“လကၤာဒီပ တို႔ေမာင္နွမ”

August 2, 2013 at 12:00pm

              သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဘြဲ႔လြန္၀င္ခြင္႔ေျဖေတာ႔ “ဒီႏွစ္ ဆိုကေရးတီးမွာ ၿပိဳင္ေနတာ ဘာဇာတ္ေတာ္လဲ။” လို႔ အေမးခံရတယ္။ မာစတာလိုခ်င္တဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေရးရာ အျဖာျဖာကို ဂေလာက္ေတာ႔ တီးမိေခါက္မိ ရွိသင္႔တာေပါ႔။ တို႔သယ္ရင္းႀကီးကလည္း အဲ႔ေလာက္ေတာ႔ မပိန္းပါဘူး။ ဆရာ၀န္ပါဆိုမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လုပ္ၾကံတာ နဂါးေဒၚဦးပါ လို႔ ေျဖမယ္႔အစား မ်ဳိးလား။ “ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးပါ ခင္ဗ်ာ။” လို႔ မဆိုင္းမတြ ေျဖလိုက္ႏိုင္သားပဲ။ ေမာင္မင္း လူကေလး။ ငယ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဆရာႀကီးေတြ ဆက္တိုက္ဆင္လာတဲ႔ ေနာက္သိုင္းကြက္အစမွာ ကၽြမ္းထိုးေနာက္ျပန္ တပ္လန္လာခဲ႔တယ္။ “ေအး ဟုတ္ၿပီ။ ရာမာယနဇာတ္ေတာ္ႀကီးကေန မင္းအတြက္ ဘာေတြ သင္ခန္းစာရသလဲ။ နည္းနည္းရွင္းျပစမ္းပါဦး။” တဲ႔။
အဲဒီေမးခြန္းကို ၾကားမိတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္႔ပါးစပ္ကေတာ႔ တစ္ခြန္းပဲ ထြက္တယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္က ေျပာခ်င္တာ “အိမ္ကမိန္းမကို ဘယ္ေတာ႔ မွ အလိုမလိုက္နဲ႔။ သူပူဆာတိုင္း လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးေနရင္ ေနာက္ဆုံးက် ဘီလူးရြာတစ္ရြာလုံးနဲ႔ သတ္ရ လိမ္႔မယ္။” လို႔။

              အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ကေလးနဲ႔ အဲဒီအေမးအေျဖေတြကို တစိမ္႔စိမ္႔ ျပန္ေတြးေနမိတဲ႔ အေၾကာင္းကေတာ႔ သူမွန္တယ္၊ ကိုယ္မွားတယ္ေတြ တစ္ခုမွ မပါဘူး။ တို႔ဆရာ လူႀကီးမင္းေတြ အဲ႔ေမးခြန္္းကို မတရားသျဖင္႔ အျမင္ကပ္လို႔ ဖဲ႔ေမးေမးသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာက္ခ်သြားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲရွိတာ ဗလြတ္ရႊတ္တ ေျဖခ်သြားတဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ အျပန္တစ္ရာမက အေမွ်ာ္အျမင္ရွိရွိ၊ ပညာရွိဆန္ဆန္ အကဲစမ္းသြားတဲ႔ လက္ရည္ေတြကို ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ဒီအေတြ႕အၾကဳံေတြရမွပဲ ျမင္ရုံကေလး ျမင္တတ္လာေတာ႔တယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ထင္ထား သေလာက္ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သီတာ၊ ဒႆ၊ ရာမ၊ လကၡဏေလာက္နဲ႔ ေမွာ္ရုံၿမဳိင္ထဲ လဗ္ဆင္းရိုက္ေနတာသက္သက္ မကဘူး။ အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚ ဒႆနေတြနဲ႔ ဘ၀သင္ခန္း စာေတြ တပုံတပင္ပါတယ္။ ေတြးရင္ေတြးသေလာက္ က်ယ္ျပန္႔တယ္။ ဖြဲ႔ရင္ဖြဲ႔သေလာက္ ဆန္းျပားတယ္။ ဟိုးအရင္တစ္ခါတုန္းကေတာ႔ ဇာတ္ေတာ္ကို ပထ၀ီေျမပုံေပၚတင္ၿပီး “မင္းရာမရဲ႕ ကိႆကိႏၷာ” လို႔ ေရး ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ခုတစ္ခါမွာေတာ႔ ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာပါတဲ႔ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသား ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေခါင္းထဲက ထုတ္မရေလာက္ေအာင္ျမင္ေယာင္လာလို႔ ေနာက္ထပ္ရႈေထာင္႔တစ္မ်ဳိး က ေရးမိရျပန္ၿပီ။

               ဇာတ္ေတာ္ရဲ႕အခရာ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြအားလုံးကို အသက္၀င္လာေအာင္ အလယ္ေခါင္က ေဒါင္းေတာင္နဲ႔ ရိုက္ႏႈိးတဲ႔ဇာတ္ရုပ္ကေတာ႔ ဒႆဂီရိရဲ႕ ႏွမေတာ္ ဂမၻီ ဘီလူးမကေလးပါပဲ။ သူ႔ခမ်ာ သားႏွစ္ေကာင္တို႔လို႔တြဲလဲနဲ႔ ဆင္ဂယ္မားသားေလးဘ၀ပါ။ ၾကင္ယာေတာ္က ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ဇာတ္ကိုစတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ဂမၻီမယ္ဖ်ားက ခ်စ္သားသားေလးမ်ားကို ခ်စ္ကိုႀကီး ဒႆဂီရိဆီကရတဲ႔ နယ္ေျမအပိုင္စားမ်ား ေပးသနားေနၿပီ။ ဘီလူးဆိုတဲ႔သေဘာဟာ ေ၀သာလီျပည္ကဟာေတြနဲ႔ အႏႈိင္းခံရတဲ႔ လူသားမ်ားလို ျမင္ျမင္သမွ် သိမ္းလို႔ရ၊ လက္ညွဳိးထိုး လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေရာင္းခ်င္တဲ႔သူ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေရာင္းလို႔ရတဲ႔ သေဘာ မရွိေလဘူး။ ေ၀သ၀ဏ္နတ္မင္း၊ ကုေ၀ရနတ္မင္း အစရွိတဲ႔ စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းႀကီးမ်ားရဲ႕ ခြင္႔ျပဳမိန္႔နဲ႔ ပါမစ္က်ထားတဲ႔ ပိုင္နက္နယ္ေျမအတြင္းမွာသာ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ဖမ္းယူစားေသာက္ခြင္႔ ရွိပါေလသတဲ႔။ ဒုသ နဲ႔ ခရ ဆိုတဲ႔ ဘီလူးလူမမယ္ကေလးမ်ားက အပိုင္စားရတဲ႔ေတာဟာ ေမွာ္ရုံေဟ၀န္ ေတာၿမဳိင္စြန္မွာ ဆိုေတာ႔ ရာမ၊ လကၡဏ၊ သီတာတို႔ ၁၂ ႏွစ္တာ က်က္စားရမယ္႔ေနရာနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ဆက္စပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ နယ္စပ္မွာ ဘီလူးစီးၿပီး သတ္ၾကျဖတ္ၾကတာ ၀ါလမိကိႀကီး ရာမာယနေရးတဲ႔ ေခတ္ကတည္းက ရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘီလူးညီေနာင္ခမ်ာ အသတ္ခံရရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ “ရာမမင္းသားမွ ဆုံးမလိုက္သည္” လို႔ပါ ဦးရီးေတာ္ ဒႆဂီရိဆီကို ေရႊေပလႊာနဲ႔ တဂ္လုပ္သြားတယ္။ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမည္မသိ တိုင္းသားျပည္သူေတြ ရာေထာင္ခ်ီ ေသခ်င္ေသလို႔ရပါတယ္။ စာရြက္ေပၚေတာင္ အတင္ခံခ်င္မွ ခံရလိမ္႔မယ္။ လူႀကီးသား၊ လူႀကီးတူ ေသရင္ေတာ႔ တစ္ေယာက္ေသေသ၊ ႏွစ္ေယာက္ေသေသ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္လာေလ႔ရွိတယ္။ ဒုသ နဲ႔ ခရ ဟာ ဒႆဂီရိရဲ႕ တူအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ၊ ဒႆဂီရိကိုယ္တိုင္ကိုက ရာမ၊ လကၡဏ နဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စ ရွိတယ္။

               ဒီအခန္းမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ႔ မိဂမၻီ ဥာဏ္ပလီတာမ်ား လို႔ ဆိုၾကတဲ႔ အညွဳိးႀကီးသူ ဘီလူးမကေလးရဲ႕ မာယာဂလဲ႔စားအေၾကာင္းပါ။ မိန္းကေလးတို႔သဘာ၀ “ေရႊသမင္ကို ဖမ္းလို႔ေပးပါ” ပူဆာသူ မယ္သီတာကေလးကို အျပစ္မတင္ရက္သလို “ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရေလ” ဆိုၿပီး ခ်စ္သူကို အလိုလိုက္တဲ႔ ေမာင္ေတာ္ရာမကိုလည္း ရိုးမယ္မဖြဲ႔ခ်င္ပါဘူး။ ခ်စ္သူတို႔ဘာ၀ဆိုတာ သည္လိုပဲ ရွိၾကပါတယ္။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ကိုယ္ေတြ အားမလိုအားမရ အသည္းတယားယား ရွိခဲ႔တဲ႔အခန္းကေတာ႔ ဂမၻီက ရာမအသံနဲ႔ “သမင္ခတ္လို႔ ၿမဳိင္ရပ္မွာေသရပါေတာ႔မယ္” လို႔ ေအာ္တဲ႔အခါ မစဥ္းမစား မတ္ေတာ္ေမာင္ လကၡဏကို ေနာက္ကအတင္းလိုက္ခိုင္းတာကိုပါ။ ကိုယ္႔ေယာက်ၤားအသံမွ ကိုယ္မမွတ္မိစရာလား လို႔ ေတြးမိတာက တျခား။ အေကာင္အထည္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္ပဲ ေတာထဲေတာင္ထဲ ၾကားသမွ်အသံ လိုက္ယုံေနရင္ သင္းေခြခ်ပ္ အေခၚထူးမိတာနဲ႔ ေသသြားေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္မတုန္း လို႔ ကေလးဦးေႏွာက္နဲ႔ ေတြးမိသားဗ်။ မယ္သီတာ ေတာ္ေတာ္အတဲ႔ မိန္းကေလးလို႔ ထင္မိတာ ေခတ္ကာလသားသမီးမ်ားက မနီးရိုးစြဲလိုက္ေနေတာ႔ အိုး ခက္ရခ်ည့္ရဲ႕။

             ခရစ္မေပၚမီ၊ ဘုရားမပြင္႔မီကာလက ဟိုးမားရဲ႕ အိုဒစ္ဆီကဗ်ာရွည္ႀကီးလိုပဲ ၀ါလမိကိရဲ႕ ရာမယနျမစ္ဖ်ားခံရာ အေရွ႕တိုင္း စာေပလကၤာေတြထဲက ဂမၻီမယ္မယ္ရဲ႕ မာယာၾကာျခည္ဟာ သည္ကေန႔ ၂၁ရာစုက အိုင္တီနတ္သူငယ္ကေလးမ်ားရဲ႕ ကာလထိေအာင္ ခ်ည္ႏိုင္တုပ္ႏိုင္ လွည့္ျဖားႏိုင္ဆဲ ျဖစ္ေနတာကေတာ႔ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ (အင္တာဗ်ဴးမွာ မဟတၱမဂမၻီ လို႔ မွားေျဖရင္ေတာ႔ ေသရေအာင္သာျပင္) အင္တာနက္ေပၚမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ၾကားၾကားသမွ်ေသာ ဂမၻီသာရပ်ဳိ႕ေတြကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး ေနာက္က လိုက္လိုက္ဖြေနတာျမင္ရေတာ႔မွ ေရႊသမင္ အလိုက္မွားတာ ရာမမင္းသား တစ္ပါးတည္းမွ မဟုတ္ပဲေလ လို႔ သင္ခန္းစာရရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလို႔ ေရွ႕ကတိုင္လိုက္ရင္ ေနာက္ကေန ေ၀ေလေလေတြ တျပဳံႀကီးပါလာတတ္တဲ႔ သဘာ၀ကိုေတာင္ သတိမထားမိၾကဘူး။ ဒရာမာေလးမွ ခ်ဳိးမယ္မၾကံလိုက္နဲ႔ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြသြန္ပလိုက္ဖို႔ အသင္႔ပဲ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ဇာတ္ခုံေပၚက ရာမဇာတ္ေတာ္မွာလည္း ဦးရီးေတာ္မာရဇၨလို အေယာင္ေဆာင္ေရႊသမင္ျပလို႔ လမ္းလြဲေအာင္ ေခၚထုတ္သြားသူေတြကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ မာမီဂမ္လို ျပည္သူ႔အသံပါဆိုၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ ရင္ထုထုၿပီး ငိုျပေနတာေတြလည္း ခဏခဏ ၾကားေနရတယ္။ အလစ္မွာ သကၤန္းျခဳံၿပီး မယ္သီတာ အရခိုးမယ္႔ ဒႆဘီလူးႀကီးလည္း ရွိတယ္။ ဘယ္ဟာေတြက အမွန္လဲ။ ဘယ္ဟာေတြက လွည့္စားေနတာလဲ။ မကြဲျပားေသးရင္ေတာ႔ ျမန္မာေတြ ေခတ္ေနာက္က်တာ ရာမဇာတ္ထဲကကို မတက္ႏိုင္ေသးဘူး လို႔ မွတ္ရမွာေပါ႔။

                ပြင္႔လင္းလာတဲ႔ ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ္တို႔ ဆရာ၀န္ေတြလည္း မၾကာခဏဆိုသလို စာမ်က္ႏွာေပၚ အင္တာနက္ေပၚမွာ တာစားေနခဲ႔တာ ၾကာပါၿပီ။ လူမဆန္စြာ၊ ေမ႔ေလ်ာ႔ေပါ႔ဆစြာ၊ ေငြေၾကးမက္ေမာစြာ၊ အရည္အခ်င္းညံ့ဖ်င္းစြာ၊ မ်ားစြာေသာ စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ ဟိုးဟိုးေက်ာ္လာတဲ႔ လူထုအသံေတြက ပဲ႔တင္ထပ္ေနတယ္ဗ်။ ဟုတ္တာေတြ ပါသလို မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြလည္း ပါသဗ်။ ဘယ္ဟာက ပိုမ်ားသလဲဆိုတာေတာ႔ ကာယကံရွင္ ဆရာ၀န္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္သူ လူနာမ်ားကသာ အသိဆုံး ျဖစ္မွာပါ။ (သူတို႔အၾကား နားလည္မႈ လြဲမွားတာဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္ေတြဘက္က ၀င္ရွင္းျပေပးလို႔ရတယ္။) အမႈအခင္းျဖစ္စဥ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ မပတ္သက္သူမ်ားအေနနဲ႔ကေတာ႔ ၾကားၾကားသမွ် ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အမွ်ယူ သာဓုေခၚလို႔ မေတာ္ပါဘူး။ သည္ယုံျမင္လို႔ သည္ျခဳံထြင္ထားတဲ႔သူေတြရဲ႕ လွည့္ကြက္ထဲမွာ ကားကနဲ မိသြားပါလိမ္႔မယ္။ ဖတ္ၾကားမိသမွ် သတင္းအခ်က္အလက္ေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ မခ်င္႔ခ်ိန္ႏိုင္ရင္ အားႀကီးတဲ႔ဆင္ေတြေတာင္ က်ဳံးသြင္းခံရတတ္သတဲ႔။

              တိုင္းေရးျပည္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ႔အခါမေတာ႔ အယုံလြယ္ရင္ ငါးပါးေမွာက္ေရာဗ်ား။
ျပည္သူဘက္က ေအာ္တဲ႔အသံတိုင္းဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသံ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဦးရီးေတာ္ မာရဇၹေတြက ၀င္၀င္ေအာ္ခိုင္းတာ မပါဘူးလား။ ဟန္၀င္းေအာင္တို႔ ေနာ္အုန္းလွတို႔ဆိုတာ အစဥ္သျဖင္႔ ျပည္သူေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတာ ျငင္းစရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပသိ ေဒါသစိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႔ ျပည္သူတစုကို သူတို႔ဦးတည္ေပးလိုက္တဲ႔လမ္းေၾကာင္းဟာ ထြက္ေပါက္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ ထြက္ေပါက္ကို သိရဲ႕လား။ ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီး ေမာင္းသြင္းေနတာမ်ားလား။ ေတြးသင္႔တာေပါ႔။ သူတို႔ကို မယုံရင္ စိန္ေအာင္မင္းတို႔ ေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔ ေျပာသမွ်ကိုေရာ ယုံရမလား။ ပိုၿပီး ခ်င္႔ခ်ိန္လိုက္ပါဦး။ ဂမၻီမႏိုင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ေတြပါ။ က စားလာတာ အံတိုေနၿပီ။ အိုးဆားဗစ္ အိုးဆားဗစ္။ ဒါျဖင္႔ ျပည္သူ႔အသံ စစ္မစစ္ ဘာကိုၾကည့္ၿပီး အကဲခပ္ရမွာတုန္း ဆိုရင္ သိပ္ေတာ႔ မခက္ပါဘူး။ ျပည္သူက အမွန္တကယ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လိုက္တဲ႔ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ အစစ္က သူကိုယ္စားျပဳထားတဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားကို ေစာေၾကာၿပီး ေျပာဆိုတဲ႔စကားသာလွ်င္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသံ စစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ (“ပြဲသိမ္းၿပီ စိုးေရ။ ပြဲသိမ္းၿပီ။” လို႔  လာမေဖာနဲ႔ ဒီမိုေမာင္မယ္တို႔။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္မကိုက္ရင္ ခမ်ားကိုလည္း မယုံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလည္း မယုံနဲ႔။)

               ႏွမေလး မိဂမၻီ ၿပီးရင္ သင္ခန္းစာယူစရာ ေနာက္ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ညီေတာ္ေလး ဘိဘိသနပါပဲ။ သူက အမွန္တရားဘက္ေတာ္သားပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူရပ္တည္လိုက္တဲ႔ အမွန္တရားဘက္မွာ သူ႔သားခ်င္းေတြ ပါမလာတဲ႔အတြက္ အဲဒီအမွန္တရား အတုံးအခဲႀကီးပိုက္ၿပီး ရင္ကြဲနာက်ရမယ္႔သူေပါ႔။ သိန္းဃိုလ္ျပည္မွာ အမွန္ကို ျမင္ႏိုင္တာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူက က်န္တဲ႔သူေတြကို သူ႔လိုပဲ အမွန္ျမင္ေအာင္ မသိမ္းသြင္းႏိုင္ဘူး။ ဒီအခါမွာ သူ႔ေမြးခ်င္းသားရင္းေတြကို သူမ်ားလုပ္ၾကံႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပုဆိန္ရိုးဇာတ္ကို ကရေတာ႔တယ္။ ဒႆဂီရိဘက္က အစြမ္းထက္ နတ္စစ္ဘီလူးမ်ားစြာဟာ သူလက္ေထာက္ခ်တာနဲ႔ပဲ မရမလွ အေရးနိမ္႔ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ေနာင္ေတာ္ ဒႆဂီရိမွန္တဲ႔ ရင္၀က ျမားခ်က္ဟာ သူညႊန္တဲ႔ လက္ညွဳိးရာပါေနတယ္။ အမွန္တရားတစ္ခုတည္းကို ဖက္တြယ္ၿပီး အမ်ဳိးတုန္းသြားတဲ႔အခါ သူ႔ခမ်ာ ေပ်ာ္မွ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါစ။ ကိုယ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြထဲက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘိဘိသန မျဖစ္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။ အမွန္အမွား ၀ါဒတစ္ခုတည္းအတြက္နဲ႔ေတာ႔ အတူေနထိုင္ႀကီးျပင္းသူေတြကို လက္စတုန္း မၾကံလိုက္ပါနဲ႔ဦး။ ေသြးဆိုတာ ေရထက္ေတာ႔ ျပစ္ပါတယ္။

             ဗီဒီယိုငွားရင္ေတာင္ “မင္းသား ဘယ္သူလဲ” သာ ေမးငွားတတ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာ ရာမဇာတ္ေတာ္ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သီတာ၊ ရာမ၊ လကၡဏ ကိုေက်ာ္ၿပီး ဘီလူးဇာတ္ေကာင္ကေလးေတြ ေျပာတဲ႔စကားကို အေရးတယူ နားေထာင္လိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔စရိုက္ကေလးေတြကလည္း ၾကြၾကြရြရြ အသက္၀င္ေနလိုက္ပုံမ်ား ၂၁ရာစု လူသားမ်ားေတာင္ သူတို႔ အေငြ႕အသက္နဲ႔ မလြတ္ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ဆရာသမားမ်ားက “ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘာေတြထပ္ၿပီး သင္ခန္းစာရျပန္သလဲ။” လို႔ ေမးလာရင္ ..
၁။ ဟိုလူေျပာ သည္လူေျပာနဲ႔ ၾကားၾကားသမွ် သတင္းစကား လူထုေအာ္သံေတြကို မစဥ္းမစား မယုံလိုက္နဲ႔။
၂။ အယူအဆတစ္ခုအတြက္နဲ႔ ကိုယ္႔ညီေနာင္သားခ်င္းေတြကို မစေတးနဲ႔။
၃။ သကၤန္းႀကီးျခဳံထားရုံနဲ႔ သက္လုံးပုံ ယုံမထားနဲ႔။ (မယ္သီတာေရာ ပန္္ထြာပါ အတုအစစ္မခြဲႏိုင္လို႔ ဒုကၡမ်ားရတယ္)
၄။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို လူငယ္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သိလွၿပီ တတ္လွၿပီ မထင္နဲ႔။ လူႀကီးဆိုတာ အလကားေနရင္း ႀကီးလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔အရင္ ထမင္းစားဖူးတယ္။
၅။ ဒႆဂီရိ၊ ဘိဘိသန၊ ဂမၻီဆိုတဲ႔ အစြယ္ျပဴးျပဴး ဘီလူးႀကီးမ်ားဟာလည္း အင္မတန္ လူသားဆန္တဲ႔ အေတြးအေခၚ အက်င္႔စရိုက္ေတြ ရွိၾကတာမို႔ ဘီလူးေတြနဲ႔ အႏႈိင္းခံရတာ နာစရာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း လူေတြနဲ႔ အႏႈိင္းခံရလို႔ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနၾကေရာ႔မယ္။
 စသည္ စသည္ျဖင္႔ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးမိပါေၾကာင္း။