ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၅)

August 3, 2013 at 6:42pm

‘ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူလုိ႔ ရန္မျဖစ္ၾကႏွင့္’ ဆုိသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးေဟာသည့္ စကားကုိမွတ္သားမိေသာ အခါ ဘဝျဖတ္သန္းမႈတြင္ ေတြ႔ၾကံဳဆံုစည္းခဲ့ရသည့္ အျဖစ္တုိ႔ကုိလည္း တဖန္ျပန္လည္ သတိရေစျပန္ သည္။ က်ေနာ္ ႏွင့္ ဇနီးသည္က လူမ်ဳိးဘာသာ မတူၾက။


ဇနီးသည္္က ကေယာအမ်ဳိးသမီးျဖစ္သလုိ မိရုိးဖလာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္လည္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကား အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ လက္မႈပညာမ်ားကုိလည္း ဘဝေပးအေျခအေနအရ တတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ကယား၊ ကေယာ၊ ကယန္း၊ ေဂပါး ႏွင့္ ကရင္ ဘာသာစကားမ်ားကုိ ေကာင္းစြာေျပာဆုိတတ္သည္။ ကေလးမ်ားဝတ္ဆင္ ရန္အတြက္လည္း ကုိယ္တုိင္ဂ်ပ္ခုတ္သည္။ ႏွီးျဖာ ပလုိင္းထုိး လက္မႈပညာအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ တတ္ေျမာက္ ထားေလသည္။

က်ေနာ္ ေနထုိင္ရာ ေဒသမွာ အဓိက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္က အမ်ားစုျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြေန႔ တုိင္း ဇနီးႏွင့္အတူ ဘုရားေက်ာင္းသုိ႔လည္း ေရာက္ျဖစ္သည္။ ဘာသာျခား က်ေနာ့္ကုိ ယူထားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဇနီးသည္က ဘုရားသခင္ထံ အျပစ္ဝန္ခံခြင့္ မရွိ။ လက္ထပ္ျခင္း မဂၤလာ ရွိမွသာ အျပစ္ဝန္ခံခြင့္ ရရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန လက္ထပ္ျခင္း မဂၤလာျပဳရန္ က်ေနာ့္အား တုိက္တြန္းေလသည္။ က်ေနာ္လည္း ျငင္းဆုိျခင္းမျပဳ။ ၾကည္ၾကည္သာသာႏွင့္ လုိက္ေလ်ာခဲ့သည္။ သူ၏ ဆႏၵ ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳရန္ က်ေနာ့္တြင္ ဆႏၵ  မရွိေသာေၾကာင့္ လည္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တုိ႔ သတုိးသား သတုိးသမီး မိဘမ်ားအျဖစ္ ဂ်ဳိဝါးနီ ႏွင့္ ဆရာမ မာရိယာတုိ႔မွ ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဖဲျပားေရွ႕ေမွာက္တြင္ သမီးငယ္ေလးကုိ ရင္ခြင္ပုိက္ရင္း က်ေနာ္တု႔ိ ႏွစ္ဦး လူသိရွင္ၾကား မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္လုိက္ၾကသည္။ ဘာသာေရးအရ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားေတာ့ ရွိသည္။ ထုိအခ်က္မ်ားကုိ က်ေနာ္ကုိယ္၌  ကလည္း သေဘာတူသည္။ အျခားမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးမွ ေမြးဖြား လာေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ားမွာ မိခင္ဘာသာ သုိ႔သာ ဝင္ေရာက္ရမည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဟူ၍ အနည္းသာ ရွိေလသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ ရွားရွားပါးပါး တစ္ပါးသာ။ ဘဲြ႔အမည္ကုိေတာ့ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိ။ လူအမ်ားက ဦးဇင္း ဖုိးဆိတ္ဟုသာ အေခၚမ်ားၾကသည္။ သူကလည္း သူပင္။ လျပည့္လကြယ္တရားေဟာမည္ဆုိလွ်င္ အလြတ္မရေသာေၾကာင့္ ဗလာစာအုပ္ကုိင္ျပီး တလံုးခ်င္း လုိက္ဖတ္ေစသည္။ ထုိမွာ သူ၏ ပင္ကုိယ္စတုိင္ တရားေဟာနည္းပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ေက်ာင္းႏွင့္ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ေတာင္ေပၚေတာင္ေအာက္ ျမင္နုိင္ၾကားနုိင္သည့္ အကြာအေဝးတြင္သာ ရွိသည္။ ရသမွ် ဆြမ္းကြမ္းတုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုအား မွ်ေဝေကၽြးေမြးတတ္သည္။


မည္သူပင္ျဖစ္ေစ ရွိေသာဘုန္းၾကီးသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ က်ေနာ့္အိမ္တြင္လည္း ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ အတြက္လုိအပ္ေသာ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ဆြမ္း အစ ဇနီးသည္က တာဝန္ယူျပီး ကပ္လွဴ သည္။ ႏွစ္ဦးအၾကား ဘာသာေရးအရ ခဲြျခားဆက္ဆံမႈ မရွိၾက။ တနဂၤေႏြေန႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဗ်ာမ်ားရသည္။ ဘုရားေက်ာင္းရွိ လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ား အိမ္တြင္လာေရာက္၍ ဘုရားရွိခုိး ဆုေတာင္းေပးေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြေန႔ ေရာက္ျပီဆုိလွ်င္ က်ေနာ့္ ဘုရားက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ဝင္ကာ အိမ္တြင္းပုန္းရသည္။ သခင္ေယရႈက ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚသုိ႔ ျပန္လည္ေနရာယူျပန္သည္။ ဆုေတာင္း ေထာပနာျပဳျပီး လူငယ္ေမာင္မယ္တုိ႔ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ က်ေနာ့္ဘုရားက မူလေနရာျပန္ရေလသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးအၾကား ဘုရားမ်ားလည္း အလုပ္ရႈပ္ခဲ့ဖူးေလသည္။


ဇနီးသည္က မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တဖက္တလမ္းမွ ဝင္ေငြရရန္အတြက္ ရွာကူသည္။ နံနက္ ၃ နာရီ ထုိးသည္ႏွင့္ အိပ္ရာမွထျပီး ထမင္းမ်ား ခ်က္ျပဳတ္သည္။ ကေလးမ်ား စားရန္ႏွင့္ က်ေနာ္စားရန္ ခဲြေပးျပီး သည္ႏွင့္ ျခင္းၾကားကုိလြယ္ကာ အင္ဖက္ေကာက္ရန္အတြက္ ေတာထဲသုိ႔ ဝင္ရေလသည္။ နံနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ မွာသာလွ်င္ ျပန္ေရာက္ေလသည္။ ရရွိလာေသာ အင္ဖက္အရုိးမ်ားကုိ က်ေနာ္က ခုတ္သင္ရွင္းလင္းေပးရသည္။ ဖက္ထုိးရန္ လုိအပ္ေသာ ႏွီးႏွင့္ တုတ္တံကုိေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ျဖာေလသည္။ ထုိအလုပ္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္။ ဒုတိယ သမီးေလး ကုိယ္ဝန္ရွိလာေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါေတာ့ အလုပ္ကိုလည္း ေကာင္းစြာမလုပ္နုိင္ စားဝတ္ေနေရးက က်ပ္တည္းလာျပန္သည္။

က်ေနာ္ရရွိေသာ ေက်ာင္းလခ သံုးရာကလည္း အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လစဥ္ ပံုမွန္မရ။ ကုိယ္ဝန္ရင့္ေလ ေငြမွာပုိ၍ လုိလာေလေသာေၾကာင့္ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ ရမွန္းမသိ။ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေခ်းထားေသာ ေငြတရာ့ငါးဆယ္ဘတ္ကုိ သတိရလုိက္သည္။ ထုိမိတ္ေဆြ ေနထုိင္ရာ နန္းဆြယ္ရြာ နံေဘးရွိ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေငြအနဲငယ္ ျပန္မွ်ရန္ ေျပာလုိက္ေသာအခါ စကားျပန္မရ။ ဓားဆဲြကာ က်ေနာ့္ကုိ ခုတ္ေတာ့သည္။

ေရွာင္နုိင္သမွ် ေရွာင္တိမ္းရင္း အသက္လုေနရသည္။ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ၾကရာ က်ေနာ့္လက္ထဲ ဓားေရာက္ သြားေတာ့ ရန္သူၾကီးသဖြယ္ သဲသဲမဲမဲ ခုတ္လုိက္မိသည္။ မိ္တ္ေဆြျဖစ္သူႏွင့္ ဇနီးသည္တုိ႔ ဓားဒဏ္ရာ ဗလပြ ႏွင့္ ေသြးရူးေသြးတမ္း ေျပးေနေသာ္လည္း က်ေနာ္က လုိက္ခုတ္ေနမိေသးသည္။ ရြာသုိ႔ ျပန္ေသာအခါ ရပ္ရြာ လံုျခံဳေရးအဖဲြ႔မ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ဖမ္းဆီးလုိက္ၾကသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ခူးခဲေလ အိမ္ေရာက္သည့္တုိင္ ေဒါသ တုိ႔က အထြတ္အထိပ္သုိ႔ ေရာက္ေနသည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရန္အတြက္ ၾကိဳးတုပ္ကာ ဆန္ဂိုေဒါင္ထဲ ထည့္ထား လုိက္သည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ရပ္ရြာအတြက္ အခ်ဳပ္ခန္းမရွိ။ အခ်ဳပ္ခန္းေဆာက္ျပီးေသာအခါ က်ေနာ့္အား အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ ပုိ႔ေဆာင္လုိက္ၾကသည္။ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ၄၅ ရက္တာ ကာလတခုကုိ ျဖတ္သန္းလုိက္ရသည္။ ကုိယ္ဝန္ အရင့္အမာႏွင့္ ဇနီးသည္က တေန႔ ႏွစ္ၾကိမ္ ထမင္းပုိ႔ေပးရသည္။ က်ေနာ္ သိပ္ၾကိဳက္ေသာ ‘လွေက်ာ္’ တံဆိပ္ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိလည္း မျဖစ္မေန ရွာၾကံဝယ္လာရ ေသးသည္။ ဒုကၡ ၾကီးစုိးေသာ ကာလလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ရွိေနစဥ္ မိတ္ေဆြတဦးႏွင့္ တရက္တာ ဆံုစည္းလုိက္ရေသးသည္။ ဘဝကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ တုိက္ပဲြဝင္ တတ္ရန္အတြက္ ခြန္အားမ်ားကုိလည္း သူက လက္ေဆာင္ေပးသြားခဲ့ေသးသည္။

ထုိေန႔ည စကားလက္ဆံုက် ေနစဥ္ မည္သည့္အဖဲြ႔အစည္း မွန္းမသိ နန္းဆြယ္ရြာတြင္း ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္ သည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလ သည္။ ထုိပစ္ခတ္မႈျဖစ္စဥ္ႏွင့္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြၾကီး ပတ္သက္ေနသည္ဟု အားလံုးက သံသယ ဝင္ေနၾကသည္။ မနက္မုိးေသာက္ အလင္းေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြၾကီးလည္း မရဏလမ္း သုိ႔ ၾကြျမန္းသြားခဲ့ရသည္။ သူ႔အေၾကာင္း ကုိေတာ့ က်ေနာ့္ေရးသားဖူးေသာ ‘လူမုိက္ၾကီး၏ သံေဝဂ’ ေဆာင္းပါး တြင္ ဖတ္ရႈနုိင္ေလသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)

အုပ္ၾကီးေဖ
၄-၈-၂၀၁၃