ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္႔ အထုပ္ၾကီးမ်ား

မေန႔က….လမ္းမေပၚတြင္ လြယ္အိပ္ၾကီးတစ္လံုးကို ကိုင္၍ ေလ်ာက္သြားေနသူတစ္ေယာက္အား စာေ၇းသူၿမင္ေတြရေလသည္။ ထိုသူအား မၾကာမၾကာ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ဆိုင္တစ္ခု၏ ေဘးဘီ၀ဲယာတြင္လည္းေကာင္း အထုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြယ္လ်က္တစ္မ်ိဳး၊ ကိုင္လ်က္တစ္ဖံု၊ ထမ္းလ်က္တစ္သြယ္ ၿမင္ေတြ႔ေပါင္း မ်ားခဲ႔တာၾကာပါဘီ။

ေတြ႔တိုင္းလည္း စပ္စပ္စုစုေလးၿဖင္႔ သတိမူေနမိသည္။ ၎၏ အိပ္မ်ားထဲတြင္ အ၀တ္အစားအေဟာင္းမ်ား၊ ဖိနပ္အေဟာင္းအ၇ံေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘီးတို၊ ဘီးစမ်ား၊ ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္အထုတ္မ်ား၊ ပုတီးကုန္းမ်ား၊ စာတုိေပစမ်ား၊ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္မ်ား၊ ေဆးမ်ား ႏွင္႔ တိုလီမုတ္စပစၥည္းမ်ား အမိ်ဳးေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေပလိမ္မည္။ ထိုသူသည္ ထိုအထုပ္ၾကီးအား ၎သြားေလရာ ေနရာမ်ားသို႔ မႏိုင္မနင္းထမ္းပိုးကာၿဖင္႔ သြားေရာက္ေသာ ထံုးစံရွိေပသည္။ တစ္ခါတရံ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ၎အထုပ္မ်ားႏွင္႔ က်က်နနထိုင္ကာ စားေသာက္ေန လိုက္ေသးသည္။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာ၊ ဘယ္မွာဘဲအိပ္အိပ္ ၎အထုပ္မ်ားအား ေပ်ာက္သြားမည္႔အလား ကိုယ္ႏွင္႔မကြာထိန္းသိမ္းထားေပသည္။ ထိုအထုပ္မ်ားသည္ သူ႔အတြက္ေတာ႔ တန္ဖိုးအနဂၢထိုက္တန္ေပလိမ္႔မည္။ သူသည္၎ အထုပ္မ်ားမွလြဲ၍ ပတ္၀န္းက်င္ကို လည္းဂရုတစိုက္ၾကည္႔ရွဳေလ႔လာမည္မဟုတ္။ ၎အထုပ္မ်ားကို ထမ္းပုိး၍ ခရီးႏွင္ေနရသည္ကိုလည္း ေမာပန္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ သာယာၾကည္ႏွဴး၍ပင္ ေနသေယာင္ေယာင္ၿဖစ္၏။ ထိုသူသည္ကား စာေရးသူတို႔ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႔တဲ႔ေနသူလူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေပသည္။

ထိုသူအားၾကည္႔၍ စာေရးသူစိတ္သႏၱာန္တြင္လည္း ဒီလူလိုပါဘဲ…စာေရးသူနဲ႔ ယခုစာရွဳသူကိုယ္တိုင္လည္းဘဲ… တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သားသမီးေတြအေၿခတက်လွပဖို႔၊ ၀မး္ေရး၀ဖို႔၊ သူမ်ားထက္အေနသာဖို႔၊ အေနေခ်ာင္ဖို႔၊ ေဖာေဖာသီသီသံုးႏိုင္ဖို႔၊ သူမ်ားခ်မ္းသာသလို ကိုယ္လည္းခ်မ္းသာဖို႔၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွေလးေတြ၀တ္ဖို႔၊ ေဒါသေတြ၊ ေလာဘေတြ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန၊ တဏွာ ေတြကို အေၿခခံထားတဲ႔ မေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္တရားေတြကို ေရွးရွဳၿပီး ရွာလိုက္ေဖြလိုက္ ရလာတဲ႔ ဥစၥာပစၥည္း၊ ရထားတဲ႔ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကိုလည္း နည္းေနေသးရင္ မ်ားေအာင္၊ မ်ားေနရင္လည္း ဒီထက္ဆထက္မ်ားစြာ ၿဖစ္လာေအာင္ ေနမနား၊ ညမနား အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို လုပ္ကိုင္ေနရပါတယ္။ ရလာတဲ႔ ဥစၥာပစၥည္း အနည္း၊ အမ်ားေပၚမူတည္ၿပီး စုလိုက္ေဆာင္းလုိက္ရ၊ မပ်က္မစီးေအာင္ထိန္းသိမ္းလိုက္ရ၊ သူခိုးသူ၀ွက္ရန္မွ ကာကြယ္လိုက္ရ နဲ႔ အထုပ္ေသးမ်ားအား ၾကီးလာေအာင္၊ အထုပ္ၾကီးမ်ားအားလည္း ဒီထက္ပိုၾကီးေအာင္ၾကိဳးပမ္းေနရ ပါတယ္။ ဒီအထုပ္မ်ားသည္ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေရာ စာရွဴသူေတြအတြက္ပါ အဖိုးအနဂၢထိုက္တန္သည္ဟု ယူဆခဲ႔ၾကၿပီးၿဖစ္ေနပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလ်င္ စာေရးသူတို႔လည္း အေပၚက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာခ်ိဳ႔တဲ႔သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာမ်ားၿခားေနဦးမွာလည္း သူလည္း သူ႔အထုပ္ကို တန္ဖိုးထားဖက္တြယ္ထားသလို၊ စာေရးသူမ်ားလည္း ကိုယ္႔အထုပ္ကို တန္ဖိုးထားဖက္တြယ္ေနၾကရတာပါဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္ေလမ်ားဆိုရင္ အိမ္မွာ အေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကိုလည္း မၿပစ္ရက္၊ မေရာင္းရက္၊ မေပးရက္ၾကပါဘူး။ “ေအာ္..တစ္ခ်ိန္မွာ လိုအပ္ရင္သံုးလို႔ရတယ္ဟဲ႔” ဆိုၿပီး သိမ္းထား၊ စုထားေဆာင္ထားရပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဟာင္းေတြလည္း ေတာင္လိုပံု၊ အသစ္ေတြကလည္း ထပ္ထပ္ေရာက္လာနဲ႔ စြဲလမ္းတဲ႔ တဏွာနဲ႔ ထိန္းသိမ္းရတဲ႔ တာ၀န္ေတြလည္းၾကီးလာလို႔ အထုပ္ေပါင္းေၿမာက္ၿမားစြာ ၿဖစ္မွန္းမသိၿဖစ္ လာခဲ႔ပါဘီ။

သံုးေလာက ထြဋ္ထား ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီးက “ သားသမီး ကြၽဲႏြား ဥစၥာတို႔ျဖင့္ ယစ္မူးေမ့ေလ်ာ့လ်က္ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မရေသးသည္ကို ေတာင့္တ၊ ရၿပီးသည္ကို တြယ္တာကပ္ၿငိသည့္ စိတ္ရွိေသာသူကို ႀကီးစြာေသာ ေရအလ်ဥ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ရြာကို လႊမ္းမိုးတိုက္ယူ သကဲ့သို႔ ေသမင္းသည္ သိမ္းယူသြား၏။” ဟု ကိသာေဂါတမီ၀တၳဳ၊ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ၾကီးတြင္ အတိအလင္း ဆံုးမေတာ္မူထားၿပီးၿဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင္႔ စာေရးသူမ်ားလည္း အကုသိုလ္အထုပ္၊ ကုသိုလ္အထုပ္ေတြလည္း ေက်ာေပၚမွာေရာ၊ ပုခုန္းေပၚမွာေရာ၊ လက္ထဲမွာလည္း မႏိုင္မနင္းနဲ႔ သယ္ပိုးရင္း ဘ၀ခရီးကို ဆက္လက္ထြက္ခြာေနလို္က္ၾကတာ အခ်ိန္မ်ားလည္း တစ္ေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ မွတ္တိုင္ တစ္ခုမွတစ္ခုသို႔ လွ်င္ၿမန္စြာၿဖတ္ေက်ာ္ေနတာကိုလည္း သတိမထားမိခဲ႔ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ ခရီးဆံုးကို အမွတ္မထင္ေရာက္သြားေတာ႔မွ ရွာထား၊ ေဖြထားတာေတြကို လြတ္ခ်ရေတာ႔မယ္ဆုိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ စြဲလမ္းစိတ္နဲ႔မ်ား မလြတ္ခ်မိခဲ႔ရင္၊ ထမ္းထား၊ ပိုးထားတဲ႔ အကုသိုလ္အထုပ္ေတြ ကို ယခင္ထဲက ၿဖဳတ္္ခ်ခဲ႔ဖို႔ ေမ႔ေနခဲ႔တယ္ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ လြတ္ခ်ဖို႔၊ ၿဖဳတ္ခ်လိုက္ဖို႔ လက္တြန္႔ေနေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဒီအေလး အပင္ေတြကို ၇ြက္လို႔ သံသရာခရီးလမ္းကို ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ထပ္မံေလ်ာက္ၾကရအံုးမွာပါဘဲခင္ဗ်ာ….

ဗုဒၶေဟာၾကား ၿမတ္တရားေရးသားပူေဇာ္သည္…..

http://thevoicesofbuddha.wordpress.com/2011/05/27/%E1%80%80%E1%80%BC%E1%80%BA%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%B9-%E1%82%8F%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%82%94-%E1%80%A1%E1%80%91%E1%80%AF%E1%80%95%E1%80%B9%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AE/ မွ....