"ရြာသား ကိုလူပိန္" ( ၂ )

by Ter Tee on Monday, December 24, 2012 at 2:43am 

ညက ဘယ္ေလာက္မ်ား လြန္လြန္ကၽြံကၽြံ ေသာက္ခဲ႔သည္မသိ။ မနက္အိပ္ယာထတြင္

ကၽြန္ေတာ္၏ ေခါင္းမ်ားသည္ ၊ ေလးလံကိုက္ခဲလ်က္ရိွသည္။ ကြန္နာတေယာက္သာ

ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္ႏွင္႔ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရိွသည္။

ကြန္နာ၏ မ်က္ႏွာသည္

သူ႕ကို က်ေနာ္သိကတည္းက ေတြ႕ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ႔ေၾကာင္း သတိထားမိသည္။

ဤမွ် ရႊင္ပ်လန္းဆန္းေနသည္ကို ကြန္နာႏွင္႔တြဲဖက္၍ တခါမွ် ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဘူးပါ။

ညေနခင္းေရာက္ေသာအခါ ကြန္နာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေစာလ်က္ ရြာကေလးဘက္သို႔

ထြက္သြားပါသည္။ ဘာကိစၥရိွ၍လည္းမူ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေရာက္ေသာအခါ

ကိုလူပိန္အိမ္၌ ကေလးမ်ား ၀ိုင္းရံေနေသာ ကြန္နာကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုလူပိန္က ခံုတန္းလ်ားကေလးလုပ္ရင္း

ကြန္နာႏွင္႔ စကားေျပာေနသည္။ ကြန္နာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသိုက္ကို ျမင္ေသာအခါ

လက္ကိုေ၀ွ႕ယမ္း၍ ၿပံဳးႏႈတ္ဆက္သည္။ အခါတိုင္းမူ ကြန္နာ၏ အၿပံဳးတို႔သည္ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ၍

ၿပံဳးရေသာ အၿပံဳးျဖစ္ရကား ၊ ေပ်ာ႔ရိႏြမ္းဖတ္ေနသည္။ ယခုမူလက္ကိုေ၀ွ႕ယမ္းပံုကသြက္လက္သည္။

အၿပံဳးကလည္း ၾကည္လင္သည္။ အားရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသိုက္သည္ ကြန္နာ၏အေျပာင္းအလဲကို

အားလံုးသတိမူမိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာမွ် မေျပာပါ။ ကြန္နာေျပာင္းလဲသြားသည္မွာ

ကြန္နာႏွင္႔သာ သက္ဆိုင္ေသာအျဖစ္ မဟုတ္ပါလား။ ၾကင္နာသနားတတ္ေသာမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္

လက္သမား ကိုလူပိန္က ကြန္နာ၏ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

သို႔ေသာ္-ကိုလူပိန္သာမဟုတ္။ ကေလးေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကြန္နာ၏ဘ၀ကို

ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္စြမ္းရိွသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကြန္နာ၏ ကေလးမ်ား ၊

အသက္ရွင္ေနပါက ဤေမာင္ႏွမအရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင္႔တည္း။

  

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္သည္ ကြန္နာအား ျပန္လွန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အရက္ဆိုင္သို႔ တန္းသြားၾကသည္။

ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္။ အရက္ႏွင္႔အေဖာ္လုပ္ေနသည္ဟု အေျပာခံခဲ႔ရေသာ ကြန္နာကား

အရက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္မလာ။ ညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ ကြန္နာသည္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ

စမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွမ္းျမင္ရသည္။

ကြန္နာက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို စကားေျပာေနသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ကြန္နာ၏မ်က္ႏွာကို

ေမာ႕ၾကည္႕ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သည္။ တခါတရံ သူတို႔ကေလးႏွစ္ဦးသည္ အားရပါးရ ရယ္ေမာေနေသးသည္။

သူတို႔ကိုၾကည္႔ရသည္မွာ အလြန္တရာ စိတ္ေအးခ်မ္းလွသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းတြင္ ကြန္နာကိုေတြ႕ရန္ ခဲယဥ္းသည္။ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြန္နာသည္

ကိုလူပိန္႔အိမ္၌သာ ကုန္လြန္ေစသည္။ ကေလးေတြႏွင္႔ ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးေနရင္း ကုန္ေစသည္။

သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ခြဲသည္ ၊ ထင္းရႈးပင္မ်ား တန္းစီေပါက္ေနေသာ

စမ္းေခ်ာင္းကမ္းေဘးစခန္းကို ဖ်က္၍ ဆလြန္နီကာဘက္သို႔ ခ်ီတက္ခဲ႔ရသည္။ ဆလြန္နီကာတြင္

ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ခြဲသည္ ကတုတ္က်င္းမ်ားတူးလ်က္ နာဇီဂ်ာမန္တပ္မ်ားကို ေစာင္႔ဆိုင္းေနပါသည္။

ဆလြန္နီကာတြင္ တပတ္တိတိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရစဥ္ ကြန္နာ၏ ထူးျခားေသာ အမူအယာကို သတိထားမိပါသည္။

ကြန္နာသည္ အရက္လံုး၀မေသာက္ေတာ႔ေပ။ ထို႔ျပင္ သူ႕ကိုယ္တြင္း၌ရိွေသာ အမုန္းဓါတ္မ်ား ၊

အၿငိဳးအစိုင္အခဲမ်ား ေက်ပ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ သူေသနတ္ကိုင္ပံုက

ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဤသို႔အထင္ေရာက္ေစျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္အခါကဆိုလွ်င္ ကြန္နာသည္ အၿမဲတမ္းေသနတ္ကို

တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္တတ္သည္။ ရန္သူကို သတ္မည္ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင္႔

သူ၏ ကိုယ္ေနကိုယ္ထားသည္ ေတာင္႔တင္းေနတတ္သည္။ ယခုမူ ကြန္နာသည္ ေသနတ္ကို

ေလ်ာ႔ရဲရဲ ကိုင္သည္။ သူ႕ကိုယ္ေနကိုယ္ထားသည္ အေၾကာအျခင္မ်ား ေလ်ာ႔ေျပေနေသာ

ဂၽြမ္းဘားသမားကဲ႕သို႔ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေနသည္။

ဂ်ာမန္တပ္မ်ားကို ေစာင္႔ဆိုင္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲသည္ ဂ်ာမန္တပ္မ်ား

တကယ္တန္းဆင္းလာေသာအခါ ၊ အင္အားမမွ်သျဖင္႔ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ရသည္။

လူနည္းနည္းႏွင္႔ လူအမ်ားအား အေနွာင္႔အယွက္ အမ်ားႀကီးေပးႏိုင္မည္႕

ေနရာသစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွာရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ခြဲ ေနာက္ဆုတ္လာစဥ္ ၊

စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ယင္းတို႔အနက္ ကေလးမ်ားပါလာသည္။ ကေလးအခ်ိဳ႕မွာ

လက္တြန္းလွည္းကေလးမ်ားေပၚတြင္ ရိွေနသည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ ကသုတ္ကရက္ လွမ္းေနေသာ

လူႀကီးမ်ားကို အမွီလိုက္ႏိုင္ရန္ လမ္းအျမန္ေလွ်ာက္ရရွာသည္။ ကေလးအားလံုးသည္

ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည္။ သူတို႔သည္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔ ဤသို႔ ေျပးလႊားေနရသည္ကို

နားလည္ပံုမေပၚ။ ကြန္နာသည္ သူ႔တြင္ရိွေသာ ဘီစကစ္မ်ား ၊ ဒိန္ခဲမ်ားကို ထုတ္၍ ကေလးမ်ားကို ေ၀ငွသည္။

ကေလးေတြဆီမွ ျပန္လာၿပီး ထရပ္ကားေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ….

 “ ဒီလိုကေလးေတြ ကမာၻနဲ႔တ၀ွမ္းမွာ ရိွမွာဘဲ ၊ စစ္ေၾကာင္႔ ငတ္မြတ္ရတဲ႔ကေလးေတြ - အိုးမဲ႔အိမ္မဲ႔ျဖစ္ေနတဲ႔ကေလးေတြ

- လူႀကီးေတြလုပ္တဲ႔စစ္မွာ ကေလးေတြ အလကား အနာခံေနရတယ္ ၊ လူႀကီးေတြကလဲ အျခားလုပ္စရာေတြ

အမ်ားႀကီးရိွရက္ကနဲ႔ စစ္ကိုမွ လုပ္တတ္ပေလတယ္ဗ်ာ…. ” ဟု ေလးေလးေဆးေဆးႀကီး ေျပာခ်လိုက္သည္။

သို႔ရာတြင္ သူ၏ မ်က္ႏွာ၌ နာၾကည္းမႈထက္ ၾကင္နာသနားမႈအရိပ္အေယာင္က ကဲေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြန္နာ၏မ်က္ႏွာကို တခ်က္မွ် ၾကည္႕မိသည္ႏွင္႔ ဂရိရြာကေလးတရြာမွ ကိုလူပိန္သည္

ကြန္နာအား ေနစရာ ၊ အသက္ရွင္စရာဘ၀တစ္ခုကို ဖန္တီးေပးလိုက္ၿပီဟု သိလိုက္ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထရပ္ကားမ်ားကို ေတာင္ေပၚသို႔ ေမာင္းတင္ကာ စခန္းခ်လိုက္ပါသည္။ ေတာင္ေပၚမွ

လွမ္းၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ ေတာင္ၾကားလြင္ျပင္ေပၚ၌ ျမဴႏွင္းမ်ား ဆိုင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ဘာမွ် မျမင္သာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စခန္းသစ္၌ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ကတုတ္က်င္းမ်ား တူးရပါသည္။

ထိုႏွစ္ရက္တြင္ မိုးျပတ္သည္ဟူ၍မရိွ ၊ အိပ္ရသည္ဟူ၍လည္း မရိွရကား တပ္သားအားလံုးသည္ ဒုကၡဘံုထဲက

ၾကြက္စုတ္ၾကြက္နာ ကေလးမ်ားႏွင္႔ တူေပသည္။ တတိယေျမာက္ေန႔တြင္ ရာသီဥတု ၾကည္လင္လာသျဖင္႔

ေတာင္ေပၚကၾကည္႕လွ်င္ ဟိုး ….. ခပ္ေ၀းေ၀း ပင္လယ္ျပင္အထိ ေကာင္းစြာျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေျမာက္စက္ကြင္းအပ ၊ တေနရာတြင္ ဂ်ာမန္ပင္ဇာတပ္သည္ တိုက္ပြဲအတြက္

ျပင္ဆင္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ေနသည္႕ ေတာင္၏အေျခတြင္မူ

ကြန္နာ၏ အခ်စ္ေတာ္ ကိုလူပိန္တို႔ ရြာကေလးကို ေတြ႕ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပစ္မွတ္ အကြာအေ၀းကို ဖတ္ရသူျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔တြင္

မွန္ေျပာင္းလိုလို အကြာအေ၀းတိုင္း ကိရိယာတခု ရိွပါသည္။ ထိုကိရိယာသည္ မွန္ေျပာင္းမ်ားထက္

ပို၍အားေကာင္းပါသည္။ ထိုကိရိယာမွ ၾကည္႕လွ်င္ အၾကည္႕ခံအရာသည္ ပံုရိပ္ႏွစ္ခုအျဖစ္ ေပၚလာသည္။

ပံုရိပ္တခုက အတည္႕အတိုင္း ေပၚ၍ အျခားပံုရိပ္က ေျပာင္းျပန္ေပၚပါသည္။ ထိုပံုရိပ္ႏွစ္ခုကို ထပ္လာေအာင္

ကိရိယာတြင္ တပ္ထားေသာ ဘီးကေလးကို ေရႊ႕ရပါသည္။ ပံုရိပ္ႏွစ္ခု တခုကို တခုက ဆန္႔က်င္လ်က္

ထပ္မိၿပီဆိုလွ်င္ အကြာအေ၀း မည္မွ်ရိွသည္ကို အတိအက် သိရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က အကြာအေ၀းတိုင္းျဖင္႔ ရြာကေလးကို လွမ္းၾကည္႕ပါသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ကမာၻစစ္ႀကီး

ျဖစ္ေနသည္ကိုပင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနသည္႕အလား ပံုမွန္လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကသည္။ ကိုလူပိန္ႏွင္႔ ကေလးမ်ား

ကစားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စစ္ေျမျပင္သံုး မွန္ဘီလူးတလက္ႏွင္႔ ၾကည္႕ေနေသာ ကြန္နာသည္လည္း

ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္ကို ျမင္ရေလသည္။

“ သူတို႔တေတြ ေနရာေျပာင္းဘို႔ သတိရလိမ္႔မယ္ထင္တယ္ ”  ကြန္နာက စိုးရိမ္တႀကီးေျပာေလသည္။

စိုးလည္း စိုးရိမ္စရာပင္။

“ တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္ေတာ႔ ရြာကေလးကို ထိေတာ႔မွာဘဲ ၊ သူတို႔တေတြ ေတာင္ေပၚတက္ေနဘို႔ ေကာင္းတယ္ ၊

  ဟိုဘက္ကအင္အားနဲ႔ဆိုရင္ တိုက္ပြဲဟာ သိပ္ၾကာမွာမွ မဟုတ္တာ ”

  ကြန္နာသည္ ဂ်ာမန္အေျမာက္ႀကီးမ်ား ၊ တင္႔ကားႀကီးမ်ားကို ညႊန္ျပလ်က္ ေျပာလိုက္သည္။

ေနာက္တေန႔ နံနက္ ဂ်ာမန္မ်ား တိုက္ပြဲစေသာအခါတိုင္ေအာင္ ရြာမွလူမ်ား မေျပာင္းၾကေသး။

ဂ်ာမန္နာဇီမ်ားသည္ ခုခံအားကို စမ္းသပ္သည္႕သေဘာျဖင္႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကိယ္စီး တပ္သားမ်ားကို

ေရွးဦးေစလႊတ္သည္။ သူတို႔သည္ ရဲရဲ၀ံ႕၀ံ႕ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ပစ္ကြင္းတြင္းသို႔ ၀င္လာၾကသည္။

ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားေနာက္တြင္ တင္႔ကားမ်ား ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲစပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာက္တန္းမွ ပစ္ခတ္ေသာ အေျမာက္က်ည္ဆံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚသို႔

တရႊီးရႊီးေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္။ ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္သြားေသာ က်ည္ဆံတို႔သည္

ေတာင္ေျခရြာကေလးေပၚသို႔ က်သြားသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ေျမျပင္မွ ေပါက္လာေသာ

သစ္ပင္ကေလးမ်ားႏွင္႔တူသည္႕ အိမ္ကေလးမ်ား အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ လြင္႔စဥ္ထြက္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရက္ေသာက္ခဲ႔ေသာ ဆိုင္ကေလးသည္ ေျမလံုးေျမစိုင္မ်ားအၾကားမွာ

ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ရြာကေလး၏ ၿငိမ္းေအးမႈ ၊ ရြာသူရြာသားမ်ား စိတ္ေအးလက္ေအး

ေနထိုင္စားေသာက္မႈတို႔သည္လည္း အေျမာက္ဆံဒဏ္ကို မရႈမလွ ခံရကာ ေက်ပ်က္သြားသည္။

  

ကၽြန္ေတာ္၏ အကြာအေ၀းတိုင္း ကိရိယာတြင္ အေနမွန္ေသာ ရြာကေလး၏ ပံုရိပ္ႏွင္႔

ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနေသာ ရြာကေလး၏ပံုရိပ္တို႔ ေပၚလာသည္။ ပုရြက္ဆိပ္အံုကို

တုတ္ႏွင္ထိုးလိုက္ဘိသည္႕အလား ၊ စမ္းေခ်ာင္းေဘး၀ယ္ ေယာက္်ား မိန္းမမ်ား

ရြရြ-ရြရြႏွင္႔ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ယခုမွ သူတို႔သည္ ေတာင္ေပၚသို႔ ေျပးတက္ရန္

ျပင္ဆင္ၾကေတာ႔၏။ လူအုပ္ထဲတြင္ ကိုလူပိန္ကို သူ႕ေမြးစားကေလးမ်ားႏွင္႔အတူ ေတြ႕ရသည္။

ေငြအိတ္ကို ရင္၀ယ္ပိုက္လ်က္ ဦးတည္ရာစြတ္ေျပးေနေသာ အရက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကိုလည္း

မွန္ေျပာင္းကိရိယာထဲ၌ အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ အေလာင္းမ်ား ျပန္႕ႀကဲျဖစ္ေနသည္႕

ျမင္ကြင္းလည္း မလႊဲသာ မေရွာင္သာဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အေ၀းၾကည္႕ ကိရိယာသို႔ေရာက္လာသည္။

သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ကိုလူပိန္သည္ ကေလးမ်ားကို စနစ္တက် တန္းစီေစၿပီး

ယာခင္းကိုျဖတ္ေစလ်က္ ေတာင္ေျခဆီသို႔ ထြက္ခြာသြားသည္။ ထိုစဥ္စမ္းေခ်ာင္းကေလးကို

ကူးထားသည္႕ တံတာကေလးေပၚသို႔ အေျမာက္ဆံမ်ား က်လာျပန္သည္။

 “ ရပ္လိုက္ပါေတာ႔ ၊ အေျမာက္ေတြ ရပ္လိုက္ပါေတာ႔ ”

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေယာင္ကတမ္း ေရရြတ္မိသည္။ အထပ္ထပ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္မွ အေျမာက္ဆံမ်ား အက်ရပ္ခ်ိန္၌ ဂ်ာမန္ဘက္မွ အေျမာက္ဆံမ်ား

ရြာကေလးေပၚ၌ မိုးရြာသလို က်လာျပန္သည္။ မတတ္သာၿပီ။ စစ္ကာလတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမွန္သမွ်

မရႈမလွ ေသၾကစၿမဲပါကလားဟု သံေ၀ဂယူရံုအျပင္ ဘာမွ် မတတ္သာၿပီ။ ဂ်ာမန္အေျမာက္ဆံ အက်တြင္

အရက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုလူ၀ႀကီးသည္ ေငြအိတ္ပိုက္လ်က္ ေသဆံုးသြားသည္။

အဖိုးအို သံုးေလးဦးလည္း အေျမာက္ဒဏ္ေၾကာင္႔ ေသၾကသည္။ တန္းစီ၍ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ

ကေလးမ်ား အေပၚသို႔မူ အေျမွာက္ဆံ က်မလာေသး။ သူတို႔ကေလးေတြသည္ ဘုရားသခင္၌

ယံုကိုးမႈ အျပည္႕ရိွ၍ ေဘးလြတ္ေလသလား။ သို႔မဟုတ္ ၾကင္နာသနားတတ္ေသာ ေမြးစားဖခင္ႀကီး

ကိုလူပိန္အေပၚ ကိုးစားမႈေၾကာင္႔ ေဘးလြတ္ေလသလား။ ကေလးမ်ားသည္ တဦးကိုတဦး

လက္ခ်င္းဆက္လ်က္ ေသမင္းေသာင္းက်န္းေနေသာ လြင္ျပင္ကိုျဖတ္ကာ

ေတာင္ေျခဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြားေနၾကသည္။ ေတာင္ေျခေရာက္ခါနီးတြင္

ကိုလူပိန္သည္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားဆီသို႔ ျပန္လာ၍ အကူအညီေပးသည္။ ရဲ၀ံ႕သူဟူ၍

သူတေယာက္သာ ရိွေတာ႔သည္။

ဒဏ္ရာရသူ မိန္းမႀကီးတဦးအား ေပြ႕ယူမည္ အျပဳတြင္ ကိုလူပိန္ကို က်ည္သင္႔သြားသည္။

ကိုလူပိန္သည္ သစ္ပင္၌ မတ္မတ္ရပ္လ်က္….က်ည္သင္႔သည္႕ဒဏ္ကို ခံစားေနသည္။

သူ႕ေျခရင္းတြင္ မိန္းမႀကီးသည္ ေခြလ်က္သားရိွေနဆဲ။ ထိုစဥ္ ကြန္နာခ်စ္ေသာ

ကေလးေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္သည္ ကိုလူပိန္႔ဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလာေနသည္။

တကယ္ေတာ႔ ကိုလူပိန္႔ဆီ လာသည္မဟုတ္။ ေသမင္းဆီသို႔ လာေနျခင္းသာျဖစ္သည္။

ကိုလူပိန္႔အနီးတ၀ိုက္၌ အေျမာက္ဆံမ်ား တ၀ုန္း၀ုန္း ေပါက္ကြဲေနသည္။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကယ္ဆယ္ရန္ နည္းလမ္းတလမ္းသာရိွသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြန္နာကို လွမ္းၾကည္႕လိုက္သည္။ သူသည္လည္း စစ္ေျမျပင္သံုး

မွန္ေျပာင္းျဖင္႔ ရြာကေလးကို စူးစိုက္ၾကည္႕ေနသည္။

“ ကိုလူပိန္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အကြာအေ၀း ”   

  

သူက လွမ္းေအာ္ၿပီး အကြာအေ၀းကို ေတာင္းလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္

အကြာအေ၀းတိုင္း ကိရိယာထဲမွ ကိုလူပိန္၏ ပံုရိပ္ႏွစ္ခုကို ထပ္လာေအာင္

ဘီးကေလးကို လွည္႕လိုက္ၿပီး အကြာအေ၀းကို ေအာ္ဖတ္ျပလိုက္သည္။

ကြန္နာ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေပလား ၊ မ်က္ရည္ေပလား မသိ။

ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ သူသည္ အေျမွာက္ကေလး၏ တင္းဂ်င္႔ေထာင္႔ကို မွန္ေအာင္ ခ်ိန္လိုက္သည္။

ကြန္နာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲတြင္ အေတာ္ဆံုး အေျမာက္ပစ္သမား ျဖစ္သည္။

က်ည္ဆံတခုတည္းကပင္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေသာ ကိုလူပိန္႔ကို တည္႕တည္႕ထိမွန္သြားသည္။

သစ္ပင္ကိုမွီရင္း ကိုလူပိန္ ေသသြားသည္။

  

ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ အေျမာက္သံေၾကာင္႔ ေတာင္ေျခဘက္သို႔ ျပန္ဆုတ္သြားသည္။

ကြန္နာသည္ အေျမာက္ခံုေဘး၌ မလႈပ္မရွက္ ေငးေငးငူငူႀကီး ထိုင္ေနသည္။

သူ႕မ်က္ႏွာကား ပို၍ပင္စိုရႊဲေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေ၀းၾကည္႕ကိရိယာ

မွန္ေျပာင္းတြင္ ကိုလူပိန္၏ပံုရိပ္သည္ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွ ခရစ္ေတာ္၏ ပံုရိပ္ႏွင္႔

ဘာမွ် ျခားနားသည္ဟု မထင္ရပါ။

ကိုလူပိန္….ကိုလူပိန္ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ အမည္တပ္ သံုးစြဲခဲ႔သည္။ သူ႕နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္

ယေန႔အထိ မသိခဲ႔ပါ။ ကိုလူပိန္ ေသဆံုးခဲ႔ေသာ ႏွစ္ကိုမူ အေသအခ်ာ မွတ္မိပါသည္။

ခရစ္ႏွစ္ တေထာင္႔ကိုးရာ ေလးဆယ္႔တခုႏွစ္ ၊ ခရစ္ေတာ္ေသဆံုးသည္႕

“အီစတာ” ကာလပင္ျဖစ္ပါသည္။ ခရစ္ေတာ္သည္ လူသားတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ

ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္ဟုဆိုလွ်င္ ခရစ္ေတာ္သည္ ၾကင္နာတတ္ေသာ မ်က္ႏွာ ၊

တည္ၾကည္ေလးနက္ၿငိမ္႕ေသာ အသံတို႔ကိုပိုင္သည္႕ ကိုလူပိန္ ေသသလို ေသခဲ႔ရသည္ဟု

နားလည္မိပါသည္။

  

စာေရးဆရာညႊန္႔ၾကဴး၏ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏိုင္ငံရပ္ျခား ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ

( ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထုတ္ )

  

ေဒၚနယ္ဗာတင္ေရွာ ( Donald Bertinshaw )

(၁၉၁၈ - ?  )

နယူးဇီလန္သား စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္မတိုင္မီက အစိုးရအမႈထမ္းအျဖစ္ ထမ္းရြက္ရင္း

၀တၳဳတိုမ်ားကို ေျပာက္က်ား ေျပာက္က်ား ေရးသည္။ ၁၉၄၄ - ခုႏွစ္ ၊ အဲလ္အာလမိန္း တိုက္ပြဲ၌ ဒဏ္ရာရ၍

တပ္မွ အၿငိမ္းစားယူခဲ႔သည္။ ၀ါသနာပါသည္႕ လက္သမားအလုပ္ကို လုပ္ရင္း ၊ စာေရးျခင္းျဖင္႔ အသက္ေမြးေနသည္။

ဇနီးႏွင္႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရိွသည္။