ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၆)

August 8, 2013 at 6:12am

၁၉၉၆ မတ္လ ၃၀ ရက္ ……
ဘဝဇာတ္ဆရာက ‘ငါ့ရဲ႕ဒဏ္ကုိ မင္းခံေပအံုး’ လုိ႔ က်ိန္စာတုိက္ခဲ့ေလသလားမသိ။ ဒုကၡ မ်ားစြာကုိ ခါးစည္းခံခဲ့ ရျပန္သည္။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္သို႔ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ လုိက္ပါ သြားရမည့္အဖဲြ႔က စတင္ေတာခုိစဥ္က ဆံုစည္းခဲ့ရေသာ အမွတ္(၃)ခရုိင္ ထုိတပ္တြင္ တပ္ခဲြမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သူမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ေယာက္ဖေတာ္စပ္ သူ။ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ဆုိေသာ္လည္း ေတာထဲ ေတာင္ထဲ လူသူေလးပါး ကင္းရွင္းေသာ ေဒသမ်ဳိးမဟုတ္။ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ လိြဳင္ေကာ္၊ ဒီေမာဆုိး၊ ဖရူဆုိ စသည့္ ျမိဳ႕ရြာမ်ား အနီးအနားသုိ႔ သြားလာလႈပ္ရွားရျခင္း ျဖစ္သည္။ မေရာက္တာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း စိတ္တုိ႔က တက္ၾကြလန္းဆန္းေနသည္။ ဇနီးသည္ကေတာ့ ထုိခရီးစဥ္ကုိ သေဘာမတူ။ ျဖစ္နုိင္လွ်င္ မသြားဘဲေနရန္ ေျပာၾကားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေဗဒင္ပညာတြင္ ကၽြမ္းက်င္သူတဦးက ‘နင့္ေယာက္်ားက အသက္ (၂၄)ႏွစ္ မေက်ာ္ဘူး.. မယံုမရွိနဲ႔ ေသကုိေသရမယ္ ..’ ဟု ေဟာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မယံုၾကည္။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ လုပ္လုိက္ရမွသာလွ်င္ ေက်နပ္တတ္သူတေယာက္။ ဇနီးသည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ားကုိ ဥေပကၡာျပဳျပီး ခရီးစဥ္ကုိ စတင္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ၂၄  ႏွစ္ျပည့္ရန္ကား အနည္းငယ္သာ လုိေတာ့သည္။ တေတာဝင္တေတာင္ထြက္ ခရီးၾကမ္းႏွင္ခဲ့ၾကရာ ေနာက္ဆံုး သံလြင္ျမစ္ကမ္း နံေဘးရွိ ရြာေလးတရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ စစ္ပူကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာအေတာ္မ်ားမ်ား မရွိၾက။ နီးစပ္ရာ ထုိင္းနုိင္ငံထဲသုိ႔ အလံုးအရင္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္ေနၾကသည္။ ေရာက္သြားေသာရြာတြင္ ေမြးျမဴထားေသာ တိရစာၦန္  ႏွင့္ အိမ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ရြာသားအနည္းငယ္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္တြင္လည္း ဟင္းစား ရွာမရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆားႏွင့္ထမင္းသာ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည့္ ရက္က ပုိမ်ားသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေလး တဦးက သူ႔ထံတြင္ ရွိေသာ ေငြ ၁၅၀၀ က်ပ္ျဖင့္ ဝက္ျဖဴေလးတေကာင္ကုိ ဝယ္ျပီး ေပၚစားျဖစ္ခဲ့သည္။ ငတ္လာ ၍  လားမသိ။ ျမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ၾကသည္မွာ ဘီလူးမ်ား ဝင္စီးေနသကဲ့သုိ႔ျဖစ္သည္။ ညပုိင္းေရာက္ေသာ အခါ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕က ကင္းေစာင့္ျပီး က်န္သူတခ်ဳိ႕က ေထြရာေလးပါးပြားၾကရင္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။ နံနက္ ၄ နာရီေလာက္ က်ေနာ္အိပ္ရာမွ လန္႔ကာနုိးေတာ့ တကုိယ္လံုး ေခၽြးေစးတုိ႔က အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ စီးဆင္း လ်က္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြလႊမ္းမုိးေနသည္။ ျမင္မက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္ကုိ ေတြးၾကည့္မိျပန္တုိင္း ၾကက္သီးပင္ တျဖန္းျဖန္းထခဲ့ရသည္။ အိပ္မက္မွာ သံလြင္ျမစ္ၾကီးကုိ ေခါင္းအံုးဖက္ ၍  ကူးေနရသည္မွာ ေမာပန္းလြန္း ေနသည္ ဟူ ၍  ျဖစ္သည္။ ဆာေလာင္ေနေသာ ဝမ္းမီးျငိမ္းသတ္ရန္အတြက္ မီးဖုိေပၚတင္ထားေသာ အုိးထဲမွ ဟင္းကုိ ခပ္ျမည္းၾကည့္ျပန္ေတာ့ အာေတြယားကုန္သည္။ နုိးထေနေသာ ရဲေဘာ္တုိ႔ ဝုိင္းရယ္မွ မီးဖုိကုိ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ဟင္းအုိးကား မဟုတ္။ ဝက္မ်ားေၾကြးရန္အတြက္ ငွက္ေပ်ာပင္ႏွင့္ ပိန္းပင္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္လံုးေမွာက္သည္ဟု ဆုိရေပေတာ့မည္။ ျမင္မက္ခဲ့ရသည့္ အိပ္မက္အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ရဲေဘာ္မ်ားထံ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်မိလုိက္ေသာအခါ အငယ္မွ ‘ဆရာ့ အိပ္မက္အရဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူး ေသမလား ေတာ့ မသိဘူး .. က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ ေရနစ္ေသတဲ့သူေတြ သူအိပ္တဲ့ေခါင္းအံုုးနဲ႔ ေရထဲေမွ်ာျပီး အေလာင္း ျပန္ရွာရတာ” ဟု ဆုိလာေတာ့ ပုိ ၍  ပင္ လန္႔ဖ်တ္သြားရသည္။

အငယ္ထံမွလည္း စကားသံမ်ား ပြင့္အံလာျပန္သည္။ ‘ဆရာ့ကုိ ေျပာသာေျပာရတာ က်ေနာ္လည္း အတူတူပါပဲ အိပ္မက္ေတြက ဆုိးဝါးလြန္းလုိက္တာ ညက အေဖနဲ႔ဦးေလးကုိလည္း ေတြ႔လုိက္ရေသးတယ္.. က်ေနာ့္ကုိ လည္း လာေခၚေလသလားမသိ အေဖရယ္ ဦးေလးရယ္က ဒီသံလြင္ျမစ္ၾကိးမွာပဲ ဆံုးသြားၾကတာေလ … ဘာေတြဆက္ျဖစ္အံုးမလဲဆုိတာ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ ..အေမ့ကုိလည္း က်ေနာ္ အရမ္းလြမ္းေနမိ တယ္… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲ လုိ႔ မွတ္ရေတာ့မွာပဲ’ ဟု သူကေျပာလာျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ ေရာက္ရန္အတြက္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကရျပန္သည္။ သံလြင္ျမစ္၏ ျမည္ဟီးသံကုိ ခပ္ေဝးေဝးကပင္ အတုိင္းသား ၾကားေနရသည္။ အနည္းငယ္ ခရီးူဆက္လုိက္သည္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဆီးၾကိဳေနသည္။ သံလြင္ျမစ္တဖက္ျခမ္းတြင္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ရွိသည္။ ေႏြရာသီ ျမစ္ေရျပင္မွာ က်ဥ္းေျမာင္းေသာေၾကာင့္ လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္ ၍ ပင္ၾကားရသည္။ ျမစ္ကုိျဖတ္ကူးရန္ ေလွက မရွိ။ အစုိးရတပ္ႏွင့္တုိးကာ ခုတ္ထစ္နစ္ျမွဳပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ တဖက္ကမ္းရွိ ရဲေဘာ္တုိ႔ကလည္း စခန္းေဟာင္း တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဝက္ၾကီးကုိ သတ္စားပစ္လုိက္ၾကရန္ စက္ျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားလာၾကျပန္သည္။ လက္စဲြေတာ္ ကာဘုိင္ကုိ ယူျပီး ဝက္ရွာေတာ္ပံုခရီးကုိ က်ေနာ္ဖြင့္လုိက္မိသည္။ သိပ္မရွာလုိက္ရ ဝက္ၾကီးကုိ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္ႏွင့္ ကာဘုိင္ကုိ ေမာင္းတင္ကာ မ်က္လံုး ၂ လံုးၾကား ေသခ်ာစြာ ခ်ိန္တြယ္ျပီး ပစ္လုိက္မိ သည္။ က်ည္ကမထြက္ ။ က်ည္အသည္ဟုအထင္ႏွင့္ ေမာင္းတင္ကာ ထပ္တလဲလဲ ပစ္မိသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ပစ္ပစ္ က်ည္ကမထြက္။ ေသနတ္ကုိ ကုိင္ရင္းေတြေဝသြားသည္။ ဝက္ၾကီးအနီးသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားျပီး ဦးေခါင္းကုိ ပစ္ရန္ ခလုတ္ဆဲြခါနီး ဝက္ၾကီး၏ ေမာ့ၾကည့္သည့္ မ်က္လံုးဒဏ္ကုိ က်ေနာ္ရင္မဆုိင္ရဲခဲ့။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ ေတာ့ ေန႔ေစ့လေစ့ ေမြးဖြားခါနီး ဝက္မၾကီးျဖစ္ေနသည္ကုိ အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႔လုိက္ရသည္။ မပစ္ရက္ေတာ့။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ သူတေကာင္တည္းေသဆံုးသြားမည္မဟုတ္။ သူ၏ရင္ေသြးမ်ား ဆက္ ၍  မစဥ္းစားရဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းသုိ႔ သုတ္ေျခတင္လုိက္ရသည္။ မိခင္ ေမတၱာသည္ မည္မွ်ၾကီးမားျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း ဘဝႏွင့္ ရင္း ၍ က်ေနာ္သိရွိလုိက္ရသည္။ မလွမ္းမကမ္း မီးဖုိအေဟာင္းထဲတြင္ ဟုိရွာဒီရွာ ရွာေနသည့္ အငယ္ကုိ ေတြ႔လုိက္ ရသည္။ ‘ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ’ ဟုက်ေနာ္လွမ္းေမးလုိက္ေတာ့ သူက ‘ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါအံုး မီးဖုိထဲဝင္လာတဲ့ ရန္သူ မုိင္းနင္းမိသြားျပီထင္တယ္ အသားစေတြ ထရံမွာကပ္ေနတာ အမ်ားၾကီးပဲ အဲဒါ က်ေနာ္ ျမည္းၾကည့္ ေနတာ’ ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ ‘အငယ္ေရ ေပါက္ကရေတြေတာ့ မလုပ္နဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းကူးဖုိ႔ ေဖာင္လုပ္ရအံုးမယ္’ ဟုဆုိကာ ေခၚလာခဲ့ရသည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးရွိ သဲျပင္တုိ႔မွာ အပူရွိျပင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ တရွိန္ရွိန္ႏွင့္ တံလွ်ပ္ မ်ားပင္ ထေနသည္။ ဝါးလံုးေခါင္းေပါက္ထဲမွ ဖမ္းမိေသာ ၾကြက္ငယ္တေကာင္ကုိ အငယ္က သဲတြင္းသုိ႔ ထုိးသြင္းလုိက္ အေမႊးႏႈတ္လုိက္ႏွင့္ လုပ္ေနေသးသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဖာင္ဖဲြ႔ေနၾကသည္။ အစုိးရတပ္က ဘယ္အခ်ိန္ လာဝုိင္းထားသည္မသိ။ ေသနတ္သံၾကားေတာ့ ေျပးရန္ေနရာ မရွိေတာ့ ။ ေဖာင္ေပၚတက္ကာ ေရထဲဆင္းေျပးၾကရေတာ့သည္။ ေရစီးက သန္သလုိ စုတ္ဝဲမႈတ္ဝဲၾကား ေဖာင္ေလးက ေရရွည္မခံ တစစီကဲြသြားရွာေတာ့သည္။ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာေတာ့ M16 တလက္၊ ဝါးတလံုး။ က်န္သူေတြက ကုိယ္လြတ္လက္လြတ္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ျမန္ဆန္ေသာ ေရစီးေၾကာင္းအၾကား ျမဳပ္လုိက္ေပၚလုိက္ႏွင့္ အငယ္က ခြန္အားဗလေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေရထဲမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကူးခတ္နုိင္သည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသုိ႔ ကူးသြားသည္မွာ ျမန္ဆန္လြန္းေနသည္။ မည္သုိ႔ စိတ္ကူးေပါက္သြားသည္မသိ။ ေရထဲ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း တဖန္ျပန္လည္ကူးခတ္ျပီး ကူညီရန္လာေသာအခါ ခြန္အားတုိ႔ ကုန္ဆံုး ၍ သံလြင္ျမစ္ၾကီးကုိ အရႈံးေပးလုိက္ရသည္။ တကုိယ္ေကာင္းမဆန္ေသာ အငယ္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။ ျမစ္ေရမွာ ေအးလြန္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေျခလက္မ်ား ကပ္ ၍ပင္လာေလသည္။ ေတာင္နီအနီး သုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေတာ့ ေရစီးက ပုိျမန္သလုိ ဝဲမ်ားကလည္း ပုိ ၍မ်ားလာသည္။ ေသမည့္အတူတူ မထူးဟု ယူဆျပီး ဝါးလံုးကုိ ကမ္းဘက္သုိ႔ ထုိးလုိက္ကူးလုိက္ႏွင့္ ကမ္းႏွင့္ အလြန္ပင္ နီးကပ္လာေတာ့သည္။ ေတြေဝ မေနေတာ့။ ဝါးလံုးကုိ လႊတ္ မ်က္လံုးကုိ စံုမွိတ္ ကမ္းရွိရာသုိ႔ မွန္းဆ ၍ အားသြန္ခြန္စုိက္ ကူးလုိက္သည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ လက္ ရုိက္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ ကုန္းေပၚသုိ႔အတင္းကုန္းတက္ျပီး အသက္ကုိ လုရွဴေနရသည္။ ဝမ္းသည္လည္း ေဖာင္းကားေနသည္။ ေရမည္မွ် ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္ကုိပင္ မသိေတာ့။ လက္ညွဳိးျဖင့္ အာေခါင္ကုိ ႏႈိက္ျပီး အန္ထုတ္လုိက္မွ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားသည္။ ေအးျမျမေလေၾကာင့္ လူမွာ အေတာ္ပင္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနသည္။ ခႏၶာကုိယ္တခုလံုး ေဘာင္းဘီတုိေလး တထည္သာ။ သဲျပင္ကုိ လက္ျဖင့္ တူးဆြကာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ျပန္လည္ဖံုးလႊမ္းလုိက္သည္။ ေသြးသားမ်ား ပံုမွန္ ျပန္လည္ လည္ပတ္ေစရန္ အတြက္ သဲအပူရွိန္ျဖင့္ ျပန္လည္ ႏႈိးဆြျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ နာရီဝက္ခန္႔အၾကာ ခႏၶာကုိယ္တခုလံုး ေႏြးေထြးျပီး အေၾကာအျခင္ေတြလည္း ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပံုရသည္။ ဝါးလံုးေျခာက္တေခ်ာင္းကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း ခရီးဆက္ခဲ့ ရျပန္သည္။ ည ၈ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ေတာ့ လုိက္လံရွာေဖြေသာ အဖဲြ႔ႏွင့္ တုိးေတာ့သည္။ က်ေနာ့္ကုိ ျမင္ေတာ့ အားလံုး အံ့အားသင့္ေနၾကသည္။ အဝတ္ႏွင့္ ေစာင္မ်ားယူလာျပီး လႊမ္းျခံဳေပးလုိက္ၾကသည္။ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္မ်ားကုိလည္း ခူးခပ္ေကၽြးေမြးၾကျပန္သည္။ ထုိေနာက္မွ စကားဆုိလာၾကသည္။ ‘အားလံုး ေသသြားျပီလုိ႔ တြက္ထားတာ အသက္ရွင္လ်က္ျပန္ေတြ႔ရမယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မထားဘူး က်ေနာ္တုိ႔လည္း လုိက္ရွာရင္း မေတြ႔ေတာ့လုိ႔ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၾကတာ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဆုိတာ အဟုတ္ပဲဗ်ာ’ ဟု ေျပာလုိက္ေသာ စကားသံသည္ ယေန႔တုိင္အမွတ္တရ ရွိေနဆဲ။ အထီးက်န္စြာျဖင့္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနံေဘး ၇ ရက္တာ ကာလကုိ ျဖတ္သန္းလုိက္ရသည္။ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ျပန္မည့္ ဆရာ ငါးရယ္ (ယခုဖင္လန္နုိင္ငံတြင္ အေျခခ်ေနသူ) ႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ၍ မိသားစုထံ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

တကုိယ္ေကာင္းမဆန္ သတၱိေျပာင္ေျမာက္စြာျဖင့္ က်ဆံုးသြားေသာ အငယ္ (ေနာင္ယား) ႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ ထုိက္သူ အားလံုးအား ေက်းဇူးတင္လ်က္ ….။
(ဆက္ပါဦးမည္ )

အုပ္ၾကီးေဖ