အင္တာနက္ ခရီးၾကမ္း (အပိုင္း ၂၃)

by May Thandar Win on Thursday, December 6, 2012 at 12:22am 

မၾကာခင္မွာပဲ ဂ်င္မ္နဲ႔မာ့ ဟာ မၾကာခဏ ေတြ႕ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ မာ့ ဟာ စစခ်င္းကေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ သာမန္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂ်င္မ္ကို နည္းနည္းရွိန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဂ်င္မ္နဲ႔ အေျခအတင္ေဆြးေႏြးေျပာဆိုလာႏိုင္ၿပီး ဂ်င္မ္ကို အင္တာနက္ ကုမၸဏီ တစ္ခု ေထာင္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါ ေတာ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မိုးဇက္ကို လွဲသိပ္မယ့္ဟာမ်ိဳးတစ္ခု လုပ္သင့္တယ္။ မိုးဇက္ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ browser မ်ိဳးေပါ့။ ဒါဟာ တကယ္လည္း လုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုဆိုတာ သိသာေနတာပဲေလ” ဆိုၿပီး မာ့ ကေျပာပါ တယ္။

ဂ်င္မ္။   ။“ဘယ္လိုသိသာေနတာလဲ.. မင္းေျပာတာ နားမလည္ဘူး”

မာ့။    ။ “မိုးဇက္ကို လူေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားသံုးေနသလဲဆိုတာၾကည့္လိုက္..။ ၀က္ဘ္ေတြဟာ အင္တာ နက္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္ေနၿပီ။ အင္တာနက္ရဲ႕ အရြယ္အစားဟာ အဲဒီ ၀က္ဘ္ေတြမ်ားျပား လာလို႔ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ဆခြဲေလာက္ ပိုပိုၾကီးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ခုခုထုတ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဆို အင္တာနက္မွာ အသံုးျပဳသူ သန္းငါးဆယ္ေလာက္ေတာင္ရွိလာေတာ့မယ္။ အဲဒါ ေစ်းကြက္တစ္ခုဖန္တီးဖို႔ အတြက္ အေကာင္းဆံုးအေနအထားပဲ”  

ဂ်င္မ္။   ။“ဒါေပမယ့္ အခု ငါေျပာၾကည့္သေလာက္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ Net ကေန ပိုက္ဆံရွာဖို႔ မလြယ္ ေလာက္ဘူးခ်ည္းပဲ။ မင္းဟာကလည္း ေသခ်ာစဥ္းစားဦးေနာ္”

မာ့။    ။“ဟာ.. အဓိပၸါယ္မရွိလိုက္တာ.. အဲလိုေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ တယ္လီဖုန္းတုန္းကလည္း ဘယ္သူက ေရာင္းမွာလဲ… ဘယ္သူက ၀ယ္မွာလဲ.. ဘယ္သူ႔ကိုေခၚမွာလဲ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ..။ ေစ်းကြက္အသစ္တိုင္း မွာ အရင္ဆံုးစတဲ့သူက စြန႔္ေတာ့စြန္႔စားရတာပဲ.. ၿပီးေတာ့ တကယ္တမ္းေအာင္ျမင္လာရင္ ခ်မ္းသာသြားၾကတာ ခ်ည္း ပဲ”

ဂ်င္မ္ လည္း မာ့ ေျပာတာကို ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီး ခဏေလာက္တိတ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ေကာင္းၿပီေလ ဒါဆိုလည္း ခ်ကြာ.. ငါ ပိုက္ဆံစိုက္မယ္..။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ မင္းဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာ ငါလည္းမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ပိုက္ဆံ ထည့္မယ္.. ေနာက္ေတာ့ အျမတ္ထြက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္ၾကတာေပါ့..။ ဒီေလာက္ ၾကီးထြားတာျမန္တဲ့ေစ်းကြက္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ စီးပြားျဖစ္မယ့္လမ္းရွိမွာပဲ” ဆိုၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး အရင္းအႏွီးထည့္ဖို႔ သေဘာတူလုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဂ်င္မ္န႔ဲမာ့ ဟာ မိုးဇက္ကို ဆြဲတုန္းက ကူခဲ့တဲ့ မာ့သူငယ္ခ်င္းပရိုဂရမ္သမားေတြကို ရွာဖို႔ အီလီႏိြဳက္တကၠသိုလ္ ဆီ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဂ်င္မ္က မာ့ကို ေတာင္းဆိုထားတာတစ္ခုရွိပါတယ္..။ အဲဒါကေတာ့ အရင္ မိုးဇက္ကို လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ တစ္ဖြဲ႕လံုးျပန္ရမွ သူ ကုမၸဏီေထာင္ေပးမယ္ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီကိစၥကိုလည္း အီလီႏြိဳက္မွာ က်န္ခဲ့ တဲ့ အဲရစ္နဲ႔ေတြ႕လိုက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ အဆင္ေခ်ာသြားပါတယ္။

“ေက်ာင္းက ဘဲေတြ ဒီမိုးဇက္ကို ယူလိုက္ၿပီး မင္းလည္း ဒီကေနထြက္သြားၿပီးကတည္းက အားလံုးေျခာက္ကပ္ သြားလိုက္တာကြာ” ဆိုၿပီး အဲရစ္ဟာ ေျပာလည္းေျပာ သူတို႔အဖြဲ႕ ပရုိဂရမ္မာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း စုေပးပါ တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ မာ့ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုဟာ မာ့တို႔နဲ႔အတူ ဆီလီကြန္ဗယ္လီကို လိုက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ မၾကာခင္ မွာပဲ မိုးဇက္ဟာ ေမြးလည္းေမြး ေသလည္းေသဆိုသလို ကိုင္တြယ္မယ့္ ပရိုဂရမ္မာလည္း မရွိနဲ႔ တိမ္ျမဳပ္သြား ပါေတာ့တယ္။ ရီစရာတစ္ခုကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ မိုးဇက္ဟာ တကယ္တီထြင္တဲ့သူေတြ မပိုင္ဘဲ  အီလီႏြိဳက္ တကၠသိုလ္က ပိုင္တယ္လို႔ပဲ မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။

“ငါတို႔ကိုေတာ့ အေသမုန္းေလာက္တယ္ကြ” မာ့က အဲရစ္ကို ေျပာပါတယ္..

ဂ်င္မ္။   ။ “ငါကေတာ့ မထင္ဘူး.. သူတို႔ က်ိတ္ၿပီး ေက်နပ္ရင္ေတာင္ေက်နပ္ေနမွာ.. ဘာလို႔လည္းဆိုရင္ တျခားေက်ာင္းေတြက သူတို႔ေက်ာင္းထြက္ေတြကို အျပင္မွာ တန္းၿပီး လုပ္ငန္းေတြ စလုပ္ႏိုင္တာမ်ိဳးသိပ္ျဖစ္ေစ ခ်င္တာေလ”

“ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုက်ေတာ့ အၿငိဳးထားမွာပဲဗ်” 

ဂ်င္မ္။    ။“အင္း ငါမင္းတို႔အားလံုးကို ေက်ာင္းကေန မလာတယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဖုမွာေပါ့ေလ။ မင္းတို႔ က သူတို႔ေက်ာင္းအတြက္ ကၽြန္လို လုပ္ေပးခဲ့တာကိုး”

-------------------------------------------------

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ နက္စေက့ပ္ ကြန္ျမဴနီေကးရွင္းစ္ ကို ဂ်င္မ္ဦးစီးၿပီး စတင္ထူေထာင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ထုတ္မယ့္ ေဆာ့ထ္၀ဲ အသစ္မွာ မိုးဇက္ပရိုဂရမ္ရဲ႕ ဘယ္လိုအရိပ္မ်ိဳးမွမလႊမ္းရေအာင္ ဂ်င္မ္ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ စိစစ္ပါတယ္။

အင္ဂ်င္နီယာေတြအားလံုး browser အသစ္နဲ႔အတူ ၀က္ဘ္စာမ်က္ႏွာေတြကို browser ေတြဆီပို႔ေပးမယ့္ အေ၀းကထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ၀က္ဘ္ပရိုဂရမ္တစ္မ်ိဳးကိုပါ စတင္ေရးသားၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီပရိုဂရမ္ကိုေတာ့ ၀က္ဘ္ဆာဗာလို႔ အမ်ားသိၾကပါတယ္။ အဲဒီပရိုဂရမ္ႏွစ္ခုလံုးဟာ မိုးဇက္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုျမန္ၿပီး feature အသစ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ပါပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိုးဇက္လိုလည္း ခဏခဏ ျပဳတ္က်တာမ်ိဳး လိုင္းျပတ္သြားတာမ်ိဳးေတြနည္းပါတယ္။

အရင္မိုးဇက္ browser က ရပ္သြားၿပီးဆိုရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာကို ပိတ္ၿပီး ျပန္ဖြင့္မွပဲ ျပန္ရ တတ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ဂ်င္မ္ ကိုယ္တိုင္လည္း မၾကိဳက္ပါဘူး။

“အဲဒါကေတာ့ တကယ္ဆိုးတယ္..။ အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနမယ့္ ပရုိဂရမ္မ်ိဳးေတာ့ ငါမေရာင္းခ်င္ဘူးကြာ။ မင္းတို႔ပဲ စဥ္း စားၾကည့္ေလ။ မင္း၀ယ္ထားတဲ့ကားက ခဏခဏ လမ္းေဘးမွာ ထိုးထိုးရပ္သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရ မလဲ” ဆိုၿပီး ဂ်င္မ္ကေျပာပါတယ္။

ဂၽြန္။   ။“အဲဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္မပူနဲ႔ ဂ်င္မ္.. အဲဒါေရးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းသားေပါက္စေလးေတြ ပဲ ရွိေသးတာ.. အရည္အေသြးေတြ ဘာေတြလည္း သိပ္စဥ္းစားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး.. အေပ်ာ္သပ္သပ္ေရးခဲ့တာ ေလ”

ဂ်င္မ္။   ။“ဟုတ္ပါၿပီ.. အခု အရည္အေသြးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စစဥ္းစားရေတာ့မယ္”

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဂ်င္မ္ရဲ႕ ကုမၸဏီက မာ့တို႔ အင္ဂ်င္နီယာအုပ္စုဟာ အလုပ္ၿပီးရင္းအလုပ္နဲ႔ကို ပရိုဂရမ္အသစ္ အတြက္ အျပင္းအထန္ အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ားဆိုရင္ ၄၈ နာရီလံုးလံုး နည္းနည္းေလး ေတာင္မနားဘဲ ေဆာ့ထ္၀ဲေတြ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ေရးေလ့ရွိၾကပါတယ္။

ဂ်င္မ္ဟာ မၾကာခင္မွာ အရင္ SIG က ေဘလ္ေဖာ့စ္ ကိုပါ ေခၚလိုက္ၿပီး အားျဖည့္ၾကပါတယ္။ နက္စ္ကေပ့ ကို ေဘလ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတုန္းကဆိုရင္ အဲဒီက မာ့တို႔အဖြဲ႕အလုပ္လုပ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေတာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ လုပ္ဖူးသမွ်ကုမၸဏီေတြမွာ နက္စေက့ပ္ေလာက္ ေန႔မအိပ္ ညမအိပ္ လုပ္ၾက တာကို မေတြ႕ဖူးလို႔ပါ။

Marc & Jim

မာ့ ရဲ႕ အေကာင္းဘက္က ေတြးတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ တြန္းအားကလည္း သူ႔အဖြဲ႕သားေတြအတြက္ တစ္အား ျဖစ္ေစ ခဲ့ပါတယ္။ မာ့ ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အရူးတစ္ေယာက္လို မၾကာခဏေရရြတ္ေနတတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါ တယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ငါအိပ္မက္ မက္တယ္.. ငါအိပ္မက္ေကာင္းတစ္ခုမက္တယ္ကြ… အဲဒါက ငါတို႔ေတြ အဆံုး မွာ ေအာင္ျမင္သြားတယ္တဲ့… ငါတို႔ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ၾကၿပီး အဆံုးမွာ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အိပ္မက္ကြ…” ဆိုတာပါပဲ

Netscape Navigator

မာ့ဟာ သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ျခားအင္ဂ်င္နီယာေတြထက္ ပိုအလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ရံုးမွာေနၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲၾကံဳသလို အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သူအိပ္တဲ့ေနရာဟာ အၿမဲရႈတ္ပြေနတတ္ၿပီး သူ႔ပေရာဂ်က္ကို အေထာက္အကူျပဳမယ္လို႔ထင္ရတဲ့ ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ်စာအုပ္၊ စာတမ္းေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေဘလ္ဂိတ္စ္နဲ႔ပတ္သတ္တာေတြမ်ားပါတယ္။ မာ့ အေနနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေကာင္းတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာကို သိပ္သိခ်င္ပါတယ္.. ေဘလ့္ကသူ႔အတြက္ေတာ့ အားက်စရာ နမူနာေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။ ေဘ့လ္ဆီကေန သူေလ့လာလို႔ရမယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ေဘ့လ္ ဆီက ေန သူေလ့လာမိသေလာက္ေျပာရရင္ အျမတ္ရဖို႔ အရင္ရွာတာထက္ ကိုယ့္ရဲ႕ကုန္ပစၥည္းကို လူေတြသံုးခ်င္လာ ေအာင္ အရင္ဆံုးဆြဲေဆာင္သင့္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ အိုင္ဘီအမ္က တစ္ကိုယ္ရည္သံုးကြန္ျပဴတာေစ်းကြက္ကိုရယူ ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူတိုင္း ပီစီ မွ ပီစီ ျဖစ္သြားတဲ့အခါက်မွ မိုက္ခရိုေဆာ့ထ္ ဟာ သူ႔ပစၥည္းကို ေစ်းမ်ားမ်ားတင္ၿပီး အျမတ္မ်ားမ်ားရေအာင္လုပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာ့ လည္း နက္စ္ေက့ပ္ browser ကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အတြက္သံုးမွာမဟုတ္တဲ့သူေတြကို အလကားေပးၿပီး လုပ္ငန္းသမားေတြကိုပဲ ပိုက္ဆံေကာက္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။

“အဲဒါမွ ငါတို႔ browser ကို လူတိုင္းသံုးျဖစ္သြားၿပီး လူသိမ်ားမွာကြ။ ဒါ မိုက္ခရိုေဆာ့ထ္က လုပ္သြားတဲ့ ပံုစံပဲ မင္းပစၥည္းကို လူတိုင္းသံုးခ်င္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ မင္းမွာ အဲဒါကိုအေျခခံၿပီး ပိုက္ဆံရွာလို႔ရတဲ့နည္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိသြားၿပီ။ မင္းမွာေစ်းကြက္ရွိရင္ အျမတ္က ေနာက္ကေနလိုက္လာလိမ့္မယ္။ ေစ်းကြက္မရွိတဲ့ပစၥည္း ဆိုရင္ ေတာ့ အျမတ္က ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေစ်းကြက္ေ၀စုရွိတဲ့ ဘယ္လုပ္ငန္းမဆို ေအာင္ျမင္တာ ခ်ည္းပဲ” ဆိုၿပီး မာ့ က ဂ်င္မ္ ကိုေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

မာ့ ယံုၾကည္ထားတာကေတာ့ ၀က္ဘ္ေတြဟာလည္း တစ္ကိုယ္ရည္သံုးကြန္ျပဴတာေတြလိုပဲ ေစ်းကြက္ အၾကီး ၾကီးတစ္ခု ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။

“အခုလို ငါတို႔လုပ္မယ့္ လုပ္ငန္းမ်ိဳးမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဓိက ေအာင္ျမင္တဲ့သူဟာ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတတ္ တယ္။ ငါက နတ္စ္ေက့ပ္ ကို world wide web ရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္ခ်င္တာကြ” ဆိုၿပီး မာ့က ေၾကြးေၾကာ္ခ့ဲပါ တယ္။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ မာ့တို႔ရဲ႕ ၀က္ဘ္ browser အသစ္ကို စတင္ၿပီး အင္တာနက္ေပၚ တင္ပါတယ္။ နက္စေကပ့္က အင္ဂ်င္နီယာေတြဟာ ပီဇာေတြ ဘီယာေတြနဲ႔ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ Net ေပၚကို ေဒါင္းလုပ္ စလုပ္တာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ တစ္နာရီလည္းၾကာေတာ့ ကြန္ျပဴတာက စက္က် သြားပါတယ္။ အားလံုး “ဟာ” ကနဲ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္တင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာနဲ႔ တင္လို႔ ၿပီးသြားပါတယ္။

ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ world wide web ေပၚမွာရွိတဲ့ လူတိုင္းနီးပါးဟာ နက္စေက့ပ္ ကို သံုးေန တာကို ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ နဗီေဂတာ လို႔ေခၚတဲ့ မာ့တို႔ရဲ႕ browser ဟာ ၿပိဳင္ဘက္ bowser ေတြ အားလံုးထက္ အမ်ားၾကီး ပိုျမန္ပါတယ္။ အရင္ HTML ကို ထပ္ေလာင္းျပင္ဆင္ၿပီး feature အသစ္ေတြထပ္ျဖည့္ထားေတာ့ သူ႔ browser စာမ်က္ႏွာေတြဟာ အေရာင္စံုအေသြးစံုနဲ႔ အေတာ္ စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းလွပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ၀က္ဘ္ စာမ်က္ႏွာ အမ်ားစုမွာ “ဒီစာမ်က္ႏွာကို နက္စေက့ပ္ နဗီေဂတာ နဲ႔ၾကည့္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့စာသားေတြ ထည့္လာတာကို ေတြ႕လာရပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္ နည္းအားျဖင့္ အခမဲ့ေၾကာ္ျငာေပးလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့သံုးစြဲသူေတြဟာ နက္စေက့ပ္ ေဆာ့ထ္၀ဲကို ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။  

၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ world wide web ကို ၀င္ၾကည့္တဲ့သူထက္  နက္စေက့ပ္ ကို ၀င္တဲ့သူက ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ၁၉၉၅ ေႏြဦးမွာေတာ့ နက္စေက့ပ္ကိုသံုးစြဲသူ ၁၀ သန္းေက်ာ္နဲ႔ လူအ၀င္ဆံုးနံပါတ္တစ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ နက္စေက့ပ္ကို အေစာဆံုးအသံုးျပဳၾကသူေတြကေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ က အင္တာနက္ကေနတစ္ဆင့္ ပစၥည္းေတြ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကတယ္ဆိုတာမရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နက္စေက့ပ္ကေနတစ္ဆင့္ website လို႔ေခၚတ့ဲ စာမ်က္ႏွာေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ဖြဲစည္းထားတဲ့ ၀က္ဘ္လင့္ခ္ေတြ ကေန တစ္ဆင့္ ပစၥည္းေတြေစ်းကြက္တင္ ေရာင္းခ်တဲ့ ကုမၸဏီေတြအေနနဲ႔ အရမ္းကို အဆင္ေျပလြယ္ကူလာ တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ပထမအခ်က္ကေတာ့ အဲဒီကုမၸဏီေတြအေနနဲ႔ ဖုန္းေျဖၾကားမယ့္ ေအာ္ပေရတာ သမားကို ငွား ရတာထက္ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ သူတို႔ကုန္ပစၥည္းအေၾကာင္း သတင္းအခ်က္ေတြ ျဖန္႔ေ၀ရတာဟာ ကုန္က်စရိတ္ပို သက္သာလို႔ပါ။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အျခားလုပ္ငန္းသစ္ေတြကို စြဲေဆာင္ရာမွာလည္း အေထာက္အကူျဖစ္ ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုရင္ အမ်ားစုဟာ တစ္ခုခုမလုပ္ခင္ ေစ်းေတြေလ့လာတာ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စံုစမ္းၾကည့္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ခ်င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလို ၀က္ဘ္ ေပၚကေနတစ္ဆင့္ သိရတဲ့အခါမွာ အရင္လို ဒါေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႔ခရီးေတြထြက္ လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ လာေတြ႕ ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းေတြဆက္ ဟိုလူဒီလူကို လိုက္ ေမးေနရတဲ့ဒုကၡကေန ကင္းေ၀းသြားလို႔ပါ။ တတိယအခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ ၀က္ဘ္ ဟာ တစ္ဦးခ်င္းၾကားမွာ သာမက ကုမၸဏီအဖြဲ႕အစည္းေတြအားလံုးရဲ႕ၾကားမွာပါ ေရပန္းစားလွတဲ့ ဖက္ရွင္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနေတာ့ ၀က္ဘ္ မသံုးရင္ဘဲ ေခတ္မမီေတာ့သလိုျဖစ္ေနၾကတဲ့ေခတ္မွာ အားလံုး၀က္ဘ္ကို တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ၾကည့္ၾက မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနလို႔ပါ။  

နက္စေက့ပ္ဟာ  အင္တာနက္မွာ ၀က္ဘ္ဆိုက္ ေထာင္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းသမားေတြအတြက္ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ နဲ႔ ၅၀၀၀ ၾကား ၀န္ေဆာင္ခ ယူၿပီး ၀က္ဘ္ဆိုက္ ေဆာ့ထ္၀ဲေရးေပးပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ နက္စေက့ပ္ဟာ အျမတ္ ေတြရလာလိုက္တာ ပထမဆံုး ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာတင္ ေဒၚလာ ၇၅ သန္း၀င္ေငြရွိခဲ့ၿပီး ဒုတိႏွစ္မွာ ၀င္ေငြငါးဆ မက တက္သြားလိုက္တာ ေဒၚလာ ၃၇၅ သန္း အထိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

၁၉၉၅ ၾသဂုတ္လမွာေတာ့ နက္စေက့ပ္ ဟာ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ကုမၸဏီရဲ႕ ရွယ္ယာေတြ အမ်ားျပည္သူဆီကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာင္းခ်ပါေတာ့တယ္။ ညေနပိုင္း အေရာင္းပိတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၂၈ ေဒၚလာပဲ ေပါက္တဲ့ နက္စေက့ပ္ရွယ္ယာတစ္ခုဟာ ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးလင္းလု႔ိရွယ္ယာဖြင့္တာနဲ႔ ေဒၚလာ ၇၀ ခ်က္ျခင္း တန္းေပါက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နက္စေက့ပ္ရဲ႕ အုန္းအုန္းၾကြပ္ၾကြပ္နဲ႔ ရွယ္ယာ ေစ်းအတက္ျမန္ခ်က္ကေတာ့ လူတိုင္း ေျပာမဆံုးေအာင္ပါပဲ။ အေမရိကားရဲ႕ ေငြးေၾကးေစ်းကြက္ဆိုင္ရာ မ႑ိဳင္သတင္းစာၾကီးတစ္ေစာင္က ဘယ္လိုေတာင္ေျပာသလဲဆိုရင္..

“ကေန႔ အေအာင္ျမင္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီေတြ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ငန္း ၂ ဒႆမ ၇ ဘီလွ်ံတန္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ ႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ ေစာင့္ရပါတယ္။ နက္စေက့ပ္ကေတာ့ တစ္မိနစ္ပဲၾကာပါတယ္”

(အပိုင္း ၂၄ ဆက္ရန္)

ေမသႏၱာ၀င္း

၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာ ၆ ရက္ေန႔

ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၅၂ မိနစ္