"ရြာသား ကိုလူပိန္" (၁)

by Ter Tee on Monday, December 24, 2012 at 2:41am 

" The Village"  by Donald Bertinshaw

ဤရြာကေလးသည္ ေတြ႕ဘူးေနက် ၊ ျမင္ဘူးေနက် သာမန္ရြာကေလး တရြာမွသာျဖစ္သည္။

ပိန္ပိန္ပါးပါး ရြာသား တဦးမွအပ ၊ က်န္ရြာသား အားလံုးသည္ ႀကံဳဘူးေနက် ဆံုဘူးေနက် သာမန္ ရြာသူရြာသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ တေတြသည္ စိတ္ေအးလက္ေအး ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း

ေနထိုင္စားေသာက္လိုသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

သူတို႔တေတြ၏ စိတ္ေအးလက္ေအး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း

ေနထိုင္စားေသာက္လိုမႈသည္ပင္လွ်င္ သူတို႔ရြာကေလး ပ်က္စီးရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းခံ

ျဖစ္ေလေရာ႔သလားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။

ၾကင္နာတတ္ေသာ အသဲႏွလံုး ၊ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ အသံတို႔ကို ပိုင္သေသာ

ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုလူပိန္ ပ်က္စီးရသကဲ႔သို႔ ၊ ေကာင္းမြန္မႈ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးမႈ မွန္သမွ်သည္

စစ္ကာလ အေတာအတြင္း၌ မရႈမလွ ပ်က္စီးၾကရသည္မွာ ဓမၼတာသေဘာလိုလို ျဖစ္ေနပါသည္။

ကိုလူပိန္သည္ ထူးဆန္းစြာေသခဲ႔ရသည္။ ကိုလူပိန္ ေသဆံုးခဲ႔သည္႕ႏွစ္ကား ကိုလူပိန္ကဲ႔သို႔ပင္

ထူးဆန္းစြာ ေသခဲ႔ရေသာ ခရစ္ေတာ္အား ေမြးဖြားၿပီး ၊ ႏွစ္ေပါင္း တေထာင္႔ကိုးရာေလးဆယ္႔တခု

လြန္ေသာႏွစ္ျဖစ္ေပသည္။ ခရစ္ေတာ္သည္ လူသားမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္

လက္၀ါးကပ္တိုင္တြင္ ဒုကၡခံခဲ႔ရသည္။ အသတ္ခံခဲ႔ရသည္။ ကိုလူပိန္သည္လည္း လူသားမ်ား

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသက္ရွင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အသတ္ခံခဲ႔ရသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတိုင္း

ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စက္အေျမာက္ တပ္ခြဲမွ ျဖစ္သည္႕အေလ်ာက္ ၊ ဂရိႏိုင္ငံတေလွ်ာက္တြင္

စက္ေသနတ္ တပ္ဆင္ထားေသာ ထရပ္ကားမ်ားႏွင္႔ သြားလာခ်ီတက္ခဲ႔ရသည္။

တေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲကေလးသည္ အိုလံပတ္ေတာင္မွ စီးဆင္းလာေသာ

စမ္းေခ်ာင္းကေလးနံေဘးသို႔ ေရာက္လာခဲ႔သည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလး၏ ကမ္းနဖူးတေလွ်ာက္တြင္

ထင္းရႈးပင္မ်ား တန္းစီ၍ေပါက္ေနသည္။ ဗိုလ္မႈးက ဤစမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ သံုးရက္ခန္႔

တပ္နားမည္ဟု ေျပာသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စမ္းေခ်ာင္းတြင္ စိမ္ေျပနေျပ ေရစိမ္ၾကသည္။

ညေနစာကို ေအးေအးလူလူ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသည္။

ထမင္းစားခါနီးေသာအခါ "ကြန္နာ" က ေျပာသည္။

" ခံတြင္းေကာင္းေအာင္....ယမကာေလး ဘာေလး ရွာရေအာင္ ၊

  ဒီအနီးအနားမွာ ရြာေတာ႔ ရိွတန္ေကာင္းပါတယ္ "

စက္ေသနတ္ တပ္ခြဲမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္သည္ "ကြန္နာ" ႏွင္႔အတူ အရက္ရွာထြက္ခဲ႔ပါသည္။

ထိုစဥ္ကမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ငယ္လည္း ငယ္ရြယ္ ၊ ေသြးလည္း ဆူလြယ္ေသာေၾကာင္႔

ဘာကိုလုပ္ရလုပ္ရ ဂရုမစိုက္ခဲ႔သူမ်ား ျဖစ္သည္။ အရက္ေတြ႕လွ်င္ ေသာက္သည္။ အစာေတြ႕လွ်င္

စားသည္။ "ကြန္နာ" ကမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔မတူ။ သူ႔အဖို႔ အရက္သည္ ခံတြင္းေျပ သက္သက္မဟုတ္ ၊

လိုအပ္ခ်က္တရပ္ ျဖစ္သည္။ သူ၏စိတ္ဒုကၡအေပါင္းကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ လိုအပ္ခ်က္ တရပ္ျဖစ္သည္။

စစ္ျဖစ္စက သူ႔ဇနီးႏွင္႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကြန္နာထံသို႔ လိုက္အလာတြင္ သူတို႔စီးလာေသာ သေဘၤာကို

တိုပီတို ထိမွန္ခဲ႔ရာ ၊ ဇနီးႏွင္႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရနစ္ေသဆံုးခဲ႔ရသည္။ ထိုအခါမွစ၍

ကြန္နာသည္ အထီးက်န္ဘ၀တြင္ ေနခဲ႔ရရွာသည္။ အၾကပ္တပ္သား အရာခံ အရာရိွမ်ားႏွင္႔

က်ပ္ညပ္ေနေသာတပ္ထဲမွာပင္ ကြန္နာသည္ အထီးက်န္ဘ၀တြင္ ေနဆဲျဖစ္သည္။

သူသည္ ရန္သူကို အခဲမေၾက အညိႈးမေျပ ရက္ရက္စက္စက္ တိုက္သူျဖစ္သည္။

သားမယား ေသဆံုးရသည္႕အတြက္ ကြန္နာသည္ ရန္သူကို ခါးခါးတူးတူးမုန္းသည္။

ထိုအေၾကာင္း ထိုအက်ိဳးတို႔ေၾကာင္႔ ကြန္နာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ီးက်ဴးအားက်သည္ဟု ဆိုလွ်င္ မမွန္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္နာကို ခ်ီးက်ဴးအားက်သည္မွာ သူ၏ ရဲစြမ္းသတၱိေၾကာင္႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

သူသည္ ဘ၀ကို အေဖ်ာ္ယမကာတြင္ လည္းေကာင္း ၊ မုန္းတီးရြံရွာမႈ ပင္လယ္ေၾကာတြင္ လည္းေကာင္း ၊

ေမွ်ာထားသူျဖစ္သည္။ အနာဂတ္အတြက္ ေျမွာ္လင္႔ခ်က္ ဟူသမွ်ကိုလည္း ကြန္နာသည္ ဘ၀ႏွင္႔အတူ

ေရာေႏွာ၍ ေမွ်ာပစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္သည္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးႏွင္႔ ယွဥ္လိုက္ကြာလိုက္ ၊ ေဖာက္ထားေသာကားလမ္းအတိုင္း

ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းကမ္းနဖူးတြင္ ထင္းရႈးပင္မ်ား စီတန္းေပါက္ေနသလို ၊ ကားလမ္း၏

တဖက္တခ်က္တြင္လည္း အခက္အလက္ေ၀ဆာေသာ ထင္းရႈးပင္မ်ား ေပါက္ေရာက္ေနသည္။ ထင္းရႈးပင္မ်ားကို ေမွ်ာ္လိုက္လွ်င္ ျမင္႔မားညိဳမိႈင္းေသာ ေတာင္ထြတ္ ေတာင္ဖ်ားမ်ားကို ျမင္ရသည္။

ေတာင္ထြတ္ ေတာင္ဖ်ားမ်ားကို ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးက အုပ္မိုးထားသည္။ လွလိုက္ပါဘိ။

သို႔ေသာ္ ကြန္နာသည္....အလွအပ ကန္းေနသူသာ ျဖစ္သည္။ ကြန္နာလို ႏွလံုးသားတြင္ အမုန္းကိုသာ

သိုေလွာင္ထားသူတိုင္းသည္ ၊ သစ္ပင္၏ အလွ ၊ ေကာင္းကင္၏အလွကို ျမင္ရမည္မဟုတ္။

အလွရွိရာကို ၾကည္႕သည္႕တိုင္ေအာင္ ထိုေနရာတြင္ သူ႕ဇနီးႏွင္႔ သူ႕ကေလးမ်ား စက္ဆီမ်ား ေပက်ံေနေသာ

ပင္လယ္ေရကြက္ႀကီးတြင္ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ဟစ္ေၾကြးလ်က္....ေရနစ္ျမဳပ္သြားသည္႕ ပံုကိုသာ ျမင္ရွာသည္။

ကားလမ္းအတိုင္း တမိုင္ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ေလာက္ ေလွ်ာက္မိေသာအခါ ၊ ေတာင္တက္လမ္းခြဲကေလးကို ေတြ႕ရသည္။

ကြန္နာသည္ လမ္းသိသူအလား .... လမ္းခြဲေလးအတိုင္း လိုက္လ်က္ ေတာင္ေပၚသို႔တက္သြားရာ ၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူ႕ေနာက္က လိုက္သြားသည္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေသာအခါ တဖက္ေတာင္ေျခတြင္

ရြာကေလးတရြာကို ျဗဳန္းကနဲ ေတြ႕ရသည္။ ထိုရြာအလယ္တြင္ စမ္းေခ်ာင္းကေလး ျဖတ္၍ စီးေနသည္။

စမ္းေခ်ာင္း တေနရာတြင္ ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင္႔ ေဆာက္ထားေသာ ခ်စ္စရာ တံတားကေလး ပတ္လည္တြင္

အိမ္ကေလးမ်ား စု၍ ေဆာက္ထားသည္မွာ ေျမျပင္မွ အလိုအေလ်ာက္ ေပါက္လာေသာ

ပန္းပင္ကေလးမ်ားႏွင္႔ပင္တူလွသည္။ ၀န္းက်င္ရိွ ေတာႏွင္႔ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေတာင္ႏွင္႔ ေသာ္လည္းေကာင္း ၊

တည္ေနပံု ၀ိေရာဓိ မျဖစ္သည္႔အျပင္ ၊ လိုက္ပင္ လိုက္ဖက္ေသးေတာ႔၏။ အိမ္စုေလးႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္

ခပ္ႀကီးႀကီး အိမ္တလံုးရိွသည္။ အိမ္ေနာက္ၿခံ၀င္းထဲတြင္ ကုလားထိုင္ ၊ စားပြဲ သံုးေလးစံု ခ်ထားသည္။

ထိုအိမ္သည္ ၀ိုင္အရက္ဆိုင္ဖြင္႔ထားေသာ အိမ္ျဖစ္တန္ရာသည္။ ရြာကေလး၏ ၀န္းက်င္တြင္ အခင္းမ်ားရိွသည္။

ထိုအခင္းမ်ားသည္ ေကာင္းကင္သို႔ ထိုးတက္ေနေသာ သစ္ေတာႏွင္႔ တစပ္တည္းျဖစ္သည္။

အခင္းထဲတြင္ သိုးကေလးမ်ား ၊ ဆိတ္ကေလးမ်ား အစုလိုက္ အအုပ္လိုက္ ေအးေအးလူလူ

အစာစားေနၾကသည္ကိုလည္း ၊ ေတာင္ေပၚမွ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ဤေနရာသည္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမာၻသူကမာၻသားမ်ား ေမ႔ေလ်ာ႔ ထားခဲ႔ေသာ အလွအပႏွင္႔ ေအးခ်မ္းမႈတို႔

ေပါင္းဆံုရာကေလးပင္ျဖစ္ေတာ႔သည္။

  

"ကဲ....ရဲေဘာ္တို႔ အရက္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ၾကစို႔ ၊ ကံေကာင္းေထာက္မရင္ေတာ႔

  ေကာ႔ညက္အရက္ကေလးမ်ား ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ...."

ကြန္နာက ေျပာေျပာဆိုဆို စတင္၍ ေတာင္ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း

ကြန္နာ၏ ေနာက္သို႔လိုက္ကာ အရက္ဆိုင္သို႔ တညီတညြတ္တည္း ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကပါသည္။

အရက္ဆိုင္၏ ေကာင္တာေအာက္တြင္ ၀ကစ္ကစ္ ၀က္ကေလး တေကာင္သည္ ေအးေအးလူလူ

နားေနလ်က္ရိွသည္။ အရက္ဆိုင္ခင္းသည္႕ ေနရာကား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ၊ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္။

ဒိန္ခဲနံ႔ ၊ ၀က္ေပါင္ေျခာက္နံ႔မ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ၀က္နံ႔ကလည္း သင္းေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အရက္ဆိုင္ရွင္ လူ၀၀က အဂၤလိပ္စကား မတတ္တတတ္ႏွင္႔ ေမးသည္။

 "ကဲ....ဆို....ရဲေဘာ္တို႔ ၊ ဘယ္လို အဆိပ္မ်ိဳးကို ေသာက္ၾကမလဲ"

  

ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ား လႊမ္းေနေသာ ဤလို ရြာကေလးမ်ိဳးတြင္ အေမရိကန္အေနအထားႏွင္႔

အဂၤလိပ္စကား ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ ေျပာေနသည္ကို ၾကားရေသာအခါ

ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားသည္။ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ ေနတတ္ေသာ ကြန္နာသည္ပင္လွ်င္

အရက္ဆိုင္ရွင္ ကိုလူ၀၏ စကားသံကို ၾကားရေသာအခါ စပ္ၿဖီးၿဖီး ျဖစ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၀ိုင္အရက္ ၊ ေကာ႕ညက္အရက္မ်ား ၀ယ္ယူၿပီး ၿခံ၀င္းထဲ၌ ခင္းထားေသာ

စားပြဲ ကုလားထိုင္မ်ား၌ ထိုင္မိသည္ႏွင္႔ ရြာသားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသို႔ လာေရာက္ကာ

စကားစျမည္ ေျပာၾကသည္။  အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကသည္။ စကားစျမည္ေျပာသည္သာဆိုရပါသည္။

တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ေျပာေသာစကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာေသာစကားကိုလည္း

သူတို႔နားမလည္ပါ။  သို႔ေသာ္ ၀ိုင္အရက္ ျပင္းျပင္းကေလးက ဘာသာစကားအစံုကို ေျပာတတ္ေစပါသည္။

နားလည္ေစပါသည္။ ထိုသို႔ ၀ိုက္အရက္က စကားေျပာေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲမွလူမ်ား

ေနာက္ထပ္ေရာက္လာလိုက္ရာ ပို၍၀ိုင္းစည္လာပါသည္။ ရယ္သံေမာသံ ေသာေသာညံ၍ ၿမိဳင္လွပါသည္။

ေသာေသာညံေသာ ရယ္သံထဲတြင္ ကြန္နာ၏ ရယ္သံေတာ႔ မပါပါ။ သူ႕ဘ၀တြင္….. ၀ိုင္းဖြဲ႕၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာ

ေျပာဆိုေနထိုင္တတ္သည္႕ လူ႕အေလ႔အထတခု နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ႔ပါၿပီ။ ကြန္နာသည္

လူ၀ိုင္း အရက္၀ိုင္းႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တေယာက္ထီးတည္း အရက္ကို မွန္မွန္ေသာက္ေနပါသည္။

ဤသို႔ျဖင္႔ သူသည္ ပူေဆြးဆင္းရဲျခင္းမွ သက္သာခြင္႔ရေအာင္ ဖန္တီးေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြန္နာထိုင္ရာ စားပြဲသို႔သြားကာ အရက္ အတူေသာက္ပါသည္။

  

ရြာသားမ်ာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔ အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ေသာ္လည္း ရြာမွမိန္းမမ်ားကမူ အိမ္တြင္း၌ ေအာင္းေနပါသည္။

ဤမိန္းမမ်ားသည္ ေရွ႕တေခၚ ေမွ်ာ္ၾကည္႕တတ္ေသာ မိန္းမမ်ားျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ေနေသာ

ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အရြယ္ခပ္ႀကီးႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္ဆို၍ ဒဏ္ရာရသည္မွ နာလွန္ထခါစ

ဂရိစစ္သား အနည္းငယ္သာ ပါပါသည္။ အရက္ဆိုင္ ၿခံ၀င္းထဲ၌ အမ်ားဆံုး ပရိသတ္ကား

ကေလးပရိတ္သတ္သာျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔တေတြသည္ ၿခံ၀င္းနယ္နိမိတ္တြင္ ေပ်ာ္ပါးၿပံဳးရႊင္စြာ

ေဆာ႔ကစားေနၾကသည္။ ကေလးမ်ားအနက္ ေကာင္မေလးတေယာက္ႏွင္႔ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ကို

ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သတိထားမိသည္။ သူတို႔သည္ ေမာင္ႏွမျဖစ္ဟန္တူသည္။ ရုပ္ခ်င္း အလြန္ဆင္သည္။

ေရွးက်ေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္တခုမွ ဆင္းသက္လာေသာ ကေလးမ်ားတြင္ ေတြ႕ျမင္ေနက်ျဖစ္ေသာ ဆြဲငင္အားသည္

သူတို႔ေမာင္ႏွမထံ၌လည္း ရိွေနေပသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦးသည္ တဦးလက္ကို တဦးကခ်ိတ္တြဲလ်က္

သီခ်င္းတပုဒ္ကို အတူဆိုေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ၾကားေစရန္ ရည္ရြယ္၍ဆိုေနသည္။

သူတို႔ဆိုေသာ သီခ်င္းအမည္မွာ “ကာရဆီ” ျဖစ္သည္။ “ကာရဆီ” ကား ဤအရပ္ေဒသတ၀ွမ္း၌

လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ၀ိုင္အရက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဤနယ္ပယ္သို႔

စစ္ေၾကာင္း၀င္ကတည္းက ကာရဆီ၀ိုင္ႏွင္႔ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ကာရဆီသီခ်င္းႏွင္႔ ေသာ္လည္းေကာင္း ၊

အကၽြမ္း၀င္ၿပီး ျဖစ္ရကား သံၿပိဳင္အပိုဒ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင္႔ ၀ိုင္း၍လိုက္ဆိုၾကပါသည္။

ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ သီခ်င္းဆိုေနခိုက္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိပါသည္။

သူသည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းဆိုေနသည္ကို ပီတိဖံုးေသာမ်က္လံုး ၊ အခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႔ေသာ

မ်က္လံုးတို႔ႏွင္႔ ၾကည္႕ေနသည္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သီခ်င္းဆိုရင္းကပင္ သူ႕ကိုၿပံဳးျပေနသည္။

ထိုသို႕ ကိုလူပိန္ကို ကၽြန္ေတာ္သာမဟုတ္ ၊ ကြန္နာကလည္း သတိျပဳမိပံုရသည္။

အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကြန္နာက ဆိုင္ရွင္အား ….

“ ဟို….ကေလးႏွစ္ေယာက္နားမွာ ရပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဗ် ” ဟုလွမ္း၍ ေမးလိုက္သည္ကို

ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္သည္။

“ ဒီလူလား …. ေကာင္းတဲ႔လူ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ၊ ဟိုဟာေျပာ …. ဒီဟာေျပာနဲ႔ ၊ လူေတြ ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမယ္ ၊

လူကိုခ်စ္ရမယ္ ၊ ပိုက္ဆံဆိုတာ မေကာင္းဘူး ၊ ပိုက္ဆံဟာ "စစ္" ကိုလုပ္တယ္လို႔ေျပာတယ္ ၊

ေျပာမွာေပါ႔ သူ႕မွာ ပိုက္ဆံမွ မရိွဘဲ ၊ သူလုပ္တာက ဟိုဟာဗ်ာ-ဘယ္လိုေခၚသလဲဗ်ာ ၊

သစ္သားနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာေလ ၊ အဲ-အဲ-ဟုတ္ၿပီ ၊ လက္သမား လက္သမား ၊

ဒါေၾကာင္႔ သူေျပာရင္ လူေတြက ၀ိုင္းရယ္တာေပါ႔ ၊ ၿခံထဲမွာေတြ႕ရတဲ႔ ကေလးပရိတ္သတ္ဟာ

စစ္ေၾကာင္႔ မိဘမဲ႔ရတဲ႔ ကေလးေတြေလ ၊ ဟို-ေနရာကေခၚလာ - ဒီေနရာကေခၚလာၿပီး ဒီမွာလာစုထားတာ….”

ဆိုင္ရွင္သည္ ထို ပိန္ပိန္ပါးပါး ထို လူပိန္အေၾကာင္းကို ေျပာေနစဥ္၀ယ္ လူတသိုက္ေရာက္လာျပန္သျဖင္႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာပြဲအပါးမွထြက္ခြာသြားသည္။ ဆိုင္ရွင္ႏွင္႔ မေရွးမေႏွာင္းဆိုသလိုပင္ ကြန္နာသည္လည္း

ကိုလူပိန္ထံသို႔ ထြက္သြားကာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားစျမည္ေျပာေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္နာသည္

ကေလးႏွစ္ေယာက္ ၊ ကိုလူပိန္တို႔ႏွင္႔အတူ ထြက္လိုက္သြားရာ တညေနခင္းလံုး အရက္ဆိုင္သို႔ ျပန္မေရာက္ေတာ႔ေခ်။

( ဒုတိယပိုင္း ဆက္ဖတ္ပါ ... )

 ေရးသူ - Donald Bertinshaw

ဘာသာျပန္သူ - ညြန္႔ၾကဴး