႀကီး အျဖစ္ ဂင္းနစ္စာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ထည့္ရန္ အဆိုတင္သြင္းလွ်င္ရေလာက္သည္။ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား လႊတ္ေတာ္ တက္ခ်ိန္ေနာက္က်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကားဆယ္စီးတစ္ၿပိဳင္နက္ ေမာင္း၀င္လာလို႔ရေအာင္ ဆိုသည့္ မဟာဦးေဏွာက္ေတာ္ ျဖင့္ စဥ္းစားကာ ေဖာက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။
ထိုညတြင္ေတာ့ အခ်ိန္မရိွေတာ့သည္ႏွင့္ ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘဲ အင္တာနက္ဖြင့္ အီးေမးေလးဘာေလးစစ္။ ကင္မရာ ဘက္ထရီမ်ားအားသြင္း၊ ဟိုဖံုးဆက္သည္ဖံုးဆက္ စသည့္ တိုလီထြာလီမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သတည္း။ အခန္းမွာ အလံုပိတ္ အဲယားကြန္းအခန္းပင္ျဖစ္ေစကာမူ အခန္းတြင္း၌ ဧရာမျခင္ႀကီးမ်ား အမ်ားအျပားရိွေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ႏိုင္။ သားျဖစ္သူကို ျခင္ကိုက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ (ျခင္ေထာင္လည္းမရိွ) သူ႔ကို ျခင္ယပ္ေပးေနျခင္းျဖင့္ မိုးစင္စင္လင္းရ ေတာ့၏။
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေဟာေျပာပဲြမျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးရံုးသြားကာ ဓါတ္ပံုမ်ားေတာင္းသည္။ လူႀကီးလာမွာမို႔လို႔ ေရွ႔ဘက္မွမ၀င္ပါႏွင့္ဆုိကာ ေနာက္ဘက္မွ ပတ္၀င္ခိုင္းပါသည္။ ေၾသာ္- ငါတို႔တိုင္းျပည္မွ အရာရိွႀကီးမ်ားကား အလြန္တန္ခိုးထြားၾကပါ ကလားဟု သတိသံေ၀ဂမ်ားပင္ ရမိပါေလေသး ေတာ့၏။
အျခားသူမ်ားကား လူစစ္စစ္မဟုတ္ၾက။ သူတို႔အသက္ကသာ တန္ဘိုးအလြန္ႀကီးေလ သည္။ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးေနသည့္ လူနာ ျဖစ္ေနပါေစ။ လူႀကီးလာလွ်င္ အကုန္ေဘးဆင္း ရပ္ေပးရမည္။ ယခင္ရွင္ဘုရင္မ်ားေခတ္ကမူ ဘုရင္မင္းျမတ္ၾကြခ်ီေတာ္မူလာလွ်င္ အားလံုး ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ကာ ေျမႀကီးကို မ်က္ႏွာအပ္ထားရသည္။ ေမာ္ဖူးေစဆုိမွ ဘုရင့္ေရႊမ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးခြင့္ရသည္။ မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ၾကာပြတ္စာမိသြားမည္။ လူလူခ်င္း သည္မွ်အဆင့္အတန္းခဲြျခားတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ေအာ့ႏွလံုးနာပါသည္။
ကြ်န္မတို႔လည္း ဘာေတြမွန္းမသိတာေတြနဲ႔ အရမ္းအလုပ္ရႈပ္တယ္။ ဦးေအးၿငိမ္းသူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ (ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ဒု-အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ တံတား) ညက မအိပ္ရဘူး။ သူ ညတိုင္း ၂ နာရီေက်ာ္၊ ၃ နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရတယ္ ဟု ေဒၚသိန္းႏု က ေျပာပါသည္။
ေနျပည္ေတာ္ရံုးမ်ားမွာ တစ္ရံုးႏွင့္တစ္ရံုး အေ၀းႀကီးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ကိစၥအနည္းငယ္ျဖင့္ ရံုးအမွတ္ ၁၁ (ေဆာက္လုပ္ေရး) ႏွင့္ ရံုးအမွတ္ ၁၇ (၀န္ထမ္းေရြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖဲြ႔) သို႔သြား၊ ေနာက္ ႏွင္းေထြးေထြးေအာင္ကို သူတို႔ အေဆာင္၀င္ေခၚတာပင္ ၂ နာရီခဲြေက်ာ္ ၾကာပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းရာ ငါတို႔ ေနျပည္ေတာ္တစ္ေခါက္လာရင္ တစ္လစာနီးပါး ျပဳတ္သြားတာပဲ ဟု အထက္ျမန္မာျပည္ ဗဟို၀န္ထမ္း တကၠသိုလ္တြင္ ကထိကအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဖိုးတင္စိုးက ေျပာ၏။ ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ ကိုယ့္အေဆာင္ႏွင့္ကိုယ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ သူတုိ႔ထံတြင္ တည္းဘုိ႔ အဆင္မေျပသျဖင့္ တည္းခိုခန္းတြင္ တည္းရသည္။ ဟိုနားသည္နားသြားလုိလွ်င္ ဘာယာဥ္ရထားမွ မရိွ။ သည္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီေခၚသြားရသည္။ တစ္ရံုးႏွင့္တစ္ရံုးက အေ၀းႀကီးဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚထားရသည္။ သည္ေတာ့ ၀င္ရန္အလြန္ခက္လွေသာ ေငြစကေလးမ်ားမွာ တစ္ခဏတာ အေတာအတြင္း ေလွ်ာကနဲ၊ ေလွ်ာကနဲ ထြက္ၾက ေလကုန္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔ အဘယ္ကဲ့သို႔ ရပ္တည္ေနၾကပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္မသိခ်င္ပါ။ သူတို႔ကလည္း ဒီလိုေနရတာပဲ ဟု ေျဖပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သည္လိုဘ၀မ်ိဳးတြင္ အၾကာႀကီးေနခဲ့ဖူးသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။
(၄) ေနျပည္ေတာ္ တိရစ ၦာန္ဥယ်ာဥ္
စင္ကာပူမွ ဂ်ဴေရာင္းဘာ့ပါ့ခ္ (Jurong Bird Park), တိရိစၦာန္ဥယ်ာဥ္ (Zoo and Night Safari) စသည္တို႔ကို မိတ္ေဆြတို႔ ေရာက္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ညိုေမွာင္ေနေသာသစ္ပင္ႀကီးမ်ားမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုရိွလွပါသည္။ ထို႔ျပင္ သစ္ခြဥယ်ာဥ္ထဲ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပန္းၿခံမ်ားထဲ၌ေသာ္လည္းေကာင္း သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြ႔ရပါ လိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္ ေနျပည္ေတာ္ တိရစၱာန္ဥယ်ာဥ္ထဲမွ သစ္ပင္မ်ားမွာမူ မႏိုင့္ရင္ကာ၊ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္ အသက္ဆက္ေန ရပါသည္။ အပင္မ်ားမွာ စိမ္းစိုဘို႔မဆုိထားပါႏွင့္။ လူနားခိုဘို႔အရိပ္ကေလးမွ်ပင္ မေပးႏုိင္ပါ။ အညာမွ သစ္ပင္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ လည္း စိမ္းစိုႏုိင္မည့္ အပင္မ်ားမဟုတ္ပါ။ စိမ္းစိုေစမည့္အပင္မ်ားစိုက္ဘို႔ရာ အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ၾကပါ။
လုပ္ေတာ့လုပ္ပါရဲ့။ ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္တာမဟုတ္။ ပီဘိလုပ္တယ္ဆိုရံု၊ အျဖစ္ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တိရစၦာန္ေတြ အတြက္ ေနဘို႔ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးမလဲ။ သူတို႔ေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာမွရိွရဲ့လား။ သူတို႔နားဘို႔ရာ အရိပ္လိုမလား ဘာဆိုဘာမွ ထည့္ေတြးဟန္မရိွပါ။ သဘာ၀အေလ်ာက္ေပါက္ေနေသာေတာကို ၿခံခတ္ကာ တိရစၦာန္မ်ား ထည့္ထားရံုႏွင့္ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ ျဖစ္ပါၿပီလား။
သားပိုက္ေကာင္ဆိုပါစို႔။ သားပိုက္ေကာင္မ်ားႀကိဳက္တတ္သည့္ ရာသီဥတုသည္ အဘယ္နည္း။ အပူခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ သူတို႔အတြက္ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္မည္နည္း။ မည္သည့္အပူခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သူတို႔က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ႏိုင္သနည္း။ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေရာဂါမ်ားျဖစ္တတ္သနည္း။ မည္သည့္ကာကြယ္ေဆးမ်ား ထိုးရန္လိုသနည္း။ မည္သည့္အစာ ဆိုလွ်င္ ၎တို႔အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မည္နည္း။ သူတို႔ဒါေတြသိပါသလား။ အႏွီတိရစၦာန္မ်ားအတြက္ ဤသည္တို႔ကို ဂရုတစိုက္ လုပ္ေပးပါသလား။ ဤတိရစၦာန္မ်ားအတြက္ ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္ ထားေပးပါသလား။ အႀကံေပးပုဂိၢဳလ္ ရိွပါသလား။ တိရစၦာန္ဆရာ၀န္ေတာ့ ရိွလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
သူတို႔ခမ်ာ၊ ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ရွာပါ။ လူေတြထားသလို ေနေနရပါသည္။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို အဲသလို ဆယ္ရက္ေလာက္ထားမယ္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ေနႏုိင္ပါ့မလား။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားမွာသာ ခံစားခ်က္ ရိွတာမဟုတ္ပါ။ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း အေသြးအသားမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ သည္တိရစၦာန္မ်ားကား ၀ဋ္ခံေနရေသာ သနားစရာ သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကို ဤၿခံမ်ားထဲ၌ ပိတ္ေလွာင္ထားေသာ အႏွီေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ၀ဋ္မလိုက္ပါေစႏွင့္။ ၀ဋ္ဆိုတာ အတိုးႏွင့္ခံရတတ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ကို ေတာမွ အေဆြအမ်ိဳးမ်ားပို႔ရင္း၊ တူ၊ တူမမ်ားႏွင့္ အလည္အပတ္သက္သက္ သြားရင္း အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ဖူးပါသည္။ ရန္ကုန္တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္မွာ သည္ ေနျပည္ေတာ္တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေကာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အေဟာင္းမ်ားကိုခ်ည္းတမ္းတကာ ေခတ္ေဟာင္းထဲမွ ရုန္းမထြက္လုိသူ မဟုတ္ပါ။ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ကို တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ႏွင့္တူေအာင္ ျပဳျပင္ဖန္တီးေပးဘုိ႔အေၾကာင္း ေျပာလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
လူမ်ားထံမွပိုက္ဆံရရံုသက္သက္ တိရစၦာန္မ်ားကို ျပစားတာကေတာ့ မေကာင္းပါ။ အဲေလ၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ ကေတာ့ ကေလးေပါက္စနကေလးမ်ားကိုေတာင္ ဗန္းထဲထည့္ၿပီး ျပ ေတာင္းစားေသးတာ။ ကမ္းကို ကုန္ေနပါသည္။ ဘာေကာင္မွမဟုတ္ေသာ၊ ဘာအစြမ္းအစမွမရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္ကိစၥမတတ္ႏိုင္ပါ။ တတ္ႏိုင္သည့္သူမ်ား သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရိွပုဂိၢဳလ္မ်ားကို ေျပာျပေစခ်င္ပါသည္။ ‘၀ဋ္’ ဆိုတာကို ယံုလွ်င္ျဖင့္ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ကို အျမန္ဆံုးျပင္ေပးပါ ဟု သတင္းစကား ပါးလုိက္ၾကပါခင္ဗ်ား။
0 comments:
Post a Comment